برچسب: رسانه گوهرشاد

2 ماه قبل - 323 بازدید

برنامه اسکان بشر سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که بیش از ۹ میلیون تن در افغانستان در مکان‌های غیررسمی زند‌گی می‌کنند. این برنامه امروز (چهارشنبه، ۱۱ سرطان) با نشر گزارشی گفته است که بیش‌تر این افراد در سکونت‌گاه‌های آسیب‌پذیر زندگی می‌کنند که دسترسی به آب پاک و خدمات بهداشتی ندارند. همچنین برنامه اسکان بشر سازمان ملل در بخشی از گزارشش به بازگشت گسترده مهاجران اهل افغانستان از کشورهای همسایه اشاره کرده و تاکید کرده است که بازگشت‌کنندگان در مکان‌های غیررسمی زند‌گی می‌کنند. در گزارش آمده است که از هر پنج تن که در شهرها زند‌گی می‌کنند، چهار تن در سکونت‌گاه‌های غیررسمی ساکن هستند. در بخشی از گزارش آمده است که جمعیت شهری در حال حاضر ۳۰ درصد است و پیش‌بینی می‌شود که در سال ۲۰۶۰ میلادی به ۵۰ درصد برسد. با این حال، برنامه اسکان بشر سازمان ملل بر حمایت از آسیب‌پذیرترین افراد، بهبود تاب‌آوری و مقابله با تغییرات اقلیمی تأکید کرده است. این در حالی است که ایران و پاکستان در سال جاری خورشیدی اخراج مهاجران افغانستانی را به‌صورت چشم‌گیر افزایش داده و مدارک اقامتی میلیون‌ها مهاجر را باطل کرده است. جمهوری اسلامی ایران «برگه سرشماری» حدود دو میلیون مهاجر افغانستانی را باطل اعلام کرده و به این افراد پس از دو بار مراجعه به دفاتر موسوم به «دفتر کفالت» کارت خروج می‌دهد. اخراج مهاجران افغانستانی از ایران در یک ماه اخیر شدت بیشتری گرفته است و اکثر اخراج‌شدگان خانواده‌هایی هستند که سال‌ها در ایران زندگی کرده‌اند.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 520 بازدید

مسوولان محلی در ولایت جوزجان می‌گویند که در پی وقوع یک حادثه‌ی ترافیکی در ساحه دشت لیلی ولسوالی ‏خواجه دوکوه این ولایت، چهار نفر جان باخته و پنج نفر دیگر ‏زخمی شده‌اند.‏ عبدالستار حلیمی، سخنگوی فرماندهی پولیس جوزجان گفته است که این رویداد ترافیکی حوالی ساعت ۷:۴۰ دقیقه‌ی صبح امروز (چهارشنبه، ‌‏۱۱ سرطان) در مسیر شبرغان-میمنه در ساحه مدرسه دشت لیلی ‏رخ داده است.‏ آقای حلیمی تاکید کرد که یک موتر نوع «سراچه» با یک موتر نوع «آستانه» ‏تصادف کرده که در نتیجه چهار نفر جان باخته و پنج نفر دیگر ‏زخم برداشته‌اند.‏ سخنگوی پولیس ولایت جوزجان افزوده است که زخمیان این رویداد به شفاخانه ولایتی جوزجان منتقل شده‌اند. به گفته‌ی وی، ‏وضعیت برخی از آنان وخیم گزارش شده است.‏ این مقام محلی در مورد دلیل وقوع این حادثه تا اکنون چیزی نگفته است. حوادث ترافیکی سالانه جان صدها نفر را در سراسر افغانستان می‌گیرد و صدها زخمی برجای می‌گذارد. علت وقوع اکثر این حوادث سرعت غیرمجاز، بی‌احتیاطی رانندگان، خرابی جاده‌ها و نبود علایم ترافیکی گفته می‌شود.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 201 بازدید

