برچسب: محدودیت

1 سال قبل - 246 بازدید

منابع محلی از ولایت فاریاب می‌گویند که یک زن جوان در ولسوالی خواجه سبزپوش این ولایت خود را حلق‌آویز کرده و به زندگی اش پایان داده است. دست‌کم دو منبع خواست که هویت‌شان در خبر ذکر نشود، گفته‌اند که یک زن ۲۳ ساله در روستای «تپه‌ قشلاق» از مربوطات ولسوالی خواجه‌ سبزپوش خود را در اتاقش با دستمال حلق‌آویز کرده و به زندگی‌اش پایان داده است. منبع تاکید کرد که  این زن الینا نام داشت و شام روز (دوشنبه، ۷ جوزا) خودکشی کرده است. منبع دلیل خودکشی الینا را خشونت خانوادگی عنوان کرد. به گفته‌ی منبع، شوهر او معتاد است و هر روز او را لت‌وکوب می‌کرد. مسوولان محلی در ولایت فاریاب شوهر این زن را در پیوند به خودکشی همسرش بازداشت کرده‌اند. تا اکنون مشخص نیست که از این زن جوان چند فرزند به جا مانده است. همچنین مقام‌های حکومت فعلی در فاریاب تا اکنون درباره‌ی این قضیه اظهارنظر نکرده‌اند. باید گفت که آمار خودکشی در این اواخر در سراسر افغانستان در میان زنان افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 354 بازدید

چه کسی می‌گوید نمی‌توان در زمان سفر کرد؟ ممکن است بسیار تخیلی و غیر ممکن به نظر برسد. اما برای ما اتفاق افتاد. وقتی ما می‌گویم منظورم من و سی و اندی میلیون انسانی هست که یک شبه و بی آنکه بخواهیم طعمه‌ی سفری در زمان شدیم. سفری که چنان روزگارمان را تغییر داد که هیچ کسی قبل از آن به گمانش هم نمی‎گنجید. قبول دارم که قرار نیست تمام سفرها خوب باشد اما می‌توانست اینقدر هم بد نباشد. اینقدر که بعد از آن، روزهای‌مان را چون زندانی حبس ابد خورده، بشماریم و امیدی برای روز بعد نداشته باشیم. مثل روز روشن، هنوز خاطرات قبل از این سفر اجیاری را به خاطر دارم؛ مثل تمام شب‌های معمولی عمرم، خوابیدم تا طبق معمول فردا صبح به مکتب بروم. قرار بود برای امتحان چهار و نیم ماهه مکتب آمادگی بگیرم. اما هرگز صبح نشد. حداقل نه آن صبحی که من به امید آن خوابیده بودم. من تنها نبودم؛ یکی به این امید که فردا به کارهایش برسد، دیگری که از قضا هم جنس من بود، به این امید خوابید که فردا به دانشگاه برود. اما صبح ما هرگز نیامد، ما دقیقا همان شب، شبانه به آغوش سفری اجباری رفتیم که تا همین حالا که دارم خاطرات قبل از سفر را می‌نویسم، ادامه دارد. راستش را بخواهید ما بیدار شدیم، زمين، همان زمين بود، همان آبی آسمان، همان پرنده‌ها، حیوانات، خانه‌ها، کوچه‌ها و آدم‌ها. اما همه چیز با ما غریبه بود. افغانستان دیگر آن افغانستان نبود، عشق، از خانه‌های ما رفته بود، آزادی ترک مان کرده بود و ما را چون اسیری در بند، رها کرده و رفته بود، شهرها دیگر بوی زندگی نمی‌دادند، خیابان‌ها دیگر با ما رفیق نبودند، گویی تمام آن خاطراتی که با هم داشتیم، یک شبه دود شده بود، همه چیز متلاشی بود، همانند چهره‌ی نابود شده پس از سونامی. از آدم‌ها بگویم، این مهم‌ترین بخشش است. یک شبه لباس عوض کردند، یک شبه افکارشان تغییر کردند، دیگر خبری از آن پولیس‌های نظامی پوش نبود که با دیدن‌شان امنیت به جان مان تزریق می‌شد. ما بودیم، همه بودند اما هیچ خاطرات مشترکی گویا با همدیگر نداشتیم، همینقدر غریبه و ناشناس. آن روز بود که باورم شد سفر در زمان وجود دارد، آدم‌ها یک شبه ریش درآوردند و موی‌شان سفید شد. روزگار بد مان کلید خورد و دست‌مان چنان از همه جا کوتاه شد که نه فریادمان شنیده ‌شد و نه کسی دست‌مان را گرفت. ما برگشتیم به پنجاه سال قبل، شاید هم به یک قرن یا قرن‌ها قبل. تاریخ درستش را نمی‌دانم اما همینقدر می‌دانم که به روزگاری برگشتیم که دختران اجازه رفتن به مکتب را ندارند، حق ندارند درس بخوانند، حقی به نام برخوداری از آموزش، تعلیم، تحصیل، کار برای زنان وجود ندارد. مردان با زبان دیگری صحبت می‌کنند و زبان زنان را نمی‌فهمند، دختران از اینکه دخترزاده شده‌اند، ناراحت هستند و گریه می‌کنند. عده‌ای ردپایی از خاطرات‌شان باقی مانده، خودشان رفته اند شاید مایل‌ها از این روزگار فاصله داشته باشند، شماری از عزیزان‌شان اما کنار ما نفس می‌کشند و در هراس زنده هستند. هیچ شور و شوقی برای زیستن وجود ندارد. هیچ فرصت جدیدی و یا کار جدیدی نیست. ته تمام کوچه‌ها بن بست ساخته‌اند، نمی‌دانم اما به هر سو تلاش می‌کنم که بروم و از این مرداب راهی به بیرون پیدا کنم، نیست. عده‌ای بدن‌های‌شان سلاخی شدند، اعدام شدند، هر روز در این روزگار، آدم‌ها به دلایل متفاوتی که اصلا هم مشخص نیست، شلاق زده می‌شوند آن هم در دادگاه‌های صحرایی. زنان به جرم‌های نکرده، شلاق زده می‌شوند، در چهاردیواری‌ها حبس شده اند و عجیب‌تر اینکه هیچ مرجعی برای بررسی این جنایات وجود ندارد. عجیب است. نیست؟ سه سال از آن شبی می‌گذرد که من به امید فردای روزی که قرار بود به مکتب بروم و برای امتحان چهار و نیم ماهه‌ آمادگی بگیرم، می‌گذرد. اکنون با خودم می‌گویم ای کاش آن شب، دیرتر می‌خوابیدم. ای کاش آن شب را بیشتر بیدار می‌ماندم و بیشتر از آن لحظات لذت می‌بردم. چه می‌دانستم که قرار است، گیر کنیم دقیقا به همان روزی از تقویم که هرگز مثل آنچه می‌خواستیم، اتفاق نیفتاد. نمی‌دانم چند روز، هفته یا ماه است که نخدیده‌ام، خواب آرامی نداشته‌ام، چند وقت است که دیگر هرگز با خیال آسوده در خیابان‌ها قدم نزده‌ام و با دوستان و خانواده به تفریح نرفته‌ام. راستش را بخواهید حساب روزها از دستم در رفته است و کم کم دارم به باقی آدم‌های بی‌روح شهر می‌پیوندم. آدم‌هایی که از روی اجبار و نه اختبار نفس می‌کشند و با مفهومی به نام زندگی مدت‌هاست که غریبه شده‌اند. چهره‌های‌شان با دستان غم، قاب گرفته شده و قلب‌های‌شان عاری از شادی، می‌تپند. نویسنده: ماه نور روشن  

ادامه مطلب


1 سال قبل - 325 بازدید

ریاست صنایع و تجارت حکومت فعلی در ولایت میدان‌وردک اعلام کرده است که «اتاق تجارت و صنایع زنان» را در این ریاست افتتاح کرده است. ریاست صنایع و تجارت با نشر خبرنامه‌ای گفته است که این نخستین بار است که اتاق تجارت و صنایع ویژه زنان در این ولایت آغاز به کار می‌کند. در خبرنامه آمده است که حکومت سرپرست براساس اصول شریعت اسلامی، متعهد به ایجاد سهولت‌های تجاری برای زنان است. در ادامه آمده است که با افتتاح این اداره برای شمار زیادی از زنان در این ولایت، فرصت‌های کاری ایجاد خواهد شد. فریبا نوری، معاون اتاق تجارت و صنایع زنان در مراسم افتتاح این اتاق تجارتی گفت که اتاق تجارت و صنایع زنان با توجه به «قوانین شریعت اسلامی و حکومت فعلی» فعالیت خواهد کرد. در خبرنامه آمده است که تا اکنون در ۲۰ ولایت افغانستان اتاق تجارت و صنایع ویژه زنان افتتاح شده است. قابل ذکر است که چندی قبل وزارت اقتصاد اعلام کرده بود که تعداد زنان که کسب و کار کوچک و بزرگ دارند حدود ۵۴ هزار زن در افغانستان است. در حالی حکومت سرپرست این اتاق تجارتی را افتتاح کرده است که هم‌اکنون زنان افغانستان با محدودیت‌های گسترده‌ای اشتغال روبرو‌اند. حکومت فعلی رفت و آمد و حضور زنان در انظار عمومی را محدود کرده است.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 341 بازدید

فریبا رضایی، اولین زنی که به نمایندگی از افغانستان در بازی‌های المپیک شرکت کرده بود، به دلیل منع ورزش زنان و دختران توسط حکومت سرپرست، خواستار تحریم ورزشی نمایندگان حکومت فعلی در المپیک پاریس شده است. خانم رضایی به رسانه‌ها گفته است: «چگونه ممکن است که زنان و دختران افغانستان حتی حق ورزش نداشته باشند، اما به حکومت فعلی اجازه داده شده که یک تیم ورزشی کاملا مردانه به المپیک پاریس بفرستد.» وی تاکید کرد: «شرکت در المپیک سال ۲۰۰۴ در آتن یونان برای من بزرگترین تجربه‌ای بود که داشتم، مفتخر بودم از اینکه امتیاز انتخاب شدن را داشتم، که اولین زنی باشم که به نمایندگی از افغانستان در تاریخ این کشور در المپیک شرکت می‌کند.» او افزود: «برای من فقط بازی‌های المپیک مطرح نبود، بیشتر از آن، در آن زمان افغانستان تازه از جنجال‌ها رهایی یافته بود و برای ما یک روز نو بود.» فریبا رضایی تاکید کرد: « در آن سال‌ها دختران زیادی الهام گرفتند که به ورزش روی بیاورند، زیرا برای آن‌ها فراتر از ورزش، آزادی بود و اینکه حقوق زنان مورد توجه قرار بگیرد و زنان افغان به عرصه جهانی برگردند و به دنیا نشان بدهند که زنان ورزشکار افغان حضور دارند و مهم‌اند». خانم رضایی گفت ورزش به او انرژی مبارزه برای حقوق‌اش را می‌داد. همچنین او در بخشی از صحبت‌هایش با اشاره به حضور کریکت افغانستان در المپیک گفت در صورتی که تیم کریکت زنان نباشد، تیم مردان هم نباید باشند. قرار است شماری از ورزشکاران زن افغانستان با پرچم تیم مهاجران در المپیک پاریس شرکت کنند. کمیته بین‌المللی المپیک گفته است که در المپیک پاریس برای اولین‌بار سهمیه‌ ورزشکاران ۵۰-۵۰ و به تساوی میان زن و مرد توزیع شده است.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 240 بازدید

منابع محلی از ولایت غور می‌گویند که یک دختر جوان در این ولایت خودش را به دریا انداخته و خودکشی کرده است. منبع گفت که این رویداد روز گذشته (سه‌شنبه، ۱ جوزا) در ساحه‌ی پل عمومی از مربوطات ولسوالی دولتیار غور رخ داده است. منبع تاکید کرد که این دختر جوان خودش را به رود هریرود پرتاب کرده و جان باخته است. همچنین شماری از رسانه‌ها از این دختر به نام جمیله یاد کرده و در مورد سنش جزییات نداده‌اند. تا اکنون دلیل و انگیزه‌ی این رویداد مشخص نشده است. با این وجود، مولوی عبدالحی زعیم، رییس اطلاعات و فرهنگ غور به رسانه گوهرشاد گفت که شایعاتی در مورد خودکشی یک دختر در ولسوالی دولتیار وجود، اما ریاست اطلاعات و فرهنگ نمی‌تواند این موضوع را رسماً تایید کند. آقای زعیم گفت که تحقیقات در این مورد آغاز شده است. این در حالی است که هشت روز پیش نیز یک دختر ۱۹ ساله در روستای «اتوی» ولسوالی شیگل ولایت کنر خودکشی کرد. باید گفت که آمار خودکشی در این اواخر در سراسر افغانستان در میان زنان افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 181 بازدید

شماری زنان معترض و اعضای ائتلاف جنبش‌های اعتراضی زنان افغانستان، در پیوند به سیلاب‌های اخیر در کشور از عمل‌کرد حکومت سرپرست انتقاد کرده و می‌گویند که محدودیت‌های حکومت و کم‌بود امداد‌رسان‌های زن، روند کمک‌رسانی به زنان و کودکان را کُند کرده است. ائتلاف اعتراضی زنان افغانستان امروز (دوشنبه ۳۱ ثور) با نشر یک نوار تصویری در حساب کاربری ایکس خود گفته است که محدودیت‌های روزافزون حکومت فعلی، دسترسی زنان و کودکان را به کمک‌های بشردوستانه به مشکل مواجه کرده است. زنان معترض می‌گویند: «عدم حضور زنان در نهاد‌های بین‌المللی و در بین نیرو‌های امدادرسان، زنان باردار و مادران شیرده‌ که نیاز جدی و فوری به امکانات پزشکی دارند را به مشکل مواجه کرده ‌است.» این جنبش با ابراز همدردی با خانواده‌های قربانیان، تاکید کردند که محدودیت‌های حکومت فعلی، زنان را از هر نوع امکانات محروم ساخته و جان‌شان را در خطر انداخته است. همچنین جنبش «زنان به‌سوی آزادی» نیز در واکنش به سیلاب‌های اخیر با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود می‌گوید که سه سال حاکمیت حکومت فعلی و بلایای طبیعی در افغانستان، بیش‌ترین آسیب را به زنان و کودکان زده است. در این اعلامیه‌ آمده است: «در سه سال حاکمیت سیاه و شوم حکومت فعلی، بلایای طبیعی، نرسیدن کمک‌های بشردوستانه به زنان نیازمند، کوچ‌های اجباری، مالیات‌‌های سنگین، چور و چپاول اموال خصوصی و عامه و هزاران جنایت نکبت‌بار دیگر، مردم افغانستان به‌ویژه زنان را با بدترین شرایط ممکن مواجه ساخته است.» این جنبش تاکید کرد: «حکومت فعلی با وضع محدودیت‌ها بر زنان و دختران، همچنان باعث فقر خانواده‌ها شده است. با خانه‌نشین نمودن زنان و ممنوعیت‌های کاری، حکومت نان را از دسترخوان‌های شهروندان افغانستان ربوده‌ است.» این جنبش‌ها ضمن رسیدگی به وضعیت زنان و کودکان به مناطق سیلاب‌زده از جامعه‌ی جهانی و سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهند که در کنار زنان افغانستان ایستاده و به‌خاطر سهولت در روند امداد‌رسانی، حکومت فعلی را وادار به لغو ممنوعیت‌های کاری کنند. این در حالی است که زنان و کودکان در نتیجه‌ی این سیلاب‌ها به‌گونه‌ی وحشتناک آسیب دیده‌اند. حکومت فعلی بتاریخ ۲۴ دسامبر سال ۲۰۲۲ کار زنان در موسسات غیردولتی داخلی و خارجی را تا امر ثانی منع کرد. در این مدت باوجود درخواست‌های مکرر و نگرانی‌ها از اختلال در روند امدادرسانی، حکومت فعلی این فرمان را لغو نکرده است.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 233 بازدید

بخش زنان سازمان ملل متحد برای افغانستان اعلام کرده است که زنان و دختران در افغانستان خواستار برخورداری از حقوق اولیه، برابری و کرامت انسانی هستند. این نهاد با باز نشرکردن گزارشی تحت عنوان «زنان توقف ناپذیر، جنبش زنان افغان» که از سوی این نهاد تهیه شده بود، نوشته است که زنان افغانستان همان حقوقی را می‌خواهند که همه‌ی زنان در سراسر جهان می‌خواهند. در گزارش آمده است که زنان و دختران در افغانستان، خواستار برخورداری از حقوق اولیه‌ی شان هستند. گزارش به نقل از زنان افغانستان نوشته است: «ما نمی‌خواهیم قلعه‌ای در آسمان ساخته شود. ما حقوق اولیه خود را می‌خواهیم.» بخش زنان سازمان ملل متحد برای افغانستان نیز نوشته: «آن‌چه زنان افغانستانی می‌خواهند، همان چیزی‌ست که همه‌ی زنان می‌خواهند؛ زندگی به انتخاب خود، با برابری و کرامت داشته باشند.» این نهاد سازمان ملل متحد می‌گوید که هرچند حکومت فعلی در تلاش حذف زنان افغانستان از جامعه، فضای عمومی، آموزشی و بخش‌های تصمیم‌گیری هستند؛ اما زنان این محدودیت‌ها را نمی‌پذیرند و از تلاش‌هایشان دست بر نمی‌دارند. بخش زنان سازمان ملل متحد، پیش از این افغانستان را یکی از خطرنا‌ک‌ترین کشورهای برای زنان و دختران توصیف کرده بود. این در حالی است که حکومت فعلی در نزدیک به سه سال گذشته، با صدور بیش از ۵۰ فرمان زنان و دختران را از تمام حقوق‌شان محروم کرده و آنان را از زندگی عمومی نیز حذف کرده است.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 229 بازدید

رینا امیری، نماینده ویژه ایالات متحده آمریکا در امور زنان و حقوق بشر افغانستان می‌گوید که حکومت فعلی باید محدودیت‌های «فلج‌کننده» علیه زنان و دختران در افغانستان را حذف کند. خانم امیری با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود با قربانیان سیلاب‌های اخیر در سراسر افغانستان ابراز غم‌شریکی کرده است. او تاکید کرد که این سیلاب‌ها جان افراد زیادی را گرفته و خسارات قابل توجهی به بار آورده است. وی افزود که برای مقابله با ویرانی‌های تغییرات آب و هوا (تغییرات اقلیمی) حکومت سرپرست باید از قدرت کُل جمعیت استفاده کرده و محدودیت‌های فلج کننده علیه زنان و دختران را حذف کند. این در حالی است که در نتیجه سیلاب‌های ویران‌گر اخیر در ولایت‌های افغانستان به ویژه در بغلان تا اکنون ۸۰ نفر کُشته و زخمی شده‌ که کودکان و زنان نیز در میان قربانیان این سیلاب‌ها هستند.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 361 بازدید

یک نشست دو روزه تحت عنوان «توان‌مند‌سازی زنان از طریق آموزش» در شهر وین پایتخت کشور اتریش، به‌مناسبت بیست‌و‌هشتمین سال‌گرد کانون فرهنگ افغانستان در اتریش و دومین سال‌گرد جشنواره اهدای تندیس رابعه بلخی برگزار شد. گل‌چهر یفتلی، فعال حقوق زن در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که این نشست به‌خاطر توان‌مند‌سازی و بررسی وضعیت زنان افغانستان در دو محـفل جداگانه در بخش‌های متفاوت و با حضور نماینده‌ی شهر‌داری شهر وین‌، اعضای برجسته‌ی احزاب سیاسی، فعالان حقوق بشر، حقوق زنان و خبرنگاران برگزار شده است. خانم یفتلی گفت: «در هر دو روز نشست، همه‌ی اشتراک‌کنندگان روی وضعیت زنان و دختران تحت حاکمیت حکومت سرپرست صحبت کردند و به شرایط دشوار حقوق بشری در این کشور پرداختند.» او می‌گوید که اشتراک‌کنندگان این نشست از کشورهای غربی به‌ویژه سیاست‌مداران اروپایی حاضر در این نشست خواسته‌اند تا از زنان افغانستان حمایت کنند. این در حالی است که حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره‌ی شان بر افغانستان بیش از ۵۰ فرمان محدود‌کننده بالای زنان و دختران صادر کرده که همواره این زنان به‌خاطر تأمین حقوق خود و توان‌مندسازی نسل آینده، چی در داخل و چی در بیرون از کشور در مقابل حکومت فعلی صدا بلند کردند. در حالی زنان و دختران علیه سیاست‌های تبعیض‌آمیز حکومت فعلی مبارزه می‌کنند که حکومت فعلی نزدیک به سه سال گذشته، محدودیت‌های شدیدی علیه دختران و زنان وضع کرده است. در حال حاضر دختران و زنان به مکتب و دانشگاه نمی‌توانند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 290 بازدید

مرکز خبرنگاران افغانستان درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که رامین امیری، مدیر مسوول تلویزیون «صلح» در هرات پس از ۴۸ روز از زندان حکومت سرپرست آزاد شده است. این مرکز با نشر اعلامیه‌ای گفت که خبر آزادی آقای امیری را جواد امین، نماینده‌ی بخش رسانه‌های ریاست عمومی استخبارات حکومت سرپرست در نشستی با خبرنگاران در ریاست اطلاعات و فرهنگ هرات، اعلام کرده است. در اعلامیه آمده است که آقای امیری در ارتباط با یک موضوع مالی از سوی اداره استخبارات حکومت فعلی در هرات بازداشت شده بود و به قید ضمانت آزاد شده است. مرکز خبرنگاران افغانستان تاکید کرد که پرونده‌اش رامین امیری هنوز باز است و به محکمه فرستاده شده است. این مرکز افزود که مدیر مسوول تلویزیون صلح در دوم ماه حمل از سوی استخبارات‌ حکومت فعلی بازداشت و پس از مدتی به زندان مرکزی هرات منتقل شده بود. مرکز خبرنگاران افغانستان از آزادی رامین امیری استقبال کرده، اما گفته است که احضار و بازداشت طولانی مدت او را بدون این‌که مراحل قانونی رعایت شده باشد، خلاف قانون رسانه‌های کشور می‌داند. این مرکز خواستار رسیدگی به شکایت احتمالی از آقای امیری از طریق کمیسیون رسیدگی به شکایات و تخلفات رسانه‌ای تحت مدیریت وزارت اطلاعات و فرهنگ حکومت فعلی شده است. مرکز خبرنگاران افغانستان می‌گوید که کمیسیون می‌تواند برمبنای قانون رسانه‌های همگانی موضوع را بررسی کند و در صورت تشخیص، رأی بدهد که شکایت از طریق نهادهای عدلی و قضایی حکومت فعلی رسیدگی شود. باید گفت که پیش از این، گروهی از خبرنگاران تبعیدی افغان در آمریکایی شمالی و اروپا طی یک نامه سرگشاده از یوناما یا دفتر هیأت معاونت سازمان ملل متحد خواسته‌ بودند تا زمینه آزادی رامین امیری از بند حکومت فعلی را فراهم کند. این در حالی است که پیش از این نیز حکومت فعلی ندامحمد نوری، خبرنگار رادیو و تلویزیون ملی پروان زیر را پس از سه روز از زندان آزاد کردند. حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره‌شان بر افغانستان، محدودیت‌های شدیدی بر رسانه‌ها و خبرنگاران وضع کرده است.

ادامه مطلب