نویسنده: رسانه‌ای گوهر شاد

5 روز قبل - 90 بازدید

داکتر تاج‌الدین اویوالی، نماینده‌ی یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد برای افغانستان می‌گوید که یک چهارم مهاجران اخراج شده از ایران، کودکان هستند. آقای اویوالی با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که بسیاری از کودکان اخراج شده از ایران، «بدون همراه» و از خانواده‌های‌شان جدا هستند. وی در ادامه تاکید کرد که در ماه جون سال جاری میلادی، بیش از ۱۶۰ هزار مهاجر اهل افغانستان از طریق مرز اسلام قلعه‌ی هرات به افغانستان بازگردانده شده‌اند. همچنین سنجی ویجیسکرا، مدیر منطقه‌ای صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد نیز در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که از مرز اسلام قلعه دیدن کرده است. او در ادامه افزوده است: «کودکان زیادی اینجا هستند که با فجایع غیرقابل تصوری روبرو شده‌اند و به حمایت ما نیاز دارند.» مدیر منطقه‌ای صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل می‌گوید که در مرز اسلام قلعه با پسر جوانی دیدار کرده که «بزرگترین نگرانی» او این بوده که با دست خالی به خانه باز گشته است. سنجی ویجیسکرا گفته است که یونیسف و شرکای بین‌المللی‌اش در حال ارائه‌ی خدمات حیاتی صحی، تغذیه‌ای، حفاظتی در مرز هستند، اما نیازها بسیار زیاد است. مدیر منطقه‌ای صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل از جامعه جهانی خواستار حمایت از کودکان به‌ویژه کودکان اخراج شده از ایران شده است. ایران پس از برقراری آتش‌بس با اسراییل، روند اخراج مهاجران افغانستان را شدت بخشیده است. براساس آمارهای منتشر شده از سوی حکومت سرپرست، در روزهای اوایل بعد از آتش‌بس روزانه بین ۲۰ تا ۳۰ هزار مهاجر تنها از ایران وارد کشور می‌شود.

ادامه مطلب


5 روز قبل - 71 بازدید

تیم بایسکل‌سواری زنان در تور جهانی UCI درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که فریبا هاشمی، بایسکل‌سوار اهل افغانستان، عنوان قهرمانی مسابقات بایسکل‌سواری زنان افغانستان در سال ۲۰۲۵ میلادی را در فرانسه کسب کرده است. این تیم با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود از ختم این مسابقات خبر داده و گفته است که این رقابت‌ها از تاریخ ۲۶ تا ۲۸ جون سال جاری میلادی در فرانسه برگزار شده بود که زنان بایسکل‌سوار افغانستان مسیر ۱۱۵.۵ کیلومتری را که ورزشکاران فرانسه نیز در آن رقابت کردند، رکاب زدند. قابل ذکر است که چندی پیش اتحادیه‌ی بین‌المللی بایسکل‌سواران و کشور فرانسه اعلام کرده بودند که برای همبستگی با زنان افغانستان، مسابقات بایسکل‌سواران اهل افغانستان را در حاشیه‌ی مسابقات جهانی در فرانسه برگزار خواهند کرد. ورزشکاران افغانستان جزو اشتراک‌کنندگان رقابت‌های جهانی نبودند؛ بلکه در این مسابقات برای تعیین قهرمان بایسکل‌سواری زنان افغانستان در سال ۲۰۲۵ میلادی با یکدیگر رقابت کردند. براساس معلومات تیم بایسکل‌سواری زنان در تور جهانی UCI، فریبا هاشمی، یولدوز هاشمی، زهرا رضایی، سمیرا احراری و مهناز محمدی از جمله پنج زن ورزشکار اهل افغانستان شرکت‌کننده در این رقابت‌ها بودند. قابل ذکر است که فریبا هاشمی پیش از این نیز در سال ۲۰۲۲ میلادی، قهرمان مسابقات بایسکل‌سواری زنان افغانستان در سویس شده بود. اتحادیه بین‌المللی بایسکل‌سواران به نقل از فریبا هاشمی، قهرمان مسابقات بایسکل‌سواری سال ۲۰۲۲ میلادی زنان افغانستان در سویس که یکی از پنج زن بایسکل‌سوار شرکت‌کننده در این رقابت‌ها نوشته است که با تمام توان از عنوان قهرمانی خود دفاع می‌کند. خانم هاشمی تاکید کرده است: «آماده دفاع از عنوان قهرمانی هستم. واضح است که امیدوار برنده شدن هستم اما امیدوارم که این رویداد باعث درخشش سایر ورزشکاران شود.» همچنین اعلامیه به نقل از دیوید لاپارتینت، رییس اتحادیه بین‌المللی بایسکل‌سواری نوشته است که دیدن دوباره بهترین بایسکل‌سواران زن افغانستان در رقابت‌های قهرمانی کشورشان «مایه‌ی افتخار» است. این در حالی است که پس از بازگشت دوباره‌ی حکومت سرپرست به قدرت، زنان و دختران در افغانستان به‌طور کامل از فعالیت در تمامی رشته‌های ورزشی منع شده‌ و تیم‌های ملی ورزشی زنان افغانستان از هم پاشیده است. در نتیجه‌ی این اقدام، بسیاری از زنان ورزش‌کار افغانستانی که عضویت تیم ملی را داشتند، ناگزیر به ترک کشور شدند.

