فولکر ترک، کمیشنر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در تازهترین مورد اعلام کرده است که زنان و دختران افغانستان با تضعیف بیامان حقوق خود روبرو هستند. آقای ترک روز (جمعه، ۹ قوس) در ادامه کارزار ۱۶ روزه محو خشونت در برابر زنان با نشر یک نوار تصویری در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که آزادی حرکت، بیان، آموزش و کار محدود شده است. کمیشنر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد سیاستهای حکومت سرپرست را «ظلم آشکار به نیمی از جمعیت» خوانده و این اقدامات را «خودآزاری در مقیاس ملی» توصیف کرده است. او از مسوولان حکومت فعلی خواسته است تا بهگونه فوری سیاستهای تبعیضآمیز خود را لغو کنند. این در حالی است که پس از تسلط دوبارهی حکومت سرپرست بر کشور، زنان در افغانستان در وضعیت دشوار به سر میبرند و حق آموزش و کار از آنان گرفتهاند. محدودیتهای حکومت فعلی، باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بمانند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
برچسب: زنان و دختران
وزارت امور خارجهی شیلی درتازهترین مورد اعلام کرده است که پرونده نقض حقوق زنان توسط حکومت سرپرست افغانستان، از سوی شش کشور به دادگاه لاهه ارجاع داده شده است. این وزارت با نشر اعلامیهای گفته است که شش کشور از جمله شیلی، فرانسه، لوکزامبورگ، مکسیکو، کاستاریکا و اسپانیا پای این پرونده امضا کرده و آن را به دادگاه بینالمللی کیفری ارجاع دادهاند. در اعلامیه آمده است که این کشورها از دادستان دادگاه بینالمللی کیفری خواستهاند که به وضعیت وخیم حقوق بشر زنان در افغانستان توجه کند. براساس اعلامیهی وزارت خارجه شیلی، دادگاه لاهه تحقیقات در افغانستان را پس از سال ۲۰۲۲ میلادی از سر گرفته است. همچنین بخشی از اعلامیه آمده است که دادگاه لاهه نقض حقوق زنان و سرکوب سیستماتیک در افغانستان را مورد توجه قرار دهد. این در حالی است که پیش از این نیز بیش از ۲۰ کشور از جمله کانادا، آلمان، استرالیا و هلند از طرح شکایت علیه حکومت سرپرست به دلیل نقض حقوق زنان به دادگاه لاهه خبر داده بودند. قابل ذکر است که حکومت فعلی پس از تسلط دوباره بر افغانستان، زنان را از اساسیترین حقوقشان از جمله تحصیل، کار و آزادیهای فردی محروم کردهاند. محدودیتهای حکومت فعلی، باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بمانند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
ذبیحالله مجاهد، سخنگوی حکومت سرپرست ادعا کرده است که وزارت امر به معروف و نهی از منکر در سه سال اخیر از پنج هزار ازدواج اجباری و در بدل پول زنان و ازدواج دختران خردسال و مردان کهنسال، جلوگیری کرده است. آقای مجاهد بدون اشاره به «روز بینالمللی محو خشونت علیه زنان» گفته است که تنها در شش ماه اخیر، از ۵۰۰ مورد از چنین ازدواجهایی جلوگیری شده است. سخنگوی حکومت سرپرست گفته است که براثر تلاشهای محتسبان وزارت امر به معروف و نهی از منکر این گروه، در سه سال اخیر حق میراث، مهریه و سایر حقوق اساسی ۲۰ هزار زن تأمین شده است. وی تاکید کرد که این حقوق براثر آداب و رسوم نادرست و «غیرت بیجا» از این زنان سلب شده بود. آقای مجاهد افزوده است که هزار مورد از چنین قضایایی در شش ماه اخیر ثبت و حلوفصل شده است. به گفتهی سخنگوی حکومت سرپرست، وزارت امر به معروف و نهی از منکر این گروه در شش ماه اخیر، به هزار مورد خشونت خانوادگی علیه زنان نیز رسیدگی کرده است. این ادعا در حالی مطرح شده است که وزارت امر به معروف و نهی از منکر متهم به سرکوب، بازداشت خودسرانه، وضع محدودیت بر حقوق و آزادیهای زنان و نقض گستردهی حقوق بشر است. حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان، محدودیتهای گستردهای بر حقوق و آزادیهای اساسی زنان وضع و آنان را از حق کار و آموزش محروم کردهاند. در قانون امر به معروف و نهی از منکر که در ماههای اخیر توشیح شده است، صدای زنان جزء «عورت» دانسته شده و شنیدهشدن آن در بیرون از خانه منع شده است.
در آستانهی روز جهانی محو خشونت علیه زنان، زنان معترض و اعضای جنبشهای اعتراضی بار دیگر بر لزوم مبارزه با آپارتاید جنسیتی و حمایت جهانی از حقوق زنان و دختران افغانستان تاکید کردند. جنبش زنان عدالتخواه افغانستان کنفرانسی را در اسلامآباد، پایتخت پاکستان برگزار کرده که محور اصلی آن بررسی پیامدهای آپارتاید جنسیتی علیه زنان و دختران افغانستان و تلاش برای ایجاد انسجام میان فعالان حقوق زنان بوده است. این کنفرانس با حضور فعالان حقوق زنان و حقوق بشر برگزار شده و اشتراککنندگان بر ضرورت همبستگی جهانی برای مقابله با سیاستهای محدودکنندهی حکومت فعلی تأکید کردند. همچنین اعضای جنبش فانوس آزادی زنان در اعلامیهای به همین مناسبت، حکومت فعلی را مسوول ایجاد «آپارتاید جنسیتی» و نقض سیستماتیک حقوق زنان دانستند. آنان تاکید کردند زنان افغانستان از تمامی حقوق انسانی خود مانند تحصیل، کار و آزادی اجتماعی محروم شدهاند. این جنبش از جامعهی جهانی خواست تا با اعمال فشار بر حکومت فعلی ، حقوق اساسی زنان را بازگرداند و از مبارزات آنها حمایت عملی کند. روز جهانی محو خشونت علیه زنان، که هر ساله در ۲۵ نوامبر گرامی داشته میشود، فرصتی برای افزایش آگاهی در مورد اشکال مختلف خشونت علیه زنان و تلاش برای پایان دادن به این معضل جهانی است. این روز، یادآور مقاومت خواهران میرابال است که در راه مبارزه با دیکتاتوری در جمهوری دومینیکن جان باختند و اکنون به نمادی جهانی برای مبارزه با خشونت تبدیل شدهاند.
خبرگزاری فرانسپرس گزارش داده است که طی بیش از سه سال گذشته شمار زیادی از زنان و دختران در افغانستان به دلیل محرومیت از آموزش و کار به تجارتهای کوچک رو آوردهاند. این خبرگزاری امروز (یکشنبه، ۴ قوس) با نشر گزارشی گفته است که زنان و دختران تجارتپیشه برای رفع نیازمندی خانوادههایشان تلاش میکنند. یکی از این زنان زینب فیروزی است که از طریق قالینبافی هزینه خانواده خود را تأمین میکند و به خبرگزاری فرانسپرس گفته است که دهها زن و دختری را که شغل خود را از دست داده یا به دلیل محدودیتها از آموزش و تحصیل محروم شدهاند در این کارخانه کوچک استخدام کرده است. در ادامه آمده است که پس از تسلط دوبارهی حکومت سرپرست بر افغانستان، اشتغال زنان بهشدت کاهش یافته است. همچنین گزارش به نقل از بخش زنان سازمان ملل متحد نوشته است که پیش از تسلط حکومت فعلی، زنان ۲۶ درصد از کارمندان بخش دولتی را تشکیل میدادند که این رقم در حال حاضر به صفر کاهش یافته است. همچنان، طوبا زاهد ۲۸ ساله، مادر یک فرزند در شهر کابل است که پس از ممنوعیت تحصیل زنان و دختران به تهیه مربا و ترشی رو آورده است. وی گفته است: «من وارد دنیای تجارت شدم تا فرصتهای شغلی برای زنان ایجاد کنم تا بتوانند درآمدی داشته باشند که حداقل نیازهای فوری آنها را مرفوع کند.» قابل ذکر است که پس از تسلط دوباره حکومت سرپرست بر کشور، این گروه محدودیتهای شدید آموزشی و کاری را بر زنان وضع کرده است. این محدودیتها بیشتر به خانوادههای آسیب رسانده است که نانآور آنان زنان هستند.
سید عبدالواحد سادات، معاون اتحادیه زعفران افغانستان میگوید که ۸۵ درصد از فرآوری زعفران در این کشور توسط زنان و دختران انجام میشود. خبرگزاری باختر که تحت کنترول حکومت سرپرست دارد، به نقل آقای سادات نوشته است که در حال حاضر بین ۵۰ تا ۶۰ هزار زن در ولایت هرات در بخش فرآوری زعفران مشغول کار هستند. در گزارش آمده است که بیش از ۵۰ هزار زن در صنعت زعفران این کشور مشغول به کار هستند. همچنین حکومت سرپرست پیشتر اعلام کرده بود که پس از ممنوعیت کشت خشخاش، کشت زعفران در ۲۶ ولایت افغانستان افزایش یافته است. در عین حال، وزارت صنعت و تجارت در اوایل ماه ثور امسال اعلام کرد که پارسال، ۶۷ تُن زعفران به ارزش ۴۹ میلیون دالر به ۹ کشور مختلف صادر شده است. پیشتر، آژانس توسعه بینالمللی ایالات متحده اعلام کرده بود که در نمایشگاه ۲۰۲۴ پاریس، موفق به ثبت یک سفارش عمده برای خرید ۶۰۰ کیلوگرم زعفران افغانستان شده است. به گفته این آژانس، ارزش فروش سالانه این سفارش به یک میلیون و هفتاد هزار دالر میرسد. همچنین، انستیتوت بینالمللی «مزه» در بلژیک اعلام کرد که زعفران هرات پس از بررسیهای آزمایشگاهی، مقام نخست را از نظر طعم کسب کرده است.
رینا امیری، نماینده ویژه ایالات متحده در امور زنان و حقوق بشر افغانستان، از کسب جوایز بینالمللی توسط ژولیا پارسی و نیلا ابراهیمی استقبال کرده و میگوید که زنان افغانستان با وجود همه چالشها اجازه نمیدهند رویاهایشان از بین برود. خانم امیری با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود، از شجاعت این دو فعال اهل افغانستان ستایش کرده و نوشته است: «شجاعتی که هر دو از خود نشان دادهاند، عزم زنان و دختران افغانستانی را به نمایش میگذارد.» وی در ادامه تاکید کرد: «ما در کنار آنها و میلیونها زن و دختر افغانستانی که خواستار احترام به حقوق خود هستند و اجازه نمیدهند رویاهایشان خاموش شود، ایستادهایم.» همچنین پیش از این، ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل برای افغانستان، از موفقیت ژولیا پارسی و نیلا ابراهیمی استقبال کرده و این دستاوردها را «الهامبخش» توصیف کرد. این در حالی است که نیلا ابراهیمی، دختر ۱۷ ساله افغانستان، این هفته جایزه بینالمللی صلح کودکان را به دلیل تلاشهایش برای دفاع از حقوق دختران و دادخواهی برای حق آموزش کودکان، دریافت کرد. همچنین ژولیا پارسی، فعال برجسته حقوق زنان افغانستان، یکی از برندگان جایزه معتبر مارتین انالز ۲۰۲۴ معرفی شد. این جایزه به کسانی اهدا میشود که به طور ویژه در حمایت از حقوق بشر فعالیت میکنند
سازمان صحی جهان اعلام کرده است که این نهاد از آغاز سال جاری میلادی تا اکنون ۳۳۹ کارمند صحی را در افغانستان آموزش داده است. این سازمان روز (چهارشنبه، ۳۰ عقرب) با نشر اعلامیهای گفته است که ۱۵۴ تن این کارمندان زنان هستند. در اعلامیه آمده است که این نهاد بینالمللی تنها در ولایت هرات ۴۸ کارمند صحی را که نیمی از آنها زن بودند، در بخش مراقبتهای صحی و ارائه خدمات اولیه آموزش داده است. سازمان جهانی صحت تاکید کرد که کارمندان آموزشدیده شامل داکتران، متخصصین زنان و نرسها هستند. همچنین داکتر حمیدالله عطایی، یکی از اشتراککنندگان برنامه آموزشی سازمان صحی جهان در هرات گفته است: «مدیریت ارائه خدمات اولیه صحی زمانی که کادر صحی و تجهیزات محدود باشد، بسیار چالش برانگیز است، اما با مجموعه مهارتهای جدیدی که در طول آموزش به دست آوردم، به عملکردهای صحی خود اطمینان بیشتری دارم.» از سویی هم، ادوین سنیزا سالوادور، نماینده سازمان جهانی صحت در افغانستان، گفته است که شهروندان افغانستان یک بحران گسترده بشری را تجربه میکنند. قابل ذکر است که طی سه سال گذشته شهروندان سراسر کشور به دلیل کمبود کادر صحی و تجهیزات در مراکز صحی با چالشهای جدی روبرو شدهاند. پس از تسلط دوباره حکومت سرپرست بر افغانستان، شمار زیادی از متخصصین صحی به دلیل وضع محدودیتهای شدید از سوی این گروه مجبور به ترک کشور شدهاند.
شماری از زنان معترض و اعضای کارزار جهانی مبارزه علیه «آپارتاید جنسیتی» از تداوم محدودیتهای حکومت سرپرست در برابر زنان و دختران انتقاد کرده و از جامعهی جهانی و سازمانهای بینالمللی خواستهاند تا از صدای زنان و دختران «آزادیخواه» در افغانستان حمایت کنند. اعضای این کارزار با نشر اعلامیهای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که تحت حاکمیت حکومت فعلی، زنان بهدلیل «آپارتاید جنسیتی» از ابتداییترین حقوق شان محروم هستند. آنان در اعلامیه از جامعهی جهانی و سازمانهای بینالمللی خواستهاند که به سکوت خود در برابر عملکردهای حکومت فعلی علیه زنان پایان دهند و از صدای آنان حمایت کنند. در ادامه است: «جهان باید از شجاعتها و مبارزات آزادیخواه زنان و دختران در افغانستان حمایت کند و صدای آنان را بشنود.» زنان معترض در حالی خواهان حمایت جامعهی جهانی میشوند که زنان و دختران در حاکمیت حکومت فعلی، یکی از بدترین بحرانهای حقوق بشری را در سطح جهان تجربه میکنند. زنان و دختران از تمامی حقوق و آزادیهای اساسی و ابتداییشان محروم شدهاند. این نخستینبار نیست که از عملکردهای حکومت فعلی انتقاد میشود. در نزدیک به سه سال گذشته، سازمانهای حقوق بشری و جامعهی جهانی بارها سیاستهای این گروه را محکوم کرده و از آنان خواستند که حقوق زنان را رعایت کرده و محدودیتها بر زنان را لغو کنند.
نویسنده: مهدی مظفری در جوامع سنتی، نقش زنان معمولاً به امور خانهداری وتربیت فرزندان محدود میشد. اما با گذر زمان و تحولات اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی، عرصه حضور زنان فراتر از محیط خانواده گسترش یافته است. امروز از زنان انتظار میرود که علاوه بر انجام وظایف سنتی خود، در بسیاری از حوزههای اجتماعی، فرهنگی، علمی، سیاسی و اقتصادی نیز فعالانه مشارکت کنند و نقشی اثرگذار در جامعه ایفا نمایند. سلسله مقالات «زن و کارآفرینی؛ موانع و راهحلها در جوامع سنتی» به بررسی چالشهای پیشروی زنان در مسیر کارآفرینی از ابعاد فردی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی میپردازد. در شمارههای گذشته، مسائلی همچون اشتغال و کارآفرینی زنان را از دیدگاه فردی، فرهنگی و اقتصادی بررسی کردیم. در این شماره، تمرکز ما بر موانع و مشکلات زنان شاغل در بستر اجتماع و جامعه سنتی خواهد بود. در ادامه، این چالشها را بهطور عمیقتر تحلیل خواهیم کرد و راهحلهای عملی برای غلبه بر آنها ارائه خواهیم داد. مشارکت گسترده زنان در حوزههای اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی دستاوردهای بزرگی برای زنان و کل جامعه به ارمغان آورده است. اما در عین حال، جوامع سنتی برای آنان چالشها و تنشهای جدیدی را نیز به وجود آورده است. تعدد نقشها و انتظارات متفاوتی که از زنان به عنوان همسر، مادر، خانهدار، شاغل و ... وجود دارد، میتواند فشار روانی و جسمی قابلتوجهی را به آنها تحمیل کند. تقسیم کار سنتی: مانعی بر سر راه برابری و رفاه زنان تقسیم کار سنتی، که وظایف را به طور کلی به دو دسته «زنانه» و «مردانه» تقسیم میکند، ریشه در باورهای قدیمی و نابرابر دارد. در این ساختار، وظایف مربوط به خانهداری، مانند آشپزی، نظافت و مراقبت از کودکان، به عنوان وظایف ذاتی زنان تلقی میشوند. در مقابل، وظایف مربوط به دنیای بیرون از خانه، مانند کار در مشاغل پردرآمد و تصمیمگیریهای کلان، به عنوان حوزههای مردانه شناخته میشوند. این تقسیمبندی سنتی چالشهای متعددی را برای زنان در دنیای مدرن به وجود آورده است. نخست، این ساختار مانع از برابری جنسیتی در جامعه میشود. زنان در بسیاری از موارد به دلیل مسئولیتهای خانهداری از فرصتهای تحصیلی و شغلی برابر محروم میشوند. این امر نه تنها مانع از پیشرفت فردی زنان میشود، بلکه به نفع کل جامعه نیز نیست، زیرا از استعدادها و تواناییهای نیمی از جمعیت غفلت میشود. دوم، تقسیم کار سنتی فشارهای روانی و اجتماعی زیادی را بر زنان شاغل و دارای چندین نقش به طور همزمان تحمیل میکند. زنان در بسیاری از موارد مجبورند علاوه بر وظایف شغلی خود، مسئولیتهای خانهداری و مراقبت از خانواده را نیز به تنهایی بر عهده بگیرند. این امر میتواند منجر به فرسودگی شغلی، استرس و اضطراب در زنان شود و به سلامت جسمی و روانی آنها آسیب برساند. در دنیای امروز، با توجه به افزایش مشارکت زنان در بازار کار و تغییر نقشهای سنتی خانوادگی، ضرورت بازنگری در تقسیم کار سنتی بیش از هر زمان دیگری احساس میشود. برای دستیابی به برابری جنسیتی و رفاه زنان، لازم است که وظایف خانهداری و مراقبت از کودکان به طور عادلانه بین زن و مرد تقسیم شود. همچنین، باید نگرشهای سنتی نسبت به نقشهای زنان و مردان در جامعه تغییر یابد و از زنان در تمام زمینهها، از جمله مشاغل پردرآمد و تصمیمگیریهای کلان، حمایت شود. ناامنیهای اجتماعی حضور فعال زنان در جامعه، امری ضروری برای پیشرفت و توسعه هر کشوری است. با این حال، موانع متعددی بر سر راه این حضور وجود دارد که یکی از مهمترین آنها، ناامنیهای اجتماعی است. این ناامنیها، سفرهای بین شهری و اقامت در هتلها و اماکن عمومی را برای زنان با چالش مواجه میکند و مانع از مشارکت فعال آنها در فعالیتهای مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی میشود. تاثیرات منفی این ناامنیها بهویژه برای زنان شاغل و دارای فرزند مشهودتر است. این زنان که ممکن است برای انجام وظایف شغلی یا تحصیلی خود نیاز به سفرهای متعدد داشته باشند، به دلیل نگرانیهای امنیتی با دشواریهای زیادی روبرو میشوند. عدم وجود امکانات مناسب برای اقامت امن و آسوده، حمل و نقل مطمئن و همچنین فقدان حمایتهای قانونی و اجتماعی کافی، زنان را در موقعیتی آسیبپذیر قرار میدهد و آنها را از حضور فعال در جامعه باز میدارد. علاوه بر این، ناامنیهای اجتماعی میتواند پیامدهای روانی منفی برای زنان به همراه داشته باشد. ترس از آزار و اذیت، خشونت و سایر تهدیدات میتواند اعتماد به نفس زنان را کاهش دهد و آنها را از انجام فعالیتهای بیرون از خانه بازدارد. این امر نه تنها به ضرر زنان است، بلکه کل جامعه را نیز از مشارکت و تواناییهای آنها محروم میکند. برای رفع این مشکل، لازم است اقدامات مختلفی در سطوح مختلف انجام شود. از جمله این اقدامات میتوان به افزایش امنیت عمومی، بهویژه در اماکن عمومی و وسایل حمل و نقل، ارتقای فرهنگ احترام به زنان، وضع قوانین حمایتی و ایجاد زیرساختهای مناسب برای اقامت امن و آسوده زنان اشاره کرد. همچنین، لازم است با آموزش و فرهنگسازی، ذهنیت جامعه نسبت به زنان و نقش آنها در جامعه تغییر یابد و زمینه حضور فعال و بدون دغدغه آنها در تمام عرصههای اجتماعی فراهم شود. راهکارها برای غلبه بر این چالشها و دستیابی به جامعهی عادلانهتر، اقدامات مختلفی در سطوح مختلف جامعه باید انجام شود. تغییر نگرشها: نخستین گام در این مسیر، تغییر نگرشهای سنتی نسبت به نقشهای زنان و مردان در جامعه است. این امر مستلزم آموزش و فرهنگسازی در سطوح مختلف جامعه، از جمله خانواده، مدارس و رسانهها است. باید به افراد آموزش داده شود که وظایف خانهداری و تربیت فرزندان تنها بر عهده زنان نیست و مردان نیز در قبال این وظایف مسئولیت دارند. این تغییر نگرش، زمینه را برای مشارکت فعالتر مردان در امور خانه و خانواده فراهم میکند. حمایتهای اجتماعی: دولتها و نهادهای اجتماعی باید با ارائه حمایتهای لازم، به زنان شاغل در انجام وظایف متعددشان کمک کنند. ایجاد مهدکودکها و مراکز نگهداری از کودکان، یکی از مهمترین این حمایتها است. دسترسی به این مراکز، به زنان شاغل این امکان را میدهد که با خیالی آسوده به کار خود بپردازند و نگرانی از بابت مراقبت از فرزندانشان نداشته باشند. همچنین، ارائه تسهیلاتی مانند مرخصی زایمان و مرخصیهای بدون حقوق برای مراقبت از فرزندان بیمار، میتواند به زنان در مدیریت زمان و تعادل بین کار و زندگی کمک کند. توسعه زیرساختها: ارتقای امنیت اجتماعی و توسعه زیرساختهای لازم، مانند حمل و نقل عمومی امن و قابلدسترس، میتواند به زنان در حضور فعالتر در جامعه یاری رساند. دسترسی به حمل و نقل عمومی امن و ارزانقیمت، به زنان امکان میدهد که بدون دغدغه به محل کار و سایر فعالیتهای اجتماعی خود مراجعه کنند. همچنین، ایجاد فضای امن در اماکن عمومی، به زنان حس امنیت بیشتری میدهد و آنها را تشویق به حضور فعالتر در جامعه میکند. تقسیم عادلانه وظایف: مشارکت فعال مردان در انجام وظایف خانهداری و تربیت فرزندان، به زنان در مدیریت زمان و کاهش فشارهای روانی و جسمی کمک میکند. این امر مستلزم تغییر نگرش مردان نسبت به نقش خود در خانواده و پذیرش مسئولیتهای بیشتر در قبال امور خانه و فرزندان است. تشویق مردان به مشارکت در امور خانه، نه تنها به زنان در انجام وظایفشان کمک میکند، بلکه به ایجاد روابط عاطفی قویتر بین اعضای خانواده و تربیت فرزندان سالمتر نیز منجر میشود. با تلاش برای رفع چالشهای موجود در زمینه تقسیم کار، میتوان به سمت جامعهای عادلانهتر و برابرتر برای زنان و مردان حرکت کرد. جامعهای که در آن زنان و مردان به طور مساوی در انجام وظایف خانه و خانواده مشارکت میکنند و از فرصتهای برابر برای پیشرفت و شکوفایی در تمام عرصههای زندگی برخوردار هستند.