بسیاری از زنان در دوران بارداری و زایمان به هموروئید یا بواسیر  مبتلا می‌شوند. اگر سابقه خانوادگی دارید، اغلب در حین اجابت مزاج فشار می‌آورید یا یبوست یا اسهال طولانی مدت (مزمن) دارید، ممکن است به هموروئید مبتلا شوید. علائم ممکن است شامل خون در مدفوع، درد در اطراف مقعد یا خارش باشد. هموروئید چیست؟ هموروئید وریدهای متورم در کانال مقعد هستند. این مشکل رایج می‌تواند دردناک باشد، اما معمولاً جدی نیست. سیاه‌رگ‌هامی‌توانندد در داخل کانال مقعد متورم شوند و هموروئید داخلی ایجاد کنند. یا می‌توانند در نزدیکی دهانه مقعد متورم شوند و هموروئید خارجی تشکیل دهند. شما می‌توانید هر دو نوع را داشته باشید، بواسیر یا هموروئید یکی از بیماری‌های دستگاه گوارش است که باعث ایجاد زائده‌ی در قسمت خروجی مقعد می‌شود. در بواسیر ورید‌های ناحیه تحتانی راست‌روده و مقعد متورم و بزرگ می‌شود و کشیدگی دیواره این عروق باعث تحریک می‌شود. توجه داشته باشید که هموروئید در زنان باردار شیوع بیشتری دارد. همچنین با افزایش سن احتمال ابتلا به هموروئید بیشتر می‌شود. گرچه هموروئید دردناک و ناخوشایند است، اما به‌راحتی قابل پیشگیری و درمان است. به دلیل اینکه هموروئید با گذشت زمان بدتر می‌شود، پزشکان پیشنهاد می‌کنند به‌محض ظاهر شدن باید درمان شود. گاهی اوقات برای درمان بواسیر به دارو و عمل جراحی نیاز است. انواع هموروئید    بواسیر داخلی بواسیر داخلی در عمق راست‌روده ایجاد می‌شود و از بیرون قابل مشاهده نیست. در اغلب مواقع این نوع بواسیر بدون درد است و اکثراً خونریزی مقعدی اولین علائم این بیماری است. زور زدن یا فشار آوردن در برخی از مواقع بواسیر داخلی را تحت فشار قرار می‌دهد که منجر به خارج شدن از مقعد می‌شود. به این حالت «بواسیر برجسته» گفته می‌شود و می‌تواند بسیار دردناک باشد بواسیر خارجی: بواسیر خارجی در زیر پوست اطراف مقعد ایجاد می‌شود، به همین جهت قابل مشاهده است. از آنجا که عصب‌های حساس‌تری در این قسمت از بدن وجود دارد، در حالت عادی هم دردناک است. در این صورت وارد شدن فشار هنگام دفع مدفوع ممکن است منجر به خونریزی شود. چه چیزی باعث هموروئید می‌شود؟ بواسیر معمولاً به دلیل فشار بیش از حد بر وریدهای ناحیه لگن و رکتوم ایجاد می‌شود. نشستن طولانی مدت روی توالت یا زور زدن برای اجابت مزاج فشاری ایجاد می‌کند که باعث متورم شدن و کشیدگی این سیاه‌رگ‌ها می‌شود. مواردی که می‌توانند منجر به هموروئید شوند عبارت‌اند از یبوست، بارداری و اضافه‌وزن. بارداری. عوارض ناشی از یبوست مزمن داشتن سابقه خانوادگی هموروئید علائم بیماری شایع‌ترین علائم هموروئید داخلی و خارجی خونریزی در هنگام اجابت مزاج، خارش و درد رکتوم است. ممکن است بعد از اجابت مزاج رگه‌هایی از خون روی دستمال توالت یا خون در کاسه توالت پیدا کنید. زنان اغلب به دلیل فشار بارداری، تغییرات هورمونی و زایمان دچار هموروئید می‌شوند. با این‌حال علائم بواسیر در زنان و مردان تفاوت چندانی ندارد. تنها تفاوت موجود در عوامل خطر نهفته آن‌ها است. برخی از تحقیقات نشان می‌دهد زنان گاهی بیشتر از مردان دچار نشت مدفوع یا حرکات دردناک روده خواهند شد. همچنین هرچند نادر اما امکان بروز علائمی همچون کم‌خونی مثل ضعف و رنگ‌پریدگی به دلیل خونریزی شدید وجود دارد چگونه تشخیص داده می‌شوند؟ پزشک شما می‌تواند با پرسیدن در مورد سلامت گذشته خود و انجام یک معاینه فیزیکی متوجه شود که آیا هموروئید دارید یا خیر. پزشک ممکن است رکتوم شما را با یک انگشت دستکش دار یا یک دوربین روشن معاینه کند. اگر دلیل واضحی برای مشکلات شما نشان نداد، پزشک ممکن است آزمایش‌های دیگری را انجام دهد. پیشگیری تعدادی از اقدامات پیشگیرانه توصیه می‌شوند مانند: پرهیز از نشستن‌های مکرر و طولانی‌مدت، پرهیز از فشار آوردن به‌هنگام دفع، درمان یبوست و اسهال، داشتن رژیم غذایی دارای فیبر فراوان و نوشیدن مایعات زیاد یا دریافت مکمل‌های فیبردار، و انجام تمرینات ورزشی کافی. گذاشتن زمان کمتر برای تلاش برای دفع مدفوع، پرهیز از مطالعه در دستشویی، کم کردن وزن برای افراد دارای اضافه وزن و پرهیز از برداشتن اشیای سنگین نیز توصیه شده است. نوشیدن آب و مایعات زیاد در طول روز. درمان در اکثر مواقع با اقدامات ساده و ابتدایی می‌توانید علائم ناشی از بواسیر را درمان کنید. در برخی از مواقع ممکن است نیاز به درمان با دارو باشد، در مرحله نهایی و عدم پاسخ به هیچ درمانی، بیمار نیاز به جراحی خواهد داشت که تمامی موارد با تشخیص پزشک انجام می‌شود. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

دنیا گاه مکانی پر از استرس است و این فشارهای روحیِ غیرقابل کنترل، بطور ناخواسته بر ذهن و زندگی انسان تاثیر می‌گذارد. با این حال یک چیز وجود دارد که می‌توان بر آن «کنترل» داشت و به بهبود حال روحی خود کمک کرد؛ کنترل بر لباس‌هایمان. کارن پین، روانشناس بریتانیایی و از نظریه پردازان «روانشاسی مد» می‌گوید: «آنچه می‌پوشیم بر احساسات ما تأثیر می‌گذارد؛ به طوری که می‌تواند افکار و قضاوت‌های ما را تغییر دهد.» علاوه بر این، لباس‌هایی که می‌پوشید می‌تواند به طور قابل توجهی بر ذهنیت، عزت نفس و اعتماد به نفس کلی شما تأثیر بگذارد. در گذشته از رنگ‌ها برای درمان استفاده می‌کردند (کروموتراپی) و اکنون نیز همچنان این باور وجود دارد که رنگ‌هایی که اطراف ما را احاطه کردند، می‌توانند تأثیر زیادی بر روان ما داشته باشند. مثلا مطالعات نشان داده که رنگ‌های زرد، صورتی و قرمز بر خلق و خوی ما اثر نشاط بخشی دارند و آبی باعث می‌شود احساس آرامش بیشتری کنیم. الن آلبرتسون، روانشناس و استاد معالجه به روش «ریکی» که نوعی پزشکیِ مکمل با منشائی ژاپنی است نیز به این موضوع اشاره دارد که هر رنگ دارای ارتعاش انرژی متفاوتی است و با مرکز انرژی خاصی در بدن یا چاکرا مرتبط است. برای مثال، رنگ قرمز با احساس ثبات و امنیت، نارنجی با خلاقیت و نیلی با شهود مرتبط است. آلبرتسون می‌گوید: «رنگ سبز آرامش‌بخش است، بنابراین پوشیدن سبز ممکن است باعث شود احساس آرامش بیشتری کنید و کمتر مضطرب شوید. آبی تمایل به آرامش دارد، بنابراین پوشیدن آن نیز ممکن است به شما کمک کند کمتر استرس داشته باشید. در مقابل قرمز محرک است و زرد می‌تواند انرژی را افزایش دهد.» البته برای انتخاب رنگ لباس باید به باورهای فرهنگی نیز توجه کرد تا در جامعه دچار مشکلات دیگری نشد. مثلا رنگ قرمز در چین نشانه خوش شانسی است اما در نیجریه کاملا برعکس آن است. همچنین در اوایل دهه ۱۹۰۰ میلادی زمانی که لباس‌های کودک برای اولین بار بر اساس جنسیت تقسیم شدند، از والدین خواسته می‌شد تا پسران خود را صورتی بپوشانند زیرا رنگ صورتی «قوی» بود؛ در مقابل رنگ آبی ملایم‌ مختص دختران بود. مشکی نپوشید تا کمتر تهاجمی به نظر برسید تحقیق بویاتزیس و وارگز در سال ۱۹۹۴ درباره ترجیحات رنگی کودکان نشان داده بود که رنگ‌های روشن، بیشتر با احساسات مثبت مانند شادی و هیجان مرتبط هستند و رنگ‌های تیره مانند قهوه‌ای و مشکی، بیشتر با احساسات منفی مانند غم و عصبانیت. مطالعات همچنین نشان داده افرادی که در محیط‌های کاریِ رنگارنگ‌تر کار می کنند هوشیارتر و شادتر از افرادی هستند که در محیط هایی با تسلط رنگ‌های قهوه‌ای و خاکستری و سیاه کار می‌کنند. مارک جی فرانک و توماس گیلوویچ، اساتید برجسته ارتباطات و روانشناسی در ایالات متحده نیز تحقیقی را در سال ۱۹۸۸ منتشر کرده بودند که نشان می‌داد دست‌کم در ورزش، تیم‌هایی که لباس‌های سیاه می‌پوشند، به طور قابل توجهی بیشتر از تیم‌هایی که لباس غیرسیاه پوشیده بودند، به دلیل رفتارهای تهاجمی جریمه می‌شوند. راسل هیل و روبرت بارتون، محققان انسان شناسی در دانشگاه دورهام ایالات متحده نیز در تحقیقی در سال ۲۰۰۵ دریافتند که پوشیدن لباس‌ها به رنگ قرمز می‌تواند به افراد در موقعیت‌های رقابتی مزیت بدهد. این مطالعه از این واقعیت استفاده کرد که در طول بازی‌های المپیک ۲۰۰۴ میلادی به رقبای چهار رشته ورزشی (بوکس، تکواندو، کشتی فرنگی و کشتی آزاد) به طور تصادفی لباس‌های قرمز یا آبی داده شد. محققان با تکیه به یک الگوی آماری معنادار دریافتند که رقبای قرمز پوش، برنده مسابقات بیشتری شدند. این نتیجه حتی زمانی که سطح مهارت‌ها کنترل می‌شوند نیز به دست می‌آید و نشان می‌دهد که رنگ قرمز ممکن است اعتماد به نفس را افزایش دهد. تاثیر رنگ‌ها بر رفتارتان را یادداشت کنید اهمیت ارتباط بین لباس‌های ما و وضعیت ذهنی ما باعث شده که اصطلاح «لباس‌های دوپامینی» رایج شود؛ یعنی لباس پوشیدن به گونه‌ای که شما را شاد و خلق و خوی شما را بهتر کند. الیزابت لومباردو، روانشناس و نویسنده آمریکایی معتقد است که «برای استفاده از تکنیک لباس‌های دوپامینی، باید نسبت به خلق و خو و سبک لباس پوشیدن خود آگاهی داشته باشیم.» او می‌گوید: «اولین قدم در این راه، این است که همانطور که دفترچه‌ای برای برنامه رژیم غذایی خود دارید و آن را کنترل می‌کنید، یک دفتر خاطرات برای لباس‌هایتان داشته باشید. به این ترتیب درک خواهید کرد که چه لباس‌هایی به شما احساس راحتی بیشتری می‌دهند و چه لباس‌هایی را اگرچه دوست دارید، اما هرگز در آنها احساس آسودگی نمی‌کنید.» بهره گیری از مُد الیزابت لومباردو یادآوری می‌کند که «وقتی افراد استرس دارند، تمایل دارند بارها و بارها یک لباس را بپوشند.» تحقیقاتی که نتیجه آن از سوی انستیتوی ملی سلامت ایالات متحده منتشر شده نیز نشان می‌دهد که امتحان کردن چیزهای جدید می‌تواند برای سلامت روان مفید باشد. به همین دلیل است که در برخی کشورها، بطور ویژه به شیوۀ پوشش به عنوان راهی برای شادتر شدن مردم توجه می‌شود؛مثلا در اسکاندیناوی. دکتر مارتا بک، استاد دانشگاه هاروارد و جامعه شناس در این باره می‌گوید: «زنان در سوئد و نروژ در طول زمستان تنها حدود شش ساعت در معرض نور خورشید هستند. بنابراین آنها از مد برای مبارزه با احساسات افسردگی و بی‌حالی که ممکن است از روزهای بسیار تاریک و سرد ناشی شود استفاده می‌کنند.» مزایای مد فراتر از لباس پوشیدن است. مد راهی برای مردم برای ابراز خلاقیت، انگیزه‌ای برای مراقبت از خود همچنین یادآوریِ فیزیکی به خودتان است که «شما مهم هستید.» بنابراین اگرچه هیچ درمان سریعی برای افسردگی وجود ندارد، اما احتمالا در کمد شما چیزهایی وجود دارد که ممکن است از نظر راوانشناختی برای بهتر شدن حالتان مفید باشد. افرادی که افسرده هستند علاقه خود را به بسیاری از چیزهایی که قبلاً از آنها لذت می‌بردند از دست می‌دهند؛ و این می‌تواند شامل مد و تمایل به ارائه خود در بهترین شکل ممکن نیز بشود. در این حالت، لباس‌ها با عجله و کمترین زمان ممکن پوشیده می‌شوند و معمولا نیز صرفا برای راحتی و حتی گاه اتو نکشیده و چروک استفاده می‌شوند. در یکی از تحقیقات کارن پاین نشان داده شد که زنان عموما لباس‌های مورد علاقه خود را که از پارچه‌های روشن و زیبا دوخته شده بودند، هنگام شادی می‌پوشند و در مقابل، در هنگام افسردگی تمایل به پوشیدن تاپ‌های گشاد و شلوار جین دارند.

زویا پیرزاد، نویسنده و داستان‌نویس معاصر ایرانی، در سال ۱۳۳۱ از مادری ارمنی و پدری روس‌تبار در شهر آبادان به دنیا آمد و دوران تحصیل را نیز در همان شهر گذراند. وی بعدها در پی مهاجرت به تهران، در این شهر ازدواج کرد و از این ازدواج صاحب دو فرزند به نام‌های ساشا و شروین شد. پیرزاد فعالیت‌های ادبی خود را با ترجمه آغاز نمود که از جمله‌ی آثار او در این دوره می‌‌توان به ترجمه‌ی کتاب‌های «آلیس در سرزمین عجایب» اثر لوییس کارول و «آوای جهیدن غوک» اشاره کرد. کتاب چراغ ها را من خاموش می کنم نوشتهٔ زویا پیرزاد تاکنـون به زبـان‌های آلمانـی، ترکـی، یونـانـی، فرانسـوی، انگلیسی، چینی و نروژی ترجمه و منتشر شده است. موضوع اصلی این داستان یک‌نواختی زندگی یک زن خانه‌دار و خستگی از این روزمرگی‌ها و دل‌بستن به مرد همسایه‌ای است که فکر می‌کند دنیای بهتری برای او به ارمغان خواهد آورد. افتخاراتی که کتاب چراغ ها را من خاموش می کنم کسب کرده به این شرح است: برنده‌ٔ جایزه‌ٔ بیستمین دوره‌ٔ کتاب سال جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان بهترین رمان - سال ۱۳۸۱ برنده‌ٔ لوح تقدیر نخستین دوره‌ٔ جایزه‌ٔ ادبی یلدا - سال ۱۳۸۱ برنده‌ٔ جایزه‌ٔ مهرگان ادب به‌عنوان بهترین رمان - سال ۱۳۸۱ برنده‌ٔ دومین دوره‌ٔ جایزه‌ٔ بنیاد هوشنگ گلشیری به‌عنوان بهترین رمان - سال ۱۳۸۱ بخشی از کتاب چراغ ها را من خاموش می کنم: رمان داستان زنی است ارمنی به نام کلاریس که در دههٔ چهل آبادان به همراه خانواده؛ آرتوش همسرش، پسر بزرگش آرمن و دوقلوهای دخترش آرسینه و آرمینه زندگی می‌کند. مادر و خواهرش و دوستان دیگری هم در زندگی او در حال رفت‌وآمدند. زندگی روال عادی خود را دارد، همراه با دل‌مشغولی‌های زنانهٔ کلاریس. تا اینکه همسایه‌ی جدیدی در آن طرف خیابان پیدایش می‌شود و به واسطه‌ی دوستی فرزندان کلاریس با دختر آن‌ها امیلی، رفت‌وآمد خانوادگی هم شکل می‌گیرد و در کنار دیگر مسائل زندگی کلاریس، حالا یک ارتباط عاطفی هم در ذهن او نسبت به پدر امیلی پیدا شده است و روال عادی و روزمرگی کلاریس را تحت شعاع قرار می‌دهد. دیگر زندگی برای او مانند گذشته نیست و رویکردهای جدیدی پیش رویش باز می‌شوند. راوی کلاریس است. زنی که در زندگی معمولی خود غرق شده است. او با آشپزی و گذراندن بیشترین وقت خود در آشپزخانه، با نظافت روزانه‌ی خانه، خیاطی، خرید خانه، درس بچه‌ها، تربیت آن‌ها و مهمانی‌های گاه‌وبی‌گاه زندگی می‌کند. بزرگترین مشکلات کلاریس؛ رابطه با همسرش، مادر بهانه‌گیرش، خواهر مجردش که همیشه دنبال شوهر می‌گردد، درس و مشق بچه‌ها و دعواهایشان و سیاسی‌بازی‌های هرازگاهی همسرش است. اما زندگی برای او با ورود همسایهٔ جدید، وارد مرحلهٔ تازه‌ای می‌شود و آشفتگی‌های جدید و ناشناخته را با خود به زندگی کلاریس سرازیر می‌کند. داستان از زبان کلاریس روایت می‌شود و این اول شخص بودن روایت داستان، باعث می‌شود بیشتر با درونیات او آشنا شویم و به جدال‌های درونی او پی ببریم. مانند زمانی که از کشمکش‌های ورهای چپ و راست درونش برایمان می‌گوید. با اینکه در ظاهر او را مادری آرام می‌بینیم که همه چیز را مدیریت می‌کند، اما روزمرگی‌ها عمق زندگی‌اش را از هم پاشیده است. از اواسط داستان و با ورود امیل سیمونیان به خانواده و همنشینی با او و احساس علاقه‌ای که ایجاد می‌شود (البته این علاقه در ذهن و دل اوست و تا آخر هم پنهان می‌ماند) کلنجارهای درونی برای کلاریس شروع می‌شود. بزرگترینش اینکه حواسش به همه چیز بوده به جز خودش. هوشیاری و اهل ادب و شعر بودن امیل در تضاد با بی‌توجهی آرتوش، برای کلاریس نوعی توجه ویژه محسوب می‌شود. او انگار برای دیگران نامرئی است از بس که همیشه بوده است. ناگهان چشمانش باز شده است، (نمونه‌اش در شبی که مهمانی دارند و هیچ کس متوجه شام نخوردن او نمی شود به جز امیل) این وجود داشتن به او هجوم می‌آورد. حالا می‌خواهد باشد و حتی اگر شده به دنبال خواسته‌هایش هم برود. اما او زنی متاهل است و این شک و تردید تا آخر داستان با او می‌ماند. در میان تقابل عشق و تعهد، نویسنده هشدارهایی می‌دهد؛ مانند وقتی که می‌فهمد دختر همسایه به زور به پسرش آرمن سرکه خورانده، خوابی که می‌بیند و فردای آن برای آرامش به کلیسا می‌رود و یا روز حملهٔ ملخ‌ها. همهٔ این موارد باعث شناخت بیشتر کلاریس از خودش و عشقی که او را درگیر کرده و مسئولیتش در قبال خانواده می‌شود. نویسنده با توانایی بالای خود داستانی بسیار خوش‌خوان خلق کرده است. قصه‌ای ساده اما با جزئی‌نگری‌های زیاد، ظرافت و توصیف دقیق همه چیز؛ خانه، فضا، خیابان، آشپزخانه، راه باریکه، باغچه، در فلزی، مدرسه، فروشگاه‌ها، عشق پس نوجوان به دختر همسایه، اسباب‌بازی بچه‌ها، پوشش‌ها، مدل موها، تل و کش مو، حملهٔ ملخ‌ها، رنگ‌ها و حتی بوها. همه و همه روایت را به نوعی تصویرنگارانه کرده است. کدهایی هم در داستان وجود دارد که به مخاطب برای فهم بیشتر داستان کمک می‌کنند و اطلاعات بیشتری می‌دهند. مانند آشپزخانه، که داستان از آنجا شروع می‌شود و کلاریس بیشتر وقت‌ها آنجاست و به نوعی در آن زندانی است. اما زندانی که برای او احساس امنیت دارد. با اینکه او را در خود بلعیده است. همین‌طور واژهٔ چراغ که بارها در متن به آن اشاره می‌شود. به طور مثال وقت‌هایی که آرتوش متوقعانه می‌پرسد: «چراغ‌ها را تو خاموش می‌کنی یا من؟» جمله‌ای که نشان از زندگی کلاریس در مقام زن خانه‌دار و یک مادر دارد. وقتی با اطمینان می‌گوید «من». و پنجره به عنوان رابطی میان دنیای بیرون و درون خانه. زویا پیرزاد با این رمان ساده اما تاثیرگذار، ما را وارد دنیای زنانگی می‌کند. از زنی می گوید که به قول خانم نورالهی از بسیاری از زنان دیگر جلوتر است و آگاهی‌های زیادی دارد. اما با این‌حال شجاعت رویارویی با مسائلی که برایش پیش می‌آید را ندارد، تا یک شب که همه را رها می‌کند و به خیابان می‌گریزد. در این رمان چندین زن دیگر هم هستند با شخصیت‌های متفاوت که هر کدام را می‌توان به نوعی نمادی از زنان جامعه دانست. نویسنده ما را به دنیای درونی کلاریس و احساسات خصوصی او می‌برد و از میانه‌های داستان جرقه‌هایی از دگرگونی‌های اندیشه و تفکر دربارهٔ هویت زنانه و نقشش در زندگی را نشان می‌دهد. نشانه‌هایی رخ می‌دهد از تلاش او برای اینکه زندگی‌اش را آنگونه که می‌خواهد بسازد. مانند موقعی که در باشگاه به وقت غذا خوردن، دعوت خانم نورالهی را برای شرکت در جلسهٔ حقوق زنان می‌پذیرد. مرد همسایه درست وقتی که کلاریس گمان می‌کند برای ابراز عشق به او به خانه‌اش آمده، از ازدواج با ویولت، دختر خالهٔ گارنیک که از دوستانشان هستند، صحبت می‌کند و در پایان داستان بی‌صدا و اسرارآمیز همان‌گونه که آمده‌اند ناپدید می‌شود و دنیای بهتری که کلاریس گمان می‌کرد با آمدن او برایش مهیا شده هم گم می‌شود. اما دیگر زندگی برای کلاریس با زندگیش قبل از آمدن همسایهٔ جدید فرق کرده است. به نوعی برای همه فرق کرده است؛ آرمن از فکر امیلی بیرون آمده، آرتوش پیشنهاد آمدن مادرش به خانهٔ آن‌ها را می‌دهد و برایش گلدان گل نخودی می‌خرد و از غذایش تعریف می‌کند، خواهرش دیگر پشت سر دیگران حرف نمی‌زند. او به همسرش اعتراض می‌کند و سرش داد می‌زند، کاری که قبل از آن هیچ وقت انجام نداده است. یا لباس‌هایی را می‌پوشد که سال‌ها در کمد مانده بودند. آنقدر فرق کرده که می‌گوید: «مثل باد ملایمی که آمد و برای آن وقت آبادان عجیب بود». «دوروبر را نگاه کردم و  فکر کردم این شهر گرم و ساکت و سبز را دوست دارم». در ۸ آذر ماه ۱۴۰۲ ششمین جلسه آنلاین نقد و بررسی کتاب، راس ساعت ۹ شب آغاز شد. در این جلسه خانم مریم عابدی استادیار قلم زن، ضمن خوش‌آمدگویی به شرکت‌کنندگان، صحبت دربارهٔ نویسنده کتاب، خانم زویا پیرزاد را آغاز کردند و با معرفی کتاب‌ها و جوایزی که ایشان به دست آورده اند، اطلاعاتی را خدمت اعضا ارائه کردند. سپس به پاره‌ای از ویژگی‌های نوشتاری زویا پیرزاد اشاره کردند و از دغدغه‌های ایشان درباره مسائل زنان سخن گفتند. در ادامه هم‌خوانان کتاب نظرات خود را درباره کتاب ارائه کردند. در ادامه و در بخش دوم صحبت‌های خانم عابدی، صحبت دربارهٔ کتاب «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» آغاز شد. ضمن مروری بر داستان کتاب، در ارتباط با مواردی که نویسنده در خلال این داستان درباره مسائل زنان و دل‌مشغولی‌های ایشان مطرح کرده‌اند صحبت شد. و در آخر به نکات آموزشی پرداخته شد که با دقت و تمرکز در این اثر نویسنده می‌توان آموخت.