هیدر بار، مسوول بخش زنان دیدبان حقوق بشر اعلام کرده است که این سازمان به گونهی عمیق نگران سوءاستفاده از دختران و زنان توسط نیروهای حکومت سرپرست در بازداشتگاههای حکومت است. خانم بار این موضوع را در یک مصاحبه مطرح کرده و گفته است: «عدم هماهنگی و نبود اولویتبندی کاری در جامعهی جهانی و توجیه این اعمال حکومت فعلی، این پیام را میرساند که جامعهی جهانی به طور گسترده از تحقق حقوق زنان و دختران در زیر حاکمیت حکومت فعلی شانه خالی میکند.» وی تاکید کرد که بازداشتهای اخیر زنان هدفمند و بر زنان اقوام خاصی متمرکز بوده است. او میگوید که این زنان و دختران به اتهام این که حجاب مورد نظر حکومت سرپرست را رعایت نکردهاند، بازداشت شده و این کار هیچ توجیه قانونی ندارد. مسوول بخش زنان دیدبان حقوق بشر گفت: «این بازداشتها با هیچ قانونی برابر نیست و نباید انجام میشد.» خانم بار میگوید که دیدبان حقوق بشر نگران است که نیروهای حکومت فعلی از دختران و زنان بازداشتی «سوءاستفاده» میکنند. وی افزود: «در گذشته ما اسنادی جمعآوری کردیم که زنان و دخترانی که اعتراض میکردند، مورد سوءاستفاده قرار میگرفتند.» هیدر بار تاکید کرد که دیدبان حقوق بشر اسنادی دارد مبنی بر این که حکومت فعلی برای آزادی زنان و دختران «شرطهای بسیار بدی» میگذارند، از جمله اجبار خانوادهها به واگذاری اسناد داراییشان در برابر رهایی زنان و دختران که حکومت فعلی از خانوادهها تعهد میگیرند که در صورت اعتراض و بیتوجهی به فرمان آنان، اموال آنها ضبط و مصادره خواهد شد. خانم بار در حالی این سخنان را مطرح میکند که نیروهای امر به معروف و نهی از منکر حکومت فعلی در هفتههای اخیر دختران را از مناطق مختلف کابل، دشت برچی و خیرخانه به بهانه «بدحجابی» بازداشت کرده که این بازداشتها با واکنشهای زیادی روبرو شده است.
برچسب: بازداشت
در ادامهی بازداشت و سرکوب زنان معترض و فعالین حقوق زنان در افغانستان، سازمان عفو بینالملل خواستار آزادی بدون قیدوشرط منیژه صدیقی، زن معترض از زندان شده و از استخبارات حکومت سرپرست خواسته است که به «مجازات» زنان معترض پایان دهد. سازمان عفو بینالملل با راهاندازی کارزاری برای آزادی منیژه صدیقی، اعلام کرده است که از زمان تسلط حکومت فعلی بر افغانستان، زنان معترض بهدنبال سیاستهای ظالمانهی حکومت به زور ناپدید و خودسرانه بازداشت شده و تحت شکنجه و سایر رفتارهای بد قرار گرفتهاند. این سازمان تاکید کرد که منیژه صدیقی، مدافع حقوق بشر در نهم اکتوبر ۲۰۲۳ ناپدید شد و بعداً در بازداشت حکومت فعلی پیدا شد. در ادامه آمده است که منیژه صدیقی در پنجم دسامبر ۲۰۲۳ روانهی زندان حکومت فعلی شده است. سازمان عفو بینالملل افزود که این زن معترض در زندان به وکیل یا ملاقات منظم با خانواده دسترسی ندارد و در خطر شکنجه و سایر بدرفتاریها قرار دارد. این نهاد بینالمللی میگوید که منیژه صدیقی تا اکنون به هیچ جرمی متهم نشده است و باید فوراً و بدون قیدوشرط آزاد شود. سازمان عفو بینالملل با نوشتن نامهای، از فعالان حقوق بشر خواسته است که آن را از آدرس شان به عبدالحق وثیق، رییس استخبارات حکومت فعلی بفرستند و خواستار آزادی منیژه صدیقی شوند. این در حالی است که حکومت فعلی چندی پیش سه معترض دیگر را که در بازداشت بهسر میبردند، آزاد کردند، اما منیژه صدیقی همچنان در بند است. حکومت فعلی دربارهی سرنوشت این زن معترض چیزی نگفته است. قابل ذکر است که حکومت فعلی بعد از تسلط بر قدرت، محدودیتهای شدید بر زنان و دختران وضع کرده است. دختران و زنان اجازه رفتن به مکتب، دانشگاه و کار سازمانهای غیردولتی داخلی و بینالمللی را ندارند.
در ادامهی بازداشت خبرنگاران و سانسور رسانهها، کمیته جهانی حفاظت از خبرنگاران به بازداشت احسان اکبری، خبرنگار یک رسانهی جاپانی در کابل واکنش نشان داده و از حکومت فعلی خواسته است که به بازداشت خبرنگاران بهخاطرکارشان در افغانستان پایان دهد. این کمیته با نشر اعلامیهای گفته است که حکومت سرپرست باید فوراً و بدون قیدوشرط، احسان اکبری را از زندان آزاد کنند. حکومت سرپرست در ۱۷ جنوری آقای اکبری را به مرکز رسانههای خود احضار و سپس توسط نیروهای استخبارات بازداشت شده است. کمیته حفاظت از خبرنگاران به نقل از منابعی گفته است که استخبارات احسان اکبری را مجبور کرده تا با خانوادهاش تماس بگیرد و به آنان بگوید که تلفن همراه او را به نیروهای امنیتی که در محل اقامت خانواده منتظر بودند، تحویل دهند. در اعلامیه آمده است که اعضای استخبارات حکومت فعلی در همان روز به دفتر کیودو در کابل یورش بردند و دوربینهای امنیتی و فیلمبرداری، لپتاپ، تلفن ماهوارهای و اسناد این دفتر را ضبط کردند. در عین حال، ذبیحالله مجاهد، سخنگوی حکومت فعلی بازداشت اکبری و ضبط تجهیزات کار وی را تاکید کرده است. آقای مجاهد به کمیته حفاظت از خبرنگاران گفته است که این روزنامهنگار به دلیل ارتباط با حلقات ضد دولتی (حکومت فعلی) و انقتال اطلاعات به آنان، بازداشت شده است. از سویی هم، به لیه یی، هماهنگکنندهی کمیته حمایت از خبرنگاران در آسیا گفته است: «مقامهای حکومت فعلی باید فوراً و بدون قیدوشرط احسان اکبری، خبرنگار کیودونیوز را آزاد کنند و بازداشت خبرنگاران افغان را به تلافی کارشان متوقف کنند.» وی تاکید کرد که بازداشت اکبری و یورش به دفتر کیودو در کابل، نشاندهندهی سرکوب سیستماتیک رسانهها در افغانستان توسط استخبارات حکومت سرپرست میباشد. او افزود که حکومت فعلی باید به وعدهیشان مبنی بر اجازه دادن به خبرنگاران برای گزارش آزادانه پابند باشند. این در حالی است که حکومت فعلی پنجشنبه هفتهی گذشته دو خبرنگار خبرگزاری «گردش اطلاعات» را نیز از کابل بازداشت و دوباره آزاد کردند.
در ادامهی سرکوب و وضع محدودیت علیه زنان و دختران افغان، سازمان حقوق بشری اسکایلاین از سازمان ملل متحد، جامعهی بینالمللی و سازمانهای حقوق بشر خواسته است تا اقدام فوری و محکم علیه نقض شدید حقوق زنان و بحرانهای انسانی در افغانستان انجام دهند. اسکایلاین که مقر آن در سویدن است با نشر گزارشی بازداشتهای اخیر زنان و دختران جوان را به بهانهی بدحجابی محکوم کرده و وضعیت زنان و دختران در افغانستان را نگرانکننده عنوان کرده است. این سازمان تاکید کرد که زنان و دختران در افغانستان به صورت سیستماتیک از حقوق بنیادین خود چون آموزش، اشتغال، آزادی، برخورداری از فعالیتهای فزیکی و اجتماعی محروم میشوند. نهاد حقوق بشری اسکایلاین رفتار حکومت فعلی را «بیرحمانه» توصیف کرده و گفته است که این رفتار جنایت علیه بشریت به حساب میآیند و وضعیت به سرعت بهبود نمییابد. این در حالی است که حکومت فعلی طی بیش از دوسال گذشته، محدودیتهای شدیدی علیه زنان و دختران در افغانستان وضع کرده است. در حال حاضر دختران بالاتر از صنف ششم حق آموزش را ندارند. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند. علیرغم واکنشها و محکومیتهای جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیمشان دربارهی آموزش زنان و دختران عقبنشینی نکردهاند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.
در ادامهی بازداشت دختران از کابل، غزنی و دایکندی، اینبار منابع محلی از ولایت بلخ میگویند که نیروهای امر به معروف و نهی از منکر حکومت سرپرست در این ولایت سه دختران جوان را به اتهام بیحجابی و رفتوآمد «بدون محرم» مرد بازداشت کردهاند. چندین منبع امروز (پنجشنبه، ۲۸ جدی) در صحبت با رسانه گوهرشاد بازداشت دختران جوان را به اتهام عدم رعایت حجاب اسلامی و رفتوآمد بدون محرم از شهر مزارشریف، مرکز ولایت بلخ تایید کردهاند. منبع گفت که این دختران طی روزهای گذشته از نزدیکی شفاخانه حوزوی ابوعلی سینای بلخی و ساحهی «دروازه تاشقرغان» از مربوطات حوزهی سوم شهر مزار شریف توسط نیروهای امر به معروف بازداشت شدهاند. منبع گفت که نیروهای حکومتی دو دختر جوان را به اتهام بیحجابی از ساحهی «دروازه تاشقرغان» شهر مزار شریف بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل کردهاند. به گفتهی منبع، تا اکنون از سرنوشت این دختران اطلاعاتی در دسترس نیست. همچنین یک منبع دیگر به رسانه گوهرشاد گفت که یک دختر جوان که کارمند یک مرکز صحی در بلخ است، بهدلیل رفتوآمد «بدون محرم» مرد بازداشت شده بود. منبع گفت که این دختر جوان پس از چند ساعت بازداشت به «قید ضمانت» و «با پرداخت پول» از نزد حکومت فعلی رها شده است. این درحالی است که نیروهای امر به معروف و نهی از منکر در دو هفتهی گذشته، دهها زن و دختر جوان را از ساحات مختلف شهر کابل به بهانهی «بدحجابی» بازداشت کردهاند و آنها را مورد بازجویی، لتوکوب و شکنجه قرار داده و از خانوادههای شان نیز پول اخاذی کردهاند. ذبیحالله مجاهد، سخنگوی حکومت فعلی این بازداشت را تایید کرد و گفت گروهی از زنان که در پی ترویج «بیحجابی» بودند، تنبیه شدهاند.
میتو ملیر، سخنگوی وزارت امور خارجهی آمریکا به بازداشت و سرکوب زنان و دختران افغان را به اتهام بیحجابی واکنش نشان داده و این اقدام حکومت سرپرست را به شدت محکوم کرده است. آقای ملیر در نشست خبری گفت: «ما شاهد هستیم که حکومت فعلی اخیراً چندین مورد اقدامات تاسفبار را در قبال زنان و دختران در افغانستان انجام دادهاند.» او تاکید کرد که کشورش به برداشتن گامهای مناسب در جهت پاسخگو کردن حکومت فعلی به خاطر اقداماتشان در قبال زنان ادامه میدهد. این در حالی است که نیروهای وزارت امر به معروف و نهی از منکر حکومت فعلی از ۱۵ روز به این طرف موج جدیدی از بازداشت دختران و زنان جوان را در مناطق مختلف کابل به راه انداخته است. پیش از این گزارشهای متعددی از بازداشت گروهی زنان و دختران جوان در مناطق مختلف شهر کابل از جمله دشت برچی، تایمنی و خیرخانه منتشر شده است. ذبیحالله مجاهد، سخنگوی حکومت فعلی به بازداشت زنان و دختران واکنش نشان داده و گفته بود که این دختران و زنان برای «تنبیه گروهی» که قصد «ترویج بیحجابی» را داشتند، بازداشت شدهاند. این اقدام حکومت فعلی واکنشهای مختلفی را در پی داشت.
اعضای «نهادهای جامعه مدنی و حقوق بشری افغانستان» در ترکیه به بازداشت زنان و دختران جوان در کابل از سوی نیروهای امر به معروف و نهی از منکر واکنش نشان داده و میگویند که حکومت فعلی در حالی داد از اسلام میزنند که خود آنان، قوانین اسلامی را زیرپای کرده است. اعضای نهادهای جامعه مدنی در ترکیه امروز (سهشنبه، ۲۶ جدی) با نشر یک قطعنامهای گفته است: «از زمان روی کار آمدن حکومت فعلی در افغانستان، جهان شاهد ظلم، شکنجه، بربریت، اختطاف، ربودن زنان از جادهها و انتقالشان به جاهای نامعلوم بوده است. حکومت فعلی نهتنها که پایبند به حقوق بشری نیستند، بلکه کرامت انسانی مردم افغانستان را در جادهها زیرپا کردهاند.» آنان میگویند که زنان نیمپیکر جامعه بشری را تشکیل میدهند، نباید اینگونه در تمام نقاط کشور با ظلم و شکنجه و مشکلات روحی و روانی دست و پنجه نرم کنند. در اعلامیه آمده است که زنان و دختران خط سرخ مردم افغانستان میباشند. در ادامه آمده است: «متاسفانه اينها به هیچ اصل پابندی ندارد و داد هم از حکومت اسلامی میزنند در حالی که احکام اسلامی را زير پا میگذارند.» آنان از جامعهی جهانی و سازمانهای بینالمللی میخواهند که جلو کارهای خوسرانهی حکومت سرپرست را بگیرد. همزمان با این شماری از فعالان حقوق زن در واکنش به عملکردهای حکومت فعلی، در چند ویدیویی اعتراضی میگویند که این جنایتهای حکومت فعلی، به هدف خاموش کردن صدای زنان و حذف بیشتر آنان از جامعه صورت میگیرد. زنان معترض میگویند که اعتراضات پیهم زنان در افغانستان موضوع به رسمیتشناختن حکومت فعلی را به چالش کشیده است و اکنون آنها میخواهند از زنان افغانستانی، انتقام بگیرند. این در حالی است که نیروهای حکومت فعلی طی روزهای اخیر شماری از زنان و دختران جوان را به اتهام عدم رعایت حجاب مورد نظر حکومت از بخشهای مختلف شهر کابل و ولایت غزنی بازداشت کردهاند. چند روز پیش یوناما یا دفتر معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان به این واکنش نشان داده و با ابراز نگرانی از بازداشت خودسرانه زنان و دختران افغان، خواستار آزادی فوری آنان از بند حکومت فعلی شده بود.
این روزها خود را پشت میلههای نامحسوس، محبوستر از هر زمانی مییابم؛ انگار فصل سرما با ابرهای تیره و مکدرش به اندوههایم فزونی بخشیدهاند، گویا که قرار است امسال زمین بیشتر از قبل در معرض قحطی قرار گیرد و باران و برف را به انزوا برساند. شاید این قحطی، همان آههایمان باشد که خدا، صدایمان را شنیده و میخواهد اینگونه مسببهای حال بدمان را به عزا بنشاند. حالا، من و همجنسهایم دیگر حتی نمیتوانیم در اکناف و جادههای شهر کابل، راحت قدم بزنیم؛ زیرا اینگونه، بیحرمتی برای حجاب قلمداد شده و از هر مکانی که دیده شویم، برده شده و برای گناه نکردهیمان، مستحق جزا دانسته میشویم. همهجا آوازهی بردن دختران است؛ ترس در هر جایی رخنه کرده، فضای مجازی، رسانهها، اجتماع و حتی دورهمیهای خانوادگیمان هم آغشته به این وحشت شده است. همه نگراناند و از این موضوع حرف میزنند، هشدار میدهند تا بهتر نشدن این اوضاع، خانههایمان را ترک نکنیم. چهار روز میشود که بخاطر این اوضاع، نتوانستم کورس بروم و به درسم برسم، فردای آن روزی که شایعات بردن دختران در شهر ما (کابل) پخش شد؛ من بیباکانه و بیتوجه به این شایعات، حاضر شدم تا به کورس بروم، هنگامی که میخواستم از دروازهی حویلیمان خارج شوم، فریاد بُلندی مرا متوقف کرد! پدرم بود که داشت اسم مرا صدا میزد. لیلا، لیلااا. سراسیمه خودش را به من رساند و از من پرسید که کجا میروم؟ من من کنان در پاسخش گفتم که میخواهم کورس بروم و بیشتر از نیم ساعت به شروع کلاسم نمانده است. پدرم گفت: «چه درسی دختر جان! مگر نمیبینی اوضاع چقدر وخیم و وحشتناک شده، من چطور تو را اجازه بدهم وقتی هر لحظه احتمال بردن و گرفتار شدنت به سرنوشت آن دختران ربوده شده، است؟ بنشین و نرو، عزت تو مهمتر از کورس و درس خواندنت است.» سماجتکنان گفتم: «ولی پدر این همه شایعات است؛ آخر تا چه وقت؟ مکتب که نیست، دانشگاه هم که نیست، فقط همین کورس است اگر این را هم از من بگیری، دیوانه خواهم شد، بگذار بروم.» پدرم چشمهای خود را گشاد کرد و گفت: «دخترک سادهام، شایعات نیست و حقیقت است، تو نمیدانی که بردن یک دختر آن هم به حوزهی پولیس، چقدر بدنامی دارد، زبانم لال ولی چنین اتفاقی اگر بیفتد، حتی تا خارج از این مملکت هم فرار کنیم این بدنامی پاک نخواهد شد، تا آخر عمر چون مُهری، بانی نگونبختیمان خواهد بود. سماجت نکن، اتاقت برو و برایم چای دم کرده و بیاور.» شب آن روز، با زرلشت، صنفیام تماس گرفتم تا دربارهی کورس و درسها با او صحبت کنم، او نیز مانند من اجازهی بیرون رفتن نیافته بود و برایم گفت: «میدانی لیلا، این همه بردنها برای بدحجابی نیست؛ چه تو حجاب داشته باشی و چه نداشته باشی (ماموران امر به معروف و نهی از منکر حکومت فعلی) میبرنت، حجاب فقط بهانهای بیش نیست، آنچه پشت پرده نهان است، فقط برای آنها هویدا است.» او ادامه داد که دیروز دو تن از دختران بدلیل اینکه بازداشت شده بودند، خود کشی کردند و جسد دو دختر دیگر از اکنافی کابل خودمان پیدا شده است. حرفهای زرلشت سراسر حقیقت بود، یک حقیقت تلخ و انکار ناپذیر که دقیقا دست گذاشته است بر گلوی دختران و زنان. او تاکید کرد که اوضاع خیلی وخیم است؛ بهتر است خانه بمانیم و برای بهبود اوضاع دعا کنیم. در تمام مدتی که زرلشت داشت از اوضاع نابسامان کنونی حرف میزد، شعری در ذهنم مرور میشد؛ برای او هم خواندم: «جای که ددها را پادشاهی بود زنها را مایه ننگ بود و مردها را؛ مردها را مسکوتِ ناچار! آدمیزاد را دیگر امیال زندگی نیست...» به زرلشت گفتم که دعا دیگر کار ساز نیست و به گمانم ما را نیز امیالی برای ادامه دادن... حقیقت زندگی من این است که همیشه امید داشتم؛ حتی در بدترین روزها، تلاش کردم تا با روشن کردن حداقل یک شمع کوچک، میان این حجم از تاریکی محض که ما دختران را اسیر کرده، راه خود را بیایم و از حداقل فرصتهای باقی مانده (فراگیری کورس زبان) استفاده کنم، اما افسوس که همه راههای منتهی به روشنایی بسته است و از هر جهت که بخواهیم سر بلند کنیم، خاموش میشویم و به تاریکی، جهل، خانهنشینی و تبعید مواجه میشویم. اینجا (افغانستان) بهای آموختن، هرچیزی حتی عزت و آبرو است؛ آنها چه موشکافانه شاهرگ خانوادهها (عزت و آبروی دختران و زنان) را نشانه گرفتهاند و برنامهریزی کردهاند. آنها کاملا بر نقطه ضعفهای جامعهی مردسالار افغانستان واقف هستند. آنها میدانند که در اینجا حتی اگر با بهتانی هم به سفیدی عزت و آبروی دختری، خط بیفتد، تا فرجامین روز عمرش، این لکهی بیآبرویی با او خواهد بود و هرگز مانند قبل نخواهد شد. چه زیرکانه از این وضعیت ماهی گرفتند و زنان و دختران را بیشتر از روزهای قبل، اسیر ساختند. دل خون و چشم گریان؛ تنها چیزهایست که این روزها رفیق من شده، همه دچار سرنوشتی شدهایم که هیچ روزنهی امیدی در آن راه ندارد. بخت برگشتگان تاریخ که میگویند، دقیقا وصف حال ما زنان و دختران افغانستان است که دستمان از همه جا کوتاه و فریادمان شنیده نمیشود. نویسنده: سونا عمری
بخش آمریکای سازمان عفو بینالملل به وضع محدودیت علیه زنان و دختران افغان واکنش نشان و میگوید که سرکوب زنان و دختران از سوی حکومت فعلی نقض بیشتر آزادی حرکت و بیان بانوان در افغانستان است. این سازمان با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود، خواستار آزادی فوری زنان و دختران بازداشتی شده است. در ادامه آمده است: «سرکوب باید فوراً متوقف شود و افراد بازداشت شده از سوی حکومت سرپرست آزاد شوند.» این در حالی است که نیروهای حکومت فعلی طی روزهای اخیر شماری از زنان و دختران جوان را به اتهام عدم رعایت حجاب مورد نظر حکومت از بخشهای مختلف شهر کابل و ولایت غزنی بازداشت کردهاند. چند روز پیش یوناما یا دفتر معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان به این واکنش نشان داده و با ابراز نگرانی از بازداشت خودسرانه زنان و دختران افغان، خواستار آزادی فوری آنان از بند حکومت فعلی شده بود. بهدنبال این نگرانیها، ذبیحالله مجاهد، سخنگوی حکومت گفته که نگرانی یوناما در مورد بازداشت زنان افغان «بیجا» است.
شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان به بازداشت دختران جوان به اتهام بیحجابی از سوی نیروهای حکومت در کابل واکنش نشان داده و از سازمان ملل متحد خواسته است که این رفتار حکومت فعلی را به عنوان جنایت، در کنار جنایتهای دیگر درج پرونده نقض حقوق بشر کند. این شورا امروز (چهارشنبه، ۲۰ جدی) با نشر اعلامیهای گفته است که شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان از سازمان ملل متحد و مجامع بینالمللی میخواهد که این بخش از عملکرد غیر انسانی و خلاف موازین حقوق بشری حکومت فعلی را نیز در کنار سایر تخطیهای حقوق بشری و جنایات، درج پرونده نقض حقوق بشری آنان نماید. در اعلامیه آمده است که حکومت سرپرست ارزشهای گروهی و اجتماعی مردم افغانستان را زیر پا گذاشته و به مرور زمان محدودیتهای بیشتری را علیه مردم کشور به ویژه زنان و دختران وضع و آنان را از حقوق اساسیشان مانند تحصیلات، کار و حضور در فضاهای عمومی و اجتماعی محروم و در کل از جامعه حذف و آپارتاید جنسیتی را بر آنان اعمال کرده است. در ادامه آمده است: «حکومت فعلی در آخرین اقدام گستاخانه خود دست به بازداشتهای خودسرانه، خلاف حقوق اساسی و سنتهای اجتماعی زده و تلاش کرده است که از این طریق عقدهگشایی نمایند.» شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان این عمل شنیع حکومت فعلی را در مغایرت با ارزشها و رسوم مردم افغانستان، فرهنگ اسلامی، استانداردها و ارزشهای بینالمللی در زمینه حقوق بشر دانسته و هرنوع تبعیض و نقض حقوق زنان در کشور را غیر قابل قبول و مردود میداند. این شورا تاکید کرد که زنان افغانستان قشر شجاع، زحمتکش و در عین حال پر تلاش جامعه هستند که قهرمانانه با محدودیتها و تهدیدها مجادله نموده و در این راه قربانیهای بیشمار دادهاند. در اعلامیه آمده است که تلاشهای زنان افغانستان برای رشد یک جامعه آزاد، مترقی و متعالی تحسین برانگیز است. زنان افغانستان قهرمانان پر افتخار تاریخ کشور اند که نامهای بیشمار آنها درج صفحات زرین تاریخ است. در ادامه آمده است که شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان حقوق زنان را در افغانستان بهعنوان یک موضوع حیاتی و مهم میشمارد و در راستای احقاق حقوق و تضمین آینده زنان و دختران کشور به عنوان یک اصل مهم و اساسی تلاش میکند. باید گفت که بازداشت زنان و دختران به اتهام «بدحجابی» توسط حکومت فعلی واکنشهای گسترده را در پی داشته است. فعالان حقوق بشر این کار حکومت را محکوم و خواستار توقف بازداشتها شده است.