برچسب: رسانه گوهرشاد

2 روز قبل - 44 بازدید

ویگاه مقربی، فیلم‌ساز و دانشجوی دکترای سینما در دانشگاه استانبول، دومین دور جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه دانشجویان را با هدف تقویت آموزش و تجربه‌ فیلم‌سازی برگزار کرد. ویگاه مقربی گفته است که این جشواره روز گذشته (شنبه، ۱۰ جوزا) در شهر استانبول ترکیه برگزار شده و در این جشنواره، ۴۵۰ فیلم از کشورهای مختلف ارسال شد و شش فیلم برتر موفق به دریافت جایزه شدند. در این جشنواره ۲۹ فیلم منتخب از میان ۴۵۰ اثر ارسالی به مرحله رقابت راه یافتند و شش فیلم برتر توسط هیأت داوران به دریافت جایزه شایسته شناخته شدند. خانم مقربی تاکید کرده است که این رویداد با هدف ایجاد بستری برای آموزش، تبادل تجربه و تقویت مهارت‌های فیلم‌سازی میان دانشجویان بین‌المللی برگزار شد. نخستین دور این جشنواره در سال ۲۰۲۳ میلادی با اشتراک بیش از ۸۰ فیلم از کشورهای مختلف برگزار شد و در آن چهار فیلم برتر موفق به کسب جایزه شدند. مرحله نخست جشنواره امسال به‌صورت دوره آموزشی و در قالب صنف‌های تخصصی در «آکادمی سینما» برگزار شد. گزارش شده است که این برنامه با حمایت «دفتر ترک‌های خارج از کشور و جوامع نسبی» طراحی شده است. برگزارکننده این برنامه گفت: «این جشنواره ادامه خواهد داشت و به‌گونه‌ای ویژه برگزار خواهد شد. این رویداد فرصت بسیار خوبی را برای دانشجویان خارجی فراهم می‌کند تا فرهنگ و کشور خود را معرفی کنند.» ویگاه مقربی، هنرمند تئاتر و فیلم‌ساز اهل افغانستان، دانش‌آموخته رشته تئاتر از دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه کابل و دارای کارشناسی ارشد سینما از دانشگاه مرمره ترکیه است. او تاکنون در بیش از ۱۵ فیلم کوتاه به عنوان کارگردان و در حوزه‌های فنی فعالیت داشته است و فیلم کوتاه «آینه» او جوایز متعددی در جشنواره‌های بین‌المللی کسب کرده است.

ادامه مطلب


2 روز قبل - 79 بازدید

دفتر توسعه سازمان ملل متحد اعلام کرده است که ۹۷ درصد جمعیت افغانستان با فقر انرژی روبرو هستند و برق خورشیدی در این کشور، فراتر از روشنایی خانه‌ها، امید را تقویت می‌کند. این دفتر امروز (یک‌شنبه، ۱۱ جوزا) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که در تلاش توسعه انرژی تجدیدپذیر است و این انرژی کلینیک‌ها، مشاغل و زندگی را متحول می‌کند. اعلامیه به نقل از کانی ویگناراجا، دستیار دبیرکل سازمان ملل متحد و مدیر منطقه‌ای دفتر توسعه این سازمان نوشته است که دهه‌ها جنگ و کمبود سرمایه‌گذاری، افغانستان را به یکی از ناامن‌ترین کشورهای جهان از نظر انرژی تبدیل کرده است. وی تاکید کرده است که افغانستان به ۴.۸۵ گیگاوات برق نیاز دارد؛ اما تولید داخلی برق این کشور ۰.۶ گیگاوات است. کانی ویگناراجا افزوده است که در حال حاضر میانگین مصرف انرژی در سال در افغانستان تنها ۷۰۰ کیلووات و ۳۰ برابر کم‌تر از میانگین جهانی است. او در ادامه هشدار داده است که خاموشی‌های مکرر و هزینه‌های بالای انرژی ضروری‌ترین خدمات مانند مراقبت‌های بهداشتی را مختل می‌کند و آسیب‌پذیرترین افراد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این مقام بین‌المللی در بخشی از صحبت‌هایش گفته است که با بیش از ۳۰۰ روز آفتابی در سال، ظرفیت تولید برق خورشیدی افغانستان بی‌نظیر است. همچنین استفن رودریکز، نماینده‌ی دفتر توسعه سازمان ملل در افغانستان می‌گوید که این سازمان از سال ۲۰۲۱ میلادی موفق شده است که هزاران سیستم برق خورشیدی را در سراسر کشور نصب کند. او تصرحی کرد که این سیستم‌ها در حال حاضر برق خدمات ضروری، از جمله حدود ۵۰۰ شفاخانه و مکتب را فراهم می‌کند و ۳.۷ میلیون نفر از آن مستفید می‌شوند. قابل ذکر است که افغانستان در حال حاضر به برق وارداتی متکی است. برق وارداتی نیز نیازهای این کشور به برق را برآورده نمی‌کند و در حال حاضر شهرهای بزرگ با چالش جدی برق مواجه‌ اند. با این وجود حکومت فعلی در تلاش استفاده از ظرفیت‌های داخلی برای تأمین انرژی مورد نیاز کشور می‌باشد.

