برچسب: آموزش

1 روز قبل - 87 بازدید

بخش زنان سازمان ملل درتازه‌ترین مورد هشدار داده‌ است که چهار سال پس از تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، زنان و دختران از حقوق اساسی خود محروم مانده‌اند و این وضعیت سلامت، آموزش و امنیت آنان را تهدید می‌کند. این سازمان با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که تقریبا ۷۸ درصد دختران و زنان جوان در افغانستان از رفتن به مکتب، اشتغال و آموزش‌های فنی محروم‌اند‌ که این آمار چهار برابر بیش‌تر از پسران است. در ادامه آمده است که پیامدهای این محدودیت‌ها شامل افزایش مرگ و میر مادران، نرخ بالای ازدواج کودکان، بحران روانی و گسترش فقر در میان خانواده‌ها است. در اعلامیه آمده است که تا سال ۲۰۲۶ میلادی، بارداری زودهنگام ۴۵ درصد افزایش یافته و مرگ‌ومیر مادران بیش از ۵۰ درصد بالا خواهد رفت. قابل ذکر است که محدودیت‌ زنان در رفت‌وآمد، ممنوعیت تحصیل پزشکی و موانع جنسیتی باعث شده بسیاری از زنان حتا برای مراجعه به کلینیک‌ها مسافت‌های طولانی را طی کنند و برخی خدمات از دسترس آنان خارج شود. باید گفت که در سال ۲۰۲۳ میلادی حدود ۳۰ درصد دختران زیر ۱۸ سال، از جمله ۱۰ درصد زیر ۱۵ سال، ازدواج کرده‌اند و بسیاری از خانواده‌ها به‌دلیل فقر، دختران خود را به شوهر می‌دهند. باید گفت که این اقدام‌های حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


3 روز قبل - 89 بازدید

یونسکو یا سازمان علمی، آموزشی و فرهنگی ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که طی چهار سال حاکمیت حکومت سرپرست، ۲.۲ میلیون دختر در افغانستان از حق آموزش محروم شدند. این نهاد با نشر گزارشی نوشته است که حکومت فعلی پس از بازگشت دوباره‌ به قدرت در ماه آگوست ۲۰۲۱ میلادی، بیش از ۷۰ فرمان علیه زنان و دختران افغانستان صادر شده و آن‌ها را از زندگی عمومی حذف شدند. سازمان علمی، آموزشی و فرهنگی ملل متحد تاکید کرده است که افغانستان تنها کشور در جهان است که در آن دختران حق آموزش بالاتر از صنف ششم و تحصیلات در دانشگاه‌ها را ندارد. یونسکو در ادامه افزوده است که در حاکمیت حکومت فعلی، زنان روزنامه‌نگار در افغانستان نیز به‌تدریج از فعالیت در بخش روزنامه‌نگاری حذف می‌شوند و طی چهار سال گذشته، بیش از ۸۰ درصد از زنان خبرنگار و شاغل در رسانه‌ها، شغل خود را از دست داده‌اند. همچنین یونسکو در بخشی از گزارشش با اشاره به قانون امر به معروف حکومت سرپرست گفته است که بر مبنای این قانون، نشر تصاویر زنده‌جان در رسانه‌ها و پخش صدای زنان از طریق رادیو ممنوع می‌باشد. این نهاد وابسته به سازمان ملل متحد حق آموزش را غیر قابل مذاکره خوانده و از جامعه‌ی جهانی خواسته است که به‌طور بی‌وقفه خواستار بازگشایی فوری و بدون قید و شرط مکاتب و دانشگاه‌ها برای دختران و زنان افغانستان شوند. حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان محدودیت‌های گسترده بر حقوق و آزادی‌های اساسی زنان وضع و آنان را از آموزش و کار محروم کرده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


5 روز قبل - 137 بازدید

همزمان چهارمین سال تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که زنان و دختران در افغانستان هنگام تلاش برای دسترسی به آموزش یا اشتغال با آزار و خشونت مواجه می‌شوند. این سازمان با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان در سال ۲۰۲۱میلادی، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب محروم کرده‌اند. همچنین بخش زنان سازمان ملل گزارش داده است که این نهاد حالا برنامه‌ای کارآموزی را در دست اجرا دارد تا از فارغ‌التحصیلان زن دانشگاهی حمایت کند و به آن‌ها کمک کند راهی به بازار کار و حرفه‌ای شدن بیابند. همچنین سازمان ملل تاکید کرده است که زنان و دختران جوان در بسیاری از کشورها با تبعیض و حاشیه‌رانده‌شدن مواجه‌اند. با این وجود، سازمان ملل اعلام کرد که دختران و زنان جوان در بسیاری از کشورها همچنان با تبعیض از جمله دسترسی نابرابر به آموزش مواجه‌اند. این سازمان گفت در حال حاضر ۱۵ میلیون دختر در کشورهای مختلف در مقطع ابتدایی به مکتب نمی‌روند. این سازمان گفته است که با وجود پیشرفت‌هایی در آموزش زنان و دختران، در برخی مناطق تا ۴۸.۱ درصد از دختران همچنان به مکتب نمی‌روند. باید گفت که در چهار سال گذشته، حکومت فعلی ده‌ها فرمان علیه زنان صادر کرده‌اند که حضور آن‌ها را در تمامی عرصه‌ها  تقریباً به گونه کامل ممنوع و آن‌ها را از اجتماع حذف کرده است. حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان محدودیت‌های گسترده بر حقوق و آزادی‌های اساسی زنان وضع و آنان را از آموزش و کار محروم کرده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


6 روز قبل - 123 بازدید

در حالی که دختران و زنان افغانستان چهار سال است از ‏آموزش و تحصیل محروم شدند، سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که آموزش یک حق انسانی است. این سازمان امروز (چهارشنبه، ۲۲ اسد) در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که زنان و دختران ‏جوان همچنان در بسیاری از کشورها با تبعیض و به ‏حاشیه‌رانده‌شدن، از جمله دسترسی نابرابر به مکتب، مواجه ‏هستند‎.‎ در اعلامیه آمده است که برای ترویج آموزش فراگیر برای دستیابی به آینده‌ای بهتر برای همه تلاش می‌کند. قابل ذکر است که حکومت سرپرست پس از تسلط بر افغانستان در سال ‌‏۲۰۲۱ میلادی، دختران بالاتر از صنف ششم را از آموزش محروم ‏کردند. همچنین یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد تاکید کرده است که تنها امسال حدود ۴۰۰ هزار دختر در افغانستان از آموزش ‏محروم شده‌اند و شمار دختران محروم به ۲.۲ میلیون نفر ‏رسیده است. یونیسف هشدار داده است که اگر ممنوعیت آموزش دختران تا سال ‌‏۲۰۳۰ میلادی ادامه یابد، بیش از چهار میلیون دختر در افغانستان ‏از حق تحصیل فراتر از دوره‌ی ابتدایی محروم خواهند شد.‏ همچنین براساس آمار بخش زنان سازمان ملل، در حال حاضر ۱۵ ‏میلیون دختر و ۱۰ میلیون پسر در سراسر جهان از آموزش ‏محروم هستند.‏ این دفتر در اهداف خود اعلام کرده است که تا سال ۲۰۳۰ میلادی، ‏اطمینان حاصل خواهد شد که همه دختران و پسران آموزش ‏ابتدایی و متوسطه رایگان، عادلانه و با کیفیت را به پایان ‏برسانند و به نتایج یادگیری مرتبط و مؤثر در راستای هدف ‌‏۴ توسعه پایدار دست یابند‎.‎ بخش زنان سازمان ملل متحد افزوده است که تا سال ۲۰۳۰ میلادی، ‏دسترسی برابر همه زنان و مردان به آموزش فنی، حرفه‌ای ‏و عالی مقرون‌به‌صرفه و با کیفیت، از جمله آموزش دانشگاهی، ‏تضمین شود‎.‎ باید گفت که حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان محدودیت‌های گسترده بر حقوق و آزادی‌های اساسی زنان وضع و آنان را از آموزش و کار محروم کرده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


6 روز قبل - 115 بازدید

برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل متحد اعلام کرده است که کوریای جنوبی با اختصاص ۱۰ میلیون دالر، پروژه‌ای یک‌ساله را برای رسیدگی به جوامع آسیب‌دیده از بحران‌های بشری و اقتصادی در افغانستان آغاز کرده است که تمرکز آن بر توان‌مندسازی زنان، بهبود امنیت غذایی کودکان و حمایت از عودت‌کنندگان می‌باشد. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای گفته است که پروژه‌ی «احیا، اشتغال و زیربنای حیاتی برای افراد آسیب‌پذیر در شرایط اضطراری» از ماه جولای ۲۰۲۵ میلادی آغاز شده و تا جولای ۲۰۲۶ میلادی ادامه خواهد داشت. در ادامه آمده است که این طرح بیش از ۳۵۰ هزار نفر را در ولایت‌های بدخشان، زابل، دایکندی، فاریاب، خوست و ننگرهار تحت پوشش قرار می‌دهد و بر ایجاد اشتغال اضطراری، بازسازی زیربناهای اساسی و تقویت مقاومت در برابر تغییرات اقلیمی نیز متمرکز است. اعلامیه به نقل از سونگ‌هوان مون، کاردار سفارت کوریای جنوبی در کابل نوشته است: «جمهوری کوریای جنوبی به‌عنوان یک کمک‌کننده‌ی مسوول و دیرینه به افغانستان، هم‌چنان متعهد به حمایت از مردم افغانستان در این دوران دشوار است. بهبود زندگی مردم افغانستان، به‌ویژه زنان، کودکان و پناهندگان، هم‌چنان در اولویت تعاملات بشردوستانه‌ی ما قرار دارد. این پروژه برای کمک به جوامع در بازسازی معیشت، بازگرداندن امید و حرکت به‌سوی آینده‌ای مقاوم و خودکفا ضروری است.» همچنین استیفن رودریکس، نماینده‌ی برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل متحد در افغانستان نیز گفته است: «این پروژه پلی میان بحران و بهبود است. با سرمایه‌گذاری در زیربنا، اشتغال و مقاومت محلی، ما می‌خواهیم به جوامع کمک کنیم تا دوباره کنترل آینده‌ی خود را به‌دست گیرند و فرصت‌هایی فراگیر، پای‌دار و ماندگار ایجاد کنند.» همچنین پیش از این برنامه‌ی جهانی غذای سازمان ملل متحد گفته بود که افغانستان یکی از دشوارترین مکان‌ها برای زنان است. این نهاد گفت که دختران و زنان بیش‌ترین بار بحران‌های متعدد در این کشور را تحمل می‌کنند.

ادامه مطلب


6 روز قبل - 119 بازدید

بخش زنان سازمان ملل متحد در افغانستان هشدار داده است که چهار سال پس از بازگشت حکومت سرپرست به قدرت، بیش از ۷۸ درصد زنان و دختران افغانستان نه در حال تحصیل هستند، نه شغلی دارند و نه هم به آموزش دسترسی دارند؛ آماری که نشان‌دهنده‌ی خطر حذف کامل زنان از زندگی عمومی است. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که حکومت فعلی، با صدور نزدیک به ۱۰۰ فرمان محدودکننده، زنان را از آموزش، کار و رفت‌وآمد آزادانه محروم کرده‌اند. در گزارش آمده است که این وضعیت پیامدهای خطرناکی در حوزه‌های بهداشت، اقتصاد و حقوق بشر دارد. موانع موجود در دسترسی زنان به خدمات درمانی می‌تواند تا سال ۲۰۲۶ میلادی، مرگ‌ومیر مادران را ۵۰ درصد افزایش دهد. در ادامه آمده است: «اکنون زنان، به‌دلیل محدودیت‌های روزافزون و عدم دسترسی به خدمات صحی، عمر کوتاه‌تری دارند و از سلامت کم‌تری برخوردارند.» همچنین در بخشی از گزارش آمده است که ازدواج کودکان و خشونت‌های خانگی و اجتماعی در برابر زنان نیز روبه افزایش است. زنان افغانستانی تنها از جامعه حذف نشدند؛ بلکه ۶۲ درصد آنان احساس می‌کنند که حتی در داخل خانه نیز در حق تصمیم‌گیری ندارند. سوزان فرگوسن، مسوول دفتر زنان سازمان ملل در افغانستان می‌گوید: «محدودیت‌های زنان را باید به‌عنوان مسئله‌ای فراتر از افغانستان درک کرد. این محدودیت‌ها، تنها درباره‌ی حقوق و آینده‌ی زنان و دختران افغانستانی نیست. این درباره‌ی چیزی است که ما به‌عنوان جامعه‌ی جهانی از آن نام می‌بریم.» قابل ذکر است که یوناما یا دفتر نمایندگی سازمان ملل متحد در افغانستان نیز گزارشی از وضعیت حقوق بشر افغانستان در سه ماه گذشته ارائه کرده است. در این گزارش وضعیت حقوق بشری، وضعیت زنان، رسانه‌ها، بازگشت‌کنندگان و دیگر موردها بررسی و مستندسازی شده است. مستندسازی یوناما، نشان می‌دهد که از اپریل تا جون سال روان میلادی، محدودیت‌های حکومت فعلی بر زنان و دختران در همه‌ی بخش‌ها گسترش یافته است. باید گفت که حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان محدودیت‌های گسترده بر حقوق و آزادی‌های اساسی زنان وضع و آنان را از آموزش و کار محروم کرده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


1 هفته قبل - 109 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد به مناسبت روز جهانی جوانان اعلام کرده است که برای ۲۰۰ دختر محروم از آموزش در ولایت هرات، برنامه آموزش خیاطی و قالین‌بافی فراهم کرده است. این سازمان امروز (سه‌شنبه، ۲۱ اسد) با نشر گزارشی گفته است که این دختران بین ۱۵ تا ۲۵ سال سن دارند. در اعلامیه آمده است که آموزش‌های حرفه‌ای در زمینه خیاطی و قالین‌بافی با همکاری کشور جاپان و به مدت شش ماه فراهم شده است. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد تاکید کرده است که پس از ممنوعیت آموزش از سوی حکومت سرپرست، بیش از یک میلیون دختر از رفتن به مکتب محروم شده‌اند. در ادامه آمده است که دوره‌های آموزش حرفه‌ای یونیسف، پسران، دختران و زنان جوانی را در سراسر افغانستان که با فقر شدید روبرو هستند یا در معرض خطر مکانیسم‌های مقابله‌ای مضر مانند ازدواج زودهنگام یا مهاجرت خطرناک بدون همراه هستند، هدف قرار می‌دهد. این دوره‌ها شرکت‌کنندگان را با مهارت‌های عملی مجهز می‌کند و آنها را قادر می‌سازد تا درآمد کسب کنند، از خانواده‌های خود حمایت کنند و به استقلال مالی دست یابند.» در گزارش آمده است: «برای دختران و زنان جوان، این دوره‌ها ارزشمند هستند و به آنها کمک می‌کنند تا بر موانع آموزشی و اقتصادی، به ویژه در بحبوحه محدودیت‌های مداوم برای آموزش متوسطه و عالی و فرصت‌های شغلی، غلبه کنند. انتخاب بر اساس نیاز اقتصادی است و اولویت با دختران و زنان خانواده‌هایی است که با بزرگترین چالش‌های مالی در جوامع خود روبرو هستند.» قابل ذکر است که هر ساله از تاریخ ۱۲ آگوست به‌عنوان روز جهانی جوانان تجلیل می‌شود. این روز در حالی در افغانستان فرا می‌رسد که میلیون‌ها جوان، از جمله دختران و پسران، با چالش‌هایی چون محرومیت از تحصیل، بیکاری و محدودیت در آزادی‌های فردی روبرو هستند.

ادامه مطلب


1 هفته قبل - 98 بازدید

تد چایبان، معاون بخش اجرایی یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد می‌گوید که مهاجران بازگشت‌کننده مشتاق‌اند، آینده را در کشور خود بسازند، اما یکی از نگرانی‌های مشترک آنان ادامه‌ی تحصیل دختران‌شان پس از صنف ششم است. آقای چایبان که به‌تازگی از سفر به افغانستان بازگشته، با نشر اعلامیه‌ای گفته است در سال ۲۰۲۵ میلادی بیش از دو میلیون مهاجر، از جمله نیم‌میلیون کودک از ایران و پاکستان به افغانستان اخراج شده‌اند. او در این سفرش از مرز اسلام‌قلعه در هرات نیز دیدن کرده است. همچنین وی به ولایت قندوز نیز سفر کرده و آن‌جا نیز دانش‌آموزان و آموزگاران نگرانی‌شان را در مورد ممنوعیت آموزش دختران با او در میان گذاشته‌اند. وی در بخشی از صحبت‌های افزوده است: «آموزش در افغانستان همچنان یک مسأله‌ی حیاتی است، به‌خصوص برای دختران نوجوان که اجازه ندارند بعد از صنف ششم به مکتب بروند.» معاون بخش اجرایی یونیسف تاکید کرد که این موضوع نه‌تنها دختران، بلکه همه‌ی زنان افغانستان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و آنان را از آموزش بالاتر، از جمله در دانشگاه و حق کار محروم می‌کند. تد چایبان افزوده است: «آموزش برای همه‌ی کودکان در قلب مأموریت یونیسف قرار دارد و ما قویا از لغو این ممنوعیت حمایت می‌کنیم تا دختران در هر سنی بتوانند در مکتب بمانند، آموزش خوبی دریافت کنند، بتوانند کار کنند و در جامعه، برای خود، خانواده‌های‌شان و برای رشد آینده‌‌ی افغانستان، نقشی ایفا کنند.» وی تصریح کرد: «ما آماده‌ایم تا راه‌حل‌هایی برای تداوم تحصیل دختران پیدا کنیم و به بررسی گزینه‌ها با مقام‌ها (حکومت سرپرست) ادامه دهیم.» در حالی این مقام بین‌المللی نگرانی خانواده‌های بازگشت‌کننده را مطرح می‌کند که حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان محدودیت‌های گسترده بر حقوق و آزادی‌های اساسی زنان وضع و آنان را از آموزش و کار محروم کرده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


1 هفته قبل - 74 بازدید

تد چایبان، معاون بخش اجرایی یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده است که در سال ۲۰۲۵ میلادی بیش از دو میلیون مهاجر، از جمله نیم‌میلیون کودک از ایران و پاکستان به افغانستان اخراج شدند. آقای چایبان که به‌تازگی از سفر به افغانستان بازگشته، این اظهارات با نشر اعلامیه‌ای مطرح کرده و گفته است که در سفرش به افغانستان از مرز اسلام‌قلعه، جایی که روزانه ده‌ها هزار نفر از ایران بر می‌گردند، بازدید کرده است. وی در ادامه تاکید کرده است که بازگشت‌کنندگان مشتاق‌اند آینده را در کشور خود بسازند، اما یکی از نگرانی‌های مشترک آنان ادامه‌ی تحصیل دختران‌شان پس از صنف ششم است. او در ادامه ضمن سپاس‌گزاری از ایران و پاکستان برای میزبانی از مهاجران افغانستان، گفته است آنان نگران رفاه خانواده‌ها و افراد، از جمله کودکانی هستند که سفر اغلب دشوار و ناگهانی بازگشت را طی می‌کنند ‌و همچنین نگران چگونگی تأثیر بازگشت‌های گسترده بر جوامع شکننده‌، در داخل افغانستان اند. معاون بخش اجرایی یونیسف افزوده است که کودکان، به‌ویژه کودکان بدون همراه، نیاز به حمایت ویژه دارند و باید منافع آنان توسط مقام‌های حمایت از کودکان ارزیابی شود تا از حمایت و رفاه شان، از جمله حمایت از ادغام مجدد آنان با خانواده‌های‌شان اطمینان حاصل شود. این مقام صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل گفت که تا پایان ماه جولای، یونیسف بیش از شش هزار کودک بدون همراه و جداشده را ثبت و حمایت کرده و آنان را به خانواده‌ها و بستگان‌شان بازگردانده است. تد چایبان ضمن این‌که از ارائه‌ی کمک‌ها به بازگشت‌کنندگان ابراز رضایت کرده، گفته است که برای اطمینان از عبور ایمن بازگشت‌کنندگان در حین حرکت، از جمله کیفیت مراقبت مداوم در طول بازگشت آنان و دسترسی پایدار به خدمات ضروری در مناطق بازگشت در داخل افغانستان و برای حمایت از ادغام مجدد پایدار، به اقدامات بیشتری نیاز است. همچنین در این اعلامیه، یونیسف خواستار گفتگو میان حکومت سرپرست، ایران و پاکستان برای مرحله‌بندی اخراج مهاجران افغانستان و فراهم کردن امکان مدیریت بهتر بازگشت‌کنندگان شده است. قابل ذکر است که ایران پس از آتش‌بس با اسرائیل روند اخراج مهاجران افغانستان را تشدید کرده و روزانه تا ده‌ها هزار مهاجر را نیز اخراج کرده است. هم‌زمان با این، اخراج مهاجران افغانستان از پاکستان نیز ادامه دارد و روزانه صدها نفر از آن کشور نیز اخراج و وارد افغانستان می‌شوند.

ادامه مطلب


2 هفته قبل - 111 بازدید

گوهر کنار پنجره‌ی کوچکِ اتاق نمور ایستاده بود و با چشم‌های خسته‌اش به آسمان خاکستری نگاه می‌کرد. در دلش غوغایی بود که هیچ‌کس نمی‌توانست آن را بفهمد؛ غوغای دختری شانزده‌ساله که روزی با هزار آرزو از کابل دل کنده بود و با مادر و دو برادر کوچکش راهی ایران شده بود، تا شاید زندگی بهتری داشته باشد، تا شاید دوباره بتواند قلم به دست بگیرد و دفترچه‌اش را پر از واژه‌های رنگین کند. اما حالا، همه‌چیز در آستانه‌ی فروپاشی بود؛ درست وقتی که امید داشت دوباره به مکتب برگردد. حرف‌های همسایه، حرف‌های مردم، خبرهای بد از رسانه‌ها، همه مثل خنجری در دلش فرو می‌رفت: «افغان‌ها را اخراج می‌کنند و می‌فرستندشان همان‌جا که آمدند.» هر بار که این جملات را می‌شنید، قلبش تند می‌زد. افغانستان؟ همان خاکی که روزی صدای خنده‌هایش در حویلیِ خانه‌شان می‌پیچید؟ همان جایی که بوی نان تازه‌ی مادربزرگ در صبح‌های زمستان، زندگی را برایش شیرین می‌کرد؟ نه… حالا افغانستان برای او معنای دیگری داشت؛ حالا افغانستان یعنی سیاهی، یعنی دروازه‌های بسته‌ی مکتب، یعنی ترس از مردانی که با نگاه‌شان آزادیِ دخترها را می‌دزدیدند، یعنی خانه‌نشینی، یعنی خواب‌هایی که دیگر هیچ‌گاه تعبیر نمی‌شوند. گوهر وقتی به یاد روزهای اخیر کابل می‌افتاد، گلویش می‌سوخت. آن روز که مکتب‌شان بسته شد، همه‌ی دخترها با چشم‌هایی پر از اشک به هم نگاه می‌کردند. معلم‌شان، که همیشه لبخند به لب داشت، آن روز نتوانست جلوی گریه‌اش را بگیرد. گوهر دفترش را بغل کرده بود؛ همان دفتری که روی جلدش نوشته شده بود: «آینده‌ی من از همین‌جا شروع می‌شود». اما آینده‌اش همان روز تمام شد، وقتی دروازه‌ی مکتب بسته شد. پدرش سال‌ها پیش در یک انفجار جان باخته بود. مادرش مجبور شد همه‌ی دارایی‌شان را بفروشد تا بچه‌ها را به ایران بیاورد. آن‌وقت‌ها همه می‌گفتند: «ایران جای امنی است، می‌شود درس خواند، می‌شود زندگی ساخت». گوهر وقتی پایش به تهران رسید، فکر کرد دوباره همه‌چیز درست می‌شود؛ اما زندگی هیچ‌وقت آن‌طور که آدم فکر می‌کند، پیش نمی‌رود. در ایران، زندگی سخت‌تر شد. اول که برای گرفتن خانه و پیدا کردن جا، چقدر مادرش گریه کرد، چقدر تحقیر شنید. صاحب‌خانه‌ها می‌گفتند: «به افغان‌ها خانه نمی‌دهیم». بلاخره، یک اتاق کوچک، آن هم در پایین‌شهر پیدا شد؛ اتاقی که حتی نور آفتاب هم از دیدنش شرم می‌کرد. همان‌جا شد خانه‌شان، همان‌جا شد دنیای جدید گوهر. در ایران، نام‌نویسی در مکتب برای بچه‌های مهاجر مشکل داشت. گوهر بارها با مادرش رفت، در صف ایستاد، التماس کرد، اما هر بار یک بهانه آوردند: «مدارک‌تان ناقص است»، «شما اقامت ندارید»، «امسال ظرفیت پر شده». و هر بار، گوهر با چشم‌هایی پر از اشک به دخترهایی نگاه می‌کرد که با یونیفورم‌های آبی‌رنگ از کنار او می‌گذشتند. دلش می‌خواست فریاد بزند: «من هم حق دارم! من هم می‌خواهم درس بخوانم!» اما صدا در گلویش می‌مرد. حالا که هنوز زخم آن روزها تازه بود، خبر اخراج دوباره، مثل تیشه به ریشه‌ی امیدش می‌خورد. اگر برگردند افغانستان، چه می‌شود؟ مکتب که نیست، کاری برای دخترها نیست، آزادی هم که هیچ. گوهر خودش را در آینه‌ی کوچک کنار دیوار نگاه کرد. صورتش لاغر شده بود، گونه‌هایش رنگ باخته بودند. با خودش گفت: «این‌همه سختی را کشیدم که باز برگردم همان‌جا؟» اشک‌هایش بی‌اختیار سرازیر شد. مادرش وارد اتاق شد. دست‌هایش از کار و شستن لباس‌ها در خانه‌ی مردم، زخم شده بود. چهره‌اش خسته، اما پر از اندوه بود. وقتی گوهر اشک‌هایش را پاک می‌کرد، مادر آهی کشید و گفت: «دخترکم، گریه نکن… خدا بزرگ است.» اما گوهر می‌دانست، خدا هم وقتی می‌بیند انسان‌ها چقدر نامهربان‌اند، شاید او هم گریه کند. شب‌ها وقتی صدای پای مردان در کوچه می‌پیچید و دروازه‌ها با شدت کوبیده می‌شد، قلب گوهر از ترس می‌لرزید. می‌گفتند مأمورهای انتظامی خانه‌به‌خانه می‌گردند تا مهاجران غیرقانونی را دستگیر کرده و به افغانستان بازگردانند. هر بار که در کو زده می‌شد، مادر با عجله چراغ را خاموش می‌کرد، گوهر و برادرهایش را گوشه‌ی اتاق می‌نشاند و با صدایی لرزان دعا می‌خواند. در آن ثانیه‌ها، گوهر حس می‌کرد تمام جهانش در تاریکی خفه‌ای گیر افتاده است. او شب‌ها خواب مکتب می‌دید؛ خواب یک صنف روشن، یک تخته‌سیاه، یک معلم مهربان. خواب این‌که دوباره کیفش را به دوش بیندازد و با لبخند از کوچه بگذرد. اما وقتی بیدار می‌شد، سقف نم‌زده‌ی اتاق جلو چشمانش ظاهر می‌شد، صدای داد و فریاد همسایه‌ها را می‌شنید، بوی نم و کپک را حس می‌کرد، و می‌دانست که تصورات قشنگ و رؤیاهای زیبا فقط خواب‌اند. یک روز، مادر با صورتی پریشان از بازار برگشت. کنار گوهر نشست و گفت: «شنیدی؟ می‌گویند دو هفته مهلت داده‌اند که برگردیم افغانستان… اگر نرویم، می‌گیرند و می‌فرستند.» گوهر حس کرد زمین زیر پایش خالی شده. افغانستان؟ همان جایی که حالا برایش مثل یک زندان بزرگ بود؟ با صدایی شکسته پرسید: «اگر برگردیم، من چه می‌کنم؟ درس که نیست… زندگی که نیست…» مادر چیزی نگفت؛ فقط اشک در چشم‌هایش حلقه زد. دل گوهر پر از حرف بود. کاش کسی بود که شنونده‌ی آن همه رویاهای نیمه‌کاره‌اش باشد؛ از کتاب‌هایی که هیچ‌وقت تمام نکرد، از روزهایی که آرزو داشت داکتر شود، معلم شود، یا به جایی برسد. اما حالا همه‌چیز مثل دودی در هوا گم شده بود. شبِ آخر، وقتی همه خوابیده بودند، گوهر گوشه‌ی دفترچه‌ی کهنه‌اش نوشت: «خدایا! اگر صدایم را می‌شنوی، من فقط یک آرزو دارم: بگذار درس بخوانم… بگذار از این تاریکی بیرون شوم…» اشک روی کاغذ چکید، کلمه‌ها محو شدند. اما گوهر نوشت، چون نوشتن تنها راهی بود که می‌توانست با آن نفس بکشد؛ حتی اگر فردا، همه‌چیز از دست برود. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب