منابع محلی از ولایت ننگرهار از خودکشی یک زن در ولسوالی اچین این ولایت خبر می‌دهند. منبع در صحبت با رسانه گوهرشاد می‌گوید که این زن روز گذشته (یک‌شنبه، ۵ حمل) خودش را از یک کوه در ولسوالی اچین ولایت ننگرهار پایین انداخت و جان باخته است. منبع دلیل و انگیزه‌ی خودکشی این زن را فقر و «مشکلات اقتصادی» عنوان کرده است. از سویی هم، شماری از رسانه‌ها گزارش داده‌اند که این زن با همسر و پنج فرزند خود سه روز را در «گرسنگی» به‌سر برده بودند. مسوولان محلی تا اکنون در این مورد چیزی نگفته‌اند. این در حالی است که چندی پیش نیز یک جوان در ولایت نیمروز نیز به دلیل فقر و بیکاری خودش را از ساختمانی پایین انداخت و به زند‌گی‌اش پایان داد. باید گفت که آمار خودکشی در این اواخر در سراسر افغانستان در میان زنان افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

با وجود وضع محدودیت‌های شدید حکومت سرپرست علیه زنان و دختران افغانستان، برنامه جهانی غذا (WFP) از راه‌اندازی برنامه‌های آموزش خیاطی برای زنان در سراسر کشور خبر داده است. این سازمان امروز (دوشنبه، ۶ حمل) در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که این تصمیم همزمان با کاهش «فرصت‌های اقتصادی» برای زنان و دختران در افغانستان اتخاذ شده است. برنامه جهانی غذا هدف از راه‌اندازی این برنامه‌های آموزشی را خودکفایی زنان در کشور عنوان کرده است. این سازمان به نقل از یکی از اشتراک‌کنندگان نوشت: «یادگیری خیاطی به این معنی است که اکنون می‌توانم درآمد کسب کنم و خانواده‌ام را تغذیه کنم.» این در حالی است که حکومت سرپرست در حال حاضر دختران بالاتر از صنف ششم را از آموزش و تحصیل و زنان را از کار محروم کرده است. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد و سفر بدون محرم منع شده‌اند. حکومت فعلی علی‌رغم درخواست‌های جهانی برای احترام به حقوق زنان و دختران، نه تنها که محدودیت‌ها را لغو نکرده، بلکه تشدید نیز کرده است.

شعبه‌ی آسیا پاسفیک اداره‌ی زنان سازمان ملل متحد، به محدودیت‌های وضع شده بر آموزش، کار و حضور زنان و دختران در فضای عمومی اشاره کرده و می‌گوید که زنان افغانستانی این محدودیت‌ها را نمی‌پذیرند و برای دست‌یابی به حقوق شان تلاش کرده و تسلیم نمی‌شوند. بخش زنان سازمان ملل متحد با نشر گزارش تحت عنوان «زنان توقف ناپذیر، جنبش زنان افغانستانی»، نوشته است که هدف این گزارش به تصویر کشیدن فعالیت‌های قوی زنان افغانستان و مقاومت بی‌نظیرشان در سخت‌ترین وضعیت است. در گزارش آمده است که این زنان در سال‌های قبل از حکومت حکومت فعلی نیز با چالش‌ها بر سر راه زنان مبارزه کردند و با راه اندازی کمپاین‌ها، حضور در سطح تصمیم‌گیری، در زندگی زنان و حضور آنان در اجتماع تغییر ایجاد کردند و اکنون با حضور حکومت سرپرست نیز مبارزه‌های‌شان را در سطح گسترده‌تر ادامه می‌دهند. در ادامه آمده است که زنان افغانستانی خواهان هم‌بستگی با مقاومت غیرقابل متوقف‌شان و اقدام بین‌المللی هستند. این سازمان نوشته است که سازمان‌های بین‌المللی، زنان افغانستان را در هر راهی حمایت می‌کند، صدا و اولویت‌های آن‌ها را ارتقا می‌دهد، خدماتی که به شدت به آن‌ها نیاز دارند را تأمین مالی می‌کند و کسب‌وکارها و سازمان‌های آنان را حمایت می‌کند. شعبه‌ی آسیا پاسفیک اداره‌ی زنان سازمان ملل متحد، در بخش از این گزارش با اشاره به مقاومت زنان در افغانستان گفته است که این کشور خطرناک‌ترین جای برای زنان است. در بخش از این گزارش آمده است که حکومت سرپرست، تقریباً هر ماه با صادر کردن فرمان‌های جدید و گسترده‌ تلاش دارند که زنان را از همه‌ی حوزه‌های جامعه حذف کنند. باید گفت که پیش از به قدرت رسیدن حکومت فعلی بر افغانستان، بیش از یک چهارم نمایندگان مجلس زن بودند؛ در حالی‌که اکنون هیچ زنی بخشی از مدیریت حکومت نیست. حکومت سرپرست با صدور بیش از ۵۰ فرمان بر فعالیت و حضور زنان در همه‌ی عرصه‌ها از فضاهای عمومی، تصمیم‌گیری، آموزش و کار جلوگیری می‌کند. پس از وضع این محدودیت‌ها، زنان دست به اعتراض زدند. حکومت فعلی در ابتدا حرکت‌های اعتراضی زنان را در خیابان‌ها سرکوب کرد. سپس زنان به اعتراض در مکان‌های سر بسته رو آوردند. باوجود این نیز، این معترضان از سوی حکومت فعلی بازداشت می‌شود.