ادامه مطلب


2 روز قبل - 55 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت کودکان سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که از زمان آغاز جنگ در غزه در ماه اکتبر، بیش از ۵۰ هزار کودک فلسطینی کشته یا زخمی شده‌اند. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که کودکان در جریان تهاجم همه‌جانبه اسرائیل بالاترین هزینه را می‌پردازند و به‌طور متوسط هر ۲۰ دقیقه، یک کودک کشته یا زخمی می‌شود. این نهاد هشدار داده است که میزان رنج و آسیب روز به روز در حال افزایش است. این نهاد بین‌المللی در ادامه تاکید کرده است: «تجاوزهای شدید. کمک‌های مسدودشده. قحطی. خانه‌ها، مدارس و بیمارستان‌ها همه نابود شده‌اند. این ویرانیِ دوران کودکی است. ویرانیِ خود زندگی. این‌ها کودکان هستند، نه آمار و ارقام. هیچ کودکی نباید این شرایط را تجربه کند. حتی یک کودک بیشتر هم نباید چنین وضعی را از نزدیک لمس کند.» باید گفت که ارتش اسرائیل با رد درخواست‌های بین‌المللی برای آتش‌بس، از اکتبر ۲۰۲۳ میلادی تا اکنون حملاتی ویرانگر علیه غزه انجام داده که منجر به شهادت بیش از ۵۴ هزار فلسطینی، عمدتاً زنان و کودکان، شده است. نهادهای امدادی بارها درباره خطر قحطی برای جمعیت بیش از دو میلیونی نوار غزه هشدار داده‌اند. همچنین در نوامبر گذشته، دادگاه بین‌المللی کیفری (ICC) برای بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، و یوآو گالانت، وزیر دفاع سابق این رژیم، به اتهام جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت در غزه، حکم بازداشت صادر کرد. همچنین اسرائیل به دلیل ارتکاب جنایات جنگی علیه غیرنظامیان در این منطقه جنگ‌زده، با پرونده‌ای در دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) به اتهام نسل‌کشی روبروست.

ادامه مطلب


2 روز قبل - 49 بازدید

سندرم ایمپاستر یا احساس نالایقی، پدیده‌ای روان‌شناختی است که بسیاری از زنان، به‌ویژه در محیط‌های تحصیلی و شغلی، با آن مواجه‌اند. این سندرم باعث می‌شود افراد، با وجود شواهد بیرونی موفقیت، باور داشته باشند که شایستگی لازم را ندارند و دستاوردهایشان نتیجه شانس یا فریب دیگران است. زنان تحصیل‌کرده یا شاغل، به‌ویژه در محیط‌های مردسالار یا رقابتی، اغلب تحت تأثیر این پدیده قرار می‌گیرند. در چنین فضاهایی، هر اشتباه کوچک یا ندانستن نکته‌ای می‌تواند احساس بی‌کفایتی کاذب را در آن‌ها تشدید کند. یکی از عوامل اصلی شکل‌گیری سندرم ایمپاستر در زنان، تربیت و انتظارات فرهنگی است. دختران از کودکی به کمال‌گرایی، مطیع بودن، و جلب تأیید دیگران تشویق می‌شوند. وقتی وارد محیط‌های کاری می‌شوند، کوچک‌ترین نقد را تهدیدی برای ارزشمندی خود تلقی می‌کنند. علائم رایج سندرم ایمپاستر شامل اضطراب شدید پیش از ارائه یا جلسه، ترس از افشای ندانسته‌ها، و ناتوانی در پذیرش تعریف و تمجید است. این احساسات می‌توانند بر عملکرد شغلی و سلامت روان تأثیر منفی بگذارند. راه‌های مقابله با سندرم ایمپاستر نخستین گام برای مقابله، آگاهی و شناخت این سندرم است. وقتی زنان بدانند این احساسات نامی دارند و رایج‌اند، راحت‌تر می‌توانند با آن‌ها مقابله کنند. گام بعدی، ثبت موفقیت‌ها و یادآوری مسیرهای طی‌شده است. همچنین، گفت‌وگو با متخصص یا مشاور می‌تواند بسیار کمک‌کننده باشد. ایجاد فضای حمایتی در محل کار، تشویق به ابراز آسیب‌پذیری، و الگوسازی از زنانی که این مسیر را طی کرده‌اند، می‌تواند تأثیر زیادی در کاهش این پدیده داشته باشد. در نهایت، زنان باید بدانند موفقیت‌هایشان اتفاقی یا تصادفی نیست، بلکه نتیجه تلاش، توانمندی، و پشتکار آن‌هاست. سندرم ایمپاستر دروغی ذهنی است که باید با واقعیت جایگزین شود. نشانه‌های سندرم ایمپاستر در زنان کمال‌گرایی افراطی: زنان مبتلا به این سندرم اغلب فکر می‌کنند باید در همه‌چیز بهترین باشند. آن‌ها نمی‌توانند اشتباهات خود را بپذیرند و هر موفقیتی را کوچک می‌شمارند. ترس از شکست: این ترس باعث می‌شود زنان از پذیرش مسئولیت‌های بزرگ یا فرصت‌های جدید خودداری کنند. بی‌ارزش شمردن موفقیت‌ها: حتی زمانی که به اهداف بزرگی می‌رسند، احساس می‌کنند این موفقیت به دلایلی غیر از شایستگی خودشان رخ داده است. ترس از افشا شدن: زنان مبتلا اغلب نگران‌اند که دیگران متوجه شوند به‌اندازه‌ای که به نظر می‌رسد، توانمند نیستند. فرسودگی شغلی و استرس بالا: این زنان معمولاً فشار زیادی برای اثبات توانمندی خود تحمل می‌کنند که منجر به خستگی ذهنی و جسمی می‌شود. چگونه می‌توان با سندرم ایمپاستر مقابله کرد؟ آگاهی: درک این‌که این احساسات بخشی از الگویی روان‌شناختی به نام سندرم ایمپاستر هستند، به نگاه منطقی‌تر به آن‌ها کمک می‌کند. مشاهده و پذیرش موفقیت‌ها: فهرستی از دستاوردها، هرچند کوچک، تهیه کنید. این فهرست بازتابی از تلاش و شایستگی‌های شماست. صحبت درباره نگرانی‌ها: گفت‌وگو با دوستان یا همکارانی که نگرانی‌های مشابه دارند، احساس تنهایی را کاهش می‌دهد. بازبینی استانداردها: به خود اجازه دهید کامل نباشید، از ایده‌آل‌گرایی دست بکشید، و نقص‌هایتان را بپذیرید. یافتن الگوهای سالم: از زنانی که به آن‌ها احترام می‌گذارید، بیاموزید و ببینید چگونه با چالش‌های احساسی خود مقابله کرده‌اند. اعتبار دادن به خود: وقتی موفقیتی کسب می‌کنید، به‌جای کم‌اهمیت جلوه دادن آن، تلاش‌ها و زحمات خود را به یاد آورید. سخن پایانی سندرم ایمپاستر در زنان واقعیتی پنهان اما گسترده است. مهم است که زنان بدانند این احساسات نشانه بی‌کفایتی نیست، بلکه بازتاب فشارهای اجتماعی، فرهنگی، و گاهی ساختارهای ناعادلانه‌ای است که بر آن‌ها تحمیل می‌شود. با آگاهی، حمایت، و تغییر دیدگاه نسبت به خود، می‌توان گام‌های مؤثری برای کاهش تأثیرات این سندرم برداشت و مسیر موفقیت را با اعتمادبه‌نفس بیشتری طی کرد. گاهی باید به خود یادآوری کنیم: «تو شایسته‌ای، حتی اگر ذهنت امروز خلاف این را بگوید.» نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»

ادامه مطلب


2 روز قبل - 68 بازدید

سفارت افغانستان در استرالیا اعلام کرده است که مظفر علی، عکاس، فیلم‌ساز، نویسنده و فعال حقوق‌‌ بشر افغانستانی-استرالیایی، در حمایت از آموزش دختران و زنان در افغانستان و کودکان پناهنده در اندونیزیا، چهار هزار کیلومتر را با بایسکل رکاب می‌زند. این سفارت با نشر اعلامیه‌ای گفته است که این سفر با عنوان «رکاب‌زنی برای آموزش» دیروز (جمعه، ۹ جوزا) از شهر «مالینی» ایالت کوینزلند آغاز شده است و در شهر «ادلید» ایالت استرالیای جنوبی پایان می‌یابد. در ادامه آمده است که این کمپاین پیام روشنی دارد که آموزش حق بشر است،‌ نه یک امتیاز. سفارت افغانستان در استرالیا افزوده است که مظفر علی در جریان این سفر یک‌ماهه با مردم محلی دیدار، برنامه‌ی نمایش فیلم برگزار و در مکاتب سخنرانی می‌کند و روایت‌هایی از امید و ایستادگی را با مردم شریک می‌سازد. این ابتکار بخشی از بزرگداشت ده‌سالگی نهاد آموزشی «سیساروا لیرنینگ» است که مظفر علی آن را در سال ۲۰۱۴ میلادی در اندونیزیا تأسیس کرده است. سفارت افغانستان در استرالیا گفته است که این مرکز امروز به یکی از نمونه‌های موفق آموزش به رهبری پناه‌جویان در سطح جهان تبدیل شده است. سفارت افغانستان در استرالیا که از سوی دیپلمات‌های حکومت پیشین اداره می‌شود، گفته است که از این ابتکار حمایت می‌کند.

ادامه مطلب


2 روز قبل - 89 بازدید

همزمان با روز جهانی «نه به تنباکو»، سازمان جهانی صحت درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که از هر چهار بزرگ‌سال در افغانستان، یک تن تنباکو مصرف می‌کند. این سازمان امروز (شنبه، ۱۰ جوزا) با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که نسوار رایج‌ترین نوع تنباکوی مصرفی در میان افغان‌ها است. سازمان جهانی صحت در ادامه آمده هشدار داده است که صنعت تنباکو نسل جدید را هدف قرار داده است. این سازمان خواستار محافظت از جوانان در برابر آسیب‌های ناشی از مصرف تنباکو شده است. همچنین این نهاد خاطرنشان کرده است که مصرف تنباکو در میان جوانان، به‌ویژه پسران نوجوان افغان، در حال افزایش است. به گفته‌ی این نهاد، استفاده از تنباکو تنها سلامت فرد مصرف‌کننده را تهدید نمی‌کند، بلکه آسیب‌های گسترده‌ای به خانواده‌ها و ساختارهای اجتماعی نیز وارد می‌کند و فشار مضاعفی بر نظام‌های صحی وارد می‌سازد. ادوین سنیزا سالوادور، نماینده سازمان جهانی بهداشت در افغانستان می‌گوید میزان مصرف تنباکو در میان نوجوانان و جوانان پسر رو به افزایش است. این سازمان گفته است که مصرف تنباکو همچنان یکی از عوامل اصلی مرگ‌های قابل پیشگیری است و به افراد، خانواده‌ها و جوامع آسیب‌های جدی وارد می‌کند. در اعلامیه‌ی‌ این سازمان آمده است که شرکت‌های تولید تنباکو با پنهان‌سازی حقیقت، زیان‌های این ماده را پشت طعم‌های مختلف، جلوه‌های فریبنده و ادعاهای نادرست درباره بی‌ضرر بودن آن مخفی می‌کنند. این سازمان هشدار داد که شرکت‌ها با به‌کارگیری روش‌های گمراه‌کننده، جوانان را به مصرف تشویق می‌کنند و مصرف‌کنندگان فعلی را معتاد نگه می‌دارند و این روند به گسترش بیماری و افزایش فقر در جوامع می‌انجامد. روز جهانی «بدون تنباکو» هر سال به تاریخ ۳۱ می از سوی سازمان جهانی بهداشت برگزار می‌شود. هدف از این روز آگاهی‌دهی درباره خطرات تنباکو و تشویق کشورها به کاهش مصرف آن است.

ادامه مطلب


2 روز قبل - 72 بازدید

منابع محلی از ولایت ننگرهار می‌گویند که یک پسر جوان در شهر جلال‌آباد، مرکز این ولایت ابتدا مادر و پدرش را به شکل فجیع به قتل رسانده و سپس خودش خودکشی کرده است. دست‌کم دو منبع به رسانه گوهرشاد گفته‌اند که این رویداد شام روز گذشته (جمعه، ۹ جوزا) در حوزه پنج امنیتی شهر جلال‌آباد از مربوطات مرکز ولایت ننگرهار رخ داده است. منبع تاکید کرده است که این رویداد به دلیل خشونت خانوادگی رخ داده است. در عین حال، سیدطیب جواد، سخنگوی فرماندهی پولیس ننگرهار با تایید این رویداد گفته است که یک جوان در این ولایت ابتدا مادر و پدرش را با ضربات چاقو به قتل رسانده و سپس خودکشی کرده است. آقای جواد افزوده است که این رویداد در حوزه پنجم امنیتی شهر جلال آباد رخ داده است. سخنگوی پولیس ننگرهار گفته است که بررسی‌ها در مورد این رویداد جریان دارد. قابل ذکر است که پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند. براساس گزارش‌ها، عاملان قتل‌های مرموز غالبا «افراد مسلح ناشناس» دانسته می‌شود و حکومت فعلی کم‌تر از شناسایی و مجازات آنان خبر می‌دهند.

ادامه مطلب


3 روز قبل - 69 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که بیش از ۲۲ میلیون نفر در افغانستان، از جمله ۱۲ میلیون کودک، به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که در جریان یک دوره مشخص، بیش از ۸۲۹ هزار کودک برای شناسایی سوء‌تغذیه حاد بررسی شده‌اند که از میان آن‌ها، ۳۷ هزار کودک شامل ۵۹ درصد دختر، تحت درمان قرار گرفته‌اند. در گزارش صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد تاکید کرده است که این نهاد از ارائه خدمات صحی ابتدایی، ثانوی و تخصصی در ۳۴ ولایت افغانستان از طریق دو هزار و ۴۰۶ مرکز صحی ثابت حمایت می‌کند. در بخشی از این گزارش آمده است که از ۱۵ هزار و ۷۷۵ صنف آموزشی در سطح جامعه در ۳۲ ولایت حمایت کرده و از این طریق، زمینه آموزش را برای بیش از ۳۴۸ هزار کودک شامل ۶۶ درصد دختر فراهم کرده است. در ادامه آمده است که در کنار خدمات صحی و آموزشی، بیش از ۴۷ هزار کودک و مراقب آن‌ها نیز به خدمات محافظت از کودکان دسترسی یافته‌اند. این در حالی است که مقام‌های یونیسف بارها نسبت به کاهش منابع مالی و تاثیر آن بر خدمات بشردوستانه هشدار داده‌اند. براساس گزارش‌های موجود کمک‌های بشری به افغانستان کاهش یافته است. آمریکا که بزرگ‌ترین کمک‌کننده به این کشور بود، پس از روی‌کارآمدن دونالد ترمپ کمک‌هایش را به افغانستان و سایر کشورهای فقیر قطع کرده است. در کنار آن، محدودیت وضع شده بر زنان و دختران نیز به اقتصاد بحرانی افغانستان ضربه‌ی سنگین وارد کرده است. همچنین اخراج مهاجران افغانستان از کشورهای ایران و پاکستان ادامه دارد؛ امری که منجر به وخامت وضعیت می‌شود.

ادامه مطلب


3 روز قبل - 105 بازدید

در گوشه‌ای از شهر هرات، جایی میان کوچه‌های نیمه خاکی و دیوارهای فرسوده، خانواده‌ای زندگی می‌کند که هر روزشان با درد آغاز می‌شود و با نگرانی به پایان می‌رسد. مرد خانواده، حسیب‌الله، ۴۰ سال دارد، اما سال‌هاست که دیگر رمقی در تن ندارد. کلیه‌هایش از کار افتاده‌اند، و برای زنده ماندن، باید هر دو روز یک‌بار خود را به مرکز صحی برساند و دیالیز شود. ماشین دیالیز برایش مثل طناب نجاتی‌ست در دریایی متلاطم، اما همین طناب هم هزینه دارد، انرژی می‌برد، و تن رنجورش را هر بار ضعیف‌تر از قبل به خانه برمی‌گرداند. اما دیالیز پایان ماجرا نیست. هر شش ماه، به دلیل پیچیدگی وضعیت کلیوی و عفونت‌های داخلی، باید عمل جراحی انجام دهد. این عملیات نه فقط جسم او را زخمی‌تر می‌کند که جیب خانواده را نیز تهی‌تر از قبل می‌گذارد. هر بار، خانواده مجبور می‌شوند قرض بگیرند، وسایل خانه را بفروشند، یا از خویشاوندان کمک بخواهند؛ و هر بار بازپرداخت این کمک‌ها مانند باری سنگین‌تر بر دوششان می‌نشیند. همسرش، مریم، زنی‌ست ۳۵ ساله، اما خطوط عمیق روی صورتش گویی از زن سالخورده‌ای خبر می‌دهد. روزی نبود که به‌سلامت همسرش فکر نکند. اما از وقتی بیماری حسیب‌الله شدت گرفته، خودش هم به‌شدت بیمار شده است. شکمبه‌پاکی‌های مکرر، جارو و شست‌وشوی خانه‌های مردم، برداشتن سطل‌های آب سنگین، و پاک‌کاری خانه‌های اعیان‌نشین، ریه‌هایش را بیمار کرده. پزشک‌ها گفته‌اند که دچار مشکلات تنفسی مزمن شده، اما وقتی نانی برای خوردن نیست، استراحت و دارو تبدیل به یک رؤیای دور و دراز می‌شود. مریم می‌گوید: «وقتی شوهرم از شفاخانه برمی‌گرده، نیمه‌جان است. من اگر استراحت کنم، کی نان بیاره؟ دخترم ۸ ساله است، هنوز باید درس بخوانه، نه که کمک نفقه بده.» مریم صبح‌ها زود از خانه بیرون می‌زند، با سطل و جارو و پارچه‌های کهنه. در خانه‌های مردم کار می‌کند، و با مزد ناچیز روزانه‌ای که به دست می‌آورد، نانی، بوره‌ای، یا کمی روغن به خانه می‌آورد. اما این درآمد اندک حتی هزینه دوای شوهرش را هم تأمین نمی‌کند. گاهی خویشاوندانشان دست‌به‌دست می‌دهند و چند بوجی آرد یا چند قوطی روغن برای‌شان می‌فرستند. اما شرم این کمک‌ها مریم را در خودش مچاله می‌کند. با صدایی لرزان می‌گوید: «پدرم خدابیامرز همیشه می‌گفت، نان اگر با عرق پیشانی باشه، بوی خوش داره. حالا ما نه عرق داریم، نه پیشانی بلند. فقط دست دراز کرده‌ایم، هر روز.» دخترشان، سمیرا، ۸ ساله است. روزگاری کتاب‌های درسی را با شوروشوق ورق می‌زد، اما حالا بیشتر وقت‌ها باید در خانه بماند تا از پدر مراقبت کند. گاهی وقتی مادرش دیر می‌رسد، اوست که باید برای پدر دارو بیاورد، یا برنج را دم کند. روزهایی هست که حتی نان خالی هم در خانه نیست، و سمیرا تنها با آب‌قند روز را سپری می‌کند. او با لحنی کودکانه اما غمگین می‌گوید: «در مکتب همه دوستایم صنفی‌های نو دارن، کتاب نو، چپنای نو... من دیگه مکتب هم دوست ندارم. معلم همیشه میگه باید غذا بخورین تا یاد بگیرین. من وقتای زیاد گشنه هستم.» خانه‌شان کوچک است، با سقفی چوبی که در زمستان‌ها از سرما نفوذ می‌کند و در تابستان از گرمای خفه‌کننده پر می‌شود. هیچ وسیله‌ای برای راحتی ندارند، تنها یک فرش کهنه، یک بخاری زنگ‌زده، و یک پتوی پاره. در گوشه‌ای از خانه، چند داروی استفاده‌نشده که تاریخ مصرفش گذشته، به یادگار مانده‌اند؛ داروهایی که هیچ‌وقت نتوانستند تهیه‌اش کنند. بارها به نهادهای دولتی و خیریه‌ها مراجعه کرده‌اند. یک‌بار کمکی ناچیز دریافت کردند، اما دیگر هیچ‌کس صدایشان را نشنیده است. مریم می‌گوید: «ما صدای آهسته‌ایم. فقط وقت‌هایی که صدا بلند میشه، مردم می‌بینند. اما ما از فریاد زدن خسته‌ایم، فقط نفس می‌کشیم، با درد.» با وجود همه سختی‌ها، هنوز رشته‌ای از امید در دلشان هست. مریم آرزو دارد روزی شوهرش دوباره توان راه رفتن داشته باشد. سمیرا هنوز بعضی شب‌ها کتاب‌های کهنه‌اش را ورق می‌زند و برای خودش بلند می‌خواند و حسیب‌الله، با لبخند کم‌رنگی که به‌سختی روی لبان خشکیده‌اش می‌نشیند، گاهی می‌گوید: «خدا اگر دردی داده، صبرش را هم می‌دهد.» اما تا آن زمان، این خانواده باید در میان گردباد بیماری، فقر، و رنج، هر روز برای زنده‌ماندن بجنگند و شاید، فقط شاید، روزی کسی صدای آهسته‌شان را بشنود... نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


4 روز قبل - 128 بازدید

سایت علمی تی‌ان به نقل از پژوهشگران پزشکی شاریته برلین (Charité Universitätsmedizin) نوشته است افراد باهوش ممکن است به زمان بیشتری برای حل مشکلاتِ دشوار نیاز داشته باشند و البته صرف زمان بیشتر منجر به تصمیم‌گیری دقیق‌تر نیز خواهد شد. این سایت نوشته است که پژوهشگران دانشگاه پزشکی شاریته برلین به همراه همکاران شان از بارسلونا، به این نتیجه‌ی شگفت‌انگیز دست یافته‌اند که شرکت‌کنندگانی که ضریب هوشی بالاتری دارند، تنها در انجام کارهای ساده سریع‌تر عمل می‌کنند، در حالی که برای حل مسایل دشوار نسبت به افرادی با IQ پایین‌تر، زمان بیشتری لازم داشتند. در شبیه‌سازی‌های شخصی‌سازی شده از مغز ۶۵۰ شرکت‌کننده، پژوهشگران توانستند مشخص کنند که مغزهایی که انطباق کمتری بین نواحی آن‌ها وجود دارد، هنگام تصمیم‌گیری به‌جای این‌که منتظر بمانند تا مناطق بالادست مراحل پردازش مورد نیاز برای حل مشکل را تکمیل کنند، سریع به مرحله نتیجه‌گیری می‌روند. در واقع، مدل‌های مغزی شرکت‌کنندگانی که ضریب بالاتر هوش را داشتند به زمان بیشتری برای حل وظایف چالش‌برانگیز نیاز داشتند در حالی که خطای آن‌ها کمتر بود. این سایت تاکید کرده است که اکنون دانشمندان یافته‌های خود را در مجله‌ «Nature Communications» منتشر کرده‌اند. براساس معلومات‌های ارائه شده، حدود ۱۰۰ میلیارد نورون در مغز انسان وجود دارد. هر یک از آن‌ها به حدود ۱۰۰۰ نورون همسایه یا دور متصل است. این شبکه‌ غیرقابل درک، کلید توانایی‌های شگفت‌انگیز مغز است و البته چیزی است که درک نحوه‌ی عملکرد مغز را بسیار دشوار می‌کند. پروفسور پترا ریتر (Petra Ritter)، رییس بخش شبیه‌سازی مغز و بخش عصب‌شناسی تجربی شاریته برلین، مغز انسان را با استفاده از کامپیوتر شبیه‌سازی می‌کند. وی می‌گوید: «ما می‌خواهیم بفهمیم فرآیندهای تصمیم‌گیری مغز چگونه کار می‌کند و چرا افراد مختلف تصمیم‌های متفاوتی می‌گیرند.» پروژهشگران برای شبیه‌سازی مکانیسم‌های مغز انسان، از داده‌های دیجیتالی اسکن‌های مغزی مانند تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) و همچنین مدل‌های ریاضی مبتنی بر دانش نظری در مورد فرآیندهای بیولوژیکی استفاده کردند. این کارها در ابتدا منجر به ایجاد یک مدل «عمومی» از مغز انسان می‌شود. سپس دانشمندان این مدل را با استفاده از داده‌های مربوط به افراد اصلاح می‌کنند و در نتیجه «مدل‌های مغزی شخصی سازی ‌شده» ایجاد می‌کنند. سایت علمی تی‌ان نوشته است که برای این مطالعه، دانشمندان از داده‌های مربوط به ۶۵۰ شرکت‌کننده که در پروژه‌ی Human Connectome حضور داشتند، استفاده کردند. این پروژه توسط ایالات متحده از ماه سپتامبر ۲۰۱۰ آغاز شده و در حال مطالعه‌ اتصالات عصبی در مغز انسان بوده است. آقای ریتر توضیح می‌دهد: این تعادل مناسب بین برانگیختی و مهار نورون‌ها است که بر تصمیم‌گیری اثر می‌گذارد و کم و بیش فرد را قادر می‌سازد تا مشکلات را حل کند. وی گفته است: «ما می‌توانیم فعالیت‌های مغز افراد را به طور بسیار مؤثری بازتولید کنیم. ما در این فرآیند متوجه شدیم که این مغزها رفتار متفاوتی با یکدیگر دارند که مشابه همتایان بیولوژیکی آن‌ها است. آواتارهای مجازی ما با عملکرد فکری و زمان واکنش آنالوگ‌های بیولوژیکی آن‌ها مطابقت دارند.» او تاکید کرد، جالب توجه است که مغزهای «کُندتر» هم در انسان‌ها و هم در مدل‌ها هماهنگ‌تر بودند. این هماهنگی به مدارهای عصبی در لوب پیشانی اجازه می‌دهد تا تصمیم‌گیری را برای مدت طولانی‌تری نسبت به مغزهایی که هماهنگی کمتری داشتند به تعویق بیاندازد. مدل‌ها نشان دادند که چگونه هماهنگی کمتر منجر به این می‌شود که اطلاعات مورد نیاز برای تصمیم‌گیری در صورت نیاز موجود نباشد و در حافظه کاری ذخیره نشود. در ادامه آمده است که از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا قوانین منطقی را در مجموعه‌ای از الگوها شناسایی کنند. این قوانین هر بار پیچیده‌تر می‌شدند و بنابراین رمزگشایی آن‌ها دشوارتر می‌شد. در این مدل، رقابت بین گروه‌های عصبی مختلف درگیر در تصمیم‌گیری رخ داد.  در مورد تصمیمات پیچیده، شواهد اغلب برای تصمیم‌گیری سریع به اندازه کافی واضح نیستند و این گروه‌های عصبی را مجبور می‌کند سریع به نتیجه برسند. این سایت علمی گفته است که همگام‌سازی به معنای تشکیل شبکه‌های عملکردی در مغز ویژگی‌های حافظه فعال و در نتیجه توانایی «تحمل» دوره‌های طولانی‌مدت بدون تصمیم‌گیری را تغییر می‌دهد. در کارهای چالش برانگیزتر، شما باید پیشرفت‌های قبلی را در حافظه کاری ذخیره کنید، در حالی که سایر مسیرهای راه حل را کاوش می‌کنید و سپس آن‌ها را با یکدیگر ادغام می‌کنید.

ادامه مطلب