اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد اعلام کرده است که در سال ۲۰۲۵ میلادی به یک میلیون خانواده‌ی آسیب‌پذیر به شمول ۷.۸ میلیون زن و کودک کمک نقدی می‌کند. اوچا امروز (چهارشنبه، ۱۷ دلو) با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که در سال ۲۰۲۵ میلادی، ۲۲.۹ میلیون نفر در افغانستان به کمک‌های بشردوستانه نیاز خواهند داشت. در بخشی از این اعلامیه آمده است که در افغانستان، کمک‌های نقدی به خانواده‌ها این امکان را می‌دهد که به موارد ضروری مانند غذا، دارو و لوازم زمستانی دست یابند. اوچا در بخشی از اعلامیه‌اش تاکید کرده است که ۸۹ درصد خانوارها این نوع حمایت آبرومند را ترجیح می‌دهند و برای کمک به افرادی که در اولویت قرار دارند، نیاز به ۲.۲۴ میلیارد دالر بودجه است. در ادامه آمده است که از میان ۲۲.۹ میلیون نفر نیازمند، ۲۱ میلیون نفر آنان به آب و خدمات بهداشتی کافی دسترسی ندارند، ۱۴.۸ میلیون نفر با ناامنی شدید غذایی مواجه‌اند و ۱۴.۳ میلیون نفر دسترسی محدودی به خدمات درمانی دارند. اوچا افزوده است که ۷.۸ میلیون زن و کودک به ویژه در زمینه‌ی تغذیه به کمک‌های فوری نیاز دارند. این در بحران‌های بهداشتی نیز زنان را با چالش‌های بزرگی روبه‌رو کرده است. کم‌بود خدمات بهداشتی، به‌ویژه در زمینه‌ی سلامت مادران و باروری، منجر به افزایش نرخ سوءتغذیه در میان زنان باردار و شیرده شده است. این در حالی‌ست که چندی پیش اوچا هشدار داده بود که در سال ۲۰۲۵ میلادی، وضعیت زنان به‌دلیل ادامه‌ی محدودیت‌های شدید حکومت سرپرست، بحران‌های اقتصادی و دسترسی محدود به خدمات اساسی، بیش از پیش وخیم‌تر خواهد شد. این دفتر گفت که زنان به‌ویژه در معرض خطرات حفاظتی و تبعیض‌های ساختاری قرار دارند که توانایی آنان برای دسترسی به خدمات حیاتی، مشارکت در جامعه و تأمین معیشت را به شدت محدود کرده است. این نهاد بیان کرده بود که در سال ۲۰۲۵، حدود ۱.۱ میلیون زن به درمان سوءتغذیه حاد نیاز خواهند داشت.

شماری از زنان معترض و اعضای جنبش فانوس آزادی زنان افغانستان خواستار توقف اخراج اجباری مهاجرین افغانستان از پاکستان شدند. این جنبش اعتراضی با نشر اعلامیه‌ای در پیوند به اخراج مهاجرین از پاکستان ابراز نگرانی کرده است. زنان معترض از بازداشت زنان و کودکان اهل افغانستان توسط پولیس پاکستان و اخراج اجباری آنان به کشور هشدار داده‌اند و تاکید کردند که این اقدامات دولت پاکستان زندگی بسیاری از مهاجرین را با خطر جدی مواجه کرده است. در ادامه آمده است که تأخیر در بررسی پرونده مهاجرتی‌ توسط کشورها، سبب افزایش فشار روانی بر مهاجرین شده است. در اعلامیه آمده است که یک جوان تبعه افغانستان در اسلام‌آباد پاکستان بر اثر ناامیدی ناشی از تأخیر در روند بررسی پرونده مهاجرتی‌اش توسط دولت کانادا، دست به خودکشی زده است. زنان معترض می‌گویند که شهروندان بی‌پناه افغانستان «به دلیل ظلم و سرکوب حکومت سرپرست، به کشورهای همسایه پناه آورده‌اند و نیازمند حمایت فوری و مؤثر هستند.» این زنان معترض از دولت‌ها و نهادهای حقوق بشری می‌خواهند برای توقف اخراج اجباری و حمایت از مهاجرین افغانستان در پاکستان اقدام کنند. قابل ذکر است که دولت پاکستان طی هفته‌های اخیر، روند اخراج مهاجرین افغانستان به‌شمول زنان و کودکان را سرعت بخشیده است. توقیف و اخراج اجباری مهاجران در اسلام‌آباد، در روزهای اخیر واکنش‌های زیادی مواجه شده و از این میان، روز گذشته ریچارد بنیت، گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر ملل متحد برای افغانستان، خواستار توقف بازداشت و اخراج اجباری مهاجران افغانستانی از پاکستان شد. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر افغانستان شمار زیاد فعالان مدنی، مدافعان حقوق بشر و حقوق زن، خبرنگاران، دگرباشان جنسی، نظامیان پیشین و افغان‌هایی که با نیروهای خارجی در افغانستان همکار بودند، به دلیل هراس از انتقام‌جویی و یا هم رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی‌شان به کشورهای اروپایی و آمریکایی به پاکستان رفته‌اند که برخی از آنان هنوز هم منتظر طی مراحل درخواست‌های پناهندگی‌شان اند.

پیو اسمیت، مدیر بخش آسیا و اقیانوسیه در صندوق جمعیت سازمان ملل می‌گوید که توقف کمک‌های مالی آمریکا میلیون‌ها افغانستانی را از دسترسی به خدمات بهداشتی و باروری محروم خواهد کرد. پیو اسمیت گفته است که ادامه این وضعیت در سه سال آینده، باعث مرگ بیش از هزار مادر براثر زایمان در افغانستان خواهد شد. دونالد ترمپ، رییس‌جمهور آمریکا، ماه گذشته دستور توقف ۹۰ روزه کمک‌های خارجی این کشور را صادر کرد. این تصمیم نگرانی سازمان‌های امدادی در سراسر جهان را که به کمک‌های مالی این کشور وابسته اند، برانگیخته است. هرچند حکومت ترامپ بعدا معافیت‌هایی برای کمک‌های غذایی و سایر کمک‌های فوری بشردوستانه صادر کرد، اما امدادگران می‌گویند که تاثیر این اقدام از هم‌اکنون روی برخی از آسیب‌پذیرترین مردم جهان احساس می‌شود. مدیر بخش آسیا و اقیانوسیه در صندوق جمعیت سازمان ملل تاکید کرده است که بیش از ۹ میلیون نفر در افغانستان و بیش از ۱.۲ میلیون پناهجو و مهاجر افغانستانی در پاکستان به دلیل تعطیلی مراکز بهداشتی، دسترسی خود به خدمات درمانی را از دست خواهند داد. او افزوده است که افغانستان یکی از بالاترین نرخ‌ مرگ‌ومیر مادران بر اثر زایمان در جهان را دارد و هر دو ساعت یک مادر به دلیل عوارض قابل پیشگیری بارداری جان خود را از دست می‌دهد. وی تصریح کرد: «وقتی پروژه‌های ما تامین مالی نشود، زنان مجبورند به‌تنهایی و در شرایط غیربهداشتی زایمان کنند. نوزادان از علل قابل پیشگیری جان خود را از دست می‌دهند. این افراد واقعا آسیب‌پذیرترین مردم جهان هستند.» او افزود: «فقط اگر افغانستان را در نظر بگیریم، بین سال‌های ۲۰۲۵ تا ۲۰۲۸، تخمین می‌زنیم که عدم حمایت آمریکا منجر به ۱۲۰۰ مورد مرگ‌ومیر مادران در جریان ولادت و بیش از یک صد هزار مورد بارداری ناخواسته خواهد شد.» اسمیت اذعان کرد که کمک‌های مالی آمریکا در سال ۲۰۲۳ از ۳۸۰۰ مورد مرگ در دوران بارداری در سراسر جهان جلوگیری کرده است. او افزود: «فقط در منطقه ما، صندوق جمعیت سازمان ملل امسال به بیش از ۳۰۸ میلیون دالر نیاز دارد تا خدمات اساسی را در افغانستان، بنگلادش و پاکستان ادامه دهد.» همچنین ریوا اسکینازی، مدیر روابط عمومی در فدراسیون بین‌المللی تنظیم خانواده، به رویترز گفت که این فدراسیون نیز مجبور خواهد شد خدمات برنامه‌ریزی خانواده و بهداشت جنسی و باروری را در غرب افریقا متوقف کند. او گفت: «ما شاهد افزایش بارداری‌های ناخواسته و مرگ‌ومیر مادران خواهیم بود. ارسال وسایل پیشگیری از بارداری به اعضای ما با مشکل مواجه خواهد شد. این یک فاجعه است.» فدراسیون بین‌المللی تنظیم خانواده که متشکل از سازمان‌های ملی مدافع بهداشت جنسی و باروری است، تخمین می‌زند که در ۱۳ کشور، عمدتا در افریقا، باید از دریافت حداقل ۶۱ میلیون دالر کمک مالی آمریکا در طول چهار سال آینده صرف‌نظر کند.

سازمان جهانی صحت به مناسبت روز جهانی سرطان اعلام کرده است که هر سال، تقریباً ۴۰۰ هزار طفل و جوان (۰الی ۱۹ سال) به سرطان مبتلا می‌شوند. این سازمان به مناسبت روز جهانی سرطان، گزارشی را در وب‌سایت خود منتشر کرده است که روی سرطان کودکان تمرکز دارد و در این گزارش آمده است که هر سال، تقریباً ۴۰۰ هزار طفل و جوان به سرطان مبتلا استند. انواع معمول آن، شامل سرطان خون یا لوکیمیا، تومورهای مغزی، لمفوما و سایر تومورهای جامد مانند نیوروبلاستوما و تومور ولمانز است. در ادامه آمده است که در کشورهای پر درآمد، میزان تداوی سرطان کودکان ۸۰ درصد است، در حالی که در کشورهای کم درآمد و متوسط این میزان کمتر از ۳۰ درصد است. سازمان جهانی صحت تاکید کرد که در کشورهای توسعه نیافته یا در حال توسعه، میزان مرگ و میر، به دلیل تاخیر در تشخیص، تشخیص نادرست، عدم دسترسی به درمان اساسی، قطع درمان و عوارض جانبی و عود این بیماری، بالا ست. بر اساس آمار سازمان جهانی صحت، تنها ۲۹ درصد از کشورهای کم درآمد گزارش داده‌اند که به ادویه‌ی سرطان دسترسی دارند، در حالی که در کشورهای با درآمد بالا، ۹۶ درصد است. در گزارش آمده است که تشخیص زودهنگام سرطان و درمان مبتنی بر تشخیص برای بهبود نتایج سرطان حیاتی است. بسیاری از سرطان ها با طبابت عمومی، جراحی و شعاع درمانی، درمان می‌شوند. تشخیص زودهنگام، ارزیابی دقیق کلینیکی و دسترسی به ادویه میتواند نتایج این مرض را بهبود بخشد. سازمان جهانی صحت گفته است که یک ابتکار در ۲۰۱۸ آغاز شده که هدف آن، افزایش پوشش درمانی تا سال ۲۰۳۰ به حداقل ۶۰ فیصد است که می تواند زندگی یک میلیون طفل را نجات دهد. این ابتکار به دولت‌ها کمک می‌کند تا منابع و راهنمایی‌هایی را برای مبارزه با سرطان اطفال فراهم سازند. سازمان جهانی صحت همچنان می‌گوید که تشخیص زودهنگام سرطان می‌تواند میزان زنده ماندن را افزایش دهد، هزینه‌های درمان را کاهش و از مشکلات دراز مدت جلوگیری کند. این سازمان تاکید کرده است که تشخیص زودهنگام، دسترسی به ادویه جات ضروری و یک زیربنای پایدار مراقبت سرطان برای بهبود میزان بقا، مخصوصاً در کشور های کم درآمد نیاز است.

مرکز خبرنگاران افغانستان توقف نشرات «رادیو بیگم» از سوی حکومت سرپرست افغانستان را ادامه‌ی سیاست سرکوب رسانه‌های آزاد دانسته و آن را به شدت محکوم کرده است. این مرکز با نشر اعلامیه‌ای از حکومت سرپرست خواسته است که در تصمیم شان تجدیدنظر کنند و اجازه دهند که این رادیو بر مبنای قانون رسانه‌ها فعالیت خود را ادامه دهد. در اعلامیه آمده است که مرکز خبرنگاران افغانستان، تعلیق فعالیت جواز کار رادیو خصوصی بیگم را خلاف قانون رسانه‌های کشور و اقدامی در راستای سرکوب فعالیت رسانه‌های آزاد در کشور می‌داند و محکوم می‌کند. این مرکز تاکید کرده است که در قانون رسانه‌های همگانی که از سوی وزارت اطلاعات و فرهنگ حکومت فعلی نیز قابل اجرا خوانده شده است و رسانه‌ها در انجام کارهای حرفه‌ای خود آزاد هستند و مسولان نباید در کار آنها محدودیت خلق کرده و یا آن‌ها را تهدید کنند. وزارت اطلاعات و فرهنگ حکومت فعلی دیروز (سه‌شنبه، ۱۶ دلو) اعلام کرد که نشرات رادیو بیگم را به‌دلیل تخلف از پالیسی نشراتی و استفاده‌ی نادرست از جواز متوقف کرده است. این وزارت گفته بود که این رادیو برای یک تلویزیون مستقر در خارج از کشور، مواد و برنامه تهیه می‌کند. تا اکنون مسوولان رادیو بیگم در این زمینه ابراز نظر نکرده‌اند. قابل ذکر است که «رادیو بیگم» در هشتم مارچ سال ۲۰۲۱ میلادی، هم‌زمان با روز جهانی همبستگی زنان ایجاد شده بود و تنها شبکه رادیویی بود که تمام کارکنان آن زن بودند‌. براساس اطلاعات منتشرشده در صفحه‌‌ی فیس‌بوک این رادیو، نشر آن در شماری از ولایت‌های کشور، از جمله کابل، پروان، بامیان، بغلان، لوگر، میدان وردک و غزنی قابل دسترس بود. این رادیو را حمیده امان، کارآفرین اهل افغانستان مقیم فرانسه راه‌اندازی کرده است و از سوی «مؤسسه‌ی بیگم برای زنان» مدیریت می‌شد. خانم امان «اکادمی بیگم» را نیز تأسیس کرده است که به دختران بالاتر از صنف ششم و محروم از آموزش، به‌صورت آنلاین آموزش می‌دهد. ویدیوهای آموزشی این رادیو از طریق رادیو بیگم نیز منتشر می‌شد و از طریق تلویزیونی به همین نام نیز قابل دسترس است.

سازمان خواروبار و کشاورزی ملل متحد درتازه‌ترین اعلام کرده است که نزدیک به ۱۰ هزار خانواده در ولایت‌های بدخشان، غور و قندهار کمک‌های نقدی دریافت خواهند کرد. این سازمان امروز (چهارشنبه، ۱۷ دلو) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که بسته‌های محافظتی برای دام‌ها نیز به این خانواده‌ها توزیع خواهد شد. در ادامه آمده است که به خانواده‌های یادشده در این ولایت‌ها آموزش‌های دام‌داری نیز ارائه خواهد شد. سازمان خواروبار و کشاورزی ملل متحد تاکید کرده است که ثبت‌نام کشاورزان از طریق برنامه «شناسای» آغاز شده است. این در حالی است که دهقانان و کشاورزان کشور با خشک‌سالی شدید مواجه هستند. همچنین اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد گفته است که برای رسیدگی به مناطق آسیب‌پذیر در افغانستان در فصل زمستان و بحران فقر؛ به ۶۰۳.۵ میلیون دالر بودجه به‌صورت فوری نیاز است. این دفتر در سال جاری میلادی برای کمک‌رسانی به مردم افغانستان ۳.۰۶ میلیارد دالر بودجه درخواست کرده بود؛ اما گفته می‌شود بخشی از این بودجه تأمین شده است. به‌گفته‌ی اوچا، بیش از ۲۳ میلیون نفر در افغانستان نیاز به کمک دارند. نهادهای امدادرسان خارجی همچنین پیش‌بینی کرده‌اند که زمستان دشواری در انتظار مردم افغانستان خواهد بود.

«پروانه فیاض» بانوی ۲۹ ساله‌ی است که در کابل به دنیا آمد و سپس همراه خانواده‌اش به پاکستان مهاجرت کرد. وی سپس برای تحصیل به بنگلادش و بعد از آن به آمریکا رفت. شعر «چهل اسم» سروده‌ی «پروانه فیاض» روایت چهل دختری است که از بیم تجاوز لشکریانی که به شهر هجوم آورده‌ بودند، به کوهی پناه می‌برند و در آخر برای حفاظت از نجابت‌شان از صخره‌ای می‌پرند. بانو فیاض شعر سرودن را از سال ۲۰۱۰ میلادی آغاز کرد. جایزه ادبی فوروارد برای اولین‌بار در سال ۱۹۹۱ میلادی با هدف ترغیب و تشویق مخاطبان برای شعرخوانی و معرفی شاعران نوقلم در انگستان و ایرلند راه‌اندازی شد که هر سال سه برنده را در سه بخش بهترین مجموعه شعر، بهترین قطعه شعر و بهترین کتاب شعر به مخاطبان معرفی می‌کند. این رویداد یکی از مهم‌ترین جوایز شعر در بریتانیا می‌باشد. موفقیت شعر «چهل اسم» از خانم پروانه فیاض در رقابت‌های شعر انگلستان، از طرفی موفقیت روایت‌های زنانه افغانستان است که توانسته فراتر از بوم فرهنگی خویش خوانده شود و از طرفی موفقیت تلاش‌های زنان افغانستان است که با کسب مهارت‌های امروزی می‌توانند مخاطبان جهانی داشته باشند. پروانه در لندن بعد از سفرهای بسیار و شنیدن قصه‌های مادرش و قصه‌های دیگر مادران با زحمت بسیار دست به خلاقیت زده است و در قالب شعر به روایت قصه مادرش از گذشته پرداخته است. قصه‌ای که مادران برای دختران‌شان بارها بازگو کرده‌اند. قصه حفظ حیثیت و نباختن به حریف، قصه مقاومت علیه ظلم، قصه مادرانی که برای گریز از بغاوت و ظلم روایت شده است، قصه کوه «چهل‌دختران» که قصه محوری زنان و مردانی است که برای گریز از ظلم عبدالرحمن(خانی) بخشی از حقیقت آن دوره بوده است و امروزه قصه زندگی ما شده است تا نجابت، شرم و فداکاری را به هم نسلان ما بیاموزد. او با زبان شاعرانه‌ای در این مورد گفت:"من برنده نشده‌ام، شعری که نوشته‌ام برنده شده و کلمات و کوه‌ها و افسانه این شعر برنده شده‌اند و افسانه‌ای که از پدر و مادرم شنیده بودم، آنها برنده شده اند. من فقط آن را نوشته‌ام." «چهل دختران» روایت غم‌های مردم ارزگان است که به سبب مهاجرت‌های اجباری به اقصی نقاط کشور و حتی خارج از کشور منتقل شده است. این بار این روایت به زبان انگلیسی باز آفرینی می‌شود، تا تاریخ درد زنان این کشور را فراتر از جغرافیای فرهنگی به دیگر مخاطبانش نیز فریاد کند. سرودن و خلق کردن به زبان انگلیسی سال‌هاست که توسط مهاجرین افغان در دیگر کشورها تجربه شده است، در قالب داستان و رمان، تحقیقات و کتاب‌های تاریخی ولی زبان شعر پدیده متفاوتی است که می‌تواند احساس و اندوه دختران و زنان این کشور را به شکلی بدیع‌تر فریاد کند. زنان تا زمانی که زبان خود را نیابند و تا زمانی که خود روایت‌گر مشکلات و دردهای خود نباشند نمی‌توانند جایگاه فرهنگی و تاریخی شان را بازیابند. زنان باید بتوانند با پیدا کردن زبان فرهنگی جهانی مخاطبان جهانی پیدا کنند. آنچه را که بسیاری از شاعران و نویسندگان انجام می‌دهند تا فیلم سازان و عکاسان، کار ارزشمند و ماندگاری است برای رساتر ساختن صدای زنان و بازگو کردن روایت‌های گم شده زنان در تمام فرهنگ‌ها و خرده فرهنگ‌های جهانی. موفقیت شعر «چهل اسم» از خانم پروانه فیاض در رقابت‌های شعر انگلستان، از طرفی موفقیت روایت‌های زنانه افغانستان است که توانسته فراتر از بوم فرهنگی خویش خوانده شود و از طرفی موفقیت تلاش‌های زنان افغانستان است که با کسب مهارت‌های امروزی می‌توانند مخاطبان جهانی داشته باشند و تلاش‌های‌شان مورد توجه قرار بگیرد. افغانستان گنجینه‌ی ذخایر فرهنگی است، هزاران داستان و قصه بومی که ظرفیت بازگو شدن و شعر شدن را دارد، در دل این خاک نهفته است. با توجه به تکثر فرهنگی در کشور می‌شود بسیاری از روایت‌های ناب بومی را به شعر و اثر ادبی تبدیل کرد و وضعیت زنان کشور را با زبان زنانه روایت کرد. در گفت‌وگویی که به زبان فارسی با پروانه شد، از مهاجرت‌های پی در پی خود و خانواده‌اش گفت و این که با ترک وطن و زادگاهش، مجبور به عادت کردن در کشوری دیگری و فرهنگی دیگر شد. زبان اول او فارسی است و می‌گوید وقتی تخیل می‌کند و فکر می‌کند و به خاطراتش سر می‌زند، همه با زبان فارسی پیوند دارند، اما با یادگرفتن زبان انگلیسی، توانسته زبانی برای ابراز خودش را پیدا کند. زبانی که به گفته او دارای سادگی و شفافیت است و امکان دسترسی به کار او را برای مخاطبان بیشتری در جهان فراهم می‌کند. می‌گوید به شکلی که برایش زمینه یادگیری انگلیسی مهیا شد، زمینه آموزش فارسی و زبان دیگری مهیا نبود. پروانه می‌گوید در کودکی شعرهای مولانا جلال الدین محمد بلخی را می‌خوانده است. به نظر او شعر معنی بخشیدن به چیزهایی است که بدون شعر معنایی ندارند و زندگی روزمره او با شعر معنی پیدا می‌کند. پروانه می‌گوید با شعر در حالی که از نوستالژی فرار می‌کند، می‌خواهد در زمان حال باقی بماند. یکی از سوژه‌های اصلی شعر پروانه مادر اوست. پروانه به این باور است که او همیشه یک شاعر بوده است ولی فقط اخیراً توانسته بنویسد. شعری که پروانه را برنده جایزه هزار پوندی فوروارد کرد، روایت چهل زنی است که به خاطر حفظ حیثیت و آبروی شان از صخره‌ای می‌پرند. این شعر زبانی ساده دارد و دارای ایماژ و استعاره‌هایی هم هست. پروانه می‌گوید در این شعر زنان به کوه‌ها بیشتر از آدم‌ها اعتماد کرده‌اند. پروانه امیدوار است پس از اتمام دوره دکترا مجموعه شعرش چاپ شود. او روی این مجموعه از ۲۰۱۲ به این طرف کار می‌کند. تم اصلی شعرهای او زنان، جنگ و حضور خود شاعر در میان این دوتا است. پروانه، این مجموعه شعرش را به مادرش و به نادیا انجمن تقدیم خواهد کرد. نادیا انجمن، شاعر هراتی که چند سال پیش به طور مرموزی در غرب افغانستان درگذشت، از شاعران محبوب اوست. او که در سال ۲۰۰۵ به افغانستان سفر کرده بود، خبر "کشته شدن" نادیا انجمن را شنید و به شدت تحت تاثیر آن قرار گرفت. او می‌گوید:"از این رویداد به شدت ترسیدم. چرا که کسی به خاطر نوشتن شعر کشته شده بود. در آن زمان شعر نمی‌نوشتم ولی این رویداد تا همیشه در ذهنم ماند." کمی بعدتر او باشعرهای نادیا انجمن آشنا شد ولی همیشه داستان زندگی او برایش مهم بود. پروانه حالا مجموعه‌ای از شعرهای خانم انجمن را به انگلیسی برگردانده است و قرار است منتشر کند.

وزارت اطلاعات و فرهنگ حکومت سرپرست درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که نشرات «رادیو بیگم» را که برای زنان و دختران برنامه‌های آموزشی نشر می‌کرد، متوقف کرده است. این وزارت امروز (سه‌شنبه، ۱۶ دلو) با نشر اعلامیه‌‌ای گفته است که نشرات این رادیو را به دلیل تخلف از پالیسی نشراتی و استفاده‌ی نادرست از جواز، متوقف کرده است. وزارت اطلاعات و فرهنگ تاکید کرده است که این رادیو برای یک تلویزیون که در خارج از کشور قرار دارد مواد و برنامه تهیه می‌کرد. در اعلامیه آمده است که تصمیم نهایی درباره چگونه‌گی ادامه فعالیت این ایستگاه رادیویی پس از بررسی اسناد و شواهد گرفته خواهد شد. براساس معلومات موجود، «رادیو بیگم»، در هشتم مارچ سال ۲۰۲۱ میلادی، همزمان با روز جهانی همبستگی زنان ایجاد شده بود و تنها شبکه رادیویی بود که تمام کارکنان آن زن بودند‌. نشرات این رادیو در ولایت کشور از جمله کابل، پروان، بامیان، بغلان، لوگر، میدان وردک و غزنی قابل دسترس بود. این رادیو را حمیده امان، کارآفرین اهل افغانستان مقیم فرانسه راه اندازی کرده است و از سوی «مؤسسه‌ی بیگم برای زنان» مدیریت می‌شد. خانم امان «اکادمی بیگم» را نیز تأسیس کرده است که به دختران بالاتر از صنف ششم و محروم از آموزش، به صورت آنلاین آموزش می‌دهد. قابل ذکر است که ویدیوهای آموزشی این رادیو از طریق رادیو بیگم نیز منتشر می‌شد و از طریق تلویزیونی به همین نام نیز قابل دسترس است. این در حالی است که از زمان تسلط دوباره حکومت فعلی بر افغانستان، این گروه محدودیت‌های گسترده‌ای بر رسانه‌ها و خبرنگاران اعمال کرده است. حکومت سرپرست در بیش از سه سال گذشته همواره دست به بازداشت خبرنگاران و مسدود کردن رسانه‌ها در نقاط مختلف کشور زده‌اند.

سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد اعلام کرده است که به هدف توان‌مندسازی زنان کشاورز در نورستان، ۲۵۰ گل‌خانه را برای ۲۵۰ خانواده‌ی تحت سرپرستی زنان ساخته است. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که این گل‌خانه‌ها در ۵۶ روستا در ولسوالی‌های برگیمتال، دوآب، کامدیش و ماندل ساخته شده است. در اعلامیه آمده است که این گل‌خانه‌ها افزون بر افزایش تغذیه و تنوع غذایی، به بهبود وضعیت معیشتی این خانواده‌ها کمک کرده و امکان تولید سبزی‌های خارج از فصل را فراهم می‌کنند. سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد تاکید کرده است که زنان کشاورز با کار در این گل‌خانه‌ها می‌توانند درآمد خود را افزایش داده و در برابر چالش‌های اقتصادی و تغذیه‌ای مقاوم‌تر شوند. قابل ذکر است که نورستان، یکی از ولایت‌های کوهستانی و نسبتاً دورافتاده‌ی افغانستان، با چالش‌های زیادی در زمینه‌ی کشاورزی روبرو است. شرایط سخت جغرافیایی، تغییرهای آب‌وهوایی، کم‌بود زمین‌های حاصل‌خیز و محدودیت در دسترسی به بازارها، همواره مانعی برای کشاورزان این منطقه بوده است. قابل ذکر است که پیش از این نیز، نهادهای مختلف سازمان ملل متحد از جمله برنامه‌ی جهانی غذا اعلام کرده بود که برای کشاورزان زن در ولایت‌های مختلف، برنامه‌های آموزشی برگزار کرده است. در حالی‌که کار زنان در افغانستان در بسیاری از بخش‌ها ممنوع شده، این نهادها تلاش دارند که بر توان‌مندسازی زنان در بخش‌های باقی‌مانده کار کنند. در کنار آن، حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره بر افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کردند و سپس درهای دانشگاه‌ها را نیز به‌روی دختران بستند. همچنان در تازه‌ترین اقدام، تحصیل دختران در انستیتوت‌های طبی را نیز منع کرده‌ است و به این ترتیب دختران را به‌صورت کامل از دسترسی به آموزش رسمی محروم کرده است. این اقدام حکومت فعلی افغانستان باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بمانند. در کنار آن زنان و دختران از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان نیز منع شده‌اند.

منابع محلی از ولایت خوست می‌گویند که یک دختر جوان در مرکز این ولایت خودکشی کرده است. دست‌کم دو منبع امروز (سه‌شنبه، ۱۶ دلو) در صحبت با رسانه گوهرشاد گفته‌اند که این رویداد در منطقه «متون» از مربوطات مرکز ولایت خوست رخ داده است. منبع تاکید کرده است که این دختر جوان باشنده اصلی ولسوالی «تنیو» این ولایت بود. منبع سن این دختر جوان را حدود 18 سال گفته است. به گفته‌ی منبع، این دختر جوان یک روز پیش از اقدام خودکشی، از مدرسه دینی فارغ شده بود. منبع در مورد نحوه خودکشی و هویت این دختر جوان جزییات ارائه نکرده است. قابل ذکر است که دلیل و انگیزه‌ی خودکشی این دختر تا اکنون مشخص نشده است. مسوولان محلی حکومت سرپرست در ولایت خوست نیز در این باره چیزی نگفته‌اند. این در حالی است که مقام‌های محلی حکومت فعلی چند روز پیش گفته بودند که در یک سال گذشته در این ولایت دست‌کم ۷۲ تن به شمول ۳۴ زن خودکشی کرده‌اند. ازدواج‌های اجباری، خشونت خانگی و مشکلات روانی از عوامل عمده خودکشی زنان و دختران در کشور عنوان می‌شود. باید گفت که میزان خودکشی زنان و دختران در سراسر افغانستان و به ویژه در ولایات شرق کشور پس از تسلط حکومت فعلی به‌طور چشم‌گیری افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.