برچسب: محدودیت

3 هفته قبل - 171 بازدید

زنان مهاجر افغانستانی در زمین فوتبال به دنبال آزادی هستند

خبرگزاری رویترز درتازه‌ترین مورد گزارشی از تیم فوتبال دختران مهاجر افغانستان در برتون آپون ترنت، انگلستان منتشر کرده و گفته است این دختران در زمین فوتبال و به وسیله این ورزش به دنبال آزادی و داشتن صدا هستند. خبرگزاری رویترز با نشر گزارشی گفته است که الهه صفدری تنها ۱۷ سال داشت که نخستین بار به‌عنوان دروازه‌بان به تیم ملی فوتبال زنان افغانستان دعوت شد؛ اما با سقوط کابل در سال ۲۰۲۱ میلادی، مجبور به فرار شد. در گزارش آمده است که به او دستور دادند لباس‌ها و جام‌هایش را نابود کند و همه نشانه‌های حضورش در فوتبال را از شبکه‌های اجتماعی پاک کند. در بخشی از گزارش آمده است که چهار سال بعد، این هفته در سنت جورج پارک انگلستان، دوباره صدای خنده و ضربه به توپ‌ فضا را پر کرد. فیفا اردوی انتخابی بازیکنان زن مهاجر افغانستانی را برگزار کرد تا تیمی تازه شکل گیرد. الهه صفدری این اردو را «پر از عشق و شادی» توصیف کرد؛ فرصتی برای دیدار دوباره با هم‌تیمی‌هایی که نه‌تنها عشق به فوتبال، بلکه تاریخ مشترکی از رنج و مقاومت را با خود دارند. نجمه عارفی، مدافع تیم به خبرگزاری رویترز گفته است: «ما می‌خواهیم فوتبال را به‌عنوان سکویی برای رساندن صدای دختران افغانستان استفاده کنیم. با تأسف امروز یک سگ در خیابان بیشتر از زن در افغانستان حق دارد. ما می‌خواهیم دنیا بداند هنوز اینجاییم، هنوز صدای آن‌ها هستیم و ترسی نداریم.» این اردو بخشی از برنامه فیفا برای ساختن تیم ۲۳ نفره جهت حضور در بازی‌های دوستانه بین‌المللی است. هرچند جانی اینفانتینو، رئیس فیفا، آن را «گامی مهم» خوانده؛ اما صفدری تاکید کرد: «ما می‌خواهیم به‌رسمیت شناخته شویم و در تبعید نماینده افغانستان در سطح جهانی باشیم.» باید گفت، در حالی‌که تیم مردان افغانستان همچنان زیر پرچم کشور بازی می‌کند، حکومت سرپرست ورزش زنان را کاملاً ممنوع کرده است. صفدری و عارفی پس از مهاجرت به انگلستان با دشواری‌های زیادی روبرو شدند: غربت، زبان ناآشنا و احساس تنهایی. الهه صفدری گفت: «پناهنده بودن سخت بود؛ اما فوتبال دوباره به من قدرت داد.» عارفی که می‌خواهد وکیل حقوق بشر شود، افزود: «زمین فوتبال برای ما جای آزادی بود؛ جایی برای رهایی از همه دردها.» صفدری اکنون پیراهن تیم ملی و جام خود را که خانواده‌اش برایش فرستاده‌اند، به‌عنوان گنجینه نگه می‌دارد: «هر بار که این پیراهن را می‌پوشم، حس می‌کنم برای تمام زنانی بازی می‌کنم که مجبور به سکوت شده‌اند. هر بار که بوت‌هایم را می‌بندم، برای زنانی بازی می‌کنم که حتی اجازه یک قدم آزاد راه‌رفتن را ندارند.»

ادامه مطلب


3 هفته قبل - 147 بازدید

سازمان ملل: اخراج افغان‌ها از پاکستان آینده‌ی زنان را نابود می‌کند

کارشناسان سازمان ملل درتازه‌ترین مورد نسبت به اخراج قریب‌الوقوع پناه‌جویان افغانستانی از پاکستان هشدار داده و می‌گویند که زنان و دختران در میان آسیب‌پذیرترین گروه‌هایی‌اند که با بازگشت اجباری به افغانستان با خطرهای جدی رو‌برو خواهند شد. این کارشناسان، با نشر اعلامیه‌ای نوشته است که در حالی میلیون‌ها افغانستانی در آستانه‌ی اخراج از پاکستان قرار دارند که افغانستان با بحران‌های شدیدی دست‌وپنجه نرم می‌کند و آماده‌ی پذیرش این موج بازگشت‌کنندگان نیست. در اعلامیه آمده است که میلیون‌ها افغانستانی در پاکستان در معرض بازگردانده شدن به کشوری اند که با بحران انسانی شدید دست‌وپنجه نرم می‌کند و جایی که زنان و دختران از ابتدایی‌ترین حقوق خود، از جمله آزادی رفت‌وآمد، آموزش و اشتغال، محروم هستند. آنان در بخشی از اعلامیه‌اش هشدار داده‌اند که اخراج گسترده از پاکستان، آموزش هزاران کودک و نوجوان افغانستانی را متوقف خواهد کرد؛ به‌ویژه دخترانی که در افغانستان از آموزش بالاتر از صنف ششم محروم ‌اند. کارشناسان ملل متحد در ادامه افزوده‌اند که زنان سرپرست خانوار و آنانی که محرم مرد ندارند، در صورت اخراج در شرایط دشوارتری قرار خواهند گرفت، زیرا نه پناه‌گاه مطمین دارند و نه شبکه‌های حمایتی که بتواند امنیت و معیشت آنان را تضمین کند. کارشناسان سازمان ملل می‌گویند که اصل «عدم بازگردانی» یک تعهد قطعی در حقوق بین‌الملل است و هیچ کشوری حق ندارد فردی را به جایی بازگرداند که جان یا آزادی‌شان در خطر باشد. آنان از دولت پاکستان خواستند که فوراً این برنامه را متوقف کرده و به تعهدات بین‌المللی‌اش پایبند بماند. همچنین در بخشی از اعلامیه تاکید شده است که زنان و دختران افغانستانی به دلیل محدودیت‌های حکومت فعلی با خطر محرومیت مضاعف روبرو هستند و اخراج آنان، زندگی و آینده‌ی‌شان را بیش از پیش در معرض تهدید قرار می‌دهد. کارشناسان ضمن قدردانی از میزبانی طولانی‌مدت پاکستان از میلیون‌ها پناه‌جو، از جامعه‌ی جهانی خواستند تا حمایت خود را از زنان و دختران افغانستانی افزایش داده و در اسکان مجدد آنان سهم بیش‌تری بر عهده بگیرند. باید گفت که دولت پاکستان، در ۳۱ جولای اعلام کرد که بر اساس «طرح بازگرداندن غیرقانونی اتباع خارجی» تمامی افغانستانی‌ها، حتا دارندگان کارت پی‌اوآر، باید تا اول سپتمبر این کشور را ترک کنند.

ادامه مطلب


3 هفته قبل - 141 بازدید

کارشناسان سازمان ملل: پاکستان اخراج مهاجران افغانستان را فوراً متوقف ‏کند

کارشناسان سازمان ملل متحد درتازه‌‍ترین مورد از دولت پاکستان خواسته‌اند که اخراج ‏برنامه‌ریزی‌شده‌ی مهاجران افغانستان را متوقف کرده و به تعهدات ‏بین‌المللی خود احترام بگذارد.‏ کارشناسان با نشر یک بیانیه‌ای مشترک تاکید کردند که میلیون‌ها مهاجر در پاکستان در ‏معرض خطر فرستادن به کشوری هستند که قادر به مقابله با بحران ‏بشری موجود نیست. کارشناسان سازمان ملل متحد با اشاره به ‏نگرانی‌های گسترده‌ درباره‌ی نقض حقوق بشر، به‌ویژه محرومیت زنان ‏و دختران از آزادی، کار و آموزش گفته‌اند: «پاکستان براساس قوانین بین‌المللی ‏حقوق بشر و پناهندگان مکلفیت دارد که کسی را به مکانی برنگرداند ‏که با تهدیدات جدی علیه جان یا آزادی‌شان مواجه باشد‎.‌‏»‏ آنان تاکید کرده‌اند که مکلفیت عدم بازگشت اختیاری نیست، این سنگ ‏بنای پیمان و قانون بین‌المللی عرفی است که باید رعایت شود‎.‌‏ در اعلامیه آمده است، بسیاری از مهاجرانی که با اخراج روبرو ‏هستند خانه‌ای برای برگشت در افغانستان ندارند و فاقد شبکه‌های ‏حمایتی خانواده و جامعه‌ اند.‏ کارشناسان می‌گویند: «ما مخصوصا در مورد وضعیت خانواده‌هایی که توسط ‏زنان رهبری می‌شوند و آنانی که محرم (سرپرست مرد) ندارند و در ‏معرض خطر بیشتر قرار دارند، نگران هستیم.» همچنین آنان از کاهش و توقف برنامه‌های دولت‌هایی که به شهروندان ‏افغانستان وعده‌ی اسکان مجدد داده بودند، ابراز تأسف کرده و گفته‌اند که ‏این کشورها از اصول همبستگی بین‌المللی و اشتراک مسئولیت با ‏کشورهای میزبان پناهندگان روی برگردانده‌اند‎.‎ قابل ذکر است که دولت پاکستان اول سپتامبر را آخرین مهلت برای بازگشت تعیین کرده است. در این مرحله دارندگان کارت پی‌او‌آر نیز شامل‌ هستند.‏ مهاجران مقیم پاکستان شامل افرادی هستند که چند دهه قبل مهاجر ‏یا در آن‌جا متولد شده‌اند. بخشی از این مهاجران، نظامیان و کارمندان ‏حکومت پیشین هستند که به پاکستان رفته و در آن‌جا به‌دنبال پناهندگی ‏در دیگر کشورها اند.‏

ادامه مطلب


3 هفته قبل - 123 بازدید

ملل متحد: ۹۲ درصد مردم افغانستان از آموزش دختران حمایت می‌کنند

بخش زنان سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که بر اساس یک نظرسنجی این نهاد، ۹۲ درصد مردم افغانستان از آموزش زنان و دختران حمایت می‌کنند و با دیدگاه حکومت سرپرست در مورد منع آموزش دختران مخالف هستند. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای گفته است که این نظرسنجی به صورت خانه‌به‌خانه انجام شده و در آن دیدگاه دو هزار و ۱۹۰ شهروند افغانستان در مورد آموزش دختران پرسیده شده است و طبق این نظرسنجی، در جوامع روستایی ۸۷ درصد مردان و ۹۵ درصد زنان و در جوامع شهری ۹۵ درصد مردان و زنان از آموزش دختران‌شان حمایت می‌کنند. اعلامیه به نقل از سوزان فرگوسن، نماینده‌ی ویژه بخش زنان سازمان ملل متحد در افغانستان، نوشته است: «تقریباً همیشه اولین چیزی که دختران به ما می‌گویند این است که آن‌ها مشتاق یادگیری هستند و فقط می‌خواهند فرصتی برای تحصیل داشته باشند.» سوزان فرگوسن در ادامه تاکید کرده است: «خانواده‌ها همچنان گفته‌اند که می‌خواهند دختران‌شان این رویا را داشته باشند. آن‌ها می‌دانند که سوادآموزی و یادگیری می‌تواند مسیر زندگی یک دختر را در کشوری که نیمی از جمعیت آن در فقر زندگی می‌کنند، تغییر دهد.» همچنین سوفیا کالتورپ، رییس امور بشردوستانه‌ی بخش زنان سازمان ملل متحد نیز در یک کنفرانس خبری گفته است که حمایت از آموزش دختران در میان مردان و زنان، هم در جوامع روستایی و هم در جوامع شهر افغانستان «چشم‌گیر» است. وی در ادامه تاکید کرده است که از هر ۱۰ نفر شامل این نظرسنجی، نُه نفر گفته‌اند که مخالف محدودیت‌های حکومت فعلی بر آموزش دختران هستند و این محدودیت‌ها دیدگاه آنان را منعکس نمی‌کند. بر اساس یافته‌های گزارش «هشدار جنسیتی» سازمان ملل متحد، ۹۲ درصد از اشتراک کنندگان گفته‌اند که دریافت آموزش متوسطه برای دختران مهم است. در این گزارش آمده است که در میان مردان، ۶۳ درصد آنان پدری را که از آموزش دختران حمایت می‌کند، «متقی» توصیف کرده‌اند که نشانگر هم‌سویی عمیق آنان با حق آموزش دختران است. بخش زنان سازمان ملل متحد به پیامدهای ممنوعیت آموزش دختران و محدودیت‌های حکومت سرپرست نیز هشدار داده است. بر اساس گزارش بخش زنان سازمان ملل متحد، تأثیر این محدودیت‌ها فراتر از اقتصاد است و توانایی زنان برای تصور آینده‌ای را که در آن بتوانند کار کنند، رهبری کنند و مشارکت داشته باشند، به طور سیستماتیک، از بین می‌برد. رییس امور بشردوستانه‌ی بخش زنان سازمان ملل متحد خواستار پاسخ عملی به زنان و دختران افغا‌نستان در مقابل محدودیت‌ها شد و آن را یکی از بزرگ‌ترین «آزمون‌ها» جهان در زمینه‌ی برابری جنسیتی دانست.

ادامه مطلب


3 هفته قبل - 133 بازدید

داکتر ناکام؛ مادر پیروز در میدان فقر

در کوچه‌های خاکی شهر، پشت دروازه‌ی زنگ‌زده‌ی یک خانه‌ی کرایی، زنی زند‌گی می‌کند که روزی با هزاران امید و آرزو قدم به دانشگاه طب گذاشته بود. زینب در خانواده‌ای متوسط در کابل به دنیا آمده بود. پدرش کارمند ساده‌ی دولت و مادرش زن خانه‌دار بود. از همان کودکی، زینب با هم‌سن‌وسالانش فرق داشت. وقتی دختران کوچک همسایه سرگرم عروسک‌بازی بودند، او با یک جعبه‌ی کمک‌های اولیه که از یک داکتر همسایه گرفته بود، زانوهای زخمی بچه‌های کوچه را پانسمان می‌کرد. هرگاه کسی در خانه مریض می‌شد، نخستین کسی که دست‌پاچه دماسنج می‌آورد و پتویی نازک روی مریض می‌انداخت، زینب بود. در ذهنش، خود را در روپوش سفید داکتری تجسم می‌کرد که در شفاخانه‌ای بزرگ کار می‌کند؛ همان داکتر مهربانی که همه با امید سراغش می‌آیند. در مکتب، بهترین شاگرد بود. همیشه نمراتش از همه بالاتر بود و در مضامینی چون بیولوژی و کیمیا، ممتازترین. معلم‌هایش می‌گفتند: «این دختر اگر همین‌طور ادامه بدهد، روزی داکتر می‌شود.» همین جمله‌ها، آتشی از انگیزه در درون زینب شعله‌ور می‌کرد. شب‌ها زیر چراغ کم‌نور نفتی می‌نشست و تا نیمه‌شب درس می‌خواند. گاهی مادرش از او می‌خواست که بخوابد، اما او با اصرار جواب می‌داد: «مادر جان، من باید بخوانم. من باید داکتر شوم.» سال‌های دشوار مکتب گذشت و او در کانکور کامیاب شد. وقتی خبر رسید که در رشته‌ی طب دانشگاه قبول شده، چنان خوشحالی فضای خانه‌شان را پر کرد که مادرش از خوشی گریه کرد و پدرش، برای نخستین بار در زندگی، یک دست لباس نو برای دخترش خرید. زینب احساس می‌کرد دیگر فاصله‌ای میان او و رؤیای دیرینه‌اش نمانده است. روزهای دانشگاه برایش پرمشغله، اما شیرین بود. صبح‌ها زود از خانه بیرون می‌زد، در صنف‌هایی پر از دانشجو می‌نشست و با شوق، سخنان استادان درباره‌ی تشریح و فیزیولوژی را یادداشت می‌کرد. در لابراتوار، وقتی اسکلت مصنوعی را لمس می‌کرد یا قلب پلاستیکی را در دست می‌گرفت، نوری از شوق در دلش می‌درخشید. او حتی در شفاخانه‌ی آموزشی، در کنار داکتران واقعی ایستاده بود، فشار خون مریضان را گرفته، تاریخچه‌ی بیماری نوشته و گوش به توصیه‌های پزشکی سپرده بود. در آن روزها، خودش را به‌روشنی در آینده می‌دید؛ با روپوش سفید، در اتاق معاینه‌ای که بیماران با اعتماد در آن صف کشیده‌اند. اما همان سال چهارم، ورق زندگی‌اش برگشت. پدر و مادرش با صدایی آرام اما قاطع گفتند که وقت ازدواجش رسیده است. زینب مات و مبهوت ماند. گریه کرد، التماس کرد که بگذارند تحصیلش را تمام کند. اما در خانواده‌های سنتی، کمتر صدای دختر شنیده می‌شود. آن‌ها گفتند: «دختر جان، تحصیل همیشه هست، اما نصیب اگر آمد، نباید رد کرد. شوهر خوب پیدا شده، رنگ‌مال است، زحمت‌کش است، با تو خوش خواهد بود.» زینب دل‌شکسته بود. شب‌های زیادی را در سکوت گریه کرد، بی‌آن‌که به هم‌صنفی‌هایش بگوید چه در دل دارد. عاقبت، ازدواج کرد. شوهرش – جاوید – مردی آرام، خاموش و زحمت‌کش بود. در آغاز، جاوید او را تشویق می‌کرد که درسش را ادامه دهد، اما زندگی همیشه آن‌طور که آدم انتظار دارد پیش نمی‌رود. تنها چند ماه بعد، زینب باردار شد. این خبر، همه‌چیز را تغییر داد. روزهای بارداری برایش سخت و طاقت‌فرسا بود. صبح‌ها نمی‌توانست به صنف برود و شب‌ها از تهوع و بی‌خوابی رنج می‌برد. استادان دانشگاه سخت‌گیر بودند و غیبت‌ها را به‌راحتی نمی‌پذیرفتند. هم‌صنفی‌هایش پیش می‌رفتند، اما او جا ماند. هر بار که تصمیم می‌گرفت بازگردد، صدای گریه‌ی طفل کوچکش مانع می‌شد. مادر شدن، او را در مسیری انداخت که بازگشتی از آن ممکن نبود. سال‌های بعد، زینب مادر دو کودک شد: پسری سه‌ساله و دختری هجده‌ماهه. زندگی‌اش پر از گریه‌های نیمه‌شب، بی‌خوابی، و دل‌نگرانی بابت شیر خشک، دوا و کرایه‌ی خانه بود. در خانه‌ی کوچک کرایی‌شان، هر روز می‌نشستند و حساب‌وکتاب می‌کردند که آیا معاش جاوید کفایت می‌کند یا نه. جاوید، صبح‌ها زود از خانه بیرون می‌رفت، با قلم‌مو و دبه‌های رنگ، تا دیوارها و دروازه‌های خانه‌های مردم را رنگ بزند. عصرها با شانه‌های خمیده و لباس‌هایی چرک‌آلود برمی‌گشت. دست‌هایش همیشه بوی رنگ و تینر می‌داد، پوستش ترک‌خورده و زبر شده بود. زینب بارها دیده بود که شوهرش، خسته از روزگار، سرش را به دیوار تکیه می‌داد و آه می‌کشید. دلش برای جاوید می‌سوخت، اما می‌دانست که رنگ‌مالی، کاری پرزحمت با درآمدی اندک است و نمی‌تواند تمامی هزینه‌های زندگی را تأمین کند. همین شد که زینب به صنایع دستی روی آورد. ابتدا با نخ‌ها و پارچه‌هایی که از جهازش باقی مانده بود، گلدوزی می‌کرد. یک روز، همسایه‌اش کار او را دید و خواست یکی برایش بدوزد. وقتی زینب در ازای آن کار، مبلغ اندکی دریافت کرد، دلش از امید لبریز شد. پس از آن، شروع کرد به ساختن کیف‌های کوچک، دستمال‌های گلدوزی‌شده و زیورآلات دستی. شب‌ها، وقتی کودکانش به خواب می‌رفتند، چراغ کوچک اتاق را روشن می‌کرد و پشت میز کار می‌نشست. گاهی تا نیمه‌شب می‌دوخت؛ چشمانش سرخ می‌شد، اما وقتی صبح حاصل کار شبانه‌اش را می‌دید، خستگی از تنش بیرون می‌رفت. رفته‌رفته، زنان دیگر محله نیز به او پیوستند. کنار هم می‌نشستند، کار می‌کردند و درد دل می‌گفتند. زینب به آن‌ها یاد می‌داد که چگونه با نخ و پارچه چیزی زیبا بیافرینند. می‌گفت: «اگر نمی‌توانیم بیرون از خانه کار کنیم، حداقل می‌توانیم در خانه دست‌ساخته تولید کنیم. نباید دست خالی بمانیم.» صنایع دستی، برای زینب فقط وسیله‌ای برای تأمین نان نبود؛ بلکه مایه‌ی عزت و امید شده بود. او امروز در دو دنیا زندگی می‌کند؛ دنیای حسرت و دنیای امید. حسرتِ آن‌چه از دست داده، و امید به آن‌چه شاید روزی دوباره به دست بیاورد. زینب می‌گوید: «اگر نتوانستم داکتر باشم، دست‌کم داکتر خانواده‌ام هستم. من باید داکتر دردهای کودکانم باشم، داکتر زندگی خودم باشم.» همین اندیشه است که او را سر پا نگه می‌دارد. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


3 هفته قبل - 116 بازدید

نهادهای مدنی خواستار ایجاد سازوکار تحقیقاتی مستقل در قبال نقض حقوق بشر در افغانستان شدند

بیش از صد نهاد مدنی و مدافع حقوق بشر در یک نامه‌ی مشترک سرگشاده به شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا، خواستار ‏ایجاد یک سازوکار مستقل بین‌المللی پاسخ‌گویی برای رسیدگی به نقض حقوق بشر در افغانستان شدند. این نامه که امروز (پنج‌شنبه، ۶ سنبله) منتشر شده، از سوی ۸۶ نهاد مدنی داخلی و ۲۲ نهاد بین‌المللی، از جمله سازمان عفو ‏بین‌الملل و دیدبان حقوق بشر امضاء شده است. در نامه آمده است که سازوکاری از سوی شورای حقوق بشر ایجاد شود که بتواند از روند پاسخ‌گویی در قبال موارد نقض فاحش ‏و سیستماتیک حقوق بشر و جرایم مشمول حقوق بین‌الملل حمایت کند.‏ این نهادها تاکید کرده‌اند که سازوکار پاسخ‌گویی می‌تواند از دسترسی به قربانیان و بازماندگان به عدالت، حقیقت و جبران خسارت حمایت ‏کند و به چرخه‌های خشونت و معافیت از مجازات پایان دهد.‏ نهادهای مدنی و مدافع حقوق بشر در ادامه افزوده‌اند که سازوکار پاسخ‌گویی مکمل مأموریت گزارشگر ویژه‌ی سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر در افغانستان ‏خواهد بود. همچنین این نهادها در بخشی از نامه، بر تمدید مأموریت این گزارشگر نیز تاکید کرده‌اند.‏ پیش از این نهادهای جامعه مدنی خواستار ایجاد یک سازوکار برای تحقیق، گردآوری، حفظ و تحلیل اسناد و شواهد موارد نقض ‏جدی حقوق بشر در افغانستان شده بودند.‏ قابل ذکر است که اخیراً گزارشگر ویژه‌ی سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر افغانستان و برخی کشورها نیز از ایجاد این مکانسیم حمایت کردند.‏

ادامه مطلب


3 هفته قبل - 120 بازدید

سازمان ملل: افغانستان با شدیدترین بحران حقوق زنان مواجه است

بخش زنان سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده که چهار سال پس از تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، حقوق و کرامت زنان و دختران به‌گونه‌ای سیستماتیک نقض شده است. این نهاد با نشر گزارشی گفته است که هیچ‌یک از محدودیت‌های وضع‌شده لغو نشده و با صدور هر فرمان تازه، زنان بیشتر از زند‌گی اجتماعی حذف شده و همچنان دختران در افغانستان پس از سن ۱۳سالگی از آموزش محروم شده‌اند. در ادامه آمده است که زنان و دختران از بیشتر مشاغل و فعالیت‌های سیاسی کنار گذاشته شده‌اند و در بسیاری از مناطق، حتی اجازه رفت‌وآمد بدون همراهی مرد را ندارند. بخش زنان سازمان ملل متحد در بخشی از گزارشش هشدار داده است که محرومیت زنان و دختران از آموزش در رشته‌های طبی، محدودیت در درمان توسط پزشکان مرد و کاهش کمک‌های خارجی باعث شده زنان به خدمات صحی ضروری دسترسی نداشته باشند. این سازمان تاکید کرده است که پیامدهای این وضعیت تکان‌دهنده است و به افزایش مرگ‌ومیر مادران، گسترش ازدواج‌های اجباری دختران و افزایش خشونت علیه زنان انجامیده است. بخش زنان سازمان ملل متحد ضمن ستایش از شجاعت و ایستاد‌گی زنان افغانستان، از جامعه‌ی جهانی خواسته است تا در برابر این بحران سکوت نکند. سازمان ملل در بخشی از گزارشش افزوده است که حمایت از زنان و دختران در افغانستان یک ضرورت فوری می‌باشد. این در حالی است که حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان، زنان و دختران را از آموزش و ‏تحصیل محروم کرده است. حکومت فعلی در آخرین محدودیت خود، ‏دروازه‌های انستیتوت‌های طبی را به‌روی دختران بست، در حالی که ‏بخش صحت افغانستان با کمبود پرسنل مواجه است.‏ این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


3 هفته قبل - 155 بازدید

تدریس ۱۸ مضمون در دانشگاه‌های افغانستان ممنوع شد

وزارت تحصیلات عالی حکومت سرپرست درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که ۱۸ مضمون از نصاب تحصیلی افغانستان حذف شده و تدریس ۶۶ مضمون دیگر تنها پس از «اصلاحات» و «بازنگری» مجاز خواهد بود. این وزارت دلیل این اقدام را «مخالفت برخی مضامین با اصول شریعت و پالیسی امارت اسلامی» عنوان کرده و آن را با ارسال مکتوبی به دانشگاه‌های دولتی و خصوصی ابلاغ کرده است. در مکتوب وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی آمده است مضامینی مانند حقوق اساسی افغانستان، جامعه‌شناسی زنان، حکومت‌داری خوب، حقوق بشر و دموکراسی، تاریخ ادیان، فلسفه اخلاق، آزار و اذیت جنسی، و نقش زنان در ارتباطات عامه به‌طور کامل از برنامه درسی حذف شده‌اند. زیار این مضامین مغایر با دیدگاه‌های شرعی و سیاسی حکومت بوده است. همچنین در کنار آن، تدریس ۶۶ مضمون دیگر از رشته‌های علوم سیاسی، حقوق، روابط بین‌الملل، جامعه‌شناسی، روان‌شناسی و رسانه‌ها منوط به بازنگری و تغییر شده است. در این مکتوب آمده است که این فهرست شامل موضوعاتی چون حقوق بین‌الملل عمومی و اسلامی، مبانی سیاست خارجی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی غرب، امنیت بین‌الملل، سازمان‌های غیردولتی و جامعه مدنی، جمعیت‌شناسی، توسعه انسانی، روان‌شناسی عمومی، آسیب‌شناسی روانی، سواد رسانه‌ای و نظریه‌های روابط بین‌الملل می‌شود. در این مکتوب تاکید شده است که دانشگاه‌ها موظف‌اند از تدریس مضامین حذف‌شده جلوگیری کنند و مضامین مشروط را «به‌صورت نقدی و اصلاحی» تدریس کنند. قابل ذکر است که از زمان بازگشت حکومت فعلی به قدرت، محدودیت‌های فراوانی بر آموزش در این کشور اعمال شده و شمار زیادی از رشته‌ها و مضامین دانشگاهی یا به‌طور کامل حذف شده یا با محدودیت‌های شدید روبرو شده‌اند. باید گفت که ملا هبت‌الله آخندزاده، رهبر حکومت فعلی، در آگوست ۲۰۲۲ میلادی دستور ایجاد «ریاست بازبینی نصاب» را صادر کرد تا روند «اسلامی‌سازی» محتوای دانشگاهی آغاز شود. همچنین در آگوست ۲۰۲۴ میلادی نشریه نیچر، یکی از معتبرترین مجلات علمی پژوهشی جهان که زمینه وضعیت دانشگاه‌ها کار می‌کند، با استناد به یک سند ۷۸ صفحه‌ای گزارش داد که برخی رشته‌ها و مضامین هنری و فرهنگی، از جمله موسیقی و هنرهای بصری قرار است از برنامه دانشگاه‌ها در افغانستان حذف و با دروس زراعت و مضامین مذهبی جایگزین شود.

ادامه مطلب


4 هفته قبل - 126 بازدید

سازمان ملل: از ۹۸۱ کسب‌وکار زنان در افغانستان پشتیبانی کردیم

برنامه‌ توسعه‌ی سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که تا می ‌۲۰۲۵ میلادی، به ۹۸۱ شرکت متعلق به زنان یا تحت مدیریت آنان وام داده است. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که در این بازه‌ی زمانی در مجموع به سه هزار و ۶۲۳ کسب‌وکار کوچک و متوسط در افغانستان، وام داده است. برنامه‌ توسعه‌ی سازمان ملل در ادامه تاکید کرده است که ارزش مجموعی این وام‌ها ۷.۷۵ میلیون دالر است که توانسته از هشت هزار و ۷۹۰ شغل پشتی‌بانی کند، همچنان در میان این آمار، سهم زنان کارآفرین برجسته است و نشان می‌دهد که با وجود محدودیت‌های اجتماعی و اقتصادی، آنان هم‌چنان در تلاش برای حفظ جایگاه خود در بازار کار هستند. در اعلامیه آمده است که هدف از این کمک‌ها، تقویت توانایی مالی صاحبان کسب‌وکار، ایجاد اشتغال و فراهم‌کردن زمینه‌ی مشارکت بیش‌تر زنان در اقتصاد افغانستان است. قابل ذکر است که زنان و دختران در افغانستان، در چهار سال اخیر با محدودیت‌های گسترده‌ در عرصه‌ی کار و آموزش روبرو شده‌اند. بسیاری از آنان شغل‌های رسمی خود را از دست داده و به فعالیت‌های کوچک خانگی روی آورده‌اند. همچنین حکومت سرپرست با تسلط بر کشور آموزش‌های بالاتر از صنف ششم برای دختران را منع کرده است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


4 هفته قبل - 169 بازدید

رادیو فرانسه: دختران افغانستان با بحران روانی مواجه‌ هستند

رادیو بین‌المللی فرانسه (rfi) درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که زنان و دختران در افغانستان با محدودیت‌های شدید، محرومیت از آموزش و تهدیدهای امنیتی مواجه هستند و بسیاری از آنان تنها رویای ترک کشور را در سر دارند و با بحران روحی مواجه هستند. این رادیو امروز (یک‌شنبه، ۲ سنبله) گزارش داده است که شیلا نوری، موسس سازمان زنان افغان در فرانسه، برای اولین‌بار پس از تسلط حکومت سرپرست در سال ۲۰۲۱ میلادی توانسته در سراسر افغانستان سفر کند و او در این سفر از ۱۵ ولایت دیدار و با زنان، دختران و مردان درباره وضعیت انسانی و روانی آن‌ها گفتگو کرده است. خانم نوری در این گزارش گفته است که دختران از سن ۱۳ ساله‌گی از ادامه تحصیل محروم شده‌اند و بسیاری از زنان و دختران در وضعیت روانی وخیمی قرار دارند. او در ادامه تاکید کرده است که دسترسی به شغل، مراکز تفریحی و خدمات درمانی برای زنان بسیار محدود شده است. موسس سازمان زنان افغان در فرانسه افزوده است که کودکان نیز تحت فشار هستند و بسیاری مجبورند برای کمک به خانواده در خیابان‌ها کار کنند. خانم نوری می‌گوید: «زنان و دخترانی که در گذشته تحصیل می‌کردند و یا وظیفه داشتند اکنون بسیار افسرده‌اند. آنان تمام روز در خانه‌اند، بیدار می‌شوند، غذا می‌پزند، خانه را تمیز می‌کنند و تنها کاری که می‌توانند انجام دهند اینست که برای خرید یا دیدار همدیگر بیرون بروند.» در اواسط ماه میزان سال گذشته، آژانس پناهندگان سازمان ملل گزارش داد که بیماری‌های روانی در میان زنان افغان در یک سال گذشته ۴۰ تا ۵۰ درصد افزایش یافته است. همچنین در اوایل ماه جوزای سال جاری دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه ملل متحد در گزارشی اعلام کرد که ۴۸ درصد مردم افغانستان زیر خط فقر زندگی می‌کنند و بیش از ۲۲ میلیون نفر به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند.

ادامه مطلب