صندوق جمعیت سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که خشک‌سالی‌های دوام‌دار، کاهش دسترسی به آب پاک و غذای مغذی، بر سلامت مادران و زنان باردار در افغانستان تاثیر منفی گذاشته است. این سازمان با نشر گزارشی نوشته که تغییر آب‌وهوایی در افغانستان خطر عوارض در دوران بارداری و زایمان را افزایش داده است. در بخشی از گزارش آمده است که بسیاری از دختران در افغانستان در سن پایین ازدواج کرده و مجبور هستند با منبع‌های محدود و زندگی دشوار روزگارشان را سپری کنند. صندوق جمعیت سازمان ملل هشدار داده است که این وضعیت تاثیرهای زیان‌بار بر صحت و بهداشت زنان و دختران می‌گذارد. صندوق جمعیت سازمان ملل با اشاره به محدودیت دسترسی زنان و دختران به خدمات بهداشتی به ویژه در روستاهای دوردست افغانستان و پیامدهای تغییرهای آب‌وهوایی، گفته که گروه‌های سیار صحی در برخی از روستاها برای زنان خدمات بهداشتی ارائه می‌کند. در گزارش آمده است که این گروه‌های سیار، زنان باردار را معاینه کرده، دارو تجویز می‌کنند و به آنان کمک می‌کنند که زایمان امن داشته باشند. همچنین صندوق جمعیت سازمان ملل متحد تاکید کرده است که این گروه‌ها پس از زایمان نیز، به زنان مشوره می‌دهند. به گفته‌ی صندوق جمعیت، سازمان ملل متحد به تازگی ۱۶.۶ میلیون دالر برای کاهش اثرهای خشک‌سالی در شمال و شمال‌شرق افغانستان اختصاص داده است. این در حالی است که افغانستان از دهه‌ها به این سو از خشک‌سالی و پیامدهای آن رنج می‌برد و این وضعیت تاثیرهای زیان‌باری بر شهروندان این کشور در بخش‌های مختلف گذاشته است.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 263 بازدید

زنان معترض و اعضای جنبش اعتراضی زنان عدالت‌خواه افغانستان از اخراج گسترده‌ی مهاجران افغانستان از ایران به شدت انتقاد کرده و اخراج پناه‌جویان به‌ویژه زنان و کودکان را اقدامی غیرانسانی عنوان کردند. جنبش زنان عدالت‌خواه افغانستان با نشر اعلامیه‌ای نوشته است که شهروندان افغانستان برای یافتن امنیت به ایران پناه برده و اخراج آن‌ها، «ناعادلانه و مغایر با اصول بنیادین حقوق بشر و تعهدات بین‌المللی» می‌باشد. در اعلامیه آمده است: «زنان، کودکان و مردانی که تنها جرم‌‌شان تلاش برای «زنده ماندن» بوده است، امروز در کوچه‌ها و خیابان‌های ایران با تحقیر، خشونت و بازداشت‌های گروهی روبه‌رو می‌شوند.» در اعلامیه‌ی جنبش اعتراضی زنان عدالت‌خواه آمده است که مهاجران افغانستانی به اجبار به سرزمینی بازگردانده می‌شوند که در آن، تهدید و ترس وجود دارد. اعضای این جنبش اعتراضی خواستار توقف رفتار غیرانسانی با مهاجران افغانستانی شده و از نهادهای بین‌المللی، سازمان ملل و کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان خواسته‌اند تا در برابر این بی‌عدالتی خاموش نباشند. زنان معترض سکوت در برابر اخراج مهاجران افغانستانی از ایران را همراهی با ظلم عنوان کردند. آن‌ها از ادامه‌ی روند اخراج مهاجران افغانستانی از ایران هشدار داده و گفته‌اند که ادامه‌ی این روند، زخم عمیقی بر پیکر همبستگی انسانی بر جا خواهد گذاشت. این در حالی است که چند روز پیش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل هشدار داده و گفته بود که اخراج اجباری مهاجران افغانستان، منطقه و فراتر از آن را بی‌ثبات می‌کند. این نهاد نوشت که بیش از ۱.۲ میلیون شهروند افغانستان در سال ۲۰۲۵ میلادی از ایران و پاکستان مجبور به بازگشت به افغانستان شده‌‌اند که این امر بحران بشری موجود در داخل افغانستان را بیشتر تشدید کرده است.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 357 بازدید

