برچسب: رسانه گوهرشاد

1 ماه قبل - 93 بازدید

برنامه جهانی غذا درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که در تابستان امسال در افغانستان، نزدیک به ۳ میلیون نفر به کمک‌های غذایی نیاز دارند. این سازمان ملل امروز (یک‌شنبه، ۲۸ ثور) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود هشدار داده است که به دلیل کمبود شدید بودجه، فقط می‌تواند به یک میلیون نفر برای جلوگیری از گرسنگی فاجعه‌بار کمک کند. قابل ذکر است که با قطع کمک‌های بشردوستانه آمریکا به افغانستان، نهادهای امدادرسان با چالش‌های مالی روبرو شده‌اند. همچنین بر اساس آمار سازمان ملل متحد، در سال جاری میلادی ۲۲.۹ میلیون نفر در افغانستان نیاز به کمک‌های بشردوستانه دارند و ۱۶.۸ میلیون نفر آنان برای دریافت کمک در اولویت قرار گرفته‌اند. اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد برای کمک به این افراد ۲.۴۲ میلیارد دالر بودجه درخواست کرده است. این در حالی است که کمک‌های بشری به افغانستان به شدت کاهش و در کنار آن ده‌ها موسسه بشری فعالیتش را در افغانستان متوقف کرده‌اند. همچنین برنامه جهانی غذا می‌گوید که در سال گذشته غذای اضطراری و پول نقد را برای نزدیک به ۱۲ میلیون نفر در افغانستان فراهم کرده است و کمک به زنان و دخترانی را که با «گرسنگی شدید» روبرو هستند در اولویت قرار داده است.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 89 بازدید

نمایندگی اتحادیه‌ی اروپا برای افغانستان می‌گوید که در ادامه حمایت‌های خود از بخش صحت این کشور، یک مرکز ترک اعتیاد ویژه زنان و دختران را در ولایت جوزجان تامین مالی کرده است. این نمایندگی با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که این مرکز با ظرفیت ۲۰ تخت به هدف درمان زنان معتاد و بازگرداندن کرامت انسانی آنان ایجاد شده است و خدمات درمانی و بازتوانی را برای مراجعان فراهم می‌سازد. در اعلامیه آمده است که این اقدام در همکاری با دفتر مبارزه با مواد مخدر و جرایم سازمان ملل متحد صورت گرفته و بخشی از تلاش‌های گسترده اتحادیه اروپا برای مبارزه با اعتیاد و حمایت از سلامت عمومی در افغانستان می‌باشد. نمایندگی اتحادیه‌ اروپا برای افغانستان خبر داده است که در کنار این برنامه، آن‌ها در ولایت بلخ نیز از یک مرکز توان‌بخشی جسمی در شهر مزارشریف حمایت مالی می‌کند. طبق خبرنامه، این مرکز که توسط دفتر کمک‌های ناروی به افغانستان اداره می‌شود، تا اکنون به بیش از ۳۰ هزار بیمار دارای معلولیت در سطح ولایت و ولسوالی‌ها خدمات عرضه کرده است. در بیانیه اتحادیه اروپا آمده است که ۵۵ درصد از مراجعان این مرکز را کودکان تشکیل می‌دهند. این اتحادیه با تاکید بر تداوم همکاری‌هایش در بخش صحت و رفاه اجتماعی گفته است که در کنار مردم افغانستان باقی خواهد ماند و به بهبود زند‌گی آسیب‌پذیرترین قشرهای جامعه، به‌ویژه زنان و کودکان کمک خواهد کرد.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 100 بازدید

بیش از سه سال از تغییر از حکومت در افغانستان می‌گذرد، سه سالی که نه‌تنها برای زنان افغانستان نشانه‌ی عقب‌گردی تاریخی  در حقوق و آزادی‌ها بود؛ بلکه موجب از دست‌رفتن تدریجی هویت فردی، استقلال اجتماعی و امید به آینده‌ی بهتر شد. در این مدت زنان به حاشیه رانده شدند، از فضاهای آموزشی، کاری و اجتماعی حذف شدند و هویت اجتماعی آنها تحت تأثیر فشار سنگین سانسور، اجبار و حذف تکه، تکه شد. آنچه در  این سال‌ها بر زنان گذشته تنها محدود شدن فیزیکی یا محروم شدن از تحصیل نیست؛ بلکه روندی سیستماتیک برای فروپاشی شخصیت، خاموش‌کردن صدای فردی و زدودن هویت زنانه در عرصه‌ی عمومی است. حذف سیستماتیک از فضای عمومی: نخستین و آشکارترین نشانه‌ی ازبین‌رفتن استقلال زنان حذف آنان از آموزش و اشتغال بود. با بسته‌ شدن مکاتب متوسطه و لیسه به روی دختران و ممنوعیت تحصیل زنان در دانشگاه‌ها، نسل نو از حق اساسی آموزش محروم شدند. این محرومیت نه‌تنها مانع رشد علمی و فکری آنان شده بلکه موجب فروپاشی بخش از اعتمادبه‌نفس و انگیزه‌های فردی نیز گشته است. در ادامه زنان از اشتغال در بخش‌های دولتی و بیشتر نهادهای غیر دولتی محروم شدند. کسب و کارهای زنانه بسته شدند و یا تحت محدودیت شدید قرار گرفتند. این فشارها نه‌تنها استقلال اقتصادی زنان را نابود کرد؛ بلکه وابستگی آنها به نهاد خانواده به ویژه مردان را افزایش داد. زنان بسیاری که پیش از ان مسوولیت تامین خانواده را به عهده داشتند و یا مدیر و مربی اجتماع خود بودند اکنون به خانه نشینانی خاموش بدل شده اند. تغییر در هویت اجتماعی و فردی: زن بودن در افغانستان امروز مفهومی است که روزبه‌روز محدودتر و تحریف شده‌تر می‌شود. با تحمیل نوع خاصی از پوشش، رفتار و نقش اجتماعی زن‌ها در حال بازتعریف اجباری زن افغان هستند. این بازتعریف مفهومی است که هویت زن را صرفاً در چهارچوب خانه، ازدواج و مادری تعریف می‌کند؛ بدون حق انتخاب، بدون حضور در اجتماع و بدون داشتن صدایی مستقل. زنی که تا دیروز استاد دانشگاه، فعال مدنی، خبرنگار یا هنرمند بود اکنون نه‌تنها شغلش را از دست داده؛ بلکه با هویت پیشین خود نیز بیگانه شده است. بسیاری از این زنان احساس می‌کنند که خودشان را گم کرده‌اند و آنچه باقی‌مانده است حس سنگینی است از خاطرات گذشته و بی‌هویتی و عدم قدرت. فشار روانی، افسردگی و بحران معنا با از دست رفتن استقلال و نقش فعال در جامعه زنان با بحران‌های شدید روانی مواجه‌اند. افزایش افسردگی، اضطراب، حس بی‌ارزشی و بی‌هدف بودن به‌ویژه در میان زنان جوان و دختران به یک پدیده‌ی رایج بدل شده است. نبود آینده‌ی روشن، نبود فضا برای ابراز خلاقیت و محرومیت از تحصیل و کار، سلامت روان بسیاری از آنان را تهدید می‌کند. در کنار فشارهای روانی و اجتماعی تابوهای فرهنگی نیز افزایش یافته اند. در غیاب حمایت‌های قانونی و اجتماعی بسیاری از زنان نه‌تنها از جانب حکومت بلکه در داخل خانواده کنترل و سرکوب می‌شوند. زنان جوانی که رویارویی برای زندگی مستقل و تحصیل در خارج یا داخل کشور یا داشتن صدای خود را داشتند اکنون میان دیوارهای بلند سکوت و انزوا محصور شده‌اند. مقاومت خاموش، هویت زیرزمینی با وجود سرکوب شدید بسیاری از زنان هنوز تسلیم نشده‌اند در دل تاریکی جرقه‌هایی از مقاومت خاموش وجود دارد. حلقات کوچک آموزشی در خانه‌ها، یادگیری‌های آنلاین، نوشتن، خواندن و یا حتی یادآوری خاطرات و آموزه‌های گذشته  شیوه‌هایی اند که زنان برای زنده  نگه داشتن هویت خود به کار میگیرند. این مقاومت اگر چه گاهی بی صدا و و گاه نامرئی است؛ اما بیانگر ان است که زنان افغانستان هنوز زنده اند، هنوز فکر می‌کنند و هنوز رویاهایی در سر میپرورانند. اما واقعیت این است که بدون حمایت‌های جهانی، بدون فشارهای بین‌المللی و بدون فضایی امن برای رشد این مقاومت‌ها نمی‌توانند تا همیشه دوام بیاورند. زنان نمی‌توانند در خلأ هویت فردی خود را بازسازی کنند. انان نیازمند دیده شدن، شنیده شدن و پذیرفته شدن در فضای اجتماعی اند. آینده‌ای مبهم اما هنوز هم زنده سؤال اصلی اینجاست: هویت زن افغان در این شرایط چگونه می‌تواند بقا یابد؟ پاسخ روشن نیست؛ اما امید هنوز از میان نرفته است. هر یادداشت، هر تلاش برای آموزش و یادگیری، هر صدای بلند شده برای نشان‌دادن حضور زن و هر زنی که به‌رغم محدودیت‌ها هنوز ایستاده، نشان می‌دهد که هویت فردی زنان افغانستان کاملاً از بین نرفته است؛ بلکه در حال دگردیسی و انطباق‌پذیری با شرایط بسیار سخت و طاقت‌فرسای فعلی است. زنان افغانستان حتی اگر دیده نشوند هنوز نیرویی حیاتی‌اند، آنها حامل حافظه‌ی تاریخی، فرهنگ و امید این کشورند و تا زمانی که زنی بخواند، رؤیا ببیند و بیندیشد می‌توان باورداشت که هویت زن افغان هنوز زنده است و اگر چه زخمی، اگرچه خاموش اما هنوز همچون چراغی  روشن در میان طوفان سو، سو می‌زند... نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 93 بازدید

نمایندگی اتحادیه‌ی اروپا برای افغانستان درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که ۵۵ درصد بیماران مرکز توان‌بخشی جسمی شهر مزارشریف کودکان هستند. این اتحادیه امروز (شنبه، ۲۷ ثور) با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که این مرکز توانبخشی جسمی به بیش از ۳۰ هزار بیمار دارای معلولیت خدمات ارائه می‌کند. در اعلامیه آمده است که نمایندگی اتحادیه‌ی اروپا برای افغانستان مرکز ترک اعتیاد ۲۰ بستر ویژه‌ی زنان و دختران در جوزجان را نیز تامین مالی می‌کند. این اتحادیه، اعتیاد به مواد مخدر را مانع توسعه ‎افغانستان دانسته و گفته که در کنار مردم می‌ایستد. نمایندگی اتحادیه‌ی اروپا تاکید کرده است: «این مرکز کرامت ‎زنان و زندگی شایسته را احیا می‌کند.» همچنین ورونیکا بوشکوویچ پوهار، کاردار نمایندگی اتحادیه اروپا برای افغانستان نیز در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که به شمال کشور سفر کرده است. او نوشته است که در ولایت‌های بلخ و جوزجان از پروژه‌های اتحادیه‌ی اروپا برای افغانستان نظارت کرده است. کاردار نمایندگی اتحادیه اروپا برای افغانستان نوشته است که از نسل‌های آینده حمایت می‌کند تا آن‌ها بتوانند کشورشان را بسازند. در حالی اتحادیه اروپا از حمایت و ارائه خدمات به مرکز توان‌بخشی جسمی خبر می‌دهد که کاهش کمک‌های بشردوستانه باعث شده است که دسترسی مردم افغانستان به ویژه زنان و کودکان به مراکز خدماتی و مراکز صحی صحی کاهش چشم‌گیری پیدا کند.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 80 بازدید

مسوولان محلی حکومت سرپرست در ولایت سمنگان می‌گویند که یک زن ۳۵ ساله در این ولایت در پنجمین زایمان خود چهارگانگی به دنیا آورده است. محیب‌الله بهاری، آمر شفاخانه ولایتی سمنگان گفته است که این زن روز (جمعه، ۲۶ ثور) در شفاخانه‌ مرکزی این ولایت زایمان کرده است. آقای بهاری در ادامه تاکید کرده است که تولد چهارگانگی، پنجمین زایمان این زن است. به گفته‌ او، وضعیت صحی نوزادان عادی و قناعت‌بخش بوده و تمام نوزادان پسر می‌باشند. سال ‌گذشته نیز یک زن ۱۸ ساله در سمنگان هم‌زمان چهار کودک را به دنیا آورده بود. این در حالی است که پیش از این زنانی در ولایت‌های هرات، غور، فاریاب و… نیز چهارگانگی به دنیا آورده بودند.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 84 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که به دختران و زنان افغانستانی کمک می‌کند تا به حق آموزش و شکوفایی دست یابند. تاج‌الدین ایواله، رییس یونیسف برای افغانستان در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که این نهاد با هم‌کاری اتحادیه‌ی اروپا زمینه‌ی آموزش و اشتغال را برای شماری از دختران در شمال افغانستان فراهم کرده است. وی در ادامه تاکید کرده است: «با دخترانی دیدار کردم که در حال فراگیری مهارت‌های تازه‌اند و برای آینده‌ای روشن‌تر، امید می‌آفرینند.» قابل ذکر است که طی بیش از سه سال گذشته زنان و دختران افغانستان از ابتدایی‌ترین حقوق خود، از جمله آموزش و کار، محروم شده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. در این میان، فعالیت‌هایی چون صنایع‌دستی، خیاطی و کارهای محدود خانگی، از معدود گزینه‌های باقی‌مانده برای آنان به شمار می‌رود. یونیسف و شماری از نهادهای بین‌المللی تلاش دارند از طریق همین فرصت‌های محدود، راهی برای توان‌مندسازی زنان و دختران در افغانستان باز کنند.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 99 بازدید

هزاران پناه‌جوی اهل افغانستان که در ایالت کالیفرنیا زندگی می‌کنند، نامه‌هایی از سوی وزارت امنیت داخلی آمریکا دریافت کرده‌اند که از آن‌ها خواسته شده است ظرف هفت روز باید ایالات متحده را ترک کنند. شبکه تلویزیون (ای‌بی‌سی۷) بامداد (شنبه، ۲۷ ثور) با نشر گزارشی گفته است که این نامه‌ها در هفته‌های اخیر به هزاران پناه‌جوی اهل افغانستان در منطقه خلیج زندگی می‌کنند، ارسال شده ‌است. در نامه آمده است: «زمان آن رسیده که ایالات متحده‌ی آمریکا را ترک کنید. تلاش نکنید در این کشور بمانید. دولت فدرال شما را پیدا خواهد کرد. لطفاً فوراً ایالات متحده را ترک کنید.» همچنین این شبکه تلویزیونی به نقل از سپجمی نصیری، وکیل مهاجرت افغان‌تبار در کالیفرنیا، نوشته است که شماری از موکلانش این نامه را دریافت کرده‌اند و این اقدام باعث ترس و نگرانی گسترده میان پناه‌جویان شده است. او افزوده است: «ترس و احساسات در میان مردم بسیار شدید بود. بسیاری از آن‌ها حتی از خانه بیرون نرفتند، خرید روزانه نکردند و از ترس دست‌گیری توسط اداره مهاجرت، فعالیت‌های عادی زندگی خود را متوقف کردند.» وی تاکید کرده است: «نامه‌های ارسالی فاقد مشخصات فردی مانند نام یا شماره دوسیه بوده و حتی برخی افراد نامه‌های دومی دریافت کرده‌اند که نشان می‌داد نامه اول اشتباهی بوده است. وکیل مهاجرت افغان‌تبار در کالیفرنیا می‌گوید که این نامه‌ها تنها برای شهروندان افغانستانی ارسال نشده، بلکه به برخی از اعضای دیگر جامعه مهاجر نیز رسیده است؛ از جمله دارند‌گان گرین‌کارت و حتی شماری از شهروندان ایالات متحده. قابل ذکر است که در سال ۲۰۲۱ میلادی، دولت بایدن به شماری از شهروندان افغانستان که پیش‌تر با نیروهای آمریکایی همکاری کرده بودند، اجازه ورود موقت و قانونی به ایالات متحده را داده بود. این افراد پس از بررسی‌های امنیتی وارد آمریکا شدند و اکنون در صورت بازگشت به افغانستان، احتمال دارد با خطر انتقام‌جویی روبرو شوند. وزارت امنیت داخلی آمریکا تا کنون به پرسش‌های رسانه‌ها در این باره پاسخ نداده است.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 135 بازدید

اسکندر مومنی، وزیر امور داخله‌ی ایران در تازه‌ترین مورد اعلام کرده است که کشورش ظرفیت پذیرش مهاجران غیرقانونی افغانستان را ندارد و باید به کشورشان بازگردند. رسانه‌های ایرانی به نقل از آقای مومنی گزارش داده‌اند که مهاجران فاقد مدرک قانونی باید ایران را ترک کنند. وی در ادامه تاکید کرده است: «در حال حاضر حدود دو میلیون تبعه‌ غیرمجاز در کشور حضور دارند که باید به کشور خود بازگردند.» وزیر امور داخله‌ی ایران افزوده است که شهروندان افغانستان فرصت‌های شغلی زیادی را در این کشور اشغال کرده‌اند. این مقام ایرانی می‌گویند که آنان باید به افغانستان بازگردند و کشور خود را آباد کنند. این در حالی است که ایران روند اخراج مهاجران غیرقانونی افغانستانی را تشدید کرده است. همچنین قابل ذکر است که پاکستان در ۱۸ ماه گذشته بیش از یک میلیون مهاجر افغان فاقد مدرک را اخراج کرده است. روند اخراج مهاجران افغان از کشورهای همسایه در حالی ادامه دارد که نبود فرصت‌های شغلی و محدودیت‌های وضع‌شده، شهروندان افغانستان را به مهاجرت واداشته است. قابل ذکر است که پس از تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر افغانستان شمار زیاد فعالان مدنی، مدافعان حقوق بشر و حقوق زن، خبرنگاران، دگرباشان جنسی، نظامیان پیشین و افغان‌هایی که با نیروهای خارجی در افغانستان همکار بودند، به دلیل هراس از انتقام‌جویی و یا هم رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی‌شان به کشورهای اروپایی و آمریکایی به پاکستان و ایران رفته‌اند که برخی از آنان هنوز هم منتظر طی مراحل درخواست‌های پناهندگی‌شان اند.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 116 بازدید

اسمش زهره بود. سیزده ‌ساله، لاغر با چشم‌هایی که اگرچه رنگشان قهوه‌ای تیره بود، اما همیشه چیزی از اندوه را در خود حمل می‌کردند. در محله‌ی خاک‌آلود و پرغبار حاشیه‌ی مزارشریف زندگی می‌کرد. خانه‌شان، یک اتاق گلی و کوچک بود با سقفی نیمه فروریخته که هر زمستان از لای شکاف‌هایش سرما با نفس سنگینش به درون خانه می‌خزید. تا سه سال پیش، زهره هر روز با دفتری کهنه و قلمی قرضی، به مکتب می‌رفت. دختر باهوشی بود؛ از آن‌هایی که آموزگاران با افتخار از پاسخ‌هایش یاد می‌کردند. کتاب‌های ریاضی را از روی کنجکاوی می‌بلعید، و عاشق این بود که داستان‌های فارسی دری را بلند بخواند. گاهی شب‌ها برای مادرش شعرهای حافظ می‌خواند که از کتاب درسی‌اش حفظ کرده بود، و مادر آه می‌کشید و زیر لب می‌گفت: «کاش عمرت مثل این بیت‌ها آزاد می‌بود.» اما روزی رسید که دروازه‌های مکتب برایش بسته شد. حکمی آمد، یک دستور خشک و بی‌احساس از بالا: "دختران بالاتر از کلاس ششم، دیگر اجازه‌ی تحصیل ندارند." برای زهره، مثل این بود که ناگهان نور خاموش شد. دفترش را بست و در گوشه‌ای از صندوقچه گذاشت. مادر گفت شاید چند ماهه باشد، پدر امیدوار بود که دنیا تغییر کند، اما ماه‌ها رفتند و خبری از گشایش نشد. کتاب‌ها خاک گرفتند و زهره خموش‌تر و خموش‌تر شد. در همان ایام، پدرش بیمار شد. کارگر ساده‌ی ساختمان بود، اما کم‌کم درد در کمرش افتاد و نتوانست دیگر روی داربست برود. نان‌آوری خانه افتاد روی شانه‌های نحیف مادر و دختر. مادر چند ساعت در روز در خانه‌های مردم رخت می‌شست، اما کافی نبود. زهره پیشنهاد داد که به کارگاه قالین‌بافی برود؛ یکی از همان کارگاه‌هایی که زن‌ها و دخترهای محله از صبح تا شب در آن کار می‌کردند. مادر اول مخالفت کرد. نمی‌خواست زهره با انگشتان کوچک و نازکش تاول بزند. اما چاره‌ای نبود. نان نبود، دوا برای پدر نبود، اجاره خانه عقب‌افتاده بود. روزی رسید که مادر گفت: «برو، ولی هر وقت خسته شدی، برگرد. ما گرسنه می‌مانیم، اما تو را نمی‌شکنیم.» کارگاه قالین‌بافی پشت کوچه‌ای باریک و پر از سنگ‌ریزه بود. درِ آهنی زنگ‌زده‌ای داشت که با صدایی خش‌خش‌کنان باز می‌شد. فضای کارگاه تاریک بود، با پنجره‌هایی که شیشه نداشتند و تنها با پلاستیک پوشیده شده بودند. دارهای قالین از زمین تا سقف کشیده شده بودند، و صدای کوبیدن شانه‌های آهنی روی پودهای قالین مثل تپش قلب مکان، مدام در گوش می‌پیچید. زهره از روز اول شروع به بافتن کرد. اولش انگشت‌هایش می‌بریدند، خون می‌آمد، ولی کسی توجهی نمی‌کرد. زن کنارش ــ خدیجه بی‌بی ــ گفت: «خون که به ریزه، یعنی داری یاد می‌گیری.» و واقعاً هم همین‌طور شد. زهره کم‌کم گره زدن پودها را یاد گرفت. نقش‌ها را حفظ کرد. حالا خودش می‌توانست نقش بزند: بته، ترمه، لچک، گلِ شاه‌عباسی. اما با همه‌ی این‌ها، زهره آدم آن کارگاه نبود. دنیای قالین برایش دنیای حبس بود. هر گره، برای او یک میخ بود که به تابوت رؤیاهایش کوبیده می‌شد. هر خط قالین، خطی از نوشته‌های کتابی بود که دیگر اجازه نداشت بخواند. او شب‌ها که به خانه برمی‌گشت، دست‌هایش می‌سوخت، اما ذهنش پر از سؤال بود. مادرش گاهی شب‌ها می‌دید که زهره زیر پتو نشسته و با چراغ‌قوه کوچکش ــ همان که پدر روزی از بازار خریده بود ــ دارد چیزی می‌نویسد. یک دفتر کوچک خاکی‌رنگ که آن را پشت صندوقچه قایم کرده بود. زهره در آن دفتر، رؤیاهایش را می‌نوشت: «اگر روزی مکتب باز شود، دوباره خواهم رفت، حتی اگر باید دوباره از کلاس اول شروع کنم.» «من می‌خواهم داکتر شوم، چون روزی که پدرم افتاد، کسی نبود که دردش را بفهمد.» «اگر زن بودن جرم است، من به جرمم افتخار می‌کنم.» یکی از روزهای بهار، مردی از کابل به کارگاه آمد. قرار بود قالین‌ها را برای صادرات ببیند. چشمش افتاد به قالینی که زهره نقش زده بود: زمینه‌ی آبی سیر با گل‌های قرمز روشن، هماهنگ، دقیق، با نقش‌مایه‌هایی که از قالین‌های هرات الهام گرفته بود. پرسید که کار کیست؟ صاحب کارگاه گفت: «یک دخترک است... با دست‌های نازک ولی مغزی پر از رنگ.» مرد سر تکان داد و بعد آرام به زهره نزدیک شد. گفت: «تو خیلی هنرمندی.» زهره فقط لبخند زد. عادت نداشت با مردهای غریبه حرف بزند. آن شب، وقتی به خانه برگشت، دست‌هایش را در آب گرم گذاشت، ولی فکرش پر از صدای آن مرد بود. برای اولین‌بار کسی کارش را ستایش کرده بود. دفترش را درآورد و نوشت: «شاید هنوز هم امیدی هست.» اما روزها همچنان گذشتند. مکتب همچنان بسته بود. زهره قالین می‌بافت، شب می‌نوشت، روزها ساکت‌تر می‌شد، و شب‌ها در ذهنش درهای بسته مکتب را یکی‌یکی باز می‌کرد. گاهی خودش را تصور می‌کرد که با روپوش آبی و چادری سفید، وارد صنف می‌شود، آموزگار می‌شود، به دخترهایی مثل خودش خواندن یاد می‌دهد. یک روز، دفترش پر شد. آخرین صفحه‌اش را این‌گونه نوشت: «قالین را می‌بافم، اما در ذهنم کتاب می‌نویسم. گره‌ها را می‌زنم، اما هر گره، حرفی از نام من است. من زهره‌ام. دختری که از مکتب بازماند، ولی از رؤیا نه.» نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 99 بازدید

صندوق جمعیت سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که در سال گذشته میلادی، ۱۳.۷ میلیون تن در افغانستان از کمک‌های این نهاد بهره‌مند شده‌اند. این سازمان امروز (پنج‌شنبه، ۲۵ ثور) در گزارش سالانه ۲۰۲۴ خود گفته است که ۷۸ درصد از این کمک‌ها بر زنان و دختران متمرکز بوده است. در بخشی از گزارش آمده است که این کمک‌ها عمدتاً در بخش خدمات صحی و برای زنان، دختران و نوزادان در ۳۴ ولایت افغانستان ارائه شده‌ است. این نهاد تاکید کرده است که از میان ۱۳.۷ میلیون دریافت‌کننده، ۱۰.۷۳ میلیون را زنان و ۲.۹۷ میلیون تن دیگر را مردان تشکیل می‌دهند. در ادامه آمده است که صندوق جمعیت سازمان ملل متحد از ۲۱۶ میلیون دالر مورد نیاز برای رسید‌گی به نیازمندان، ۱۷۶ میلیون دالر دریافت کرده است. در همین حال، اندرو سابرتون، معاون اجرایی این سازمان، در پی سفر اخیرش به افغانستان تاکید کرده که قطع کمک‌های مالی آمریکا، بحران انسانی در افغانستان را تشدید کرده است. وی تاکید کرده است که حدود ۶.۳ میلیون تن عمدتاً زنان از دریافت مراقبت‌های نجات‌بخش صندوق جمعیت ملل متحد محروم خواهند شد. براساس گزارش‌های موجود کمک‌های بشری به افغانستان کاهش یافته است. آمریکا که بزرگ‌ترین کمک‌کننده به این کشور بود، پس از روی‌کارآمدن دونالد ترمپ کمک‌هایش را به افغانستان و سایر کشورهای فقیر قطع کرده است. در کنار آن، محدودیت وضع شده بر زنان و دختران نیز به اقتصاد بحرانی افغانستان ضربه‌ی سنگین وارد کرده است. همچنین اخراج مهاجران افغانستان از کشورهای ایران و پاکستان ادامه دارد؛ امری که منجر به وخامت وضعیت می‌شود.

ادامه مطلب