برچسب: مهاجرت

4 ماه قبل - 164 بازدید

۲۲۳ مهاجر افغانستان از زندان در پاکستان آزاد شدند

وزارت مهاجرین و عودت‌کنندگان حکومت سرپرست اعلام کرده است که ۲۲۳ مهاجر اهل افغانستان که در پاکستان در زندان به‌سر می‌بردند، از بند آزاد شده‌اند. این وزارت امروز (شنبه، ۹ حمل) با نشر اعلامیه‌‌ای گفته است که این افراد در روزهای پنج‌شنبه و جمعه از طریق مرز‌های تورخم و اسپین‌بولدک وارد افغانستان شدند. وزارت مهاجرین و عودت‌کنندگان حکومت فعلی در ادامه تاکید کرده است که این افراد با وجود داشتن اسناد اقامت قانونی، از ایالت‌های بلوچستان و خیبرپختونخوا بازداشت شده بودند و بین ۱۰ روز تا یک ماه در بند بودند. این در حالی است که پاکستان به تمام مهاجران افغانستان تا ۳۱ ماه جاری میلادی مهلت داده که شهرهای اسلام‌آباد و راولپندی را ترک کنند. مهلتی که دولت پاکستان برای این مهاجران تعیین کرده است، دو روزی از آن باقی مانده و پس از آن (سر از تاریخ ۲۱ مارچ) دولت این کشور این روند را آغاز خواهد کرد. بر اساس این تصمیم، افرادی که کارت ثبت‌نام کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان را دارند به سایر شهرهای پاکستان منتقل و سایر افراد به افغانستان اخراج می‌شوند. قابل ذکر است که مهاجران افغانستان در پاکستان با زندگی رقت‌باری رو‌برو هستند و همه منتظر انتقال به کشور‌های مورد‌نظر اند. قابل ذکر است که پس از تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر افغانستان شمار زیاد فعالان مدنی، مدافعان حقوق بشر و حقوق زن، خبرنگاران، دگرباشان جنسی، نظامیان پیشین و افغان‌هایی که با نیروهای خارجی در افغانستان همکار بودند، به دلیل هراس از انتقام‌جویی و یا هم رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی‌شان به کشورهای اروپایی و آمریکایی به پاکستان و ایران رفته‌اند که برخی از آنان هنوز هم منتظر طی مراحل درخواست‌های پناهندگی‌شان اند. ایران و پاکستان در سه‌ونیم سال گذشته هزاران مهاجر را به طور اجباری اخراج کرده و سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ای علیه آنان در این کشور وضع کرده است.

ادامه مطلب


4 ماه قبل - 200 بازدید

مینا فراز؛ نویسنده‌ی از دل مهاجرت

مینا فراز، نویسنده‌ی اهل هرات، متولد ۱۳۷۹ است. وی دانش‌آموخته‌ی زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه هرات بوده و در حال حاضر تحصیلات دوره‌ی ماستری خود را به گونه‌ی آنلاین پیش می‌برد. خانم فراز به دلیل مشکلات موجود در افغانستان، به ایران مهاجرت کرد اما مشکلات زندگی مهاجران افغانستانی در ایران او را مجبور به خانه‌نشینی کرده است. مینا فراز دختریست از یک خانواده‌ی مردسالارِ دهاتی. از آن خانواده‌ها که زنانش را چه به درس و مشق؟ زنان باید مالداری و لباس شستن و زنِ زندگی بودن را بلد باشند. از آن‌ها که دختران‌شان را پشت هفت پرده پنهان می‌کنند، دختران آفتاب و مهتاب ندیده. مکتب را که تمام کرد، مادرش خواست دانشگاه برود. دانشگاه رفتن در آن دهِ  برای دختران امری عادی نبود و مینا را با سیلی از مخالفت‌های خانوادگی مواجه کرد. لیسانس را با اصرارهای مادرش که مقابل اقوام پدری ایستاد و گفت:« حداقل برای خودش معلمی شود و فردا روز دستش جلوی مردی دراز نباشد» شروع کرد، و به اتمام رساند. مطالعه همیشه بهترین سرگرمی‌ مینا فراز بوده و رمان‌ها را بیش از هر کتاب دیگری دوست دارد‌.او مطالعه را نه برای سرگرمی که برای فهمیدن شروع کرد و نوشتن شد عاملِ سر پا ماندنش و بعد از آن مهاجرت و دغدغه‌هایش… فراز به عنوان یک نویسنده در مورد تغییر چهارچوب نوشته‌هایش در دیار غربت بیان می‌دارد که: هر چند از مهاجرتم مدت زمانِ زیادی نگذشته، اما افغانستان برایم تبدیل شده به یک واژه، واژه‌ای دور و دست نیافتنی. البته به طور قطع نمی‌توان گفت که تمام ارتباطم با افغانستان قطع شده؛ چون وقتی مهاجر می‌شوی احساس در تبعید بودن داری، به ناگاه تمام جهانت خاکستری می‌شود، جهانت پر از سکوت است. آن زمان دیدار یک دوست، هم‌وطن، افغان، مسکنی می‌شود و ساعتی درد را آرام ‌می‌کند. اینک افغانستان برایم خلاصه شده در مهاجرین. وطن برایم زن افغانی‌ست که شوهرش از داربست افتاده و باید به وطن بازگردد. مردی‌ست که در فروشگاه بار پایین می‌کند و مامورها او را دست‌بند زده و به اردوگاه می‌برند. افغانستان برایم دختر بچه‌ای‌ست که در کارگاه‌ها از صبحِ صادق تا غروب آفتاب کار می‌کند به امید گرفتن دست مزدی کم که بتواند کمک خرج خانواده شود و… انسان همیشه تجربه‌ی زیسته‌اش را واقعی‌تر و ملموس‌تر می‌تواند به تصویر کشد و نشان دهد تا تجربه‌های نزیسته را. قصه‌هایی که پبرامون من دارند زندگی می‌شوند، همین‌هاست. و داستان‌هایم نمی‌توانند چیزی فراتر از روایاتِ مهاجرت و مشکلات پیرامون مهاجرین باشند. فراز برای بیرون آمدن از ممنوعیت و مشکلات برای جوانان و نسل امروز چنین پیشنهادی را ارائه میدهد: امروزه خواندن و نوشتن بهترین سلاح برای به تفکر انداختن جامعه است. جامعه‌ی امروز افغانستان به جوان آگاه نیاز دارد. جوانی که در نهایت، قدرت تحلیل درست از حوادث وحشتناک اطرافش را داشته باشد. نباید فراموش کرد که در برهه‌ای از تاریخ قرار داریم که جهان در حال فروپاشی‌ست، در حال تحول. و تنها کلید بیرون رفت ازین زندان، افزایش آگاهی جمعی‌ست. به چهل سال اخیر و کتاب‌های نوشته شده در افغانستان نگاهی بیاندازیم. ادبیات چقدر توانسته در این چهل سال خالی‌گاه‌هایش را پر کند؟ خیلی کم. خالی‌گاه‌های فراوانی در ادبیات داریم که باید پُر شوند؛ زیرا سرنوشت یک کشور وابسته به کتاب‌هایی‌ست که در آن نوشته و توسط جوان‌ها خوانده می‌شود. کتاب‌ها نشان دهنده‌ی مشکلات و دغدغه‌ی نویسنده در دوره‌ی زیست‌اش است. می‌دانیم که زنان و مردانِ آگاه‌اند که آگاهی می‌آفرینند. معتقدم باید بیش‌ترین تلاش روی آگاه کردن قشر جوان صورت گیرد تا فقر ادبی پر شود. باز هم تاکید می‌کنم، تنها راهی که می‌تواند یک ملت را از تباهی نجات دهد کتاب‌ها و افزایش آگاهی‌ست. در مورد زنان نیز همین‌گونه است. مادرم همیشه می‌گوید:« زنان زیادی با دنیایی از قصه‌ها به گور رفته‌اند.» خاک‌ها پر هستنند از صداهایی که نشنیده خاموش شدند. احساس می‌کنم زمان آن رسیده که زن افغانی به خودش تکیه دهد و بلند شود و بنویسد. در ادامه تکه‌ی از رمان گرباد اثر مینافراز را می‌خوانیم: ساعت ۲ نیمه‌شب رسیدیم. کش چادر را از سرم باز کردم. پاهایم و کوله‌پشتی را به‌دنبالم کشیدم و جنازه‌واری گوشه‌ای افتادم. قاچاق‌بر به امید گفت: «به یک گوشه‌ بشینید، به‌رد شما میایند» و رفت. همه‌‌جا تاریک است؛ ولی در آن تاریکی لشکر میت‌هایی که خودشان را به لب مرز رسانیده‌اند، به وضوح دیده می‌شود. می‌گویم: «یعنی کسی هم به هرات مانده؟» دم‌دمای چاشت، قاچاق‌بر به‌دنبال‌ ما آمد. غوغایی در دکان گرم و بوی‌ناک ـ که پدر در نیمروز اجاره کرده بودـ می‌پیچد. جوراب‌های سیاهم را می‌پوشم و بند کرمچ‌هایم را محکم گره می‌زنم. شال را دور سرم می‌چرخانم و چادر را رویش. قاچاق‌بر فریاد می‌کشد: «زود بالا شوید، یالا!» کوله‌پشتی‌ام را برمی‌دارم و به بیرون می‌دوم. از همان اول کسی جرأت نمی‌کند به قاچاق‌بر چیزی بگوید، به هر سازی که او می‌زند، ما باید برقصیم. پدر که روی دیواره‌ی کوتاه تویوتا می‌نشیند و پشت بندش شانزده نفر دیگر سوار می‌شوند، با حیرت به امید نگاه می‌کنم: «پدر می‌افتد!» قاچاق‌بر به سمت ماشین مرا تیله کرده و جیغ می‌زند: «بالا شو دختر!» ته دلم خالی می‌شود، داخل موتر می‌خزم و پنج زن دیگر کنارم می‌نشینند و دو بچه. امید چوکی جلو می‌نشیند. خواهرم را در بغلش می‌گیرد و رو به قاچاق‌بر می‌گوید: «این همه آدم روی دیوار بادی نشاندی، اگر بیفتند به جمع کی؟» «به جمع خودشان! محکم خود را بگیرند که نیفتند.» جنگ ابر سیاهی در این‌جاست که سال‌ها مرگ از آن باریده، اکنون بیش‌تر. کوچک که بودم دلم می‌خواست فرماندهِ ارتش شوم و مردم را نجات دهم. «بعدها که رمان خواندم و وارد دانشکده‌ی ادبیات شدم احساس کردم ادبیات تنها راه نجات است. این روزها فهمیدم که هر چه‌قدر کتاب‌های خوبی نوشته شود جهان باز در جنگ است ـ جهان اما برای من هرات بود و جاده‌ی ابریشم و خانه‌ی کوچک اجاره‌ای‌مان». در رؤیا فرمانده شده بودم. زنی که موهایش را دُم اسبی بسته، لباس فورم نظامی خوش‌تیپی پوشیده و رنجر سیاهش جلو صف ارتش رنجرهای سیاه در حرکت است. برای سربازانم تفنگ داده بودم و خشاب‌های پر از گلوله که سینه‌ی دشمن را سوراخ کنند. گلوله‌ها از دو طرفِ «دشت تِرِکه» شلیک شد، دشت خالی شد از آدم. رنجرهای سیاه به‌چشم می‌خورد و جسدهای سیاه و سرخ. دشت سیاه می‌زد. رنجر سیاهم رو به جلو رفت و درون گرد و غبار گم شد. نتوانستم چشم‌هایم را ببندم، ترسیدم گم شوم. خاک‌ها پاش خورد در چشم‌هایم، پاش خورد بر رویم. نفسم تنگ شد، به سرفه افتادم. ماسک سیاه را از صورتم پایین کشیدم که نفسم بالا بیاید، بالا نیامد. در چوکی پشت سر قاچاق‌بر که خودش را «جلو رو» می‌خواند، می‌نشینم. چشمم قفل است روی کیلومتر موتر که با سرعت ۱۲۰ کیلومتر در جاده‌ی خاکی می‌راند و هر لحظه سرعتش بیش‌تر می‌شود. هراس به‌جان همه افتاده. هراس از این‌‌که اگر لحظه‌ای ـ در فاصله‌ی یک دم و بازدم ـ حواس راننده پرت شود همه می‌میریم. صبح امید دم گوشم زمزمه کرده بود: «قاچاقی‌بازی مرگ و زندگی است، عزرائیل هر دم جلو چشم‌های ما است». به امید خیره می‌شوم. رنگ به‌رخسار ندارد. فهمیدم در چوکی جلو‌ موتر عزرائیل به آدم نزدیک‌تر است. ثنا را محکم در بغلش می‌فشارد و به مسیری که از شدت خاک باد هیچ چیزش مشخص نیست، با چشم‌های باز خیره مانده است. می‌گوید: «چشم‌‌های خود را بسته کنید که خاک به چشم‌ها شما نرود». خودش اما چشم‌هایش باز است. خاک در چشم‌هایش می‌رود؛ اما نمی‌‌بندد. لابد می‌ترسد مبادا لحظه‌ای غفلت کند و عزرائیل همه را با خودش ببرد. امید همیشه آرزوی خلبان شدن در سر داشت. گفت: «کاش خلبان می‌بودم». ساکت است. در چشم‌هایش طیاره‌ها قیل به هوا می‌رود. در آن طیاره امید خلبان است. ما را سوار طیاره‌اش می‌کند و از بالای ابرها می‌گذراند. بوی خون اما از بالای ابرها هم به‌مشام‌ می‌رسد. آخرین روز که هرات بودیم و وسایل‌ را وسط دهلیز جمع کرده و منتظر سیمساری بودیم؛ مادر چرخ خیاطی را برداشت، چادرهای ما را آورد و همه را کش تنگ انداخت. گفت: «چادر که محکم رو سر شما بشیند، بهتر می‌توانید زیر چِنگ‌هایش پُت شوید». سیمساری که آمد، ثمره‌ی ۲۵ سال زندگی ما را ۲۰ هزار افغانی خرید. آن روز ساعت ۶ عصر باید به ترمینال می‌رفتیم. دردها را همیشه می‌توان از چشم‌ها خواند. به آدم‌هایی که پشت سرم درون حویلی بودند چشم دوختم، آدم‌هایی که همه گریه کرده بودند و تا ثانیه‌ی آخر حرفی نزده بودند. بی‌بی‌ام اشک‌هایش را پاک کرد، دستش را به در تکیه داد ـ می‌خواست سر پا بماند و جلوی پسرش، کمرش نشکند‌ـ و پارچ آب را پشت سرمان ریخت: «خیر به پیش!» پدر سرش را پایین انداخت و جلو شد. هیچ کس خداحافظی نکرد. آن‌جا سینه‌هایی پر از غصه بودند، غصه‌هایی که به گلو نیامدند. کاش انسان می‌توانست صدای سکوت‌های دردناک را بشنود. واژه‌هایی که در سینه‌ها می‌مانند، زخم می‌شوند، عفونت می‌کنند، آن وقت واژه‌های چرکین از گوش‌ و دهن و دماغ سرریز می‌شوند. چشم‌ها اما می‌درخشند. آن‌ها همیشه درد را نشان داده‌اند و آدم‌ها رویش چشم بسته‌اند. پدر تکیت «هرات_نیمروز» گرفته بود. گفت: «فردا ساعت ۱۲ ظهر به نیمروز می‌رسیم». قاچاق‌بر: «این‌جا دشت بکوا است». تا چشم کار می‌کند، آفتاب است و زمین خاکی است و خاک است و گرد و غبار. این‌جا دشت نیست، صحرای محشر است. بوی مرگ و گرمی می‌دهد. مغز سرم از گرمی می‌جوشد. چادر به پیشانی‌ام چسبیده است. دکان هم صفت بهتری نداشت. از صبح که آفتاب در‌می‌آمد تا شام، روی دکان می‌تابید. آفتاب، تمام تلاشش این بود که همه‌ی گرمی‌اش را در نیمروز در آن خیابان که بیش‌تر شبیه پل صراط بود، خالی کند و خیره بود روی سر تک‌‌تک مردم. دکان گرم بود، شُرشُر عرق می‌ریختیم. دکان بوی گوشت گندیده می‌داد و بوی مرگ. پدر که از نانوایی پهلویی نان می‌خرید و از دکان کیک و ویفر، کسی دلش نمی‌آمد بخورد. همه آب می‌خواستیم. پدر گوشه‌ای می‌نشست، لبخند کج و کوله‌ای در صورتش نقش می‌بست، سرش را پایین می‌انداخت و چند دقیقه بعد مثل شن‌های «دشت بکوا» پاش می‌خورد کف دکان. آب کم‌بود. فروشی بود و گران، هر لیوان ده افغانی. ما سیرآب نشدیم. مادر اما به زور نان‌مان می‌داد و می‌گفت: «قاچاقی رفتن بازی مرگ و زندگی است. عزرائیل هر دم جلو چشم‌های ما است. غذا بخورید، من و این پیرمرد را بی‌غم بگذارید». امید از این جمله فکاهی ساخته بود و دم‌به‌دم قاچاقی‌رفتن و عزرائیل را مسخره می‌کرد. مادر عصبانی شده و گفته بود: «خوشی زیر دل‌تان زده، اگر مثل اهل عالم به سرک می‌ماندید، این رقم مستی نمی‌کردید»... نویسنده: قدسیه امینی

ادامه مطلب


4 ماه قبل - 138 بازدید

پاکستان ۵۳ کودک افغانستانی را به کشور بازگردانده است

رسانه‌های پاکستانی گزارش داده‌اند که پولیس مرزی پاکستان ۵۳ کودک افغانستانی را که به‌طور غیرقانونی وارد آن کشور شده بودند، به افغانستان بازگردانده‌اند. ادنان افریدی، رییس پولیس لندی کوتل، روز گذشته (دوشنبه، ۴ حمل) به رسانه‌ها گفته است که در چند روز اخیر حدود ۷۰۰ کودک اهل افغانستان به‌طور غیرقانونی وارد پاکستان شده‌اند. وی تاکید کرده است که بیشتر این کودکان که شامل پسران و دختران می‌شوند که در قاچاق مواد مخدر دست داشته‌اند. همچنین عدنان خان، یکی از مقامات پولیس محلی به دان نیوز گفت که این کودکان، از جمله ۱۷ دختر، در گذرگاه تورخم پس از عبور از خاک پاکستان با بریدن حصار نزدیک گذرگاه اصلی در خاک پاکستان دستگیر شدند. وی گفت که اکثر کودکان کمتر از ۱۰ سال سن دارند و هیچ یک از آن‌ها دارای هیچ سند قانونی سفر نیستند. در گزارش آمده است که همچنان شماری از این کودکان هنگام عبور از مرز در رویدادهای ترافیکی جان باخته‌اند. پیش از این نیز چندین گزارش وجود داشت که اطفال کارگر، در هنگام عبور از گذرگاه تورخم کشته و یا زخمی شده اند. اطفال کارگر که در تورخم و سپین بولدک، مصروف کارهای دشوار هستند، نگران محروم شدن از تمام حقوق انسانی و بشری شان هستند. مردم از حکومت سرپرست می‌خواهند که از مهاجرت اطفال کارگر به پاکستان جلوگیری کنند و برای اطفالی که مصروف کارهای شاقه در آن‌جا هستند، زمینه‌ی آموزش‌ حرفه‌ای را فراهم کنند. سازمان ملل متحد نیز از افزایش اطفال کارگر در جهان ابراز نگرانی کرده و از مقامات کشورها خواسته است که حقوق اطفال را تامین کنند. مسوولان حکومت سرپرست در افغانستان و سفارت این کشور در اسلام‌آباد، تا اکنون در این باره چیزی نگفته‌اند. پیش از این نیز گزارش‌هایی درباره عبور غیرقانونی کودکان به پاکستان و زندانی شدن آنان منتشر شده بود.

ادامه مطلب


4 ماه قبل - 169 بازدید

برنامه جهانی غذا: از هر سه تن، یک تن در افغانستان با گرسنگی مواجه است

برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد به مناسبت فرارسیدن نوروز اعلام کرده است که از هر سه تن، یک تن در افغانستان با گرسنگی مواجه است. این سازمان با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که افغانستان به‌صورت معمول نوروز را با تهیه سمنک جشن می‌گیرند، اما بسیاری از آن‌ها امروزه غذای کافی ندارند. برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد تاکید کرده است که تلاش می‌کند تا غذای مورد نیاز خانواده‌های نیازمند افغانستانی را تأمین کند. همچنین این سازمان با نشر اعلامیه، یک‌بار دیگر از حامیان خود خواسته است که برای رسید‌گی به بحران گرسنگی در افغانستان به کمک‌های خود ادامه دهند. همچنین بر اساس گزارش اوچا یا دفتر هماهنگی کمک‌های بشردوستانه ملل متحد، در سال ۲۰۲۵ میلادی، ۲۲.۹ میلیون تن در افغانستان به کمک‌های بشردوستانه نیاز خواهند داشت. از طرفی هم اوچا در گزارشی از ماه جنوری میلادی خود گفته است که مداخلات مسوولان حکومت فعلی و رویدادهای مرتبط با دسترسی نهادها به نیازمندان در ماه گذشته، منجر به تعلیق ۵۶ پروژه بشردوستانه در افغانستان شده است. این سازمان افزوده است که تعلیق این پروژه‌ها از ۱ الی ۳۰ روز به طول انجامیده و از این میان، ۴۸ درصد این پروژه‌ها همچنان به حالت تعلیق باقی مانده‌اند.

ادامه مطلب


4 ماه قبل - 164 بازدید

دید‌بان حقوق بشر: پناه‌جویان اخراج‌شده از پاکستان در معرض انتقام‌جویی قرار دارند

دیدبان حقوق بشر از اخراج پناه‌جویان افغانستانی از پاکستان ابراز نگرانی کرده و هشدار داده است که این پناه‌جویان در معرض انتقام‌جویی در افغانستان قرار دارند. این نهاد بین‌المللی امروز (چهارشنبه، ۲۹ حوت) با نشر گزارشی گفته است که پناه‌جویان علاوه بر تهدید در افغانستان، با مشکلات اقتصادی شدید نیز دسته‌وپنجه نرم می‌کنند. دیدبان حقوق بشر تاکید کرده است: «وضعیت حقوق بشر در افغانستان از زمان تسلط حکومت سرپرست همچنان رو به وخامت است.» این نهاد در گزارشش از دولت پاکستان خواسته است که اخراج اجباری پناه‌جویان اهل افغانستان را متوقف کند. همچنین دیدبان حقوق بشر در بخشی از گزارشش از حکومت فعلی خواسته است که از انتقام‌جویی از پناه‌جویان افغانستانی خودداری کنند. این در حالی است که دولت پاکستان از پناه‌جویان غیرقانونی و دارندگان کارت «ای‌سی‌سی» خواسته است که تا تاریخ ۳۱ مارچ این کشور را ترک کنند. قابل ذکر است که مهاجران افغانستان در پاکستان با زندگی رقت‌باری رو‌برو هستند و همه منتظر انتقال به کشور‌های مورد‌نظر اند. قابل ذکر است که پس از تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر افغانستان شمار زیاد فعالان مدنی، مدافعان حقوق بشر و حقوق زن، خبرنگاران، دگرباشان جنسی، نظامیان پیشین و افغان‌هایی که با نیروهای خارجی در افغانستان همکار بودند، به دلیل هراس از انتقام‌جویی و یا هم رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی‌شان به کشورهای اروپایی و آمریکایی به پاکستان و ایران رفته‌اند که برخی از آنان هنوز هم منتظر طی مراحل درخواست‌های پناهندگی‌شان اند. ایران و پاکستان در سه‌ونیم سال گذشته هزاران مهاجر را به طور اجباری اخراج کرده و سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ای علیه آنان در این کشور وضع کرده است.

ادامه مطلب


4 ماه قبل - 180 بازدید

یک کودک مهاجر افغانستانی در پاکستان از بلند منزل سقوط کرده و جان باخته است

منابع از میان مهاجران در پاکستان می‌گویند که یک کودک شش و نیم ساله اهل افغانستان پس از سقوط از یک بلند منزل در شهرک فیصل‌تاون اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان جان باخته است. دست‌کم دو منبع امروز (دوشنبه، ۲۷  حوت) به رسانه گوهرشاد گفته‌اند که این رویداد دو شب قبل، حوالی ساعت ۱۰ شب رخ داده است. منبع تاکید کرد که این کودک باشنده اصلی شهر کابل بود و خانواده‌اش پس از سقوط حکومت پیشین به‌دلیل مشکلات امنیتی به پاکستان مهاجرت کرده‌اند. منبع افزوده است که جسد این کودک شش و نیم ساله روز گذشته در اسلام‌آباد به خاک سپرده شده است. منبع در مورد دلیل سقوط این کودک از بلند منزل جزییات ارائه نکرده است. قابل ذکر است که مهاجران افغانستان در پاکستان با زندگی رقت‌باری رو‌برو هستند و همه منتظر انتقال به کشور‌های مورد‌نظر اند. همچنین اخیراً، پاکستان هشدار داده که مهاجران افغانستان که ویزا دارند، باید تا پایان ماه مارچ راولپندی و اسلام‌آباد را ترک کنند. قابل ذکر است که پس از تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر افغانستان شمار زیاد فعالان مدنی، مدافعان حقوق بشر و حقوق زن، خبرنگاران، دگرباشان جنسی، نظامیان پیشین و افغان‌هایی که با نیروهای خارجی در افغانستان همکار بودند، به دلیل هراس از انتقام‌جویی و یا هم رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی‌شان به کشورهای اروپایی و آمریکایی به پاکستان و ایران رفته‌اند که برخی از آنان هنوز هم منتظر طی مراحل درخواست‌های پناهندگی‌شان اند. ایران و پاکستان در سه‌ونیم سال گذشته هزاران مهاجر را به طور اجباری اخراج کرده و سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ای علیه آنان در این کشور وضع کرده است.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 138 بازدید

اتحادیه اروپا: از استقلال اقتصادی زنان افغانستان حمایت می‌کنیم

نمایند‌گی اتحادیه اروپا در افغانستان درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که از دو هزار و ۹۵۴ کسب‌وکار زیر اداره حکومت سرپرست حمایت کرده است. این اتحادیه گفته است که از استقلال اقتصادی زنان حمایت می‌کند. این نمایندگی امروز (چهارشنبه، ۲۲ حوت) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که در روز چهارم کارزار خود برای حمایت از زنان و دختران افغانستان این موضوع را مطرح کرده است. نمایند‌گی اتحادیه اروپا همچنان در ادامه تاکید کرده است که از ۶۳۸ زن برای حفظ شغل‌شان حمایت شده است. در ادامه آمده است که افزون بر این، ۹ هزار و ۳۳۱ زن بازگشت‌کننده فاقد مدرک که در معرض خطر خشونت قرار داشتند، حمایت مدیریت موردی دریافت کرده‌اند. این اتحادیه گفته است که با همکاری سازمان بین‌المللی مهاجرت از زنان و دختران افغانستان حمایت می‌کند. این نمایندگی تاکید کرده است: «زنان آواره، مهاجر و بازگشته به درآمد پایدار نیاز دارند. برنامه‌های اتحادیه اروپا، برای زنان آواره‌ی افغانستانی کسب و کارهای دوامدار ایجاد می‌کند. همچنان ما به طور کامل از استقلال اقتصادی زنان حمایت می‌کنیم.» اتحادیه اروپا در هشت مارچ یا روز جهانی زنان کارزار پنج‌روزه‌ای را برای حمایت از زنان افغانستان آغاز کرده بود. در حالی این اتحادیه از حقوق زنان و دختران افغانستان دفاع می‌کند که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب، دانشگاه و ورزش منع کرده‌ است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. قابل ذکر است که در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 149 بازدید

یک جوان غوری در مرز ایران براثر سرما جان باخت

مسوولان محلی در ولایت هرات می‌گویند که یک جوان اهل ولسوالی لعل‌وسرجنگل ولایت غور، هنگام تلاش برای عبور از مرز ایران، براثر سرما در نقطه‌ی صفری جان باخته است. نیروهای سرحدی طالبان مستقر در مرز اسلام‌قلعه دیروز (شنبه، ۴ حوت) جسد این جوان را از نقطه صفری مرز افغانستان و ایران پیدا کرده‌اند. مقام‌های محلی ولایت هرات از این جوان به‌نام محسن نام برده و تاکید کرده‌اند که او از باشندگان روستای سنگ سوراخ ولسوالی لعل‌وسرجنگل بوده است. مسوولان می‌گویند که این جوان چند روز قبل براثر سرما جان باخته است. از سویی هم، یک منبع به رسانه گوهرشاد گفت که فرد متوفی باشنده ولسوالی لعل و سرجنگل ولایت غور بوده و نام پدرش را غلام نبی و نام پدرکلانش را محمد اکبر ذکر کرده است. این در حالی است که پیش از این نیز شهروندان افغانستان هنگام تلاش برای عبور از مرز براثر سرما، گرسنگی، تیراندازی مرزبان ایرانی و یا هم حوادث ترافیکی جان باخته‌اند. قابل ذکر است که به‌دلیل بحران اقتصادی و بیکاری در سراسر افغانستان، مهاجرت شهروندان این کشور همچنان ادامه دارد. مقصد اکثر کارجویان ایران است. با این وجود هزینه‌ی ویزای ایران در این اواخر افزایش یافته است و در عین حال این کشور بر ویزای خود محدودیت وضع کرده‌ است.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 144 بازدید

سازمان‌های بین‌المللی: اخراج افغانستانی‌ها به‌ویژه زنان باید متوقف شود

کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد از تمامی کشورها خواسته که به بازگشت‌های اجباری اتباع افغانستان، به‌ویژه افراد آسیب‌پذیر از جمله اقلیت‌های قومی و مذهبی، زنان و دختران، روزنامه‌نگاران، فعالان حقوق بشر و اعضای حرفه‌های هنری مانند موسیقی‌دانان، پایان دهند. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که بازرسان حقوق بشر هشدار داده‌اند که بیش از ۴۰۰ هزار نفری که از اتباع افغانستان که به کشورشان بازگشته‌اند، با «آزار و اذیت» روبرو شده‌اند. در گزارش آمده است که گروه‌های آسیب‌پذیر به‌ویژه اقلیت‌های قومی، فعالان حقوق بشر و زنان و دختران از جمله کسانی هستند که ممکن است در معرض خطرات جدی در افغانستان قرار گیرند. کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد و سازمان بین‌المللی مهاجرت هم‌چنان خواستار تعلیق کامل بازگشت‌های اجباری اتباع افغانستانی از کشورهای مختلف هستند. سازمان‌های بین‌المللی تاکید کرده‌اند که باید به وضعیت حقوقی و انسانی تمامی اتباع افغانستانی توجه ویژه‌ای شود و از اخراج افرادی که ممکن است با خطرات جدی روبرو شوند، جلوگیری گردد. این نهادها هشدار داده‌اند که این افراد ممکن است که در معرض خطرات جدی از جمله «آزار و اذیت‌های فیزیکی و روانی، نقض حقوق بشر و تهدیدات امنیتی» در کشور خود قرار گیرند. همچنین سازمان‌های بین‌المللی در گزارش‌شان خواستار اقدامات لازم برای حمایت از حقوق بشر و رفاه اتباع افغانستان در کشورهای میزبان هستند. این سازمان‌ها می‌گویند که باید تدابیر لازم برای حفظ امنیت، سلامت و رفاه این افراد در کشورهای میزبان اتخاذ شود تا از آسیب‌های احتمالی پیش‌گیری شود و حقوق انسانی آنان در این کشورها رعایت گردد. باید گفت که در نوامبر سال گذشته میلادی، محسین نقوی، وزیر داخله‌ی پاکستان گفته بود که اتباع افغانستان پس از تاریخ ۳۱ دسامبر ۲۰۲۳ بدون مجوز مناسب حق زندگی در منطقه‌ی اسلام‌آباد را نخواهند داشت. این تصمیم سبب شد که بسیاری از اتباع برای جلوگیری از بازداشت، مجبور به ترک پاکستان شوند و بیش از 0.4 میلیون نفر به افغانستان بازگشتند. این در حالی است که دولت پاکستان در پاسخ به نگرانی‌های نهادهای بین‌المللی اطمینان داد که اعتبار کارت‌های ثبت‌نام پناهندگان تا تاریخ ۳۰ جون ۲۰۲۴ تمدید شده است.

ادامه مطلب


5 ماه قبل - 129 بازدید

سازمان ملل: شمار مهاجران در جهان به ۳۰۴ میلیون نفر رسید

سازمان ملل متحد اعلام کرده است تعداد مهاجران در سراسر جهان در سال ۲۰۲۴ میلادی به ۳۰۴ میلیون نفر رسیده و کمتر از نیمی از کل مهاجران را زنان یا دختران تشکیل می‌دهند. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که این رقم تقریبا دو برابر آمار سال ۱۹۹۰ و سه برابر آمار سال ۱۹۷۰ است که تعداد مهاجران در سال ۱۹۹۰ به حدود ۱۵۴ میلیون نفر می‌رسید و این تعداد در سال ۱۹۷۰ حدود ۸۴ میلیون نفر بود. در ادامه آمده است که با وجود افزایش شدید در شمار مهاجران بین‌المللی، سهم آن در جمعیت جهان ناچیز است. در سال ۲۰۲۴ تنها ۳.۷ درصد جمعیت جهان مهاجر بودند که نسبت به حدود ۲.۹ درصد در سال ۱۹۹۰ افزایش بسیار کمی داشته است. سازمان ملل می‌گوید که اروپا با ۹۴ میلیون مهاجر،‌ میزبان بیشترین تعداد مهاجران بین‌المللی بوده و آمریکای شمالی با ۶۱ میلیون، دومین گروه بزرگ مهاجران را در خود جای داده و مناطق افریقای شمالی و غرب آسیا با ۵۴ میلیون به لحاظ منطقه‌ای در رده سوم قرار دارند. در گزارش آمده است که به لحظات تقسیمات کشوری، ایالات متحده با میزبانی از ۵۲ میلیون مهاجر نسبت به هر کشوری مهاجر بیشتری را پذیرفته است. سازمان ملل متحد تاکید کرد که آلمان با ۱۶.۸ میلیون مهاجر در جایگاه دوم، عربستان سعودی با ۱۳.۷ میلیون در رتبه سوم و بریتانیا،‌ با ۱۱.۸ میلیون، فرانسه، ۹.۲ میلیون، اسپانیا ۸.۹ میلیون، کانادا ۸.۸ میلیون، امارات متحده عربی ۸.۲ میلیون، استرالیا ۸.۱ میلیون، فدراسیون روسیه ۷.۶ میلیون، ترکیه ۷.۱ میلیون و ایتالیا با میزبانی از ۶.۶ میلیون مهاجر به ترتیب در جایگاه بعدی قرار دارند. اروپا بیشترین افزایش را در تعداد مهاجران بین‌المللی در بین هشت منطقه تجربه کرد که بین سال‌های ۱۹۹۰ تا سال گذشته، ۴۳ میلیون نفر به آن اضافه شدند. این گزارش نشان می‌دهد در سال ۲۰۲۴، کمتر از نیمی (۴۸ درصد) از کل مهاجران بین‌المللی در سراسر جهان زن یا دختر بودند. با این حال، در سطح جهانی در دهه‌های اخیر، تعداد مهاجران مرد با سرعت بیشتری نسبت به تعداد مهاجران زن افزایش یافته است که عمدتاً ناشی از هجوم زیاد کارگران مرد مهاجر به شمال افریقا و غرب آسیا بوده است. سرعت رشد تعداد مهاجران بین‌المللی اروپا از سال ۲۰۲۰ افزایش یافته است که عمدتاً به دلیل جریان‌های پناه‌جویان از اوکراین است. آمریکای شمالی بین سال‌های ۱۹۹۰ تا سال گذشته، ۳۴ میلیون مهاجر بین‌المللی را به جمع مهاجران اضافه کرد. با این حال، سرعت رشد در این منطقه در طول زمان کند شده است.

ادامه مطلب