نویسنده: رسانه‌ای گوهر شاد

9 ماه قبل - 233 بازدید

شماری از زنان معترض و اعضای «جنبش زنان حماسه‌آفرین افغانستان» در واکنش به اخراج اجباری مهاجران از ایران می‌گویند که این کشور باید با احترام به حقوق انسانی و قوانین بین‌الملل با مهاجران برخورد کند. زنان معترض با صدور بیانیه‌ای نسبت به اخراج اجباری مهاجران افغانستان از ایران ابراز نگرانی کردند. اعضای جنبش زنان حماسه‌آفرین افغانستان با توجه به تحولات اخیر در سیاست‌های مهاجرتی جمهوری اسلامی ایران، خواستار اتخاذ رویکردهای انسانی و منطبق با حقوق بین‌المللی در برخورد با مهاجران افغانستان شدند. در ادامه آمده است که مهاجران اهل افغانستان به دلیل شرایط بحرانی و ناپایدار کشورشان به ایران پناه آورده‌اند و اکنون نیازمند حمایت‌های بشردوستانه و رسیدگی دقیق به وضعیت دشوارشان هستند. در بیانیه آمده است که اخراج اجباری این مهاجران، اگرچه ممکن است به دلیل ضرورت‌های داخلی ایران صورت گیرد؛ اما باید با احترام به حقوق انسانی و در چارچوب قوانین بین‌المللی اجرایی شود. زنان معترض از دولت جمهوری اسلامی ایران خواسته‌اند که روند اخراج اجباری مهاجران را متوقف کرده و با رعایت تعهدات بین‌المللی خود در چارچوب کنوانسیون‌های پناهندگان، از اخراج این افراد جلوگیری کند. همچنین جنبش زنان حماسه‌آفرین افغانستان از دولت ایران خواسته است تا با ایجاد سازوکارهای مناسب و تسهیلات قانونی، شرایط اقامت امن و شایسته را برای مهاجران افغانستان فراهم آورد. این ابراز امیدواری کرده است که دولت جمهوری اسلامی ایران و نهادهای بین‌المللی با احترام به حقوق و کرامت مهاجران افغانستان، اقدامات منصفانه‌ای برای بهبود شرایط زندگی آن‌ها روی دست گیرند. گفتنی‌ست که ایران از سال‌ها به این‌سو میزبان میلیون‌ها افغانستانی‌ است. در ماه‌های اخیر این کشور، روند اخراج اجباری شهروندان افغانستان را آغاز کرده است. پس از حاکمیت حکومت فعلی در آگوست 2021، تعدادی از شهروندان افغانستان به‌شمول زنان معترض، فعالان حقوق زن، نظامیان پیشین و خبرنگاران به کشورهای مختلف از جمله ایران مهاجرت کردند.

ادامه مطلب


9 ماه قبل - 312 بازدید

«در کشوری دیگر» نوشته سپوژمی زریاب، نویسنده نامدار افغانستانی است که به تازگی از سوی انتشارات سپیده‌باوران مشهد منتشر شده است. این رمان روایت تقابل فرهنگ شرق و غرب را بیان می‌کند. سپوژمی زریاب از نامداران عرصه داستان نویسی افغانستان است؛ وی در سال ۱۳۲۹ خورشیدی در کابل به دنیا آمد. تحصیلات خود را در رشته زبان و ادبیات فرانسه در کابل و سپس فرانسه به پایان برد. این نویسنده‌ی افغانستان بعد از بازگشت از فرانسه در دبیرستان‌های کابل مشغول تدریس شد و با «رهنورد زریاب» دیگر داستان نویس برجسته افغانستان ازدواج کرد و در حال حاضر نیز در فرانسه زندگی می‌کند. ۲ مجموعه داستان «دشت قابیل» و «شرنگ شرنگ زنگ ها» و داستان بلند «در کشوری دیگر» از آثار این نویسنده است. «لطیف ناظمی» از نویسندگان بزرگ افغانستان در مقدمه این کتاب در مورد ویژگی‌های رمان در کشوری دیگر نوشته است: در کشوری دیگر، تصویری از سیمای ۲ جامعه است: جامعه‌ای فقیر و درمانده با همه ارزش نماهای جدی‌اش، با همه صداقت‌های روستایی‌اش و با همه صمیمیت شرقی‌اش، با توانمندی و از خود بیگانگی‌هایش، با درون تهی هولناکش و با آدم‌هایی که یک بعدی اند. در اینجا سرگذشت آدم‌هایی را می‌خوانیم که با صداقت  می‌میرند و هم سرگذشت آدم‌هایی را که در برهوت تنهایی و بی‌باوری رها شده اند؛ قصه خانواده‌های به هم پیوسته است و خانواده‌هایی از هم گسیخته؛ خانواده‌هایی که عشق و صمیمیت مهره‌های ساختاری آنهاست و خانواده‌هایی که بی‌گمان در پیله تنهایی دردناکی می‌تنند و می‌فرسایند. آدم‌های داستان یک زن سالخورده، یک جوان و یک آدم شرقی اند که این آدم شرقی، «من» روایتی داستان را می‌سازد. نویسنده با دید شرقی و اشراقی به غرب می‌نگرد از این رو هم از آدم‌های مرکزی داستانش نفرت دارد و هم دوستشان دارد‌. او آدمی است که بسیار عاطفی می‌اندیشد و از این رو گاه گاهی در داوری‌هایش از مفاهیم کلی انسانی از انسان گرایی و هیومانیسم عالی بهره می‌جوید. از زبان ژرار یکی از شخصیت‌های این داستان می‌گوید که به دوستش پاسکال خیانت روا داشته این خیانت مسیر زندگی پاسکال را دگرگون کرده است؛ او ترک آموزش می‌کند معتاد به مواد‌مخدر می‌شود و سرانجام در کشوری دیگر کشته می‌شود. نویسنده گناه این خیانت‌ها را به گردن جامعه باختر زمین نمی اندازد، بلکه دست به یک طرح تاریخی می‌زند و نشان می دهد که همیشه قابیل‌هایی در پی هابیل‌ها بوده اند، شغادهایی به دنبال رستم ها و ژرارهایی در کمین پاسکال ها. با آن هم این مدینه فاضله و این فرنگستان، سرزمین دلهره و اضطراب است؛ فساد آباد است؛ جامعه‌ای است که در واژه «خارجی» غمبارترین اهانت‌ها و تحقیرها را بار کرده است و انسان شرقی در این مدینه فاضله غریبه بودنش را و بیگانه بودنش را در میان دیگران حس می‌کند. کتاب در کشوری دیگر در سال ۱۳۶۷ خورشیدی توسط انجمن نویسندگان افغانستان در کابل منتشر شد. از زبان «من» روایتی داستان است که می‌خوانیم «خود را درختی تصور می‌کردم که با ریشه‌اش از زمین کنده شده و به زمین دیگری نشانده شده و در زمین دیگر سر سازگاری ندارد.» این درخت افسرده که در سرزمین‌های دیگر زندگی ملال انگیزی دارد. هنگامی که بهشت گمشده‌اش می یابد، نفس راحتی می‌کشد؛ آسمان آبی چشمانش را پر می‌کند؛ در بهشت بازیافته زندگی را درمی‌یابد و مرگ فاصله‌ها را می‌نگرد. برخی از ادبای افغانستانی جایگاه زریاب را در ادبیات امروز افغانستان جایگاه ویژه‌ای می‌دانند. تنوع درونمایه و زبان داستانی، توجه به شگردهای داستان و انسجام مضمون و شکل از عمده ویژه‌گی‌های داستان‌نویسی سپوژمی زریاب است. وی از اندک نویسندگان افغانستانی است که با مدرن‌ترین شگردهای داستان‌نویسی آشنایی دارد. او زبان پارسی را به خوبی می‌داند.تعهد به مردم افغانستان و فرهنگ این کشور و هنر نویسندگی در بسیاری از داستان‌های وی تجلی دارد. «در کشوری دیگر»، در ۱۹۲ صفحه در مشهد منتشر شده است. قسمتی از داستان: یا اگر باد شدیدی شروع به وزیدن می‌کرد باز نگاه‌ها با هم تلاقی می‌شدند. لب‌ها لرزیدن می‌گرفتند. زیر لب‌ها زمزمه می‌شد: ـ زمین، زمین، زمین‌ها، حاصل... آنجا که زندگی می‌کردم، آپارتمان‌ها روی هم خوابیده بودند و طبقات بلندی را ساخته بودند. وقتی که از دور به این اشکال هندسی مربع‌شکل و مستطیل‌شکل می‌دیدم، دلم تنگ می‌شد. دلم هیچ نمی‌خواست که خانه‌ام بروم. اما می‌رفتم. وقتی زینه‌ها را می‌پیمودم گاهی تصادفاً دری یا درهایی باز می‌شدند؛ کسی یا کسانی می‌برآمدند و می‌رفتند پیِ کارشان. نگاه‌هایشان همیشه فراری می‌بودند؛ مثل اینکه از نگاه یکدیگر هراس داشتند. و اگر تصادفاً نگاه آدم با نگاهشان تلاقی می‌کرد، زود یا پیشِ پایشان را می‌دیدند و یا دیوار سپید کنار زینه‌ها را. این هراس و گریز همیشه به نظرم خنده‌دار می‌آمد؛ اما خو‌کردن به این هراس و گریز در آغاز برایم دشوار بود. در چهره‌هایشان هیچ چیز خوانده نمی‌شد: نه اندوهی، نه سُروری، هیچ. شاید هم به همین علت من هیچ علاقه‌ای به آشنایی‌شان در خود احساس نمی‌کردم. بعدها به این شیوه‌ی زندگی و این بی‌تفاوتی کنجکاو شدم. دلم می‌خواست آنان را در درون خانه‌هایشان، در پشت دیوارهایشان ببینم. به نظرم می‌آمد که هیچ قدرتی در جهان، آرامش آنان را به هم زده نمی‌تواند. این آرامش جزوِ همان ساختمان‌های مربع و مستطیل‌‌شکل شده بود. تنها گاه‌گاهی این آرامش به نظرم ساختگی می‌آمد. وقتی در اتاقم می‌بودم، همه جا ساکت می‌بود. تنها گاهی آواز قدم‌های کسانی که از زینه‌ها تا و بالا می‌رفتند، شنیده می‌شد؛ و آواز دری که باز می‌شد یا بسته می‌شد. این آوازها آوازهای همیشگی شب و روز بود. و یک وقتی متوجه شدم که با این آوازها، با آن هراس و گریز و با آن آرامشی که گاهی به نظرم ساختگی می‌آمد، خو کرده‌ام. یک روز از اُرسیِ اتاقم بیرون را می‌دیدم، ساختمان‌های مربع‌شکل و مستطیل‌شکل را، که یک بار صدای فریاد را شنیدم. خوب حواسم را جمع کردم. آوازِ فریاد زنی بود که با تمامی توانایی‌اش فریاد می‌زد. چیزهایی می‌گفت و فحش می‌داد. از خود پرسیدم: ـ صدا از کجاست؟ زود دانستم که از زینه‌هاست. دویده سوی در رفتم. آن را باز کردم. زن را شناختم. موهایش پریشان بود. رویش سرخ شده بود و مرطوب. چشمان بسیار کوچکش هم سرخ شده بود. همه‌ی گوشت‌های تنش تکان می‌خوردند. رویش را با ناخن‌هایش می‌خراشید و می‌گریست. همان طور که به دیوار سپید کنار زینه تکیه داده بود، خودش را پیچ‌وتاب می‌داد و فریاد می‌زد. خوب شناختمش. در یکی از طبقات همان ساختمان زندگی می‌کرد و همیشه با سر و روی مرتب و همان آرامش معمول از زینه‌ها پایان و بالا می‌رفت. با تعجب در دلم گفتم: ـ این زن گریسته می‌تواند؟ فریاد زده می‌تواند؟ تا همان لحظه نمی‌توانستم تصور نمایم که این زن فریاد زده بتواند و گریسته بتواند، موهایش را چنگ بزند؛ با آن آرامشی که من گاهی می‌دیدمش. گیج شده بودم. نزدیکش ایستادم و پرسیدم: ـ چی شده؟ ـ فرار کرده. شانه‌اش را گرفتم. گوشت شانه‌اش زیر دستم بسیار نرم و بی‌حال آمد. دستم را از روی شانه‌اش پَس کردم و باز پرسیدم: ـ کی فرار کرده؟ ـ رفت اما برای همیشه نِی. می‌دانید او نمی‌تواند از چنگ من فرار کند. اصلاً ممکن نیست. می‌دانید؟ شما این را نمی‌دانید! ...» نویسنده: قدسیه امینی

ادامه مطلب


9 ماه قبل - 187 بازدید

جنبش زنان معترض افغانستان، با برگزاری گردهمایی اعتراضی خواستار بازنگری فرمان‌های محدودکننده‌ی حکومت سرپرست بر زنان و دختران شده است. زنان معترض می‌گویند تا دست‌یابی به حقوق‌شان و برابری جنسیتی به مبارزه‌های‌شان از طریق «مسالمت‌آمیز» ادامه می‌دهند. اعضای «جنبش زنان معترض افغانستان» در یک مکان سربسته در شهر کابل گردهمایی اعتراضی برگزار و می‌گویند که برای مبارزه با «ظلم، نابرابری و تبعیض سیستماتیک» این جنبش را ایجاد کرده است. زنان معترض با نشر اعلامیه‌ای گفته‌اند که زنان برای برابری و برخوردای از حق انسانی و شهروندی خود در برابر حکومت فعلی همچنان اعتراض می‌کنند. جنبش زنان معترض افغانستان، خواستار پایان دادن به ممنوعیت کار و آموزش زنان و دختران در کشور شدند. آنان می‌گویند که مانند هر شهروند دیگر می‌خواهند در اجتماع امنیت داشته و حقوق برابر شهروندی داشته باشند. اعضای جنبش زنان معترض افغانستان می‌گویند که زنان و دختران نصف پیکر جامعه استند و حق مشارکت فعالانه در تصمیم‌گیری‌های سیاسی را دارند. این در حالی است که حکومت سرپرست پس از به‌دست گرفتن قدرت بیش از ۸۰ فرمان به هدف محدودکردن زنان و دختران صادر کرده است. جنبش‌های مختلف اعتراضی زنان در سه سال گذشته، در واکنش به محدودیت‌های حکومت فعلی ایجاد شده است. این جنبش‌ها نخست، اعتراض‌های خیابانی را برگزار می‌کردند اما پس از آن‌که حکومت فعلی ، راه‌پیمایی‌های زنان را سرکوب کرد، زنان معترض از راه‌های دیگر به اعتراض‌های شان ادامه داده‌اند. زنان معترض، در مکان‌های سربسته تجمع‌های اعتراضی برگزار می‌کنند و سپس ویدیوهای شان را در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنند.

ادامه مطلب


9 ماه قبل - 207 بازدید

گوردون براون، نماینده ویژه سازمان ملل متحد برای آموزش‌های جهانی می‌گوید که مطمئن است که سازمان ملل متحد، سلب حقوق دختران و زنان در افغانستان را به عنوان آپارتاید جنسیتی به رسمیت خواهد شناخت. آقای براون این اظهارات را در یک نشست خبری مطرح کرده و گفت: «محدودیت‌ها علیه دختران و زنان در افغانستان نوعی سرکوب آشکار است که به آپارتاید جنسیتی منجر می‌شود.» وی از جامعه‌ی جهانی، به‌ویژه کشورهای دارای اکثریت مسلمان، خواسته است که برای پایان دادن به سرکوب دختران و زنان در افغانستان متحد شوند. گوردون براون که نخست‌وزیر پیشین بریتانیا است از سوی سازمان ملل، نماینده ویژه این سازمان برای آموزش‌های ویژه جهانی، انتخاب شده است. همچنین دو روز قبل آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل نیز حمایت خود را از ۲۶ کشوری اعلام کرده است که خواستار ارجاع پرونده سیاست‌های حکومت سرپرست علیه زنان و دختران افغانستان در دیوان بین‌المللی گستری‌ شده‌اند. در حالی آقای براون از محدودیت زنان و دختران افغانستان به عنوان آپارتاید جنسیتی یاد می‌کند که حکومت سرپرست پس از بازگشت به قدرت در افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از تحصیل محروم و سپس دانش‌جویان دختر را از رفتن به دانشگاه‌ها دولتی و خصوصی و آموزشگاه‌های خصوصی منع کردند. باید گفت که محدودیت‌‌های حکومت فعلی، باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار این، طی سه سال گذشته شمار زیادی از پسران به دلیل چالش‌های اقتصادی مجبور به ترک آموزش شده‌اند. سازمان ملل متحد و جامعه‌ی جهانی در سه سال اخیر بارها خواستار لغو ممنوعیت حق آموزش و کار زنان در افغانستان شده‌اند، اما حکومت سرپرست تا اکنون به این خواست‌ها اعتنا نکرده است. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. حکومت فعلی بارها گفته است که حقوق زنان و دختران در افغانستان بر اساس شرع اسلامی رعایت می‌شود.

ادامه مطلب


9 ماه قبل - 205 بازدید

شماری از زنان پناه‌جوی اهل افغانستان در پاکستان به مناسبت دومین‌سال یادبود از حمله بر آموزشگاه «کاج» در دشت برچی کابل، از سازمان ملل خواسته‌اند که نسل‌کشی هزاره‌ها در افغانستان را به‌رسمیت بشناسد. این پناه‌جویان به یادبود از قربانیان حمله بر آموزشگاه کاج، در پاکستان شمع روشن کردند. زنان پناه‌جو با نشر قطع‌نامه‌ای از سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری خواستند که کشتار هدف‌مند هزاره‌ها در افغانستان باید متوقف شود. در قطع‌نامه این پناه‌جویان آمده است: «نسل‌کشی هزاره‌ها که اخیراً با عناوین مختلف مخصوصاً به نام داعش انجام می‌شود، باید به‌رسمیت شناخته شود.» این پناه‌جویان از نهادهای حقوق بشر و سازمان ملل خواستار بررسی جدی در مورد نسل‌کشی هزاره‌ها در افغانستان شده‌اند. آنان تاکید کردند که در وضعیت فعلی از سوی نیروهای حکومت سرپرست در مناطق مختلف افغانستان از قوم هزاره باج‌گیری صورت می‌گیرد و در برخی موارد وادار به کوچ اجباری می‌شوند. این پناه‌جویان با اشاره به حمله خونین ماه سنبله بر موتر حامل باشند‌گان ولایت دایکندی در کوتل پهلوسنگ ولایت غور آن را مصداق جنایت علیه بشریت دانستند. در این گردهمایی از همه‌ی نخبگان و روشن‌فکران هزاره و سایر اقوام ساکن افغانستان خواسته شد که در برابر این جنایات متحد شوند و برای جلوگیری از تکرار این فجایع گام بردارند. همچنین این زنان بر حمایت جامع از خانواده‌های قربانیان نسل‌کشی، به‌ویژه قربانیان کشتارهای اخیر در مرز دایکندی و غور، تأکید کردند. شرکت‌کنندگان همچنین تاکید کردند که بی‌تفاوتی جامعه‌ی جهانی به این نسل‌کشی باید پایان یابد و اقدامات عملی برای حفاظت از هزاره‌ها در افغانستان صورت بگیرد. روز (شنبه، ۷ میزان) هم شماری از شهروندان کشور در شهرهای ونکوور و اوتاوای کانادا در یک گردهمایی اعتراضی خواستار به‌رسمیت شناختن «نسل‌کشی هزاره‌ها» در افغانستان شدند. این اعتراضات به‌مناسبت سال‌روز آغاز نسل‌کشی هزاره‌ها در افغانستان از سوی عبدالرحمن خان، شاه سابق افغانستان و همچنین دومین سال‌روز رویداد مرگ‌بار مرکز آموشی کاج شکل می‌گیرد. معترضان بر توقف حملات هدف‌مند بر هزاره‌ها در افغانستان و همچنین به‌رسمیت شناختن «نسل‌کشی هزاره‌ها» تاکید دارند. این در حالی است که دو سال پیش، در حمله داعش بر آموزشگاه کاج در دشت برچی بیش از ۱۰۰ تن از دانش‌آموزان که اکثراً دختران بودند کشته و زخمی شدند.

ادامه مطلب


9 ماه قبل - 245 بازدید

رسانه‌های ایرانی گزارش داده‌اند که براثر سرازیرشدن سیلاب در ولسوالی «جیرفت» ولایت کرمان این کشور، یک ایرانی و ۱۳ شهروند افغانستان جان باخته‌اند و یک نفر دیگر ناپدید هستند. خبرگزاری ایسنا امروز (سه‌شنبه، ۱۰ میزان) گزارش داده است که این افراد در «رودخانه‌ی هلیل» ولسوالی جیرفت گرفتار سیلاب و غرق شده‌اند. در گزارش آمده است که «اتباع افغانستانی» که در این رویداد جان باخته‌اند به‌صورت خانوادگی در یک باغ در جیرفت کار می‌کردند. در ادامه آمده است که جانباختگان شامل ۶ خانم، هفت کودک و یک مرد هستند. در گزارش آمده است که کودکان این خانواده برای شنا به داخل رودخانه رفته بودند که براثر بارندگی در بالادست، سیل جاری شد و پس از آن والدین این کودکان و صاحب باغ برای نجات آنان اقدام کردند. همچنین اسینا به نقل از فرماندار جیرفت نوشته است که آنان در تلاش برای نجات کودکان غرق شدند و جان باختند. در گزارش این رسانه آمده است که صاحب باغ دو نفر از افراد غرق‌شده را نجات داد و هنگام نجات نفر سوم غرق شد و جان باخت‌.

ادامه مطلب


9 ماه قبل - 283 بازدید

سازمان همکاری اسلامی در تازه‌ترین مورد اعلام کرده است که دفتر این سازمان و سفارت اندونیزیا در کابل، توافقنامه‌ای برای تقویت فعالیت اقتصادی زنان افغانستان، امضا کرده‌اند. این سازمان با نشر اعلامیه‌ای گفته است که این توافقنامه روز (دوشنبه، ۹ میزان) در کابل امضاء شده است. سازمان همکاری اسلامی تاکید کرد که بر اساس این توافقنامه، پروژه‌های مختلف معیشتی برای توانمندسازی زنان افغانستان از سوی دفتر این نهاد در کابل و با تمویل دولت اندونیزیا در مناطق شهری و روستایی افغانستان راه اندازی خواهد شد. سازمان همکاری اسلامی و سفارت اندونیزیا در کابل جزئیات بیشتری در مورد این توافقنامه ارائه نکرده‌اند. قابل ذکر است که سازمان همکاری اسلامی از زمان تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان با این گروه در تعامل بوده، اما در عین حال از ممنوعیت آموزش و کار زنان و دختران نیز انتقاد کرده است. در حالی سازمان همکاری اسلامی از تقویت فعالیت اقتصادی زنان افغانستان خبر می‌دهد که حکومت سرپرست پس از بازگشت به قدرت در افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از تحصیل محروم و سپس دانش‌جویان دختر را از رفتن به دانشگاه‌ها دولتی و خصوصی و آموزشگاه‌های خصوصی منع کردند. باید گفت که محدودیت‌‌های حکومت فعلی، باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار این، طی سه سال گذشته شمار زیادی از پسران به دلیل چالش‌های اقتصادی مجبور به ترک آموزش شده‌اند. سازمان ملل متحد و جامعه‌ی جهانی در سه سال اخیر بارها خواستار لغو ممنوعیت حق آموزش و کار زنان در افغانستان شده‌اند، اما حکومت سرپرست تا اکنون به این خواست‌ها اعتنا نکرده است. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. همچنین به تازگی، قانون جدید امر به معروف و نهی از منکر حکومت فعلی حتا صدای زنان را «عورت» عنوان کرده است. بخش زنان سازمان ملل پیش از این نیز گفته بود که محدودیت‌ها بر زنان تاثیر مخربی بر زندگی آنان در افغانستان داشته است.

ادامه مطلب


9 ماه قبل - 208 بازدید

مسوولان محلی از ولایت غزنی می‌گویند که در پی تلاش برای نجات یک کودک از درون چاه در این ولایت، پنج تن به‌ شمول کودک جان باخته‌اند. ریاست صحت عامه غزنی شام روز (دوشنبه، ۹ میزان) با نشر خبرنامه‌ای گفته است که عملیات نجات یک کودک سه‌ساله در ولسوالی «ده‌یک» این ولایت با جان باختن چهار امدادگر به پایان رسیده است. در خبرنامه آمده است که تلاش‌ها برای نجات این کودک پنج روز طول کشید و منجر به جان باختن چهار تن دیگر شده است. ریاست صحت عامه غزنی تاکید کرد که این افراد به‌ دلیل انفجار بالون اکسیژن جان خود را از دست داده‌اند. براساس معلومات موجود، این کودک سه‌ساله روز پنج‌شنبه هفته گذشته در یک چاه برمه‌ای در ولسوالی «ده‌یک» ولایت غزنی سقوط کرده بود. قابل ذکر است که چاه‌های بدون سرپوش پیش از این نیز جان کودکان را در ولایت‌های مختلف گرفته بود.

ادامه مطلب


9 ماه قبل - 248 بازدید

مسوولان محلی در ولایت ننگرهار می‌گویند که در اثر واژگون شدن یک قایق در رودخانه‌ای در این ولایت، چهار نفر جان باخته و شش تن دیگر ناپدید شده‌اند. قریشی بدلون، سخنگوی ریاست اطلاعات و فرهنگ ننگرهار گفته است که این رویداد عصر امروز (دوشنبه، ۹ میزان) در منطقه‌ی کاشکوټونو و سربند ولسوالی کوز کنر این ولایت رخ داده است. او تاکید کرد که به‌دلیل وزش باد شدید، یک قایق در رودخانه واژگون شده است که براساس اطلاعات اولیه، چهار جان باخته‌اند. وی افزود که در این قایق ۱۴ نفر از جمله زنان و کودکان سوار بودند که پس از واژگون شدن آن، چهار نفر جان باخته، شش نفر ناپدید و چهار نفر دیگر نجات داده شده‌اند. آقای بدلون می‌گوید که در عملیات جستجو برای شش نفر ناپدید شده همچنان ادامه دارد. او مشخص نکرده است که در میان قربانیان و ناپدیدشدگان، چند زن و کودک حضور دارند؛ اما گفته است که زنان و کودکان هم شامل هستند. این در حالی است که چندی پیش هم در یک رویداد مشابه در منطقه‌ی «بیله‌ی» ولسوالی مهمند دره‌ی این ولایت، بر اثر غرق شدن یک قایق جنراتوری، ۱۰ نفر کشته و ۱۱ نفر دیگر زخمی‌ شده‌ بودند.

ادامه مطلب


9 ماه قبل - 198 بازدید

نویسنده: مهدی مظفری سه سال از زمانی می‌گذرد که رژیم فعلی افغانستان با صدور فرمانی ناگهانی و ظالمانه، آموزش دختران بالاتر از کلاس ششم را در سراسر کشور ممنوع کرده است. این تصمیم نه‌تنها آینده‌ی میلیون‌ها دختر افغان را به‌طور جدی تحت تأثیر قرار داده و تباه کرده است، بلکه به یکی از بزرگ‌ترین بحران‌های انسانی در جهان تبدیل شده است. با گذشت هر روز، تعداد بیشتری از دختران افغان از حق مسلّم خود یعنی آموزش محروم می‌شوند. این ممنوعیت، رویاها و امیدهای نسلی از دختران را به خاکستر تبدیل کرده و آن‌ها را از فرصت رشد و شکوفایی بازداشته است. بر اساس آخرین آمار منتشر شده توسط صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، در سال جاری خورشیدی، ۳۸ هزار دختر دیگر به جمع دخترانی پیوسته‌اند که به دلیل این ممنوعیت، نمی‌توانند به تحصیل ادامه دهند. این آمار تکان‌دهنده، نشان‌دهنده‌ی عمق فاجعه‌ای است که بر سر دختران افغان آمده است. این ممنوعیت نه تنها به فرد دختر، بلکه به کل جامعه‌ی افغانستان آسیب می‌رساند؛ زیرا محرومیت نیمی از جمعیت این کشور از آموزش، به معنای محروم کردن کل جامعه از نیروی کار ماهر و متخصص است. کشورهای که زنان و دختران خود را از حق تحصیل محروم می‌کنند، در بلندمدت با بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و حتی فرهنگی روبرو خواهند شد. چرا حکومت سرپرست ممنوعیت آموزش دختران را لغو نمی‌کند؟ از زمان تسلط حکومت فعلی بر افغانستان و ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از کلاس ششم، این دولت علیرغم فشارهای داخلی و بین‌المللی، همچنان بر تصمیم خود پافشاری کرده است. حاکمان تاکنون دلیل روشن و قانع‌کننده‌ای برای این تصمیم ارائه نکرده و به انتقادات گسترده از سوی فعالان حقوق بشر، جامعه مدنی و حتی برخی از رهبران مذهبی پاسخی نداده‌اند. این سکوت معنادار و رویکرد سرکوبگرانه حکومت در قبال فعالان آموزشی، گمانه‌زنی‌ها در مورد انگیزه‌های واقعی  حکومت سرپرست را تقویت کرده است. مسئولین حکومتی در توجیه این ممنوعیت، دلایل مختلفی را مطرح کرده‌اند که هر یک به نوبه خود سست و بی‌بنیاد بوده است. ابتدا، نبود «فضای مناسب» برای آموزش جداگانه دختران بهانه‌ای بود که به سرعت با واقعیت‌های آموزشی افغانستان پیش از تسلط این حکومت در تضاد قرار گرفت. سپس، حاکمان کنونی ادعا کردند که مردم به دلایل فرهنگی با آموزش دختران بالاتر از کلاس ششم مخالف هستند. اما این ادعا با واکنش تند بزرگان قومی و فعالان مدنی روبرو شد که بر خواست مردم برای آموزش دخترانشان تأکید کردند. با شکست خوردن این توجیه‌هات، سردمداران حکومت به رویکردی سرکوبگرانه روی آوردند و فعالان آموزشی را بازداشت و زندانی کردند. بازداشت و زندانی کردن فعالان آموزشی مانند احمد فهیم عظیمی و مطیع‌الله ویسا نشان می‌دهد که حکومت نه تنها به دنبال ارائه توجیهی منطقی برای این ممنوعیت نیست، بلکه از هرگونه مخالفت و انتقادی هراس دارد. اضافه بر این، پافشاری بر تصمیم ناعادلانه و غیرانسانی حکومت سرپرست مبنی بر منع تحصیل و آموزش دختران، ریشه در تفکرات ارتجاعی و تنگ‌نظرانه‌ای دارد که نه تنها با ارزش‌های انسانی در تضاد است، بلکه با آموزه‌های اصیل اسلامی نیز منافات دارد. محروم کردن دختران از حق تحصیل، به معنای محروم کردن آن‌ها از ابزاری برای رشد، پیشرفت و استقلال است. این رویکرد سرکوبگرانه نه تنها به حقوق اساسی شهروندان افغانستان، به ویژه زنان و دختران، بلکه به آینده این کشور نیز آسیب جدی وارد می‌کند. جامعه جهانی و نهادهای بین‌المللی باید فشارهای خود را بر این حکومت برای لغو این‌گونه ممنوعیت‌های ظالمانه افزایش دهند و از حقوق اساسی مردم افغانستان دفاع کنند. پیامدهای ویرانگر سیاست‌های حکومت سرپرست در افغانستان، تبعات بسیار جدی و ویرانگری بر زندگی زنان و دختران این کشور داشته است. این تبعات نه تنها ابعاد فردی و اجتماعی، بلکه ابعاد اقتصادی و حتی سلامت روان زنان و دختران افغان را نیز تحت تأثیر قرار داده است. به گفته سیما باهوس، مدیر اجرایی بخش زنان سازمان ملل متحد، ۹۰ درصد زنان و دختران افغان وضعیت سلامت روان خود را «بد» و یا «بسیار بد» توصیف کرده‌اند. این آمار به تنهایی گویای عمق فاجعه‌ای است که بر این قشر از جامعه تحمیل شده است. زنان افغان اذعان می‌دارند که با گذر زمان و تغییر فصل‌ها، وضعیت روانی آن‌ها به طور فزاینده‌ای وخیم‌تر می‌شود و بسیاری از آن‌ها حتی به اقدام به خودکشی روی آورده‌اند. محدودیت‌های شدید در زمینه آموزش، یکی از مهم‌ترین پیامدهای سیاست‌های حکومت است. سازمان علمی، فرهنگی و آموزشی سازمان ملل متحد (یونسکو) هشدار داده است که در نتیجه‌ی این سیاست‌ها، نیمی از جمعیت افغانستان بی‌سواد خواهد ماند. بی‌سوادی، مانعی جدی برای مشارکت کامل در جامعه است و باعث بیکاری گسترده، فقر، مشکلات بهداشتی و روانی می‌شود. این در حالی است که یونسکو بر این نکته تأکید می‌کند که خواندن و نوشتن، اولین پیام خداوند در قرآن کریم است. با این حال، حکومت‌داران فعلی افغانستان همچنان بر ممنوعیت آموزش دختران پافشاری می‌کنند و آینده‌ای مبهم را برای نسل‌های آینده این کشور رقم زده‌اند. نسلی از زنان بی‌سواد، نسلی از مادران بی‌سواد خواهد بود که به نوبه خود، فرزندانشان را نیز از حق آموزش محروم خواهند کرد. این چرخه معیوب، بی‌سوادی را در جامعه افغانستان برای دهه‌ها و چندین نسل تثبیت خواهد کرد. تبعات این وضعیت، فراتر از فرد و خانواده است و بر کل جامعه افغانستان تأثیرگذار خواهد بود. کاهش سطح سواد، مانعی بزرگ بر سر راه توسعه و پیشرفت افغانستان خواهد بود و این کشور را در دام فقر و عقب‌ماندگی گرفتار خواهد کرد.

ادامه مطلب