با وجود شروع سال جدید تعلیمی در افغانستان و بسته‌ماندن مکاتب بالاتر از صنف ششم به روی دختران، شماری از معترض و اعضای جنبش اعتراضی «هم‌بستگی زنان افغانستان» به این محدودیت‌ها واکنش نشان داده و از حکومت سرپرست می‌خواهند که هر چه زودتر دروازه‌های مکتب‌ها و دانشگاه‌ها را به‌روی دختران این کشور باز کنند. زنان معترض با نشر نوارهای تصویری در حساب کاربری ایکس خود گفته‌اند که آموزش حق شرعی و اساسی زنان و دختران است و شروع مکتب‌ها به‌روی پسران، نشان‌دهنده‌ی «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان است. اعضای جنبش هم‌بستگی زنان افغانستان تاکید کردند: «به‌جز افغانستان، دیگر در هیچ جایی از جهان دختران و زنان از حق آموزش محروم نیستند.» آنان با توجه به محرومیت‌های آموزشی در این کشور افزوده‌اند که دختران و زنان این کشور نیز مستحق آموزش با نصاب جهانی و استندرد می‌باشند، حکومت فعلی هر‌چه زودتر باید ممنوعیت‌های آموزشی را از سر را بردارند. باید گفت که پس از آغاز سال جدید آموزشی بدون حضور دختران، شماری از فعالان حقوق زن، کشورها و سازمان‌های بین‌المللی از این اقدام حکومت فعلی انتقاد کرده و خواستار پایان دادن به ممنوعیت‌های آموزشی دختران شده‌اند. این در حالی است که یونسکو یا سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی سازمان ملل متحد هم‌زمان با آغاز سال جدید آموزشی در افغانستان و ادامه‌ی ممنوعیت آموزش دختران در این کشور گفته بود که ۱.۴ میلیون دختر بالاتر از صنف ششم از آموزش محروم شده‌اند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. علی‌رغم واکنش‌ها و محکومیت‌های جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیم‌شان درباره‌ی آموزش زنان و دختران عقب‌نشینی نکرده‌اند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است. براساس آمارهای سازمان ملل متحد، براثر این دستورات حکومت فعلی بیش از دو میلیون دختر در افغانستان از آموزش و تحصیل بازمانده‌اند.

همزمان با آغاز سال نو خورشیدی شماری از زنان معترض و اعضای جنبش شنبه‌های ارغوانی بر مبارزه بیشتر علیه حکومت سرپرست در سال جاری خورشیدی تاکید کردند. این جنبش‌ امروز (چهارشنبه، ۱ حمل) با نشر اعلامیه‌ای گفته است که ۱۴۰۲ سال «سرکوب، بازداشت، شکنجه، ظلم و‌ ستم» برای زنان و دختران بود و در سال ۱۴۰۳ برای شکل‌گیری حکومت مشروع، دموکراتیک و غیرمتمرکز تلاش بیشتر می‌کنند. جنبش شنبه‌های ارغوانی در اعلامیه به بازداشت دختران «تاجیک و هزاره» اشاره کرده و تاکید کرد که حکومت سرپرست با سرکوب «وحشیانه»، صدای عدالت‌خواهی شهروندان را خفه کرده و حکومت فعلی انتقادکنند‌گان را «واجب القتل» می‌داند. زنان معترض می‌گویند که حکومت سرپرست بدون کوچک‌ترین توجه به درد و رنج مردم افغانستان، در سال گذشته به‌گونه سیستماتیک امنیت روحی و فیزیکی شهروندان را سلب کرده و زیر نام تطبیق احکام شریعت به تعصبات قومی و زبانی دامن زده است. باید گفت که حکومت سرپرست در سال گذشته خورشیدی دست به بازداشت، شکنجه و زندانی کردن گسترده فعالان حقوق بشر، به‌ویژه معترضان زن زدند. در حالی سال نو خورشیدی در افغانستان آغاز می‌شود که زنان و دختران با محدودیت‌های شدیدی مواجه هستند. دختران و زنان از آموزش، اشتغال و فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی محروم هستند.

منابع محلی از ولایت سمنگان می‌گویند که جسد یک زن پس از یک روز ناپدید شدن از مرکز این ولایت پیدا شده است. منبع در صحبت با رسانه گوهرشاد گفت که جسد این زن جوان از روستای دره کلان از مربوطات شهر ایبک توسط باشند‌گان محل پیدا شده است. نزدیکان این زن جوان تاکید کرد که او تماسی دریافت می‌کند تا جهت دریافت کمک نقدی از سوی یک سازمان خیریه به آدرس «چمن مرکزی جوار حوزه اول پولیس در شهر ایبک» برود. منبع افزود که این زن جوان پس از رفتن به سمت آدرس مذکور ناپدید شده و پس از یک شبانه‌روز جسد وی روز گذشته (دوشنبه، ۲۸ حوت) پیدا شده است. به گفته‌ی منبع، این زن جوان با ضرب گلوله به قتل رسیده است. منبع در مورد دلیل و انگیزه‌ی این قتل جزییات نداده است. از سویی هم، فرماندهی پولیس ولایت سمنگان با تایید خبر قتل این زن جوان می‌گوید که تحقیقات در مورد پرونده آغاز شده است. این در حالی است که دو روز قبل نیز یک زن جوان توسط برادرش در ولایت فاریاب به قتل رسیده بود. این در حالی است که پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور و به‌ویژه در ولایت فاریاب افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.