برچسب: دختران و زنان

5 روز قبل - 136 بازدید

همزمان چهارمین سال تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که زنان و دختران در افغانستان هنگام تلاش برای دسترسی به آموزش یا اشتغال با آزار و خشونت مواجه می‌شوند. این سازمان با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان در سال ۲۰۲۱میلادی، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب محروم کرده‌اند. همچنین بخش زنان سازمان ملل گزارش داده است که این نهاد حالا برنامه‌ای کارآموزی را در دست اجرا دارد تا از فارغ‌التحصیلان زن دانشگاهی حمایت کند و به آن‌ها کمک کند راهی به بازار کار و حرفه‌ای شدن بیابند. همچنین سازمان ملل تاکید کرده است که زنان و دختران جوان در بسیاری از کشورها با تبعیض و حاشیه‌رانده‌شدن مواجه‌اند. با این وجود، سازمان ملل اعلام کرد که دختران و زنان جوان در بسیاری از کشورها همچنان با تبعیض از جمله دسترسی نابرابر به آموزش مواجه‌اند. این سازمان گفت در حال حاضر ۱۵ میلیون دختر در کشورهای مختلف در مقطع ابتدایی به مکتب نمی‌روند. این سازمان گفته است که با وجود پیشرفت‌هایی در آموزش زنان و دختران، در برخی مناطق تا ۴۸.۱ درصد از دختران همچنان به مکتب نمی‌روند. باید گفت که در چهار سال گذشته، حکومت فعلی ده‌ها فرمان علیه زنان صادر کرده‌اند که حضور آن‌ها را در تمامی عرصه‌ها  تقریباً به گونه کامل ممنوع و آن‌ها را از اجتماع حذف کرده است. حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان محدودیت‌های گسترده بر حقوق و آزادی‌های اساسی زنان وضع و آنان را از آموزش و کار محروم کرده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


1 هفته قبل - 82 بازدید

رضا شفاخواه، وکیل‌مدافع ایرانی درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که خانواده‌ی سارا گوهری، دانشجوی افغانستانی که در زندان تربت جام ایران در بازداشت قرار دارد، تا اکنون نتوانسته‌اند برای آزادی او وثیقه یا ضمانت بگذارند. آقای شفاخواه با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است: «خانواده‌ی سارا گوهری همچنان عاجز از تودیع وثیقه ۵۰۰ میلیون تومانی هستند.» وی در ادامه تاکید کرده است که خانواده‌ی سارا گوهری ساکن اصفهان‌ اند و برای دیدار دخترشان تا مشهد سفر کردند، اما به‌دلیل نداشتن مجوز، نتوانستند وارد تربت جام و تایباد شوند. قابل ذکر است که سارا گوهری، دانشجوی جامعه‌شناسی دانشگاه تهران حدود یک ماه پیش در مرز تایباد توسط مأموران وزارت اطلاعات ایران بازداشت شد. رضا شفاخواه قبلاً گفته بود که پرونده اتهامی او با عنوان «تبلیغ علیه نظام» در دادسرای شهرستان تایباد در حال رسیدگی است. گوهری پیش از سفر به مرز تایباد در اینستاگرامش اعلام کرده بود که برای انجام یک تحقیق مستقل درباره‌ی مهاجران افغانستانی به مرز افغانستان می‌رود. مقام‌های ایرانی تا کنون در این باره اظهارنظر نکرده‌اند. قابل ذکر است که ایران میزبان شمار بزرگی از مهاجران افغانستانی است و در ماه‌های اخیر گزارش‌هایی از افزایش مهاجرستیزی در این کشور منتشر شده است. قتل یک زن جوان افغانستانی هم‌راه با سه فرزندش، ناپدیدشدن شماری از دختران افغانستانی در شهرهای مختلف، قتل یک زن و شوهر در یک دکان، و پیداشدن جسد «مثله‌شده» کبرا رضایی، معروف به «شقایق»، پس از ۵۰ روز ناپدیدی در تهران، از جمله مواردی است که در ماه‌های گذشته گزارش شده است.