ادامه مطلب


5 روز قبل - 67 بازدید

صدای پرندگان در آسمان خاک‌آلود هرات گم شده بود. هوا مانند نفس‌های خفه‌ی انسانی بود که امیدی به زندگی ندارد. رخساره، در آن صبح خاک‌آلود، به دروازه‌ی زنگ‌زده‌ی خانه‌ای مخروبه خیره شده بود که حالا آن را «خانه» می‌نامید؛ نه از آن‌رو که بوی خانه می‌داد، بلکه چون جایی جز آن برای پناه نداشت. سه روز پیش، او را همراه سه فرزندش، نذیر، ملیحه، و یونس، از ایران بازگردانده بودند. شوهرش سال‌ها پیش گم شده بود، در شبی تاریک میان مرزهای شنی و پنهان اسلام قلعه. قاچاق‌بر گفته بود نیروهای مرزی او را گرفته‌اند، اما کسی باور نکرد. شاید غرق شده بود، شاید هم در گوشه‌ای از زندانی در ایران هنوز نفس می‌کشید. اما برای رخساره، او دیگر مرده بود، حتی اگر زنده بود. زندگی در ایران هرگز آسان نبود. رخساره سال‌ها در خانه‌های دیگران کار کرد. کف دست‌هایش ترک برداشت، کمرش خم شد، اما هرگز لب به شکایت نگشود. تنها آرزویش این بود که فرزندانش زنده بمانند: نذیر به مکتب برود، ملیحه هر روز دو تکه نان بخورد، و یونس از گرسنگی شب نخوابد. اما ایران برای آن‌ها وطن نبود. نه مدرکی داشتند، نه پناهی، نه صدایی که از حقوق‌شان دفاع کند. آن‌ها سایه‌هایی بودند که در کوچه‌های پایین‌شهر تهران و کرج می‌لغزیدند، با نگاه‌هایی پر از ترس و دستانی همیشه در کار. تا اینکه روزی، وقتی رخساره برای خرید شربت برای ملیحه به پارک رفته بود، فریاد «اینا افغانن!» به گوشش خورد. چند مأمور با لباس‌های خاکستری آمدند و پیش از آنکه حرفی بزند، ون پلیس او را بلعید. نذیر و یونس را از مکتب آوردند. ملیحه را که در خانه بود، همسایه‌ای به اردوگاه برد. کسی نپرسید این زن کجا زندگی می‌کند، مدرکی دارد یا نه. اردوگاه ورامین قفسی بود که هزاران انسان در آن، در سکوت، اشک می‌ریختند. پس از هفده روز، نام‌شان در فهرست «بازگشتی‌ها» آمد، بی‌هیچ اخطار، بدون بررسی، بدون مشورت. از خاکی که سال‌ها در آن رنج کشیده بودند، اخراج شدند. وقتی به مرز اسلام قلعه رسیدند، رخساره تنها یک بقچه‌ی کوچک داشت: چند پیراهن، کمی دارو و عکسی رنگ‌ورورفته از شوهرش. آغاز زندگی نو؟ یا پایان رویا؟ هرات، جایی که رخساره از آن رفته بود، دیگر همان نبود. خانه‌ی پدری‌اش ویران شده بود. به خویشان دورشان سر زد، اما یا مرده بودند، یا مهاجر، یا مانند او غرق در فقر. ناچار در مخروبه‌ای ساکن شد که سقفش با هر باد می‌لرزید. شب‌ها موش‌ها در گوشه‌های اتاق می‌دویدند و کودکان از ترس به مادرشان می‌چسبیدند. کار نبود. رخساره از صبح تا شام به بازار می‌رفت، با لباس‌های کهنه و چادری پاره بر شانه، به درِ دکان‌ها می‌کوبید: «کاری دارید؟ نظافت؟ ظرف‌شویی؟» بعضی‌ها با تمسخر نگاهش می‌کردند. یکی گفت: «زن برگشتی! از ایران بیرونت کردند، حالا اینجا چه می‌خواهی؟» دیگری گفت: «ما خودمان نان نداریم، تو چه توقع داری؟» بیشتر شب‌ها با دست خالی برمی‌گشت، با خاک بر کفش‌ها و اشک در چشمانش. نذیر اما کوشید کاری پیدا کند. چهارده‌ساله بود و در دکان تایرپنچری شروع به کار کرد، روزی سی افغانی. دست‌هایش تاول زد. یکی از همکارانش روزی پرسید: «چرا مکتب نمی‌روی؟» نذیر پاسخی نداد. دست‌هایش را پشت سرش قفل کرد و به دیوار خیره شد. دلش برای کتاب‌ها، زنگ مکتب، و چوکی‌های فلزی تنگ شده بود که حالا فقط در خواب می‌دید. ملیحه، دخترک هشت‌ساله، دیگر نمی‌خندید. چهره‌اش رنگ‌پریده بود و گاه‌گاه تب می‌کرد. شبی که سرش را روی زانوی مادر گذاشت و پرسید: «مادر، چرا اینجا تلویزیون نداریم؟» رخساره فقط اشک ریخت. پاسخی نداشت. یونس، کوچک‌ترین فرزند، با کفش‌های پاره در کوچه‌ها می‌گشت و از مردم «پول نان» می‌خواست. برخی دل‌رحم بودند و تکه نانی خشک می‌دادند. برخی دیگر اخم می‌کردند و می‌گفتند: «بچه‌گدا، برو!» و آن شب فرا رسید... ملیحه تب شدیدی کرد. رخساره دارویی نداشت. تمام بازار را گشت، حتی کفش‌هایش را فروخت تا شیشه‌ای دارو بخرد، اما دیر شده بود. آن شب، دخترک در آغوش مادر جان داد. نه بیمارستان بود، نه دکتری، نه امیدی. صبح، مردم محل گرد آمدند. یکی از همسایه‌ها کمک کرد تا جنازه را به قبرستان ببرند. ملیحه در تکه زمینی خاک‌آلود، بی‌سنگ، بی‌نام، و بی‌صدا دفن شد. تنها شاخه‌ای خشک‌شده از گل یاس بود که رخساره با دستان لرزان بر خاک گذاشت. رخساره از آن روز دیگر نخندید. کنار قبر دخترش می‌نشست، خاک را با چادر پاک می‌کرد و گاه با او سخن می‌گفت، گویی هنوز باور نداشت مرگ آمده است: «ملیحه جان، مادر را ببخش که نتوانستم برایت دارو بیاورم»؛ «ببخش که تو را به این خاک بی‌پناه آوردم» «خدا کند در آن دنیا آرام باشی، نه مانند اینجا که گرسنگی حتی خوابت را ربود» وطن؟ یا تبعیدگاه؟  در اخبار می‌شنید که می‌گویند: «افغان‌های بازگشتی برای بازسازی کشور مفیدند.» اما او نه خانه داشت، نه آب، نه برق، نه حتی لقمه‌ای نان برای فرزندانش. هیچ مقامی نیامد بپرسد: «از کجا آمدی؟ چه داری؟ چه می‌خواهی؟» نذیر بیمار شد. دست‌هایش از کار مدام زخمی شده بود، اما ناچار به کار ادامه داد. یونس لاغرتر شده بود، چشمانش مانند چراغ‌های خاموش. رخساره هنوز زنده بود، اما با جسم نیمه‌جان و روحی شکسته. گاه از خود می‌پرسید: «اگر در ایران می‌مردم، بدتر بود یا بهتر؟ آنجا دست‌کم بیمارستان بود، دارو بود، همسایه‌ای بود که انسان بود». هر روز کنار جاده‌ای که از اسلام‌قلعه به شهر هرات می‌رفت، می‌نشست و به خودروهای عبوری نگاه می‌کرد. شاید شوهرش بیاید. شاید کسی از ایران بیاید و بگوید: «تو را می‌شناسم، بیا با ما بمان». اما هیچ‌کس نمی‌آمد. شب‌ها، وقتی یونس به خواب می‌رفت و نذیر روی زمین می‌لرزید، رخساره چادر به سر می‌کرد و آرام از خانه بیرون می‌رفت. به قبرستان می‌رفت، جایی که ملیحه آرمیده بود. می‌نشست و ساعت‌ها گریه می‌کرد. او زنده بود، اما زندگی در او مرده بود. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


5 روز قبل - 86 بازدید

کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد همزمان با اخراج گسترده‌ی مهاجران افغانستان از ایران و پاکستان هشدار داده است که اخراج اجباری مهاجران افغانستان، منطقه و فراتر از آن را بی‌ثبات می‌کند. اين نهاد با نشر اعلامیه‌ای گفته است که بازگشت به افغانستان باید داوطلبانه، ایمن و با وقار باشد. کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد تاکید کرده است که بیش از ۱.۲ میلیون شهروند افغانستان در سال ۲۰۲۵ میلادی از ایران و پاکستان مجبور به بازگشت به افغانستان شده‌‌اند که این امر بحران بشری موجود در داخل افغانستان را بیشتر تشدید کرده است. این سازمان افزوده است که طی سال جاری میلادی بیش از ۳۶۶ هزار شهروند افغانستان از ایران بازگشته‌اند. کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان از افزایش چشم‌گیر بازگشت شهروندان افغانستان در شرایط دشوار از ایران به افغانستان هشدار داده است. بر اساس برآوردهای سازمان ملل متحد، بیش از نیمی از جمعیت افغانستان برای تامین نیازهای زندگی خود به کمک‌های بشردوستانه وابسته هستند. در اعلامیه آمده است که کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متعهد شده که با شرکای بین‌المللی‌اش به بازگشت‌کنندگان حمایت فوری و طولانی‌مدت ارائه می‌کند. اعلامیه به نقل از عرفات جمال، نماینده کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در افغانستان نوشته است که هزاران شهروند افغانستان تحت شرایط نامطلوب در حال بازگشت به کشور خود هستند. عرفات جمال خواستار «بودجه فوری و قابل توجه برای اطمینان از ادغام مجدد پایدار و جلوگیری از جابجایی چرخه‌ای در داخل کشور و فراتر از مرزها» شده و تاکید کرده است که تا اکنون تنها ۲۳ درصد بودجه‌ی مورد نیاز تامین شده است. بر اساس داده‌های سازمان ملل، در یک هفته‌ی گذشته، ایران بیش از ۸۸ هزار مهاجر افغانستانی را از این کشور اخراج کرده است.

ادامه مطلب


5 روز قبل - 142 بازدید

منابع محلی از ولایت هرات می‌گویند که یک دانش‌آموز مکتب در ناحیه‌ی یازدهم این شهر از سوی دزدان مسلح موترسایکل سوار با شلیک گلوله به شکل فجیع کشته شده است. دست‌کم دو منبع به رسانه گوهرشاد گفته‌اند که این رویداد روز (شنبه، ۷ سرطان) در شهرک رازی (شیدایی) از مربوطات ناحیه‌ی یازدهم رخ داده است. منبع تاکید کرده است که این دانش‌آموز به اسم علی مردان بوده و حدود ۱۵ سال سن داشته است. منبع افزوده است که این دانش‌آموز در مسیر مکتب به خانه، از سوی دزدان مسلح هدف قرار گرفته است و علی مردان دانش‌آموز صنف نهم «لیسه خصوصی معراج۳» واقع در شهرک رازی بوده است. منبع تصریح کرده است که این دانش‌آموز از باشندگان اصلی ولسوالی کیتی دایکندی بود و همراه با خانواده‌اش در هرات زندگی می‌کرد. به گفته‌ی منبع، دزدان مسلح پس از گرفتن موبایل این دانش‌آموز، از ساحه فرار کرده‌اند. منبع تصریح کرده است ه این شاگرد پس از انتقال به شفاخانه جان باخته است. مسوولان محلی حکومت سرپرست در هرات تا اکنون در این مورد اظهارنظر نکرده‌اند. در سال جاری میلادی سرقت‌های مسلحانه در بخش‌های مختلف کشور افزایش چشم‌گیر یافته است. دبیرکل سازمان ملل متحد نیز در تازه‌ترین گزارش خود از افزایش سرقت در افغانستان خبر داده است. این سرقت‌ها‌ی مسلحانه در حالی انجام می‌شود که حکومت فعلی ادعا می‌کنند که امنیت سراسری را در کشور تأمین کرده‌اند.

