منابع محلی از ولایت ننگرهار می‌گویند که یک مرد در ولسوالی «رودات» این ولایت، دختر ۱۶ ساله‌اش را به‌دلیل امتناع از عروسی با یک مرد کهن‌سال، به شکل بسیار فجیع به قتل رسانده است. منبع در صحبت با رسانه گوهرشاد گفته است که این رویداد روز (سه‌شنبه، ۲۱ حوت) در روستای خیرآباد از مربوطات ولسوالی رودات این ولایت رخ داده است. منبع تاکید کرده است که این مرد دختر ۱۶ ساله‌اش را در بدل ۵۰۰ هزار افغانی با اجبار به عقد یک مرد کهن‌سال از ولایت خوست درآورده بود. منبع افزوده است که این مرد پس از به قتل رساندن دخترش، به ولایت خوست فرار کرده است‌. مسوولان محلی حکومت سرپرست در ولایت ننگرهار تا اکنون در این مورد چیزی نگفته‌اند. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

منابع محلی از ولایت قندوز می‌گویند که یک پدر در ولسوالی امام صاحب این ولایت سر پسر سه‌ساله‌اش را با شمشیر به شکل بسیار فجیع بریده است. دست‌کم دو منبع گفته‌اند که این رویداد بامداد روز (جمعه‌‌،۱۷ حوت) در روستای خروتی از مربوطات ولسوالی امام صاحب ولایت قندوز رخ داده است. منبع تاکید کرده است که این کودک پسر محمدولی نام داشت و پدرش عبدالغفار نام دارد. منبع در مورد دلیل و انگیزه‌ی این قتل جزییات ارائه نکرده است. منبع افزوده است که نیروهای امنیتی ولایت قندوز پدر محمدولی را بازداشت کرده‌اند. مسوولان محلی حکومت سرپرست در قندوز، تا اکنون در مورد این رویداد جزییات ارائه نکرده است. قابل ذکر است که افزایش رویدادهای جنایی در کشور نگرانی شهروندان کشور را برانگیخته است. این در حالی است که روز گذشته (یک‌شنبه، ۱۹ حوت) جسد یک کودک هفت‌ساله از ولسوالی «ارگوی»‌ این ولایت پیدا شده است. منبع گفته است که این کودک حدود دوماه پیش از شهر وحدت ولسوالی ارگو توسط یک گروه «اختطافچی» ربوده شده بود. قابل ذکر است که از زمان تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، موارد قتل مرموز به ویژه قتل‌های زنان و کودکان در بخش‌های مختلف کشور افزایش یافته است. عامل شماری از این قتل‌ها «افراد مسلح ناشناس» دانسته می‌شود و نیروهای حکومت فعلی کم‌تر از شناسایی و مجازات آنان خبر می‌دهند.

نهادهای حقوق بشری در نامه‌ای به دولت پاکستان، اخراج اجباری مهاجران اهل افغانستان را خلاف قوانین بین‌المللی و تعهدات این کشور دانسته و خواستار توقف آن شدند. این نهادها با ارسال نامه‌ای به وزارت خارجه پاکستان گفته‌اد که بسیاری از شهروندان افغانستان، به‌ویژه فعالان حقوق بشر، به دلیل خشونت و سرکوب از این کشور به پاکستان پناه برده‌اند. در نامه آمده است که مهاجرت اجباری، بازداشت، هزینه‌های گزاف برای دریافت ویزه و اخراج قریب‌الوقوع دسته‌جمعی مهاجران افغانستان، فشار زیادی بر مردم وارد کرده است. نهادهای حقوق بشری در این نامه از بازداشت و اخراج اجباری مدافعان حقوق بشر، کودکان، زنان باردار و سالمندان توسط پولیس پاکستان انتقاد کرده و خواستار توقف این روند شدند. در نامه تاکید شده است که بسیاری از افرادی که دارای ویزه‌های فعال و حقوق قانونی برای ماندن در پاکستان هستند نیز در معرض اخراج اجباری از این کشور قرار دارند. نهادهای حقوق بشری افزوده‌اند که زنان و دختران مهاجر افغانستان در زندان‌های پاکستان با «خشونت مبتنی بر جنسیت» نیز مواجه هستند. در نامه‌ای ارسالی به وزارت خارجه پاکستان آمده است که پناه‌جویان را نمی‌توان جریمه یا مجبور به اخراج کرد و از دولت پاکستان و جامعه‌ی جهانی خواسته شده که این روند متوقف شود و تضمین‌های حمایت قانونی برای زنان و دختران مهاجر افغانستان در نظر گرفته شود. در ادامه آمده است که از اخراج اجباری مهاجران جلوگیری شود و قوانین بین‌المللی در این زمینه رعایت گردد. گفتنی است که دولت پاکستان از اوایل سال جاری میلادی، روند بازداشت و اخراج پناه‌جویان افغانستان در اسلام‌آباد را تشدید کرده و در این مدت صدها نفر را بازداشت کرده‌ است. پیش از این پناه‌جویان اهل افغانستان ساکن در اسلام‌آباد پاکستان گفته بودند که شماری از بازداشت‌شدگان پس از پرداخت پول به پولیس، از بازداشت آزاد شده‌اند و برخی دیگر به دلیل عدم پرداخت پول، به افغانستان اخراج شد‌ه‌اند.

دادگاه عالی حکومت سرپرست اعلام کرده است که سه تن به شمول یک زن را در ولایت هرات در ملاءعام شلاق زده است. این دادگاه امروز (چهارشنبه، ۸ حوت) با نشر خبرنامه‌ای گفته است که این افراد به اتهام رابطه خارج از ازدواج در ولایت هرات شلاق زده شده است. در خبرنامه آمده است که این افراد هر کدام به دو سال زندان و ۳۹ ضربه شلاق محکوم کرده است. این در حالی است که حکومت سرپرست روز گذشته نیز ۱۸ تن را در ولایت خوست شلاق زده بود. قابل ذکر است که حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان بارها افراد متهم را در ملاءعام شلاق زده‌اند و شش نفر را نیز در حضور صدها تماشاگر اعدام کرده است. نهادهای بین‌‌المللی حقوق‌‌ بشری اعدام و مجازات بدنی افراد متهم را خلاف قوانین بین‌المللی و کرامت انسانی می‌دانند و خواستار توقف آن هستند.

هانا نیومن، عضو پارلمان اروپا از قطع کمک‌های آمریکا برای افغانستان ابراز نگرانی کرده و هشدار داده است که مردم در افغانستان گرسنه اند. خانم نیومن این اظهارات را در مصاحبه با خبرگزاری دویچه وله مطرح کرده و گفته است که برخی خانواده‌ها در افغانستان به دلیل فقر، مجبور هستند دختران خود را در هشت یا نه سالگی عروسی کنند و بسیاری از زنان و دختران امید خود را از دست داده‌اند، چنانچه شماری از آنان دست به خودکشی می‌زنند. این عضو پارلمان اروپا تاکید کرده است: «بعید می‌دانم اروپا بتواند خلا کمک‌های امدادی آمریکا در افغانستان را جبران کند.» همچنین وی در بخشی از صحبت‌هایش به اختلافات داخلی سران حکومت سرپرست اشاره کرده و گفته است که ممکن است آنها باهم درگیر شوند و یک دیگر را بکشند. او وضعیت افغانستان را «وحشتناک» توصیف کرد و افزود که مردم باید برای تغییر شرایط خود اقدام کنند، زیرا تاثیر فشار خارجی بر مسوولان حکومت فعلی محدود است. هانا نیومن می‌گوید که حکومت فعلی با «سیاست‌های خود» کشور را در مسیری خطرناک سوق داده‌ است. با تشدید بحران اقتصادی و ادامه انزوای جهانی حکومت فعلی، سران دولت از یک دیگر انتقاد کرده و برخی از آنان باور دارند که سیاست‌های هبت‌الله آخوندزاده، رهبر حکومت فعلی در این وضعیت نقش دارند. همچنین هانا نیومن بر لزوم افزایش فشار داخلی بر حکومت فعلی تاکید کرد و گفت که این گروه به فشارهای بین‌المللی بی‌اعتناست و تاثیر فشارهای خارجی بسیار محدود است. در حالی این عضو پارلمان اروپا بر رعایت حقوق زنان و دختران افغانستان تاکید می‌کند که حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره بر افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کردند و سپس درهای دانشگاه‌ها را نیز به‌روی دختران بستند. همچنان در تازه‌ترین اقدام، تحصیل دختران در انستیتوت‌های طبی را نیز منع کرده‌ است و به این ترتیب دختران را به‌صورت کامل از دسترسی به آموزش رسمی محروم کرده است. در کنار آن زنان و دختران از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان نیز منع شده‌اند.

منابع محلی از ولایت فاریاب می‌‌گویند که یک زن ۲۸ ساله در ولسوالی خواجه سبزپوش این ولایت که به‌تازگی توسط شوهرش طلاق داده شده بود، خودش را حلق‌آویز کرده و به زندگی‌اش پایان داده است. دست‌کم دو منبع به رسانه گوهرشاد گفته‌اند که این زن شب گذشته (یک‌شنبه، ۵ حوت) در روستای «تپه‌قشلاق» از مربوطات ولسوالی خواجه سبزپوش، در خانه‌ی پدرش خودکشی کرده است. منبع تاکید کرده است که این زن جمیله نام داشته است. منبع افزوده است که شوهر جمیله به‌تاز‌گی از ایران برگشته بود و به دلایل نامعلوم او را طلاق داده بود. منبع می‌گوید که این زن در خانه‌ی پدرش بود و در آنجا خودکشی کرده است. مسوولان محلی در فاریاب تا اکنون درباره‌ی خودکشی این زن چیزی نگفته‌اند. این در حالی است که هفته‌ی قبل نیز یک نوعروس در قندهار و یک زن جوان در کابل خودکشی کردند‌. باید گفت که میزان خودکشی زنان و دختران در سراسر افغانستان و به ویژه در ولایات شرق کشور پس از تسلط حکومت فعلی به‌طور چشم‌گیری افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

منابع محلی از ولایت ننگرهار می‌گویند که جسد یک دختر ۱۰ ساله در ولسوالی کامی این ولایت پیدا شده است. دست‌کم دو منبع گفته‌اند که جسد این دختر نوجوان روز گذشته (جمعه، ۲۶ دلو) در منطقه‌ی «چارکو» از مربوطات ولسوالی کامی پیدا شده است. منبع تاکید کرده است که این دختر با چاقو به قتل رسیده و سپس جسد او به مزرعه‌ی گندم انداخته شده و در آن‌جا توسط مردم پیدا شده است. منبع در مورد هویت این دختر ۱۰ ساله جزییات ارائه نکرده است. منبع افزود که دلیل و انگیزه‌ی قتل این دختر تا اکنون روشن نیست. مسوولان محلی حکومت سرپرست در ولایت ننگرهار تا اکنون در این مورد اظهارنظر نکرده‌اند. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

دادگاه عالی حکومت سرپرست اعلام کرده است که پنج تن را در ولایت‌های غزنی و ارزگان به اتهام‌های «رابطه‌‌ی خارج از ازدواج، لواط و قتل» در ملاءعام شلاق زده‌اند‌. این دادگاه امروز (دوشنبه، ۲۲دلو) با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود گفته است که دو تن را در ولایت غزنی به اتهام «رابطه‌ی جنسی خارج از ازدواج» در ملاءعام، ۳۹ ضربه شلاق زده‌اند. در ادامه آمده است که این افراد بر اساس فیصله‌ی دادگاه ابتدایی ولسوالی جاغوری این ولایت، به سه سال و شش ماه حبس تعزیری نیز محکوم شده‌اند. این دادگاه تاکید کرد که سه تن را در ولایت ارزگان، به اتهام‌های «لواط، قتل و تجاوز جنسی» ۳۰ و ۳۹ ضربه شلاق زده‌اند. در اعلامیه در آمده است که بر اساس فيصله‌ی دادگاه ابتدایی ولسوالی ارزگان خاص این ولایت، به دو تن از این افراد ۳۹ ضربه و یک تن دیگر، ۳۰ ضربه شلاق زده شده‌ است. همچنین این افراد، به شش ماه تا یک‌سال و شش ماه حبس تعزیری اجرایی نیز محکوم شده‌اند. این در حالی است که دادگاه عالی پنج‌شنبه‌ی هفته‌ی گذشته نیز اعلام کرده بود که ۱۳ تن به شمول يک زن را در ولایت‌های کابل، کاپیسا و پروان در ملاءعام شلاق زده‌اند. حکومت فعلی طی بیش از سه و نیم سال گذشته بارها افراد را به اتهامات مختلف در ملاءعام لت‌وکوب و شلاق زده‌اند.

منابع محلی از ولایت هرات می‌گویند که یک مرد به اسم «عبدالواحد محمدی» در شهرک المهدی جبرئیل از مربوطات ناحیه‌ی ۱۳ شهری این ولایت «سر بریده» شده است. دست‌کم سه منبع در صحبت با رسانه گوهرشاد گفته‌اند که این مرد حوالی ساعت ۶:۰۰ شام روز (پنج‌شنبه، ۱۸ دلو) در ساحه‌ی «پشت‌جوی» از مربوطات شهرک المهدی جبرئیل در ناحیه‌ی ۱۳ شهری ولایت هرات در خانه‌اش سر بریده شده است. منبع تاکید کرده است که این مرد حدود ۶۰ سال سن دارد و ابتدا مورد اصابت چندین ضربه چاقو قرار گرفته و سپس شاهرگ‌های گردنش بریده شده است. منبع افزود که عبدالواحد محمدی باشنده‌ی اصلی روستای «گزکی» ولسوالی جاغوری ولایت غزنی بود و ده سال پیش به هرات کوچ‌ کرده بود. منبع تصریح که این مرد قبلا نانوایی داشت و در این اواخر بیکار و خانه‌نشین بود، اما برخی روزها کفاشی می‌کرد. هنوز انگیزه‌ی قتل این مرد و هویت قاتل یا قاتلان او مشخص نیست. مسوولان محلی حکومت سرپرست در هرات تا اکنون در این مورد اظهارنظر نکرده‌اند. قابل ذکر است که از زمان تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر افغانستان، موارد قتل در ولایت‌های مختلف کشور افزایش چشم‌گیر یافته است.

«پروانه فیاض» بانوی ۲۹ ساله‌ی است که در کابل به دنیا آمد و سپس همراه خانواده‌اش به پاکستان مهاجرت کرد. وی سپس برای تحصیل به بنگلادش و بعد از آن به آمریکا رفت. شعر «چهل اسم» سروده‌ی «پروانه فیاض» روایت چهل دختری است که از بیم تجاوز لشکریانی که به شهر هجوم آورده‌ بودند، به کوهی پناه می‌برند و در آخر برای حفاظت از نجابت‌شان از صخره‌ای می‌پرند. بانو فیاض شعر سرودن را از سال ۲۰۱۰ میلادی آغاز کرد. جایزه ادبی فوروارد برای اولین‌بار در سال ۱۹۹۱ میلادی با هدف ترغیب و تشویق مخاطبان برای شعرخوانی و معرفی شاعران نوقلم در انگستان و ایرلند راه‌اندازی شد که هر سال سه برنده را در سه بخش بهترین مجموعه شعر، بهترین قطعه شعر و بهترین کتاب شعر به مخاطبان معرفی می‌کند. این رویداد یکی از مهم‌ترین جوایز شعر در بریتانیا می‌باشد. موفقیت شعر «چهل اسم» از خانم پروانه فیاض در رقابت‌های شعر انگلستان، از طرفی موفقیت روایت‌های زنانه افغانستان است که توانسته فراتر از بوم فرهنگی خویش خوانده شود و از طرفی موفقیت تلاش‌های زنان افغانستان است که با کسب مهارت‌های امروزی می‌توانند مخاطبان جهانی داشته باشند. پروانه در لندن بعد از سفرهای بسیار و شنیدن قصه‌های مادرش و قصه‌های دیگر مادران با زحمت بسیار دست به خلاقیت زده است و در قالب شعر به روایت قصه مادرش از گذشته پرداخته است. قصه‌ای که مادران برای دختران‌شان بارها بازگو کرده‌اند. قصه حفظ حیثیت و نباختن به حریف، قصه مقاومت علیه ظلم، قصه مادرانی که برای گریز از بغاوت و ظلم روایت شده است، قصه کوه «چهل‌دختران» که قصه محوری زنان و مردانی است که برای گریز از ظلم عبدالرحمن(خانی) بخشی از حقیقت آن دوره بوده است و امروزه قصه زندگی ما شده است تا نجابت، شرم و فداکاری را به هم نسلان ما بیاموزد. او با زبان شاعرانه‌ای در این مورد گفت:"من برنده نشده‌ام، شعری که نوشته‌ام برنده شده و کلمات و کوه‌ها و افسانه این شعر برنده شده‌اند و افسانه‌ای که از پدر و مادرم شنیده بودم، آنها برنده شده اند. من فقط آن را نوشته‌ام." «چهل دختران» روایت غم‌های مردم ارزگان است که به سبب مهاجرت‌های اجباری به اقصی نقاط کشور و حتی خارج از کشور منتقل شده است. این بار این روایت به زبان انگلیسی باز آفرینی می‌شود، تا تاریخ درد زنان این کشور را فراتر از جغرافیای فرهنگی به دیگر مخاطبانش نیز فریاد کند. سرودن و خلق کردن به زبان انگلیسی سال‌هاست که توسط مهاجرین افغان در دیگر کشورها تجربه شده است، در قالب داستان و رمان، تحقیقات و کتاب‌های تاریخی ولی زبان شعر پدیده متفاوتی است که می‌تواند احساس و اندوه دختران و زنان این کشور را به شکلی بدیع‌تر فریاد کند. زنان تا زمانی که زبان خود را نیابند و تا زمانی که خود روایت‌گر مشکلات و دردهای خود نباشند نمی‌توانند جایگاه فرهنگی و تاریخی شان را بازیابند. زنان باید بتوانند با پیدا کردن زبان فرهنگی جهانی مخاطبان جهانی پیدا کنند. آنچه را که بسیاری از شاعران و نویسندگان انجام می‌دهند تا فیلم سازان و عکاسان، کار ارزشمند و ماندگاری است برای رساتر ساختن صدای زنان و بازگو کردن روایت‌های گم شده زنان در تمام فرهنگ‌ها و خرده فرهنگ‌های جهانی. موفقیت شعر «چهل اسم» از خانم پروانه فیاض در رقابت‌های شعر انگلستان، از طرفی موفقیت روایت‌های زنانه افغانستان است که توانسته فراتر از بوم فرهنگی خویش خوانده شود و از طرفی موفقیت تلاش‌های زنان افغانستان است که با کسب مهارت‌های امروزی می‌توانند مخاطبان جهانی داشته باشند و تلاش‌های‌شان مورد توجه قرار بگیرد. افغانستان گنجینه‌ی ذخایر فرهنگی است، هزاران داستان و قصه بومی که ظرفیت بازگو شدن و شعر شدن را دارد، در دل این خاک نهفته است. با توجه به تکثر فرهنگی در کشور می‌شود بسیاری از روایت‌های ناب بومی را به شعر و اثر ادبی تبدیل کرد و وضعیت زنان کشور را با زبان زنانه روایت کرد. در گفت‌وگویی که به زبان فارسی با پروانه شد، از مهاجرت‌های پی در پی خود و خانواده‌اش گفت و این که با ترک وطن و زادگاهش، مجبور به عادت کردن در کشوری دیگری و فرهنگی دیگر شد. زبان اول او فارسی است و می‌گوید وقتی تخیل می‌کند و فکر می‌کند و به خاطراتش سر می‌زند، همه با زبان فارسی پیوند دارند، اما با یادگرفتن زبان انگلیسی، توانسته زبانی برای ابراز خودش را پیدا کند. زبانی که به گفته او دارای سادگی و شفافیت است و امکان دسترسی به کار او را برای مخاطبان بیشتری در جهان فراهم می‌کند. می‌گوید به شکلی که برایش زمینه یادگیری انگلیسی مهیا شد، زمینه آموزش فارسی و زبان دیگری مهیا نبود. پروانه می‌گوید در کودکی شعرهای مولانا جلال الدین محمد بلخی را می‌خوانده است. به نظر او شعر معنی بخشیدن به چیزهایی است که بدون شعر معنایی ندارند و زندگی روزمره او با شعر معنی پیدا می‌کند. پروانه می‌گوید با شعر در حالی که از نوستالژی فرار می‌کند، می‌خواهد در زمان حال باقی بماند. یکی از سوژه‌های اصلی شعر پروانه مادر اوست. پروانه به این باور است که او همیشه یک شاعر بوده است ولی فقط اخیراً توانسته بنویسد. شعری که پروانه را برنده جایزه هزار پوندی فوروارد کرد، روایت چهل زنی است که به خاطر حفظ حیثیت و آبروی شان از صخره‌ای می‌پرند. این شعر زبانی ساده دارد و دارای ایماژ و استعاره‌هایی هم هست. پروانه می‌گوید در این شعر زنان به کوه‌ها بیشتر از آدم‌ها اعتماد کرده‌اند. پروانه امیدوار است پس از اتمام دوره دکترا مجموعه شعرش چاپ شود. او روی این مجموعه از ۲۰۱۲ به این طرف کار می‌کند. تم اصلی شعرهای او زنان، جنگ و حضور خود شاعر در میان این دوتا است. پروانه، این مجموعه شعرش را به مادرش و به نادیا انجمن تقدیم خواهد کرد. نادیا انجمن، شاعر هراتی که چند سال پیش به طور مرموزی در غرب افغانستان درگذشت، از شاعران محبوب اوست. او که در سال ۲۰۰۵ به افغانستان سفر کرده بود، خبر "کشته شدن" نادیا انجمن را شنید و به شدت تحت تاثیر آن قرار گرفت. او می‌گوید:"از این رویداد به شدت ترسیدم. چرا که کسی به خاطر نوشتن شعر کشته شده بود. در آن زمان شعر نمی‌نوشتم ولی این رویداد تا همیشه در ذهنم ماند." کمی بعدتر او باشعرهای نادیا انجمن آشنا شد ولی همیشه داستان زندگی او برایش مهم بود. پروانه حالا مجموعه‌ای از شعرهای خانم انجمن را به انگلیسی برگردانده است و قرار است منتشر کند.