ادامه مطلب


4 هفته قبل - 102 بازدید

شورای بین‌المللی کرکت (آی‌سی‌سی) درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که تیم کرکت زنان افغانستان فرصت حضور در مسابقات ‏بین‌المللی، از جمله جام جهانی ۲۰۲۵ میلادی را دارد.‏ این شورا با نشر اعلامیه‌ای گفته است که در راستای ابتکار‎ ‎برای حمایت از زنان کرکت‌باز آواره‌ی افغانستان، این ‏بازیکنان فرصت‌های کلیدی برای حضور در رویدادهای‎ ‏شورای بین‌المللی کرکت، از جمله جام جهانی ۲۰۲۵ ‌میلادی‏ ‏کرکت و جام ۲۰آوره‎ ‎سال آینده در انگلستان را دریافت خواهند ‏کرد‎.‎ شورای بین‌المللی کرکت در ادامه تاکید کرده است که این ابتکار با همکاری ‏هیأت‌های کرکت هند (‏بی‌سی‌سی‌آی)، انگلستان و ولز (‏اِی‌سی‌بی) و ‏کرکت استرالیا (‏سی‌ای) در حال پیشرفت است. شورای بین‌المللی کرکت این تصمیم را پس از تلاش‌های فراوان برای حمایت از تیم زنان افغانستان که توسط حکومت فعلی از فعالیت محروم شده‌اند، اتخاذ کرده است. قابل ذکر است که تیم زنان کرکت افغانستان که اکنون بیش‌تر بازیکنان آن در آسترالیا زندگی می‌کنند، در سال ۲۰۲۱ میلادی از سوی حکومت سرپرست از فعالیت ممنوع شده بودند. شورای بین‌المللی کرکت چندی پیش از تشکیل یک ‏کارگروه ویژه به هدف حمایت از تیم کرکت زنان افغانستان ‏خبر داده بود.‏ این شورا گفته بود که برای حمایت مالی از بازی‌کنان تیم ‏کرکت زنان افغانستان، یک صندوق اختصاصی نیز ایجاد ‏می‌کند.‏ باید گفت که حکومت فعلی پس از تسلط خود بر افغانستان، زنان را از ورزش، ‏آموزش و کار محروم کرده‌اند. ورزشکاران زن، کشور را ‏ترک کرده و یا از ورزش دست کشیده‌اند.‏

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 181 بازدید

همزمان با محروم بودند دختران و زنان افغانستان از آموزش، ‏دفتر اتحادیه اروپا در کابل گفته است که این دختران شایسته فرصت‌های بیشتر هستند، نه ‏محدودیت‌ها.‏ دفتر اتحادیه اروپا امروز (سه‌شنبه، ۲۴ سرطان) همزمان روز جهانی مهارت‌های جوانان با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود، نوشته است که با شرکای خود همکاری می‌کند ‏تا به زنان و دختران جوان مهارت‌ها و پشتیبانی لازم برای ‏تحصیل، کار و توسعه را ارائه دهد تا بتوانند جوامع خود را به ‏سمت آینده‌ای بهتر هدایت کنند.‏ در ادامه آمده است که اتحادیه اروپا، در روز جهانی مهارت‌های جوانان،‎ ‎در ‏کنار جوانان افغانستان است و روی مهارت‌هایی سرمایه‌گذاری ‏می‌کند که فرصت‌های کاری ایجاد کند.‏ همچنین در بخشی از پیام آمده است: «اتحادیه اروپا از بخش خصوصی و کارآفرینی در افغانستان که ستون اصلی توسعه مهارت‌های جوانان، نوآوری و تاب‌آوری اقتصادی است، حمایت می‌کند. با حمایت از کارآفرینان، شرکت‌های کوچک و متوسط و مشاغل محلی، ما به جوانان افغان کمک می‌کنیم تا ایده‌های خود را به شغل و درآمد تبدیل کنند. قابل ذکر است که در حال حاضر بیکاری در افغانستان بحران جدی است. به‌دلیل این ‏بحران بخش عمده‌ی جوانان افغانستان مجبور به مهاجرت به خارج از ‏کشور می‌شوند. در همین حال کشورهای همسایه افغانستان مهاجران ‏و کارجویان افغانستان را اخراج می‌کنند. در حال حاضر روند ‏اخراج مهاجران از ایران به‌شدت جریان دارد. این در حالی است که حکومت سرپرست پس از تسلط خود بر افغانستان محدودیت‌های شدید بر ‏آموزش و کار زنان و دختران وضع کرده‌اند. ‏ در حال حاضر دختران بالاتر از صنف ششم اجازه‌ی آموزش و ‏تحصیل را ندارند. حکومت فعلی زنان را نیز از کار در ادارات دولتی ‏محروم و بر سایر کسب‌وکارهای زنان محدودیت وضع رده است. علی‌رغم انتقادهای جهانی از سیاست‌های حکومت فعلی در قبال زنان و ‏دختران، این گروه محدودیت‌های خود را تشدید کرده است.‏

