یان اگلند، رییس موسسه هیأت ناروی برای مهاجرین به مناسبت روز جهانی پناهجویان میگوید که بیش از ۱.۵ میلیون کودک پناهنده افغان در ایران زندگی میکند. آقای اگلند گفت که از این میان تنها ۶۰۰ هزار کودک تا اکنون در مکاتب ایران ثبتنام شدهاند. موسسه هیأت ناروی برای مهاجرین با تاکید بر حق آموزش کودکان گفت: «درحالی که رفتن به مدرسه هر روز ممکن است برای بسیاری از کودکان عادی به نظر برسد، اما برای کودکان آواره میتواند رویایی دستنیافتنی باشد.» وی افزود که ایران میزبان بیش از ۴.۵ میلیون پناهجوی افغان است و یکسوم آنها را کودکان تشکیل میدهد. به گفتهی او ایران، بیشترین میزبان پناهجویان را در جهان دارد. او شرایط ثبتنام و هزینههای بلند آموزشی را از محدودیتهای کودکان پناهجوی افغان در ایران دانست. در یادداشت که او منتشر کرده آمده است: «در حالی که همه کودکان، از جمله پناهندگان افغان، از نظر تئوری مجاز به شرکت در سیستم آموزش دولتی ایران هستند، در عمل با مشکلات متعددی روبرو هستند. اینها شامل شکافهای یادگیری، محدودیتهای مالی، تشریفات اداری و موانع فرهنگی است.» براساس آمار که سازمان پناهندگان ملل متحد، در سال ۲۰۲۳ منتشر کرد تقریبا از هر ۱۰ نفر پناهنده در جهان یک نفر افغان است. در حالی از بیستم جون، بهعنوان روز جهانی پناهندگی بزرگداشت میشود که افغانستان یکی از کشورهای است که بیشترین آمار پناهجویان و آوارگان را در جهان دارد.
برچسب: کودکان
مسوولان محلی از ولایت فراه میگویند که بر اثر درگیری میان اعضای دو خانواده در ولسوالی پرچمن این ولایت، سه نفر به شمول کودکان و زنان کشته و دو نفر دیگر زخمی شدهاند. محمد یاسین ابودجانه، ولسوال در ولسوالی پرچمن فراه به خبرگزاری دولتی باختر گفت که این درگیری روز گذشته (سهشنبه، ۲۹ جوزا) در روستای «بشنک» ولسوالی پرچمن رخ داده است. ولسوال پرچمن افزود که کشتهشدهها شامل یک مرد، یک زن و یک کودک هشتماهه هستند. محمدیاسین ابودجانه در صحبتهایش روشن نکرده است که این سه نفر از یک جانب درگیری هستند یا از هر دو طرف. ولسوال پرچمن، بدون اشاره به چگونگی و دلیل درگیری گفته است که عاملان درگیری به ولایت هلمند فرار کردهاند و تلاش برای بازداشت آنان جریان دارد.
رینا امیری، نماینده ویژه آمریکا در امور زنان و حقوق بشر در افغانستان میگوید که حکومت سرپرست با سیاست ممنوعیت دختران و زنان از آموزش، آینده کشور را «تباه» کرده است. خانم امیری این اظهارات را در حساب کاربری ایکس خود مطرح کرده و گفت: «افغانستان بهعنوان تنها کشور جهان است که این سیاستهای افراطی در آن اعمال میشود و در انزوا باقی مانده است.» وی تاکید کرد که در پی این سیاست حکومت سرپرست، رویاهای دختران و زنان در افغانستان «شکسته» شده است. همچنین در ماه حمل سال جاری نیز نماینده ویژه آمریکا در امور زنان و حقوق بشر در افغانستان بسته بودن مکاتب دخترانه بالاتر از صنف ششم توسط حکومت فعلی را «دلخراش» خوانده بود. او گفته بود که احکام «تبعیضآمیز و بیامان» حکومت سرپرست علیه زنان و دختران، افغانستان را فقیر و وابسته به کمکها نگه میدارد. این در حالی است که ۱۰۰۰ روز از نخستین دستور حکومت فعلی برای ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم و حدود ۶۰۰ روز از بسته شدن دروازه دانشگاهها به روی دختران میگذرد. همچنین چند روز قبل یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده بود که با گذشت ۱۰۰۰ روز از ممنوعیت دختران بالاتر از صنف ششم از آموزش در افغانستان تحت کنترول حکومت فعلی، آنان سه میلیارد ساعت درسیشان را از دست دادهاند.
نویسنده: مهدی مظفری در دنیای امروز، گوشیهای هوشمند به حدی در تار و پود زندگی ما تنیده شدهاند که به سختی میتوان تصور کرد بدون آنها روزمان را چگونه سپری میکردیم. اما این وابستگی بیحد و حصر، پیامدهای ناخوشایندی را نیز به همراه دارد. از تصادفات رانندگی و اختلالات خواب گرفته تا مشکلات در روابط و انزوا، شواهد نشان میدهد که گوشیهای هوشمند نقشی انکارناپذیر در بسیاری از اتفاقات ناگوار ایفا میکنند. شاید به نظر برسد که جامعه به نقطه اوج انتقاد از وسایل دیجیتال رسیده است. اما در میان این هیاهو، یک مسأله کلیدی همچنان مغفول مانده است: تاثیر مخرب گوشیهای هوشمند بر رشد کودکان. برخلاف تصور رایج، مشکل اصلی اعتیاد کودکان به این دستگاهها نیست، بلکه حواسپرتی والدین است. مطالعات نشان میدهد که با وجود افزایش زمان حضور فیزیکی والدین در کنار فرزندانشان، کیفیت تعاملات به شدت کاهش یافته است. در حالی که مادران امروزی به طور قابل توجهی بیشتر از مادران نسلهای گذشته در خانه حضور دارند، اما توجه آنها به طور فزایندهای معطوف به صفحه نمایش گوشیهایشان است. این امر منجر به کاهش تعامل عاطفی بین والدین و فرزندان، کمبود توجه و عدم پاسخگویی مناسب به نیازهای عاطفی کودکان میشود. عواقب این بیتوجهی میتواند جبرانناپذیر باشد. کودکانی که از محبت و توجه کافی عاطفی محروم میشوند، در معرض خطر ابتلا به مشکلات روحی و روانی، اختلالات رفتاری و ضعف در مهارتهای اجتماعی قرار دارند. در حالی که بیتوجهیِ گاهبهگاه والدین میتواند فرصتی برای یادگیری استقلال به کودک بدهد، بیتوجهیِ مزمن، پیامدهای مخربی بر سلامت روان و عزت نفس او خواهد داشت. اعتیاد به گوشیهای هوشمند، با علائمی مشابه اعتیاد به مواد مخدر، باعث میشود والدین حواسشان پرت شده و به نیازهای عاطفی فرزندشان بیتوجهی کنند. این بیتوجهی میتواند منجر به خشم، سوءتفاهم و در نهایت، آسیب به رابطه والدین و فرزند شود. جداییهای کوتاهمدت و برنامهریزیشده، هم برای والدین و هم برای کودکان، میتواند مفید باشد. این امر به کودکان استقلال و به والدین فرصتی برای رسیدگی به امور خود میدهد. اما بیتوجهیِ مداوم، که در آن والدین با وجود حضور فیزیکی در کنار فرزند، از نظر عاطفی غایب هستند، پیامدهای بسیار مخربتری دارد. فرستادن کودک به بازی یا درخواست تمرکز نیمساعته برای انجام کاری، رفتاری طبیعی و قابل قبول از سوی والدین است. اما مشکل زمانی بهوجود میآید که حضور والدین تحتالشعاع اعلانها و وسوسههای گوشیهای هوشمند قرار میگیرد. این امر، الگوی بیثبات و غیرقابل پیشبینیای از مراقبت را به کودک ارائه میدهد که میتواند منجر به اضطراب، ناامنی و عزت نفس پایین در او شود. ما در دام بدترین مدل فرزندپروری گرفتار شدهایم: از یک سو، از نظر فیزیکی در کنار فرزندانمان هستیم و استقلال آنها را محدود میکنیم، و از سوی دیگر، از نظر عاطفی غایب هستیم و به نیازهای آنها توجه نمیکنیم. این بیتوجهیِ سمی، میتواند تاثیرات مخربی بر فرزندانمان داشته باشد. در اینجا به برخی از این تأثیرات اشاره میکنیم: کاهش تعامل و ارتباط با کودک: زمانی که والدین غرق در دنیای مجازی گوشیهای خود هستند، توجه کمتری به فرزندان خود نشان میدهند و فرصتهای کمتری برای تعامل و برقراری ارتباط با آنها دارند. این امر میتواند منجر به احساس نادیده گرفته شدن، تنهایی و انزوا در کودک شود. همچنین، تعاملات والد و کودک برای رشد عاطفی، اجتماعی و شناختی کودک بسیار مهم است و کمبود این تعاملات میتواند در این زمینهها مشکلاتی ایجاد کند. برخی این مشکلات از این قرار اند: احساس نادیده گرفته شدن: کودکان موجوداتی حساس و نیازمند توجه هستند. زمانی که والدین به جای تعامل با آنها، غرق در دنیای مجازی میشوند، به طور ناخودآگاه به کودک القا میکنند که او مهم نیست و مورد توجه آنها قرار نمیگیرد. این احساس میتواند عزت نفس کودک را خدشهدار کند و در آینده منجر به مشکلاتی در روابط اجتماعی او شود. تنهایی و انزوا: کودکان برای رشد و شکوفایی نیاز به محبت، توجه و تعامل با والدین خود دارند. زمانی که این نیاز به درستی برآورده نشود، کودک احساس تنهایی و انزوا میکند. این احساس میتواند منجر به افسردگی، اضطراب و گوشهگیری در کودک شود. مشکلات عاطفی، اجتماعی و شناختی: تعاملات والد و کودک نقشی اساسی در رشد عاطفی، اجتماعی و شناختی کودک ایفا میکند. این تعاملات به کودک کمک میکند تا احساسات خود را بشناسد، آنها را به درستی بیان کند و با دیگران ارتباط برقرار کند. کمبود این تعاملات میتواند در این زمینهها مشکلاتی ایجاد کند و مانع از رشد و پیشرفت کودک شود. الگوی نامناسب رفتاری: کودکان موجوداتی کنجکاو هستند که از طریق مشاهده و تقلید از رفتار بزرگسالان، با دنیای اطراف خود آشنا میشوند. این امر به خصوص در مورد استفاده از فناوری صادق است. اگر والدین دائماً با گوشیهای هوشمند خود مشغول باشند، به طور ناخودآگاه این پیام را به فرزندان خود میدهند که استفاده از این دستگاهها مهمتر از تعامل با افراد حاضر در دنیای واقعی است. این الگوی رفتاری میتواند پیامدهای منفی متعددی برای کودکان داشته باشد، از جمله: اعتیاد به گوشی: در معرض قرار گرفتن مداوم صفحه نمایش میتواند منجر به وابستگی روانی به گوشیهای هوشمند در کودکان و نوجوانان شود. این امر باعث مشکلات تمرکز، اختلالات خواب و حتی افسردگی میباشد. مشکلات اجتماعی: استفاده بیش از حد از گوشی، زمان و فرصتی را که کودکان برای تعامل با دیگران و ایجاد مهارتهای اجتماعی حیاتی دارند، از آنها سلب کند. این امر منجر به انزوا، اضطراب اجتماعی و مشکل در ایجاد روابط سالم میشود. تأخیر در رشد: مطالعات نشان دادهاند که استفاده زیاد از صفحه نمایش بر رشد شناختی و زبانی کودکان تأثیر منفی میگذارد. علاوه بر این، استفاده مداوم از گوشی توسط والدین میتواند الگوی رفتاری ناسالمی را در خانه ایجاد کند و تنش و درگیری را افزایش دهد. مشکلات رفتاری و عاطفی: مطالعات نشان دادهاند که استفاده بیش از حد از گوشیهای هوشمند با افزایش مشکلات رفتاری و عاطفی در کودکان، مانند پرخاشگری، اضطراب و افسردگی مرتبط است. نور آبی ساطع شده از صفحه نمایش گوشیها میتواند بر خواب و خلق و خوی کودکان تأثیر منفی بگذارد. همچنین، محتوای نامناسبی که ممکن است در اینترنت وجود داشته باشد، میتواند برای کودکان مضر باشد. راهکارهایی برای کاهش اثرات منفی: محدود کردن زمان استفاده از گوشی: برای خود و فرزندانتان محدودیتهای مشخصی برای استفاده از گوشیهای هوشمند تعیین کنید. ایجاد «زمان بدون صفحه نمایش»: زمانهایی را در روز یا هفته مشخص کنید که هیچکدام از اعضای خانواده اجازه استفاده از گوشیهای هوشمند را ندارند. فعالیتهای جایگزین ارائه دهید: به جای گوشی، فعالیتهای سرگرمکننده و مفیدی مانند بازی، مطالعه، ورزش یا گذراندن وقت در فضای باز را به فرزندانتان پیشنهاد دهید. الگوی رفتاری مناسبی باشید: مراقب باشید که در حضور فرزندانتان از گوشیهای هوشمند به طور بیش از حد استفاده نکنید. با فرزندانتان صحبت کنید: در مورد خطرات استفاده بیش از حد از گوشیهای هوشمند با فرزندانتان صحبت کنید و به آنها آموزش دهید که چگونه از این دستگاهها به طور مسئولانه استفاده کنند.
یوناما یا دفتر هیأت معاونت سازمان ملل متحد در تازهترین مورد اعلام کرده است که کار کودکان یکی از اولویتهای نگرانکننده در افغانستان است. یوناما با نشر پیامی در حساب کاربری فیسبوکش خود به مناسبت روز جهانی مبارزه با کار کودکان (World Day Against Child Labor) گفته است که براساس تخمینهای کمیسیون سابق حقوق بشر در سال ۲۰۱۸ میلادی، بیش از نیم کودکان افغانستان بین سنین پنج تا ۱۷ سال مشغول کار اند. در ادامه آمده است: «افغانستان پراهمیتترین کنوانسیونها در مورد جلوگیری و رسیدگی به کار کودکان را تصویب کرده است، همچنان این کشور در سال ۲۰۱۹ میلادی استراتیژی ملی در راستای مبارزه با کار کودکان را به منصه اجرا گذاشت.» ۱۲ جون از سوی نهادهای بینالمللی به عنوان روز جهانی مبارزه با کار کودکان انتخاب شده است. سازمان جهانی کار این روز را در سال ۲۰۰۲ میلادی به منظور افزایش آگاهی و جلوگیری از کار اجباری کودکان نامگذاری کرده است. همچنین روز گذشته (چهارشنبه، ۲۳ جوزا) اوچا یا دفتر هماهنگکنندهی کمکهای بشردوستانهی سازمان ملل متحد اعلام کرده است که ۱۹ درصد کودکان در افغانستان کودکان کار هستند. دفتر هماهنگکنندهی کمکهای بشردوستانهی سازمان ملل متحد میگوید که نگرانی جدی دربارهی رفاه و آیندهی کودکان کار وجود دارد. این نهاد تاکید کرد: «ما باید با هم کار کنیم تا اطمینان حاصل کنیم که هر کودکی فرصت یادگیری و رشد در یک محیط امن را دارد.» این روز در حالی فرا میرسد که میلیونها کودک در افغانستان زیر حاکمیت حکومت سرپرست در وضعیت رکود بازار کار، مجبور به کارهای شاق شدهاند.
همزمان با هزار روزه شدن ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم از سوی حکومت سرپرست ، کاترین راسل، مدیر اجرایی یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد حقوق میگوید که کودکان، بهویژه دختران نمیتواند در گرو سیاست باشد. خانم راسل امروز (پنجشنبه، ۲۴ جوزا) با نشر خبرنامهای بهمناسبت گذشت هزار روز از ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم گفت که گذشت هزار روز از ممنوعیت آموزش دختران را «یک نقطهی عطف غمانگیز و نگرانکننده» توصیف میشود. وی تاکید کرد که در این هزار روز معادل سه میلیارد ساعت فرصت آموزشی برای دختران از دست رفته است. او افزود: «برای ۱.۵ میلیون دختر، این محرومیت سیستماتیک نه تنها نقض آشکار حق تحصیل آنان است، بلکه منجر به کاهش فرصتها و بدتر شدن سلامت روان آنان میشود.» مدیر اجرایی یونیسف تصریح کرد که تأثیر ممنوعیت آموزش دختران فراتر از خود آنان است و بحران بشردوستانهی جاری در افغانستان را تشدید میکند و پیآمدهای جدی برای اقتصاد و مسیر توسعهی این کشور دارد. مدیر اجرایی صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل گفت که آموزش فقط فرصتها را برای دختران فراهم نمیکند، بلکه از آنان در برابر ازدواج زودهنگام، سوءتغذیه و سایر مشکلات صحی محافظت میکند و تابآوریشان در برابر بلایایی مانند سیل، خشکسالی و زمینلرزه را که اغلب در افغانستان رخ میدهد، تقویت میکند. خانم راسل علاوه کرد که همکارانش برای حمایت از همهی کودکان در افغانستان سخت کار میکنند و همراه با شرکای این نهاد، برای ۲.۷ میلیون کودک زمینهی آموزش ابتدایی را فراهم کرده است. مدیر اجرایی یونیسف در بخشی از بیانیهاش گفته است که آنان همچنین برای ۶۰۰ هزار کودک که دو سوم آنان دختران هستند، صنفهای آموزشی مبتنی بر جامعه راهاندازی کردهاند. او تاکید کرد که آنان هرکاری را که بتوانند برای حفظ زیرساختهای آموزشی افغانستان انجام میدهند. همچنین وی حکومت سرپرست خواسته است که فورا به همهی کودکان اجازه بدهند که یادگیری را از سرگیرند و از جامعهی جهانی نیز خواسته است که حمایت خود را از آموزش دختران ادامه دهند. خانم راسل گفته است: «هیچ کشوری نمیتواند به جلو حرکت کند وقتی که نیمی از جمعیتاش عقب بماند.» این در حالی است که حکومت سرپرست پس از تسلط بر افغانستان، ابتدا مکاتب دخترانه را تعطیل کردند، اما وزارت معارف این گروه در سوم ماه حمل سال ۱۴۰۱ خورشیدی اعلام کرد که مکاتب بهروی دختران بالاتر از صنف ششم تا اطلاع ثانوی مسدود است. پس از آن تحصیل دختران در دانشگاهها را نیز منع شد و آموزشگاههای خصوصی را نیز بهروی آنان بستهاند.
مسوولان محلی از ولایت فاریاب میگویند که در اثر وقوع یک حادثهی ترافیکی در شهر میمنه، مرکز این ولایت ۱۱ عضو یک خانواده به شمول شش زن و یک کودک جان باخته و چهار عضو دیگر این خانواده زخمی شدهاند. شمسالله محمدی، رییس اطلاعات و فرهنگ فاریاب گفته است که این حادثه روز گذشته (چهارشنبه، ۲۳ جوزا) در ناحیهی اول شهر میمنه، مرکز این ولایت رخ داده است. آقای محمدی تاکید کرد که در این حادثه یک موتر نوع «فلدر» حامل اعضای این خانواده از جاده منحرف شده و با یک دیوار برخورد کرده است. وی افزود که سرنشینهای این موتر باشندههای «گذر ده سیدان» بودند و میخواستند در یک مراسم عروسی شرکت کنند. رییس اطلاعات و فرهنگ فاریاب گفت که زخمیهای این حادثه برای درمان به شفاخانهی مرکزی شهر میمنه منتقل شدهاند. آقای محمدی علت وقوع این حادثه را بیاحتیاطی راننده گفته است. رویدادهای ترافیکی در بسیاری از ولایتها، هر از گاهی از شهروندان کشور قربانی میگیرد. بیاحتیاطی رانندگان، خرابی جادهها و نبود علایم ترافیکی از عوامل اصلی وقوع حوادث ترافیکی خوانده میشود.
کمیته سویدن برای افغانستان (اسسیای) در تازهترین مورد اعلام کرده است که توقف فعالیت این نهاد در ولایتهای شمالشرقی افغانستان، خانوادههای دارای کودکان معلول را نگران کرده است. کمیته سویدن با نشر اعلامیهای گفته است که این نهاد پیش از توقف فعالیتش در تخار روزانه برای دهها کودک در این ولایت که با بیماری «کجی پا» و «فلج مغزی» دستوپنجه نرم میکنند، خدمات فیزیوتراپی ارائه میکرد. مسوولان کمیته سویدن میگویند که اکنون این کودکان به خدمات صحی مورد نیاز دسترسی ندارند. بیانیهی کمیته سویدن به نقل از غلامالدین، باشنده ولسوالی فرخار نوشته است که وی نگران آینده فرزند کوچکش است. این مرد گفت: «تمام کودکان من با کجی پا به دنیا آمدهاند. آنها در مراکز بازتوانی فزیکی کمیته سویدن درمان شدند و اکنون همه آنها خوب هستند. من نگران وضعیت پسر کوچکم هستم که دچار کجی پا است و به این خدمات دسترسی ندارد. او چهار ماهه است و من چهار بار به این مراکز مراجعه کردم و به دلیل متوقف بودن فعالیت آن هیچگونه خدمات دریافت نکردهام.» اعلامیه به نقل از فهیمه، مادر این کودک نیز نوشته است که او نتوانسته است در ولایتهای همجوار تخار (کندز و بغلان) نهاد دیگری را برای درمان کودکش پیدا کند. او تاکید کرد: «ما پول کافی برای سفر به خارج از کشور برای درمان فرزندم نداریم. من نگران آینده فرزندم و ناتوانی او هستم.» از سویی هم، هما عظیمی، مسوول بخش فیزیوتراپی کمیته سویدن در دفتر حوزهای تخار اذعان کرده که ارائه خدمات اولیه برای بیماران کجی پا و فلج دماغی (دیدیاچ) حیاتی است. وی هشدار داده است که در صورت عدم دریافت خدمات، کودکان بیمار بهصورت دایمی معلول باقی خواهند ماند. این در حالی است که کمیته سویدن اواخر سال گذشته خورشیدی به دلیل فشارهای حکومت سرپرست فعالیت خود را در افغانستان متوقف کرده بود.
مسوولان محلی در ولایت هرات میگویند که یک کودک پنج ساله به دلیل ممانعت خانوادهاش در برابر تطبیق واکسن پولیو، برای همیشه فلج شده است. ریاست اطلاعات و فرهنگ هرات امروز (سهشنبه، ۲۲ جوزا) با نشر خبرنامهای گفته است که این کودک در روستای «قبرمیر» از مربوطات ولسوالی کوه زور این ولایت مصاب به بیماری پولیو شده است. در خبرنامه از این کودک بنام سیدگل یاد شده و گفته است که او به فلج دایمی دچار شده است. مسوولان ریاست اطلاعات و فرهنگ هرات تاکید کردند که این قربانی کمسوادی، غفلت و عدم آگاهی خانوادهاش در مورد واکسن پولیو( فلج کودکان) شده است. در خبرنامه آمده است که این کودک پنج ساله، حدود چهار سال قبل به دلیل ممانعت پدر از دریافت واکسن پولیو محروم شده و سپس به فلج دایمی دچار شده است. باید گفت که عدم آگاهی از بیماری پولیو یکی از چالشهایی محسوب میشود که در شیوع بیماری فلج کودکان در کشور نقش کلیدی دارد. این در حالی است که اعضای حکومت سرپرست نیز در زمان حکومت پیشین، بارها متهم به ممانعت از تطبیق واکسن پولیو در مناطق مختلف کشور شده بودند. سازمان صحی جهان از ثبت دو مورد مثبت پولیو در سال ۲۰۲۴ در ولایتهای کنر و نورستان خبر داده بود. با وجود راهاندازی کارزارهای مختلف برای محو پولیو، این بیماری هنوز هم در افغانستان و پاکستان از کودکان قربانی میگیرد.
اوچا یا دفتر هماهنگکننده کمکهای بشردوستانه ملل متحد در تازهترین مورد اعلام کرده است که ۲۳.۷ میلیون نفر از جمله ۹.۲ میلیون کودک در افغانستان به کمکهای بشردوستانه نیاز دارند. این سازمان با نشر ناامنی غذایی، شرایط سیاسی، رویدادهای طبیعی و شیوع بیماریهای واگیر را از عوامل فقر در افغانستان عنوان کرده است. اوچا تاکید کرد که پس از گذشته سه سال از تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان بیش از نیمی از جمعیت این کشور به کمکهای بشردوستانه نیاز دارند. در گزارش آمده است که تحمیل سیاستهای محدودکننده از سوی مقامهای حکومت فعلی در مورد حقوق و آزادیهای اساسی زنان و دختران، مانع دسترسی آنها به کمکهای بشردوستانه، خدمات و مشارکت شده است. دفترهماهنگکننده کمکهای بشردوستانه سازمان ملل افزود که بیش از ۱۲ میلیون نفر در افغانستان در ناامنی غذایی، ۴۸ درصد جمعیت در زیر خط فقر و ۳.۴ میلیون در نفر در فاصله یک کیلومتری مهمات انفجاری زندگی میکنند. در گزارش آمده است که در شش ماه اول سال جاری میلادی تنها ۲۰.۱ درصد از ۶۱۳ میلیون دالر مورد نیاز برای ارائه کمکهای بشردوستانه در افغانستان را دریافت کردهاند. این نهاد میگوید که اگر بودجه مورد نیاز به موقع ارائه نشود، بیش از دو میلیون کودک زیر پنج سال و ۷۰۰ هزار زن باردار و شیرده در معرض خطر ابتلا و مرگ ناشی از سو تغذیه قرار خواهند داشت. دختران در معرض بیسوادی و خشونت مبتنی بر جنسبت اوچا در بخش از گزارشش با اشاره به ممنوعیت آموزش میلیونها دختر در افغانستان از سوی حکومت سرپرست گفت: «۳۰۰ هزار کودکی که در حال حاضر در صنفهای درسی آموزش میبینند از دسترسی به آموزشهای ابتدایی محروم و در معرض خطر بیسوادی، ازدواج زودهنگام و خشونت مبتنی بر جنسیت قرار خواهند گرفت.» این نهاد تاکید کرده است که در صورت عدم دریافت بودجه مورد نیاز میلیونها کودک با مشکل عدم دسترسی به آب آشامیدنی، نزدیک به دو میلیون نفر در معرض خطرات حفاظتی و ۴.۵ میلیون نفر از حمایتهای حقوقی، روانی و اجتماعی محروم خواهند شد. حکومت سرپرست زنان را از آموزش، تحصیل، کار و حضور در شماری از اماکن عمومی منع کرده است.