خانواده اولین و مهم‌ترین نهاد اجتماعی است که فرد در آن متولد می‌شود و رشد می‌کند. این نهاد اساسی نه تنها محل تامین نیازهای اولیه فرد است، بلکه مسئولیت‌های مهمی در آموزش و پرورش فرزندان بر عهده دارد. یکی از این مسئولیت‌ها، آموزش مهارت‌های زندگی به فرزندان است. مهارت‌های زندگی شامل توانایی‌هایی مانند حل مسئله، مدیریت زمان، ارتباطات مؤثر، تصمیم‌گیری و مدیریت احساسات است که برای موفقیت و خوشبختی فرد در زندگی ضروری هستند. این مقاله به بررسی نقش خانواده در آموزش این مهارت‌ها به فرزندان و تأثیر آن بر آینده آن‌ها می‌پردازد. اهمیت آموزش مهارت‌های زندگی مهارت‌های زندگی به عنوان مجموعه‌ای از توانایی‌ها و شایستگی‌ها شناخته می‌شوند که به افراد کمک می‌کنند تا به طور مستقل و مؤثر در جامعه عمل کنند. این مهارت‌ها شامل توانایی‌هایی است که به فرد کمک می‌کنند تا با چالش‌های روزمره مقابله کند، روابط مثبت برقرار کند، تصمیمات بهتری بگیرد و در نهایت به زندگی رضایتمندانه دست یابد. در دنیای پیچیده امروز، فقدان این مهارت‌ها می‌تواند منجر به مشکلات اجتماعی، روانی و اقتصادی شود. از این رو، خانواده به عنوان اولین معلم فرزندان، نقش حیاتی در آموزش این مهارت‌ها دارد. نقش خانواده در آموزش مهارت‌های ارتباطی یکی از مهم‌ترین مهارت‌هایی که فرزندان باید بیاموزند، مهارت‌های ارتباطی است. خانواده‌ها از طریق رفتارهای روزمره و تعاملات خود می‌توانند الگویی برای ارتباطات سالم و مؤثر باشند. برای مثال، وقتی والدین به صحبت‌های فرزندان خود گوش می‌دهند و به احساسات آن‌ها احترام می‌گذارند، به آن‌ها نشان می‌دهند که چگونه می‌توانند با دیگران ارتباط برقرار کنند. علاوه بر این، تشویق فرزندان به بیان نظرات و احساسات خود می‌تواند به تقویت اعتماد به نفس و توانایی‌های ارتباطی آن‌ها کمک کند. آموزش مهارت‌های حل مسئله یکی دیگر از مهارت‌های اساسی که خانواده باید به فرزندان بیاموزد، توانایی حل مسئله است. والدین می‌توانند با ایجاد فرصت‌هایی برای فرزندان خود که شامل شناسایی مشکلات، ارزیابی گزینه‌ها و انتخاب بهترین راه‌حل باشد، این مهارت را تقویت کنند. برای مثال، وقتی فرزند با مشکلی در مدرسه روبرو می‌شود، والدین می‌توانند به جای ارائه پاسخ مستقیم، او را تشویق کنند که ابتدا مسئله را تعریف کند و سپس به راه‌حل‌های ممکن فکر کند. این روش نه تنها به فرزندان کمک می‌کند که خودمختار باشند، بلکه اعتماد به نفس آن‌ها را نیز افزایش می‌دهد. تأثیر خانواده بر مدیریت احساسات مدیریت احساسات یکی از مهم‌ترین مهارت‌هایی است که فرد در طول زندگی به آن نیاز دارد. خانواده‌ها می‌توانند با نشان دادن نحوه مدیریت احساسات خود، به فرزندان کمک کنند تا احساسات خود را بشناسند و کنترل کنند. برای مثال، والدینی که در مواجهه با تنش‌ها و مشکلات آرامش خود را حفظ می‌کنند و به جای واکنش‌های شدید، به دنبال راه‌حل منطقی هستند، به فرزندان خود الگوی مناسبی ارائه می‌دهند. علاوه بر این، تشویق فرزندان به بیان احساسات خود و ارائه راهنمایی‌های لازم برای مدیریت آن‌ها، می‌تواند به تقویت این مهارت در آن‌ها کمک کند. تقویت مهارت‌های تصمیم‌گیری تصمیم‌گیری یکی دیگر از مهارت‌های کلیدی است که خانواده نقش مهمی در آموزش آن دارد. والدین می‌توانند با ارائه فرصت‌هایی به فرزندان خود برای تصمیم‌گیری در موضوعات کوچک و بزرگ، این مهارت را در آن‌ها تقویت کنند. برای مثال، اجازه دادن به فرزند برای انتخاب لباس یا برنامه‌های روزمره می‌تواند اولین گام در آموزش تصمیم‌گیری باشد. همچنین، والدین می‌توانند با توضیح پیامدهای هر تصمیم و تشویق فرزندان به تفکر منطقی، به آن‌ها کمک کنند تا تصمیمات بهتری بگیرند. تأثیر الگوهای رفتاری والدین والدین به عنوان الگوهای اصلی فرزندان، نقش بسیار مهمی در آموزش مهارت‌های زندگی دارند. رفتار والدین، ارزش‌ها و نگرش‌های آن‌ها تأثیر عمیقی بر فرزندان دارد. برای مثال، والدینی که خود مهارت‌های زندگی مانند مدیریت زمان، حل مسئله و ارتباطات مؤثر را دارند، به طور ناخودآگاه این مهارت‌ها را به فرزندان خود منتقل می‌کنند. از سوی دیگر، والدینی که الگوهای رفتاری منفی مانند عصبانیت، بی‌توجهی یا تصمیم‌گیری‌های نادرست را نشان می‌دهند، ممکن است به طور غیرمستقیم بر رشد مهارت‌های زندگی فرزندان تأثیر منفی بگذارند. نقش خانواده در آموزش مهارت‌های مالی یکی از جنبه‌های مهم مهارت‌های زندگی، مدیریت مالی است. خانواده‌ها می‌توانند با آموزش مفاهیمی مانند پس‌انداز، بودجه‌بندی و ارزش پول، به فرزندان خود کمک کنند تا از کودکی با اصول مدیریت مالی آشنا شوند. برای مثال، والدین می‌توانند با دادن پول توجیبی به فرزندان خود و تشویق آن‌ها به پس‌انداز بخشی از آن، این مهارت را در آن‌ها تقویت کنند. همچنین، گفتگو درباره اهمیت مدیریت مالی و پیامدهای تصمیمات مالی نادرست می‌تواند به درک بهتر این موضوع توسط فرزندان کمک کند. تقویت مهارت‌های اجتماعی مهارت‌های اجتماعی از جمله مهارت‌هایی است که خانواده‌ها نقش بسیار مهمی در آموزش آن دارند. والدین می‌توانند با تشویق فرزندان به شرکت در فعالیت‌های گروهی، احترام به دیگران و درک تفاوت‌ها، این مهارت‌ها را تقویت کنند. همچنین، آموزش ارزش‌هایی مانند هم‌دلی، همکاری و مسئولیت‌پذیری می‌تواند به بهبود روابط اجتماعی فرزندان کمک کند. خانواده به عنوان اولین و مهم‌ترین محیط آموزشی فرد، نقش حیاتی در آموزش مهارت‌های زندگی به فرزندان دارد. از طریق ارائه الگوهای رفتاری مناسب، ایجاد فرصت‌های یادگیری و تشویق فرزندان به تفکر مستقل، خانواده می‌تواند به پرورش افرادی توانمند و موفق کمک کند. مهارت‌های زندگی نه تنها به فرزندان کمک می‌کند تا با چالش‌های زندگی بهتر مقابله کنند، بلکه به ایجاد جامعه‌ای پایدارتر و موفق‌تر نیز کمک می‌کند. از این رو، والدین باید به اهمیت نقش خود در این زمینه توجه ویژه داشته باشند و با آموزش مهارت‌های زندگی، آینده روشن‌تری برای فرزندان خود فراهم کنند.

گارد ساحلی ترکیه در تازه‌ترین مورد اعلام کرده است که ۳۲ پناه‌جوی اهل افغانستان را که در میان آن‌ها ۱۶ کودک نیز حضور دارند، بازداشت کرده است. رسانه‌های ترکی گزارش داده‌اند که بازداشت‌شدگان به مراکز اخراج مهاجران منتقل شده‌اند. رسانه‌های ترکیه به نقل از گارد ساحلی این کشور گزارش داده‌اند که یک قایق لاستیکی حامل پناه‌جویان در سواحل آیواجیک، واقع در شمال دریای اژه، شناسایی و سرنشینان آن بازداشت شده‌اند. در گزارش آمده است که سرنشینان این قایق شامل ۳۲ اتباع افغانستانی بوده که در این میان ۱۶ کودک نیز شامل می‌شوند. قابل ذکر است که ترکیه، همانند ایران و پاکستان، روند شناسایی و اخراج شهروندان اهل افغانستان را تسریع کرده است و در ماه‌های اخیر صدها پناه‌جوی افغانستانی را بازداشت و از کشور اخراج کرده است. از ابتدای سال جاری، هزاران پناه‌جوی افغانستانی در شهرهای مختلف ترکیه بازداشت و به مراکز اخراج اتباع خارجی منتقل شده‌اند. طبق آمار وزارت داخله ترکیه که در ماه جون سال جاری منتشر شد، این کشور در یک سال گذشته ۱۴۱ هزار و ۱۸۷ پناه‌جوی بدون مدرک را از خاک خود اخراج کرده است. براساس معلومات موجود بیشترین افراد اخراج شده از سوریه و بعداً از افغانستان هستند. علاوه بر آن، گزارش‌های متعددی در مورد خشونت علیه پناه‌جویان افغانستان بازداشت‌شده از سوی پولیس ترکیه منتشر شده است. ترکیه اکنون ۳۲ مرکز بازگشت با ظرفیت نزدیک به ۲۰ هزار نفر دارد که به گفته علی یرلیکا، وزیر کشور ترکیه، این مراکز بزرگ‌ترین قدرت زیرساختی ما در زمینه اخراج هستند. گفتنی است که پس از حاکمیت حکومت فعلی بر افغانستان، مهاجرت شهروندان کشور افزایش یافته است. مقصد عمده‌ی مهاجران، ایران، پاکستان و ترکیه هستند.

نوزاد نارس به نوزادی گفته می‌شود که حدود سه هفته قبل از زمان طبیعی تولد، یعنی در هفته ۳۷ یا زودتر، به دنیا آمده باشد. بارداری کامل معمولاً ۴۰ هفته طول می‌کشد. تولد زودرس می‌تواند خطرات جدی برای سلامت نوزاد ایجاد کند، زیرا بسیاری از اندام‌ها مانند مغز، ریه‌ها و کبد تا هفته‌های پایانی بارداری همچنان در حال رشد و تکامل هستند. نوزاد نارس ممکن است در گرم ماندن، تغذیه یا رشد طبیعی با مشکل مواجه شود و همچنین در معرض خطر تأخیر رشد در آینده باشد. با این حال، پیشرفت‌های پزشکی احتمال بهبود نوزادان نارس را افزایش داده است و بسیاری از آن‌ها می‌توانند به کودکان سالمی تبدیل شوند. انواع زایمان زودرس پزشکان زمانی که زایمان در هفته ۳۹ یا پس از آن انجام شود، بارداری را کامل (ترم) می‌دانند. تحقیقات نشان می‌دهد نوزادانی که بعد از هفته ۳۹ به دنیا می‌آیند، کمتر به مراقبت‌های ویژه نیاز پیدا می‌کنند. زایمان زودرس (قبل از هفته ۳۷) به چهار دسته تقسیم می‌شود: نارس دیررس: تولد بین هفته‌های ۳۴ تا ۳۶. این نوع زایمان شایع‌ترین حالت نارس بودن است. نسبتاً نارس: تولد بین هفته‌های ۳۲ تا ۳۴. خیلی زودرس: تولد پیش از هفته ۳۲. بسیار نارس: تولد پیش از هفته ۲۵. علائم نارس بودن نوزاد علائم نارس بودن ممکن است در هر نوزاد متفاوت باشد، اما برخی از علائم شایع عبارتند از: وزن کم هنگام تولد. مشکلات تنفسی. دمای پایین بدن. وجود موهای ظریف روی بدن. مشکلات تغذیه. عوامل خطر زایمان زودرس شما ممکن است در معرض خطر زایمان زودرس باشید اگر: بارداری چندقلویی (دوقلو، سه‌قلو یا بیشتر) دارید. سن شما کمتر از ۱۷ سال یا بیشتر از ۳۵ سال است. سابقه خانوادگی یا شخصی زایمان زودرس دارید. در دوران بارداری سیگار می‌کشید، الکل مصرف می‌کنید یا از مواد مخدر استفاده می‌کنید. وزن شما قبل از بارداری کم بوده یا در دوران بارداری به اندازه کافی وزن اضافه نکرده‌اید. عوارض زایمان زودرس نوزاد نارس زمان کافی برای رشد کامل را ندارد، به این معنا که برخی از اندام‌ها و سیستم‌های بدن او ممکن است برای زندگی خارج از رحم آماده نباشند. این وضعیت می‌تواند منجر به مشکلات جدی سلامتی شود. نوزادان نارس معمولاً قبل از ترک بیمارستان به مراقبت ویژه در بخش NICU نیاز دارند. برخی از شایع‌ترین مشکلات سلامت نوزادان نارس عبارتند از: کم‌خونی: کمبود گلبول‌های قرمز سالم. آپنه نارس: وقفه‌های موقت در تنفس. مشکلات ریوی: شامل سندرم دیسترس تنفسی و دیسپلازی برونکوپولمونری. خونریزی داخل مغزی: خونریزی در مغز. زردی نوزاد: افزایش سطح بیلی‌روبین در خون. انتروکولیت نکروزان: التهاب روده. سپسیس نوزادی: عفونت شدید خون. مجرای شریانی باز: جریان خون غیرطبیعی در قلب. رتینوپاتی نارس: مشکلات رگ‌های خونی در چشم. عوامل مرتبط با زایمان زودرس زایمان زودرس ممکن است به علت‌های مختلفی رخ دهد که شامل موارد زیر است: عفونت یا التهاب: عفونت داخل رحمی یا کوریوآمنیونیت. اتساع بیش از حد رحم: مانند بارداری چندقلویی یا جفت غیرطبیعی. خونریزی‌های رحم: که ممکن است منجر به زایمان زودرس شود. فعالیت‌های زودرس غدد جنین: که به فرآیند زایمان سرعت می‌بخشد. تشخیص دقیق علت زایمان زودرس در بسیاری از موارد دشوار است، زیرا عوامل مختلف می‌توانند به طور هم‌زمان نقش داشته باشند. علائم زایمان زودرس برخی از علائم هشداردهنده زایمان زودرس عبارتند از: چهار یا بیشتر انقباض رحمی در یک ساعت. اتساع دهانه رحم همراه با افاسمان. خونریزی واژینال در سه‌ماهه سوم بارداری. درد شدید در لگن یا کمر. ترشحات آبکی از واژن (نشان‌دهنده پارگی زودرس غشاها). مراقبت‌های پزشکی و پیشگیری معاینات دوران بارداری: پزشک در طول بارداری با انجام معاینات لازم، سلامت مادر و جنین را تحت نظر می‌گیرد. شرکت در تمام معاینات دوران بارداری و انجام به‌موقع آزمایش‌ها بسیار مهم است. پیشگیری: ترک سیگار، الکل و مواد مخدر در دوران بارداری. حفظ وزن مناسب پیش از بارداری و افزایش وزن کافی در دوران بارداری. مشورت با پزشک برای مدیریت عوامل خطر. دسته بندی اصلی علل زایمان زودرس عبارتند از القای زایمان زودرس و زایمان زودرس خود به خود. تعیین علت دقیق زایمان زودرس خود به خودی دشوار است و ممکن است در همان زمان توسط عوامل مختلف ایجاد شود. تحقیقات موجود در مورد دهانه رحم محدود است و بنابراین در تشخیص اینکه چه چیزی طبیعی است یا نیست محدود است. چهار مسیر مختلف شناسایی شده‌اند که می‌توانند منجر به زایمان زودرس شوند و شواهد قابل‌توجهی دارند که شامل فعال شدن زودرس غدد درون ریز جنین، اتساع بیش از حد رحم (جفت شدن جفت)، خونریزی دسیدوال و التهاب یا عفونت داخل رحمی می‌شوند. شناسایی زنانی که در معرض خطر بالای زایمان زودرس هستند، خدمات بهداشتی را قادر می‌سازد تا مراقبت‌های تخصصی را برای این زنان و نوزادانشان ارائه دهند، برای مثال بیمارستانی با بخش مراقبت ویژه نوزاد مانند بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان (NICU). در برخی موارد، ممکن است به تعویق انداختن زایمان. سیستم های رتبه بندی خطر به عنوان رویکردی برای شناسایی افراد در معرض خطر پیشنهاد شده است، با این حال، هیچ تحقیق قوی در این زمینه وجود ندارد، بنابراین مشخص نیست که آیا استفاده از سیستم های امتیازدهی خطر برای شناسایی مادران باعث طولانی شدن بارداری و کاهش تعداد زایمان های زودرس می شود یا خیر. یا نه. علائم و نشانه های زایمان زودرس شامل چهار یا بیشتر انقباضات رحمی در یک ساعت است. در مقایسه با زایمان کاذب، زایمان واقعی با اتساع دهانه رحم و افاسمان همراه است. همچنین، خونریزی واژینال در سه ماهه سوم، فشار زیاد در لگن، یا درد شکم یا کمر می‌تواند نشانه‌هایی از تولد زودرس باشد. ترشح آبکی از واژن ممکن است نشان دهنده پارگی زودرس غشاهایی باشد که نوزاد را احاطه کرده است. در حالی که ممکن است پارگی پرده ها با زایمان همراه نباشد، معمولاً زایمان به عنوان عفونت (کوریوآمنیونیت) یک تهدید جدی برای جنین و مادر نشان داده می شود. در برخی موارد، دهانه رحم بدون درد یا انقباضات احساسی زودرس گشاد می شود، به طوری که ممکن است مادر تا اواخر مراحل زایمان علائم هشدار دهنده نداشته باشد. مراقبت‌های پزشکی دوران بارداری: پزشک شما در طول بارداری با انجام معاینات لازم، سلامت شما و کودکتان را تحت نظر می‌گیرد. پس فراموش نکنید که در تمام معاینات دوران بارداری حضور داشته باشید و آزمایش های دوران بارداری را به موقع انجام دهید. نویسنده: داکتر معصومه پارسا