برچسب: بیکاری

2 هفته قبل - 104 بازدید

در قلب کابل، جایی در میان کوچه‌های تنگ، پر از خاک و خاطره، خانه‌ای گلی و کهنه ایستاده است. خانه‌ای که اگر دیوارهایش زبان داشتند، از نفس‌نفس‌های زنی روایت می‌کردند؛ زنی که سال‌ها با دستانش نان دوخته، علم آموخته، و امید برشته بود... و حالا تنها درد می‌دوزد. نامش فاطمه است. زنی ۳۸ ساله، با پیشانی‌ای پر از چین و چشمانی که سال‌هاست لبخند را به خاطر نمی‌آورند. هرچند خندیدن را از یاد نبرده، اما دیگر دلیلی برای خندیدن نمی‌یابد. روزگاری معلم بود، در یکی از مکاتب متوسطه‌ی کابل. صنف‌های هفتم و هشتم را تدریس می‌کرد، بیشتر ریاضی. هنوز هم خوب یادش مانده روزی را که شاگردی با دست بالا پرسید: «معلم صاحب، اگر یک زن وزیر شود، می‌تانه قانون را تغییر بده؟» او خندید و گفت: «زن اگر باسواد باشه، هر کاری می‌تانه.» آن روزها، امید مثل نور آفتاب از پنجره‌ی مکتب به داخل می‌تابید. شاگردان، همچون گل‌های بهاری بودند. مکتب، باغی بود زنده و پرشور. و فاطمه، باغبان دلسوز آن باغ. اما... روزی، بی‌هیچ هشدار، بی‌هیچ دلیل، و بی‌هیچ عدالتی، دروازه‌های مکتب بسته شد. تصمیمی که نه از دل مردم، که از جایی بالا و بی‌چهره آمده بود. فاطمه هنوز آن روز را خوب به یاد دارد؛ روزی که با چشمانی پر از اشک، از دروازه‌ی مکتب گذشت، در حالی که شاگردانش، مثل پرنده‌های بی‌لانه، به او می‌نگریستند و اشک می‌ریختند. یکی از آن‌ها گفت: «معلم صاحب... باز می‌آیی؟» و فاطمه، با لبخندی پر از تلخی و اندوه، تنها گفت: «ان‌شاءالله...» آن لبخند، بیش از هزار حرف، درد داشت. شوهرش، رحمت‌الله، سال‌ها پیش در یک پروژه‌ی ساختمانی کار می‌کرد؛ اما کم‌کم درد گرده‌اش بیشتر شد. حالا حتی توان بالا رفتن از سه پله را ندارد. نمی‌تواند چیزی بلند کند، نه زیر آفتاب بایستد، نه کار کند. روزهایش را در سکوت می‌گذراند، با نگاهی خاموش و سری خم‌شده. وقتی طفل کوچک‌شان با امید می‌گوید: «بابا، برای من خوراکی بخر!» رحمت‌الله به زمین خیره می‌شود، بی‌هیچ پاسخ. بعد، آهسته نگاهش را به آسمان می‌دوزد و آرام می‌گوید: (خدا بزرگ است). با بیکاری شوهرش و بسته شدن مکاتب، فاطمه ماند با چهار طفل—خُرد و بزرگ—و یک دنیا مسئولیت. معاش معلمی دیگر نمی‌رسید، و امید هم کم‌کم مثل گیاهی بی‌آب، خشک می‌شد. ناچار شد چرخ خیاطی کهنه‌ای را از زیر تخت بیرون بکشد؛ همان چرخی که روزگاری مادرش با آن لباس عروس دوخته بود. حالا اما، باید نان زندگی را بدوزد. دوباره شروع کرد به یادگیری: پارچه بریدن، دوختن، اندازه گرفتن... اما بازار دیگر مثل قبل نبود. مردم نان خشک می‌خریدند، نه لباس نو. تولیدی‌ها، لباس‌های آماده را با نرخ ارزان‌تر به بازار آورده‌اند. مشتری‌ها کم‌اند. گاهی چند روز می‌گذرد بی‌آن‌که حتی یک سفارش برسد. فاطمه آه می‌کشد و می‌گوید: «صدای این چرخ، مثل غژغژ دروازه‌ی بسته‌ی مکتب است. هر بار که پِدال می‌زنم، دلم تیر می‌کشه... انگار دارم بر دفترچه‌ی خاطراتم زخم می‌زنم.» او حالا خیاط است، اما نه از دل، از مجبوری. روزهایی هست که تا نیمه‌شب پای چرخ می‌نشیند، کوک می‌زند و نخ می‌کِشد. اما وقتی حساب و کتاب می‌کند، می‌بیند همان هم کفاف پول برق و آرد را به‌سختی می‌دهد. دختر بزرگش، لیلا، زمانی صنف هفتم بود. حالا در خانه نشسته و به مادر کمک می‌کند. می‌گوید: «مادر، منم می‌خواهم معلم شوم.» فاطمه لبش را می‌گزد، بغضش را قورت می‌دهد و آرام می‌گوید: «می شوی دخترم، می‌شوی... فقط هنوز زود است. باید صبر کنی.» اما خودش می‌داند، صبر هم وقتی زیاد شود، آدم را می‌سوزاند. او هر شب، وقتی اطفالش خوابیده‌اند، دفترچه‌های کهنه‌اش را از گوشه‌ی صندوق بیرون می‌آورد. گچ خشکی را که لای تاهای چادرش پنهان کرده، بیرون می‌کشد. آن را بو می‌کند، روی میز می‌گذارد، آرام می‌نویسد: "۲ + ۲ = ۴" و زیر لب می‌گوید: «آسان است، دخترکم... آسان. فقط باید بخوانی.» گاهی با خودش فکر می‌کند: چرا باید علم و معرفت از زن گرفته شود؟ مگر زن نیست که نسل را تربیت می‌کند؟ مگر زن نیست که وطن را می‌سازد؟ او نمی‌فهمد چرا دنیا چنین شده، اما یک چیز را خوب می‌داند: بدون علم، ما هیچ هستیم. بدون زن، وطن ناقص است. یکی از روزها، وقتی برای خرید نخ و پارچه به بازار می‌رفت، دختر کوچکش پرسید: «مادر، اگه باز هم مکتب باز شود، باز هم می‌روی درس می‌دهی؟» فاطمه ایستاد. به چشمان دخترک خیره شد، دستش را گرفت، زانو زد و گفت: «من تا وقتی نفس دارم، باز هم درس می‌دهم. حتی اگه فقط یک شاگرد داشته باشم. حتی اگر مکتب نباشد، خانه‌ام مکتب می‌شود.» اما دلش چیز دیگری می‌خواهد؛ این‌که روزی دوباره همان مانتوی خاکستری‌اش را بپوشد، همان دفترچه‌ها را به بغل بگیرد، صدای زنگ مکتب را بشنود و در میان هیاهوی شاگردان، کسی از ته دل صدا بزند: «معلم صاحب!» و برگردد به همان صنف، همان نیمکت‌ها، همان تخته‌ی سفید. او هنوز هم باور دارد: زن، اگر اجازه داشته باشد، کوه را هم تکان می‌دهد. فاطمه در دلش فقط یک دعا دارد. نه برای ثروت، نه برای شهرت— بلکه برای باز شدن دروازه‌های مکتب. تا هیچ دختری پشت چرخ خیاطی، رؤیاهایش را ندوزد. تا هیچ مادری مجبور نشود علم را با نان عوض کند. و تا هیچ چرخی، صدای گچ‌های سفید را در خود خاموش نکند. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 163 بازدید