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 156 بازدید

در پنجاه‌ویک‌مین نشست وزیران امور خارجه‌ی سازمان همکاری اسلامی، محمداسحاق دار، وزیر امور خارجه‌ی پاکستان از حکومت سرپرست خواسته است که حقوق زنان و دختران را رعایت کند. این نشست دو روزه به میزبانی ترکیه در شهر استانبول برگزار شده و در آن وزیران خارجه‌ی کشورهای عضو سازمان هم‌کاری اسلامی حضور دارند. وزارت امور خارجه‌ی پاکستان، متن سخنرانی محمداسحاق دار را منتشر کرده که او در بخشی از سخنانش به موضوع افغانستان نیز پرداخته است. محمداسحاق دار در سخنانش تاکید کرده است: «ما همچنان از حکومت موقت افغانستان می‌خواهیم که به تعهداتش در زمینه‌ی مبارزه با تروریزم و حقوق بشر، به‌ویژه در قبال حقوق زنان و دختران، پایبند بماند.» همچنین وزیر امور خارجه‌ی پاکستان در بخشی از صحبت‌هایش خواستار ادامه‌ی کمک‌های انسان‌دوستانه به افغانستان شده است. این در خواست در حالی مطرح می‌شود که حکومت فعلی در نزدیک به چهار سال گذشته، ابتدایی‌ترین حقوق زنان و دختران را نیز از آنان سلب کرده است. با وجود خواست‌های دوام‌دار جهانی مبنی بر رعایت حقوق زنان، مسوولان حکومتی مدعی اند که حقوق همه‌ی شهروندان افغانستان را مطابق به «شریعت اسلامی» تامین کرده اند. قابل ذکر است که حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان محدودیت‌های گسترده بر حقوق و آزادی‌های اساسی زنان وضع و آنان را از آموزش و کار محروم کرده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 115 بازدید

رسانه‌های بین‌المللی گزارش داده‌اند که آیسات یوسف، بازیکن سابق تیم ملی فوتبال زنان نیجریه (سوپر فالکونز)، به‌عنوان سرمربی تیم فوتبال دختران افغانستان در رقابت‌های تابستانی یونایتد در زوریخ سویس معرفی شده است. وب‌سایت «بی‌اس‌ان سپورت» با نشر گزارشی نوشته است، این بازیکن پیشین که سابقه بازی در تیم‌هایی چون ناساراوا آمازونز، دلتا کوئینز، ریورز آنجلز و نایس فوتیس در فنلاند را دارد، حالا مسوولیت هدایت تیم «گرلز پاور یونایتد افغان» را بر عهده گرفته است. آیسات یوسف در حساب کاربری ایکس خود نوشته است: «با افتخار اعلام می‌کنم که به عنوان سرمربی تیم گرلز پاور یونایتد افغان منصوب شده‌ام؛ تیمی که در مسابقه‌های معتبر تابستانی یونایتد در زوریخ شرکت می‌کند.» تیم گرلز پاور یونایتد دختران افغانستان زیر چتر سازمان غیردولتی «گریل پاور» فعالیت می‌کند؛ نهادی که با هدف کمک به زنان و دختران پناهجو، در زمینه آموزش، مشاوره و ورزش در کشورهای مختلف از جمله اروپا، بریتانیا، افریقا، استرالیا و خاورمیانه فعالیت دارد. باید گفت که از زمان تسلط حکومت فعلی، قوانین سخت‌گیرانه‌ای علیه زنان وضع شده است؛ حضور زنان در ورزشگاه‌ها ممنوع و فعالیت در بسیاری از رشته‌های ورزشی زنان ممنوع شده است.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 339 بازدید

دانشکده حقوق دانشگاه ملبورن اعلام کرده است که همراه با «موسسه آموزش و توسعه افغانستان» برنامه‌ای را برای حمایت از آموزش دختران افغانستانی راه‌اندازی می‌کنند. این دانشکده و نهاد «مید» با نشر اعلامیه‌ای مشترک گفته‌اند که یک پروژه یک‌ساله برای حمایت از دختران جوان در داخل و خارج از افغانستان راه‌اندازی می‌کنند. در اعلامیه آمده است: «محروم‌سازی از آموزش، مستقیماً بر زنانی جوان که هنوز در افغانستان زندگی می‌کنند و در آرزوی آغاز یا تکمیل تحصیلات در رشته حقوق هستند، تأثیر می‌گذارد.» دانشکده حقوق دانشگاه ملبورن افزوده است که این برنامه، توانایی زنان و دختران را در رشته‌های حقوقی افزایش می‌دهد. در اعلامیه آمده است که غلام شاه عادل الیزایی، رییس پیشین دانشکده حقوق و علوم سیاسی هرات و بنیان‌گذار نهاد «مید»، پیشینه‌ای موفق در ارائه خدمات آموزش حقوقی دارد. دانشکده حقوق دانشگاه ملبورن می‌گوید که قرار است این پروژه از سوی غلام شاه عادل طراحی و اجرا شود. حکومت سرپرست پس از تسلط بر افغانستان، دختران و زنان را از مکتب و دانشگاه محروم کرده است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. در این میان، فعالیت‌هایی چون صنایع‌دستی، خیاطی و کارهای محدود خانگی، از معدود گزینه‌های باقی‌مانده برای آنان به شمار می‌رود. یونیسف و شماری از نهادهای بین‌المللی تلاش دارند از طریق همین فرصت‌های محدود، راهی برای توان‌مندسازی زنان و دختران در افغانستان باز کنند.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 132 بازدید

ندا محمد ندیم، وزیر تحصیلات عالی حکومت سرپرست گفته است که هدف از تحصیل، مجاهد یا طالب شدن نیست، بلکه دانشجویان باید به‌عنوان انجنیر و داکتر به مردم خدمت کنند. آقای ندیم این اظهارات را در جریان سفرش به ولایت هرات و در دیدار با دانشجویان دانشگاه هرات مطرح کرده و گفته است که از ادامه تحصیل حمایت می‌کند، اما دانشجویان باید در برابر «ایجاد نفاق» ایستادگی کنند. تلویزیون ملی افغانستان که تحت کنترول حکومت سرپرست قرار دارد امروز (سه‌شنبه، ۶جوزا) از حضور و سخنرانی وزیر تحصیلات عالی در مراسمی با استادان و دانشجویان دانشگاه هرات خبر داده است. ندا محمد ندیم در این مراسم تاکید کرده است: «ما نمی‌خواهیم شما مجاهد شوید و در وزارت‌های دفاع یا داخله کار کنید. ما نمی‌خواهیم دانشجویان ما طالب شوند. آن‌ها باید انجنیر و داکتر شوند و مشکلات مردم را حل کنند.» وی افزوده است که هر دانشجو و استاد، در کنار فراگیری تحصیلات، باید «باایمان و بااخلاق» باشد. وزیر تحصیلات عالی حکومت فعلی مدعی شد که جهان در تلاش برای ایجاد «بی‌اتفاقی در نظام» افغانستان است. این مقام دولتی می‌گوید: «در افغانستان قتل و کشتار وجود ندارد، فضا امن است و هیچ نفاقی میان مردم نیست. همه در فضای برادری زندگی می‌کنند.» در حالی وزیر تحصیلات عالی بر آموزش تاکید می‌کند که طی بیش از سه سال گذشته زنان و دختران افغانستان از ابتدایی‌ترین حقوق خود، از جمله آموزش و کار، محروم شده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. در این میان، فعالیت‌هایی چون صنایع‌دستی، خیاطی و کارهای محدود خانگی، از معدود گزینه‌های باقی‌مانده برای آنان به شمار می‌رود. یونیسف و شماری از نهادهای بین‌المللی تلاش دارند از طریق همین فرصت‌های محدود، راهی برای توان‌مندسازی زنان و دختران در افغانستان باز کنند.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 125 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که به دختران و زنان افغانستانی کمک می‌کند تا به حق آموزش و شکوفایی دست یابند. تاج‌الدین ایواله، رییس یونیسف برای افغانستان در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که این نهاد با هم‌کاری اتحادیه‌ی اروپا زمینه‌ی آموزش و اشتغال را برای شماری از دختران در شمال افغانستان فراهم کرده است. وی در ادامه تاکید کرده است: «با دخترانی دیدار کردم که در حال فراگیری مهارت‌های تازه‌اند و برای آینده‌ای روشن‌تر، امید می‌آفرینند.» قابل ذکر است که طی بیش از سه سال گذشته زنان و دختران افغانستان از ابتدایی‌ترین حقوق خود، از جمله آموزش و کار، محروم شده‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. در این میان، فعالیت‌هایی چون صنایع‌دستی، خیاطی و کارهای محدود خانگی، از معدود گزینه‌های باقی‌مانده برای آنان به شمار می‌رود. یونیسف و شماری از نهادهای بین‌المللی تلاش دارند از طریق همین فرصت‌های محدود، راهی برای توان‌مندسازی زنان و دختران در افغانستان باز کنند.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 164 بازدید

اسمش زهره بود. سیزده ‌ساله، لاغر با چشم‌هایی که اگرچه رنگشان قهوه‌ای تیره بود، اما همیشه چیزی از اندوه را در خود حمل می‌کردند. در محله‌ی خاک‌آلود و پرغبار حاشیه‌ی مزارشریف زندگی می‌کرد. خانه‌شان، یک اتاق گلی و کوچک بود با سقفی نیمه فروریخته که هر زمستان از لای شکاف‌هایش سرما با نفس سنگینش به درون خانه می‌خزید. تا سه سال پیش، زهره هر روز با دفتری کهنه و قلمی قرضی، به مکتب می‌رفت. دختر باهوشی بود؛ از آن‌هایی که آموزگاران با افتخار از پاسخ‌هایش یاد می‌کردند. کتاب‌های ریاضی را از روی کنجکاوی می‌بلعید، و عاشق این بود که داستان‌های فارسی دری را بلند بخواند. گاهی شب‌ها برای مادرش شعرهای حافظ می‌خواند که از کتاب درسی‌اش حفظ کرده بود، و مادر آه می‌کشید و زیر لب می‌گفت: «کاش عمرت مثل این بیت‌ها آزاد می‌بود.» اما روزی رسید که دروازه‌های مکتب برایش بسته شد. حکمی آمد، یک دستور خشک و بی‌احساس از بالا: "دختران بالاتر از کلاس ششم، دیگر اجازه‌ی تحصیل ندارند." برای زهره، مثل این بود که ناگهان نور خاموش شد. دفترش را بست و در گوشه‌ای از صندوقچه گذاشت. مادر گفت شاید چند ماهه باشد، پدر امیدوار بود که دنیا تغییر کند، اما ماه‌ها رفتند و خبری از گشایش نشد. کتاب‌ها خاک گرفتند و زهره خموش‌تر و خموش‌تر شد. در همان ایام، پدرش بیمار شد. کارگر ساده‌ی ساختمان بود، اما کم‌کم درد در کمرش افتاد و نتوانست دیگر روی داربست برود. نان‌آوری خانه افتاد روی شانه‌های نحیف مادر و دختر. مادر چند ساعت در روز در خانه‌های مردم رخت می‌شست، اما کافی نبود. زهره پیشنهاد داد که به کارگاه قالین‌بافی برود؛ یکی از همان کارگاه‌هایی که زن‌ها و دخترهای محله از صبح تا شب در آن کار می‌کردند. مادر اول مخالفت کرد. نمی‌خواست زهره با انگشتان کوچک و نازکش تاول بزند. اما چاره‌ای نبود. نان نبود، دوا برای پدر نبود، اجاره خانه عقب‌افتاده بود. روزی رسید که مادر گفت: «برو، ولی هر وقت خسته شدی، برگرد. ما گرسنه می‌مانیم، اما تو را نمی‌شکنیم.» کارگاه قالین‌بافی پشت کوچه‌ای باریک و پر از سنگ‌ریزه بود. درِ آهنی زنگ‌زده‌ای داشت که با صدایی خش‌خش‌کنان باز می‌شد. فضای کارگاه تاریک بود، با پنجره‌هایی که شیشه نداشتند و تنها با پلاستیک پوشیده شده بودند. دارهای قالین از زمین تا سقف کشیده شده بودند، و صدای کوبیدن شانه‌های آهنی روی پودهای قالین مثل تپش قلب مکان، مدام در گوش می‌پیچید. زهره از روز اول شروع به بافتن کرد. اولش انگشت‌هایش می‌بریدند، خون می‌آمد، ولی کسی