رینا امیری، نماینده ویژه آمریکا در امور زنان و حقوق بشر در افغانستان میگوید که حکومت سرپرست با سیاست ممنوعیت دختران و زنان از آموزش، آینده کشور را «تباه» کرده است. خانم امیری این اظهارات را در حساب کاربری ایکس خود مطرح کرده و گفت: «افغانستان بهعنوان تنها کشور جهان است که این سیاستهای افراطی در آن اعمال میشود و در انزوا باقی مانده است.» وی تاکید کرد که در پی این سیاست حکومت سرپرست، رویاهای دختران و زنان در افغانستان «شکسته» شده است. همچنین در ماه حمل سال جاری نیز نماینده ویژه آمریکا در امور زنان و حقوق بشر در افغانستان بسته بودن مکاتب دخترانه بالاتر از صنف ششم توسط حکومت فعلی را «دلخراش» خوانده بود. او گفته بود که احکام «تبعیضآمیز و بیامان» حکومت سرپرست علیه زنان و دختران، افغانستان را فقیر و وابسته به کمکها نگه میدارد. این در حالی است که ۱۰۰۰ روز از نخستین دستور حکومت فعلی برای ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم و حدود ۶۰۰ روز از بسته شدن دروازه دانشگاهها به روی دختران میگذرد. همچنین چند روز قبل یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده بود که با گذشت ۱۰۰۰ روز از ممنوعیت دختران بالاتر از صنف ششم از آموزش در افغانستان تحت کنترول حکومت فعلی، آنان سه میلیارد ساعت درسیشان را از دست دادهاند.
برچسب: رسانه گوهرشاد
کمیته بینالمللی المپیک (آیاوسی) در تازهترین مورد اعلام کرده است که در المپیک پاریس ۲۰۲۴، شش ورزشکار از افغانستان بهشمول سه زن و سه مرد درشتههای مختلف اشتراک خواهند کرد. مارک آدامز، سخنگوی کمیته بینالمللی المپیک این موضوع را در یک نشست خبری مطرح کرده و گفته است که ورزشکاران مرد افغانستان در رشتههای دوش، شنا و جودو رقابت خواهند کرد. مارک آدامز میگوید که زنان ورزشکار افغان در رشتههای دوش و بایسکیلرانی شرکت خواهند کرد. وی افزود که تشکیل تیم مبتنی بر جنسیت پیامی برای حکومت سرپرست است که دسترسی زنان و دختران افغانستان را به ورزش محدود کردهاند. او تاکید کرد: «ما به صراحت اعلام کردیم که یک تیم برابر جنسیتی میخواهیم و این چیزی بود که به آن دست یافتیم.» آدامز میگوید که به هیچ یکی از مقامهای حکومت فعلی اجازه حضور در المپیک پاریس ۲۰۲۴ داده نخواهد شد. سخنگوی کمیته بینالمللی المپیک گفت: «در خود پاریس جایی برای مقامهای حکومت فعلی وجود نخواهد داشت. هیچ نمایندهای از حکومت افغانستان برای بازیهای المپیک ۲۰۲۴ اعتبار نخواهد داشت.» این در حالی است که پیشتر کمیته بینالمللی المپیک اعلام کرده بود که در حال مذاکره با کمیته ملی المپیک افغانستان و همچنان مقامهای ورزشی با هدف رفع محدودیتهای فعلی برای دسترسی زنان و دختران جوان به ورزش در کشور است. باید گفت که قرار است المپیک ۲۰۲۴ از ۲۶ جولای تا ۱۱ آگست (۵ تا ۲۱ اسد) و پارالمپیک پاریس ۲۰۲۴ هم از ۲۸ آگست تا ۸ سپتامبر (۷ تا ۱۸ سنبله) در شهر پاریس، پایتخت فرانسه، برگزار شود. قابل ذکر است که ورزش افغانستان نیز از اقدامات سختگیرانه حکومت فعلی در امان نمانده و تمام رشتههای ورزشی در بخش زنان با محدودیتهای شدید مواجه شده است.
نویسنده: مهدی مظفری در دنیای امروز، گوشیهای هوشمند به حدی در تار و پود زندگی ما تنیده شدهاند که به سختی میتوان تصور کرد بدون آنها روزمان را چگونه سپری میکردیم. اما این وابستگی بیحد و حصر، پیامدهای ناخوشایندی را نیز به همراه دارد. از تصادفات رانندگی و اختلالات خواب گرفته تا مشکلات در روابط و انزوا، شواهد نشان میدهد که گوشیهای هوشمند نقشی انکارناپذیر در بسیاری از اتفاقات ناگوار ایفا میکنند. شاید به نظر برسد که جامعه به نقطه اوج انتقاد از وسایل دیجیتال رسیده است. اما در میان این هیاهو، یک مسأله کلیدی همچنان مغفول مانده است: تاثیر مخرب گوشیهای هوشمند بر رشد کودکان. برخلاف تصور رایج، مشکل اصلی اعتیاد کودکان به این دستگاهها نیست، بلکه حواسپرتی والدین است. مطالعات نشان میدهد که با وجود افزایش زمان حضور فیزیکی والدین در کنار فرزندانشان، کیفیت تعاملات به شدت کاهش یافته است. در حالی که مادران امروزی به طور قابل توجهی بیشتر از مادران نسلهای گذشته در خانه حضور دارند، اما توجه آنها به طور فزایندهای معطوف به صفحه نمایش گوشیهایشان است. این امر منجر به کاهش تعامل عاطفی بین والدین و فرزندان، کمبود توجه و عدم پاسخگویی مناسب به نیازهای عاطفی کودکان میشود. عواقب این بیتوجهی میتواند جبرانناپذیر باشد. کودکانی که از محبت و توجه کافی عاطفی محروم میشوند، در معرض خطر ابتلا به مشکلات روحی و روانی، اختلالات رفتاری و ضعف در مهارتهای اجتماعی قرار دارند. در حالی که بیتوجهیِ گاهبهگاه والدین میتواند فرصتی برای یادگیری استقلال به کودک بدهد، بیتوجهیِ مزمن، پیامدهای مخربی بر سلامت روان و عزت نفس او خواهد داشت. اعتیاد به گوشیهای هوشمند، با علائمی مشابه اعتیاد به مواد مخدر، باعث میشود والدین حواسشان پرت شده و به نیازهای عاطفی فرزندشان بیتوجهی کنند. این بیتوجهی میتواند منجر به خشم، سوءتفاهم و در نهایت، آسیب به رابطه والدین و فرزند شود. جداییهای کوتاهمدت و برنامهریزیشده، هم برای والدین و هم برای کودکان، میتواند مفید باشد. این امر به کودکان استقلال و به والدین فرصتی برای رسیدگی به امور خود میدهد. اما بیتوجهیِ مداوم، که در آن والدین با وجود حضور فیزیکی در کنار فرزند، از نظر عاطفی غایب هستند، پیامدهای بسیار مخربتری دارد. فرستادن کودک به بازی یا درخواست تمرکز نیمساعته برای انجام کاری، رفتاری طبیعی و قابل قبول از سوی والدین است. اما مشکل زمانی بهوجود میآید که حضور والدین تحتالشعاع اعلانها و وسوسههای گوشیهای هوشمند قرار میگیرد. این امر، الگوی بیثبات و غیرقابل پیشبینیای از مراقبت را به کودک ارائه میدهد که میتواند منجر به اضطراب، ناامنی و عزت نفس پایین در او شود. ما در دام بدترین مدل فرزندپروری گرفتار شدهایم: از یک سو، از نظر فیزیکی در کنار فرزندانمان هستیم و استقلال آنها را محدود میکنیم، و از سوی دیگر، از نظر عاطفی غایب هستیم و به نیازهای آنها توجه نمیکنیم. این بیتوجهیِ سمی، میتواند تاثیرات مخربی بر فرزندانمان داشته باشد. در اینجا به برخی از این تأثیرات اشاره میکنیم: کاهش تعامل و ارتباط با کودک: زمانی که والدین غرق در دنیای مجازی گوشیهای خود هستند، توجه کمتری به فرزندان خود نشان میدهند و فرصتهای کمتری برای تعامل و برقراری ارتباط با آنها دارند. این امر میتواند منجر به احساس نادیده گرفته شدن، تنهایی و انزوا در کودک شود. همچنین، تعاملات والد و کودک برای رشد عاطفی، اجتماعی و شناختی کودک بسیار مهم است و کمبود این تعاملات میتواند در این زمینهها مشکلاتی ایجاد کند. برخی این مشکلات از این قرار اند: احساس نادیده گرفته شدن: کودکان موجوداتی حساس و نیازمند توجه هستند. زمانی که والدین به جای تعامل با آنها، غرق در دنیای مجازی میشوند، به طور ناخودآگاه به کودک القا میکنند که او مهم نیست و مورد توجه آنها قرار نمیگیرد. این احساس میتواند عزت نفس کودک را خدشهدار کند و در آینده منجر به مشکلاتی در روابط اجتماعی او شود. تنهایی و انزوا: کودکان برای رشد و شکوفایی نیاز به محبت، توجه و تعامل با والدین خود دارند. زمانی که این نیاز به درستی برآورده نشود، کودک احساس تنهایی و انزوا میکند. این احساس میتواند منجر به افسردگی، اضطراب و گوشهگیری در کودک شود. مشکلات عاطفی، اجتماعی و شناختی: تعاملات والد و کودک نقشی اساسی در رشد عاطفی، اجتماعی و شناختی کودک ایفا میکند. این تعاملات به کودک کمک میکند تا احساسات خود را بشناسد، آنها را به درستی بیان کند و با دیگران ارتباط برقرار کند. کمبود این تعاملات میتواند در این زمینهها مشکلاتی ایجاد کند و مانع از رشد و پیشرفت کودک شود. الگوی نامناسب رفتاری: کودکان موجوداتی کنجکاو هستند که از طریق مشاهده و تقلید از رفتار بزرگسالان، با دنیای اطراف خود آشنا میشوند. این امر به خصوص در مورد استفاده از فناوری صادق است. اگر والدین دائماً با گوشیهای هوشمند خود مشغول باشند، به طور ناخودآگاه این پیام را به فرزندان خود میدهند که استفاده از این دستگاهها مهمتر از تعامل با افراد حاضر در دنیای واقعی است. این الگوی رفتاری میتواند پیامدهای منفی متعددی برای کودکان داشته باشد، از جمله: اعتیاد به گوشی: در معرض قرار گرفتن مداوم صفحه نمایش میتواند منجر به وابستگی روانی به گوشیهای هوشمند در کودکان و نوجوانان شود. این امر باعث مشکلات تمرکز، اختلالات خواب و حتی افسردگی میباشد. مشکلات اجتماعی: استفاده بیش از حد از گوشی، زمان و فرصتی را که کودکان برای تعامل با دیگران و ایجاد مهارتهای اجتماعی حیاتی دارند، از آنها سلب کند. این امر منجر به انزوا، اضطراب اجتماعی و مشکل در ایجاد روابط سالم میشود. تأخیر در رشد: مطالعات نشان دادهاند که استفاده زیاد از صفحه نمایش بر رشد شناختی و زبانی کودکان تأثیر منفی میگذارد. علاوه بر این، استفاده مداوم از گوشی توسط والدین میتواند الگوی رفتاری ناسالمی را در خانه ایجاد کند و تنش و درگیری را افزایش دهد. مشکلات رفتاری و عاطفی: مطالعات نشان دادهاند که استفاده بیش از حد از گوشیهای هوشمند با افزایش مشکلات رفتاری و عاطفی در کودکان، مانند پرخاشگری، اضطراب و افسردگی مرتبط است. نور آبی ساطع شده از صفحه نمایش گوشیها میتواند بر خواب و خلق و خوی کودکان تأثیر منفی بگذارد. همچنین، محتوای نامناسبی که ممکن است در اینترنت وجود داشته باشد، میتواند برای کودکان مضر باشد. راهکارهایی برای کاهش اثرات منفی: محدود کردن زمان استفاده از گوشی: برای خود و فرزندانتان محدودیتهای مشخصی برای استفاده از گوشیهای هوشمند تعیین کنید. ایجاد «زمان بدون صفحه نمایش»: زمانهایی را در روز یا هفته مشخص کنید که هیچکدام از اعضای خانواده اجازه استفاده از گوشیهای هوشمند را ندارند. فعالیتهای جایگزین ارائه دهید: به جای گوشی، فعالیتهای سرگرمکننده و مفیدی مانند بازی، مطالعه، ورزش یا گذراندن وقت در فضای باز را به فرزندانتان پیشنهاد دهید. الگوی رفتاری مناسبی باشید: مراقب باشید که در حضور فرزندانتان از گوشیهای هوشمند به طور بیش از حد استفاده نکنید. با فرزندانتان صحبت کنید: در مورد خطرات استفاده بیش از حد از گوشیهای هوشمند با فرزندانتان صحبت کنید و به آنها آموزش دهید که چگونه از این دستگاهها به طور مسئولانه استفاده کنند.