بخش زنان سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که نیمی از کارمندان زن در نهادهای جامعه‌ی مدنی افغانستان در سال جاری میلادی به‌دلیل محدودیت‌ها، کاهش کمک‌های بشردوستانه و نبود بودجه، شغل خود را از دست داده‌اند. این نهاد در گزارشی که در وب‌سایت هندوستان‌تایمز منتشر شده، گفته است که بیش از یک‌سوم سازمان‌های مدنی هشدار داده‌اند که اگر وضعیت کنونی به همین شکل ادامه پیدا کند، توانایی آن‌ها برای دسترسی به زنان و دختران به‌شدت کاهش خواهد یافت یا به‌طور کلی متوقف می‌شود. بخش زنان سازمان ملل متحد، با ابراز نگرانی تاکید کرده است که چهار سال پس از روی‌کارآمدن دوبار‌ه‌ی حکومت سرپرست، زنان و دختران در افغانستان همچنان از آموزش، کار و ساختارهای حکومتی محروم‌ هستند. گزارش به نقل از سوزان فرگوسن، نمایند‌ه‌ی ویژه‌ی سازمان ملل در امور زنان افغانستان، هشدار داده است که ادامه‌ی این روند نه تنها زنان؛ بلکه خانواده‌ها، جامعه و کل کشور را متضرر می‌سازد. او تاکید کرده است: «زنان و دختران هنوز هم از رفتن به مکتب‌های متوسطه، دانشگاه‌ها و بیش‌تر شغل‌ها محروم‌اند. این امر آیند‌ه‌ی یک نسل کامل از دختران افغانستان را نابود کرده است.» سوزان فرگوسن در ادامه گفت که زنان و دختران در افغانستان، بیش‌ترین آسیب کاهش کمک‌های بین‌المللی را به دوش می‌کشند. آمار سازمان ملل متحد نشان می‌دهد که ۲۳.۷ میلیون نفر در افغانستان نیازمند کمک‌های بشردوستانه هستند. همچنان ۴۸ درصد جمعیت افغانستان زیر خط فقر زندگی می‌کنند. قابل ذکر است که بیش‌تر آمار نیازمندان کمک‌های بشردوستانه زنان و دختران هستند.

ادامه مطلب


4 ماه قبل - 173 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد برای افغانستان اعلام کرده است که برای جلوگیری از بحران غذایی در کشور، برنامه‌ی «نخستين غذاى افغانستان» را آغاز کرده است. این سازمان با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که ۹۰ درصد کودکان در افغانستان با فقر غذایی زندگی می‌کنند که نصف آن‌ها با «فقر شدید غذایی» روبرو هستند. یونیسف تاکید کرده است که هدف اين برنامه بهبود رژیم غذايى کودکان زير دو سال از طريق تحول در سيستم‌هاى غذايى و تغذيه می‌باشد. در بخشی از اعلامیه آمده است که قرار است این برنامه، ۱.۷ میلیون کودک را در سراسر افغانستان تحت پوشش قرار دهد. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد برای افغانستان افزوده است که برنامه‌ی نخستین غذای افغانستان، مردم را تشويق می‌کند تا غذا‌های محلى و مكمل مغذى را در حد توان شان، براى کودکان خردسال شان تهيه نمايند. اعلامیه به نقل از داكتر تاج‌الدين اویوالی، نماينده‌ی يونيسف در افغانستان نوشته است که کودکان در افغانستان تنها سوءتغذيه ندارند، بلكه به‌طور «مزمن» از ابتدايى‌ترين عناصر رشد نیز محروم هستند. آقای اویوالی هشدار داده است: «نصف کودکان در افغانستان روزانه تنها از دو نوع غذا از مجموع هشت نوع غذاى لازم استفاده می‌كنند که اين كار آنان را با خطر بلند سوءتغذيه و حتى مرگ مواجه مى‌سازد.» براساس گزارش‌ها در سال ۲۰۲۵ میلادی، ۱.۵ ميليون کودک خردسال در افغانستان دچار لاغرى شديد هستند که ۱.۴ ميليون تن آنان در معرض خطر بلند مرگ‌ومير قرار دارند و ۸۵درصد آن‌ها کودکان كمتر از دو سال هستند. یونیسف می‌گیود که بيشتر از ٣٣ درصد کودکانی که در فقر شدید غذایی گیر مانده‌، در خطر قد كوتاهى و تاخير در رشد قرار دارند. همچنین صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در بخشی از اعلامیه‌اش گفته است که افغانستان در مقام چهارم كشورهایی قرار دارد كه با بيشترين ميزان فقر شديد  غذایی کودکان روبرو هستند.

ادامه مطلب


8 ماه قبل - 210 بازدید

خانه آزادی بیان به مناسبت هشت مارچ یا روز جهانی زن گفته است که باید از زنان خبرنگار در تبعید و افغانستان حمایت گسترده شود. این نهاد با نشر اعلامیه در حساب کاربری ایکس خود، حمایت‌شان را از زنان خبرنگار اهل افغانستان در کشور و بیرون از کشور اعلام کرده است. خانه آزادی بیان تاکید کرده است که پس از تسلط مجدد حکومت سرپرست، ۸۶ درصد زنان خبرنگار شغل خود را از دست دادند و یا فعالیت‌های رسانه‌ای شان محدود شده است. این نهاد از جامعه‌ی جهانی و نهادهای بین‌المللی خواسته است که برای حمایت از زنان خبرنگار و تقویت صدای آنان اقدام جدی کند. قابل ذکر است که پس از بازگشت دوباره‌ی حکومت فعلی در افغانستان، زنان خبرنگار با محدودیت‌های جدی از جمله اخراج، پوشیدن ماسک و اجازه نیافتن در کنفرانس‌های خبری روبرو شدند. ملا هبت‌الله آخوندزاده، رهبر حکومت فعلی، طی بیش از سه سال گذشته، نزدیک به ۹۰ فرمان محدودکننده بر زند‌گی و کار زنان صادر کرده است. همچنین حکومت سرپرست در بیش از سه سال گذشته محدودیت‌های زیادی علیه شهروندان کشور، به‌ویژه زنان و دختران وضع کرده است. در حال حاضر دختران و زنان از رفتن به مکتب، دانشگاه و کار منع شده و از ابتدایی‌ترین حقوق‌شان نیز محرومند. در کنار آن زنان و دختران از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان نیز منع شده‌اند. این در حالی است که حکومت سرپرست در افغانستان بارها گفته که حقوق شهروندان، از جمله حقوق زنان در چارچوب احکام اسلامی در کشور بیشتر از پیش تأمین شده است.

ادامه مطلب


9 ماه قبل - 255 بازدید

منابع محلی از ولایت کنر می‌گویند که یک مرد در ولسوالی چپه‌دره این ولایت همسرش را با شلیک گلوله به شکل فجیع به قتل رسانده است. دست‌کم دو منبع با تایید این رویداد گفته‌اند که این قتل حوالی ساعت ۹:۰۰ صبح روز گذشته (دوشنبه، ۱۵ دلو) در منطقه‌ی «گلسلک» از مربوطات ولسوالی چپه‌دره این ولایت صورت گرفته است. منبع تاکید کرده است که فردی به‌نام عطاءالله همسرش را با شلیک گلوله به قتل رسانده و از ساحه متواری شده است. منبع در مورد دلیل و انگیزه‌ی این قتل جزییات نداده است.. مسوولان محلی در ولایت کنر نیز تا اکنون در مورد این رویداد چیزی نگفته‌اند. قابل ذکر است که طی ۱۰ روز اخیر موارد چشم‌گیری از قتل گزارش شده است. در این موارد دست‌کم ۲۵ نفر کشته شده‌اند. یک‌شنبه‌شب در ولایت تخار دزدان مسلح یک زن و مرد سالخورده را به قتل رسانده و بر یک دختر ۱۳ ساله تجاوز جنسی کرده‌اند. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


10 ماه قبل - 260 بازدید

با آغاز فصل سخت و سرد زمستان در افغانستان، برنامه جهانی غذا درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که این نهاد قادر به رسید‌گی به شش میلیون نیازمند در این فصل است. این سازمان امروز (سه‌شنبه، ۴ جدی) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که با کمبود شدید بودجه روبرو است و نمی‌تواند به میلیون‌ها تن دیگر در این فصل مواد غذایی کمک کند. برنامه جهانی غذا تاکید کرده است: «زمستان در افغانستان بی‌رحم است و ما با کمبود بودجه مواجه هستیم.» قابل ذکر است که این سازمان پیش‌تر گفته بود برای رسیدگی به نیازمندان در این زمستان، به بیش از ۱۴ میلیون دالر نیاز دارد. این در حالی است که مردم افغانستان تحت حاکمیت حکومت سرپرست هر روز فقیرتر می‌شوند و حدود ۱۵ میلیون تن نمی‌دانند وعده غذایی بعدی‌شان از کجا تأمین خواهد شد. با این وجود اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد در سال جاری میلادی برای کمک‌رسانی به مردم افغانستان ۳.۰۶ میلیارد دالر بودجه درخواست کرده بود؛ اما گفته می‌شود ۳۷.۵ درصد از این بودجه تأمین شده است. به‌گفته‌ی اوچا، بیش از ۲۳ میلیون نفر در افغانستان نیاز به کمک دارند. در همین حال، این دفتر از مسوولان حکومت سرپرست خواسته است که تمام اقدامات محدودکننده خود بر زنان را لغو کرده و به حقوق بشر احترام بگذارند.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 295 بازدید

سازمان جهانی صحت در تازه‌ترین مورد اعلام کرده است که از ابتدای سال روان میلادی تا اکنون، ۱۶۰ نفر در افغانستان بر اثر ابتلا به بیماری سرخکان جان باخته‌اند. این نهاد با نشر گزارشی گفته است که بیش از ۳۶ هزار مورد مشکوک سرخکان در افغانستان ثبت شده که ۸۰.۱ درصد آن را کودکان زیر پنج سال تشکیل می‌دهند. در گزارش سازمان جهانی صحت آمده است که از میان موارد ثبت شده بیش از ۴۵ درصد آنان زنان هستند. سازمان جهانی صحت تاکید کرد: «از ابتدای سال ۲۰۲۴، در مجموع ۳۶ هزار و ۶۱۸ مورد مشکوک به سرخکان  و ۱۶۰ مورد مرگ به ثبت رسیده است  که  از میان این  موارد مشکوک به سرخکان ۸۰.۱ درصد آن  کودک زیر پنج سال و بیش از۴۵درصد آن زنان بودند.» شماری از پزشکان واکسن نشدن، مهاجرت‌ها و عدم آگاهی مردم در برابر بیماری سرخکان را از عوامل افزایش این بیماری می‌دانند. داکتران می‌گویند: «تطبیق نکردن واکسن یعنی در پیش‌گیری و قایه از بیماری سرخکان یگانه راه معقول تطبیق واکسن است. تطبیق نشدن واکسن این بیماری را افزایش داده است.» سرخکان یک  بیماری ساری است که سبب تب، بخار، سرفه، و آبزدگی و سرخی چشم‌ها می‌شود. باید گفت که تحولات بزرگ سیاسی و سقوط نظام جمهوری در افغانستان سبب شد تا نظام صحی کشور نظم گذشته را نداشته باشد و با روی‌کارآمدن حکومت سرپرست به‌شدت متأثر شده است. همچنین وضع محدودیت‌های حکومت فعلی علیه کارمندان زن در نهادهای مددرسان نیز سبب شده است تا آنان نتوانند به‌گونه اساسی برای مردم، به‌ویژه در بخش صحت کمک‌رسانی کنند.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 305 بازدید

برنامه جهانی غذا در تازه‌ترین مورد اعلام کره است که طی چهار ماه سال روان میلادی (۲۰۲۴ میلادی) به ۳.۵ میلیون افغان کمک نقدی کرده است. این سازمان با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که با این کمک‌ها زمینه تهیه غذا و تقویت بازار محلی را فراهم کرده است. برنامه جهانی غذا در مورد مقدار پول کمک شده جزییات ارائه نکرده است. باید گفت که با روی کار آمدن حکومت سرپرست در افغانستان، نهادهای متعدد بین‌المللی از جمله سازمان ملل متحد اعلام کردند که این کشور افزون بر بحران سیاسی با بحران شدید گرسنگی، بیکاری و صحی نیز دست‌وپنجه نرم می‌کند. اوچا یا دفتر همأهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد چند روز قبل نیز گفته بود که معیشت و امنیت غذایی در افغانستان در خطر است.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 363 بازدید

با وجود گسترش فقر و بیکاری و افزایش نیازمندان در افغانستان، برنامه جهانی غذا می‌گوید که برای ریشه‌کنی کردن فقر در افغانستان «راه‌حل‌های پایدار و بلندمدت» نیاز است. برنامه جهانی غذا این اظهارات را در حساب کاربری ایکس خود مطرح کرده و گفته است: «ما باید روی راه‌حل‌های پایدار و بلندمدت سرمایه‌گذاری کنیم تا گرسنگی در افغانستان به صفر برسد.» این در حالی است که با تسلط حکومت سرپرست در افغانستان، بیشتر شهروندان کشور شغل خود را از دست داده و نیازمند دریافت کمک‌های بشردوستانه هستند. فقر یکی از پدیده‌های اجتماعی است که در حال حاضر میلیون‌ها تن در افغانستان با مشکلات و فشارهای آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. پیش از این، سازمان ملل متحد با نشر گزارش اعلام کرده بود که افغانستان یکی از فقیرترین کشورهای جهان از سوی نهادهای امدادرسان بین‌المللی شناخته شده است. سازمان ملل گفته بود که ۱۵ میلیون تن یعنی یک‌‌سوم جمعیت افغانستان، نمی‌دانند که وعده بعدی غذایی‌شان از کجا می‌آید.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 365 بازدید

اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد برای افغانستان با ابراز نگرانی از وضعیت شهروندان این کشور گفته است که افغانستان همچنان با نرخ بالای گرسنگی و سوءتغذیه مواجه است. اوچا با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که در سال ۲۰۲۴ میلادی، حدود ۱۵.۸ میلیون تن ناامنی غذایی حاد را تجربه خواهند کرد. دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل تاکید کرد:‌ «برای اطمینان از این که خانواده‌ها می‌توانند نیازهای اساسی خود را برآورده کنند و از گرسنگی بیشتر جوامع جلوگیری کنند، بودجه پایدار مورد نیاز است.» قابل ذکر است که با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، بیشتر شهروندان کشور شغل خود را از دست داده‌اند و به‌شدت نیازمند کمک‌های جهانی هستند. همچنان شماری زیادی از مردم افغانستان به دلیل فقر و بیکاری دست به مهاجرت زده‌اند و به پاکستان و ایران رفته‌اند. همچنین چند روز قبل، برنامه انکشافی سازمان ملل متحد (UNDP) گفته بود که پس از تسلط مجدد حکومت سرپرست بر افغانستان، حدود ۸۵ درصد از مردم این کشور با کمتر از یک دالر در روز زند‌گی می‌کنند.

ادامه مطلب