رینا امیری، نمایندهی ویژه آمریکا در امور زنان و حقوق بشر در افغانستان در واکنش به انتقادهای عدم حضور زنان در نشست سوم دوحه گفت که بدون حضور زنان در بحثهای مربوط به آیندهی افغانستان، هیچ راهحلی برای چالشهای این کشور وجود ندارد. خانم امیری این موضوع را در پیامی بهمناسبت روز جهانی زنان در دیپلماسی در حساب کاربری ایکس خود مطرح کرده است. وی افزود: «هیچ راهحلی برای چالشهای صلح، امنیت و پایداری افغانستان بدون [حضور] زنان افغان در بحثهای مربوط به آيندهی این کشور وجود ندارد.» او تاکید کرد که زنان و دختران در طول تاریخ افغانستان نقش مهم داشتهاند. نمایندهی ویژه آمریکا در امور زنان و حقوق بشر در افغانستان در حالی بر حضور زنان در بحثهای مربوط به آیندهی افغانستان تاکید میکند که زنان از نشستی که هفتهی آینده در دوحه برگزار میشود، حذف شدهاند. مسوولان نهادهای حقوق بشری، نمایندگان ویژهی آمریکا، از جمله خود رینا امیری تا اکنون دربارهی حذف زنان و نمایندگان جامعهی مدنی از نشست دوحه که با انتقادات گسترده مواجه است، اظهارنظر نکردهاند. قابل ذکر است که قرار است سومین نشست نمایندگان ویژهی کشورها در امور افغانستان در روزهای یکشنبه و دوشنبه هفتهی آینده به میزبانی سازمان ملل متحد در دوحه برگزار شود. در این نشست از افغانستان تنها از حکومت سرپرست دعوت شده است. قرار است هیأت حکومت فعلی به رهبری ذبیحالله مجاهد، سخنگوی حکومت در نشست دوحه شرکت کند.
برچسب: رسانه گوهرشاد
مسوولان در فرماندهی پولیس ولایت بدخشان میگویند که طی سه ماه گذشته در رویدادهای ترافیکی در این ولایت، دستکم ۴۶ تن کشته و ۷۵ تن دیگر زخمی شدند. دفتر مطبوعات فرماندهی پولیس بدخشان روز گذشته (سهشنبه، ۵ سرطان) با نشر اعلامیهای، آمار قربانیان و آسیبدیدگان رویدادهای ترافیکی طی سه ماه گذشته سال جاری را منتشر کرده است. در خبرنامه آمده است که از آغاز سال جاری خورشیدی تا اکنون در مرکز و ولسوالیهای ولایت بدخشان ۴۵ رویداد ترافیکی رخ داده است. دفتر مطبوعاتی فرماندهی پولیس بدخشان میگوید که در این رویدادها دستکم ۴۶ نفر کشته شدهاند که قربانیان شامل ۲۹ مرد، ۱۱ کودک و شش زن هستند. در ادامه آمده است که در مجموع این رویدادها، ۷۵ نفر زخمی شدهاند که در میان آنها، ۴۲ مرد، ۲۴ کودک و ۹ زن حضور دارند. براساس آمارهای موجود، این رویدادها از اول ماه حمل تا پایان ماه جوزای سال روان خورشیدی در ولایت بدخشان ثبت شده است. باید گفت که ولایت بدخشان یکی از ولایتهای کوهستانی و دارای جادههای صعبالعبور در شرق کشور است که رویدادهای ترافیکی در آن هرازگاهی از باشندگان این ولایت قربانی میگیرد. رویدادهای ترافیکی در بسیاری از ولایتها، هر از گاهی از شهروندان کشور قربانی میگیرد. بیاحتیاطی رانندگان، خرابی جادهها و نبود علایم ترافیکی از عوامل اصلی وقوع حوادث ترافیکی خوانده میشود.
دادگاه عالی حکومت سرپرست در تازهترین مورد اعلام کرده است که نیروهای حکومت در ولایت هرات یک زن را به اتهام روابط جنسی خارج از ازدواج «زنا» شلاق زدهاند. دادگاه عالی امروز ( سهشنبه، ۵ سرطان) با نشر خبرنامهای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که نیروهای حکومت فعلی روز گذشته یک زن را در ولسوالی اوبه ولایت هرات شلاق زدهاند. در خبرنامه آمده است که این زن به اتهام برقراری رابطهی جنسی خارج از ازدواج «زنا» شلاق زده شده است. دادگاه عالی تاکید کرد که این زن ۳۹ ضربه شلاق در ملاءعام زده شده است. اجرای مجازات شلاق و قصاص متهمان در ملاءعام با انتقادهای شدید جامعهی جهانی و نهادهای مدافع حقوقبشر مواجه شده و بارها خواستار لغو اینگونه مجازاتها از سوی حکومت سرپرست شدهاند. با وجود درخواست مکرر، حکومت سرپرست به درخواست جامعهی جهانی و نهادهای مدافع حقوقبشر برای پایان دادن به مجازات شلاق و قصاص در ملاءعام نه تنها عمل نکردهاند بلکه بر ادامهی آن تاکید دارند. همچنین از چندی بدینسو، مقامات حکومت فعلی بر اساس فرمان ملا هیبتالله آخوندزاده، رهبر حکومت، قصاص و شلاق زدن متهمان را پس از دو دهه در سراسر افغانستان از سرگرفتهاند.
رافائلا ایدویس، کاردار اتحادیه اروپا در افغانستان، به مناسبت روز جهانی زنان در سیاست اعلام کرده است که «مقاومت، شجاعت و امید» زنان این کشور «فوقالعاده» است. خانم ایدویس با نشر پیامی به مناسبت روز جهانی زنان در سیاست در حساب کاربری ایکس خود نوشته است: «از زمانی که به افغانستان آمدهام، با مقاومترین، شجاعترین و سختکوشترین زنانی که مصمم به شکل دادن آینده این کشور هستند، دیدار کردهام.» وی تاکید کرد: «ما با هم میتوانیم الهامبخش نسلهای آینده رهبران زن باشیم.» او افزود که زنان در دیپلماسی افغانستان نه تنها موانع را میشکنند بلکه در حال ساختن پلها هستند. کاردار اتحادیه اروپا در افغانستان خطاب به زنان و دختران افغان گفت: «این پیام به همه زنانی است که آینده افغانستان را شکل میدهند. مقاومت، شجاعت و امید شما واقعاً فوقالعاده است.» دوشنبه ۲۴ جون، روز جهانی «زنان در دیپلوماسی» است. این روز در حالی گرامی داشته میشود که حکومت سرپرست زنان افغانستان را از حقوق اساسیشان، از جمله حق آموزش، تحصیل، کار و آزادی رفتوآمد، محروم کردهاند. از آن زمان تا اکنون جامعهی جهانی و دیگر نهادهای بینالمللی بارها خواستار لغو ممنوعیت آموزش و تحصیل دختران شدهاند، اما حکومت فعلی همچنان این ممنوعیت را ادامه میدهند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
همزمان با روز جهانی «زنان در سیاست»، بخش زنان سازمان ملل متحد با نشر آماری اعلام کرده است که در سال جاری میلادی در ۱۱۳ کشور جهان هیچ رهبر زن وجود ندارد و تنها ۲۶ کشور توسط زنان رهبری میشود. این سازمان امروز (سهشنبه، ۵ سرطان) به مناسبت زنان در سیاست پوستری نشر کرده که در آن زنان در پستهای اجرایی از جمله به عنوان روسای دولت و اعضای کابینه در رأس وزارتخانهها را نشان میدهد. براساس این اطلاعات، زنان در تمام سطوح تصمیمگیری اجرایی در سراسر جهان کمتر حضور دارند و دستیابی به برابری جنسیتی در زندگی سیاسی یک هدف دور باقی مانده است. براساس گزارش بخش زنان سازمان ملل متحد، تنها ۲۶ کشور توسط زنان رهبری میشوند و زنان ۲۳.۳ درصد از اعضای کابینهها را تشکیل میدهند. در سال ۲۰۲۴، تعداد زنانی که سرپرستی وزارتخانهها را برعهده دارند، کمتر از ۰.۵ درصد نسبت به سال ۲۰۲۳ افزایش یافته است. بر بنیاد این معلومات، ۱۱۳ کشور در جهان هرگز رییس دولت آنها زن نبوده است. طبق این پوستر، زنان در درجهی اول، امور خانواده و کودکان، امور اجتماعی، بومی و اقلیتها را رهبری میکنند و حوزههای امور اقتصادی، دفاع، عدالت و امور داخلی تحت سلطهی مردان قرار دارند. بخش زنان سازمان ملل متحد گزارش داده است که در دولتهای فنلند، نیکاراگوئه، شیلی و بلجیم زنان بیشتر از مردان در راس وزارتخانهها قرار دارند و بر عکس آن، در کشورهای آذربایجان، عربستان سعودی، مجارستان و یمن هیچ زنی در کابینهی دولتهایشان حضور ندارند. باید گفت که در این پوستر افغانستان و میانمار با رنگ خاکستاری و به عنوان کشورهای فاقد حاکمیت قانونی نشان داده شده است. سازمان ملل متحد در ادامه تاکید کرده است که دموکراسی کامل مستلزم مشارکت برابر زنان در تمام فرآیندهای آن است. در حالی این گزارش نشر میشود که حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره بر افغانستان، ابتدا مکاتب دخترانه را تعطیل کردند، اما وزارت معارف این گروه در سوم ماه حمل سال ۱۴۰۱ خورشیدی اعلام کرد که مکاتب بهروی دختران بالاتر از صنف ششم تا اطلاع ثانوی مسدود است. پس از آن حکومت فعلی تحصیل دختران در دانشگاهها را نیز منع کرده و آموزشگاههای خصوصی را نیز بهروی آنان بستهاند. از آن زمان تا اکنون جامعهی جهانی و دیگر نهادهای بینالمللی بارها خواستار لغو ممنوعیت آموزش و تحصیل دختران شدهاند، اما حکومت فعلی همچنان این ممنوعیت را ادامه میدهند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
مجله اسپکتیتور به نقل از سازمان ملل متحد گزارش داده است که ملل متحد گزارشهای تجاوز جنسی، تجاوز گروهی و بردهداری جنسی زنان در زندانهای حکومت سرپرست افغانستان را بررسی میکند. مجله خبری اسپکتیتور گزارش داد که قرار است سازمان ملل درباره تجاوز جنسی بر زنان در زندانهای حکومت سرپرست، تحقیق کند. پیش از این وزارت امور خارجهی آمریکا گزارش داده بود که ۱۶ زن از ۹۰ زن زندانی در سه ولایت شمال پس از تجاوز نیروهای حکومت فعلی باردار شدهاند. گزاشهای منتشر شده از تجاوز و خشونت جنسی نیروهای حکومت فعلی بر زنان زندانی در افغانستان نگرانیهای وزارت خارجه آمریکا و ریچارد بنت، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر افغانستان را برانگیخته و سازمان ملل از تحقیق در این مورد خبر داده است. ریچارد بنت، گزارشگر حقوق بشر سازمان ملل گفت: «به طور کلی، از بد رفتاری جدی حکومت فعلی، نهتنها جنسی که ضرب و شتم، تهدید و اخاذی از زنان زندانی مطلع هستیم». او افزود که گروهی از کارکنان سازمان ملل در حال بررسی تجاوز جنسی و بد رفتاری نیروهای حکومت فعلی با زنان افغان است. گزارشگر ویژه حقوق بشر گفت نگرانی دیگر این است که ممکن برخی از زندانها خارج از اختیارات اداره زندانها، توسط استخبارات حکومت فعلی و به گونه شخصی توسط فرماندهان آنها اداره شود و دسترسی محققان به اطلاعات واقعی را محدود کند. از سویی هم برخی از زنان که زندان حکومت فعلی را تجربه کردهاند، بارها از بد رفتاری، شکنجه و خشونت جنسی نیروهای حکومت فعلی با زنان در زندانها سخن گفتهاند. پیش از این، سازمان دبلیو بوش گزارشی را از وضعیت افغانستان زیر نام «دولت تسخیر شده» منتشر کرد که در آن مواردی چون ازدواجهای اجباری میان مقامهای حکومت فعلی و نکاح به زور زنان از سوی نیروهای حکومت سرپرست برای تقویت وفاداری پیروان شان یاد شده است. این در حالی است که وزارت خارجهی آمریکا در اوایل ماه ثور با ارائه گزارش سالانه خود از وضعیت حقوق بشر در افغانستان گفته بود که دستکم ۱۶ زن از ۹۰ زن زندانی در جوزجان، فاریاب و سمنگان پس از تجاوز اعضای حکومت فعلی باردار شدهاند. این وزارت همچنان افزود که مقامات حکومت فعلی دستور دادهاند که به باردادری زنان زندانی در ماههای سوم تا پنجم شان پایان داده شود. وزارت خارجهی آمریکا افزود که حکومت فعلی هیچ گونه میکانیزمی را برای حمایت از زنان قربانی تجاوز جنسی در نظر نگرفته است.
شبکه زنان مدافع برابری در نامهای سرگشاده به آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد دربارهی حذف زنان و نمایندگان جامعهی مدنی افغانستان از سومین نشست دوحه ابراز نگرانی کرده است. این شبکه که متشکل از فعالان حقوق بشر، نمایندگان سابق پارلمان، فعالان مدنی، روزنامهنگاران است و سیاستمداران زن هزاره است، در نامهی خود نوشته است که غیبت زنان افغانستان در نشست سوم دوحه نقض قطعنامهی ۱۳۲۵ شورای امنیت سازمان ملل متحد دربارهی زنان، صلح و امنیت است. شبکه زنان مدافع برابری میگوید که مردم افغانستان، بهویژه زنان و جامعهی هزاره، عمیقا نگران تعامل دیپلماتیک جامعهی بینالمللی با حکومت سرپرست بدون تغییر سیاستهای حکومت فعلی هستند. این شبکه از سازمان ملل خواسته است که تعاملات عادیسازی دیپلماتیک با حکومت فعلی را متوقف کند. در نامه آمده است که جامعهی بینالمللی باید از هرگونه اقدامی که به حکومت فعلی مشروعیت میبخشد، بدون بهبود وضعیت حقوق بشر و بهویژه حقوق زنان خودداری کند. شبکه زنان مدافع برابری تاکید کرد که حقوق بشر و حقوق زنان باید یک هدف اصلی تعامل بینالمللی با افغانستان و دستور کار همهی بحثها باشد. این شبکه به دبیرکل سازمان ملل متحد گفت که اطمینان حاصل کند که قربانیان وحشیگری حکومت فعلی، از جمله زنان، مدافعان حقوق بشر و نمایندگان گروههای به حاشیهراندهشده در همهی بحثها و روندها در مورد افغانستان مشارکت معنادار داشته باشند. شبکه زنان مدافع برابری خواستار ایجاد میکانیسم تحقیقی سازمان ملل متحد برای بررسی حملات جاری بر مردم هزاره نیز شده است. در نامه آمده است که هزارههای افغانستان بهعنوان جامعهای که از نظر تاریخی تحت آزار و اذیت قرار گرفتهاند، بهشدت تحت حکومت سرپرست به حاشیه رانده شده و با حملات هدفمند روبرو هستند که هیچ سازوکار بینالمللی برای مستندسازی و پاسخگویی عاملان آن وجود ندارد. این گروه از فعالان زن خواستار بهرسمیتشناختن آپارتاید جنسیتی بهعنوان جنایت علیه بشریت نیز شده است. از دید فعالان حقوق بشر، سیاستهای حکومت فعلی علیه زنان افغانستان آپارتاید جنسیتی است. این فعالان از دیر زمانی خواستار بهرسمیتشناختن این آپارتاید هستند. قرار است نشست نمایندگان ویژهی کشورها در امور افغانستان هفتهی آینده به میزبانی سازمان ملل متحد در دوحه قطر برگزار شود. در این نشست از افغانستان تنها از حکومت فعلی دعوت شده است. عدم دعوت از نمایندگان جامعهی مدنی و زنان افغانستان با انتقادات تند مواجه شده است و از دید منتقدان این کار سازمان ملل، بیتوجهی به بحران حقوق بشری در افغانستان و امتیازدهی به حکومت سرپرست است.
زویا پیرزاد در سال ۱۳۳۱ در آبادان ایران متولد شد. پدر او مسلمان و مادرش ارمنی بود. او سالهای کودکی و ابتدای نوجوانی خود را در شهر آبادان گذراند و برای ازدواج به تهران آمد. پیرزاد فعالیت خود را با ترجمه آغاز کرد و ترجمهی کتاب «آلیس در سرزمین عجایب» از لوییس کارول، اولین اثر او در این حوزه به شمار میرود. او پس از ترجمه، قدم به دنیای نویسندگی گذاشت و کار خود را با نوشتن داستان کوتاه آغاز کرد. زویا پیرزاد از اوایل دههی هفتاد، بهطور رسمی کار نویسندگی خود را با نگارش چند داستان کوتاه آغاز کرد. او داستانهای کوتاه خود را در سه کتاب با عنوانهای «مثل همه عصرها»، «طعم گس خرمالو» و «یک روز مانده به عید پاک» منتشر کرد. زویا پیرزاد پس از نگارش این داستانهای کوتاه، اولین داستان بلند خود را با عنوان «چراغها را من خاموش میکنم» راهی بازار کرد. این کتاب با استقبال بالایی از سوی مخاطبان روبرو شد و نام او را بیش از پیش بر سر زبانها انداخت. رمان «چراغها را من خاموش میکنم» تا کنون ۲۹ بار تجدید چاپ شده که در نوع خود یک رکورد محسوب میشود. کتاب چراغها را من خاموش میکنم را شاید بتوان بهترین کتاب زویا پیرزاد دانست. داستان این کتاب در شهر آبادان میگذرد و شخصیت اصلی داستان زنی به نام «کلاریس» است که همراه همسر و سه فرزند خود در این شهر زندگی میکند. شخصیت اصلی این داستان اگرچه با چالش عجیب یا تعلیق زیادی روبرو نمیشود، اما آغاز به روایت زندگی بهظاهر معمولی خود برای مخاطب میکند و همین روایتهای ساده و روان او میتوانند مخاطب را با خود همراه کنند و به دل زندگی شخصیت اصلی داستان ببرند. این کتاب توانست تنها کتاب داستانی باشد که تمامی جوایز نخست سال ۸۰ تمامی گروهها و طیفهای ادبی را ( پکا، بنیاد گلشیری، یلدا، منتقدان ونویسندگان مطبوعات) و حتی جایزه کتاب سال رمان و داستان را از آن نویسنده وناشرش کند. رمان بعدی پیرزاد «عادت میکنیم» است که این رمان بیانگر زندگی آرزو صارمی زن مطلقه و بچهداری است که دلش میخواهد بعضی وقتها خودش را دوست بدارد. کاری که مطابق میل خودش است انجام دهد نه هر کاری که دختر و مادرش میخواهند. زویا پیرزاد در این کتاب نیز به سراغ مسئلهی زن و زنانگی رفته است، با این تفاوت که در این کتاب او زندگی زنانی از سه نسل مختلف را بازگو میکند. این کتاب که یکی از پرفروشترین رمانهای فارسی است، تاکنون به زبانهایی ازجمله فرانسوی، گرجی و ایتالیایی ترجمه شده است. آثار داستانی زویا پیرزاد ردپایی زنانه را همراه خود دارند. زویا پیرزاد در کتابهایش به زن و دغدغههای او در جامعه میپردازد و مسائل زنان را بازگو میکند. او برای این روایت به سراغ روزمرگیها میرود و سوژههایش را از دل یک زندگی معمولی بیرون میکشد. زویا پیرزاد در مصاحبههای متعددی اعلام کرده که این مسئله که زندگی یک زن در کشورهایی مثل ایران، همواره به یک مرد گره خورده و زنان به عنوان دختر پدرشان، همسر یک مرد و یا مادر یک پسر تعریف میشوند، از جمله دغدغههای او در تمام سالها بوده است و زویا پیرزاد تلاش کرده تا در کتابهایش همین دغدغهها را بازتاب دهد. او معتقد است دیدگاهی که نسبت به زنان ایرانی در دنیا وجود دارد، اشتباه است و خود در این باره میگوید: «من در مورد زنان زیاد مینویسم؛ زیرا زنان در حال حاضر در مرکز دل مشغولیهای من قرار دارند. اینکه فکر میکنم زنان به مردان وابسته هستند، واقعا مرا رنج میدهد. سرنوشت و زندگی یک زن همواره به زندگی یک مرده گره خورده است و این چیزی است که جامعه از زن توقع دارد؛ کار کردن در منزل، ازدواج کردن و سپس بچه دار شدن...» زویا پیرزاد یکی از زنان تاثیرگذار در ادبیات داستانی ایران است. او یکی از رمان نویسان مطرحی است که آثارش در ایران بسیار پرفروش است و قلمش از مخاطبان بسیاری برخوردار است. نخستین تجربهای که هر انسانی میتواند با خوانش کتابهای زویا پیرزاد به دست آورد ، روایت زندگی انسانهایی است که در همین اطراف ما زندگی میکنند. یکی از نکاتی که آثار زویا پیرزاد را از سایر نویسندگان متمایز میکند توجه بیمانند او به جزئیات و پرداخت دقیق از پدیدههای روزمره و اتفاقات عادی است، بهگونهای که در کتابهای زویا پیرزاد، مخاطب با امری روزمره و تکراری به شیوهای نو و بهگونهای که تاکنون مواجه نشده مواجه میشود. آثار زویا پیرزاد به دلیل روایت ساده و ظریف زندگی اقلیتهای مذهبی در ایران، به خصوص ارمنیها، و همچنین تصویر دقیق او از تحولات اجتماعی و سیاسی ایران در دوران معاصر، مورد تحسین قرار گرفتهاند. علاوه بر نویسندگی، پیرزاد در زمینهی ترجمه نیز فعال بوده و آثاری از نویسندگان برجستهی جهان را به زبان فارسی برگردانده است. آثار زویا پیرزاد به زبانهای انگلیسی، آلمانی، فرانسه، لهستانی، یونانی، ترکی، گرجی، چینی، ایتالیایی، ژاپنی و ارمنی ترجمه شده است. او از سوی دولت فرانسه موفق به دریافت جایزه «شوالیه ادب و هنر» نیز شده است. زویا پیرزاد را باید یک نویسندهی اجتماعی و صد البته مردمی دانست. او دست بر روی باورها و عقاید مردم میگذارد، با احساسات آنها همنشین میشود و خودش را بخشی از شخصیتهای داستانش میکند. همهی اینها ترکیبی را فراهم میکند که زویا پیرزاد در ردهی بهترین رماننویسان حداقل دههی اخیر ایران قرار گیرد. رمان چراغها را من خاموش میکنم، با نثر روان و سادهای که داشت توانست جایزههای فراوانی دریافت کند که از آن جمله میتوان به جایزه... بهترین رمان سال ۱۳۸۰ پکا، جایزه بهترین رمان بنیاد هوشنگ گلشیری (سال ۱۳۸۰)، کتاب سال وزارت ارشاد جمهوری اسلامی سال ۱۳۸۱، و لوح تقدیر جایزه ادبی یلدا در سال ۱۳۸۰ اشاره کرد، داستان کوتاه طعم گس خرمالو برنده جایزه بیست سال ادبیات داستانی در سال ۱۳۷۶ شد، ترجمه فرانسوی داستان کوتاه طعم گس خرمالو برنده جایزه کوریه انترناسیونال در سال ۲۰۰۹ شد، داستان یک روز مانده به عید پاک هم به زبان فرانسوی ترجمه و منتشر شده، این کتاب تشویق شده در هفتمین دوره کتاب سال (۱۳۷۸) نیز بوده است. دریافت نشان لژیون دونور از دولت فرانسه جز افتخارات زویا پیرزاد است. زویا پیرزاد اکنون ساکن آلمان است. آثار داستان کوتاه: مثل همه عصرها طعم گس خرمالو (در فرانسه توسط نشر «زولما» منتشر شده است) یک روز مانده به عید پاک رمان: چراغ ها را من خاموش میکنم عادت میکنیم ترجمه: آلیس در سرزمین عجایب آوای جهیدن غوک در انتهای مطلب برشی کوتاه از رمان مشهور و موفق «چراغها را من خاموش میکنم» تقدیم به شما خواهد شد: «معلم پیانوی بچهها، زن انگلیسی سفید و بوری بود. با مردی ایرانی ازدواج کرده بود و بعد از سالها زندگی در ایران فارسی را خیلی بدتر از ما ارمنیها حرف میزد. قبل از شروع کلاس بچهها پرسید: «نمره تلفن ما رو شما به هانومِ. هانومِ. اسمش چی هست؟ همسایه شما» گفتم: «سیمونیان» دست گذاشت روی پیشانی کک و مکیاش. «اوه سیمونیان. امروز تلفن کرد. هیلی هانومِ عژیبی هست. گفت بیا پیانو ما کوک کن. گفتم من پیانو کوک کن نیست که. هیلی بیتربیت حرف زد.» ابروهای نازک بور و شانههای ظریفش را داد بالا، انگشتها را با ناخنهای قرمز چند بار توی هوا تکان داد و بچهها را برد به اتاق پیانو. انگار خودم کار زشتی کرده باشم، خجالت زده در اتاق پذیرایی نشستم. به راحتیهای چهارخانه و پردههای گلدار و مجسمههای کوچک و تابلوهای بزرگ و ظرفهای نقره و چینی نگاه کردم و منتظر تمام شدن کلاس بچهها با خودم کلنجار رفتم که «به تو چه؟ مسئول کارهای زشت بقیه تو نیستی. آرتوش حق دارد. با این خانواده نباید زیاد معاشرت کنی.» نگاهم را دور اتاق گرداندم. گردگیری این همه مجسمههای ریز و درشت و تابلو و ظرف حتما خیلی وقت گیر بود...» نویسنده: قدسیه امینی
نهاد هماهنگ کنندهی فعالان حقوق زن افغانستان، با فرستادن نامهای به آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، از این سازمان و جامعهی جهانی خواسته است که هرچه زودتر از «امتیازدهی به حکومت فعلی» که نقضکنندگان حقوق زنان هستند، دست بردارند. این نهاد امروز (دوشنبه، ۴ سرطان) با نشر نامهای در حساب کاربری ایکس خود، سازمان ملل متحد را بهدلیل «امتیازدهی مکرر» به حکومت فعلی به «خیانت و بیعدالتی» در حق زنان و دختران افغانستان متهم کرده است. در نامه خطاب به آنتونیو گوترش آمده است: «ما فوراً از سازمان ملل میخواهیم که به یک بیعدالتی بزرگ رسیدگی کند. امتیازات مکرر سازمان ملل متحد به حکومت فعلی به حقوق اساسی بشر و مردم افغانستان بهویژه زنان خیانت کرده است و مستقیم با اصول کرامت، ارزش و برابری برای همه منشور ملل متحد در تضاد است.» در بخشی از این نامه آمده است که زنان افغانستان اکنون «ستم سیستماتیک» را که از آن بهعنوان «آپارتاید جنسیتی» یاد میشود، تحمل میکنند. نهاد هماهنگ کنندهی فعالان حقوق زن در این نامه، نشست سوم دوحه را تحریم کرده و گفته است که حذف زنان و جامعهی مدنی افغانستان از گفتگوهای کلیدی، مانند نشست سوم دوحه، به منزلهی «تایید ضمنی سیاستهای تبعیضآمیز حکومت فعلی» است. این حذف خیانت آشکار به منشور خود سازمان ملل است. این نهاد از سازمان ملل متحد خواسته است که تعهد خود را به حقوق بشر و برابری جنسیتی حفظ کند. در بخشی از نامه آمده است: «سازمان ملل باید این استندرد دوگانه را متوقف کند. عدم انجام این کار اعتبار و اقتدار اخلاقی آن را از بین میبرد. زنان و دختران افغانستان لایق بهترینها هستند و ما ساکت نخواهیم شد. ما از سازمان ملل میخواهیم که اکنون برای بازگرداندن ایمان به مأموریت خود اقدام کند.» باید گفت که سومین نشست دوحه از تاریخ ۳۰ جون تا اول جولای در قطر برگزار میشود. هرچند تا اکنون اجندای این نشست مشخص نیست؛ اما استفین دوجاریک، سخنگوی دبیرکل سازمان ملل متحد هدف از برگزاری این نشست را «افزایش تعاملات بینالمللی بهگونه منسجم و ساختارمند» با افغانستان عنوان کرده است.
در آستانهی برگزاری سومین نشست سازمان ملل متحد در مورد افغانستان موسوم به نشست دوحه، شماری از فعالان جامعه مدنی و حقوق بشر و زنان معترض با ارسال نامهی سرگشاده به آدرس سازمان ملل و فراخوان تظاهرات و جمعآوری امضاء، خواهان تحریم این نشست شدهاند. موسسه تحکیم رفاه زنان و کودکان افغانستان ( AWCSWO ) امروز ( دوشنبه، ۴ سرطان) با ارسال یک نامهی سرگشاده به آدرس رزماری دی کارلو، معاون دبیرکل سازمان ملل در امور سیاسی و صلح ملل متحد، حضور نمایندگان زنان و جامعه مدنی در نشست دوحه را «حیاتی» عنوان کرده و از او خواستهاند تا از مشارکت زنان معترض در نشست دوحه حمایت کند. این نهاد با نشر نامهی سرگشادهاش در حساب کاربری ایکس خود، تاکید کرده است که در نشست دوحه از حضور «لابیگران» وابسته به حکومت سرپرست خودداری شود و «باید» از حضور رهبران واقعی زنان که «واقعیتهای افغانستان» را در میدان مبارزه تحمل کردهاند، حمایت شود. موسسه تحکیم رفاه زنان و کودکان افغانستان حضور خانم رزماری دی کارلو در ریاست نشست دوحه را «چراغ امید» برای اولویت دهی صدای زنان افغانستان عنوان کرده است. در نامه از وی خواسته شده است تا در قبال از دست نرفتن آزادی و حقوق زنان اطمینان حاصل کند. زنان معترض در این نامه از معاون دبیرکل سازمان ملل در امور سیاسی و صلح خواستند تا از سفیدنمایی حکومت فعلی و نادیده گرفتن خواستهای مردم افغانستان بهویژه زنان خودداری کند. باید گفت که قرار است نشست سوم دوحه در مورد افغانستان با حضور نمایندگان ویژهی برخی از کشورها به ریاست رزماری دی کارلو به تاریخ ۳۰ جولای در دوحه، پایتخت قطر برگزار شود. مقامات حکومت فعلی برای نخستینبار پذیرفتهاند که در این نشست شرکت کنند. برگزاری این نشست با انتقاد گستردهی از سوی نهادها و مردم به همراه بوده است. در این نشست نمایندگان جامعهی مدنی و زنان حضور ندارند. در همینحال، شماری از شهروندان افغانستان روز گذشته (یکشنبه، ۳ سرطان) در شهر پاریس، پایتخت فرانسه در واکنش به عدم مشارکت زنان در نشست دوحه اعتراضاتی را آغاز کردهاند. در ویدیویی از اعتراضات که در دسترس رسانهها قرار گرفته یکی از زنان معترض به کشورهای جهان میگوید که شما حق «بهرسمیتشناختن حکومت فعلی» را ندارید و نباید «مرتکب چنین جفایی» در حق مردم افغانستان شوید. این اعتراضات قرار است تا پایان این نشست در شهرها و کشورهای مختلف جهان ادامه پیدا کند.