گروه هنری دختران «نیما» با ارسال نامه‌ای سرگشاده به آدرس دفتر اولاف شولتس، صدراعظم آلمان از او خواسته‌اند که از حقوق زنان و دختران در افغانستان حمایت کند، زیرا افغانستان برای آن‌ها به یک قفس تبدیل شده و راهی برای رفتن و جایی برای زندگی کردن یا ماندن ندارند. این گروه هنری روز گذشته (دوشنبه، ۲۸ حوت) نامه‌ی سرگشاده را به آدرس دفتر اولاف شولتس، صدراعظم آلمان فرستاده و گفته‌اند که پس از تسلط حکومت سرپرست در افغانستان، تمامی روزنه‌های امید به‌روی زنان و دختران بسته شده است. آنان می‌گویند که حکومت فعلی مکاتب، دانشگاه‌ها، کار و حضور در اجتماع را از زنان و دختران افغانستان گرفته است. گروه دختران هنری نیما که تعدادشان به ۱۵ دختر هنرمند می‌رسد. در نامه آمده است که زنان و دختران افغانستان هر روز خود را زیر ظلم و شکنجه سپری می‌کنند و شاهد اعدام شهروندان، نکاح اجباری زنان و دختران و... هستند. در ادامه آمده است که زنان افغان در کنج خانه‌‌های خود دچار یک مصیبت کلان هستند. گروه هنری دختران نیما تاکید کردند: «ما انتظار داریم که کشور قدرتمند آلمان به حقوق زنان و دختران این سرزمین توجه جدی داشته باشد و این حکومت را به رسمیت نشناسد و از حقوق زنان و دختران افغانستان حمایت و دفاع کند.» آنان افزوده‌اند: «ما از شما چیز زیادی نمی‌خواهیم، فقط برای نجات زندگی خود، برای نجات رویا و اهداف خود، برای حق انسانی خود دست به سوی شما دراز می‌کنیم که شما امیدی برای ما باشید. فقط یک فرصت برای نجات زندگی دوباره می‌خواهیم.» در حالی گروه هنری دختران نیما نامه‌ی سرگشاده به صدراعظیم آلمان ارسال می‌کند که بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. علی‌رغم واکنش‌ها و محکومیت‌های جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیم‌شان درباره‌ی آموزش زنان و دختران عقب‌نشینی نکرده‌اند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است. براساس آمارهای سازمان ملل متحد، براثر این دستورات حکومت فعلی بیش از دو میلیون دختر در افغانستان از آموزش و تحصیل بازمانده‌اند.

خانواده سلطنتی هلند برای قدردانی از فعالیت‌های لیلا حیدری، بنیان‌گذار کمپ و مرکز آموزشی مادر که در زمینه درمان معتادان و آموزش زنان و دختران افغانستان فعالیت می‌کند، نشان «گئوزن‌پنینگ» (Geuzenpenning) را به او اهدا کرد. نشان گئوزن، معروف به نشان شجاعت، که از عالی‌ترین نشان‌های سلطنتی هلند به شمار می‌رود با حضور مارگریت، شاهدخت هلند، و ده‌ها تن از مقام‌های دولتی و کنشگران حقوق بشر به لیلا حیدری، فعال اجتماعی افغان اهدا شد. در بیانیه‌ای خانواده سلطنتی هلند آمده است که شاهدخت مارگریت، با اهدای این مدال به لیلا حیدری «از کار شجاعانه او» قدردانی کرد. لیلا حیدری، ازدواج در خوردسالی تا مدیریت کمپ درمان معتادان همچنین سایت نشان گئوزن در مطلبی جزئیاتی از زندگی لیلا حیدری منتشر کرد. در این مطلب آمده است که لیلا حیدری متولد ۱۹۸۷ در یک خانواده افغان در پاکستان است که پس از مدتی اقامت در پاکستان به ایران پناه بردند. لیلا در ۱۲ سالگی در ایران با یک مرد روحانی ازدواج کرد و در ۱۳ سالگی نخستین فرزندش را به دنیا آورد. او در ۱۹ سالگی از شوهرش جدا شد و طبق قوانین اسلامی، سه فرزندش نزد پدرشان باقی ماندند. لیلا حیدری از آن پس به تحصیل پرداخت و در رشته‌های ادبیات فارسی، الهیات و روان‌شناسی تحصیل کرد. او همچنین در زمینه فیلم‌سازی نیز کار کرده است. براساس معلومات موجود خانم حیدری در سال ۲۰۰۹ میلادی و هنگام بازگشت از ایران به افغانستان با اعتیاد برادرش حکیم و دشواری‌های زندگی او مواجه شد و تصمیم گرفت برای کمک به برادر خود و دیگر معتادان به مواد مخدر، مرکز درمانی کوچکی ایجاد کند. این مرکز به‌سرعت رشد کرد و از سوی متقاضیان به «کمپ مادر» شهرت یافت و به یکی از مراکز مهم درمان معتادان در کابل تبدیل شد. در ادامه آمده است که خانم حیدری برای تامین هزینه‌های کمپ مادر، رستورانی به نام تاج‌بیگم تاسیس کرد که به یکی از رستوران‌های پرجنب‌وجوش کابل بدل شد. او بعد از بسته شدن رستوران تاج‌بیگم خانم حیدری فعالیت خود را با ایجاد «مرکز آموزشی مادر»، با هدف ارائه برنامه‌های آموزشی به زنان و دختران ادامه داد. در بیانیه خانواده سلطنتی هلند آمده است «مرکز آموزشی مادر»، که سال ۲۰۲۱ میلادی تاسیس شد، امکان آموزش و درآمدزایی را برای دختران و زنان زیادی فراهم کرد. در ادامه آمده است که زنان و دختران این مرکز در زمینه نقاشی، دوزندگی و طراحی لباس، بافت قالیچه و ساخت جواهرات آموزش می‌بینند و از این طریق کسب درآمد می‌کنند. [caption id="attachment_11473" align="aligncenter" width="310"] مدال گئوزن (Geuzenpenning)[/caption] نشان گئوزن چیست؟ مبارزان هلندی که در جنگ جهانی دوم شرکت داشتند، بنیاد نشان گئوزن را در سال ۱۹۸۷ میلادی تاسیس کردند. این نشان هر سال به مبارزان راه آزادی و فعالان حقوق بشر که در حمایت از دموکراسی و ضد دیکتاتوری فعالیت می‌کنند اهدا می‌شود. در سال ۲۰۱۱ میلادی، سیما ثمر، رییس کمیسیون حقوق بشر دولت پیشین افغانستان، به‌خاطر دفاع از زنان و حقوق بشر این مدال را به دست آورده بود.

سازمان عفو بین‌الملل از تمدید یوناما یا مأموریت هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان استقبال کرده و از رزا اوتنبایوا، رییس این هیأت خواسته است که رسیدگی به وضعیت اضطراری حقوق بشر در کشور را با تمرکز بر حقوق زنان، دختران، اقلیت‌ها و همچنین بحران انسانی در اولویت قرار دهد. عفو بین‌الملل با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که در زمانی که وضعیت حقوق بشر در افغانستان رو به وخامت است، نظارت و گزارش‌دهی یوناما بسیار مهم است. این سازمان تاکید کرد که یوناما باید به گزارش علنی، قوی و مکرر حقوق بشری خود ادامه دهد و در عین حال بر حکومت سرپرست فشار بیاورد تا تمام احکامی را که حقوق زنان و دختران را محدود می‌کند، لغو کنند. این در حالی است که شورای امنیت سازمان ملل متحد شب گذشته با تصویب قطع‌نامه‌ای به اتفاق آرا مأموریت هیأت معاونت این سازمان در افغانستان (یوناما) را برای یک سال دیگر تمدید کرد. براساس این تصمیم، مأموریت هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) تا ۱۷ مارچ ۲۰۲۵ تمدید شد. مأموریت هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان تمدید می‌شود که زنان و دختران با محدودیت‌های شدید آموزشی و کاری مواجه هستند. زنان و دختران در افغانستان اجازه آموزش، کار در نهادهای داخلی و بین‌‎المللی و فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی ندارند.

نصیراحمد اندیشه، نماینده‌ی افغا‌نستان در جنیوا می‌گوید که وضعیت وخیم زنان و دختران در افغانستان، نیازمند پاسخ هماهنگ جامعه‌‌ی جهانی است. آقای اندیشه بیانیه‌ای را که با حمایت نمایندگان چهل کشور طرح شده است، در جریان بحث آزاد در پنجاه‌وپنجمین اجلاس شورای حقوق‌‌بشر سازمان ملل متحد ارائه کرده و گفت که وعده‌های حکومت فعلی به‌شمول احترام به حقوق‌‌بشر برآورده نشده است و زنان و دختران همچنان نمی‌توانند به حقوق اساسی‌شان دسترسی داشته باشند‌. او تاکید کرد که کمیسیون منع همه‌ی اشکال تبعیض علیه زنان و دختران به این نتیجه رسیده است که به‌دلیل ماهیت گسترده و سیستماتیک رفتارهای حکومت فعلی علیه زنان، این رفتارها ممکن است «آزار و اذیت جنسیتی» محسوب شود. وی افزود که سرکوب هدفمند و نهادینه‌شده‌ی زنان، از سوی کارشناسان، به‌ویژه ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوق‌‌بشر سازمان ملل متحد برای افغانستان، به‌عنوان «آپارتاید جنسیتی» توصیف شده است. نماینده‌ی افغانستان در جنیوا افزود که این وضعیت چیزی جز پاسخ‌گویی کامل را نمی‌طلبد. در حالی نصیراحمد اندیشه خواستار اقدام جامعه‌ی جهانی جهت احترام به زنان و دختران افغانستان می‌شود که بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. علی‌رغم واکنش‌ها و محکومیت‌های جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیم‌شان درباره‌ی آموزش زنان و دختران عقب‌نشینی نکرده‌اند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.

سازمان ملل متحد اعلام کرده است که در حاشیه‌ی شصت‌وهشتمین اجلاس سالانه‌ی «کمیسیون مقام زن» این سازمان در نیویارک، وضعیت خبرنگاران زن تحت حاکمیت حکومت فعلی طی نشستی با حضور شماری از خبرنگاران و مسوولان‌ رسانه‌های افغانستان مورد بررسی قرار گرفته است. این نشست تحت عنوان «خبرنگاران زن افغانستان در حاکمیت حکومت فعلی» در مقر سازمان ملل متحد برگزار شده و فرحناز فروتن و وحیده فیضی به نمایندگی از خبرنگاران زن افغانستان در این نشست شرکت کرده و در مورد وضعیت خبرنگاران در کشور صحبت کردند. فرحناز فروتن گفت: «در افغانستان زن بودن معیاری برای محدودیت، ممنوعیت و تبعیض است، خبرنگار زن بودن یک شجاعت بی‌پایان است. زنان خبرنگار روایت تاریخ خبرنگاری را در افغانستان تغییر داده‌اند و امروز با کم‌ترین امکانات تلاش برای حفظ و پرورش آزادی بیان در درون افغانستان دارند.» او می‌گوید که باید بیش از هر زمان دیگر بر نقش معنادار، تصمیم‌گیرنده و رهبری‌کننده‌ی زنان در رسانه‌های داخل و خارج از افغانستان تاکید صورت بگیرد. همچنین وحیده فیضی، یکی دیگر از خبرنگاران زن اهل افغانستان می‌گوید که در این نشست موضوعات مهمی در مورد وضعیت خبرنگاران و رسانه‌ها به‌ویژه زنان خبرنگار مورد بحث قرار گرفته است. خانم فیضی تاکید کرد: «پس از حاکمیت حکومت فعلی بر افغانستان، شماری زیادی از خبرنگاران باتجربه افغانستان را ترک کردند و ما نیاز به آموزش و حمایت نسل جدید از خبرنگاران زن داریم.» همچنین ذکی دریابی، روزنامه‌نگار و مسوول روزنامه‌ی اطلاعات روز نیز در این نشست گفت که حمایت از خبرنگاران زن در شرایطی که حکومت فعلی می‌خواهد آن‌ها را کاملا از جامعه حذف کنند، یک مسوولیت مشترک برای تمامی رسانه‌ها و نهادهای حمایت‌کننده‌ است. از سویی هم، سازمان عفو بین‌الملل، سازمان بین‌المللی حمایت از رسانه‌ها (IMS)، بخش زنان سازمان ملل متحد، یونسکو، نمایندگی دایمی کشور دانمارک در سازمان ملل به ‌صورت مشترک مسوولیت برگزاری این نشست را به عهده داشته‌اند. نمایندگی دائم دانمارک در سازمان ملل متحد در حساب کاربری ایکس خود نوشته است: «خبرنگاران زن افغانستان هر روز در برابر ظلم مقاومت می‌کنند و جان خود را برای تولید محتوای رسانه‌ای به خطر می‌اندازند.» این نمایندگی می‌گوید که روی چگونگی حمایت جامعه‌ی جهانی از کار زنان در زیر حاکمیت حکومت فعلی بحث صورت گرفت. در حالی این نشست برگزار می‌شود که حکومت فعلی محدودیت‌های گسترده‌ای بر حضور زنان در رسانه‌ها و فعالیت خبرنگاران زن وضع کرده‌اند. پیش از این سازمان حمایت از رسانه‌ها گفته بود که برای خبرنگاران زن در افغانستان، حضور در محل کار یک «اقدام مقاومتی» است.