وزارت امور خارجهی فرانسه به ادامهی وضع محدودیتهای شدید علیه زنان و دختران افغانستان واکنش نشان داده و میگوید که با حذف زنان و دختران از زندگی عمومی، پیشرفت افغانستان غیرممکن است. این با نشر بیانیهای گفته است که تا زمانی که خشونت و تهدید علیه زنان و دختران افغانستان متوقف نشود، بازگشت این کشور به حالت عادی امکانپذیر نخواهد بود. وزارت خارجهی فرانسه تاکید کرد که نقض غیرقابل تحمل حقوق زنان و دختران در افغانستان را نکوهش میکند و تصمیم حکومت سرپرست برای منع آموزش و کار زنان «غیرقابل قبول و غیرقابل توجیه» است. در ادامه آمده است که دولت فرانسه با گذشت سه سال از تسلط حکومت فعلی در افغانستان، به تعهدات خود در استفاده از تمام اهرمهای فشار برای بهبود وضعیت مردم این کشور پایبند است. وزارت خارجهی فرانسه همچنان حکومت فعلی را به عدم رعایت قطعنامه ۲۵۹۳ شورای امنیت سازمان ملل متهم کرد و گفت این گروه به تعهدات خود پایبند نیست و حقوق بشر را به طور مکرر نقض کرده است. باید گفت که پیش از این، وزیر خارجهی آلمان با انتقاد شدید از حکومت فعلی گفت که «رژیم غیرانسانی فعلی» آرزوی میلیونها زن و دختر افغان را نابود کرده و نمیگذارد که آنها «بهعنوان زن زندگی کنند». قابل ذکر است که حکومت فعلی در بیش از سه سال گذشته، محدودیتهای شدیدی علیه دختران و زنان وضع کرده است. در حال حاضر دختران و زنان به مکتب و دانشگاه نمیتوانند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
برچسب: زنان و دختران
«افغان ویتنس» یا پروژهی تحقیقاتی ناظر بر وضعیت حقوق بشر در افغانستان به وضع محدودیت و قتل زنان و دختران افغانستان واکنش نشان داده و میگوید که در دوونیم سال اخیر ۳۳۲ زن و دختر در افغانستان بهدلیل خشونتهای مبتنی بر جنسیت به قتل رسیده و دستکم ۱۵۲ زن و دختر دیگر زخمی شدهاند. این نهاد با نشر گزارشی، «حذف زنان» از جامعهی افغانستان، از جمله خشونت مبتنی بر جنسیت را بین اول جنوری سال ۲۰۲۲ تا ۳۰ جون سال ۲۰۲۴ بررسی کرده است. یافتههای «افغان ویتنس» نشان میدهد که در این مدت دستکم ۷۰۰ مورد ادعای خشونت مبتنی بر جنسیت علیه ۸۴۰ زن و دختر در سراسر افغانستان ثبت شده است. در ادامه آمده است که علاوه بر ۳۳۲ مورد قتل و ۱۵۲ مورد زخمیشدن زنان و دختران، ۲۸۷ مورد ادعای بازداشت، ربودن و ناپدیدسازی اجباری نیز در این مدت ثبت شده است. این نهاد گفته است که. در این مدت دستکم ۷۵ مورد ادعای تعرض یا تجاوز جنسی؛ شامل تلاش برای تجاوز جنسی و اقدام به تجاوز جنسی را ثبت کرده است که گزارش شده هفت نفر از قربانیان پس از مورد تعرض و تجاوز قرارگرفتن به قتل رسیدهاند. همچنین در بخشی از گزارش آمده است که در ۷۵ مورد از ادعاهای ثبتشدهی خشونت مبتنی بر جنسیت، افراد زیر سن قانونی نیز در میان قربانیان بودهاند و در ۱۵۰ مورد اعضای خانواده و بستگان بهعنوان مجرم دانسته شدهاند. در ادامه آمده است که ۱۴۱ زن براثر خشونتهای خانوادگی کشته شدهاند و ۱۶ زن دیگر نیز در این نوع خشونتها زخمی شدهاند. «افغان ویتنس» تاکید کرد که ۲۸ ادعا در مورد شکنجه، رفتار ظالمانه، غیرانسانی و یا تحقیرآمیز با زنان و دختران را در بازداشت، ثبت کرده است که منجر به قتل دو نفر و زخمیشدن پنج نفر از میان هفت زن شده است. همچنین در بخشی از گزارش آمده است که حکومت سرپرست مسوول ۴۲۲ مورد از ادعاهای خشونت مبتنی بر جنسیت علیه زنان و دختران دانسته شدهاند. «افغان ویتنس» گفته است که ممکن است آمار واقعی قتل و سایر موارد خشونت مبتنی بر جنسیت بیشتر از این باشد؛ زیرا اکثر موارد این خشونتها گزارش نمیشود. این نهاد گزارش خود را براساس بررسی ادعاهای مطرحشده در شبکههای اجتماعی، گزارش رسانهها، خبرنگاران و فعالان حقوق بشری تهیه کرده است. در این گزارش آمده است که از جمله دربارهی ۱۰۹ مورد از ادعاهای مطرحشده از خشونت جنسیتی علیه زنان، شواهد تصویری و فیلم نیز وجود دارد. قابل ذکر است که از زمان تسلط دوبارهی حکومت سرپرست بر افغانستان، موارد قتل، لتوکوب و شکنجهی زنان در ولایتهای مختلف کشور افزایش یافته است.
آنالنا بایربوک، وزیر امور خارجهی آلمان به ادامهی محدودیتها علیه زنان و دختران افغانستان واکنش نشان داده و میگوید که حکومت سرپرست طی سه سال اخیر امید میلیونها دختر و زن افغان را برای زندگی بهتر و آزادتر از بین بردهاند. خانم بایربوک با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که کشورش در کنار دختران و زنان و در کنار همه مردمی که در افغانستان از سوی حکومت فعلی تهدید میشوند، ایستاده است. وی خطاب به زنان افغانستان گفت: «در صورت امکان ما از شما با کمکهای اضطراری حمایت میکنیم و تا جایی که ممکن است، ما برای محافظت از حقوق بشر در افغانستان کار میکنیم.» او افزود، تا زمانیکه حکومت سرپرس به تعهدات بینالمللی عمل نکنند، بازگشتی به جامعه بینالمللی وجود نخواهد داشت. این در حالی است که حکومت فعلی در سه سال تسلطشان بر افغانستان، محدودیتهای شدیدی بر شهروندان کشور، بهویژه دختران و زنان وضع کرده است.
سه وزیر دولت کانادا از جمله ملانی جولی، وزیر امور خارجهی این کشور به مناسبت سه سالگی تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان در بیانیه مشترک رفتار حکومت سرپرست با زنان و دختران را وحشتناک توصیف کردهاند. آنان در این بیانیه گفتهاند که در این سه سال دو دهه دستاوردهای دموکراسی، حقوقبشر و آموزش در افغانستان از بین رفته است. در بیانیه آمده است: «رفتار طالبان با زنان و دختران چیزی کمتر از وحشتناک نیست.» در بیانیه آمده است که نقض فاحش حقوق بشری زنان و دختران منجر به محدودیت در آزادی رفتوآمد و پوشش و همچنین دسترسی آنان به آموزش، کار، خدمات صحی و عدالت شده است. مقامهای دولت کانادا گفتهاند که زنان و دختران افغانستان در خانهها و جوامع خود زندانی شدهاند و امید چندانی به آیندهای روشن ندارند. همچنین در بخش از بیانیه به اقلیتهای قومی و مذهبی از جمله هزارهها، سیکها، هندوها، احمدیها و سایر گروههای آسیبپذیر اشاره شده و تاکید کرده که آنان با خشونت و به حاشیهراندهشدن روبرو هستند. در بیانیه سه وزیر کانادا آمده است که تظاهرات مسالمتآمیز با بازداشتهای خودسرانه و وحشیانه مواجه میشود. مقامهای کانادایی در ادامه بیانیهی شان اضافه کردهاند که افغانستان بار دیگر به پناهگاه امن گروههای تروریستی تبدیل شده است و این پیامدهای وحشتناکی برای افغانستان، ثبات منطقهای و امنیت بینالمللی دارد. آنان گفتهاند که کانادا با همسایگان افغانستان برای تقویت تواناییهای مبارزه با تروریسم همکاری میکند. مقامهای کانادایی به کمکهای این کشور به افغانستان هم اشاره کرده و گفتهاند که از سال ۲۰۲۱، کانادا ۲۴۳ میلیون دالر برای کمکهای بشردوستانه در افغانستان و ۱۰۸ میلیون دالر برای حمایت از نیازهای اساسی، صحت، آموزش و حقوق زنان و دختران و توانمندسازی آنان اختصاص داده است. آنان افزودهاند که کانادا از مدافعان حقوق بشر در تبعید حمایت کرده و بیش از ۵۳۶۰۰ افغان را اسکان داده است. این در حالی است که حکومت سرپرست در این سه سال بارها اعتراضات زنان را سرکوب و زنان معترض را بازداشت و زندانی کردهاند.
سمیرا حمیدی، پژوهشگر منطقهای سازمان عفو بینالملل در جنوب آسیا میگوید که پس از سه سال، عدم اتخاذ اقدامات ملموس برای حل فاجعهی حقوق بشری در افغانستان، این پدیده به یک شرم جهانی تبدیل شده است. خانم حمیدی امروز (پنجشنبه، ۲۵ اسد) در گزارشی که از سوی سازمان عفو بینالملل در مورد وضعیت حقوق بشری افغانستان نشر شده، گفته است: «ما با افرادی که نمایندگان مختلف جامعهی افغانستان در سراسر جهان هستند، صحبت کردیم و بهطور گستردهای بر این باور هستند که جامعهی جهانی در قبال مردم افغانستان شکست خورده است.» او در ادامه تاکید کرد: «جامعهی جهانی نه تنها نتوانستهاند حکومت فعلی را به خاطر جنایات و نقض حقوق بشرش پاسخگو کنند، بلکه در ارائهی راهبردی برای جلوگیری از آسیبهای بیشتر نیز ناتوان بودهاند.» در گزارش آمده است که این سازمان با نمایندگان زن در ۲۱ ولایت افغانستان صحبت کرده و در نتیجه، زنان مورد مطالعه در این گزارش، همگی احساس «هیچکس بودن» و محدودیتهای شدید در فرصتهای شغلی و مشارکت اقتصادی یا فرهنگی را ابراز کردهاند. سازمان عفو بینالملل در جنوب آسیا به نقل از راضیه، یکی از مدافعان حقوق بشر زن از ولایت قندوز نوشته است: «زنان که اختیارات، شغل و وضعیت اقتصادی خود را از دست دادهاند، گفته میشود که سزاوار این وضعیت هستند و بازگشت طالبان یک قدم مثبت برای خاموش کردن کسانی است که به نام حقوق بشر و حقوق زنان تبلیغ میکردند.» در ادامه آمده است که حکومت فعلی ادعاهای مربوط به آزار جنسیتی را با این توجیه که مطابق شریعت «قانون اسلامی» و «فرهنگ افغانی» هستند، رد کرده است. در گزارش آمده است که تمامی قوانین و سیاستهای محدودکننده و سرکوبگرانهای که بهطور ظاهری به عنوان تدابیر موقت برای حفظ امنیت مردم، به ویژه زنان و دختران، معرفی شده بودند، پس از سه سال همچنان در حال اجرا هستند. در بخش دیگر از گزارش آمده است که سیستم قانونی و قضائی افغانستان پس از بازگشت حکومت فعلی به قدرت، نابود شده است. همچنین این سازمان به نقل از احمد احمدی، وکیل مدافع سابق که اکنون در تبعید در اروپا زندگی میکند، گفته است: «طالبان اعلام کردند که نیازی به حضور وکلا در محاکمات نیست. آنها به سیستمهای قضائی اعتقادی ندارند و به شدت به تفسیر خود از شریعت توسط علمای مذهبی مدارس اسلامی وابسته هستند.» سازمان عفو بینالملل به مجازاتهای بدنی در افغانستان، از جمله شلاق زدن عمومی، اعدامهای عمومی، قطع اعضا، سنگسار و سایر اشکال بدرفتاری و شکنجه که ناقض قوانین بینالمللی است، نیز اشاره کرده است.
حزب جمعیت اسلامی به مناسبت سه سالگی تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان میگوید که پایداری و مبارزه زنان و مردان افغانستان با روشهای گوناگون توانسته است که حکومت را از رسیدن به مشروعیت داخلی و بینالمللی دور نگهدارند. این حزب با نشر اعلامیهای گفته است که طی سه سال گذشته مردم افغانستان دشوارترین شرایط را گذرانده، اما زمینه اندکترین مشروعیت را برای تسلط غاصبانه حکومت فعلی بر کشور فراهم نکردهاند. در اعلامیه آمده است که پایداری و مبارزهی زنان و مردان افغانستان با روشهای گوناگون میتواند و همچنان توانسته است حکومت فعلی را از رسیدن به «رویای باطل» مشروعیتطلبی داخلی و بینالمللیشان دور نگهدارند. حزب جمعیت اسلامی تاکید کرد که چنین عملکردی از سوی مردم افغانستان، از جمله زنان، مردان، جوانان، احزاب و ایتلافهای سیاسی در برابر استبداد نشانهای آشکار ظلمستیزی مردم است که سرانجام به موفقیت خواهد رسید. این اعلامیه در حالی صادر شده است که حکومت سرپرست روز گذشته (چهارشنبه، ۲۴ اسد) سه سالگی تسلطشان بر کشور را جشن گرفتند. باید گفت که حکومت فعلی طی سه سال گذشته در کنار دیگر محدودیتها بر زندگی شهروندان کشور، فعالیت احزاب سیاسی را نیز ممنوع اعلام کرده است. این گروه چند ماه پیش فعالیت تلویزیون نور را که وابسته به حزب جمعیت اسلامی است، متوقف کردند.
مسوولان محلی از ولایت جوزجان میگویند که نمایشگاه یک روزه از محصولات و تولیدات زراعتی و صنایع دستی زنان کشاورز و صنعتکار در این ولایت برگزار شده است. برگزارکنندگان هدف از این نمایشگاه را رشد تولیدات، محصولات داخلی و توانمندسازی اقتصاد زنان و دختران افغانستان خواندند. برگزارکنندگان از حکومت محلی و نهادهای بینالمللی خواستهاند که از زنان مستقل و صنعتکار حمایت کنند تا در برابر فقر و بیکاری مبارزه کنند. به گفتهی برگزارکنندگان، در این نمایشگاه ۵۰ زن صنعتکار و کشاورز محصولات و تولیدات زراعتیشان را به کمک یک نهاد مددرسان بهنمایش گذاشتهاند. زنان صنعتکار و کشاورز در این نمایشگاه صنایع دستی و تولیدات زراعتیشان به شمول زعفران، محصولات غذایی، شیرینی باب، لباس محلی و کیف و کفش را به نمایش گذاشتند. بانوانی که در این نمایشگاه شرکت کردهاند، برگزاری نمایشگاهها را برای آشنایی مردم با تولیدات داخلی و تقویت فعالیتهای اقتصادی زنان مؤثر میداند. همچنین شماری از زنان تجارتپیشه و تولیدکنندگان صنایع دستی از گشایش این نمایشگاه استقبال کرده و برگزاری این چنین نمایشگاهها را برای رشد فعالیتهایشان اثرگذار میدانند. زنان تجارتپيشه از حکومت سرپرست میخواهند که یک مکان مشخص برای زنان ایجاد کنند تا آنان بتوانند همهروزه تولیداتشان را بفروشند. شماری از صنعتگران، واردات کالایهای مشابه و محدودیت ویزای سفر و مشکلات در زمینهی مواد خام را از چالشهای کلیدی کارشان عنوان میکنند. آنان گفتهاند هنوز بازار کالاهای وارداتی خارجی در کشور نسبت به کالاهای داخلی گرمتر است. در حالی زنان صنایع دستیشان را به نمایش گذاشته اند که حکومت در بیش از دو سال گذشته، محدودیتهای شدیدی علیه دختران و زنان وضع کرده است. در حال حاضر دختران و زنان به مکتب و دانشگاه نمیتوانند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
اوچا یا دفتر هماهنگکننده کمکهای بشردوستانه سازمان ملل متحد اعلام کرده است که ۲۳.۷ میلیون نفر در افغانستان به کمکهای بشردوستانه وابسته هستند. این نهاد گفته است که در حال حاضر ۴۸ درصد جمعیت افغانستان زیر خط فقر زندگی میکنند و ۱۲.۴ درصد نیز در ناامنی غذایی به سر میبرند. اوچا با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود، نوشته است که فقر اقتصادی به طور چشمگیری نسبت به سالهای گذشته افزایش یافته است. براساس آمار دفتر هماهنگکننده کمکهای بشردوستانه سازمان ملل، از بیش از ۳۰ میلیارد دالر بودجه درخواستی این سازمان برای سال ۲۰۲۴، تنها ۲۵ درصد آن فراهم شده است. دفتر هماهنگکننده کمکهای بشردوستانه سازمان ملل از کشورها و نهادهای امدادگر میخواهد تا به کمکهای خود از طریق برنامههای توزیع کمکهای بشردوستانه در افغانستان ادامه دهند. همزمان با ابراز نگرانی اوچا، شماری از سازمانهای امدادی دیگر نیز هشدار دادهاند که افغانستان در یکی از بزرگترین و پیچیدهترین بحرانهای انسانی جهان قرار دارد. براساس آخرین گزارش بانک جهانی، سه سال پس از بازگشت حکومت سرپرست، اقتصاد افغانستان هیچ رشدی نداشته و در وضعیت رکود قرار دارد. نهادهای ناظر میگویند که محدودیتهای حکومت سرپرست بر فعالیت و آموزش و کار زنان نیز باعث به وخامت گراییدن وضعیت اقتصادی در افغانستان شده است. باید گفت که سه سال قبل در ۲۴ اسد، حکومت فعلی قدرت را به دست گرفت و از آن به بعد محدودیتهای شدید علیه زنان و دختران وضع کرده است. دختران و زنان افغانستان در حال حاضر از آموزش، کار، تفریح، سفر بدون محرم مرد، تداوی توسط داکتر مرد و… محروم شدند.
ابرهای سیاه همه جا را فرا گرفته است. انگار از آسمان گلوله و موشک میبارد. از فرط شنیدن صداهای ناهنجار، گوشهایم دیگر قادر به تشخیص صدای دیگری نیست. همه دارند فرار میکنند. مقصد مشخص نیست. عدهای هجوم بردهاند به سمت پرندههای فلزی(هواپیما)، جویهای آب حالا پر از خون شدهاند، چشمهایم دیگربه جای ماشینها، مردهها را میبیند، انگار زامبیها جهان را تصرف کرده اند. چشم باز میکنم و بازهم کابوس! پیشانیام را عرق خیس کرده. وجودم دارد میلرزد. نمیدانم چه زمانی این کابوسها دست از سرم بر میدارند. سه سال است که خواب را از چشمانم گرفته است. این خواب حقیقتِ محض است که حالا کمکم تبدیل شده به کابوس. کابوسهای نابههنگامیکه هرشب مرا تا دم مرگ بدرقه میکنند. خیلی وقت است که دیگر این کابوسها رفیق هر شب من شده اند. روزها خاموش وشبها در بندِ این کابوس حقیقی هستم. با شنیدن صدای گریهای موهوم که بین خواب و بیداری تشخیصش برایم دشوار بود، از رخت خواب بلند میشوم. دستِ به پیشانِی خیس از عرقام میکشم و به دنبالِ فرکانسِ صدای گریه تا به بیرون میروم؛ بله! دقیق حدس زده بودم، صدای خواهرم بود. خواهر بخت برگشتهام که از زور بغض و گریه به خودش میلرزد. فکرهای زمخت و ناجور به ذهنم جولان کردند و به سرعت برق وباد به نزدش رفتم. با صدایی که از ترس و اضطراب گویا از تهِچاه بلند میشد، از او پرسیدم چه اتفاقی افتاده است؟ در حالی که چشمانش غمگینتر از همیشه بود، بین هقهقهایش گفت که برگهی امتحانش را سفید داده است. و منی که حتیٰ زبانم نمیچرخید تا از او بپرسم چرا؟ زیرا میدانم که دلیل این کارش چیست. خواهر شوربختِ من نمیخواهد که به اینزودیها از کلاس شش فارغ شود. او هنوز میخواهد که مکتب برود، بیاموزد و هنوز ازِ مکتب دل نکَنده است. ترسِ دیگر نرفتن به مکتب و ندیدن همصنفیهایش برای همیشه؛ مثل خوره به جانش افتاده. من کاملا میفهمم که چطور این درد وجودش را مک میزند. با دیدن او لحظهای به گذشته برگشتم، به روزگاری که در کلاس درسی دانشگاه نشسته بودم. دقیقا آن روز نحس، روزی که یکی از استادان به همراه مدیرمان وارد صنف شدند. هنوز آن نگاه ناراحت و اندوهگینشان را به خاطر دارم. سرشان را از زمین بر نمیداشتند. گویا گناهی چون قتل نفس کرده باشند. مدیرمان چشمانش را از ما میدزدید تا مبادا با ما چشم به چشم شود. مشخص بود که اشک ریخته بود اما گویا دلش نمیخواست آن بغضی که هنوز باقی مانده و تمام نشده را آشکار کند. با آن صدایی که هرگز از او نشنیده بودیم، برای مان گفت: «بنا بر امری که به ما فرستاده شده است، نمیتوانید دیگر به پوهنتون {دانشگاه} بیایید و... .» من آن روز هرگز ادامهی حرفهایش را نشنیدم. تا جایی که یادم میآید حسی داشتم که گویا کسی دستش را دور گلوی من گذاشته و دارد آن را با چاقویی که کُند است، میبرد. آن لحظه حتی نفسهایم مرا یاری نمیکردند، تمام آنچه میشنیدم صدای گریه و زاری همکلاسیهایم بود. ضجههای شان هنوز در گوشم چون ناقوس مرگ خیلی وقت است که به صدا در آمده است. آن روز من جسم نیمه جانم را با خود به خانه آوردم. با صدای خواهرم از گذشته به دنیای حال که هیچ شباهتی به زندگی ندارد، برمیگردم. خواهرم اسمم را صدا میکند و حالم را میپرسد که چطور هستم؟ با درد و اشکی که هنوز رد آن بر گونههایش مانده، میپرسد امروز را یادت است؟ به او میگویم مگر انسان میتواند روزی که روحش مُرد را ازِ یاد ببرد؟ امروز سه سال میشود از سقوط افغانستان. امروز دقیقا روزیست که بر تقدیرمان، بدبختی نوشته شد. روزیستکه دیگر به جای آرزو کردن، دعا کردیم تا بمیرم. سه سال میشود که کتابچههایم خاک زده اند، قلمهایم کلمهای ننوشتهاند و درسهایی که ماهها برای یاد گرفتنش تلاش کرده بودم را ازِ یاد بردهام. در این سه سال باختم تک تک داشتههایم را، گاهی فکر میکنم همه یک شبه بیمار شدهایم. روح و روانمان دیگر سالم نیست. ای کاش روانشناسی میبود تا دردها و بغضهایی که در گلویمان باقی مانده است را به او بگوییم. حرفهایی که روح و جسممان را دارد ذره ذره میخورد و کمرمان را خم ساخته است. دیگر حس زنده بودن ندارم، در این سه سال هزار بار مرده و زنده شدهام، اگر تمام جهان را ببخشم، اما آنهایی که باعث شده اند که ازِ تحصیل محروم شوم، حس بیارزش بودن را تجربه کنم و مرا از اجتماع جدا کردند و مرا از حقوق انسانیام محروم ساختند را هرگز نخواهم بخشید. آنها آن حقوقی را از من گرفتهاند و دردهایی را طی این مدت به من دادهاند که هرگز جبران نخواهد شد. نویسنده: ماه نور روشن
همزمان با سومین سالگرد سقوط جمهوریت و تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، شماری از زنان معترض و اعضای «جنبش صدای زنان افغانستان» میگویند که شهروندان کشور بهجای مبارزه و ایستادگی در برابر ظلم حکومت سرپرست، «مظلومانه» در سوگ آزادی نشستهاند. این جنبش امروز (چهارشنبه، ۲۴ اسد) با نشر اعلامیهای گفته است که مردم افغانستان زیر سلطه حکومت فعلی شب و روزشان را در «ماتم» سپری میکنند. در ادامه آمده است: «ما مردم افغانستان زیر سایه حکومت فعلی ، جاهلان زنستیز، افراطگرایان دینی و ایجادگران فقر علمی بهجای مبارزه و ایستادگی به ماتم شب و روز خود را میگذرانیم.» جنبش صدای زنان با انتقاد از نحوه تعامل جامعهی جهانی با حکومت سرپرست، تاکید کرد که بیشتر کشورها بهجای ایجاد یک حکومت همهشمول در افغانستان، حکومت فعلی را به نقض حقوق بشر، بهویژه حقوق زنان تشویق میکنند. زنان معترض میگویند: «مردم افغانستان این را بدانند، تا اینکه به پای خسته خودمان آزادی را رقم نزنیم…، هیچ کشوری در جهان، نماینده ما برای آزادی و حق مسلم بشری ما نخواهد شد.» در اعلامیه از شهروندان افغانستان خواسته شده است تا دیگر اجازه ندهند که بیشتر از این داشتههای مادی و معنوی مردم از سوی حکومت فعلی پامال شود. همچنین جنبش صدای زنان از کشورهای که حکومت فعلی را حمایت سیاسی میکنند، خواسته است که از مداخله در امور افغانستان دست بردارند. باید گفت که سه سال قبل در ۲۴ اسد، حکومت فعلی قدرت را به دست گرفت و از آن به بعد محدودیتهای شدید علیه زنان و دختران وضع کرده است. دختران و زنان افغانستان در حال حاضر از آموزش، کار، تفریح، سفر بدون محرم مرد، تداوی توسط داکتر مرد و... محروم شدند.