مرکز خبرنگاران افغانستان توقف نشرات «رادیو بیگم» از سوی حکومت سرپرست افغانستان را ادامهی سیاست سرکوب رسانههای آزاد دانسته و آن را به شدت محکوم کرده است. این مرکز با نشر اعلامیهای از حکومت سرپرست خواسته است که در تصمیم شان تجدیدنظر کنند و اجازه دهند که این رادیو بر مبنای قانون رسانهها فعالیت خود را ادامه دهد. در اعلامیه آمده است که مرکز خبرنگاران افغانستان، تعلیق فعالیت جواز کار رادیو خصوصی بیگم را خلاف قانون رسانههای کشور و اقدامی در راستای سرکوب فعالیت رسانههای آزاد در کشور میداند و محکوم میکند. این مرکز تاکید کرده است که در قانون رسانههای همگانی که از سوی وزارت اطلاعات و فرهنگ حکومت فعلی نیز قابل اجرا خوانده شده است و رسانهها در انجام کارهای حرفهای خود آزاد هستند و مسولان نباید در کار آنها محدودیت خلق کرده و یا آنها را تهدید کنند. وزارت اطلاعات و فرهنگ حکومت فعلی دیروز (سهشنبه، ۱۶ دلو) اعلام کرد که نشرات رادیو بیگم را بهدلیل تخلف از پالیسی نشراتی و استفادهی نادرست از جواز متوقف کرده است. این وزارت گفته بود که این رادیو برای یک تلویزیون مستقر در خارج از کشور، مواد و برنامه تهیه میکند. تا اکنون مسوولان رادیو بیگم در این زمینه ابراز نظر نکردهاند. قابل ذکر است که «رادیو بیگم» در هشتم مارچ سال ۲۰۲۱ میلادی، همزمان با روز جهانی همبستگی زنان ایجاد شده بود و تنها شبکه رادیویی بود که تمام کارکنان آن زن بودند. براساس اطلاعات منتشرشده در صفحهی فیسبوک این رادیو، نشر آن در شماری از ولایتهای کشور، از جمله کابل، پروان، بامیان، بغلان، لوگر، میدان وردک و غزنی قابل دسترس بود. این رادیو را حمیده امان، کارآفرین اهل افغانستان مقیم فرانسه راهاندازی کرده است و از سوی «مؤسسهی بیگم برای زنان» مدیریت میشد. خانم امان «اکادمی بیگم» را نیز تأسیس کرده است که به دختران بالاتر از صنف ششم و محروم از آموزش، بهصورت آنلاین آموزش میدهد. ویدیوهای آموزشی این رادیو از طریق رادیو بیگم نیز منتشر میشد و از طریق تلویزیونی به همین نام نیز قابل دسترس است.
برچسب: زنان و دختران
سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد اعلام کرده است که به هدف توانمندسازی زنان کشاورز در نورستان، ۲۵۰ گلخانه را برای ۲۵۰ خانوادهی تحت سرپرستی زنان ساخته است. این نهاد با نشر اعلامیهای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که این گلخانهها در ۵۶ روستا در ولسوالیهای برگیمتال، دوآب، کامدیش و ماندل ساخته شده است. در اعلامیه آمده است که این گلخانهها افزون بر افزایش تغذیه و تنوع غذایی، به بهبود وضعیت معیشتی این خانوادهها کمک کرده و امکان تولید سبزیهای خارج از فصل را فراهم میکنند. سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد تاکید کرده است که زنان کشاورز با کار در این گلخانهها میتوانند درآمد خود را افزایش داده و در برابر چالشهای اقتصادی و تغذیهای مقاومتر شوند. قابل ذکر است که نورستان، یکی از ولایتهای کوهستانی و نسبتاً دورافتادهی افغانستان، با چالشهای زیادی در زمینهی کشاورزی روبرو است. شرایط سخت جغرافیایی، تغییرهای آبوهوایی، کمبود زمینهای حاصلخیز و محدودیت در دسترسی به بازارها، همواره مانعی برای کشاورزان این منطقه بوده است. قابل ذکر است که پیش از این نیز، نهادهای مختلف سازمان ملل متحد از جمله برنامهی جهانی غذا اعلام کرده بود که برای کشاورزان زن در ولایتهای مختلف، برنامههای آموزشی برگزار کرده است. در حالیکه کار زنان در افغانستان در بسیاری از بخشها ممنوع شده، این نهادها تلاش دارند که بر توانمندسازی زنان در بخشهای باقیمانده کار کنند. در کنار آن، حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره بر افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کردند و سپس درهای دانشگاهها را نیز بهروی دختران بستند. همچنان در تازهترین اقدام، تحصیل دختران در انستیتوتهای طبی را نیز منع کرده است و به این ترتیب دختران را بهصورت کامل از دسترسی به آموزش رسمی محروم کرده است. این اقدام حکومت فعلی افغانستان باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بمانند. در کنار آن زنان و دختران از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان نیز منع شدهاند.
صندوق جمعیت سازمان ملل متحد برای افغانستان اعلام کرده است که زنان و دختران در این کشور بهدلیل عدم دسترسی به مراقبتهای بهداشتی، در معرض خطر افزایش مرگومیر و بیماریهای مختلف قرار دارند. این نهاد با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود از محدودیت دسترسی زنان و دختران افغانستان به خدمات بهداشتی امن و موثر ابراز نگرانی کرده و گفته است که با همکاری بریتانیا، خدمات نجاتبخش را برای اطمینان از دسترسی بدون مانع زنان به مراقبتهای بهداشتی ارائه میکند. صندوق جمعیت سازمان ملل متحد به نقل از فوزیه، یکی از زنان در ولایت ننگرهار گفته است: «بچهام خیلی مریض است. دو فرزند دیگر هم دارم که آنها نیز در خانه به دنیا آمدند. بدون پول، نمیتوانستیم برای کمک پزشکی به جایی برویم.» همچنین ملالی امین، کارمند یک مرکز بهداشتی در این ولایت تاکید کرده است که مردم روستا هزینهی پرداخت تداوی خود در مراکز بهداشتی دورتر را ندارند. ملالی افزوده است: «مردم از ما توقعات زیادی دارند؛ زیرا این کلینیک در منطقهای بسیار دورافتاده واقع شده است. فقر در اینجا بسیار گسترده است و مردم حتی ۱۰ افغانی برای پرداخت کرایه موتر بهمنظور رفتن به کلینیکهای دیگر و خرید دارو ندارند.» صندوق جمعیت سازمان ملل متحد در بخشی از این گزارشش بر ضرورت سرمایهگذاری پایدار برای تضمین دسترسی امن و بدون مانع زنان به مراقبتهای صحی در افغانستان تاکید کرده است. این سازمان گفت: «به همراه شرکا و اهداکنندگان خود، خدمات بهداشتی نجاتبخش در زمینههای باروری، مادران، نوزادان، کودکان و نوجوانان را بهمنظور مقابله با تاثیرات شدید بحران انسانی بر زنان و دختران ارائه میدهیم.» قابل ذکر است که افغانستان یکی از بالاترین نرخهای مرگومیر مادران و نوزادان را در جهان دارد. عواملی همچون کمبود کادر درمان متخصص، بهویژه پزشکان زن، نبود تجهیزات پزشکی کافی، و کمبود بیمارستانها و مراکز درمانی در ولایتهای دوردست، از مهمترین دلایل افزایش مرگومیر مادران و نوزادان در این کشور عنوان شده است. همچنین کارشناسان بهداشت و نهادهای بینالمللی بارها هشدار دادهاند که بدون حمایت کافی از سیستم بهداشت و درمان، وضعیت سلامت زنان و کودکان در افغانستان وخیمتر خواهد شد. در شرایطی که بسیاری از کشورهای جهان در حال کاهش مرگومیر مادران هستند، افغانستان همچنان با بحرانی عمیق در این زمینه روبهرو است.
مسوولان در ریاست اطلاعات و فرهنگ ولایت قندهار میگویند که نمایشگاه سه روزهی کتاب به هدف تشویق و ترویج فرهنگ مطالعه و ارتقای آگاهی عمومی در مرکز شهر برگزار شده است. ریاست اطلاعات و فرهنگ قندهار گفته این نمایشگاه روز گذشته (دوشنبه، ۱۵دلو) گشایش یافته و برای سه روز به روی بازدیدکنندگان باز میباشد. در اعلامیهای ریاست اطلاعات و فرهنگ قندهار آمده است که در این نمایشگاه، کتابها در حوزههای مختلف در ۷۰ غرفه به نمایشگاه گذاشته شده است. براساس عکسها و ویدیوهای منتشر شده، برخلاف نمایشگاههای قبلی، این بار تعداد انگشتشماری از زنان و دختران در این نمایشگاه اشتراک کردهاند. از سویی هم، شماری از بازدیدکنندگان از برگزاری این نمایشگاه استقبال کرده و گفتهاند که برگزاری چنین نمایشگاههایی میتواند شهروندان را به کتابخوانی تشویق کند. اشتراککنندگان از حضور کمزنگ زنان در نمایشگاههای فرهنگی و کتابخوانی انتقاد کرده و از حکومت فعلی خواستار رفع یا کاهش محدودیتها علیه زنان و دختران شدند. فرهنگیان و اشتراککنندگان حضور زنان و دختران در برنامههای فرهنگی، کتابخوانی و نمایشگاهها را برای رشد فرهنگی جامعه ضروری میدانند. همچنین سه هفته قبل نیز «نمایشگاه صنایع دستی» در قندهار بدون حضور زنان و دختران برگزار شده بود. این در حالی است که با تسلط دوبارهی حکومت سرپرست، بیشتر کتابفروشیها در شهرهای مختلف کشور با رکود مواجه بوده است. افزایش میزان فقر و مسدودشدن مراکز آموزشی بهروی دختران و زنان، از عوامل رکود بازار کتاب گفته میشود.
حامدکرزی، رییسجمهور پیشین کشور از تشکیل تیم کریکت زنان استقبال کرده و آن را مایه «خرسندی» خوانده است. آقای کرزی با نشر تصویری از تیم ملی کریکت زنان افغانستان در حساب کاربری ایکس خود ابراز امیدواری کرده است که «تیم کریکت زنان نیز مثل برادران خود در مسابقات بینالمللی درخشیده و به افغانستان افتخار کسب کنند.» این در حالی است که تیم ملی کریکت زنان افغانستان، پس از نزدیک به چهار سال، برای نخستین بار برابر تیم کریکت «زنان بدون مرز» به میدان رفت. این بازی روز (پنجشنبه، ۱۱ دلو) در شهر ملبورن استرالیا با حضور اعضای کریکت بورد استرالیا و سفیر افغانستان در این کشور برگزار شد. کاپیتان تیم ملی کشور میگوید که گردهم آمدن بازیکنان در واقع جنبشی برای تغییر و امید است تا دختران و زنان افغانستان بتوانند آموزش ببینند و ورزش کنند. بر بنیاد گزارشها، از میان ۲۵ بازیکن که بورد کریکت افغانستان چند سال پیش با آنان قرارداد بسته بود، ۲۲ تن آنان به استرالیا پناهنده شده اند. حکومت سرپرست در افغانستان ورزش زنان را ممنوع و رفتن زنان به کلبهای ورزشی را نیز منع کرده است. بورد کریکت افغانستان در سال ۲۰۱۹ تیم زنان را ایجاد کرد که در آن با حدود ۲۵ بازیکن قرارداد کرد، اما پس از بازگشت حکومت فعلی، قراردادهای آنان فسخ شد.
یان ایگلند، دبیرکل شورای پناهندگان ناروی برای مهاجران گفته است که زنان و دختران افغانستان به سیمینار در خارج از کشورشان نیاز ندارند، بلکه باید دیپلوماتهای غربی به افغانستان برگردند و برای حقوق آنان مبارزه کنند. آقای ایگلند این اظهارات را در صحبت با شبکه فرانس ۲۴ مطرح کرده و گفته است که شمار اندکی از دیپلوماتهای کشورهای اروپایی به کابل سفر میکنند و آن هم برای ماموریت کوتاهی. وی تاکید کرده است: «آنان باید برگردند و در کابل بمانند، به قندهار بروند؛ در کنار ما برای حقوق زنان و عدم تبعیض جنسیتی مبارزه کنند.» او افزوده است: «زنان افغانستان به سیمینار دیگری در پاریس، یا کوپنهاگن یا اسلو نیاز ندارند. آنان به این نیاز دارند که ما برای شان در افغانستان تعامل و مبارزه کنیم.» دبیرکل شورای پناهندگان ناروی برای مهاجران در بخشی از صحبتهایش جامعهی جهانی را متهم کرده و گفته است که از زمان بازگشت حکومت سرپرست به قدرت در سال ۲۰۲۱، مردم افغانستان را فراموش کرده است. او میگوید که هزاران مهاجر افغانستانی که روزانه از ایران و پاکستان به کشور شان بازگردانده میشوند، با مشکلات زیادی روبرو هستند. در حالی یان ایگلند از دیپلوماتهای خارجی میخواهد به افغانستان بیاید و از حقوق زنان دفاع کند که حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره بر افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کردند و سپس درهای دانشگاهها را نیز بهروی دختران بستند. همچنان در تازهترین اقدام، تحصیل دختران در انستیتوتهای طبی را نیز منع کرده است و به این ترتیب دختران را بهصورت کامل از دسترسی به آموزش رسمی محروم کرده است. در کنار آن زنان و دختران از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان نیز منع شدهاند.
تیم کریکت زنان افغانستان، پس از نخستین رقابت خود با گذشت نزدیک به چهار سال، سازمان عفو بینالملل از بازگشت تیم کریکت زنان افغانستان به میدان مسابقه استقبال کرده و خواهان حمایت دنیای کریکت از این تیم شده است. سازمان عفو بینالملل با نشر خبرنامهای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که باید از این تیم حمایت شود تا در بالاترین سطحهای جهانی بازی کنند. در ادامه آمده است: «این خبر بسیار خوبی است که زنان کریکتباز افغانستان پس از سالها تبعید برای انجام ورزش مورد علاقه خود در استرالیا گردهم آمدهاند.» همچنین این سازمان در بخشی از خبرنامهاش از سیاستهای محدودکنندهی حکومت سرپرست در برابر زنان و دختران انتقاد کرده و گفته است که این گروه بنیادیترین حقوق زنان از جمله حق ورزش را از آنان سلب کرده است. عفو بینالملل تاکید کرده است که حکومت فعلی باید فورا همهی محدودیتهای شدید حقوق زنان و دختران را لغو کنند. این سازمان افزود که حکومت فعلی باید به سیستم «آزار و اذیت جنسیتی» خود پایان دهد. در همین حال، باشگاه کریکت مریلبون و بنیاد خیریهی آن در خبرنامهای از راهاندازی صندوق جهانی کریکت برای پناهجویان خبر داده و گفتهاند که تیم کریکت زنان افعانستان، نخستین دریافتکنندگان حمایت از این صندوق خواهند بود. هدف از ایجاد این صندوق، پشتیبانی از پناهجویان در سراسر جهان بهویژه پناهجویان افغانستانی از طریق ورزش کریکت است. به گفتهی این باشگاه، بورد کریکت انگلستان نیز برای آغاز سریع این برنامه، ۱۰۰ هزار پوند به این صندوق کمک کرده است. قابل ذکر است که تیم کرکت زنان افغانستان برای نخستینبار پس از ۱۵ اگست ۲۰۲۱ که به استرالیا انتقال داده شدهاند در یازدهم دلو در یک بازی ۲۰ آوره در ملبورن در برابر تیم کرکت زنان بدون مرز به میدان رفت. در حال حاضر ۲۵ بازیکن زن که در سال ۲۰۲۰ میلادی برای آموزش در تیم کریکت افغانستان انتخاب شده بودند، پس از تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان در استرالیا در تبعید زندگی میکنند.
روزنامه فرانسوی لوموند گزارش داده است که تنها از شفاخانه فرانسویها در کابل تا اکنون ۱۵۶ کادر پزشکی زن کار خود را ترک کردهاند. در گزارش آمده است که در این شفاخانه ۲۸۰ کادر پزشکی زن کار میکردند، اما در حال حاضر تنها ۱۲۴ نفر سر کار میآیند و خالی شدن مراکز پزشکی از کادر درمان زنان «کابوسی» برای مردم افغانستان و به ویژه زنان و دختران میباشد. این روزنامه با نشر گزارشی در وضعیت شفاخانه فرانسویها در کابل نوشته است که اعمال محدودیتها بر کادر صحی زن توسط حکومت سرپرست، نیمی از جمعیت این کشور را در معرض خطر قرار داده است. در ادامه آمده است که از میان ۹ متخصص احیای بیماران در این شفاخانه، ۸ نفر کار خود را رها کردهاند. روزنامه فرانسوی لوموند به نقل از اریک چیسون، رییس شفاخانه فرانسویها در کابل نوشته است: «سیاستهای زنستیزانه، افغانستان را از کادر صحی زن خالی میکند. در حال حاضر مراکز درمانی یکی پس از دیگری در حال بسته شدن هستند.» رییس شفاخانه فرانسویها در کابل میگوید به دلیل کاهش فعالیت مراکز درمانی نهادهای بینالمللی، شمار مراجعه کنندگان به این بیمارستان بهطور روزافزون در حال افزایش است. وی در ادامه تاکید کرد: «هجوم روزافزون بیماران به این شفاخانه یک سونامی است.» اریک چیسون افزود که سازمان بینالمللی صلیب سرخ و پزشکان بدون مرز خدمات بهداشتی و درمانی خود در افغانستان را کاهش داده است. این مقام فرانسوی هشدار داده است که این سازمانهای بینالمللی در حال خارج شدن از افغانستان هستند. روزنامه فرانسوی لوموند در این گزارش نوشته است که ماموران امر به معروف و نهی از منکر حکومت فعلی برای نظارت در دهلیزها و سایر بخشهای این شفاخانه حضور دارند. این روزنامه تصریح کرده است که ماموران امر به معروف از جدایی زنان و مردان کارمند و بیمار در این شفاخانه بهطور مرتب نظارت میکنند. در گزارش آمده است که وزارت صحت عامه افغانستان، مسوولان شفاخانه فرانسویها را مجبور کرد که نقاشی را از دیوار این مرکز صحی پاک کنند که زنی را در حال به آغوش کشیدن کودکش نشان میداد. روزنامه لوموند در حالی از کاهش روزافزون کادر صحی زن در افغانستان هشدار داده است که حکومت فعلی اخیراً تنها امکان باقی مانده آموزش پزشکی برای زنان را نیز منع کرد. این در حالی است که حکومت فعلی از سه سال به این سو آموزش زنان و دختران بالاتر از صنف ششم را منع قرار داده است.
در گوشهای از کوچههای خاکی و پر از گردوغبار کابل، دختری به نام نادیا زندگی میکرد که آرزوهای بزرگ و در عین حال غمانگیزی در دل داشت. نادیا از کودکی میدانست که تنها راه رهایی از فقر، بیکاری، مشکلات خانوادگی، تبعیض و نابرابریهای اجتماعی، آموزش و دانشگاه است. نادیا در خانوادهای متواضع، فقیر و در گوشهی از پسکوچههای کابل به دنیا آمده بود، جایی که دختران بیشتر برای کارهای خانه و شوهر دادن بزرگ میشدند تا اینکه به دنبال آرزوهای علمی خود بروند. اما نادیا همیشه چیزی متفاوت فکر میکرد، متفاوت تصور میکرد و متفاوت به قضایا میدید. او به مکتب میرفت، حتی زمانی که خیلیها او را به خاطر دختر بودنش سرزنش میکردند و میگفتند که آموزش برای دختران ضرورت نیست و دختران باید در خانه باشد، رسم و رواج زندگی و زناشویی را یاد بگیرد. او از همان کودکی تصمیم گرفته بود که به دنیا نشان دهد که دختران نیز میتوانند رویای بزرگ داشته باشند، تغییرات ایجاد کند و جامعه را متحول کند. در مکتب، معلمان او را بهعنوان دختری پرتلاش و باهوش میشناختند. نادیا در تمامی دروس خود ممتاز بود و بسیاری از همصنفیهایش به او حسادت میکردند. در خانه نیز همیشه از پدر و مادرش تشویق میشنید. پدرش، که کراچیوان ساده بود، از آن دسته مردانی بود که به آینده نیک دخترش ایمان داشت. پدر نادیا تلاش میکرد تا دخترش درس بخوانند و معلم یا داکتر شود. او همیشه میگفت: «دنیا تنها متعلق به مردان نیست. دختر من باید در آینده کسی شود که تغییرات بزرگ را رقم بزند.» بالاخره، پس از سالها تلاش و در مواجهه با تمام محدودیتهای اجتماعی و نابرابریها، نادیا توانست در امتحان ورودی کانکور موفق و به دانشگاه راه پیدا کند. او در رشتهی مورد علاقهاش که همانا اقتصاد بود، در دانشگاه کابل قبول شد. روزهای اول دانشگاه برایش شبیه به یک رویا بود. با چشمانی درخشان و قلبی سرشار از امید، به دانشگاه میرفت و در کلاسها با شور و شوق شرکت میکرد. همهچیز به نظر میرسید که در حال تحقق آرزوهای او است. در میان همصنفیهایش، نادیا نهتنها از لحاظ علمی بلکه بهخاطر اراده، تلاش، ذهنیت و پشتکارش نیز شناخته شده بود. اما و اما این خوشبختی، این شوق و این ذوق نادیا دیر نپایید. ناگهان در سالی که او در اوج موفقیت و پیشرفت بود، اوضاع افغانستان تغییر کرد. سایهی غم و درد دوباره بر دل نادیا خانه کرد. حکومت فعلی دوباره به قدرت بازگشتند. دانشگاهها و مکاتب دخترانه یکی پس از دیگری بسته شدند. نادیا که برای رسیدن به این لحظه سالها مبارزه و تلاش کرده بود، حالا در برابر دیوار بلند ظلم و محدودیتها قرار گرفته بود. او که پیشتر میتوانست ساعتها در کلاسها بنشیند و علم بیاموزد، حالا مجبور بود در گوشهای از خانه بماند و تنها به یاد روزهای درخشان گذشته بپردازد و گریه کند. روزها مانند شبها بیپایان میگذشت. نادیا در خانه محبوس بود، اما هیچگاه دست از امید برنداشت. او تصمیم گرفته بود که تا زمانی که در این دنیا نفس میکشد، هرگز از علم و آرزوهایش دست نکشد. شبها وقتی که خانوادهاش خواب بودند، او کتابهایش را بیرون میآورد و شروع به مطالعه میکرد. در دل شبها، نور کمسوی چراغ مطالعهاش تنها روشنایی دنیای تاریک او بود. در این شبها، تنها همراهش کتابها بودند. آنها به او امید میدادند که شاید روزی دوباره بتواند به سوی دانشگاه برگردد. نادیا میگفت که نور علم، اشتیاق و تلاش در دنیایی تاریک من میدرخشد و امید در قلبم تا هنوز زنده است. در روزهایی که هیچچیز نمیتوانست ارادهی او را بشکند، حتی درد دلهای پدر و مادرش که میدیدند دخترشان در تنگنای وضعیت کشور گرفتار شده است، باز هم نادیا آرامش خود را از دست نمیداد. او میدانست که در دل هر سختی، فرصتی نهفته است، اما گاهی اوقات به این فکر میکرد که آیا دنیای او هرگز به اندازه کافی فضا برای آرزوهای یک دختر خواهد داشت؟ یکی از روزهای سخت، صدای درب خانه بلند شد. نادیا از کنار کتابهایش برخاست. صدای قدمها را میشنید، صدای مردانی که به خانه نزدیک میشدند. قلبش تندتر از همیشه میزد. میدانست که نیروهای حکومت فعلی به خانهشان نزدیک شدهاند. در آن لحظه، خاطرات روزهای گذشته و آن لحظات درخشان دانشگاه مانند فیلمی در ذهنش تکرار میشد. لحظهای از ترس و نگرانی به وجودش چنگ میانداخت، اما چیزی در درونش میگفت که باید همچنان ادامه دهد، حتی اگر دیگر به تحصیل باز نگردد. نیروهای حکومت فعلی وارد خانه شدند. اما آنها چیزی جز تهدید و ترس برای نادیا نداشتند. دستوراتشان روشن بود: «دخترها باید در خانه بمانند و در کارهای خانه مشغول شوند. دیگر برای شما جایی در مکاتب و دانشگاهها وجود ندارد.» در همان لحظات، نادیا برای اولین بار در طول این مدت، به خود گفت: «اگر حتی نتوانم در این دنیای بسته، تحصیل کنم، هیچکس نمیتواند رویاهایم را از من بگیرد. زیرا تا زمانی که امید در دل من زنده است، من هنوز آزاد هستم.» آن شب، وقتی در کنار خانوادهاش نشسته بود و به خاطرات گذشته فکر میکرد، در دلش میدانست که روزی دیگر، اگر دنیا به او فرصت دهد، برای دختران دیگری که مانند او در گوشه و کنار افغانستان از حق تحصیل محروم هستند، جنگ خواهد کرد. نادیا شاید نتوانست در آن شب به دانشگاه بازگردد، اما امید و روحیهی او همیشه زنده بود، در دل همهی دخترانی که میخواهند برای آزادی و تحصیل مبارزه کنند. و روزی، در آیندهای نامعلوم، شاید از دل این دیوارهای بلند و سنگین، صدای دخترانی مثل نادیا بلند شود. صدایی که به گوش جهان خواهد رسید. نویسنده: سارا کریمی
تیم کریکت زنان افغانستان امروز (پنجشنبه، ۱۱ دلو) به وقت محلی در آسترالیا در مقابل تیم کریکت زنان بدون مرز در یک بازی ۲۰ اووره شکست خورد. این بازی تمرینی در شهر میلبورن آسترالیا برگزار شده بود. تیم زنان افغانستان در این رقابت نخست به بیتنگ پرداخت و در ۲۰ اوور ۱۰۳ دوش انجام داده و برای تیم مقابل ۱۰۴ دوش هدف تعیین کرد. براساس گزارش رسانههای استرالیا، شازیه زازی ۴۰ دوش، نیلاب استانکزی ۱۳، شکریه نوری نه و فریبا هوتک هفت دوش انجام دادند. تیم کریکت بدون مرز این هدف را در ۱۹.۲ اوور با از دست دادن سه بازیکن تکمیل کرد. در بخش بالنگ، فریبا هوتک، شبنم احسان و شفیقه نورزی هر کدام یک وکت حاصل کردند. قابل ذکر است که پس از تسلط مجدد حکومت سرپرست بر افغانستان، این بازیکنان از افغانستان خارج شدند و اکثریت شان در آسترالیا زندگی میکنند و این نخستین بار بود که تیم کریکت زنان افغانستان وارد میدان کریکت شده و به رقابت پرداختند. حکومت سرپرست در افغانستان ورزش زنان را ممنوع و رفتن زنان به کلبهای ورزشی را نیز منع کرده است. بورد کریکت افغانستان در سال ۲۰۱۹ تیم زنان را ایجاد کرد که در آن با حدود ۲۵ بازیکن قرارداد کرد، اما پس از بازگشت حکومت فعلی، قراردادهای آنان فسخ شد.