سایت علمی ساینمگ نوشته است که پژوهشگران «دانشگاه مریلند»(UMD) از فناوریهای مبتنی بر هوش مصنوعی استفاده کردهاند تا راههایی را برای حفظ سلامت مسافران جادهها ارائه دهند. در مقاله علمی آمده است که بسیاری از مردم برای یافتن راه خود از پلتفرم «گوگل استریت ویو»(Google Street View) استفاده میکنند اما پژوهشگران دانشگاه مریلند از آن برای تعیین مکانهایی استفاده کردهاند که ممکن است سفر را به طور ناگهانی به پایان برسانند. دکتر کوین نگوین، متخصص همهگیرشناسی و آمار در دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه مریلند، در این پژوهش از فناوریهای مبتنی بر هوش مصنوعی برای شناسایی عناصر محیطی مهم و موثر بر تصادفات موتر، دوچرخه و عابران پیاده استفاده کرده است. دکتر نگوین که در کار خود از فناوریها و منابع کلان داده برای رسیدگی به نابرابریهای سلامتی استفاده میکند، گفت: تصادفات رانندگی، علت اصلی مرگ جوانان بین پنج تا ۲۹ سال هستند. بنابراین، بسیار مهم است که بدانیم چگونه محیط فیزیکی میتواند برخوردهای مرگبار را افزایش یا کاهش دهد و کدام جوامع بیشتر تحت تأثیر این موضوع قرار دارند. نگوین و همکارانش از پلتفرم هوش مصنوعی گوگل استریت ویو استفاده کردند که نماهای ۳۶۰ درجه را از خیابانهای سراسر جهان ارائه میکند و آن را برای تعیین رابطه بین تصادفات موتر و مکانهای رخ دادن تصادفات به کار بردند. آنها با استفاده از نقشهبرداری مجازی، ویژگیهای خاص جادهها مانند چراغهای راهنما یا فضای سبز را در مقیاس سراسری بررسی کردند. نگوین گفت: از آنجا که ما میتوانستیم حجم زیادی از دادههای گوگل استریت ویو را از سراسر کشور استخراج کنیم، نتایج دقیقی را به دست آوردیم که نشان میدهند عناصر ساخت بر تصادفات موتر تأثیر میگذارند. واضح است که مکانهای دارای فضای سبز، چراغهای راهنما، جادههای تکخطی و پیادهروهای بیشتر، با میزان کمتری از تصادفات رانندگی مرگبار همراه بودند. پیادهروها بیشترین تاثیر را در کاهش تصادفات داشتند. مکانهایی که پیادهروهای بیشتری دارند، ۷۰ درصد تصادفات رانندگی کمتری داشتهاند و تصادفات در مکانهای دارای جاده تکخطی که اغلب در مناطق روستایی یافت میشوند، ۵۰ درصد کمتر است. چراغهای راهنما و علائم ایست، ایمنی بیشتری را برای عابران پیاده و دوچرخهسواران فراهم میکنند و با تصادفات رانندگی کمتری در هر دو گروه مرتبط هستند. برعکس، مناطق دارای جادهسازی، تصادفات و اثرات نامطلوب بیشتری را به همراه دارند. شیائوهه یو، تحلیلگر داده در دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه مریلند و از پژوهشگران این پروژه گفت: بسیاری از مسائل سلامت عمومی که جوامع با آنها روبرو میشوند، اغلب قابل حل هستند. فناوریهای نوظهور و دسترسی به منابع داده گسترده، در یافتن راهحلهایی برای برخی از مشکلات سلامت عمومی که مردم را آزار میدهند، سودمند بودهاند. پژوهشگران امیدوارند که این یافتهها با ارائه گزینههای عملی اثباتشده به منظور بهبود ایمنی جاده برای رانندگان، عابران پیاده و دوچرخهسواران، آگاهی تصمیمگیرندگان را درباره سیاستهای حملونقل و زیرساختها افزایش دهد. هران مانه، تحلیلگر داده و از پژوهشگران این پروژه گفت: ما امیدواریم که پژوهش ما باعث شود تا برنامهریزان شهری و توسعهدهندگان، محیط در حال ساخت را با دقت بیشتری زیر نظر بگیرند و خیابانها و جوامع ایمنتری را طراحی کنند. از نظر نگوین، یک مسیر پژوهشی کاملا جدید در حال ظهور است. وی افزود: ما شاهد افزایش استفاده از علم داده و هوش مصنوعی برای پژوهشهای بزرگتر و کارآمدتر مانند این پژوهش هستیم. این پژوهش نشان میدهد که چگونه میتوانیم از هوش مصنوعی برای بهبود سلامت عمومی استفاده کنیم. ما میدانیم که پژوهشهای بیشتری در راه هستند. این پژوهش در مجله «Injury Prevention» به چاپ رسید.
یوناما یا دفتر هیأت معاونت سازمان ملل متحد در تازهترین مورد اعلام کرده است که کار کودکان یکی از اولویتهای نگرانکننده در افغانستان است. یوناما با نشر پیامی در حساب کاربری فیسبوکش خود به مناسبت روز جهانی مبارزه با کار کودکان (World Day Against Child Labor) گفته است که براساس تخمینهای کمیسیون سابق حقوق بشر در سال ۲۰۱۸ میلادی، بیش از نیم کودکان افغانستان بین سنین پنج تا ۱۷ سال مشغول کار اند. در ادامه آمده است: «افغانستان پراهمیتترین کنوانسیونها در مورد جلوگیری و رسیدگی به کار کودکان را تصویب کرده است، همچنان این کشور در سال ۲۰۱۹ میلادی استراتیژی ملی در راستای مبارزه با کار کودکان را به منصه اجرا گذاشت.» ۱۲ جون از سوی نهادهای بینالمللی به عنوان روز جهانی مبارزه با کار کودکان انتخاب شده است. سازمان جهانی کار این روز را در سال ۲۰۰۲ میلادی به منظور افزایش آگاهی و جلوگیری از کار اجباری کودکان نامگذاری کرده است. همچنین روز گذشته (چهارشنبه، ۲۳ جوزا) اوچا یا دفتر هماهنگکنندهی کمکهای بشردوستانهی سازمان ملل متحد اعلام کرده است که ۱۹ درصد کودکان در افغانستان کودکان کار هستند. دفتر هماهنگکنندهی کمکهای بشردوستانهی سازمان ملل متحد میگوید که نگرانی جدی دربارهی رفاه و آیندهی کودکان کار وجود دارد. این نهاد تاکید کرد: «ما باید با هم کار کنیم تا اطمینان حاصل کنیم که هر کودکی فرصت یادگیری و رشد در یک محیط امن را دارد.» این روز در حالی فرا میرسد که میلیونها کودک در افغانستان زیر حاکمیت حکومت سرپرست در وضعیت رکود بازار کار، مجبور به کارهای شاق شدهاند.
کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان اعلام کرده است که آوارگی اجباری در جهان در چهار ماه اول سال ۲۰۲۴ میلادی همچنان رو به افزایش بوده است و در پایان ماه اپریل سال جاری از مرز ۱۲۰ میلیون نفر نیز فراتر رفته است. این سازمان امروز (پنجشنبه، ۲۴ جوزا) با نشر گزارشی گفت که در پایان سال ۲۰۲۳ میلادی، شمار آوارگان اجباری در جهان ۱۱۷.۳ میلیون نفر بود. در گزارش آمده است که ۱۲ سال متوالی است که شمار آوارگان اجباری در سراسر جهان رو به افزایش است. این نهاد بینالمللی، جنگ، خشونت، آزار و اذیت، نقض حقوق بشر و رویدادهای که نظم عمومی را بهشدت مختل میکنند، از عوامل اصلی آوارگی اجباری افراد در جهان عنوان کرده است. گزارش به نقل از فلیپو گراندی، کمیسر عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان نوشته است که در پشت این تعداد شدید و رو به افزایش «تراژدیهای انسانی بیشماری» نهفته است. وی تاکید کرد: «این رنج باید جامعهی بینالمللی را وادار کند تا فورا برای مقابله با علل ریشهای آوارگی اجباری اقدام کند.» در این گزارش آمده است که در سال ۲۰۲۳، بیش از ۱.۷ میلیون نفر که ۷۵ درصد از جمعیت نوار غزه را تشکیل میدهد براثر جنگ آواره شدهاند و برخی از آنان چندینبار مجبور به فرار شدهاند. کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان گفته است که جنگ در سودان یکی از بزرگترین بحرانهای انسانی و آوارگی جهان را ایجاد کرد و در پایان سال ۱۰.۸ میلیون نفر در این کشور به اجبار آواره شدند. آوارگان اجباری در افغانستان همچنین در بخش از گزارش کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان آمده است که در مجموع ۱۰.۹ میلیون نفر از شهروندان افغانستان در پایان سال ۲۰۲۳ در آوارگی باقی ماندهاند. در ادامه است که تقریبا اکثر آنان در داخل کشور خود و یا به کشورهای همسایه آواره شدهاند. این گفت که در سال ۲۰۲۳ شمار پناهندگان افغانستان ۷۴۱ هزار و ۴۰۰ نفر افزایش یافت و به ۶.۴ میلیون نفر رسید. این نهاد میگوید که این افزایش عمدتا بهدلیل برآوردهای جدید از جمعیت پناهندگان افغانستان در ایران و پاکستان است. این سازمان تاکید کرد که فرصتها برای بازگشت پایدار مهاجران و پناهندگان به افغانستان همچنان محدود است؛ نیمی از جمعیت این کشور با ناامنی شدید غذایی مواجه هستند و میلیونها نفر نیز در داخل کشور آواره هستند. باید گفت که روند اخراج مهاجران و پناهجویان افغانستان از ایران و پاکستان بهشدت جریان دارد و روزانه هزاران نفر از این دو کشور وارد افغانستان میشوند.
ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور افغانستان میگوید که دختران و زنان در این کشور از آسیبهای جنسیتی و سنی رنج میبرند. آقای بنت این موضوع با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود مطرح کرده و گفت که در گزارش تازهاش «سیستم نهادینه شده تبعیض، جداسازی و طرد زنان و دختران» توسط حکومت سرپرست را بررسی کرده است. وی تاکید کرد که در این گزارش آمده است که زنان و دختران دارای معلولیت در افغانستان با نوع دومدار به حاشیه رانده شدن روبرویند. او افزود که گزارشش در ۱۸ جون در شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد مورد بحث قرار خواهد گرفت. این در حالی است که با روی کار آمدن حکومت سرپرست در افغانستان، دختران و زنان در کشور از محدودیتهای روزافزون این گروه رنج میبرند. حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان آموزش دختران بالاتر از صنف ششم را منع کردهاند و به دختران اجازه رفتن به دانشگاه را نیز نمیدهند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند.
همزمان با هزار روزه شدن ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم از سوی حکومت سرپرست ، کاترین راسل، مدیر اجرایی یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد حقوق میگوید که کودکان، بهویژه دختران نمیتواند در گرو سیاست باشد. خانم راسل امروز (پنجشنبه، ۲۴ جوزا) با نشر خبرنامهای بهمناسبت گذشت هزار روز از ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم گفت که گذشت هزار روز از ممنوعیت آموزش دختران را «یک نقطهی عطف غمانگیز و نگرانکننده» توصیف میشود. وی تاکید کرد که در این هزار روز معادل سه میلیارد ساعت فرصت آموزشی برای دختران از دست رفته است. او افزود: «برای ۱.۵ میلیون دختر، این محرومیت سیستماتیک نه تنها نقض آشکار حق تحصیل آنان است، بلکه منجر به کاهش فرصتها و بدتر شدن سلامت روان آنان میشود.» مدیر اجرایی یونیسف تصریح کرد که تأثیر ممنوعیت آموزش دختران فراتر از خود آنان است و بحران بشردوستانهی جاری در افغانستان را تشدید میکند و پیآمدهای جدی برای اقتصاد و مسیر توسعهی این کشور دارد. مدیر اجرایی صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل گفت که آموزش فقط فرصتها را برای دختران فراهم نمیکند، بلکه از آنان در برابر ازدواج زودهنگام، سوءتغذیه و سایر مشکلات صحی محافظت میکند و تابآوریشان در برابر بلایایی مانند سیل، خشکسالی و زمینلرزه را که اغلب در افغانستان رخ میدهد، تقویت میکند. خانم راسل علاوه کرد که همکارانش برای حمایت از همهی کودکان در افغانستان سخت کار میکنند و همراه با شرکای این نهاد، برای ۲.۷ میلیون کودک زمینهی آموزش ابتدایی را فراهم کرده است. مدیر اجرایی یونیسف در بخشی از بیانیهاش گفته است که آنان همچنین برای ۶۰۰ هزار کودک که دو سوم آنان دختران هستند، صنفهای آموزشی مبتنی بر جامعه راهاندازی کردهاند. او تاکید کرد که آنان هرکاری را که بتوانند برای حفظ زیرساختهای آموزشی افغانستان انجام میدهند. همچنین وی حکومت سرپرست خواسته است که فورا به همهی کودکان اجازه بدهند که یادگیری را از سرگیرند و از جامعهی جهانی نیز خواسته است که حمایت خود را از آموزش دختران ادامه دهند. خانم راسل گفته است: «هیچ کشوری نمیتواند به جلو حرکت کند وقتی که نیمی از جمعیتاش عقب بماند.» این در حالی است که حکومت سرپرست پس از تسلط بر افغانستان، ابتدا مکاتب دخترانه را تعطیل کردند، اما وزارت معارف این گروه در سوم ماه حمل سال ۱۴۰۱ خورشیدی اعلام کرد که مکاتب بهروی دختران بالاتر از صنف ششم تا اطلاع ثانوی مسدود است. پس از آن تحصیل دختران در دانشگاهها را نیز منع شد و آموزشگاههای خصوصی را نیز بهروی آنان بستهاند.
مسوولان محلی از ولایت فاریاب میگویند که در اثر وقوع یک حادثهی ترافیکی در شهر میمنه، مرکز این ولایت ۱۱ عضو یک خانواده به شمول شش زن و یک کودک جان باخته و چهار عضو دیگر این خانواده زخمی شدهاند. شمسالله محمدی، رییس اطلاعات و فرهنگ فاریاب گفته است که این حادثه روز گذشته (چهارشنبه، ۲۳ جوزا) در ناحیهی اول شهر میمنه، مرکز این ولایت رخ داده است. آقای محمدی تاکید کرد که در این حادثه یک موتر نوع «فلدر» حامل اعضای این خانواده از جاده منحرف شده و با یک دیوار برخورد کرده است. وی افزود که سرنشینهای این موتر باشندههای «گذر ده سیدان» بودند و میخواستند در یک مراسم عروسی شرکت کنند. رییس اطلاعات و فرهنگ فاریاب گفت که زخمیهای این حادثه برای درمان به شفاخانهی مرکزی شهر میمنه منتقل شدهاند. آقای محمدی علت وقوع این حادثه را بیاحتیاطی راننده گفته است. رویدادهای ترافیکی در بسیاری از ولایتها، هر از گاهی از شهروندان کشور قربانی میگیرد. بیاحتیاطی رانندگان، خرابی جادهها و نبود علایم ترافیکی از عوامل اصلی وقوع حوادث ترافیکی خوانده میشود.
کسی را نمیتوان یافت که خواهان یک زندگی مشترک همراه با آرامش، عشق و دوست داشتن نباشد. تمام زوجها برای ساختن و داشتن بهترینها در زندگی تلاش میکنند. این تلاشها گاه منجر به نتیجهی دلخواه نمیشود و گاه راه را نمیدانیم و با تلاش در بیراهه و مسیر اشتباه، زندگی مشترک را پیچیدهتر کرده و به ناکجا آباد میکشانیم. گاه زوجها زندگی را با داستانها و فیلمهای عاشقانه که یک ساعت دوام دارند، اشتباه میگیرند. درست است که زندگی مشترک باید دارای احساسات و عواطف ژرف و عمیق باشد و در آن عشق موج بزند، اما یک زندگی واقعی هرگز مانند داستانها و فیلمهای عاشقانه نیست و اگر اینگونه فکر کنید در واقع بیشتر خود را فریب میدهید. در مطلب قبلی این نوشته، ما شماری از اشتباهات رایج زوجها را توضیح دادیم که با انجام دادن آنها قطعا زندگی مشترک متاثر میشود. در این شماره به ادامه این اشتباهات میپردازیم. اگر شما خواهان رابطهی بهتری هستید، با خواندن این مطلب، دانشتان در رابطه به زندگی مشترک را گسترش دهید تا آرامش بیشتری را در زندگیتان تجربه کنید. زوجها به ویژه زنان گاهی اوقات دوست دارند همسرشان را مطابق میل خود تغییر داده و فکر میکنند که اگر همسرشان رفتار، اخلاق، یا ظاهرش را تغییر دهد، زندگی مشترک آنها بهتر خواهد شد. اما این کار یک مورد از اشتباهات زن در زندگی مشترک است. زیرا مردان دوست ندارند که دائم در حال انتقاد از آنها باشید. با انتقاد از مردان، آآاآو زئیسدزیسنئذریسنترذنت.نها احساس میکنند همسرشان آنها را دوست ندارد و فقط عیبهای آنها را میبیند. این کار باعث کاهش اعتماد به نفس مرد میشود. بهتر این است که اگر رفتار یا اخلاقی از همسرتان را دوست ندارید، به جای انتقاد، تلاش کنید با محبت و عشق با او رفتار کنید. این کار باعث میشود بیشتر به شما احترام بگذارد و رفتارش را تغییر دهد. قدردانی و تشکر از تلاشهای همسر از مسئولیتهای مهم در زندگی مشترک است. این کار باعث میشود همسر احساس ارزشمندی کند و انگیزه بیشتری برای تلاش داشته باشد. هنگامی که شوهر شما از وظیفه بر میگردد، برای شما کادو میخرد، فعالیتی در خانه انجام میدهد و... از او تشکر کنید. در مقابل مردان نیز باید این را بدانند که کار زنان در خانه بسیار ارزشمند است. لزوما چون زنان در خانه کار میکنند و نه در بیرون، نباید اینگونه تعبیر شود که کار منزل وظیفهی زن است و در صورتی که انجام دهد هیچ تشکریای از او نکنید. مردان باید بدانند که زنان بیش از هر کس دیگری نیاز به محبت آنان دارند و نباید عشقشان را از همسرشان دریغ کنند. برخی زوجها به ویژه زنان، گاهی اوقات، برای اینکه همسر خود را راضی کنند و یا راضی نگه دارند، بیش از حد خود را تغییر میدهند. آنها ممکن است ظاهر، رفتار یا عقاید خود را تغییر دهند تا مطابق با خواستههای همسر خود باشند. این کار میتواند باعث مشکلات زیادی در زندگی مشترک از جمله کاهش اعتماد به نفس زن، احساس نارضایتی از خود، از بین رفتن صمیمیت و ارتباط بین زن و مرد و ایجاد فاصله بین زن و مرد شود. بهتر است که به ارزشهای خود احترام بگذارید. به یاد داشته باشید که شما یک فرد کامل و ارزشمند هستید، حتی اگر همسر شما از شما بخواهد که تغییر کنید. در هر زندگی مشترکی، اختلاف و کشمکش وجود دارد. یکی از اشتباهات رایج زوجها این است که ناراحتیها و یا دعواهای خانه را برای خانواده و یا دوستان خود تعریف میکنند. این کار اغلب باعث مشکلات زیادی در زندگی مشترک میشود. از طرفی افراد خارج از زندگی شما نمیتوانند کمکی به رفع مشکلات شما کنند و تخصصی در این زمینه ندارند. همچنین این کار میتواند به بروز مشکلاتی از قبیل ایجاد سوء تفاهم بین همسر و خانواده یا دوستان، کاهش اعتماد بین همسر و زن، ایجاد فاصله بین همسر و زن و آسیب رساندن به رابطه زوجین به عنوان اشتباه زوجها در زندگی مشترک منجر شود. باید بدانید که حریم خصوصی شما نباید با دیگران حتی با خانواده شریک شود و اگر نیاز به راهنمایی دارید بهتر است از فردی آگاه، مشاور کمک بخواهید تا مشکل شما حل شود. هر پدر و مادری فرزندان خود را دوست دارد و برای آنها هر کاری میکند تا در رفاه و آسایش باشند. اما اگر همسرتان را به خاطر رسیدگی به فرزندان فراموش کنید و یا کنار بگذارید، اشتباه بزرگی مرتکب شده اید. این کار باعث میشود همسرتان به این نتیجه برسد که برای شما دیگر مهم نیست و به او اهمیت نمیدهید. به یاد داشته باشید که چند سال دیگر فرزندانتان بزرگ شده و خودشان زندگی مستقلی را آغاز میکنند و باز هم این شما و همسرتان هستید که با هم تنها خواهید ماند. زوجها گاهی اوقات، همسر خود را با دیگران از قبیل برادر، خواهر، دوست، یا آشنای خود مقایسه میکنند. این کار میتواند باعث مشکلات زیادی در زندگی مشترک شود. به زندگی خود توجه کنید. به جای اینکه دائم زندگی دیگران را زیر نظر داشته باشید، روی زندگی خود تمرکز کنید. به داشتههای خود فکر کنید و از آنها قدردانی کنید و اگر احساس میکنید که زندگی شما به اندازه کافی خوب نیست، تلاش کنید آن را بهبود ببخشید. متاسفانه اغلب زوجها به ویژه زنان تصور میکنند بعد از ازدواج، اهمیت رابطه جنسی کم شده و برای همسر خود از نظر ظاهری اهمیتی ندارند بلکه خصوصیات اخلاقی، رفتاری، خانهداری و سایر موارد برای آنها مهم است. لازم است بدانید که ازدواج یک راه مشروع برای برقراری رابطه جنسی بوده و دقیقا برعکس آن چیزی است که شما تصور میکنید. برای اینکه رابطه جنسی بعد از ازدواج را بهبود ببخشید، بیشتر به ظاهر خود اهمیت داده و سعی کنید آن را به یک فعالیت لذتبخش تبدیل کنید. یادتان باشد که این رابطه بخش مهمی از زندگی مشترک است و باید به آن اهمیت دهید. امتحان کردن وفاداری همسر، کاری است که بیشتر از جانب خانمها اتفاق میافتد. آنها برای اینکه به استحکام زندگی مشترک و تداوم عشق همسرشان پی ببرند دست به هر کاری میزنند. غافل از اینکه این وسواس میتواند زندگی زناشویی آنها را دچار آسیب یا حتی سقوط کند. پرخاشگری بهویژه شیوه منفعلانه آن یعنی وقتی از کسی یا چیزی ناراحت هستید، در مورد آن صحبت نمیکنید و با سکوت و گوشهگیری، خشم و عصبانیت خود را نشان میدهید. این رفتار زوجها باعث آزار دادن همسرشان میشود و متاسفانه بسیار متداول است. بهتر است وقتی همسرتان از شما دلیل سکوت و بیاعصابی و گوشه گیری شما را میپرسد، به جای گفتن چیزی نیست با او صحبت کنید. اگر او را در تاریکی رها کنید، بار دیگر که شما سکوت کردید، دلیل آن را نمیپرسد و سعی میکند بیاهمیت باشد.