هانا نیومن، عضو پارلمان اروپا از قطع کمک‌های آمریکا برای افغانستان ابراز نگرانی کرده و هشدار داده است که مردم در افغانستان گرسنه اند. خانم نیومن این اظهارات را در مصاحبه با خبرگزاری دویچه وله مطرح کرده و گفته است که برخی خانواده‌ها در افغانستان به دلیل فقر، مجبور هستند دختران خود را در هشت یا نه سالگی عروسی کنند و بسیاری از زنان و دختران امید خود را از دست داده‌اند، چنانچه شماری از آنان دست به خودکشی می‌زنند. این عضو پارلمان اروپا تاکید کرده است: «بعید می‌دانم اروپا بتواند خلا کمک‌های امدادی آمریکا در افغانستان را جبران کند.» همچنین وی در بخشی از صحبت‌هایش به اختلافات داخلی سران حکومت سرپرست اشاره کرده و گفته است که ممکن است آنها باهم درگیر شوند و یک دیگر را بکشند. او وضعیت افغانستان را «وحشتناک» توصیف کرد و افزود که مردم باید برای تغییر شرایط خود اقدام کنند، زیرا تاثیر فشار خارجی بر مسوولان حکومت فعلی محدود است. هانا نیومن می‌گوید که حکومت فعلی با «سیاست‌های خود» کشور را در مسیری خطرناک سوق داده‌ است. با تشدید بحران اقتصادی و ادامه انزوای جهانی حکومت فعلی، سران دولت از یک دیگر انتقاد کرده و برخی از آنان باور دارند که سیاست‌های هبت‌الله آخوندزاده، رهبر حکومت فعلی در این وضعیت نقش دارند. همچنین هانا نیومن بر لزوم افزایش فشار داخلی بر حکومت فعلی تاکید کرد و گفت که این گروه به فشارهای بین‌المللی بی‌اعتناست و تاثیر فشارهای خارجی بسیار محدود است. در حالی این عضو پارلمان اروپا بر رعایت حقوق زنان و دختران افغانستان تاکید می‌کند که حکومت سرپرست پس از تسلط دوباره بر افغانستان، دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب منع کردند و سپس درهای دانشگاه‌ها را نیز به‌روی دختران بستند. همچنان در تازه‌ترین اقدام، تحصیل دختران در انستیتوت‌های طبی را نیز منع کرده‌ است و به این ترتیب دختران را به‌صورت کامل از دسترسی به آموزش رسمی محروم کرده است. در کنار آن زنان و دختران از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان نیز منع شده‌اند.

منابع محلی از ولایت فاریاب می‌‌گویند که یک زن ۲۸ ساله در ولسوالی خواجه سبزپوش این ولایت که به‌تازگی توسط شوهرش طلاق داده شده بود، خودش را حلق‌آویز کرده و به زندگی‌اش پایان داده است. دست‌کم دو منبع به رسانه گوهرشاد گفته‌اند که این زن شب گذشته (یک‌شنبه، ۵ حوت) در روستای «تپه‌قشلاق» از مربوطات ولسوالی خواجه سبزپوش، در خانه‌ی پدرش خودکشی کرده است. منبع تاکید کرده است که این زن جمیله نام داشته است. منبع افزوده است که شوهر جمیله به‌تاز‌گی از ایران برگشته بود و به دلایل نامعلوم او را طلاق داده بود. منبع می‌گوید که این زن در خانه‌ی پدرش بود و در آنجا خودکشی کرده است. مسوولان محلی در فاریاب تا اکنون درباره‌ی خودکشی این زن چیزی نگفته‌اند. این در حالی است که هفته‌ی قبل نیز یک نوعروس در قندهار و یک زن جوان در کابل خودکشی کردند‌. باید گفت که میزان خودکشی زنان و دختران در سراسر افغانستان و به ویژه در ولایات شرق کشور پس از تسلط حکومت فعلی به‌طور چشم‌گیری افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

منابع محلی از ولایت ننگرهار می‌گویند که جسد یک دختر ۱۰ ساله در ولسوالی کامی این ولایت پیدا شده است. دست‌کم دو منبع گفته‌اند که جسد این دختر نوجوان روز گذشته (جمعه، ۲۶ دلو) در منطقه‌ی «چارکو» از مربوطات ولسوالی کامی پیدا شده است. منبع تاکید کرده است که این دختر با چاقو به قتل رسیده و سپس جسد او به مزرعه‌ی گندم انداخته شده و در آن‌جا توسط مردم پیدا شده است. منبع در مورد هویت این دختر ۱۰ ساله جزییات ارائه نکرده است. منبع افزود که دلیل و انگیزه‌ی قتل این دختر تا اکنون روشن نیست. مسوولان محلی حکومت سرپرست در ولایت ننگرهار تا اکنون در این مورد اظهارنظر نکرده‌اند. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

دادگاه عالی حکومت سرپرست اعلام کرده است که پنج تن را در ولایت‌های غزنی و ارزگان به اتهام‌های «رابطه‌‌ی خارج از ازدواج، لواط و قتل» در ملاءعام شلاق زده‌اند‌. این دادگاه امروز (دوشنبه، ۲۲دلو) با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود گفته است که دو تن را در ولایت غزنی به اتهام «رابطه‌ی جنسی خارج از ازدواج» در ملاءعام، ۳۹ ضربه شلاق زده‌اند. در ادامه آمده است که این افراد بر اساس فیصله‌ی دادگاه ابتدایی ولسوالی جاغوری این ولایت، به سه سال و شش ماه حبس تعزیری نیز محکوم شده‌اند. این دادگاه تاکید کرد که سه تن را در ولایت ارزگان، به اتهام‌های «لواط، قتل و تجاوز جنسی» ۳۰ و ۳۹ ضربه شلاق زده‌اند. در اعلامیه در آمده است که بر اساس فيصله‌ی دادگاه ابتدایی ولسوالی ارزگان خاص این ولایت، به دو تن از این افراد ۳۹ ضربه و یک تن دیگر، ۳۰ ضربه شلاق زده شده‌ است. همچنین این افراد، به شش ماه تا یک‌سال و شش ماه حبس تعزیری اجرایی نیز محکوم شده‌اند. این در حالی است که دادگاه عالی پنج‌شنبه‌ی هفته‌ی گذشته نیز اعلام کرده بود که ۱۳ تن به شمول يک زن را در ولایت‌های کابل، کاپیسا و پروان در ملاءعام شلاق زده‌اند. حکومت فعلی طی بیش از سه و نیم سال گذشته بارها افراد را به اتهامات مختلف در ملاءعام لت‌وکوب و شلاق زده‌اند.

منابع محلی از ولایت هرات می‌گویند که یک مرد به اسم «عبدالواحد محمدی» در شهرک المهدی جبرئیل از مربوطات ناحیه‌ی ۱۳ شهری این ولایت «سر بریده» شده است. دست‌کم سه منبع در صحبت با رسانه گوهرشاد گفته‌اند که این مرد حوالی ساعت ۶:۰۰ شام روز (پنج‌شنبه، ۱۸ دلو) در ساحه‌ی «پشت‌جوی» از مربوطات شهرک المهدی جبرئیل در ناحیه‌ی ۱۳ شهری ولایت هرات در خانه‌اش سر بریده شده است. منبع تاکید کرده است که این مرد حدود ۶۰ سال سن دارد و ابتدا مورد اصابت چندین ضربه چاقو قرار گرفته و سپس شاهرگ‌های گردنش بریده شده است. منبع افزود که عبدالواحد محمدی باشنده‌ی اصلی روستای «گزکی» ولسوالی جاغوری ولایت غزنی بود و ده سال پیش به هرات کوچ‌ کرده بود. منبع تصریح که این مرد قبلا نانوایی داشت و در این اواخر بیکار و خانه‌نشین بود، اما برخی روزها کفاشی می‌کرد. هنوز انگیزه‌ی قتل این مرد و هویت قاتل یا قاتلان او مشخص نیست. مسوولان محلی حکومت سرپرست در هرات تا اکنون در این مورد اظهارنظر نکرده‌اند. قابل ذکر است که از زمان تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر افغانستان، موارد قتل در ولایت‌های مختلف کشور افزایش چشم‌گیر یافته است.

«پروانه فیاض» بانوی ۲۹ ساله‌ی است که در کابل به دنیا آمد و سپس همراه خانواده‌اش به پاکستان مهاجرت کرد. وی سپس برای تحصیل به بنگلادش و بعد از آن به آمریکا رفت. شعر «چهل اسم» سروده‌ی «پروانه فیاض» روایت چهل دختری است که از بیم تجاوز لشکریانی که به شهر هجوم آورده‌ بودند، به کوهی پناه می‌برند و در آخر برای حفاظت از نجابت‌شان از صخره‌ای می‌پرند. بانو فیاض شعر سرودن را از سال ۲۰۱۰ میلادی آغاز کرد. جایزه ادبی فوروارد برای اولین‌بار در سال ۱۹۹۱ میلادی با هدف ترغیب و تشویق مخاطبان برای شعرخوانی و معرفی شاعران نوقلم در انگستان و ایرلند راه‌اندازی شد که هر سال سه برنده را در سه بخش بهترین مجموعه شعر، بهترین قطعه شعر و بهترین کتاب شعر به مخاطبان معرفی می‌کند. این رویداد یکی از مهم‌ترین جوایز شعر در بریتانیا می‌باشد. موفقیت شعر «چهل اسم» از خانم پروانه فیاض در رقابت‌های شعر انگلستان، از طرفی موفقیت روایت‌های زنانه افغانستان است که توانسته فراتر از بوم فرهنگی خویش خوانده شود و از طرفی موفقیت تلاش‌های زنان افغانستان است که با کسب مهارت‌های امروزی می‌توانند مخاطبان جهانی داشته باشند. پروانه در لندن بعد از سفرهای بسیار و شنیدن قصه‌های مادرش و قصه‌های دیگر مادران با زحمت بسیار دست به خلاقیت زده است و در قالب شعر به روایت قصه مادرش از گذشته پرداخته است. قصه‌ای که مادران برای دختران‌شان بارها بازگو کرده‌اند. قصه حفظ حیثیت و نباختن به حریف، قصه مقاومت علیه ظلم، قصه مادرانی که برای گریز از بغاوت و ظلم روایت شده است، قصه کوه «چهل‌دختران» که قصه محوری زنان و مردانی است که برای گریز از ظلم عبدالرحمن(خانی) بخشی از حقیقت آن دوره بوده است و امروزه قصه زندگی ما شده است تا نجابت، شرم و فداکاری را به هم نسلان ما بیاموزد. او با زبان شاعرانه‌ای در این مورد گفت:"من برنده نشده‌ام، شعری که نوشته‌ام برنده شده و کلمات و کوه‌ها و افسانه این شعر برنده شده‌اند و افسانه‌ای که از پدر و مادرم شنیده بودم، آنها برنده شده اند. من فقط آن را نوشته‌ام." «چهل دختران» روایت غم‌های مردم ارزگان است که به سبب مهاجرت‌های اجباری به اقصی نقاط کشور و حتی خارج از کشور منتقل شده است. این بار این روایت به زبان انگلیسی باز آفرینی می‌شود، تا تاریخ درد زنان این کشور را فراتر از جغرافیای فرهنگی به دیگر مخاطبانش نیز فریاد کند. سرودن و خلق کردن به زبان انگلیسی سال‌هاست که توسط مهاجرین افغان در دیگر کشورها تجربه شده است، در قالب داستان و رمان، تحقیقات و کتاب‌های تاریخی ولی زبان شعر پدیده متفاوتی است که می‌تواند احساس و اندوه دختران و زنان این کشور را به شکلی بدیع‌تر فریاد کند. زنان تا زمانی که زبان خود را نیابند و تا زمانی که خود روایت‌گر مشکلات و دردهای خود نباشند نمی‌توانند جایگاه فرهنگی و تاریخی شان را بازیابند. زنان باید بتوانند با پیدا کردن زبان فرهنگی جهانی مخاطبان جهانی پیدا کنند. آنچه را که بسیاری از شاعران و نویسندگان انجام می‌دهند تا فیلم سازان و عکاسان، کار ارزشمند و ماندگاری است برای رساتر ساختن صدای زنان و بازگو کردن روایت‌های گم شده زنان در تمام فرهنگ‌ها و خرده فرهنگ‌های جهانی. موفقیت شعر «چهل اسم» از خانم پروانه فیاض در رقابت‌های شعر انگلستان، از طرفی موفقیت روایت‌های زنانه افغانستان است که توانسته فراتر از بوم فرهنگی خویش خوانده شود و از طرفی موفقیت تلاش‌های زنان افغانستان است که با کسب مهارت‌های امروزی می‌توانند مخاطبان جهانی داشته باشند و تلاش‌های‌شان مورد توجه قرار بگیرد. افغانستان گنجینه‌ی ذخایر فرهنگی است، هزاران داستان و قصه بومی که ظرفیت بازگو شدن و شعر شدن را دارد، در دل این خاک نهفته است. با توجه به تکثر فرهنگی در کشور می‌شود بسیاری از روایت‌های ناب بومی را به شعر و اثر ادبی تبدیل کرد و وضعیت زنان کشور را با زبان زنانه روایت کرد. در گفت‌وگویی که به زبان فارسی با پروانه شد، از مهاجرت‌های پی در پی خود و خانواده‌اش گفت و این که با ترک وطن و زادگاهش، مجبور به عادت کردن در کشوری دیگری و فرهنگی دیگر شد. زبان اول او فارسی است و می‌گوید وقتی تخیل می‌کند و فکر می‌کند و به خاطراتش سر می‌زند، همه با زبان فارسی پیوند دارند، اما با یادگرفتن زبان انگلیسی، توانسته زبانی برای ابراز خودش را پیدا کند. زبانی که به گفته او دارای سادگی و شفافیت است و امکان دسترسی به کار او را برای مخاطبان بیشتری در جهان فراهم می‌کند. می‌گوید به شکلی که برایش زمینه یادگیری انگلیسی مهیا شد، زمینه آموزش فارسی و زبان دیگری مهیا نبود. پروانه می‌گوید در کودکی شعرهای مولانا جلال الدین محمد بلخی را می‌خوانده است. به نظر او شعر معنی بخشیدن به چیزهایی است که بدون شعر معنایی ندارند و زندگی روزمره او با شعر معنی پیدا می‌کند. پروانه می‌گوید با شعر در حالی که از نوستالژی فرار می‌کند، می‌خواهد در زمان حال باقی بماند. یکی از سوژه‌های اصلی شعر پروانه مادر اوست. پروانه به این باور است که او همیشه یک شاعر بوده است ولی فقط اخیراً توانسته بنویسد. شعری که پروانه را برنده جایزه هزار پوندی فوروارد کرد، روایت چهل زنی است که به خاطر حفظ حیثیت و آبروی شان از صخره‌ای می‌پرند. این شعر زبانی ساده دارد و دارای ایماژ و استعاره‌هایی هم هست. پروانه می‌گوید در این شعر زنان به کوه‌ها بیشتر از آدم‌ها اعتماد کرده‌اند. پروانه امیدوار است پس از اتمام دوره دکترا مجموعه شعرش چاپ شود. او روی این مجموعه از ۲۰۱۲ به این طرف کار می‌کند. تم اصلی شعرهای او زنان، جنگ و حضور خود شاعر در میان این دوتا است. پروانه، این مجموعه شعرش را به مادرش و به نادیا انجمن تقدیم خواهد کرد. نادیا انجمن، شاعر هراتی که چند سال پیش به طور مرموزی در غرب افغانستان درگذشت، از شاعران محبوب اوست. او که در سال ۲۰۰۵ به افغانستان سفر کرده بود، خبر "کشته شدن" نادیا انجمن را شنید و به شدت تحت تاثیر آن قرار گرفت. او می‌گوید:"از این رویداد به شدت ترسیدم. چرا که کسی به خاطر نوشتن شعر کشته شده بود. در آن زمان شعر نمی‌نوشتم ولی این رویداد تا همیشه در ذهنم ماند." کمی بعدتر او باشعرهای نادیا انجمن آشنا شد ولی همیشه داستان زندگی او برایش مهم بود. پروانه حالا مجموعه‌ای از شعرهای خانم انجمن را به انگلیسی برگردانده است و قرار است منتشر کند.

منابع محلی از ولایت خوست می‌گویند که یک دختر جوان در مرکز این ولایت خودکشی کرده است. دست‌کم دو منبع امروز (سه‌شنبه، ۱۶ دلو) در صحبت با رسانه گوهرشاد گفته‌اند که این رویداد در منطقه «متون» از مربوطات مرکز ولایت خوست رخ داده است. منبع تاکید کرده است که این دختر جوان باشنده اصلی ولسوالی «تنیو» این ولایت بود. منبع سن این دختر جوان را حدود 18 سال گفته است. به گفته‌ی منبع، این دختر جوان یک روز پیش از اقدام خودکشی، از مدرسه دینی فارغ شده بود. منبع در مورد نحوه خودکشی و هویت این دختر جوان جزییات ارائه نکرده است. قابل ذکر است که دلیل و انگیزه‌ی خودکشی این دختر تا اکنون مشخص نشده است. مسوولان محلی حکومت سرپرست در ولایت خوست نیز در این باره چیزی نگفته‌اند. این در حالی است که مقام‌های محلی حکومت فعلی چند روز پیش گفته بودند که در یک سال گذشته در این ولایت دست‌کم ۷۲ تن به شمول ۳۴ زن خودکشی کرده‌اند. ازدواج‌های اجباری، خشونت خانگی و مشکلات روانی از عوامل عمده خودکشی زنان و دختران در کشور عنوان می‌شود. باید گفت که میزان خودکشی زنان و دختران در سراسر افغانستان و به ویژه در ولایات شرق کشور پس از تسلط حکومت فعلی به‌طور چشم‌گیری افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

منابع محلی از ولایت کنر می‌گویند که یک مرد در ولسوالی چپه‌دره این ولایت همسرش را با شلیک گلوله به شکل فجیع به قتل رسانده است. دست‌کم دو منبع با تایید این رویداد گفته‌اند که این قتل حوالی ساعت ۹:۰۰ صبح روز گذشته (دوشنبه، ۱۵ دلو) در منطقه‌ی «گلسلک» از مربوطات ولسوالی چپه‌دره این ولایت صورت گرفته است. منبع تاکید کرده است که فردی به‌نام عطاءالله همسرش را با شلیک گلوله به قتل رسانده و از ساحه متواری شده است. منبع در مورد دلیل و انگیزه‌ی این قتل جزییات نداده است.. مسوولان محلی در ولایت کنر نیز تا اکنون در مورد این رویداد چیزی نگفته‌اند. قابل ذکر است که طی ۱۰ روز اخیر موارد چشم‌گیری از قتل گزارش شده است. در این موارد دست‌کم ۲۵ نفر کشته شده‌اند. یک‌شنبه‌شب در ولایت تخار دزدان مسلح یک زن و مرد سالخورده را به قتل رسانده و بر یک دختر ۱۳ ساله تجاوز جنسی کرده‌اند. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

مسوولان در فرماندهی پولیس ولایت تخار می‌گویند که دزدان مسلح یک زن و مرد را در شهر تالقان، مرکز این ولایت به قتل رسانده و بر دختر ۱۳ساله‌ی‌شان تجاوز جنسی کرده است. محمداکبر حقانی، سخنگوی فرماندهی پولیس تخار گفته است که این رویداد (یک‌شنبه‌شب، ۱۴دلو) در روستای «چوبور» از مربوطات حوزه اول امنیتی این ولایت رخ داده است. آقای حقانی تاکید کرد که دزدان مسلح به هدف سرقت پول نقد وارد یک خانه شده و پس از درگیری فزیکی و مشاجره لفظی با اعضای خانواده، یک مرد ۷۳ ساله و یک زن ۶۰ ساله را با ضرب چاقو و چوب و به شکل بسیار فجیع به‌ قتل رسانده‌اند. سخنگوی فرماندهی پولیس ولایت تخار افزوده است که دزدان مسلح پس از قتل این زن و مرد، بر یک دختر ۱۳ ساله‌ی این خانواده نیز تجاوز جنسی کرده‌اند. او تصریح کرد که یک‌تن از دزدان را در پیوند به این رویداد بازداشت کرده است. محمداکبر حقانی گفت که یکی از دزدان موفق به فرار از ساحه شده است؛ اما تلاش‌های نیروهای پولیس برای بازداشت وی جریان دارد‌. وی در مورد هویت قربانیان این رویداد جزییاتی نداده است. همچنین مسوولان در فرماندهی پولیس تخار تا اکنون از وضعیت صحی دختر این خانواده جزییاتی ارائه نکرده‌اند. این رویداد در حالی رخ داده است که روز شنبه هفته جاری، یک پسر ۱۴ ساله در ولایت ننگرهار توسط پدرش به قتل رسید. پیش از این نیز، باشند‌گان ولایت تخار از افزایش دزدی‌ها شکایت کرده و خواستار رسیدگی به این موضوع شدند.

منابع محلی از ولایت خوست می‌گویند که مراسم تشییع جنازه و خاک‌سپاری شش زن، پنج کودک و دو مرد در خوست که شب گذشته از سوی تفنگ‌داران ناشناس به قتل رسیده بودند، برگزار شده است. منبع امروز (چهارشنبه، ۱۰ دلو) در صحبت با رسانه گوهرشاد گفته‌اند که یک عضو این خانواده برای مراسم خاک‌سپاری اعضای خانواده‌اش از دبی آمده است. منبع تاکید کرد که این حادثه‌ی مرگبار بین ساعت ۸ تا ۱۰ شب‌گذشته (سه‌شنبه، ۹دلو) در روستای «بوخانه» از مربوطات ولسوالی علی‌شیر این ولایت رخ داده است. منبع افزوده است که در این رویداد، ۱۳ تن به شمول شش زن، پنج کودک و دو مرد کشته‌ شده‌اند. همچنان گفته شده است که یکی از زنان کشته شده در این حادثه، سه‌گانگی باردار بوده است‌. مسوولان محلی در ولایت خوست دلیل این حادثه را «اختلافات شخصی» عنوان کرده و گفته‌اند که در این زمینه تحقیق می‌کنند. فرماندهی پولیس خوست گفته است که دو تن را در پیوند به این قضیه بازداشت کرده است. با این وجود، بسته‌گان این خانواده در گفتگو با رسانه‌ها تایید کردند که این خانواده خصومت شخصی با کسی نداشته‌ است. منبع گفته است که تفنگ‌داران ناشناس ابتدا بمب‌های دستی را به سمت خانه پرتاب و سپس تیراندازی کرده‌اند. تا کنون دلیل قتل اعضای این خانواده مشخص نشده است. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.