منابع محلی از ولایت غور می‌گویند که در اثر انفجار یک ماین باقی مانده از دوران جنگ در شهر فیروزکوه، مرکز این ولایت دو کودک جان باخته و یک کودک دیگر زخمی شده است. دست‌کم دو منبع گفته‌اند که این رویداد صبح امروز (سه‌شنبه،۱۰ سرطان) در مسیر بند بایان از مربوطات شهر فیروزکوه، مرکز ولایت غور رخ داده است. منبع تاکید کرده است که این رویداد زمانی رخ داده است که این کودکان مصروف «چراندن» مواشی شان در بیابان بوده‌اند. منبع افزوده است که زخمی این رویداد برای درمان به شفاخانه‌ی ولایتی غور منتقل شده است. منبع در مورد هویت و جنسیت قربانیان این رویداد چیزی نگفته است. منبع در مورد این‌که این افراد، اعضای یک خانواده هستند یا خیر، جزییاتی ارائه نکرده است. مسوولان در غور این رویداد را تایید کرده و گفته‌اند: «این کودکان از اقوام کوچی هستند و زمانی‌که می‌خواستند این سرگلوله راکت را که از جنگ‌های گذشته باقی‌مانده جابه‌جا کنند، منفجر شده‌است.» در سال جاری میلادی به‌دلیل قطع کمک‌های مالی امریکا، بودجه‌ی برنامه‌های بشردوستانه در افغانستان، از جمله برنامه‌ی ماین پاکی، به شدت کاهش یافته است. سازمان ملل متحد بارها از کمبود بودجه و پیامدهای آن هشدار داده و خواستار کمک‌های بیشتر جامعه جهانی شده است. این در حالی است که سه روز پیش در نتیجه‌ی انفجار سرگلوله در ولایت پکتیا، یک کودک جان باخت و چهار تن دیگر زخمی شد. ماین‌ها و مهمات منفجر نشده باقی مانده از دوران‌های جنگ در کشور، سالانه جان‌ ده‌ها تن به‌ویژه کودکان را می‌گیرد.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 258 بازدید

یافته‌های یک تحقیق تازه نشان می‌دهد که کاهش شدید بودجه آژانس توسعه بین‌المللی آمریکا و احتمال انحلال آن می‌تواند تا سال ۲۰۳۰ میلادی منجر به مرگ بیش از ۱۴ میلیون نفر شود. مجله پزشکی لانست (The Lancet) در تازه‌ترین گزارشش پیش بینی کرده است که ۴.۵ میلیون این مرگ‌ها را کودکان زیر پنج سال تشکیل خواهند داد. در این تحقیق آمده است که در طول دو دهه گذشته، برنامه‌های تمویل شده توسط آژانس توسعه بین‌المللی امریکا (USAID) از مرگ بیش از ۹۱ میلیون نفر در سراسر جهان به شمول مرگ ۳۰ میلیون کودک جلوگیری کرده‌ است. در بخشی از این پژوهش مجله پزشکی لانست آمده است: «برآوردهای ما نشان می‌دهد اگر کاهش‌های ناگهانی بودجه که در نیمه اول سال ۲۰۲۵ میلادی اعلام و اجرا شده‌، لغو نشود، تعداد چشم‌گیری از مرگ‌های قابل پیشگیری ممکن است تا سال ۲۰۳۰ رخ دهد.» این در حالی است که دونالد ترمپ، ریيس‌جمهور آمریکا با گرفتن سکان قدرت، برنامه‌های کمک‌رسانی از جمله بودجه سازمان توسعه بین‌المللی این کشور را به شدت کاهش داد. ترمپ این کار را در راستای کاهش هزینه‌های غیرضروری انجام داد. بودجه این سازمان در حالی کاهش داده شد که آمریکا بزرگ‌ترین کمک‌کننده کمک‌های بشردوستانه در جهان بود و در سال‌های قبل دست‌کم ۳۸ درصد کمک‌های ارائه شده از سوی سازمان ملل در جهان را تمویل می‌کرد. مارکو روبیو، وزیر امور خارجه آمریکا در ماه مارچ امسال اعلام کرد که دولت ترمپ پس از یک بازبینی شش‌هفته‌ای، بیش از ۸۰ درصد از تمامی برنامه‌های سازمان توسعه بین‌المللی امریکا (USAID) را لغو کرده است. او افزود که حدود ۱۰۰۰ برنامه باقی‌مانده اکنون تحت نظارت وزارت امور خارجه ایالات متحده و با مشورت کنگره، «به‌شیوه‌ای مؤثرتر» اداره خواهند شد.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 215 بازدید

مسوولان وزارت امر به معروف و نهی از منکر حکومت سرپرست می‌گویند که دو کارمند موسسه‌ی فرهنگی- مذهبی «نما رسانه» در کابل را به اتهام تبلیغ و دعوت مردم به «الحاد، مسیحیت و فمینیسم» بازداشت کرده‌اند. سیف‌الاسلام خیبر، سخنگوی این وزارت ناوقت دیروز (دوشنبه، ۹ سرطان) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود از بازداشت این دو تن توسط نیروهای وزارت امر به معروف خبر داده است. در ادامه تاکید کرده است که کارمندان نما رسانه به جرم خود اعتراف کرده و ویدیوی اعتراف آن‌ها به زودی نشر خواهد شد. براساس معلومات موجود، یکی از این کارمندان فردی به اسم سید رضا باشنده‌ی اصلی ولسوالی بهسود ولایت میدان‌وردک است. از کارمند دیگر نما رسانه جزییاتی در دست نیست. سخنگوی وزارت امر به معروف و نهی از منکر در مورد زمان دقیق و محل بازداشت کارمندان این موسسه‌ی فرهنگی- مذهبی چیزی ننوشته است. قابل ذکر است که موسسه‌ی فرهنگی- مذهبی نما رسانه در بخش تولید فیلم و سریال زیر نظر وزارت اطلاعات و فرهنگ در کابل فعالیت می‌کند. تا اکنون موسسه‌ی فرهنگی- مذهبی نما رسانه در پیوند به بازداشت کارمندان این موسسه چیزی نگفته است. حکومت سرپرست محدودیت شدیدی بر رسانه‌ها و خبرنگاران وضع کرده‌اند. ‏ بارها خبرنگاران و کارمندان رسانه‌ها بازداشت و ‏زندانی شده‌اند. براساس آمار مرکز خبرنگاران افغانستان، دست‌کم ۱۰ خبرنگار و ‏یا کارمند رسانه در بازداشت حکومت فعلی به‌سر می‎برند یا دوران حبس ‏خود را می‌گذرانند. از این جمله، شش نفر به مدت هفت ماه تا سه ‏سال زندان محکوم شده‌اند.‏

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 175 بازدید

داکتر تاج‌الدین اویوالی، نماینده‌ی یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد برای افغانستان می‌گوید که یک چهارم مهاجران اخراج شده از ایران، کودکان هستند. آقای اویوالی با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که بسیاری از کودکان اخراج شده از ایران، «بدون همراه» و از خانواده‌های‌شان جدا هستند. وی در ادامه تاکید کرد که در ماه جون سال جاری میلادی، بیش از ۱۶۰ هزار مهاجر اهل افغانستان از طریق مرز اسلام قلعه‌ی هرات به افغانستان بازگردانده شده‌اند. همچنین سنجی ویجیسکرا، مدیر منطقه‌ای صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد نیز در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که از مرز اسلام قلعه دیدن کرده است. او در ادامه افزوده است: «کودکان زیادی اینجا هستند که با فجایع غیرقابل تصوری روبرو شده‌اند و به حمایت ما نیاز دارند.» مدیر منطقه‌ای صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل می‌گوید که در مرز اسلام قلعه با پسر جوانی دیدار کرده که «بزرگترین نگرانی» او این بوده که با دست خالی به خانه باز گشته است. سنجی ویجیسکرا گفته است که یونیسف و شرکای بین‌المللی‌اش در حال ارائه‌ی خدمات حیاتی صحی، تغذیه‌ای، حفاظتی در مرز هستند، اما نیازها بسیار زیاد است. مدیر منطقه‌ای صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل از جامعه جهانی خواستار حمایت از کودکان به‌ویژه کودکان اخراج شده از ایران شده است. ایران پس از برقراری آتش‌بس با اسراییل، روند اخراج مهاجران افغانستان را شدت بخشیده است. براساس آمارهای منتشر شده از سوی حکومت سرپرست، در روزهای اوایل بعد از آتش‌بس روزانه بین ۲۰ تا ۳۰ هزار مهاجر تنها از ایران وارد کشور می‌شود.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 140 بازدید

تیم بایسکل‌سواری زنان در تور جهانی UCI درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که فریبا هاشمی، بایسکل‌سوار اهل افغانستان، عنوان قهرمانی مسابقات بایسکل‌سواری زنان افغانستان در سال ۲۰۲۵ میلادی را در فرانسه کسب کرده است. این تیم با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود از ختم این مسابقات خبر داده و گفته است که این رقابت‌ها از تاریخ ۲۶ تا ۲۸ جون سال جاری میلادی در فرانسه برگزار شده بود که زنان بایسکل‌سوار افغانستان مسیر ۱۱۵.۵ کیلومتری را که ورزشکاران فرانسه نیز در آن رقابت کردند، رکاب زدند. قابل ذکر است که چندی پیش اتحادیه‌ی بین‌المللی بایسکل‌سواران و کشور فرانسه اعلام کرده بودند که برای همبستگی با زنان افغانستان، مسابقات بایسکل‌سواران اهل افغانستان را در حاشیه‌ی مسابقات جهانی در فرانسه برگزار خواهند کرد. ورزشکاران افغانستان جزو اشتراک‌کنندگان رقابت‌های جهانی نبودند؛ بلکه در این مسابقات برای تعیین قهرمان بایسکل‌سواری زنان افغانستان در سال ۲۰۲۵ میلادی با یکدیگر رقابت کردند. براساس معلومات تیم بایسکل‌سواری زنان در تور جهانی UCI، فریبا هاشمی، یولدوز هاشمی، زهرا رضایی، سمیرا احراری و مهناز محمدی از جمله پنج زن ورزشکار اهل افغانستان شرکت‌کننده در این رقابت‌ها بودند. قابل ذکر است که فریبا هاشمی پیش از این نیز در سال ۲۰۲۲ میلادی، قهرمان مسابقات بایسکل‌سواری زنان افغانستان در سویس شده بود. اتحادیه بین‌المللی بایسکل‌سواران به نقل از فریبا هاشمی، قهرمان مسابقات بایسکل‌سواری سال ۲۰۲۲ میلادی زنان افغانستان در سویس که یکی از پنج زن بایسکل‌سوار شرکت‌کننده در این رقابت‌ها نوشته است که با تمام توان از عنوان قهرمانی خود دفاع می‌کند. خانم هاشمی تاکید کرده است: «آماده دفاع از عنوان قهرمانی هستم. واضح است که امیدوار برنده شدن هستم اما امیدوارم که این رویداد باعث درخشش سایر ورزشکاران شود.» همچنین اعلامیه به نقل از دیوید لاپارتینت، رییس اتحادیه بین‌المللی بایسکل‌سواری نوشته است که دیدن دوباره بهترین بایسکل‌سواران زن افغانستان در رقابت‌های قهرمانی کشورشان «مایه‌ی افتخار» است. این در حالی است که پس از بازگشت دوباره‌ی حکومت سرپرست به قدرت، زنان و دختران در افغانستان به‌طور کامل از فعالیت در تمامی رشته‌های ورزشی منع شده‌ و تیم‌های ملی ورزشی زنان افغانستان از هم پاشیده است. در نتیجه‌ی این اقدام، بسیاری از زنان ورزش‌کار افغانستانی که عضویت تیم ملی را داشتند، ناگزیر به ترک کشور شدند.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 165 بازدید