ادامه مطلب


5 روز قبل - 74 بازدید

منابع محلی از ولایت خوست می‌گویند که در نتیجه فروریختن سقف یک خانه در این ولایت، یک زن ۶۴ ساله جان باخت و سه تن دیگر به‌شمول دو کودک زخمی شدند. دست‌کم دو منبع گفته‌اند که این رویداد عصر روز (یک‌شنبه، ۸ سرطان) در روستای ایسار از مربوطات ولسوالی زازی میدان خوست رخ داده است. منبع تاکید کرد که سقف این خانه در اثر باران‌های شدید و طوفان‌ فروریخته است. منبع تصریح کرد که زخمیان و قربان این رویداد، همه اعضای یک خانواده بودند. منبع افزوده است که زخمی‌ها به شفاخانه ملکی خوست منتقل شده‌اند و وضعیت صحی آنان قناعت‌بخش گزارش شده است. تا اکنون مسوولان محلی در ولایت خوست در این مورد چیزی به رسانه‌ها نگفته‌اند. این در حالی است که جاری‌شدن سیلاب‌ها و باران‌های شدید در روزهای اخیر در خوست، به باشندگان محل زیان‌های هنگفت مالی وارد کرده است. قابل ذکر است که در گذشته نیز رویدادهای مشابهی به دلیل فرسودگی ساختمان‌ها در شماری از ولایت‌های کشور به وقوع پیوسته که در آن‌ها شماری از شهروندان، به‌ویژه زنان و کودکان، جان باخته‌اند.

ادامه مطلب


6 روز قبل - 82 بازدید

مسوولان برگزاری رقابت سالانه کتاب‌خوانی ولسوالی جاغوری ولایت غزنی اعلام کردند که شهناز کریمی برنده مقام اول این جشنواره شده است. در اعلامیه‌ای برگزاری این رقابت آمده است که شهناز کریمی قبل از آنکه دروازه مکتب‌ها به‌روی دختران بسته شود، صنف ۱۱ بوده است و او در رقابت سالانه کتاب‌خوانی جاغوری شرکت کرد و به‌عنوان چهره برتر این جشنواره شناخته شد. در اعلامیه آمده است که برگزارکنندگان جشنواره یک لپ‌تاپ به برنده مقام نخست رقابت کتاب‌خوانی اهدا کردند. نتایج جشنواره سالانه کتاب‌خوانی جاغوری روز (جمعه، ۶ سرطان) اعلام شد. این رقابت همه‌ساله از طرف خانه کتاب جاغوری، مرکز آموزشی روند همگرایی، کارگاه‌های هنری خلاق پیکاسو، اخلاص، طبیعت و نگارستان جاغوری برگزار می‌شود. در حالی این رقابت برگزار می‌شود و در آن یک دختر برنده می‌شود که حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان محدودیت‌های گسترده بر حقوق و آزادی‌های اساسی زنان وضع و آنان را از آموزش و کار محروم کرده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


6 روز قبل - 235 بازدید

امروزه بر اثر فعالیت‌ها و اتفاقات مختلف انسان‌های زیادی دچار بی‌اشتهایی می‌شوند. از شایع‌ترین انواع بی‌اشتهایی، بی‌اشتهایی عصبی می‌باشد. هنگامی که احساس می‌کنید و بو و مزه غذا دیگر همچون سابق برایتان دلپذیر نیست و همچنین میلی به خوردن انواع غذاها ندارید شما دچار بی‌اشتهایی شده‌اید. بی اشتهایی ممکن است بر اثر انواع بیماری‌ها همچون: بیماری‌های دستگاه گوارش، سرطان‌ها و عفونت‌ها به وجود بیاید. همچنین ممکن است بر اثر مصرف برخی داروها اشتهای شما از دست برود. اما مهم‌ترین دلیل بی‌اشتهایی‌های طولانی مدت مشکلات عصبی است که سبب ایجاد بی اشتهایی عصبی می‌شوند. افراد مبتلا به این اختلال ممکن است ترس شدیدی از افزایش وزن داشته باشند، حتی زمانی که دچار کمبود وزن هستند. آنها ممکن است رژیم غذایی یا ورزش بیش از حد داشته باشند یا از راه‌های دیگری برای کاهش وزن استفاده کنند. به نوعی مشکل در تغذیه که وزن به طور غیرطبیعی پایین می‌آید و فرد استرس و اضطراب زیادی از افزایش وزن دارد را آنورکسیا یا بی‌اشتهایی عصبی می‌گویند. این بیماری که این روز ها به خصوص در میان خانم‌ها رایج شده است در آن فرد به کنترل وزن و حفظ اندامش بسیار زیاد اهمیت می‌دهد. و برای کاهش وزن با روش‌های فراوان و تلاش‌های زیاد جان خود را نیز به خطر می اندازد. افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی با محدود کردن غذای خود سعی می‌کنند از افزایش وزن خود جلوگیری کنند و یا به روند کاهش وزن خود ادامه دهند. در صورت ایجاد این بیماری بهتر است با مشاور و پزشک مشورت نمایید و مراحل درمانی را طی کنید. همچنین ما در ادامه این مقاله شما را تا حدودی با این بیماری آشنا می‌کنیم و اطلاعاتی را در اختیار شما قرار می‌دهیم. علل علل دقیق بی‌اشتهایی شناخته نشده است. عوامل زیادی ممکن است دخیل باشند. ژن‌ها و هورمون‌ها ممکن است نقش داشته باشند. نگرش‌های اجتماعی که تیپ‌های بدن بسیار لاغر را ترویج می‌کنند نیز ممکن است دخیل باشند. علائم: علائم و نشانه‌های فیزیکی بی‌اشتهایی ممکن است شامل موارد زیر باشد: کاهش شدید وزن و یا عدم افزایش وزن طبق الگوی تغییر وزن قبلی فرد آزمایش خون غیرطبیعی خستگی بی‌خوابی سرگیجه یا از‌حال‌رفتن تغییر رنگ سر انگشتان دست به رنگ آبی نازک شدن و شکننده شدن و ریزش موها به‌وجود آمدن موهای نرم و کرکی بر روی بدن عدم قاعدگی یبوست و درد شکم پوست خشک یا زرد عدم تحمل سرما ضربان قلب نامنظم فشارخون پایین کم‌آبی عوامل خطر بی‌اشتهایی عبارت‌اند از: نگران بودن یا توجه بیشتر به وزن و فرم بدن ابتلا به اختلال اضطراب در کودکی داشتن تصور منفی از خود داشتن مشکلات غذایی در دوران نوزادی یا اوایل کودکی داشتن ایده‌های اجتماعی یا فرهنگی خاص در مورد سلامت و زیبایی تلاش برای کامل بودن یا تمرکز بیش از حد روی قوانین بی‌اشتهایی اغلب در دوران پیش از نوجوانی یا نوجوانی یا جوانی شروع می‌شود. در زنان شایع‌تر است، اما ممکن است در مردان نیز دیده شود. افرادی که بی‌اشتهایی دارند اغلب ترس شدیدی از افزایش وزن دارند و ممکن است فکر کنند که اضافه‌وزن دارند، حتی زمانی که لاغر هستند. برای جلوگیری از افزایش وزن یا ادامه کاهش وزن، افراد مبتلا به بی‌اشتهایی اغلب مقدار یا نوع غذایی که می‌خورند را محدود می‌کنند. آنها برای کنترل وزن و شکل خود ارزش زیادی قائل هستند و از تلاش‌های شدید استفاده می‌کنند که می‌تواند به زندگی آنها آسیب زیادی وارد کند. بی‌اشتهایی به دلیل تغذیه بسیار نامناسب می‌تواند باعث تغییراتی در مغز شود که به آن سوءتغذیه نیز می‌گویند. این زمانی است که افراد مواد مغذی موردنیاز بدنشان برای سالم ماندن را دریافت نمی‌کنند؛ بنابراین ادامه رفتار مخاطره‌آمیز و مخرب انتخابی نیست. اگر درمان نشود، کاهش وزن می‌تواند به نقطه‌ای برسد که افراد مبتلا به بی‌اشتهایی در معرض خطر آسیب جدی جسمی یا مرگ باشند. بی‌اشتهایی دارای دومین میزان مرگ‌ومیر در بین هر بیماری روانی است، بیشتر مرگ‌های مرتبط با بی‌اشتهایی ناشی از بیماری‌های قلبی و خودکشی است. بی‌اشتهایی، مانند سایر اختلالات خوردن، می‌تواند زندگی افراد را تحت‌الشعاع قرار دهد و غلبه بر آن بسیار دشوار است. ازآنجایی‌که به تغییرات مغز مربوط می‌شود، رفتارهای بی‌اشتهایی یک انتخاب نیستند و این بیماری واقعاً مربوط به غذا یا ظاهر خاصی نیست. با درمان اثبات شده، افراد مبتلا به بی‌اشتهایی می‌توانند به وزن سالم برگردند، عادات غذایی متعادل‌تری ایجاد کنند و برخی از عوارض جدی پزشکی و سلامت روان بی‌اشتهایی را معکوس کنند. عوارض بی‌اشتهایی عصبی می‌تواند عوارض زیادی داشته باشد. در شدیدترین حالت ممکن است کشنده باشد. مرگ ممکن است به طور ناگهانی اتفاق بیفتد - حتی اگر شما به طور مشهودی کم‌وزن نباشید. ریتم نامنظم قلب که به‌عنوان آریتمی نیز شناخته می‌شود، می‌تواند منجر به مرگ شود. همچنین، عدم تعادل الکترولیت‌ها - مواد معدنی مانند سدیم، پتاسیم و کلسیم که تعادل مایعات را در بدن حفظ می‌کنند، نیز می‌تواند منجر به مرگ شود. سایر عوارض بی‌اشتهایی عبارت‌اند از: کم‌خونی سایر بیماری‌های قلبی، مانند افتادگی دریچه میترال یا نارسایی قلبی. افتادگی دریچه میترال زمانی اتفاق می‌افتد که دریچه بین حفره چپ بالا و پایین قلب به‌درستی بسته نمی‌شود. پوکی استخوان که می‌تواند خطر شکستگی را افزایش دهد. از دست دادن عضلات. مشکلات معده، مانند یبوست، نفخ یا حالت تهوع. مشکلات کلیوی. در زنان، بی‌اشتهایی می‌تواند منجر به پریود نشدن شود. در مردان، می‌تواند تستوسترون را کاهش دهد. اگر به‌شدت دچار سوءتغذیه شوید، هر سیستم عضوی در بدن شما ممکن است آسیب ببیند. این آسیب ممکن است به طور کامل قابل برگشت نباشد، حتی زمانی که بی‌اشتهایی تحت کنترل باشد. علاوه بر عوارض جسمی، ممکن است علائم و شرایط سلامت روان دیگری نیز داشته باشید، از جمله: افسردگی و سایر اختلالات خلقی. اضطراب اختلالات شخصیت. اختلالات وسواس اجباری. سوءمصرف الکل و مواد. آسیب به خود، افکار خودکشی، اقدام به خودکشی یا خودکشی. راه‌های تشخیص: مواردی هستند که به افراد در تشخیص بیماری بی‌اشتهایی عصبی کمک می‌کنند. برخی از رایج‌ترین آ‌ن‌ها به شرح زیر است: BMI یا شاخص توده بدنی که با استفاده از آن می‌توان به استانداردهای لازم بدن هر فرد باتوجه‌به اندازه قد، وزن و سایر مشخصات او پی برد. آزمایش‌های پروتئین و خون که نشان می‌دهد فرد از هر ماده لازم برای حیات و سلامت، چه میزان در بدن خود ذخیره دارد. آزمون‌های روان‌شناختی مختلف که اختلالات روانی فرد را شناسایی کرده و میزان خطرآفرین بودن آن را مشخص می‌کند. درمان: بیماری‌های تغذیه خطرناک است و جان انسان را تهدید می‌کند. به همین علت بهترین راه مراجعه به پزشک متخصص و مشورت با ایشان است. اما در ادامه ما چند توصیه مهم را برای شما بازگو می‌کنیم. عادت‌های غذایی سالم و تفکری درست درباره وزن را آموزش ببینیم. این فکر را که لاغری سبب شادی و نشاط شما می‌شود را رها کنید. آگاهی خود را دربارهٔ بیماری آنورکسیا و دیگر اختلالات تغذیه افزایش دهید. فراموش نکنید که لاغری نشانه موفقیت و ارزشمندبودن و افزایش وزن دلیل بر ضعف افراد نیست. انواع غذاها را مصرف کنید؛ زیرا بدن سالم به همه غذاها نیاز دارد. خود و دیگران را بر اساس چاقی و لاغری قضاوت نکنید و فراموش نکنید وزن نشانه شخصیت افراد نیست. تبلیغات رسانه‌ها را که شما را تشویق به لاغری می‌کند، دنبال نکنید و اجازه ندهید چیزی حس بدی در مورد بدنتان به شما انتقال دهد. بر اساس استعدادهایتان به خود ارزش دهید نه بر حسب وزن بدنتان. اگر فردی را دیدید که دچار این بیماری است با آرامش او را تشویق کنید تا به پزشک مراجعه کند و مراحل درمانی را زیر نظر پزشک طی کند. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

ادامه مطلب


6 روز قبل - 99 بازدید

مقامات غزه درتازه‌ترین مورد اعلام کرده‌اند که در پی ممانعت اسرائیل از ورود شیرخشک، مکمل‌های غذایی و دیگر کمک‌ها، دستکم ۶۶ کودک بر اثر سوءتغذیه جان باخته‌اند. دفتر رسانه‌ای غزه با نشر اعلامیه‌ای محاصره غذایی از سوی اسرائیل را «جنایت جنگی» خوانده و «سکوت شرم‌آور جامعه جهانی در برابر رنج کودکان» را محکوم کرده است. در ادامه آمده است که نیروهای اسرائیلی حملات خود به این منطقه را شدت بخشیده و روز (شنبه، ۷ سرطان) دستکم ۶۰ فلسطینی به‌شمول ۹ کودک را کشته است. در اعلامیه تاکید شده است که اسرائیل و متحدانش از جمله ایالات متحده، بریتانیا، فرانسه و آلمان مسوول این «فاجعه» هستند و از سازمان‌ملل خواست که فوراً وارد عمل شده و گذرگاه منتهی به غزه را باز کند. همچنین پیشتر یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد هشدار داد که شمار کودکان دچار سوءتغذیه در نواز غزه در سطح «هشداردهنده» در حال افزایش است. یونیسف اعلام کرد که تنها در ماه می، دستکم ۵ هزار و ۱۱۹ کودک بین ۶ ماه تا ۵ سال برای درمان سوءتغذیه شدید بستری شده‌اند. ادوار بیگبدر، مدیر منطقه‌ای یونیسف برای خاورمیانه و شمال آفریقا، گفت: «تنها در ۱۵۰ روز از آغاز سال تا پایان می ۱۶ هزار و ۷۳۶ کودک یعنی به‌طور متوسط ۱۱۲ کودک در روز برای درمان سوءتغذیه در نوار غزه بستری شده‌اند.» او از اسرائیل خواست تا فورا اجازه ورود گسترده کمک‌های نجات‌بخش را از همه گذرگاه‌ها صادر کند.

ادامه مطلب


6 روز قبل - 116 بازدید

همزمان با افزایش اخراج مهاجران افغانستان از ایران، کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان می‌گوید، زنان و دخترانی که به کشورشان باز می‌گردند، از این وضعیت نگران هستند. کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان با نشر گزارشی نوشته است که ایران در هفته‌های اخیر اخراج مهاجران را تشدید کرده و روزانه هزاران تن به افغانستان بازگشت داده می‌شوند. عرفات جمال، رییس دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در افغانستان که از مرز اسلام‌قعله در ولایت هرات بازدید کرده، گفته است که بسیاری از افغانستانی‌ها «وحشت‌زده و نگران» هستند که به کشورشان باز می‌گردند. آقای جمال در بخش از سخنانش تاکید کرده است که این نگرانی‌ها در میان زنان به مراتب بیشتر است؛ زیرا زنان به کشوری بازگردانده می‌شوند که از ابتدایی‌ترین حقوق شان حتا آزادی گشت‌وگذار نیز محروم شده‌اند. رییس دفتر کمیسار عالی سازمان ملل گفته: «من درست در مرز بین ایران و افغانستان بودم، جایی که هزاران افغانستانی تحت شرایط نامساعدی در حال بازگشت هستند. خانواده‌های افغانستانی بار دیگر آواره می‌شوند، با وسایل اندک، خسته، گرسنه و وحشت‌زده از آن‌چه در کشوری که بسیاری از آنان هرگز حتا قدم به آن نگذاشته‌اند در انتظارشان است، می‌رسند. زنان و دختران به ویژه نگران هستند؛ زیرا از محدودیت‌های آزادی رفت‌وآمد و حقوق اساسی مانند آموزش و اشتغال می‌ترسند.» بر اساس داده‌های سازمان ملل، در یک هفته‌ی گذشته، ایران بیش از ۸۸ هزار مهاجر افغانستانی را از این کشور اخراج کرده است. ایران در حالی مهاجر افغانستانی را اخراج می‌کند که بیش‌تر خانواده‎‌ها به دلیل ممنوعیت آموزش و کار زنان به آن کشور پناه برده بودند. ایران از دهه‌ها به این سو میزبان بیش‌ترین مهاجران افغانستانی است.

ادامه مطلب