برچسب: آموزش

1 هفته قبل - 111 بازدید

حامد کرزی، رییس جمهور پیشین افغانستان درتازه‌ترین مورد اعلام کرد که امیدوار است «برای آینده روشن افغانستان»، مکاتب و دانشگاه‌ها به روی دختران بازگشایی شود تا بتوانند روی پای خود بایستند و در خدمت کشور قرار گیرند. آقای کرزی امروز (شنبه، ۲۹ قوس) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که علم و دانش، اصلی‌ترین ابزار پیشرفت و عزت هر جامعه است. وی در بخشی از پیامش تاکید کرده است: «واضح است که دانش و فهم، وسیله اصلی پیشرفت و افتخار در هر جامعه‌ای است. برای خودکفایی کشور عزیزمان، به صدها هزار پزشک، مهندس، اقتصاددان، متخصص فناوری و سایر رشته‌های مرد و زن نیاز است.» او در ادامه افزوده است: «بر این اساس، از همه دانش‌آموزان می‌خواهم که سخت تلاش کنند و در علوم علمی و اجتماعی به مدارج عالی دست یابند.» رییس جمهور پیشین افغانستان این سخنان را به مناسب پایان سال تحصیلی و آمادگی دانش‌آموزان به امتحان کانکور بیان کرده که در آن دختران از رفتن به مکتب و اشتراک در کانکور محروم هستند. حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان، زنان و دختران را از آموزش و ‏تحصیل محروم کرده است. همچنان در آخرین محدودیت خود، ‏دروازه‌های انستیتوت‌های طبی را به‌روی دختران و زنان بست، در حالی که ‏بخش صحت سراسر افغانستان با کمبود پرسنل مواجه است.‏ این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش و تحصیل باز بمانند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


1 هفته قبل - 61 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده است که تصویر یک دختر دانش‌آموز از افغانستان به عنوان عکس سال ۲۰۲۵ میلادی این نهاد انتخاب شده است که نمادی از مقاومت ساکت اما قاطع در برابر ممنوعیت آموزشی وضع شده است. یونیسف امروز (جمعه، ۲۸ قوس/ ۱۹ دسمبر) اعلام کرده است که عکس یک دختر دانش‌آموز اهل افغانستان در مسابقه سال ۲۰۲۵ به عنوان «عکس سال ۲۰۲۵» برگزیده شده است. در اعلامیه آمده است که این عکس توسط الیزه بلانشار، فوتوژورنالیست فرانسوی در قریه‌ای در ولایت ننگرهار در شرق افغانستان گرفته شده است و دختری ۱۰ ساله به نام هاجره را غرق در نوشتن و مطالعه کتاب‌های مکتب نشان می‌دهد. این عکس سرنوشت دختران در افغانستان را بازتاب می‌دهد که به دلیل دستورهای حکومت سرپرست بعد از صنف ششم اجازه رفتن به مکتب و ادامه تحصیلات عالی را ندارند. یونیسف در برلین گفته است که این عکس نمایانگر مقاومت ساکت، اما مصمم میلیون‌ها دختر افغانستان است که بیش از چهار سال است از ادامه آموزش‌های ثانوی محروم شده‌اند. مبارزه برای حق آموزش همچنین الکه بودنبندر، خانم رییس جمهور آلمان و حامی بخش آلمانی یونیسف در ادامه تاکید کرده است که دوره کودکی برای بسیاری دختران در افغانستان به مفهوم مبارزه برای چیزی است که در اصل باید بدیهی باشد، یعنی حق آموزش. این در حالی است که حکومت فعلی در چهار سال گذشته، برعلاوه سایر محدودیت‌ها و ممنوعیت‌هایی که بر زنان و دختران وضع کرده، آن‌ها را از آموزش بالاتر از صنف ششم و تحصیلات عالی منع کرده است. جایزه دوم این مسابقه به نتالیا ساپرونووا از فرانسه به خاطر عکسش از مغولستان تعلق گرفت. این عکس کودکانی را در شهر اولان باتور نشان می‌دهد که از آلودگی شدید هوا رنج می‌برند. سوراو داس از هند به خاطر عکس راپورتاژش در مورد کار کودکان در معادن زغال سنگ «جهاریا» برنده جایزه سوم شد.

ادامه مطلب


2 هفته قبل - 81 بازدید

همزمان با پایان سال آموزشی در افغانستان، اتحاد فعالان حقوق بشر درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که که نسل‌کشی فرهنگی به معنای خاموش‌کردن صداها و به اسارت گرفتن آگاهی است. این نهاد امروز (یک‌شنبه، ۲۴ قوس) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که محدودیت‌های اعمال‌شده بر آموزش زنان و دختران در افغانستان پیامدهای منفی داشته و آینده نسل‌‌های جدید را تهدید می‌کند. اتحاد فعالان حقوق بشر در بخشی از پیامش تاکید کرده است که حکومت سرپرست در افغانستان با بستن دروازه‌های آموزش، سرکوب دانش‌جویان و حذف حافظه فرهنگی جامعه، در پی نابودی آینده جامعه هستند. همچنین این نهاد در ادامه افزوده است که آینده‌ نسل جوان تنها با دانش، آزادی و کرامت انسانی معنا پیدا می‌کند. در حالی اتحاد فعالان حقوق بشر از محدودیت آموزشی در افغانستان انتقاد می‌کند که حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان، زنان و دختران را از آموزش و ‏تحصیل محروم کرده است. همچنان در آخرین محدودیت خود، ‏دروازه‌های انستیتوت‌های طبی را به‌روی دختران و زنان بست، در حالی که ‏بخش صحت سراسر افغانستان با کمبود پرسنل مواجه است.‏ این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش و تحصیل باز بمانند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


2 هفته قبل - 78 بازدید

نهاد «زنان برای افغانستان» درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که وزارت خارجه‌ی اسپانیا اتاقی را به نام زنان و دختران افغا‌نستان نام‌گذاری خواهد کرد. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای گفته است که خوزه مانوئل آلبارس، وزیر خارجه‌ی اسپانیا این موضوع را روز (چهارشنبه، ۲۱ قوس) در نشست «به ما گوش دهید» بیان کرده است. وزیر خارجه‌ی اسپانیا در ادامه تاکید کرده است که این اتاق جهت قدردانی از مبارزه و مقاومت زنان و دختران افغا‌نستان به نام آنان نام‌گذاری می‌شود. این در نهاد در ادامه تاکید کرده است که این اتاق، اتاقی است که در سال ۲۰۲۲ میلادی محل برگزاری اولین دور نشست «به ما گوش دهید» بود و در آن عکسی از زنان افغانستانی اشتراک کننده گرفته شد. وزارت خارجه‌ی اسپانیا با همکاری نهاد «زنان برای افغانستان» میزبان نشست «به ما گوش دهید» جهت پی‌گیری سازوکارهای پاسخگو کردن حکومت سرپرست بود. نهاد زنان برای افغانستان در ادامه تاکید کرده است که در این نشست حدود ۵۰ نفر از فعالان زن اهل افغانستان شرکت بودند. وزیر خارجه‌ی اسپانیا در این نشست بر حمایت از زنان و دختران افغا‌نستان تأکید کرد و گفت که کشورش هرگز حکومت فعلی را به رسمیت نخواهد شناخت. همچنین حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان، زنان و دختران را از آموزش و ‏تحصیل محروم کرده است. همچنان در آخرین محدودیت خود، ‏دروازه‌های انستیتوت‌های طبی را به‌روی دختران و زنان بست، در حالی که ‏بخش صحت سراسر افغانستان با کمبود پرسنل مواجه است.‏ این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش و تحصیل باز بمانند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


3 هفته قبل - 96 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد به مناسبت «روز جهانی حقوق‌‌بشر» بر دسترسی زنان و دختران در افغانستان به آموزش و تحصیل تاکید کرده است. این نهاد با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که بیش از چهار سال است که دختران و زنان در افغانستان از آموزش محروم هستند. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در بخشی از پیامش تاکید کرده است که آموزش حق همه‌ی زنان و دختران است و برای رشد، سلامت و حفاظت آنان حیاتی است. همچنین یونیسف در پایان کارزار ۱۶ روزه مبارزه با خشونت علیه زنان، خواستار شنیده‌شدن صدای دختران نوجوان در افغانستان شده و در ادامه افزوده است که صدای آنان اغلب شنیده نمی‌شود. این در حالی است که حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان، زنان و دختران را از آموزش و ‏تحصیل محروم کرده است. همچنان در آخرین محدودیت خود، ‏دروازه‌های انستیتوت‌های طبی را به‌روی دختران و زنان بست، در حالی که ‏بخش صحت سراسر افغانستان با کمبود پرسنل مواجه است.‏ این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش و تحصیل باز بمانند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


3 هفته قبل - 109 بازدید

سازمان جهانی کار درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که در ماه نوامبر سال جاری میلادی برای ۶۰ زن فعال در بخش کشاورزی، برنامه‌های آموزشی جهت رشد و بهبود کسب‌وکارهای‌ شان برگزار کرده‌ است. این نهاد امروز (سه‌شنبه، ۱۸ قوس) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که این زنان از سوی سازمان غذا و کشاورزی ملل متحد در منطقه‌های شرقی افغانستان معرفی شدند. در بخشی از این پیام آمده است که این آموزش‌ها در چارچوب برنامه‌ی مشترک «راه‌حل‌های پای‌دار» برگزار شده و هدف آن تقویت مهارت‌های تجارتی و مدیریتی زنان است تا بتوانند کسب‌وکارهای کوچک خود را بزرگ و پای‌دار سازند. این حمایت‌ها در حالی صورت می‌گیرد که کشاورزان زن که سرپرستی خانواده‌های شان را بر عهده دارند و زندگی‌شان به کشاورزی وابسته است، بیش از دیگران با مشکل‌های اقتصادی و تغذیه‌ای دست‌وپنجه نرم می‌کنند. قابل ذکر است که پیش از این نیز، نهادهای مختلف سازمان ملل متحد از جمله برنامه‌ی جهانی غذا اعلام کرده بود که برای کشاورزان زن در ولایت‌های مختلف، برنامه‌های آموزشی برگزار کرده است. در حالی سازمان ملل برای زنان کشاورز برنامه‌های بهبود کسب‌وکار برگزار کرده که حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان، زنان و دختران را از آموزش و ‏تحصیل محروم کرده است. همچنان در آخرین محدودیت خود، ‏دروازه‌های انستیتوت‌های طبی را به‌روی دختران و زنان بست، در حالی که ‏بخش صحت سراسر افغانستان با کمبود پرسنل مواجه است.‏ این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش و تحصیل باز بمانند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


3 هفته قبل - 61 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده است که دختران باید در همه فضاها، چه آنلاین و حضوری، احساس امنیت کنند تا بتوانند بیاموزند، و به توانایی‌های خود دست یابند. این سازمان با نشر اعلامیه‌ای گفته است که امنیت تنها به معنای حفاظت فیزیکی نیست، بلکه زمینه اعتمادبه‌نفس دختران را برای کشف فرصت‌ها و تحقق پتانسیل‌هایشان نیز فراهم می‌کند. یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد از دولت‌ها و نهادهای جامعه مدنی خواسته است که با ایجاد محیط‌های امن و حمایت‌کننده، زمینه رشد، آموزش و پیشرفت همه دختران را تضمین کنند. قابل ذکر است که حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان، زنان و دختران را از آموزش و ‏تحصیل محروم کرده است. همچنان در آخرین محدودیت خود، ‏دروازه‌های انستیتوت‌های طبی را به‌روی دختران و زنان بست، در حالی که ‏بخش صحت سراسر افغانستان با کمبود پرسنل مواجه است.‏ این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش و تحصیل باز بمانند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


3 هفته قبل - 73 بازدید

دیری‌ست که هزاران بار در ذهنم تصمیم گرفته‌ام بنشینم و از دردهایی بگویم که در این سه سال، چون سایه‌ای سنگین و بی‌امان، از صبح تا شام و از شام تا دوباره صبح، همراهم بوده‌اند؛ دردهایی که نه‌تنها جسم و روحم را خسته کرده‌اند، بلکه معنای روز و شب را برایم دگرگون ساخته‌اند. چنان در میان اندیشه‌های بی‌پایان رها شده‌ام که نمی‌دانم چگونه باید از آن‌ها عبور کنم. می‌خواهم از روزهایی بگویم که در آن‌ها، صبر را به‌اندازه‌ی یک عمر تجربه کرده‌ام؛ روزهایی که سکوت، تحمیلی سنگین بر لبانم نشست. سکوتی که صدایی نداشت، اما آن‌قدر سنگین بود که گویی هزاران واژه‌ی ناگفته در گلویم گیر کرده‌اند؛ هرکدام می‌خواستند فریادی شوند، اما اجازه‌ی بیرون‌شدن نمی‌یافتند. در این سال‌ها، چنان برای به‌دست آوردن ابتدایی‌ترین حقوقم جنگیده‌ام که گاه احساس می‌کنم تمام انرژی و توانم در همین مبارزه‌ی خاموش و بی‌پایان صرف شده است؛ مبارزه‌ای که نه آغازی مشخص دارد و نه پایانی روشن. امروز که می‌خواهم از این‌همه رنج بنویسم، گلوی من آن‌قدر خسته و فرسوده شده که گویی بارها و بارها فریاد زده، اما به‌جای آن‌که صدایش به گوش کسی برسد، در همان نزدیکی خاموش شده و دوباره به درونم بازگشته است. آن‌قدر در درون خود فریاد کشیده‌ام که حالا، تنها نشانه‌ی گلوی من همین خستگی، خشکی، و ناتوانی‌ست در گفتن حرف‌هایی که سال‌هاست در دلم جمع شده‌اند. انگشتانم، که روزگاری با شوق روی کاغذ حرکت می‌کردند، حالا آن‌چنان سنگین و بی‌جان شده‌اند که گویی هر واژه‌ای که می‌خواهم بنویسم، باری‌ست سنگین بر دوشم؛ واژه‌هایی که نوشتن‌شان هم جسارت می‌خواهد و هم تحمل. قلمی که در دست دارم، گاهی در میان نوشته‌هایم مکث می‌کند؛ انگار خودش هم نمی‌خواهد بیش از این، بار این دردها را به دوش بکشد. رنگش نه به‌خاطر پایان‌یافتن مرکب، بلکه به‌دلیل فرسودگی از حجم احساساتی‌ست که در دلش انباشته شده‌اند. قلمی که هرچه بیشتر نوشته‌ام، بیشتر فرسوده شده؛ و حالا، من و قلمم، دو همراه خسته‌ایم که آهسته به آخر خط نزدیک می‌شویم. این منم…  دختری که شعرهایش از عمق قصه‌های رابعه‌ی بلخی جان می‌گیرد، از جسارت واژه‌های سعید جمال‌الدین الهام می‌گیرد، از کوه‌های بابا استقامت می‌آموزد و از دره‌های واخان لطافت. دختری که جغرافیای وطنش را نه صرفاً به خاطر سپرده، بلکه با تمام وجود عاشق آن بوده است؛ از بادهای تند شمال‌غرب گرفته تا هوای شفاف شمال‌شرق، از خاک نرم دشت‌ها تا برف‌های سخت قله‌ها، همه برایش معنای زندگی، آزادی و امید داشته‌اند. دختری که قصه‌ی سلطان راضیه در رگ‌هایش جریان داشت و حماسه‌های احمدشاه ابدالی در ذهنش همچون چراغی همیشه روشن باقی مانده بود. اما این روزها…  احساس می‌کنم بخش بزرگی از وجودم، مثل مسئله‌ای پیچیده از کتاب ریاضی، در دل یک فرمول بی‌رحمانه خلاصه شده؛ مثل خطی که از دل یک جمله‌ی طولانی خط خورده باشد. حالا نه ارزشم مشخص است و نه نقشم. انگار تمام آنچه در این سال‌ها آموخته بودم، همه‌ی امیدهایی که به آینده دوخته بودم، به «اختصار» رسیده‌اند؛ به یک سکوت بی‌انتها و به نگاهی که از پشت پنجره‌ای بسته، تنها تماشاگر رویاهای از دست‌رفته‌اش است. از کدام درد بگویم؟ از دختری که هر مضمون مکتبش را با عشق می‌خواند، دختری که صبح‌ها با شوق از خواب می‌پرید تا ادامه‌ی کتابی را بخواند که شب قبل نیمه‌کاره رهایش کرده بود؟ از دختری که ساعت‌ها در میان ورق‌های کتاب گم می‌شد و با هر صفحه فکر می‌کرد دنیا چقدر بزرگ است و چقدر برای آموختن هست؟ اما امروز… همان کتاب‌ها در صندوق‌های بسته خوابیده‌اند؛ صندوق‌هایی که هر روز لایه‌ای تازه از غبار، روی‌شان می‌نشیند. کتاب‌هایی که حالا مثل رویاهایی شده‌اند که یکی‌یکی زیر خاک آرزوهای ناتمام مدفون شدند. از چه بگویم؟ از آرزوهایی که هنوز فرصت شکفتن نیافته بودند اما ناگهان پاییزشان رسید؟ از امیدهایی که پیش از آن‌که به آسمان برسند، در نیم‌راه سقوط کردند؟ نوشتن این حرف‌ها شاید ساده به‌نظر برسد، اما عمق این درد را فقط کسی می‌فهمد که هر صبح با امید بیدار شده و شب، با دلی سنگین، دوباره به تاریکی برگشته باشد. گاهی فکر می‌کنم: برای چه بنویسم؟ برای که بخوانم؟ وقتی دنیای اطرافم چنان تنگ و محدود شده که حتی گفتنِ یک جمله‌ی آرام هم باید با احتیاط باشد، چرا باید قلبم را وا کنم؟ وقتی خنده‌هایم را کوتاه می‌کنم که مبادا کسی نگاهی کند، وقتی آرزوهایم را در دل خفه می‌کنم که مبادا کسی تعبیر نادرستی از آن داشته باشد، وقتی حتی قدم‌زدن در کوچه، برایم با هزار فکر و نگرانی همراه است… پس من چگونه از عمق روحم سخن بگویم؟ اما باز هم می‌گویم، باز هم می‌نویسم، چون نوشتن، تنها چیزی‌ست که مرا هنوز زنده نگه می‌دارد. از روزهایی می‌گویم که لباس دوختم، طرح زدم، نخ و سوزن در دست گرفتم و ساعت‌ها پای کار نشستم، اما همان لباس‌هایی که با عشق دوخته بودم، هرگز بر تنم ننشستند؛ لباس‌هایی که قرار بود بخشی از زیبایی زندگی‌ام باشند، اما فقط در صندوقی بسته باقی ماندند. از کتاب‌هایی می‌گویم که با اشتیاق ورق زدم، صفحاتی که هر کدام را با لبخند و امید باز می‌کردم… اما حالا لابه‌لای غبار پنهان‌اند، و شاید ماه‌هاست که حتی یک‌بار هم باز نشده‌اند… از نیمکتی بگویم که صد بار در خیال کنار آن نشستم، اما در دنیای واقعی فقط دیوار بود که پاسخ صدایم را پس می‌داد. حالا، هر بار که دوباره به آن نیمکت خیالی فکر می‌کنم، حس می‌کنم تمام دنیا در فاصله‌ای میان «خیال» و «واقعیت» گیر افتاده؛ فاصله‌ای که هر روز بزرگ‌تر می‌شود، و من هرچه دست دراز می‌کنم، به هیچ‌جایش نمی‌رسم. گاهی با خودم می‌گویم: اگر قرار است واقعیت این‌قدر تنگ و تاریک باشد، چرا خیال را هم از من گرفتند؟ چرا همان سهم کوچک آرامشم را بریدند؟ من که فقط چند دقیقه قدم‌زدن می‌خواستم، چند صفحه خواندن، چند ساعت نفس‌کشیدن بدون ترس… مگر این‌ها چقدر زیاد بود؟ گاهی چنان حس می‌کنم که انگار درون اتاقی کوچک با شیشه‌های مات زندانی شده‌ام؛ بیرون را می‌بینم، اما نمی‌توانم لمسش کنم. صدای زندگی را می‌شنوم، اما در من ادامه نمی‌یابد. آدم‌ها را می‌بینم که می‌خندند، روزشان را آغاز می‌کنند، آینده می‌سازند… اما من، فقط نظاره‌گرم. نظاره‌گری که هیچ‌کس نمی‌پرسد در دلش چه می‌گذرد، که چرا این‌قدر ساکت است. سکوتی که دیگر انتخاب نیست— یک نوع زندان است. زندانِ بی‌در، بی‌پنجره، بی‌نگهبان… فقط دیوارهایی دارد که هر روز بلندتر می‌شوند، و من هر روز کوتاه‌تر. می‌دانم… می‌دانم که دنیا همیشه مهربان نیست. اما هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم روزی برسد که مجبور شوم بخشی از خودم را در صندوق بگذارم؛ کنار کتاب‌ها، کنار لباس‌ها، کنار امیدهایی که حالا کاغذی شده‌اند و لایه‌لایه پاره می‌شوند. هیچ‌گاه تصور نمی‌کردم که روزی برسد که برای گفتن یک جمله، صدهزار بار آن را در ذهنم مرور کنم؛ مبادا اشتباه گفته شود، مبادا نگاهی اشتباه سویم پرتاب شود، مبادا حتی نفس کشیدنم زیادی به نظر برسد… و تازه اینجاست که می‌فهمم چرا بعضی آدم‌ها خاموش می‌شوند، چرا آرزوها بی‌صدا می‌میرند، چرا انسان، گاهی آرام‌آرام خودش را از دست می‌دهد بدون آنکه کسی متوجه شود… این سه سال، چنان مرا در خود پیچاند که گاهی حس می‌کنم زمان شکل دیگری پیدا کرده. روزها یا بی‌نهایت طولانی‌اند یا آن‌قدر کوتاه که حتی جا برای یک لبخند نمی‌ماند. نه خورشید معنای گذشته را دارد، نه شب آرامشی برای دل مانده. همه‌چیز فقط تکرار شده: تکرار سکوت، تکرار فکر، تکرار حسرت، تکرار ترس… و من، مثل کسی که در میان مه گم شده باشد، هرچه جلوتر می‌روم، چیزی روشن‌تر نمی‌شود… فقط مه، بیشتر دورم را می‌گیرد. گاهی با خودم فکر می‌کنم: اگر روزی برسد که دوباره بتوانم بخندم، دوباره بی‌واهمه قدم بزنم، دوباره کتابی را باز کنم و نفس عمیق بکشم… آیا همان دختر سابق می‌شوم؟ یا بخشی از من برای همیشه در همین سال‌ها جا مانده است؟ راستش را بخواهی، نمی‌دانم. اما می‌دانم که هر شب، پیش از خواب، چشم‌هایم را می‌بندم و همه‌ی آن چیزهایی را که از من گرفته شد، در خیال پس می‌گیرم: مکتبم را، نیمکتم را، دوستم را، کتاب‌هایم را، آزادی قدم‌هایم را. در خیال، دوباره دختری می‌شوم که از پشت پنجره‌ی باز، هوا را عمیق نفس می‌کشد؛ دختری که می‌تواند ساعت‌ها بنویسد، بی‌آن‌که بترسد جمله‌ای از قلمش سرریز شود و برایش دردسر بسازد؛ دختری که وقتی می‌خندد، مجبور نیست دستش را روی لبانش بگذارد تا صدایش زیاد نشود. خیال… تنها جایی‌ست که هنوز زنده‌ام. اما حقیقت این است: هر صبح که بیدار می‌شوم، همین خیال، مثل دودی نازک، از لای انگشتانم می‌گریزد و من دوباره در همان اتاق کوچک، همان سکوت سنگین، و همان روزهای بی‌پایان گیر می‌مانم… گاهی چنان دلم برای خودم تنگ می‌شود که نمی‌دانم گریه کنم یا فقط بنویسم. حس می‌کنم آن دختری که بودم، پشت دروازه‌ای ایستاده و هرچه صدا می‌زند، صدایش به من نمی‌رسد. من هم هرچه دستم را دراز می‌کنم تا او را لمس کنم، فاصله کم نمی‌شود. انگار هر دو از هم دور می‌شویم؛ من، به اجبار زمان و شرایط؛ او، به اجبار فراموشی و درد. اما با تمام این‌ها… این را می‌دانم: هنوز زنده‌ام. و تا وقتی زنده‌ام، می‌نویسم. می‌نویسم، چون نوشتن تنها چیزی‌ست که از من نگرفته‌اند. چون هر واژه‌ای که روی کاغذ می‌نشیند، مثل جوی کوچکی‌ست که از دل سنگ می‌گذرد و راهش را پیدا می‌کند— اگرچه آهسته، اگرچه سخت، اما می‌گذرد. و شاید… شاید روزی برسد که همین واژه‌ها، همین سطرها، همین دردهای نوشته‌شده، پلی شوند میان منِ امروز و منِ گم‌شده. شاید روزی پیدا شوم… یا شاید روزی دوباره زاده شوم. اما تا آن روز، با تمام زخم‌ها، با تمام سکوت‌های تحمیلی، با تمام نفس‌هایی که در گلو مانده‌اند، همچنان می‌نویسم… چون این آخرین چیزی‌ست که هنوز «من» را زنده نگه داشته است. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


4 هفته قبل - 107 بازدید

تاج‌الدین اویوالی، نماینده‌ی یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل اعلام کرده است که هر زن و دختر در افغانستان شایسته آینده‌ای است که در آن سلامت، آموزش و امنیت تضمین شده باشد. آقای اویوالی امروز (سه‌شنبه، ۱۱ قوس) با نشر پیامی به مناسبت ۱۶ روز کارزار مبارزه با خشونت علیه زنان، در حساب کاربری ایکس خود بر اهمیت سلامت و آموزش زنان در افغانستان تاکید کرده است. وی در ادامه تاکید کرده است که در این دوره ۱۶ روزه، برای «بازگرداندن امید»، باید در خدماتی که توسط زنان و دختران رهبری و هدایت می‌شوند، سرمایه‌گذاری شود. نماینده‌ی صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد گفته است: «با هم می‌توانیم این هدف را محقق کنیم برای تمام زنان و دختران افغانستان.» این سخنان در حالی مطرح می‌شود که حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان، زنان و دختران را از آموزش و ‏تحصیل محروم کرده است. همچنان در آخرین محدودیت خود، ‏دروازه‌های انستیتوت‌های طبی را به‌روی دختران و زنان بست، در حالی که ‏بخش صحت سراسر افغانستان با کمبود پرسنل مواجه است.‏ این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش و تحصیل باز بمانند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


4 هفته قبل - 87 بازدید

همزمان با بسته‌‌بودن مکاتب و دانشگاه به‌روی دختران و زنان، نمایندگی اتحادیه اروپا در افغانستان درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که از آموزش زنان و دختران ‏به‌عنوان متخصصان پزشکی حمایت می‌کند.‏ این دفتر در جریان کارزار مبارزه با خشونت علیه زنان امروز (سه‌شنبه، ۱۱ قوس) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که اتحادیه اروپا از ارائه‌ی خدمات بهداشتی در ‏افغانستان حمایت می‌کند تا زنان، دختران و مادران از مراقبت‌های ‏حیاتی برخوردار شوند. ‏ نمایندگی اتحادیه اروپا در ادامه تاکید کرده است که اقدام برای پایان دادن به خشونت برای ‏تضمین خدمات بهداشتی ایمن و در دسترس برای همه بسیار مهم است.‏ قابل ذکر است که محدودیت‌های حکومت سرپرست بر تحصیل زنان و دختران، تأثیر مستقیمی بر بخش ‏صحت افغانستان گذاشته است.‏ کمبود پرسنل حرفه‌ای زن در مراکز صحی افغانستان تشدید شده است، ‏زیرا در این چهار سال هیچ داکتر زن از دانشگاه‌های افغانستان فارغ ‏نشده است. همچنان افغانستان یکی از بالاتر آمار ‏مرگ‌ومیر زنان و مادران در جهان را دارد. باید گفت که حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان، زنان و دختران را از آموزش و ‏تحصیل محروم کرده است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش و تحصیل باز بمانند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب