با گذشت حدود ۸۳۳ روز از ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم از سوی حکومت سرپرست، حامد کرزی، رییسجمهور پیشین افغانستان میگوید که تعلیم دختران و پسران تضمینکننده ترقی افغانستان است. آقای کرزی با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که تعلیم فرزندان کشور و سهیم بودن زنان در همه امور جامعه، تضمینکننده ترقی و تعالی کشور است. وی از قطعنامه اخیر شورای امنیت سازمان ملل متحد استقبال کرده و گفت که کلید بیرونآمدن از مشکلات و دستیابی به صلح و ثبات دایمی در دست خود افغانها میباشد. او افزود: «این قطعنامه بیانگر احترام به حاکميت، استقلال، تمامیت ارضی و وحدت ملی افغانستان و نشاندهندهی همسویی مجامع جهانی برای یک افغانستان آرام، باثبات و مترقی است.» او از مردم افغانستان و حکومت سرپرست خواسته است که با اتفاق و اتحاد برای آرامی و آبادی کشور و احراز جایگاه شایستهی افغانستان در نظام بینالمللی، تلاش کنند. این در حالی است که شورای امنیت سازمان ملل متحد بهتازگی قطعنامهای را در چارچوب پیشنهادات ارزیابی مستقل افغانستان و برای اجرایی شدن این پیشنهادات صادر کرده است. این قطعنامه با استقبال شماری از گروههای سیاسی افغانستان مواجه شده است، اما حکومت فعلی با بخشهایی از این قطعنامه، از جمله تعیین یک نمایندهی ویژه برای افغانستان مخالفت کرده است. همچنین باید گفت که با رویکارآمدن حکومت فعلی در افغانستان، دروازه مکاتب را بهروی دختران بالاتر از صنف شش مسدود کرده است. دختران از رفتن به دانشگاه و کار کردن در نهادهای خصوصی نیز ممنوع کرده است.
برچسب: مکتب
فوزیه کوفی، عضو مجلس نمایندگان حکومت پیشین به گسترش مدارس جهادی و حضور دختران واکنش نشان داده و میگوید که تبدیل شدن مدرسههای دینی (جهادی) به عنوان جایگزینی برای آموزش رسمی دختران، یک اشتباه تاریخی است. خانم کوفی گفت: «با این برنامه درسی که در مدارس دینی افغانستان زیر تاثیر مدارس دینی پاکستان تدریس میشود، اگر زنان در مدارس دینی تحصیل کنند، تا پنج سال دیگر بعید نیست که زنان انتحارکننده نیز داشته باشیم.» او تاکید کرد که مدرسههای دینی در افغانستان یک ضرورت است، اما باید نصاب معیاری داشته باشد و اساسات دین در آن تدریس شود. وی این اظهارات را در مصاحبهای با رسانهی اندیپندنت فارسی مطرح کرده است. این فعال حقوق زنان، وضعیت کنونی زنان در افغانستان را «یک زندان بدون سقف» توصیف کرد و گفت که زنان در این کشور به صورت عموم در شرایط کاملی یک زندان زندگی میکنند فقط با تفاوت این که این زندان سقف مشخصی ندارد. خانم کوفی تاکید کرد که وضعیتی را که حکومت سرپرست در افغانستان بهوجود آورده است، در هیچ نقطهای از دنیا حتی در کشورهای اسلامی وجود ندارد. او گفت که این یک نوع ترس و هراس از حضور زنان در جامعه است. حکومت فعلی تلاش میکند که با گذشت هر روز زنان را محدودتر کنند؛ اما در برابر آن زنان نیز از مبارزه و تلاش برای حقوق خود دست نمیکشند و عدم پذیرش زنان باعث میشود که عمر این سرکوب کوتاه شود. وی تاکید کرد که وضعیت در افغانستان برای زنان به هیچ عنوان عادی نیست و هیچ توجیهی وجود ندارد که زن و دختر افغان در خانههای خود محبوس باشند و دخترانیکه در خیابانها برآمده و اعتراض میکنند نیز بیشترین آسیبها را متحمل شدهاند. فوزیه کوفی به اهمیت مبارزات زنان در داخل و بیرون از افغانستان اشاره کرد و گفت که این مبارزات باید به هر قیمتی ادامه یابند، زیرا تنها راه جلوگیری از عادی شدن وضعیت افغانستان برای جهان است. او میگوید، زنانی که در پلتفرمهای بینالمللی برای حق زنان افغانستان تلاش میکنند، نیز بهای سنگینی میپردازند، اما بیشترین قربانی را زنانی که در داخل افغانستان مبارزه میکنند، میدهند و باید همه در راستای بلند کردن صدای آنان تلاش کنند. خانم کوفی در حالی بر مبارزه زنان و دختران تاکید دارد که در این مدت زنان در افغانستان با چالشهای جدی مواجه بودهاند و هر روز این چالشها افزایش پیدا میکند.
با وجود وضع محدودیتهای شدید بر آموزش دختران در مکاتب و دانشگاههای افغانستان، خلیلالرحمان حقانی، سرپرست وزارت مهاجرین و عودتکنندگان حکومت سرپرست در تازهترین اظهار نظرش گفته است که در مدارس دینی در کنار آموزشهای دینی، «افکار جهادی و نظامی نیز آموزش» داده شود. وزارت مهاجرین و عودتکنندگان حکومت فعلی با نشر خبرنامهای گفته است که آقای حقانی این اظهارات را در مراسم فراغت شاگردان مدرسهی جهادی در ولایت پکتیا بیان کرده است. وی تاکید کرد که مدرسهها و مساجد مراکز اسلام هستند و حفاظت و گسترش آن مسوولیت همه است. در خبرنامه آمده است: «خلیلالرحمان حقانی از علما خواست تا در مدارس غیر از آموزشهای دینی، به طلاب افکار جهادی و نظامی نیز آموزش داده شود تا باشد هر زمان آمادهی دفاع از اسلام و کشور باشند.» همچنین او در سخنرانیاش بر گسترش و تقویت مدارس در روستاها نیز تاکید کرده است. این در حالی است که پس از روی کار آمدن حکومت سرپرست در افغانستان شمار مدارس جهادی و مذهبی چندین برابر شده است. اخیرا خبرهای «جایگزینی» مدارس مذهبی دخترانه و پسرانه به جای مکاتب معمول از سوی حکومت فعلی با واکنشهای گسترده مواجه شده است و سازمان دیدبان حقوق بشر آن را «کاملاً غیرقابل قبول» خوانده است. در حالی بر گسترش مدارس جهادی در افغانستان تاکید میشود که بیش از دو سال میشود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند. علیرغم واکنشها و محکومیتهای جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیمشان دربارهی آموزش زنان و دختران عقبنشینی نکردهاند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.
با وجود وضع محدودیتهای شدید حکومت سرپرست بر حقوق زنان و دختران در افغانستان، لیزا براون، نماینده ایالات متحدهی آمریکا در شورای امنیت سازمان ملل متحد میگوید که این کشور نگران «احکام سرکوبگرانهی حکومت فعلی» علیه زنان و دختران افغان است. خانم براون این اظهارات را در نشست شورای امنیت سازمان ملل متحد که درباره افغانستان برگزار شده بود، مطرح کرده است. او در این نشست گفت که اقدامهای زنستیزانهی حکومت سرپرست خطر آسیب جبرانناپذیری را به جامعه افغانستان وارد میکند و حکومت فعلی را از عادیسازی روابط با جامعهی جهانی باز میدارد. وی از درخواست قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد تعیین نماینده ویژه برای افغانستان استقبال کرده و تاکید کرد که چنین پستی به دستیابی به پیشرفت در این کشور کمک میکند. باید گفت که شورای امنیت سازمان ملل متحد روز گذشته قطعنامهای را تصویب کرد که از دبیرکل خواسته شده تا یک نماینده ویژه برای افغانستان تعیین کند. در طبق قطعنامهی شورای امنیت سازمان ملل متحد آمده است که نماینده ویژه باید دارای تخصص قوی در مورد حقوق بشر و جنسیت باشد و در مورد «دیپلماسی» با حکومت سرپرست کار کند. این قطعنامه با ۱۳ رای موافق به تصویب شورای امنیت رسید و روسیه و چین به آن رای ممتنع دادند. در حالی لیزا براون از سرکوب زنان و دختران در افغانستان ابراز نگرانی میکند که بیش از دو سال میشود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند. علیرغم واکنشها و محکومیتهای جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیمشان دربارهی آموزش زنان و دختران عقبنشینی نکردهاند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.
شبکهی مشارکت جهانی برای آموزش (جیپیای) در تازهترین مورد از تصویب ۱۱۰ میلیون دالر کمک بلاعوض برای حمایت از آموزش کودکان در افغانستان خبر داده است. این شبکه با نشر بیانیهای گفته است که این مقدار کمک مالی طی دو سال آینده به دختران و پسران افغانستان کمک خواهد کرد تا در آموزش جامعهمحور شرکت کنند و مهارتهای اساسی را بهتر بیاموزند. در بیانیه آمده است که انتظار میرود بیش از ۷.۶۶ میلیون کودک در سراسر کشور از کمک این سازمان مستفید شوند. مشارکت جهانی برای آموزش به نقل از لورا فریجنتی، مدیرعامل شبکه نوشته است: «ما بسیار خوشحالیم که میتوانیم به حمایت خود از آموزش در افغانستان ادامه دهیم.» وی تاکید کرد که بودجهی ۱۱۰ میلیون دالری از طریق یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل و سازمان حفاظت از کودکان (سیف د چلدرن) در زمینهی آموزش کودکان در افغانستان هزینه خواهد شد و به کودکان افغانستان کمک خواهد کرد تا به آموزش و پرورشی که برای تبدیلشدن به اعضای سازندهی جامعه و ساختن آیندهی بهتر نیاز دارند، دسترسی پیدا کنند. باید گفت که مشارکت جهانی برای آموزش یک تعهد مشترک برای پایان دادن به بحران یادگیری در جهان است. این شبکه شرکاً و منابع مالی را بسیج میکند تا از نزدیک به ۹۰ کشور کمدرآمد در زمینهی آموزش حمایت کند. در حالی این شبکه از کمک ۱۱۰ میلیون دالری خبر میدهد که بیش از دو سال میشود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند. علیرغم واکنشها و محکومیتهای جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیمشان دربارهی آموزش زنان و دختران عقبنشینی نکردهاند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.
رشد و توسعه کودکان وابسته به سه مؤلفه است: خانواده، جامعه و مدرسه. در این محیطهاست که شخصیت کودکان شکل میابد. این سه مؤلفه تأثیرگذار هم میتوانند کودک را در آینده به شکل نسخه از اجتماع دربیاورند و هم قدرت این را دارند که کودک تحت کفالت را به گونهای تربیت و تعلیم کنند که شخصیت منحصر به فرد خود کودک رشد و نمو یابد. به عبارت دیگر، سه مؤلفه مؤثر طوری کودک را به سرپرستی و مصونیت بگیرند که کودک رشد طبیعی خود را طی کند. معمولا بسیاری از خانوادهها و جامعهها در قبال رشد طبیعی کودک حساس نیستند و اندیشه قبلی و برنامه خاصی برای رشد و پرورش مناسب کودکان ندارند. مدرسهها نیز آنطوری که دیدهایم حساسیت چندانی برای رشد و پرورش مناسب کودکان نشان نمیدهند. حال آنکه همانها تنها فضای آموزشی و پرورشی است که سیاست خود را تعلیم و تربیه مناسب نوباوهگان قرار داده است. سیاست گذاران آموزشی باید سیاست ها و قواعدهای تعلیم_تربیتی را نظر به نیازهای کودکان بنویسند و مدارس و نظام آموزشی را طوری طراحی کنند که کودکان در آنجا به آرامش و شادابی دست یابند تا شخصیت منحصر به فرد کودک رشد یابد. برخلاف مکاتب موجود در افغانستان و بسیاری از کشورهای دنیا، کودکان، مکتب یا «مدرسۀ رؤیایی» میخواهند. جایی که اجازه میدهد خود واقعیشان به رشد و بالندگی برسد و نسخهیی از خودش را تجربه کند و در آن بهترین شرایط برای رشد و پیشرفت داشته باشد. بسیاری از مدارس و نظامهای آموزشی موجود در دنیا، شخصیت واقعی و انحصاری کودکان را از بین میبرد و با نظام آموزشی ناکارآمد شخصیت تکراری و از پیش تعریف شدۀ اجتماع را جایگزین آن میکنند. مدرسۀ رؤیایی جایی است که یک انسان با ویژگیهای جدید و منحصر به فرد را تقدیم دنیا میکند نه یک انسانی که هزاران نسخه مشابه آن از قبل در جهان وجود داشته است. پس هم برای کودکان و هم برای ترقی و توسعه انسانها خیلی مهم و حیاتی است که کودکها در«مدارس رؤیایی» آموزش ببینند. طوریکه از واژۀ «رؤیایی» فهم میشود، «مدرسۀ رؤیایی» وجود خارجی ندارد. اما یک کتاب به همین نام است که از وجود «مدرسهٔ رؤیایی» در دههها پیش خبر میدهد. کتاب مدرسه رؤیایی از مکان آموزش_پرورشی میگوید که کودکان آنرا از خانهشان بیشتر دوست دارند. در آنجا کودکان در حینی که میآموزند، تفریح هم میکنند و احساس کودکانشان خُرد نمیشود. بگذارید از مدرسهای که کتاب روایت معرفی میکند، بیشتر برایتان بگویم تا رؤیاییبودن آن برای شما تصویر شود. مدرسهایی که کتاب حکایت میکند یک مکان کاملا مناسب برای فراگیری دانش و مهارت و ارزشهاست. در آنجا از هر نوع شاگرد با روحیات مختلف وجود داشته است. برعکس اکثر مکاتب و مراکز آموزشی که اگر احیانا روحیات یک کودک متفاوتتر از بقیه کودکان باشد، آن را در وهله اول تنبیه و اگر دفعات مکرر از کودک سربزند آن را از مدرسه اخراج خواهد کرد. مدرسه قصه ما، اما اینگونه نبوده است. در این مدرسه با اینکه کودکان استثنایی در آن جمع بوده، ولی هیچوقت کودکی در آنجا دلش آزرده نشده است؛ چه برسد به اینکه پای بحثهایی مثل تنبیه و تهدید و اخراج در میان بیاید. مدیر مدرسه فردی به نام «کوبایاشی» خیلی مواظب بوده که آب در دل بچههای استثناییاش تکان نخورد. آن هم بچههایی که دلنازکتر از تمام شاگردان دیگر مدارس است. مدیر مدرسه رؤیایی تمام تب و تلاشش را میکند کودکی که ضعف جسمی دارد، حداقل تا وقتی که در مدرسه است، متوجه درد و رنج جسمانیاش نشود؛ و یا کودکی که از مدرسهٔ دیگر به دلیل شوخطبعی و بازیگوشی اخراج شده، هیچ وقت دلیل اخراجش را باخبر نشود تا احساس پرشعف کودکانه و آتیش درونش خاموش نشود. مدیر مدرسه رؤیایی روی تمام کودکانش حساب باز کرده است؛ نمیخواهد ذرهیی از انرژی کودکان حیف شود. مدیر، همه و تمام و کمال انرژی کودکان را میخواهد صرف ساختن رؤیای خود کودکان شود. آن کودکی که از همان آوان نونهالی آرزوی دانشمندی در علم فیزیک را دارد، مدیر، زمینه و شرایط را فراهم میکند و موانع را برمیدارد که این کودکش به رؤیایش برسد و آرزوی دانشمندی در دانش فیزیک در دلش نماند. باری، نبشتههایی که روی کاغذ آمد، برداشتی از یک کتاب کمنظیر و فوق العاده در حوزه آموزش و پرورش است. کتاب «مدرسهٔ رؤیایی» سرگذشت واقعی یک دانشآموز به نام توتوچان را روایت میکند. خالق اثر خود دانشآموز است، وقتی که بزرگ و تبدیل به شخصیت جهانی شد، داستان واقعی دوران دانشآموزیاش در «مدرسهٔ توموا» را مینویسد. چون خانم «تتسوکو» دو مدرسه ابتدایی - با متودهای درسی متفاوت از هم - را نقطه عطف زندگیاش میداند. همچنین حیفاش میآید که دیگران از کودکی پرشعف و شیریناش در مدرسهٔ رؤیایی توموا باخبر نشوند. من این کتاب را با دقت خواندهام و اکنون به همه کسانی که با کودک سروکار دارند – پدران و مادران، مربیان و معلمان و مدیران و سیاستگذاران – توصیه میکنم که حتماً این کتاب را بخوانند و با «مدرسهٔ رؤیایی» مدرسه مورد علاقه کودکان آشنا شوند. خواهشم از معلمان و مدیران این است که حتیالمقدور از نکات تعلیمی تربیتی که در کتاب کمنیست و با وضاحت گفته شده، در مدارس استفاده کنند. نویسنده: مهدی مظفری برای دانلود این کتاب روی لینک کلیک کنید.