صدای پرندگان در آسمان خاک‌آلود هرات گم شده بود. هوا مانند نفس‌های خفه‌ی انسانی بود که امیدی به زندگی ندارد. رخساره، در آن صبح خاک‌آلود، به دروازه‌ی زنگ‌زده‌ی خانه‌ای مخروبه خیره شده بود که حالا آن را «خانه» می‌نامید؛ نه از آن‌رو که بوی خانه می‌داد، بلکه چون جایی جز آن برای پناه نداشت. سه روز پیش، او را همراه سه فرزندش، نذیر، ملیحه، و یونس، از ایران بازگردانده بودند. شوهرش سال‌ها پیش گم شده بود، در شبی تاریک میان مرزهای شنی و پنهان اسلام قلعه. قاچاق‌بر گفته بود نیروهای مرزی او را گرفته‌اند، اما کسی باور نکرد. شاید غرق شده بود، شاید هم در گوشه‌ای از زندانی در ایران هنوز نفس می‌کشید. اما برای رخساره، او دیگر مرده بود، حتی اگر زنده بود. زندگی در ایران هرگز آسان نبود. رخساره سال‌ها در خانه‌های دیگران کار کرد. کف دست‌هایش ترک برداشت، کمرش خم شد، اما هرگز لب به شکایت نگشود. تنها آرزویش این بود که فرزندانش زنده بمانند: نذیر به مکتب برود، ملیحه هر روز دو تکه نان بخورد، و یونس از گرسنگی شب نخوابد. اما ایران برای آن‌ها وطن نبود. نه مدرکی داشتند، نه پناهی، نه صدایی که از حقوق‌شان دفاع کند. آن‌ها سایه‌هایی بودند که در کوچه‌های پایین‌شهر تهران و کرج می‌لغزیدند، با نگاه‌هایی پر از ترس و دستانی همیشه در کار. تا اینکه روزی، وقتی رخساره برای خرید شربت برای ملیحه به پارک رفته بود، فریاد «اینا افغانن!» به گوشش خورد. چند مأمور با لباس‌های خاکستری آمدند و پیش از آنکه حرفی بزند، ون پلیس او را بلعید. نذیر و یونس را از مکتب آوردند. ملیحه را که در خانه بود، همسایه‌ای به اردوگاه برد. کسی نپرسید این زن کجا زندگی می‌کند، مدرکی دارد یا نه. اردوگاه ورامین قفسی بود که هزاران انسان در آن، در سکوت، اشک می‌ریختند. پس از هفده روز، نام‌شان در فهرست «بازگشتی‌ها» آمد، بی‌هیچ اخطار، بدون بررسی، بدون مشورت. از خاکی که سال‌ها در آن رنج کشیده بودند، اخراج شدند. وقتی به مرز اسلام قلعه رسیدند، رخساره تنها یک بقچه‌ی کوچک داشت: چند پیراهن، کمی دارو و عکسی رنگ‌ورورفته از شوهرش. آغاز زندگی نو؟ یا پایان رویا؟ هرات، جایی که رخساره از آن رفته بود، دیگر همان نبود. خانه‌ی پدری‌اش ویران شده بود. به خویشان دورشان سر زد، اما یا مرده بودند، یا مهاجر، یا مانند او غرق در فقر. ناچار در مخروبه‌ای ساکن شد که سقفش با هر باد می‌لرزید. شب‌ها موش‌ها در گوشه‌های اتاق می‌دویدند و کودکان از ترس به مادرشان می‌چسبیدند. کار نبود. رخساره از صبح تا شام به بازار می‌رفت، با لباس‌های کهنه و چادری پاره بر شانه، به درِ دکان‌ها می‌کوبید: «کاری دارید؟ نظافت؟ ظرف‌شویی؟» بعضی‌ها با تمسخر نگاهش می‌کردند. یکی گفت: «زن برگشتی! از ایران بیرونت کردند، حالا اینجا چه می‌خواهی؟» دیگری گفت: «ما خودمان نان نداریم، تو چه توقع داری؟» بیشتر شب‌ها با دست خالی برمی‌گشت، با خاک بر کفش‌ها و اشک در چشمانش. نذیر اما کوشید کاری پیدا کند. چهارده‌ساله بود و در دکان تایرپنچری شروع به کار کرد، روزی سی افغانی. دست‌هایش تاول زد. یکی از همکارانش روزی پرسید: «چرا مکتب نمی‌روی؟» نذیر پاسخی نداد. دست‌هایش را پشت سرش قفل کرد و به دیوار خیره شد. دلش برای کتاب‌ها، زنگ مکتب، و چوکی‌های فلزی تنگ شده بود که حالا فقط در خواب می‌دید. ملیحه، دخترک هشت‌ساله، دیگر نمی‌خندید. چهره‌اش رنگ‌پریده بود و گاه‌گاه تب می‌کرد. شبی که سرش را روی زانوی مادر گذاشت و پرسید: «مادر، چرا اینجا تلویزیون نداریم؟» رخساره فقط اشک ریخت. پاسخی نداشت. یونس، کوچک‌ترین فرزند، با کفش‌های پاره در کوچه‌ها می‌گشت و از مردم «پول نان» می‌خواست. برخی دل‌رحم بودند و تکه نانی خشک می‌دادند. برخی دیگر اخم می‌کردند و می‌گفتند: «بچه‌گدا، برو!» و آن شب فرا رسید... ملیحه تب شدیدی کرد. رخساره دارویی نداشت. تمام بازار را گشت، حتی کفش‌هایش را فروخت تا شیشه‌ای دارو بخرد، اما دیر شده بود. آن شب، دخترک در آغوش مادر جان داد. نه بیمارستان بود، نه دکتری، نه امیدی. صبح، مردم محل گرد آمدند. یکی از همسایه‌ها کمک کرد تا جنازه را به قبرستان ببرند. ملیحه در تکه زمینی خاک‌آلود، بی‌سنگ، بی‌نام، و بی‌صدا دفن شد. تنها شاخه‌ای خشک‌شده از گل یاس بود که رخساره با دستان لرزان بر خاک گذاشت. رخساره از آن روز دیگر نخندید. کنار قبر دخترش می‌نشست، خاک را با چادر پاک می‌کرد و گاه با او سخن می‌گفت، گویی هنوز باور نداشت مرگ آمده است: «ملیحه جان، مادر را ببخش که نتوانستم برایت دارو بیاورم»؛ «ببخش که تو را به این خاک بی‌پناه آوردم» «خدا کند در آن دنیا آرام باشی، نه مانند اینجا که گرسنگی حتی خوابت را ربود» وطن؟ یا تبعیدگاه؟  در اخبار می‌شنید که می‌گویند: «افغان‌های بازگشتی برای بازسازی کشور مفیدند.» اما او نه خانه داشت، نه آب، نه برق، نه حتی لقمه‌ای نان برای فرزندانش. هیچ مقامی نیامد بپرسد: «از کجا آمدی؟ چه داری؟ چه می‌خواهی؟» نذیر بیمار شد. دست‌هایش از کار مدام زخمی شده بود، اما ناچار به کار ادامه داد. یونس لاغرتر شده بود، چشمانش مانند چراغ‌های خاموش. رخساره هنوز زنده بود، اما با جسم نیمه‌جان و روحی شکسته. گاه از خود می‌پرسید: «اگر در ایران می‌مردم، بدتر بود یا بهتر؟ آنجا دست‌کم بیمارستان بود، دارو بود، همسایه‌ای بود که انسان بود». هر روز کنار جاده‌ای که از اسلام‌قلعه به شهر هرات می‌رفت، می‌نشست و به خودروهای عبوری نگاه می‌کرد. شاید شوهرش بیاید. شاید کسی از ایران بیاید و بگوید: «تو را می‌شناسم، بیا با ما بمان». اما هیچ‌کس نمی‌آمد. شب‌ها، وقتی یونس به خواب می‌رفت و نذیر روی زمین می‌لرزید، رخساره چادر به سر می‌کرد و آرام از خانه بیرون می‌رفت. به قبرستان می‌رفت، جایی که ملیحه آرمیده بود. می‌نشست و ساعت‌ها گریه می‌کرد. او زنده بود، اما زندگی در او مرده بود. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب