وزارت مهاجرین و عودتکنندگان حکومت سرپرست در تازهترین مورد اعلام کرده است که هفت میلیون شهروند افغانستان در خارج از کشور مهاجر هستند و سه میلیون نفر دیگر در داخل کشور آواره شدند. عبدالرحمان راشد، معین مسلکی وزارت مهاجرین این آمار را در یک نشست خبری در کابل اعلام کرده و همچنان گفت که در یک سال اخیر، یک میلیون و ۷۷۹ هزار و ۶۰۳ نفر از ایران، پاکستان و کشورهای دیگر به افغانستان بازگشتهاند. وی در باره بازگشت مهاجرین جزئیات بیشتری ارائه نکرد. پیش از این سازمان بینالمللی مهاجرت اعلام کرده بود که از سال ۲۰۲۰ میلادی تا اکنون، حدود هشت میلیون نفر افغانستان را ترک کردهاند. پس از تسلط دوبارهی حکومت سرپرست بر افغانستان، صدها هزار نفر کشور را ترک کردند و به کشورهای اروپایی، آمریکا، کانادا، ایران و پاکستان پناه بردند. عمدهترین گروه پناهجویان کشور را کارمندان سابق دولت، نهادهای مدنی و حقوق بشری، روزنامهنگاران و فعالان حقوق زن تشکیل میدهند. همچنین در طی سه سال گذشته صدها هزار مهاجر اهل افغانستان به کشور برگشتهاند یا اخراج شدند. اخراج مهاجران بدون اسناد افغانستان از کشورهای ایران و پاکستان در یک سال اخیر بهشدت جریان داشته است. مقامهای ایران در اواخر سال گذشتهی خورشیدی اعلام کرده بودند که ۵۲۰ هزار مهاجر افغانستانی را اخراج کردهاند. براساس آمار سازمانهای بینالمللی، تا آخر سال ۲۰۲۳ میلادی بیش از ۵۰۰ هزار مهاجر دیگر نیز از پاکستان اخراج شدهاند. آقای راشد در بخشی از صحبتهایش گفت که در یک سال اخیر پنج هزار و ۷۶۶ نفر از شهروندان افغانستان که در پاکستان و ترکیه زندانی بودند، آزاد شدهاند. او تاکید کرد که در این مدت چهار هزار شهروند افغانستان که در ارتباط با جرایم مختلف در ایران بازداشت شده بودند، به افغانستان منتقل شدهاند. قابل ذکر است که ایران در یک سال اخیر بارها اعلام کرده است که شماری از زندانیان اهل افغانستان را به حکومت سرپرست سپرده است تا باقیماندهی مدت حبس شان را در افغانستان بگذرانند. انتقال زندانیان به افغانستان براساس تفاهمنامهی تبادل زندانیان که در سال ۱۳۸۵ میان وزارتهای عدلیهی دو کشور امضا شده، صورت میگیرد.
برچسب: محدودیت
شماری از زنان معترض و اعضای جنبش زنان پنجره امید میگویند که حکومت سرپرست با ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم و بستهکردن دانشگاهها، میخواهند «جهالت» را در جامعه نهادینه کند. این جنبش با نشر اعلامیهای گفته است که مقامات حکومت فعلی «راهبرد علمزدایی» را به هدف دوام حاکمیتشان در سایه جهل دنبال میکنند. زنان معترض تاکید کردند: «مسوولان حکومت فعلی میدانند که زنان آگاه خطر جدی برای دوام حکومت شان هستند.» اعضای جنبش زنان پنجره امید افزودهاند که حکومت فعلی با «لجاجت» اصول حقوقبشری را زیر پا کرده و به حرف جهان و مردم افغانستان گوش نمیدهد. همچنین در اعلامیه آمده است که حکومت فعلی نصاب تعلیمی و تحصیلی را برای پسران نیز سانسور کرده و مضامینی که باعث رشد «افراطیت و تروریزم» میشود را به جای مضامین عصری جاگزین کرده است. باید گفت که پس از حاکمیت حکومت فعلی در ۱۵ آگوست ۲۰۲۱ بر افغانستان، آنان زنان و دختران را از تمام حقوق اساسی شان محروم ساختند و ممنوعیتها محدودیتهای شدیدی بر بخشهای مختلف زندگی زنان وضع کردند. حکومت فعلی پس از حاکمیت دوباره دختران بالاتر از صنف ششم را از ادامه آموزش منع کردند و دروازههای دانشگاهها را نیز به روی دختران و زنان بستند. این گروه در طی در نزدیک به سهسال حاکمیت دوبارهشان، دختران را از اشتراک در آزمون کانکور منع کردند و این آزمون را بدون حضور حتا یک دختر در سراسر افغانستان برگزار کردند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