توجهی نمی‌کرد. زن کنارش ــ خدیجه بی‌بی ــ گفت: «خون که به ریزه، یعنی داری یاد می‌گیری.» و واقعاً هم همین‌طور شد. زهره کم‌کم گره زدن پودها را یاد گرفت. نقش‌ها را حفظ کرد. حالا خودش می‌توانست نقش بزند: بته، ترمه، لچک، گلِ شاه‌عباسی. اما با همه‌ی این‌ها، زهره آدم آن کارگاه نبود. دنیای قالین برایش دنیای حبس بود. هر گره، برای او یک میخ بود که به تابوت رؤیاهایش کوبیده می‌شد. هر خط قالین، خطی از نوشته‌های کتابی بود که دیگر اجازه نداشت بخواند. او شب‌ها که به خانه برمی‌گشت، دست‌هایش می‌سوخت، اما ذهنش پر از سؤال بود. مادرش گاهی شب‌ها می‌دید که زهره زیر پتو نشسته و با چراغ‌قوه کوچکش ــ همان که پدر روزی از بازار خریده بود ــ دارد چیزی می‌نویسد. یک دفتر کوچک خاکی‌رنگ که آن را پشت صندوقچه قایم کرده بود. زهره در آن دفتر، رؤیاهایش را می‌نوشت: «اگر روزی مکتب باز شود، دوباره خواهم رفت، حتی اگر باید دوباره از کلاس اول شروع کنم.» «من می‌خواهم داکتر شوم، چون روزی که پدرم افتاد، کسی نبود که دردش را بفهمد.» «اگر زن بودن جرم است، من به جرمم افتخار می‌کنم.» یکی از روزهای بهار، مردی از کابل به کارگاه آمد. قرار بود قالین‌ها را برای صادرات ببیند. چشمش افتاد به قالینی که زهره نقش زده بود: زمینه‌ی آبی سیر با گل‌های قرمز روشن، هماهنگ، دقیق، با نقش‌مایه‌هایی که از قالین‌های هرات الهام گرفته بود. پرسید که کار کیست؟ صاحب کارگاه گفت: «یک دخترک است... با دست‌های نازک ولی مغزی پر از رنگ.» مرد سر تکان داد و بعد آرام به زهره نزدیک شد. گفت: «تو خیلی هنرمندی.» زهره فقط لبخند زد. عادت نداشت با مردهای غریبه حرف بزند. آن شب، وقتی به خانه برگشت، دست‌هایش را در آب گرم گذاشت، ولی فکرش پر از صدای آن مرد بود. برای اولین‌بار کسی کارش را ستایش کرده بود. دفترش را درآورد و نوشت: «شاید هنوز هم امیدی هست.» اما روزها همچنان گذشتند. مکتب همچنان بسته بود. زهره قالین می‌بافت، شب می‌نوشت، روزها ساکت‌تر می‌شد، و شب‌ها در ذهنش درهای بسته مکتب را یکی‌یکی باز می‌کرد. گاهی خودش را تصور می‌کرد که با روپوش آبی و چادری سفید، وارد صنف می‌شود، آموزگار می‌شود، به دخترهایی مثل خودش خواندن یاد می‌دهد. یک روز، دفترش پر شد. آخرین صفحه‌اش را این‌گونه نوشت: «قالین را می‌بافم، اما در ذهنم کتاب می‌نویسم. گره‌ها را می‌زنم، اما هر گره، حرفی از نام من است. من زهره‌ام. دختری که از مکتب بازماند، ولی از رؤیا نه.» نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب