فوزیه کوفی، نمایندهی پیشین پارلمان افغانستان، همزمان با پایان سال آموزشی در ولایتهای سردسیر کشور، از آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد خواسته است که هرچه زودتر اقدامهای جدی و معناداری را برای لغو ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم در افغانستان رویدست بگیرد. خانم کوفی با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود، از ادامهدار بودن ممنوعیت آموزش دختران در افغانستان ابراز نگرانی کرده است. وی تاکید کرد: «برخی از دختران صنف ششم عمداً تلاش میکنند که در آزمونهای سالانه شرکت نکنند و تصمیم دارند سال آینده نیز به مکتب ادامه دهند. این چه نوع ناامیدی است که افراد را وادار میکند تا عمداً آیندهی خود را به خطر بیندازند؟» نمایندهی پیشین پارلمان افغانستان در ادامه از آنتونیو گوترش خواسته است تا برای بهبود وضعیت آموزشی و بازگرداندن امیدهای از دست رفتهی زنان و دختران افغانستانی، هرچه زودتر اقدام کند. او افزود: «سخنان و همدردیهای رهبران جهان نه کافی است و نه تأثیرگذار. زمان آن فرارسیده که برای بازگرداندن اعتماد دختران بیصدای افغانستان که امیدهای شان عمیقاً به سازمانهای چندجانبه و هنجارهای بینالمللی گره خورده، اقدامهای مؤثر و معناداری صورت گیرد.» باید گفت که این نگرانیها در حالی مطرح میشود که اکنون در افغانستان، یک هزار و ۱۵۵ روز میشود که دروازههای مکتب به روی دختران بالاتر از صنف ششم بسته است. طی بیش از سه سال گذشته حکومت سرپرست افغانستان خواست جامعهی جهانی، سازمانهای حقوق بشری و دانشآموزان مبنی بر بازگشایی مکتبها را نپذیرفته است. حکومت فعلی آموزش دختران را مسئلهی داخلی افغانستان عنوان کرده و میگویند که نه سازمان ملل و نه جامعهی جهانی «حق مداخله» در این زمینه را دارند.
برچسب: مکتب
یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در روز جهانی «دانشآموز» از راهاندازی یک صنف سیار برای دهها دختر دانشآموز خبر داده است. این سازمان با نشر اعلامیهای در حساب کاربری ایکس خود، هدف از راهاندازی این صنف را فراهم کردن زمینهی آموزش برای دختران عنوان کرده است. در بخشی از اعلامیه آمده است: «این صنف به دهها دانشآموز دختر کمک میکند تا به آموزشهای ابتدایی دسترسی پیدا کنند.» رابعه، یکی از دانشآموزان این صنف به صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد گفته است که پیش از این هیچ دسترسی به آموزش نداشته است. رابعه تاکید کرد: «ما مشتاقیم که به اینجا بیایم تا بتوانیم یاد بگیریم، بخوانیم و بنویسیم.» یونیسف اما در مورد موقعیت این صنف جزئیات نداده است. روز یکشنبه با هفدهم نوامبر، برابر با روز جهانی دانشآموز بوده است. این روز در حالی فرارسیده است که اکنون در افغانستان، یک هزار و ۱۵۴ روز میشود که دروازههای مکتب به روی دختران بالاتر از صنف ششم قفل است. حکومت سرپرست تا اکنون خواست جامعهی جهانی، سازمانهای حقوق بشری و دانشآموزان مبنی بر بازگشایی مکتبها را نپذیرفته است. مسوولان حکومت فعلی آموزش دختران را مسئلهی داخلی افغانستان عنوان کرده و میگویند که نه سازمان ملل و نه جامعهی جهانی «حق مداخله» در این زمینه را دارند. باید گفت که محدودیتهای حکومت فعلی، باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل اعلام کرده است که سال گذشته به ۶.۳ میلیون دختر و پسر در افغانستان وسایل آموزش توزیع کرده است. روشنان مرتضی، معاون نماینده یونیسف در افغانستان گفت که این سازمان در افغانستان بزرگترین برنامه تامین وسایل آموزشی را در سطح جهان دارد. خانم مرتضی در پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که یونیسف متعهد به حمایت از آموزش برای تمام کودکان اهل افغانستان است. او تصویری از یک انبار بزرگ وسایل آموزشی برای کودکان در افغانستان را نیز منتشر کرده است. این در حالی است که کاترین راسل، رییس صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل در نهم عقرب اظهار نگرانی کرده بود که محرومیت از آموزش، دختران افغانستان را در معرض ازدواج زودهنگام قرار داده است. کاترین راسل تاکید کرد که هیچ کشوری نمیتواند بدون مشارکت نیمی از جمعیت خود پیشرفت کند. وی تاکید کرد: «آنها که از آموزش در مکاتب کنار گذاشته شدهاند، در خانه محصور و حقوقشان سلب شده است، چشمانداز چندانی به جز ازدواج زودهنگام ندارند.» بر اساس آمار یونیسف، از سپتامبر ۲۰۲۱ تا اکنون حدود ۱.۴ میلیون دختر از آموزش فراتر از صنف ششم محروم شدهاند. یونسکو نیز اعلام کرده بود که در مجموع اکنون ۲.۵ میلیون دختر از آموزش محروماند که این رقم ۸۰ دختران واجد شرایط مکتب در افغانستان را تشکیل میدهد.
چندین نهاد بینالمللی از جمله، سازمان نجات کودکان، صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد و نهاد آموزش افغانستان در تازهترین مورد اعلام کردهاند که قرار است سال آینده میلادی ۸.۹ میلیون دانشآموز در افغانستان به مکتب بروند. این نهادها امروز (سهشنبه، ۲۲ عقرب) با نشر گزارش مشترک گفتهاند که بربنیاد پیشبینیها، سال آینده حضور دانشآموزان به مکاتب نسبت به ۲۰۲۴ میلادی حدود ۱۰.۷ درصد افزایش خواهد یافت. در گزارش آمده است که یکی از دلایل افزایش احتمالی دانشآموزان ازدیاد نفوس در سراسر افغانستان است. در ادامه آمده است که دانشآموزان دختر که در سال جاری از صنف ششم فارغ میشوند، از ادامه آموزش محروم خواهند شد. نهادهای بینالمللی تاکید کردند که که سال آینده شمار زیادی از کودکان در افغانستان در سن مکتب به دلیل چالشهای اقتصادی و شرایط اجتماعی همچنان از حق آموزش محروم میمانند. در گزارش آمده است که نهادهای بینالمللی روی کودکان آسیبپذیر در مکاتب تمرکز خواهند کرد. همچنین در بخشی از گزارش آمده است که قرار است نهادهای بینالمللی حامی حقوق کودکان سال آینده میلادی از ۴۸۰ هزار دانشآموز آسیبپذیر افغان پشتیبانی کنند. این نهادها میگویند که هزینه صنفهای محلی از دو هزار و ۷۰۰ به دو هزار و ۸۰۰ دالر در ماه افزایش یافته است. این نهادها گفتهاند که هزینههای کودکان آسیبپذیر از ۶۳ دالر به ۶۵ و هزینه آموزگاران از ۱۰۰ به ۱۲۰ دالر افزایش یافته است. این در حالی است که چند ماه پیش صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل گفته بود که با گذشت ۱۰۰۰ روز از ممنوعیت دختران بالاتر از صنف ششم از آموزش در افغانستان، آنان سه میلیارد ساعت درسیشان را از دست دادهاند. دختران بیش از سه سال است که از مکتب و دانشگاه محروم شدهاند. باید گفت که محدودیتهای حکومت فعلی، باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
مسوولان ایرانی میگویند که فرزندان مهاجران اهل افغانستان دارای مدرک، باید از حق آموزش برخوردار باشند. حسینعلی امیری، والی ولایت فارس در نشست شورای آموزش و پرورش فارس گفت: «فرزندان اتباع مجاز نباید از تحصیل باز بمانند، پس در پیشنهادات این حوزه باید بازنگری صورت گیرد.» خبرگزاری ایسنا گزارش داده است که والی فارس، خواستار برنامهریزی برای آموزش فرزندان مهاجران افغانستانی مجاز در ایران شده است. حسینعلی امیری گفته است: «برنامهریزی برای آموزش اتباع بیگانه باید به نحوی باشد که کمترین آسیب و در عین حال بیشترین بهره را در پی داشته باشد.» این در حالی است که با آغاز سال تحصیلی جدید در ایران، گزارشهای متعددی از شکایت خانوادههای مهاجران افغانستانی از خودداری مسوولان مکاتب از ثبت نام فرزندانشان منتشر شده است. روزنامه فرهیختگان ایران اواخر ماه میزان ۱۴۰۳ گزارش داد که بهدنبال خودداری برخی از مکتبها در اصفهان از ثبتنام دانشآموزان اهل افغانستان، رییس شورای اسلامی روستای رحیمآباد گفته است که مانع ثبتنام آنها شده «چون آنها بو میدهند». طبق گزارشها، وزارت آموزش و پرورش جمهوری اسلامی، ثبتنام دانشآموزان غیرایرانی را مشروط به دریافت شناسه «یکتا» کرده و برای مدارس حدنصاب تعیین کرده است. با این حال، مسوولان در مناطق مختلف با بهانههای مختلف و نژادپرستانه مانع ثبتنام کودکان دارای کارت اقامت و کد یکتا میشوند. در برخی موارد آنها از دولت ایران خواستهاند مکتبهای جداگانهای برای مهاجران تأسیس کند. باید گفت که شهروندان افغانستان طی چند ماه گذشته بارها مورد خشونت قرار گرفته و چند مورد نیز به جان باختن انجامیده است. گفتنیست که ایران از سالها به اینسو میزبان میلیونها افغانستانی است. در ماههای اخیر این کشور، روند اخراج اجباری شهروندان افغانستان را آغاز کرده است. پس از حاکمیت حکومت فعلی در آگوست 2021، تعدادی از شهروندان افغانستان بهشمول زنان معترض، فعالان حقوق زن، نظامیان پیشین و خبرنگاران به کشورهای مختلف از جمله ایران مهاجرت کردند.
عرفان را صدا زد تا از خواب برخیزد. سپس میز صبحانه را آماده کرد و هر دو کنار هم، روی میز صبحانه نشستند. فاطمه سخن را آغاز کرد: «آقا عرفان، برای ثبتنام ریحانه و علی باید چه کنیم؟ به چند مدرسه (مکتب) مراجعه کردم، اما میگویند ظرفیت برای شهروندان افغانستان تکمیل شده است. بخشنامهای آمده و فقط تعداد مشخصی را پذیرش میکنند.» عرفان نگاهی سنگین به فاطمه، علی و ریحانه انداخت و با صدای پرسوز گفت: «فاطمه جان، بارها گفتم که به وطن (افغانستان) برگردیم. زندگی در آنجا برای ما بهتر خواهد بود و اولادهای ما بدون جنجال و مشکل به مکتب میروند و درس میخوانند.» فاطمه با حالتی ناراحت پاسخ داد: «من روز نخست ازدواجمان شرط گذاشتم که باید در ایران زندگی کنیم. نمیتوانم در کشوری غریب زندگی کنم. اکنون نیز فرزندم کلاس/صنف اول است و هنوز نتوانستهام برایش مدرسه (مکتب)ای پیدا کنم.» عرفان که نگران اولادهایش بود، ادامه داد: «خواهر دوستم مدیر دبستان (مکتب ابتدایه) است. نگران نباش، خودم این مسئله را حل میکنم. امشب میروم با دوست صحبت میکنم، شاید راه حل اساسی برای این مشکل پیدا شد.» عرفان آهی کشید و لباسهایش را پوشید و برای رفتن به کارگاه سنگتراشی آماده شد. فاطمه مدارک شناسایی او را به دستش داد و گفت: «بهتر است این مدارک همراهت باشد؛ این روزها مهاجران غیرقانونی را دستگیر میکنند. خدای نکرده تو را ردمرز کند، با این اولادها چیکار؟» عرفان از او تشکر کرد و به سوی حیاط رفت. صدای فاطمه را شنید که میگفت: «راستی، امشب وقتی از سرکار برگشتی، نان را فراموش نکن.» عرفان پاسخی داد و از خانه خارج شد. به کارگاه رسید و همچون هر روز کارش را آغاز کرد. مدتی نگذشته بود که صادق، دوستش، سراسیمه به سمت او دوید. عرفان با عجله دستگاه را خاموش کرد و با تعجب پرسید: «رفیق جان برایت چه اتفاقی افتاده؟ چرا اینقدر نگران هستی؟» صادق نفسزنان پاسخ داد: «این بار قضیه جدی است! مأموران در حال دستگیری مهاجران غیرقانونی هستند. درست پشت درِ کارگاه با آقا داوود در حال صحبتاند. چند نفر از بچهها از در پشتی فرار کردهاند، اما به نظر میرسد که به آنها شک کردهاند. دو مأمور به سمت در پشتی رفتهاند. من چه کنم؟ نمیتوانم فرار کنم.» عرفان که برای دوستش نگران شده بود، گفت: «چند بار به تو گفتم که حالا که نتوانستی اقامت قانونی بگیری، خودت را معرفی کن و به کشورت برگرد. هر جایی قوانینی دارد، نمیتوانی همیشه فرار کنی.» در همین لحظه، آقا داوود همراه دو مأمور به سمت صادق آمدند. صادق که دیگر راه فراری نداشت، با ناچاری همراه آنها رفت. عرفان مدارک شناسایی خود را به مأموران نشان داد و سپس دوباره به کار مشغول شد. آقا داوود که بسیار ناراحت به نظر میرسید، عرفان را صدا زد و گفت: «فقط تو برای من باقی ماندهای. هیچیک از کارگران ایرانی حاضر نیستند در سنگتراشی کار کنند. همه میگویند کار سختی است و دستمزد بیشتری میخواهند. برای من هم بهصرفه نیست. احساس میکنم دارم سکته میکنم! با اتحادیه تماس گرفتم، گفتم به فکر من باشید. آنها میگویند چند نیروی خانم برای شما میفرستیم. گفتم این کار برای زنان مناسب نیست؛ باید سنگ جابهجا کنند. آن بندههای خدا نمیدانند که این کار چقدر دشوار است. اگر بیایند، حادثهای برایشان پیش خواهد آمد. مجبورم کارگاه را برای چند روز تعطیل کنم تا ببینم چه میشود. شاید کارگر مناسبی پیدا کردم.» عرفان که گویی دنیا بر سرش خراب شده بود، بر روی صندلی نشست و با صدایی لرزان و سرد گفت: «انشاءالله هر چه خیر باشد.» پس از تسویهحساب با آقا داوود، به سوی خانه روانه شد. بوی نان تازه به مشامش رسید و به یاد آورد که باید نان بخرد. به سمت نانوایی رفت و با دیدن بنری بزرگ که بر سر درِ نانوایی نصب شده بود، دلش به تپش افتاد. دنیا در برابر چشمانش تاریک شد، دستانش را روی سرش گذاشت و با لحنی افسرده گفت: «باورم نمیشود؛ دیگر به مهاجران افغانستانی نان هم نمیدهند؟ مگر دین ندارید؟ این چه حکمی است؟» نانوا که شرمسار به نظر میرسید، پاسخ داد:"ببخشید، آقا عرفان. دستور از بالا آمده است. وگرنه من هیچ مشکلی با شما ندارم.» جوانی که در صف ایستاده بود، گفت: «بس نیست اینقدر نان مجانی خوردید؟» نانوا با ناراحتی پاسخ داد: «میدانی آقا عرفان چندین سال است که در ایران زندگی میکند؟ همسرش نیز ایرانی است و سالانه چند میلیون تومان برای اقامت قانونی پرداخت میکند.» سپس رو به عرفان کرد و گفت: «فکر میکنم نانواییهای که میتوانید از آنها نان بخرید را مشخص کردهاند.» عرفان زیر لب آهسته گفت: «حداقل زیر این بنر، راهحلی هم برای ما مینوشتید.» پیرزنی که در صف بود، به سوی عرفان آمد و چند نان به او تعارف کرد: «بیا پسرم، نان امروز مهمان من.» عرفان با چشمانی پر از اشک و لبخند مملو از درد گفت: «سپاسگزارم، مادر!» او خواست پول نانها را به پیرزن بدهد که پیرزن با اخمی گفت: «من گفتم که مهمان من هستی!» عرفان تشکری کرد و به سوی خانه بازگشت. کلید را در قفل چرخاند و وارد خانه شد. ریحان با دیدن پدر، شادمانه به سوی او دوید و گفت:«بابا، امروز زود برگشتی! برایم مدرسه (مکتب) پیدا کردی؟» عرفان تازه به یاد قولی که به فاطمه داده بود افتاد. نمیدانست با اینهمه مصیبت چه کند. به آسمان نگاهی کرد، لبخندی بر لب آورد، دستی بر سر ریحان کشید و گفت: «به خدا توکل کن، دخترم. درست میشود.» نویسنده: نرگس حسینی
مسوولان ریاست معارف ولایت بدخشان میگویند که کار ساخت یک مکتب دخترانه در این ولایت پس از پنج سال تکمیل و به بهرهبرداری سپرده شده است. نصرتالله فیضانی، رییس معارف بدخشان امروز (سهشنبه، ۳ میزان) گفت که ساختمان مکتب دخترانه «جامرچ»، در ولسوالی مایمی این ولایت با هزینه ۳۰۰ هزار دالر آمریکایی از سوی سازمان آلمانی «پتریب» و بنیاد آغاخان ساخته و به بهرهبرداری رسیده است. آقای فیضای تاکید کرد که بخش بزرگ بودجه ساخت این مکتب از سوی سازمان «پتریب» تامین شده بود، اما پس از تسلط دوباره حکومت سرپرست بر کشور، حدود ۶۶ هزار دالر آمریکایی آن از سوی موسسه آغاخان پرداخته شده است. در ادامه آمده است که این مکتب دارای ۱۳ صنف درسی بوده و در گستره چهار جریب زمین ساخته شده است. براساس معلومات ریاست معارف ولایت بدخشان، در حال حاضر ۵۶۰ دانشآموز دختر در این مکتب مصروف فراگیری آموزش هستند. این در حالی است که نبود ساختمان در مکاتب یکی از چالشهای جدی دانشآموزان عنوان میشود. با این وجود، حکومت سرپرست پس از بازگشت به قدرت در افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از تحصیل محروم و سپس دانشجویان دختر را از رفتن به دانشگاهها دولتی و خصوصی و آموزشگاههای خصوصی منع کردند. باید گفت که محدودیتهای حکومت فعلی، باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. سازمان ملل متحد و جامعهی جهانی در سه سال اخیر بارها خواستار لغو ممنوعیت حق آموزش و کار زنان در افغانستان شدهاند، اما حکومت سرپرست تا اکنون به این خواستها اعتنا نکرده است. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند. همچنین به تازگی، قانون جدید امر به معروف و نهی از منکر حکومت فعلی حتا صدای زنان را «عورت» عنوان کرده است. بخش زنان سازمان ملل پیش از این نیز گفته بود که محدودیتها بر زنان تاثیر مخربی بر زندگی آنان در افغانستان داشته است.
مسوولان محلی ولایت سرپل از گشایش و بهرهبرداری یک مکتب دخترانه در ولسوالی سانچارک این ولایت خبر داده و میگویند که این مکتب به هزینهی ۱۰۰ هزار دالر آمریکایی ساخته شده است. محمد رحمانی، رییس معارف سرپل گفته است که این مکتب در روستای «چاروح» ولسوالی سانچارک، با هزینهی شخصی یک تاجر ساخته شده است. آقای رحمانی تاکید کرد که این مکتب در ساحهی ۱۲۰۰ مترمربع و در یک طبقه، به گونهی پخته و اساسی ساخته شده است. او افزود که این مکتب داراری ۹ صنف درسی است. محمد رحمانی گفت که سرمایهگذاری یک تاجر در ساخت یک مکتب در ولسوالی سانچارک، نه تنها اثری کوچک نیست؛ بل روشنایی را برای آیندهای روشنتر ایجاد میکند. شماری از بزرگان قومی و باشندگان سرپل، از اقدام این تاجر در راستای ساخت این مکتب دخترانه میستایند و از دیگر تاجران ملی و افراد خیر میخواهند که در راستای ساخت مکتبها در مرکز و ولسوالیهای این ولایت اقدام کنند. در حالی یک مکتب دخترانه در ولایت سرپل ساخته میشود که حکومت سرپرست پس از بازگشت به قدرت در افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از تحصیل محروم و سپس دانشجویان دختر را از رفتن به دانشگاهها منع کردند. باید گفت که محدودیتهای حکومت فعلی، باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
همزمان با اعلام نتایج آزمون سراسری کانکور از سوی حکومت سرپرست، مدافعان حقوق بشر و فعالین حقوق زنان، این آزمون را «تکجنسیتی» عنوان کرده و گفتهاند که ادامهی ممنوعیت آموزش دختران، آیندهی کشور را فلج میکند. شهرزاد اکبر، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر در زمان حکومت پیشین افغانستان، امروز (دوشنبه، ۱ اسد) به نتایج آزمون سراسری کانکور بدون حضور دختران واکنش نشان داده و در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که حکومت فعلی همچنان به حذف زنان از تمامی حوزههای زندگی عمومی از جمله دسترسی به آموزشهای متوسطه، لیسه و دانشگاهی ادامه میدهند. خانم اکبر هشدار داد که ممنوعیت دختران از آموزش و تحصیل، آیندهی جامعهی افغانستان را فلج میکند. همچنین اورزلا نعمت، پژوهشگر اهل افغانستان هم در حساب کاربری ایکس خود در پیوند به نتایج آزمون سراسری کانکور نوشته است که آزمون کانکور یک سال دیگر بدون حضور دختران برگزار شد. او تاکید کرد که این تبعیض سیستماتیک نمونهای از «آپارتاید جنسیتی» و جنایتی علیه ملت افغانستان در درازمدت است. قابل ذکر است که نتایج آزمون سراسری کانکور ۱۴۰۳ روز گذشته از سوی ادارهی ملی امتحانات که تحت کنترل حکومت فعلی است، اعلام شد. بر اساس این اعلام، اتل خان رحیمزوی از لیسه حبیبیه با کسب ۳۵۹.۶ نمره به عنوان فرد شماره یک کانکور امسال معرفی شده و به دانشگاه طبی کابل راه یافته است. سید مجید از بلخ، شفیعالله نظامی از فراه و ارشاد احمد از ولایت لغمان به ترتیب مقامهای دوم تا چهارم کانکور امسال را از آن خود کردهاند. آزمون سراسری کانکور امسال نیز بدون حضور دختران و در پنج مرحله برگزار شد. ندامحمد ندیم، وزیر تحصیلات عالی گفته است که شمار کامیابشدگان امسال نسبت به پارسال بیشتر است. در حالی نتایج امتحان کانکور امسال اعلام میشود که نزدیک به سه سال که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند. علیرغم واکنشها و محکومیتهای جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیمشان دربارهی آموزش زنان و دختران عقبنشینی نکردهاند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.
یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده است که از هفت هزار دانشآموز دختر و پسر در سراسر افغانستان حمایت میکند. این نهاد با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که به دختران و پسران کمک میکند تا بتوانند بهراحتی به مکتبهای ابتدایی بروند. آموزش و مراقبت در دوران کودکی بهترین شروع دانشآموزان برای زندگی کردن است. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد همچنان در پیامی دیگری نوشته است که در خانههای دختران دانشآموز شیرهای آب نصب کرده تا وقت خود را برای آبآوردن تلف نکنند. یونیسف تاکید کرد که این سهولت را برای دختران، با حمایت مالی کمکهای بشردوستانهی افغانستان، بانک توسعهی اسلامی و سازمان همکاری اسلامی ایجاد کرده است. فوزیه، دانشآموز ده سالهی که از خدمات آبرسانی مستفید شده است به یونیسف گفته است که نبود آب، بارها باعث دیر رفتن وی به صنف درسی شده است. فوزیه افزود: «زمانیکه برای آب آوردن کیلومترها دور از خانه میرفتم، زمان شروع صنف من در مکتب بود. حالا میتوانم با خیال راحت صبح زود به مکتب بروم و آموزش ببینم.» حمایت یونیسف از دانشآموزهای دختر در دورهی ابتدایی در حالی صورت میگیرد که اکنون بیش از یک هزار و ۳۰ روز میشود دختران بالاتر از صنف ششم از رفتن به مکتبها منبع شدهاند. حکومت سرپرست پس از بهدست گرفتن قدرت در افغانستان، با صدور بیش ۵۰ فرمان، زنان و دختران را در بعدهای وسیع زندگی اجتماعی محدود کردند. در نخستین اقدام آموزش دختران بالاتر از صنف ششم را ممنوع کرد.