منابع صحی از شفاخانه حوزهای ولایت هرات میگویند که شمار افراد مبتلا به بیماریهای روانی در این ولایت افزایش یافته و اکثریت بیماران روانی زنان و دختران هستند. دستکم دو منبع صحی گفتند که روزانه بیش از ۵۰ بیمار روانی یا افراد مبتلا به افسردگی جهت درمان به شفاخانه حوزهای هرات مراجعه میکنند که بیشتر مبتلایان به بیماریهای روانی در این ولایت را زنان و دختران تشکیل میدهند. منبع گفت که مراجعهکنندگان اکثریت زنان و دختران جوان هستند که از محدودیتهای موجود و افزایش خشونتهای خانوادگی رنج میبرند. به گفتهی منبع، زنان و دختران مراجعهکننده به شفاخانه حوزهای از محدودیتها، خشونتهای خانوادگی و آزار و اذیت مردم در سرکهای عمومی شکایت دارند. منبع گفت: «اکثریت مراجعهکنندگان میگویند، اگر به این مشکلات رسیدگی نشود، در سالهای آینده تعداد افراد مبتلا به مشکلات روانی و افسردگی در جامعه و به ویژه در بین زنان و دختران چندبرابر خواهد شد. زمانیکه مشکلات روانی و افسردگی در جامعه افزایش پیدا کرد، کنترول و تداوی آن نیازمند هزینه هنگفت خواهد بود.» از سویی هم، شماری از دانشآموزان دختر و کارمندان زن در هرات میگویند که پس از بسته شدن مکتب و دانشگاه و ایجاد ممنوعیت شدید بر شغل زنان، به بیماری روانی مبتلا شدهاند و حتی تصمیم به خودکشی گرفتهاند. فشار روانی و دختران بازمانده از مکتب راضیه صادقی میگوید که خودش و همصنفیهایش به دلیل بسته ماندن مکاتب به افسردگی و مشکلات روانی مبتلا شدند. راضیه که ۱۶ سال سن دارد، زمانیکه او صنف دهم مکتب بود، مکاتب بسته شد و با گذشت سه سال، تا اکنون نیز مکاتب بسته میباشد. او با بغض گفت که شانههای کوچکش توان بار سنگین دوری از مکتب و همصنفیهایش را ندارند. راضیه و بیش از یک میلیون دختر دیگر از مکتب و دانشگاه منع شدهاند که شماری زیادی از آنان به کارهای شاقه، ازدواج اجباری و مهاجرت تن دادهاند. همچنین فاطمه، یکی از دانشجویانی بود که هفت سال سختی رشتهی طبابت را به جان خرید تا بتواند روزی پزشک شود و دردی از مردم بکاهد. روزگار اما به گونهای رقم خورد که اکنون نه تنها قادر نیست دردی از مردم بکاهد، خود نیز بیمار شده و توان مداوای دردهایش را ندارد. اکنون بجای نشستن بر صندلی پزشکی، پشت چرخ نشسته و خیاطی میکند. اکنون بجای اتاق جراحی، سر از کشور ایران درآورده و مثل دهها دختر دانشجویی که پس از سقوط افغانستان و مسدود شدن دانشگاهها، اجبار مهاجرت را به جان خریدند. مادریکه از کار بیکار شد از سویی هم، زبیده رسولی نیز کارمند یکی از نهادهای غیردولتی بود؛ اما پس از بازگشت حکومت سرپرست و محدودیت در برابر کار زنان، از کار بیکار شد. زبیده که مادر سه کودک است، میگوید: «دخترم صنف ششم مکتب بود که مکتبها بسته شد، پدرش از کار بیکار شد و من هم به موسسه کار میکردم، بعد از چند وقتی من هم از کار بیکار شدم، شوهرم بخاطر کارگری مجبور شد به ایران مهاجرت کند، حالت روانی من خیلی خراب شد و اقدام به خودکشی کردم. روان پزشک هم نتوانست به من کمک کند.» زبیده تاکید کرد: «آینده نامعلوم است، اقتصاد ضعیف خانواده، فقر و بیکاری طی این سه سال اخیر باعث شده که به مریضی روانی و افسردگی شدید دچار شوم و حتی از قرضهای آرامبخش استفاده کنم.» او افزود: «متاسفانه وضعیت کنونی زندگی در افغانستان، بهویژه زنان را دچار افسردگی کرده است. وقتی به کلینیکها مراجعه میکنیم؛ یکی از بخشهایی که بیشترین بیماران را دارد بخش اعصاب و روان است.» سه سال است که حکومت سرپرست مکتبها را به روی دانشآموزان دختر بالاتر از صنف ششم بستهاند. همزمان همه مرکزهای تحصیلی به روی دختران و زنان بسته شدهاند و کار زنان در نهادهای دولتی و غیردولتی نیز ممنوع شده است. راضیه، فاطمه و زبیده چون هزاران دختر و زن افغان نتوانست رویایش را به پایان برساند. به قول خودشان: «زن بودن در جامعه افغانستان سخت بود اما حالا مکافاتی بیش نیست وگرنه چرا اینقدر مجازات شویم؟» حق آموزش و اشتغال، از حقوق بنیادین بشر است که مانند سایر حقوق مشابه باید کلیهی افراد، بدون هیچگونه تبعیضی از آن برخوردار شوند. این حق در اسناد مختلف حقوق بشری مورد تأکید قرار گرفته است. ازاینرو، نابرابری جنسیتی در آموزش و اشتغال نقض آشکار این حق محسوب میشود. باید گفت که از زمان اعلام مسدود شدن دانشگاهها به روی دختران و منع کار زنان در نهادهای داخلی و بینالمللی، هیچ یک از مسوولان حکومت سرپرست در مورد علت و یا رفع ممنوعیت آموزش دختران و کار زنان پاسخگو نبودهاند.
شماری از زنان معترض و اعضای جنبش زنان مقتدر افغانستان از جامعهی جهانی خواستهاند تا به وضعیت فاجعهبار افغانستان که پس از تسلط دوبارهی حکومت سرپرست به وجود آمده، پایان دهند. این جنبش امروز(یکشنبه، ۲۱ اسد) با نشر اعلامیهای گفته است که ۱۵ آگوست روزی سیاه و تاریک در تاریخ افغانستان میباشد و با واگذاری دولت قبلی به حکومت فعلی بر اساس توافقنامه دوحه، زندگی مردم افغانستان به شدت تحت تأثیر قرار گرفته و تمام دستاوردهای بیست ساله که با تلاش شهروندان کشور بهدست آمده بود، نابود شده است. زنان معترض میگویند که با تسلط حکومت فعلی، حقوق بشر به شدت نقض شده است و دروازههای مکاتب به روی دختران بسته شده و زنان به طور کامل از تمامی ساختارها حذف شدهاند. آنان تاکید کردند که حکومت سرپرست تمام قوانین و مقررات گذشته را لغو کرده و آزادیهای عمومی و فردی را به شدت محدود کرده است. جنبش زنان مقتدر افغانستان افزود که مردم افغانستان نزدیک به سه سال است که تحت استبداد حکومت فعلی زندگی میکنند و حکومت تمام حقوق و ارزشهای مردم را سلب کرده و رسانههای جهانی نیز تنها نظارهگر این وضعیت اسفبار افغانستان هستند. همچنین در بخشی از اعلامیه آمده است که فقر و بیکاری به طور بیسابقهای افزایش یافته و میلیونها کودک هر شب با شکم گرسنه به خواب میروند. در اعلامیه آمده است، زنان تحصیلکرده که تجربه کاری در نهادهای رسمی کشور دارند، اکنون به دلیل ناچاری برای تامین نیازهای خانواده خود به گدایی روی آوردهاند. زنان معترض همچنان ادامهی روند مهاجرت راهحلی برای مردم افغانستان و حتی کشورهای جهان نیست و خواستار تلاشهای جدی برای بازگرداندن صلح به افغانستان شده است. جنبش زنان مقتدر افغانستان به طور جدی از جامعهی جهانی خواسته است که به سکوت خود پایان داده و برای نجات مردم افغانستان، به ویژه زنان، اقدامات فوری و عملی روی دست گیرند. در حالی این جنبش از حقوق زنان و دختران افغان دفاع میکند که نزدیک به سه سال است، حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
قربانعلی دری نجفآبادی، نماینده علی خامنهای، رهبر جمهوری اسلامی ایران با انتقاد از رویکرد حکومت سرپرست در برابر مردم میگوید که این حکومت با شهروندان افغانستان به ویژه شیعیان برخورد «عادلانه» کند. خبرگزاری ایسنا گزارش داده است که آقای نجفآبادی این اظهارات را روز (جمعه، ۱۹ اسد) در خطبه نماز جمعه در شهر «اراک» ولایت مرکزی ایران مطرح کرده است. او در خطبه نماز جمعهاش از حکومت فعلی خواسته است که در نحوه رفتارشان با مردم تجدید نظر کنند. قربانعلی دری نجفآبادی در حالی این اظهارات را مطرح میکند که چند روز پیش کمیسیون دولتی آزادی مذهبی آمریکا نیز در گزارشی اعلام کرده بود که نقض حقوق اقلیتهای مذهبی، از جمله شیعیان در افغانستان زیر سلطه حکومت فعلی بهشدت ادامه دارد. بربنیاد این گزارش، حکومت فعلی آزادی مذهبی شیعیان را محدود کرده است. قابل ذکر است که حکومت فعلی پس از تسلط دوباره بر افغانستان، محدودیتهای شدیدی را علیه اقلیتهای مذهبی، از جمله شیعیان وضع کردهاند. چندی پیش پیش هم روزنامه جمهوری اسلامی ایران در پی تصمیم حکومت فعلی مبنی بر بستن تلویزیون خصوصی تمدن و دانشگاه خاتمالنبیین در مطلبی نگاشته بود که این گروه بهدنبال «غارت دارایی معنوی شیعیان» در افغانستان است. در ادامه محدودیتهای مذهبی حکومت فعلی علیه شیعیان، سال گذشته و امسال حکومت از شیعیان خواسته بود که از نصب داربست و پرچمهای بزرگ مذهبی در سطح شهر خودداری کنند. همچنین حکومت فعلی گشایش «سقاخانه» و توزیع نوشیدنی در روزهای محرم را منع کرده بود. در کنار آن، رهبران اهل تشیع افغانستان بارها از حکومت سرپرست خواستار به رسمیت شناختن فقه جعفری شدهاند، با این حال این گروه تاکنون به صورت رسمی در این مورد ابراز نظر نکردهاند.
منیژه تلاش، ورزشکار اهل افغانستان و عضو تیم پناهندگان که در المپیک ۲۰۲۴ پاریس شرکت کرده بود، به دلیل نشان دادن شعار سیاسی (زنان افغان را آزاد کنید) از این بازیها حذف شده است. روزنامه اندیاتودی امروز (شنبه، ۲۰ اسد) گزارش داده است خانم تلاش دیروز در مقابل ایگورو ایندیا، از هالند رقابت کرد و پس از پایان مسابقه عبارت (زنان افغان را آزاد کنید) که با خط درشت روی شنل آبی او حک شده بود، به نمایش گذاشت. این ورزشکار اهل افغانستان، نه تنها در مسابقه بریکدانس برابر «ایندیا ساردجو» از نیدرلند شکست خورده، بلکه از بازیهای المپیک ۲۰۲۴ پاریس نیز حذف شده است. دلیل حذف این ورزشکار زن افغان سرپیچی از قوانین بازیهای المپیک عنوان شده است. مطابق قوانین المپیک، نمایش پیامهای سیاسی در رقابتها ممنوع است. ماده ۵۰ منشور المپیک هر نوع تظاهرات یا تبلیغات سیاسی، مذهبی و نژادی را در محل برگزاری المپیک یا مناطق دیگر ممنوع کرده است. با آنکه خانم تلاش پیش از بازیهای رفتوبرگشت از رقابتها حذف شده، اما توانسته است پیامش در مورد حقوق زنان افغانستان را در بزرگترین میدان ورزشی به نمایش بگذارد. منیژه تلاش ۲۱ ساله که پس از تسلط حکومت فعلی بر افغانستان به اسپانیا پناه برده است، اولین رقصندهی بریک از افغانستان است که در المپیک حضور یافته است. او در مقابل حریف هالندی خود شکست خورد و پس از پایان مسابقه به رسانهها گفت که بهدلیل «ترس از طالبان» افغانستان را ترک نکرده است. به گزارش سیانان، او افزوده است: «من افغانستان را ترک کردم چون میخواهم برای دختران افغانستان، برای زندگی آیندهام و برای همه، آنچه از دستم بر میآید انجام دهم.»
کارشناسان سازمان ملل متحد، بهشمول ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوقبشر این سازمان برای افغانستان از حضور ورزشکاران زن اهل افغانستان در المپیک ۲۰۲۴ پاریس ستایش کردهاند و خواستار افزایش حمایت و اختصاص منابع بیشتر به آنان شدند. کارشناسان سازمان ملل متحد با ارسال نامهای به کمیتهی بینالمللی المپیک نوشتهاند که نهادهای ورزشی بینالمللی مؤظف هستند تا سیاستهای ظالمانهی حکومت سرپرست در افغانستان را به چالش بکشند و از ورزشکاران زن در هرکجا که هستند، حمایت کنند. آنان از نهادهای بینالمللی ورزشی خواستهاند که از هرگونه اقدامی که میتواند بهعنوان همدستی با سیاستهای «تبعیضآمیز و غیرقانونی» حکومت سرپرست تعبیر شود، خودداری کنند. کارشناسان سازمان ملل متحد در این نامه، از«ترکیب متوازن جنسیتی» تیم افغانستان در المپیک پاریس که با حمایت کمیتهی بینالمللی المپیک تشکیل شده، ستایش و آن را یک شروع خوشآیند توصیف کردهاند و اما گفتند که این کمیته باید کارهای بیشتری انجام دهد. در نامه آمده است که حکومت فعلی نزدیک به سه سال است که زنان و دختران افغانستان را از شرکت در همهی رشتههای ورزشی منع کرده است و این امر نقض غیرقابل قبول حقوق آنان است. در ادامه آمده است: «این ممنوعیت بخشی از سیستم نهادینهشدهی حکومت فعلی در مورد تبعیض و ظلم جنسیتی است که ممکن است به جنایت علیه بشریت تبدیل شود.» کارشناسان سازمان ملل متحد تاکید کردند: «ضروری است که زنان ورزشکار الهامبخش و با استعداد افغانستانِ در اوج ورزش در پاریس و همچنین در مسابقات دیگر دیده شوند، بهویژه زمانیکه از زندگی عمومی در کشور خود طرد شدهاند. مشارکت آنها در مقابل ظلم و ستم سیستماتیک طالبان و طرد زنان و دختران است.» مقامهای سازمان ملل متحد میگویند که در نامهی خودشان، مسوولیت نهادهای ورزشی را تحت منشور سازمان ملل متحد، اعلامیهی جهانی حقوقبشر و منشور المپیک یادآوری کردهاند و از این که برخی از اعضای کمیتهی بینالمللی المپیک قادر نیستند و یا نمیخواهند به تعهدات سازمانی خود در مورد حق مشارکت برابر و بدون تبعیض زنان و دختران عمل کنند، ابراز نگرانی کردهاند. باید گفت که در المپیک پاریس هفت ورزشکار زن افغانستانی حضور دارند که همه در تبعید بسر میبرند؛ سه نفر در تیم افغانستان و چهار نفر در تیم پناهندگان. تیم افغانستان برای المپیک پاریس متشکل از سه ورزشکار مرد و سه ورزشکار زن است که از سوی کمیتهی بینالمللی المپیک و در مشوره با مقامهای پیشین کمیتهی المپیک افغانستان تشکیل شده است.
ماجرا از کلاس ۳۰ دقیقهای کاراته در بالکن خانهشان در پیشاور پاکستان شروع شد. آن زمان نگاره شاهین، پناهنده المپیکی یازده ساله بود و بیشتر مدت عمر کوتاهش در پناهندگی و مهاجرت گذشته بود. نگاره در سال ۱۹۹۳ میلادی وقتی نوزاد بود همراه با والدینش از کشورشان افغانستان گریختند. مادرش دو روز و دو شب در گذر از کوهها و گردنهها او را در آغوش گرفته بود. او برای پرداختن به ورزش موردعلاقهاش، از اولین و آخرین کلاس کاراته تا حضور در رقابتهای جودوی المپیک به عنوان عضو تیم پناهندگان المپیک ناچار به عبور از موانع فراوانی بوده است. از سال ۲۰۲۲ میلادی به این طرف، این ورزشکار ۳۱ ساله در تورنتو-کانادا زندگی میکند و آموزش میبیند. نگاره شاهین که دوران تحصیل خود را در پاکستان گذرانده و در مسیر رفتوآمد خود به مکتب پناهندگان ناچار بود اذیت و آزار مردان و قلدری و زورگوییهای همسالانش را تحمل کند. در مطلبی که در مجله لایف تورنتو-کانادا منتشر شده است، او میگوید: «روزی مردی مسن مزاحم من و خواهرم شد. او بر سر من فریاد کشید و مرا روی زمین هل داد. دلم میخواست با مشت او را بزنم اما نمیدانستم چطور میتوانم این کار را بکنم». مادرش به او گفت که باید یاد بگیرد از خودش دفاع کند. مکتبی که میرفت چه در برنامههای رسمی و چه در برنامههای فوقبرنامه آموزش فنون رزمی نداشت. نگاره از طریق اقوام دور خود از وجود مربی کاراته در نزدیکی مکتب خبردار میشود. مربی مرد نمیتوانست در آموزشگاه به او آموزش بدهد اما میتوانست به خانه او بیاید. چیزی نگذشت که نگاره توانست در بالکن خانه خالهاش تمرین را شروع کند. نگاره میگوید:«مادرم گفت این فضا را خانواده میتواند در اختیار تو بگذارد و تو باید تا جاییکه میتوانی از آن استفاده کنی.» کمی بعد نگاره شاهین در رقابتهای محلی کاراته شرکت کرد. مربی او شور و اشتیاق و مهارت او را به خوبی دریافته بود و به او پیشنهاد کرد در مسابقات جودو شرکت کند. «اولین مربی من گفت تا زمین نخوری بلند شدن را یاد نمیگیری. این توصیه در دوران کودکی به من انگیزه فراوانی داد». او همچنین خاطره تماشای مسابقات کشتی حرفهای آمریکا را در دوران کودکی همراه با پدرش که از علاقمندان ورزش کشتی بود به یاد دارد. جودو به او اعتمادبهنفس داد تا خودش را پیدا کند و با وجود همه رنج و سختیهای آوارگی و پناهندگی بتواند از زندگی لذت ببرد. همچنین شکبه خبری بیبیسی نوشته است که مربیهای نگاره شاهین کمکم متوجه مهارت او میشدند. او به جایی رسید که همراه با تیم ملی جودو پاکستان آموزش دید اما به دلیل نداشتن گذرنامه پاکستانی نتوانست همراه با آنها در مسابقات شرکت کند. در سال ۲۰۱۴ نگاره شاهین به افغانستان بازگشت و در دانشگاه آمریکایی کابل در رشته علوم سیاسی و مدیریت دولتی تحصیل کرد. [caption id="attachment_15252" align="aligncenter" width="657"] عکس: شبکههای اجتماعی[/caption] او با تیم ملی افغانستان هم تمرین کرد و مردان همتیم از حضور او استقبال کردند. در مجله لایف تورنتو آمده است:«در هنگام تمرین ما مثل خانواده بودیم و آنها با من مانند خواهرشان رفتار میکردند». او به تمرین و مسابقه ادامه داد و به عنوان ورزشکار زن در افغانستان مورد توجه فراوان قرار گرفت که تا حدودی ناخواسته هم بود. او به بیبیسی میگوید: «من با خشونتهای سایبری بیحد و اندازهای روبهرو شدم. این خشونتها مدتی بعد به آزار و اذیت واقعی تبدیل شد». او میگوید: «چندین بار خودروها دنبال ما کردند. یک بار قوطی نوشابه به طرف مادرم پرتاب کردند که با مهارت توانستم او را نجات دهم». در اولین مسابقه در المپیک توکیو نگاره شاهین دچار آسیبدیدگی شانه شد. در سال ۲۰۱۸ او کشور زادگاهش را ترک کرد. او میگوید: «همیشه میگویم من برای بار دوم آواره شدم». او برای ادامه تحصیلات در رشته کارآفرینی و تجارت بینالمللی به روسیه رفت. برخلاف استقبال در تمرینات افغانستان او نتوانست گروه مناسبی برای تمرین در روسیه پیدا کند. یک سال به تنهایی تمرین کرد که آن را تلخترین دوران ورزشی خود مینامد. در سال ۲۰۱۹ با یکی از اعضای فدراسیون بینالمللی جودو ملاقات کرد که به او پیشنهاد داد وارد تیم پناهندگان المپیک شود. او صلاحیت شرکت در بازیهای المپیک ۲۰۲۰ توکیو را کسب کرد، اما به دلیل آسیبدیدگی شانه در اولین مسابقه از دور مسابقات خارج شد. تا اینکه تحصیلاتش را در روسیه تمام کرد و در همان زمان وضعیت افغانستان بهشدت وخیم شده بود. نگاره میگوید:«من گیر افتاده بودم.» او به پاکستان بازمیگردد اما از ترس جانش بیشتر اوقات در خانه میماند. او به دلیل عدم رعایت حجاب در مسابقات مورد حملات و انتقادهای شدیدی قرار گرفت که باعث شد در مورد گامهای بعدیاش بیشتر فکر کند. در این زمان بود که به کمک بنیاد المپیک پناهندگان و آژانس پناهندگان سازمان ملل امکان زندگی و آموزش در کانادا برای او فراهم شد. نگاره شاهین برای ادامه تحصیل در رشته توسعه بینالملل در تورنتو پذیرفته شد. [caption id="attachment_15253" align="aligncenter" width="649"] عکس: شبکههای اجتماعی[/caption] سپتامبر ۲۰۲۲ به کانادا رسید. لحظهای تلخ و شیرین برای ورزشکاری که در جستجوی ثبات و آرامش سه کشور گوناگون را آزموده است. در این شهر کانادا بود که زندگی ورزشی او در رشته جودو جان تازهای گرفت. در پاریس او یکی از ۳۷ ورزشکاری است که در تیم پناهندگان بازی میکند. تیمی که نگاره شاهین به حضور در آن افتخار میکند. نگاره امروز (شنبه، ۲۰ اسد) قرار است یک بار دیگر روی تشک بیاید و به نمایندگی از تیم پناهندگان برای اولین بار در مسابقه مختلط شرکت کند. او پیش از مسابقات به فدراسیون بینالمللی جودو گفت: «مسابقات تیمی هیجان بیشتری دارد، چون من همیشه به همتیمیهایم نگاه میکنم و نمیتوانم بگذارم آنها شکست بخورند به همین دلیل برای همه آنها مبارزه میکنم.» پس از بازیها نگاره شاهین تصمیم دارد کانادا را خانه خود اعلام کند. او اکنون اقامت دائم کانادا را دریافت کرده است و امیدوار است روزی بتواند یار و مددرسان پناهندگانی مانند خودش باشد. مادر و پدر او هنوز پاکستان هستند و از اینکه او توانسته رؤیای حضور در المپیک را تحقق بخشد شادمان هستند. او میگوید در سختترین دورانها متکی به حمایت و پشتیبانی خانوادهاش بوده است. «خواهرم همیشه میگفت من اطمینان دارم که تو سرانجام روزی به هدفت میرسی و همه این روزهای سخت تبدیل به خاطره میشود و میتوانی به آنها بخندی.» «و حالا زمانی است که میتوانم به هر آنچه از سر گذراندم بخندم.»
کمیسیون دولتی آزادیهای مذهبی آمریکا در تازهترین مورد اعلام کرده است که وضعیت آزادی گروههای مذهبی در افغانستان در حاکمیت حکومت سرپرست رو به وخامت است. این کمیسیون در گزارش سالانه خود با متهم کردن حکومت سرپرست به نقض منظم آزادیهای مذهبی، خواستار تحریم مقامهای مسوول حکومت شد و از واشنگتن خواسته است که افغانستان تحت کنترول حکومت فعلی را در رده «کشور مورد نگرانی خاص» قرار دهد. در گزارش آمده است که حکومت فعلی در سال ۲۰۲۳ میلادی به شدت آزادیهای فردی و مذهبی مردم افغانستان، بهخصوص زنان، اقلیتهای مذهبی مانند شیعه، احمدیه، سیکها، هندوها و مسیحیان را محدود کرده و به این کار ادامه میدهد. باید گفت که مقامات حکومت فعلی در ایام عزاداری محرم گفته بودند که برای مصونیت عزاداران، باید مراسم عاشورا محدود و در مکانهای مشخص برگزار شود. کمیسیون آزادیهای مذهبی آمریکا گفته است که حکومت فعلی افغانستان آزادی مذهبی شیعیان را محدود کرده است. همچنین داعش در چندین مورد به مکانهای مذهبی شیعیان افغانستان در پایتخت کشور حمله کرده و نیروهای حکومت فعلی نتوانستهاند که جلو حملات داعش به شیعیان را بگیرند. طبق این گزارش، داعش خراسان به حملات خود به اقلیت شیعه در افغانستان ادامه داده است. داعش در ماه میزان ۱۴۰۲ به مسجد امام زمان در شهر پلخمری حمله کرد. کمیسیون آزادیهای مذهبی آمریکا همچنان نقش وزارت امر به معروف و نهی از منکر حکومت فعلی را در اعمال احکام تبعیض آمیز برجسته توصیف کرده است. این کمیسیون از حکومت آمریکا خواسته است تا آن عده از مقامهای حکومت فعلی را که مسوول نقض جدی آزادیهای مذهبی هستند، تحریم کرده و داراییهای شان را مسدود کند. کمیسیون آزادیهای مذهبی آمریکا گفت که حکومت فعلی شماری از خبرنگاران، فعالان حقوق زن و اقلیتهای مذهبی را نیز سال گذشته بازداشت کرد. این گروه با ممنوع کردن کار زنان، فعالیت سازمانهای امدادرسان را نیز محدود کرده است. در یک اقدام دیگر، حکومت فعلی در ماه سپتامبر ۲۰۲۳، ۱۸ کارمند محلی یک موسسه غیردولتی را به اتهام ترویج مسیحیت بازداشت کرد. کمیسیون آزادیهای مذهبی به حکومت آمریکا توصیه کرده است که افغانستان در فهرست کشورهایی قرار گیرد که در مورد آزادیهای شهروندان آن نگرانی جدی وجود دارد. کمیسیون ایالات متحده برای آزادی مذهبی بینالمللی (USCIRF) یک سازمان مستقل و فراحزبی دولتی است که در سال ۱۹۹۸ تاسیس شد.
در آستانهی ۲۴ اسد، سالروز به قدرت رسیدن حکومت سرپرست در افغانستان، شماری از زنان معترض و اعضای شبکهی مشارکت سیاسی زنان افغانستان میگویند که وضعیت زنان و دختران تحت حاکمیت حکومت فعلی به بحرانیترین حد ممکن خود رسیده است. زنان معترض در مکان سربسته در کابل تجمع اعتراضی برگزار کرده و از سیاستهای محدودکنندهی حکومت سرپرست انتقاد کردند. اعضای شبکهی مشارکت سیاسی زنان افغانستان در اعتراض دستهجمعی شان کفن پوشیده و تاکید دارند که به مبارزهی آزادیخواهیشان ادامه میدهند. آنان بر روی کفن سفیدشان با خط سرخ شعارهای «نه به طالبان» و «طالبان را تحریم کنید»، نوشته بودند. زنان معترض خواستار اتحاد جنبشها و جریانهای مخالف حکومت شده و گفتند که برای بیرون شدن از «سایهی تاریک جنگ و خشونت» همصدایی و اتحاد یک امر ضروری است. این جنبش اعتراضی در اعلامیهی گفت که زنان و دختران افغانستان در حال حاضر با خشونت، تهدید، تبعیض جنسیتی و نقض گستردهی حقوق بشر از سوی حکومت سرپرست مواجه هستند. در اعلامیه آمده است که وضعیت زنان و دختران افغانستان تحت حاکمیت حکومت فعلی به بحرانیترین حد خود رسیده است. در بخشی از اعلامیه آمده است: »۱۵ آگوست ۲۰۲۱، روز سیاه و شوم برای مردم افغانستان است. در چنین روزی جامعهی جهانی افغانستان را به حکومت فعلی تسلیم نمودند. زندگی، سرنوشت و آیندهی ۳۶ میلیون شهروند افغانستان را نابود کردند. روزی که سایهی تاریک جهالت بر روی افغانستان سایه افکند.» اعضای شبکهی مشارکت سیاسی میگویند که ۱۵ آگوست، نمادی از واگذاری «بیدلیل قدرت، به یک گروه» و شکست آرزوها و امیدهای آیندهی شهروندان افغانستان است. زنان معترض میگویند که از زمان تسلط حکومت فعلی بر افغانستان، این گروه بیش از ۶۵ فرمان کتبی و دهها فرمان غیر کتبی[شفاهی] بیرحمانه را علیه زنان و دختران صادر کردهاند. آنان تاکید کردند که سازمان ملل متحد، جامعهی جهانی و نهادهای حامی حقوق بشری باید «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان را بهعنوان «جنایت علیه بشریت» بهرسمیت بشناسند و عاملان این جنایت ضد بشری را از قدرت خلع کرده و به میز محاکمه بکشانند. باید گفت که گروهها و جنبشهای اعتراضی مخالف حکومت فعلی نیز به مناسبت ۱۵ آگوست، سالروز واگذاری کشور به دست حکومت سرپرست، برای اعتراض خیابانی در سراسر جهان فراخوان دادهاند.