نویسنده: رسانه‌ای گوهر شاد

5 ماه قبل - 156 بازدید

طارق علی بخیت، معاون سازمان همکاری اسلامی و نماینده‌ی ویژه‌ این سازمان برای افغانستان می‌گوید که آموزش زنان و دختران فقط یک موضوع عدالت نیست، بلکه رکن اساسی اسلام است. آقای بخیت این اظهارات را در ورکشاپ «توازن آموزشی» در جده مطرح کرده و گفته است که آموزش زنان و دختران فقط یک موضوع عدالت نیست؛ این یک رکن اساسی آموزه‌های مقدس اسلام و یک عامل کلیدی در دستیابی به توسعه‌ی پایدار و هماهنگی اجتماعی است. او تاکید کرد که سند جده یک تفسیر مستند رهنمود‌های اسلامی‌ است و به ویژه برای تامین حقوق، مساوات و عدالت زنان کار می کند. ورکشاپ دو روزه‌ی «توازن آموزشی» و نشر سند «جده» در مورد حقوق زنان در اسلام، با همکاری دفتر سازمان همکاری اسلامی در افغانستان(OIC) و یوناما یا هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (۱۷-۱۸ فبروری ۲۰۲۵) خاتمه یافت. هدف این ورکشاپ، مشارکت رهبران زن و مرد اهل افغانستان از حوزه‌های علمی، جامعه مدنی، نهادهای دینی، و خدمات عامه، برای بررسی راه های مناسب برای دفاع از حقوق زنان در چارچوب آموزه های اسلامی بود. همچنین این ورکشاپ به هدف تحریک گفتگو، آگاهی‌دهی، ایجاد شبکه‌ها برای اقدامات مثبت در مورد حقوق زنان در افغانستان و تدوین ستراتیژی‌ها برای اجرای مؤثر اصول اعلامیه‌ی جده برگزار شد. روزا اوتونبایوا، نماینده‌ی ویژه‌ی سرمنشی سازمان ملل متحد برای افغانستان همچنان در این نشست، بر اهمیت تطبیق اعلامیه‌ی جده به عنوان ابزار عملی برای دادخواهی، اصلاحات سیاسی و اجتماعی در افغانستان تأکید کرد. در حالی طارق علی بخیت بر آموزش دختران و زنان تاکید می‌کند که حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره بر افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کردند و سپس درهای دانشگاه‌ها را نیز به‌روی دختران بستند. همچنان در تازه‌ترین اقدام، تحصیل دختران در انستیتوت‌های طبی را نیز منع کرده‌ است و به این ترتیب دختران را به‌صورت کامل از دسترسی به آموزش رسمی محروم کرده است. در کنار آن زنان و دختران از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان نیز منع شده‌اند.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 170 بازدید

سفارت حکومت سرپرست در اسلام‌آباد اعلام کرده است، مقام‌های پاکستانی گفته‌اند که دولت این کشور تصمیم گرفته است تا تمام مهاجران افغانستان، از جمله دارندگان کارت‌های «آسی‌سی» و «پی‌‌اوآر» را بلافاصله از شهرهای اسلام‌آباد و راولپندی و در آینده‌ی نزدیک از سراسر پاکستان اخراج کند. این سفارت‌خانه امروز (چهارشنبه، ۱ حوت) با نشر اعلامیه‌ای گفته است: «مقام‌های وزارت امور خارجه‌ی پاکستان تایید کردند که برنامه‌ی اخراج «تمامی مهاجران افغانستان از اسلام‌آباد و راولپندی و همچنین از سراسر پاکستان در آینده‌ی نزدیک قطعی و نهایی است.» در اعلامیه آمده است که مسوولان این سفارت در نشست‌های خود با مقام‌های پاکستانی و سازمان‌های بین‌المللی نگرانی جدی خود را نسبت به اخراج تمام مهاجران در چنین مدت کوتاهی و تصمیم یک‌جانبه‌ی پاکستان ابراز داشته‌اند. این سفارت‌خانه تاکید کرده است: «این موضوع را با کابل هم در میان گذاشته است تا درباره‌ی بازگشت با عزت هم‌وطنان و چالش‌های موجود در این زمینه بررسی‌های لازم صورت گیرد.» دست‌کم دو منبع از میان مهاجران در اسلام آباد در صحبت با رسانه گوهرشاد گفته‌اند که در حال حاضر بازداشت و تفتیش خانه‌ها برای اخراج شهروندان افغانستان از شهرهای اسلام‌آباد و راولپندی جریان دارد. سفارت افغانستان در اسلام‌آباد نیز گفته است که این روند به‌طور اعلام‌نشده آغاز شده و نهادهای سازمان ملل نیز اطلاع ندارند. اعلامیه به نقل از مقام‌های پاکستانی، نوشته است که این تصمیم رسمی حکومت پاکستان است که از این پس تنها افغان‌هایی که ویزه‌ی قانونی دارند، می‌توانند در اسلام‌آباد و راولپندی اقامت داشته باشند. همچنین به‌تازگی کمیساری عالی پاکستان در امور پناهندگان افغانستان (سی‌‌سی‌‌ای‌آر) اعلام کرده است که ۲.۹ میلیون شهروند افغانستان در پاکستان حضور دارند که از این تعداد ۱.۴ میلیون نفر ثبت‌نام شده و ۰.۷ میلیون نفر دیگر ثبت‌نام نشده‌اند. پیش از این رسانه‌های پاکستانی گزارش داده بودند که ۱.۴۵ میلیون مهاجر اهل افغانستان در پاکستان کارت‌های پی‌اوآر دارند که تا ۳۰ جون ۲۰۲۵ اعتبار خواهند داشت. کارت‌های «پی‌اوآر» یک سند هویتی حیاتی است که برای پناهندگان ثبت‌نام‌شده‌ی افغانستانی صادر شده است. علاوه بر این کارت، ۸۰۰ هزار نفر دیگر کارت شناسایی «شهروندی افغانستان» دارند. پاکستان از اواخر سال ۲۰۲۳ به این‌طرف اخراج مهاجران افغانستان را آغاز کرده است.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 156 بازدید

منابع محلی از ولایت قندهار می‌گویند که یک دختر جوان در این ولایت پس از نکاح اجباری با یک مرد مسن، با خوردن زهر به زندگی‌اش پایان داده است. دست‌کم دو منبع در صحبت‌ با رسانه گوهرشاد تایید کردند که این دختر شام روز گذشته (سه‌شنبه، ۳۰ دلو) اقدام به خودکشی کرده و شب گذشته در شفاخانه میرویس شهر قندهار جان باخته است. منبع تاکید کرد که این دختر جوان باشنده‌ی اصلی روستای «تانکریز» از مربوطات ولسوالی خاکریز قندهار بوده است. منبع در مورد سن و هویت این دختر جوان جزییات ارائه نکرده است. منبع افزود که خانواده‌ی این دختر او را در بدل پول هنگفت به نکاح مردی درآورده بود که از خودش حدود ۴۰ سال بزرگ‌تر بود. به گفته‌ی منبع، مراسم نامزدی این دختر هفته‌ی گذشته در مرکز ولسوالی خاکریز برگزار شده بود، اما دختر از وصلت راضی نبود و در نتیجه با خوردن زهر به زندگی‌ خود پایان داد. مسوولان محلی حکومت سرپرست در ولایت قندهار هم در این مورد ابراز نظر نکرده‌اند. این در حالی است که هفته‌ی قبل نیز یک نوعروس در قندهار و یک زن جوان در کابل خودکشی کردند‌. باید گفت که میزان خودکشی زنان و دختران در سراسر افغانستان و به ویژه در ولایات شرق کشور پس از تسلط حکومت فعلی به‌طور چشم‌گیری افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 122 بازدید

سازمان ملل متحد اعلام کرده است تعداد مهاجران در سراسر جهان در سال ۲۰۲۴ میلادی به ۳۰۴ میلیون نفر رسیده و کمتر از نیمی از کل مهاجران را زنان یا دختران تشکیل می‌دهند. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که این رقم تقریبا دو برابر آمار سال ۱۹۹۰ و سه برابر آمار سال ۱۹۷۰ است که تعداد مهاجران در سال ۱۹۹۰ به حدود ۱۵۴ میلیون نفر می‌رسید و این تعداد در سال ۱۹۷۰ حدود ۸۴ میلیون نفر بود. در ادامه آمده است که با وجود افزایش شدید در شمار مهاجران بین‌المللی، سهم آن در جمعیت جهان ناچیز است. در سال ۲۰۲۴ تنها ۳.۷ درصد جمعیت جهان مهاجر بودند که نسبت به حدود ۲.۹ درصد در سال ۱۹۹۰ افزایش بسیار کمی داشته است. سازمان ملل می‌گوید که اروپا با ۹۴ میلیون مهاجر،‌ میزبان بیشترین تعداد مهاجران بین‌المللی بوده و آمریکای شمالی با ۶۱ میلیون، دومین گروه بزرگ مهاجران را در خود جای داده و مناطق افریقای شمالی و غرب آسیا با ۵۴ میلیون به لحاظ منطقه‌ای در رده سوم قرار دارند. در گزارش آمده است که به لحظات تقسیمات کشوری، ایالات متحده با میزبانی از ۵۲ میلیون مهاجر نسبت به هر کشوری مهاجر بیشتری را پذیرفته است. سازمان ملل متحد تاکید کرد که آلمان با ۱۶.۸ میلیون مهاجر در جایگاه دوم، عربستان سعودی با ۱۳.۷ میلیون در رتبه سوم و بریتانیا،‌ با ۱۱.۸ میلیون، فرانسه، ۹.۲ میلیون، اسپانیا ۸.۹ میلیون، کانادا ۸.۸ میلیون، امارات متحده عربی ۸.۲ میلیون، استرالیا ۸.۱ میلیون، فدراسیون روسیه ۷.۶ میلیون، ترکیه ۷.۱ میلیون و ایتالیا با میزبانی از ۶.۶ میلیون مهاجر به ترتیب در جایگاه بعدی قرار دارند. اروپا بیشترین افزایش را در تعداد مهاجران بین‌المللی در بین هشت منطقه تجربه کرد که بین سال‌های ۱۹۹۰ تا سال گذشته، ۴۳ میلیون نفر به آن اضافه شدند. این گزارش نشان می‌دهد در سال ۲۰۲۴، کمتر از نیمی (۴۸ درصد) از کل مهاجران بین‌المللی در سراسر جهان زن یا دختر بودند. با این حال، در سطح جهانی در دهه‌های اخیر، تعداد مهاجران مرد با سرعت بیشتری نسبت به تعداد مهاجران زن افزایش یافته است که عمدتاً ناشی از هجوم زیاد کارگران مرد مهاجر به شمال افریقا و غرب آسیا بوده است. سرعت رشد تعداد مهاجران بین‌المللی اروپا از سال ۲۰۲۰ افزایش یافته است که عمدتاً به دلیل جریان‌های پناه‌جویان از اوکراین است. آمریکای شمالی بین سال‌های ۱۹۹۰ تا سال گذشته، ۳۴ میلیون مهاجر بین‌المللی را به جمع مهاجران اضافه کرد. با این حال، سرعت رشد در این منطقه در طول زمان کند شده است.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 151 بازدید

ندامحمد ندیم، سرپرست وزارت تحصیلات عالی حکومت سرپرست می‌گوید که نصاب تحصیلی افغانستان پاسخ‌گوی نیازها نبود و آن را به‌گونه‌ی «درست» بازنگری کرده است. وزارت تحصیلات عالی با نشر خبرنامه‌ای گفته است که ندیم این اظهارات را در دیدار با طارق علی بخیت، نماینده‌ی خاص سازمان همکاری‌های اسلامی برای افغانستان مطرح کرده و گفته است: «نصاب تحصیلی پاسخ‌گوی نیازهای فعلی مردم نبوده، آن‌ را به‌گونه‌ی درست با در نظر داشت ارزش‌های اسلامی و ملی بازنگری نمودیم.» سرپرست وزارت تحصیلات عالی به آنچه که دست‌آوردهای نظام تحصیلی پس از روی‌کارآمدن حکومت فعلی خوانده، اشاره کرده و تاکید کرده است که پس از حاکمیت این گروه بر کشور، فاصله میان علوم دینی و عصری از میان برداشته شده و توجه خاص به هر دو بخش وجود دارد. در همین حال، طارق علی بخیت گفته است که در زمینه‌های مختلف با مردم افغانستان همکاری می‌کند. او تاکید کرده است که این سازمان به نمایند‌گی از ۵۷ کشور اسلامی برای پیش‌رفت و ترقی افغانستان تلاش خواهد کرد. قابل ذکر است که تمرکز حکومت سرپرست بر آموزش‌های دینی است. با این‌حال، کارشناسان و منتقدان بازنگری نصاب تحصیلی توسط این گروه را مدرسه‌سازی دانشگاه‌ها می‌خوانند. حکومت فعلی برخی رشته‌ها و مضامین را حذف و در عین حال تدریس مضامین دینی را بیشتر کرده‌اند. باید گفت که حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره بر افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کردند و سپس درهای دانشگاه‌ها را نیز به‌روی دختران بستند. همچنان در تازه‌ترین اقدام، تحصیل دختران در انستیتوت‌های طبی را نیز منع کرده‌ است و به این ترتیب دختران را به‌صورت کامل از دسترسی به آموزش رسمی محروم کرده است. در کنار آن زنان و دختران از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان نیز منع شده‌اند.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 166 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد برای افغانستان اعلام کرده است که به سه میلیون و ۵۰۰ هزار دانش‌آموز در ولایات مختلف افغانستان مواد آموزشی توزیع کرده است. این نهاد با نشر خبرنامه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که این مواد آموزشی در سال گذشته‌ی میلادی به دانش‌آموزان در ولایت‌های گوناگون افغانستان توزیع شده است. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد تاکید کرد که مواد توزیع‌شده شامل قلم، کتابچه، کتاب‌، بیک و دیگر مواد آموزشی، می‌شوند. به گفته‌ی بخش افغانستان صندوق از کودکان سازمان ملل متحد، توزیع این مواد در روند یادگیری دانش‌آموزان سهولت ایجاد می‌کند. در حالی یونیسف از توزیع مواد آموزشی به دانش‌آموزان خبر می‌دهد که با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، محدودیت‌های شدیدی بر آموزش دختران اعمال شد. بر اساس گزارش‌ها، بیش از ۱.۴ میلیون دختر بالاتر از صنف ششم از حق تحصیل محروم شده‌اند. این ممنوعیت‌ها نه تنها دسترسی به آموزش را محدود کرده؛ بلکه پیامدهای اجتماعی و روانی گسترده‌ای نیز به همراه داشته است. طبق معلومات سازمان‌های بین‌المللی افزایش افسردگی، ازدواج‌های اجباری و زیر سن و کاهش حمایت خانواده‌ها از تحصیل دختران از جمله این پیامدها هستند. بربنیاد گزارش‌های یونسکو، افغانستان در میان ده کشوری است که بیش‌ترین تعداد دختران محروم از مکتب را دارد و ۷۵ درصد دختران در این کشور از آموزش محروم مانده‌اند.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 216 بازدید

منابع در پاکستان می‌گویند که پولیس پاکستان ذکیه کاویان، خبرنگار و عضو جنبش اعتراضی زنان را به همراه چهار فرزندش بازداشت کرده است. دست‌کم دو منبع از میان خبرنگاران و فعالان حقوق زن امروز (چهارشنبه، ۲ حوت) تایید کردند که این خبرنگار زن در حال حاضر در بازداشت‌گاه نیروهای امنیتی پاکستان به سر می‌برد. منبع از بازگشت اجباری خانم کاویان به افغانستان، ابراز نگرانی کرده و گفته است که او تنها سرپرست خانواده‌اش است و همسرش قبلاً به قتل رسیده است. همچنین یک نوار صوتی که در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود که منسوب به ذکیه کاویانی است. او در این نوار صوتی خطاب به زنان معترض می‌گوید که‌ به شمول چهار فرزندش توسط پولیس پاکستان بازداشت شده است. وی در این نوار صوتی از زنان معترض و مهاجران افغانستان ساکن پاکستان می‌خواهد برای آزادی آنان دادخواهی کنند. معلوم نیست که این زن معترض و چهار فرزندش کدام روز و از کدام شهر توسط پولیس پاکستان بازداشت شده است. قابل ذکر است که پاکستان از حدود یک‌ونیم سال پیش روند اخراج مهاجران افغانستانیِ فاقد مدارک اقامتی را آغاز کرده است. بر اساس آمار سازمان ملل، تا اکنون بیش از ۸۰۰ هزار نفر از پاکستان به افغانستان بازگردانده شده‌اند که اکثریت آنان را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند. افغانستان در چند دهه‌ی اخیر یکی از بالاترین آمارهای مهاجرت غیرقانونی را داشته است و کشورهای همسایه، از جمله ایران و پاکستان، میزبان شمار زیادی از این مهاجران هستند. پس از به قدرت رسیدن حکومت سرپرست، شماری از روزنامه‌نگاران، فعالان حقوق زن، نیروهای نظامی پیشین، وکیلان، قاضی‌ها و زنان معترض، از ترس انتقام‌گیری، مجبور به فرار به پاکستان شدند. همچنین دو روز پیش وزارت مهاجران و بازگشت‌کنندگان اعلام کرده بود که پولیس پاکستان طی یک هفته اخیر، ۶۵ کودک و ۳۰ زن را از این کشور اخراج کرده‌اند. این وزارت با انتشار بیانیه‌ای از دولت پاکستان خواسته بود که روند اخراج مهاجران افغانستان به‌ویژه زنان و کودکان را از این کشور متوقف کند.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 209 بازدید

رسانه‌های بین‌الملی گزارش داده است که جایزه بین‌المللی حقوق زنان سال ۲۰۲۵ میلادی در هفدهمین اجلاس ژنو درباره حقوق بشر و دموکراسی به مسعوده جلال و حسنا جلال، دو فعال سیاسی و حقوق زنان اهل افغانستان اعطا می‌شود. هفدهمین اجلاس ژنو درباره حقوق بشر و دموکراسی روز (سه‌شنبه، ۳۰ دلو) در سوئیس با سخنرانی هیلل نویر، نماینده دیدبان سازمان ملل آغاز شد. در گزارش‌ها آمده است که این اجلاس بر نقض حقوق بشر در کشورهای مختلف، به‌ویژه افغانستان، ایران و روسیه تمرکز دارد. در این نشست، مسعوده جلال و دخترش حسنا جلال جایزه بین‌المللی حقوق زنان را دریافت خواهند کرد. مسعوده جلال در صحبت‌هایش گفت: «این جایزه برای تمام زنان مبارز افغان است.» خانم تاکید کرده است: «بیرون شدن از افغانستان به معنای تسلیم شدن نیست.» اوی در بخشی از صحبت‌هایش افزوده است که همچنان به مبارزه برای حقوق زنان و دختران افغانستان ادامه خواهد داد. مسعوده جلال نخستین زن نامزد ریاست‌ جمهوری در افغانستان بود و بنیاد جلال را برای توان‌مندسازی زنان تأسیس کرد. حسنا جلال نیز جنبش زنان جوان افغان را برای تقویت صدای زنان در سطح جهانی راه‌اندازی کرده است. مسعوده و حسنا جلال پس از بازگشت حکومت سرپرست به قدرت در سال ۲۰۲۱ به هالند تبعید شدند و همچنان به دفاع از حقوق زنان افغانستان ادامه می‌دهند. قرار است در این اجلاس دو جایزه شجاعت به رییس‌جمهور منتخب ونزوئلا و رهبر مخالفان این کشور نیز اهدا شود.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 248 بازدید

کتاب در «راه ویلا» سومین مجموعه‌ی داستان فریبا وفی نویسنده‌ی موفق و توانمند ایرانی است. در این مجموعه ۹ داستان خواندنی، گرد هم آمده‌اند. فریبا وفی در سال ۱۳۴۱ در تبریز متولد شد. علاقه‌اش به نویسندگی از دوران نوجوانی شکل گرفت و بعضی از آثارش در همان سنین کم، در نشریات گوناگون منتشر شد. نخستین اثر جدی او با عنوان «راحت شدی پدر» در سال ۱۳۶۷ در مجله آدینه چاپ شد که او آن را «خودجوش‌ترین» نوشته‌اش می‌پندارد. اولین کتاب او مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه و جذاب با عنوان در عمق صحنه است که در سال ۱۳۷۵ به چاپ رسید و کتاب دیگر او با عنوان حتی وقتی می‌خندیم نیز سه سال بعد منتشر شد که دربردارنده‌ی ۲۲ داستان کوتاه است. نخستین رمان فریبا وفی به نام پرنده من در سال ۱۳۸۱ به چاپ رسید و غوغا به پا کرد و جوایز ارزنده‌ای را از آن خود کرد. هم‌چنین این اثر به زبان‌های مختلفی از قبیل انگلیسی، ایتالیایی، آلمانی، کردی سورانی و ترکی استانبولی ترجمه شد و در حال حاضر نیز به چاپ ۳۰ رسیده‌ است. در کل فریبا وفی نویسنده‌ای توانا و موفق است که تا به امروز ۵ مجموعه داستان و ۶ رمان از خود منتشر کرده و داستان‌های کوتاه بسیاری در مجلات گوناگون ادبی به چاپ رسانده است. بعضی از داستان‌های کوتاه او به زبان‌های مختلفی همانند روسی، ژاپنی، سوئدی، ترکی، عربی، ایسلندی و ... ترجمه و چاپ شده‌اند. این نویسنده‌ی پرکار توانسته دیوان اشعار پروین اعتصامی را به صورت نثر برای نوجوانان و جوانان بازنویسی کند که بسیار هم مورد توجه قرار گرفت. فریبا وفی ۳ جایزه‌ی ارزنده که عبارتند از: جایزه بهترین رمان سال ۱۳۸۱، جایزه سومین دوره جایزه هوشنگ گلشیری در سال ۱۳۸۲، جایزه دومین دوره جایزه ادبی یلدا در سال ۱۳۸۲ را برای رمان پرنده‌ من اخذ نموده است؛ هم‌چنین این رمان از سوی بنیاد جایزه ادبی مهرگان و جایزه ادبی اصفهان در سال ۱۳۸۲ مورد تقدیر قرار گرفت. جایزه بهترین رمان دوره ششم جایزه هوشنگ گلشیری در سال ۱۳۸۵ برای رمان رویای تبت و جایزه پرمخاطب‌ترین نویسنده غیرآلمانی مؤسسه ادبی لیبراتور برای رمان ترلان در سال ۱۳۹۶ از دیگر افتخارات اوست. در کتاب در راه ویلا، نویسنده بیش از هر چیز علاقه دارد به موضوعات و مسائل مرتبط با زنان بپردازد و این علاقه در تمام آثار او مشهود است. در این مجموعه داستان نیز به طور ویژه در هر روایت به موضوعی مرتبط با حوزۀ زنان پرداخته می‌شود. بیشتر داستان‌های این مجموعه از بطن زندگی روزمره آمده‌اند. داستان راه ویلا که نخستین داستان این مجموعه است، قصه‌ی زنی جوان و افسرده است که تصمیم گرفته به ویلای خواهرش در شمال برود. او بار تربیت و نگهداری از دو فرزندش را به تنهایی به دوش می‌کشد و دوست دارد کمی با خودش خلوت کند، اما ناچار است مادر پیرش را نیز همراه خود به این سفر ببرد. گفتنی‌ست نخستین داستان این مجموعه یعنی داستان در راه ویلا به زبان انگلیسی ترجمه شده است. همچنین فیلم کوتاهی به کارگردانی منیر قیدی و بازی گوهر خیراندیش از روی این داستان ساخته شده است. کتاب در راه ویلا برای تمام علاقه‌مندان به خواندن داستان‌های با مضامین اجتماعی و مسائل مربوط به زنان مناسب است. اولین داستان از کتاب در راه ویلا، ماجرای زنی را روایت می‌کند که دو فرزند خردسال دارد و مجبور است به تنهایی و با سختی فراوان زندگی خود را بچرخاند؛ چرا که همسرش مدام در ماموریت‌های طولانی کاری به سر می‌برد. از طرفی این زن رابطه محبت آمیزی با مادرش نیز ندارد و تقابل دو نسل به خوبی در داستان نشان داده شده است. هزاران عروس نام دومین داستان این مجموعه است که به زندگی تازه عروسی می‌پردازد که به تازگی وارد خانواده همسرش شده و از طرف آن‌ها بی‌مهری فراوانی می‌بیند. داستان زبانی طنز آلود دارد و زن جوان تمام تلاش خود را می‌کند تا هویت مستقلی به غیر از عروس بودن را برای خود تعریف کند. داستان سوم کتاب دهن کجی نام دارد و زندگی زنی را به تصویر می‌کشد که تمام تلاش خود را می‌کند تا توجه شوهرش را به خود جلب کند و کارهایی را انجام می‌دهد که تنها همسرش بپسندد. کافی شاپ چهارمین داستان این کتاب است و ماجرای زندگی دختر جوانی را به همراه مادر و ناپدری‌اش روایت می‌کند که یک روز برحسب اتفاق، بیرون از خانه با مرد مسنی آشنا می‌شود و با هم به کافی شاپی می‌روند. داستان پنجم حلوای زعفرانی نام دارد و درباره زن مسنی است که اعضای خانواده خود را جمع کرده تا آخرین خواسته‌هایش درباره مراسم‌های پس از مرگش را با آن‌ها مطرح کند. آن سوی اتوبان ششمین داستان کتاب در راه ویلاست و زندگی زنی را روایت می‌کند که رابطه خوبی با پسرش ندارد و می‌خواهد برای بهبود شرایط تمام تلاشش را کند. در این ماجرا شما تقابل نسل‌ها را به خوبی مشاهده خواهید کرد. داستان گرگ‌ها هفتمین اثر این مجموعه به شمار می‌رود و داستان زنی‌ست که برای همسرش از خاطرات قدیم تعریف می‌کند. در واقع شما در این ماجرا با دو داستان هم زمان مواجه می‌شوید. داستان هشتم روز قبل از دادگاه نام دارد و زندگی زنی را تعریف می‌کند که قرار است از همسرش طلاق بگیرد، اما خانواده‌اش می‌خواهند نظر او را تغییر دهند؛ به همین خاطر روز قبل از جدایی، برای حل مشکلات به خانه او می‌آیند و احترامی به تصمیم و استقلال فکری زن نمی‌گذارند. آخرین اثر از این مجموعه زنی که شوهر داشت نام دارد. در این داستان زنی با شوهر خود دعوا می‌کند و برای دوری از او، به خانه دوستش پناه می‌برد. در این ماجرا شما شاهد تفاوت‌های زندگی متاهلی و مجردی خواهید بود. قسمتی از داستان: گاهی ‌وقت‌ها عروس در همهمه‌ی خنده‌ها و فریادها فراموش می‌شد. این‌جور وقت‌ها کسی متوجه غیبتش نمی‌شد. آرام از پله‌ها می‌رفت بالا و در سکوت و تنهایی اتاقش می‌نشست. چراغ را روشن نمی‌کرد تا مبادا از حضورش در طبقه‌ی بالا خبردار بشوند. توی تاریکی زانوهایش را بغل می‌کرد و زل می‌زد به دیوارهای بلند حیاط که در تسخیر سایه‌های پایینی‌ها بود. نیاز غریبی حس می‌کرد که به چیزی غیر از آن‌ها فکر کند، ولی نمی‌شد. در تنهایی هم با او بودند و گاهی حتا بی‌اجازه وارد خواب‌هایش می‌شدند. اما او حتا برای خارج شدن از دنیای خودش اجازه لازم داشت، چه برسد به این‌که بخواهد وارد یک دنیای دیگر بشود. چانه‌اش را روی زانویش گذاشت و برای هزارمین‌بار از خودش سؤال کرد چرا نمی‌تواند قاطی دنیای آن‌ها بشود. چرا نمی‌تواند با آن‌ها ورق‌بازی کند و با خنده و شوخی محکم بزند به ران‌شان، همان‌طور که شوهرش وقتی سرگرم بازی بود این‌کار را می‌کرد. چرا نمی‌تواند آزادانه راه برود و مثل خودشان غش‌غش بخندد، سر به سرشان بگذارد، جواب متلک‌شان را بدهد، بعد بدون هیچ کینه و عذابی سرش را روی بالش بگذارد و بخوابد، و صبح روز بعد هم مثل یک همسایه‌ی فراموشکار و سهل‌انگار بدون هیچ رنجشی به همه لبخند بزند؟ صدای شوهرش را تشخیص داد. فکر کرد او هم یکی از آن‌هاست. پایین که بود هیچ فرقی با آن‌ها نداشت. چرا فکر کرده بود فرق دارد. تمام امیدش این بود که او را از آن‌ها جدا کند. شاید وقتی تنها می‌شدند جَنم دیگر شوهرش آشکار می‌شد، همان که زمانی عاشقش شده بود. دلش می‌خواست از آن خانه بروند و او دیگر گوهر را نبیند. این زن، با آن چشم‌های ‌ریز و گونه‌های درشت و جوان، روی همه سلطه داشت، حتا اشیای خانه. حالا دیگر کلمات او را لابه‌لای حرف‌های شوهرش تشخیص می‌داد... نوینسده: قدسیه امینی

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 189 بازدید

شورای شهر استافوردشایر شرقی بریتانیا خواستار به رسمیت‌شناسی «نسل‌کشی» هزاره‌ها در افغانستان و در سطح بین‌المللی شده است. این شورا «رفتارهاى غيرانسانى، بازداشت‌هاى خودسرانه، شكنجه و كشتار مردم هزاره و همچنين كوچ اجبارى» آنان را در افغانستان محکوم کرده است. همچنین شورای شهر استافوردشایر شرقی بریتانیا «نسل‌کشی هزاره‌ها» در دوره امیر عبدالرحمن خان بین سال‌های ۱۸۹۱ و ۱۸۹۳ میلادی را نیز رسماً تایید کرده و آن را به رسمیت شناخته است. این در حالی است که مردم هزاره‌ در افغانستان از سال‌ها به این‌طرف هدف حملات هدفمند قرار دارند. باید گفت که در ‌تاریخ ۲۲ سنبله سال ۱۴۰۳ هجری شمسی، ۱۴ نفر از باشندگان روستای «قریودال» ولسوالی سنگ‌تخت‌وبندر ولایت دایکندی در ساحه‌ی مرزی این ولایت با غور توسط افراد مسلح به قتل رسیدند. مسوولیت این کشتار را گروه داعش برعهده گرفت. قتل ۱۴ باشنده‌ی ولایت دایکندی واکنش‌های گسترده‌ای را در پی داشت. کشورها و سازمان‌ها این رویداد را محکوم کردند. از دید فعالان، تیرباران باشندگان دایکندی ادامه‌ی کشتار هدفمند هزاره‌ها و مصداق نسل‌کشی این گروه قومی-مذهبی است. شماری از شهروندان کشور در داخل و بیرون از افغانستان در حمایت از حقوق شهروندان هزاره افغانستان اعتراض‌های گسترده‌ای را به راه انداخته‌اند. این شهروندان کشور نحوه برخورد و رفتار با هزاره‌های کشور را به‌ويژه در طی سه سال حاکمیت دوباره حکومت فعلی، «نسل‌کشی» عنوان کرده‌اند. پیش از این شماری از فعالان مدنی و مدافعان حقوق بشر خوستار به رسمیت‌شناسی بین‌المللی «نسل‌کشی» هزاره‌ها در کشور شده‌اند.

ادامه مطلب