برچسب: اخراج اجباری

1 ماه قبل - 194 بازدید

سازمان ملل: اخراج افغان‌ها از پاکستان آینده‌ی زنان را نابود می‌کند

کارشناسان سازمان ملل درتازه‌ترین مورد نسبت به اخراج قریب‌الوقوع پناه‌جویان افغانستانی از پاکستان هشدار داده و می‌گویند که زنان و دختران در میان آسیب‌پذیرترین گروه‌هایی‌اند که با بازگشت اجباری به افغانستان با خطرهای جدی رو‌برو خواهند شد. این کارشناسان، با نشر اعلامیه‌ای نوشته است که در حالی میلیون‌ها افغانستانی در آستانه‌ی اخراج از پاکستان قرار دارند که افغانستان با بحران‌های شدیدی دست‌وپنجه نرم می‌کند و آماده‌ی پذیرش این موج بازگشت‌کنندگان نیست. در اعلامیه آمده است که میلیون‌ها افغانستانی در پاکستان در معرض بازگردانده شدن به کشوری اند که با بحران انسانی شدید دست‌وپنجه نرم می‌کند و جایی که زنان و دختران از ابتدایی‌ترین حقوق خود، از جمله آزادی رفت‌وآمد، آموزش و اشتغال، محروم هستند. آنان در بخشی از اعلامیه‌اش هشدار داده‌اند که اخراج گسترده از پاکستان، آموزش هزاران کودک و نوجوان افغانستانی را متوقف خواهد کرد؛ به‌ویژه دخترانی که در افغانستان از آموزش بالاتر از صنف ششم محروم ‌اند. کارشناسان ملل متحد در ادامه افزوده‌اند که زنان سرپرست خانوار و آنانی که محرم مرد ندارند، در صورت اخراج در شرایط دشوارتری قرار خواهند گرفت، زیرا نه پناه‌گاه مطمین دارند و نه شبکه‌های حمایتی که بتواند امنیت و معیشت آنان را تضمین کند. کارشناسان سازمان ملل می‌گویند که اصل «عدم بازگردانی» یک تعهد قطعی در حقوق بین‌الملل است و هیچ کشوری حق ندارد فردی را به جایی بازگرداند که جان یا آزادی‌شان در خطر باشد. آنان از دولت پاکستان خواستند که فوراً این برنامه را متوقف کرده و به تعهدات بین‌المللی‌اش پایبند بماند. همچنین در بخشی از اعلامیه تاکید شده است که زنان و دختران افغانستانی به دلیل محدودیت‌های حکومت فعلی با خطر محرومیت مضاعف روبرو هستند و اخراج آنان، زندگی و آینده‌ی‌شان را بیش از پیش در معرض تهدید قرار می‌دهد. کارشناسان ضمن قدردانی از میزبانی طولانی‌مدت پاکستان از میلیون‌ها پناه‌جو، از جامعه‌ی جهانی خواستند تا حمایت خود را از زنان و دختران افغانستانی افزایش داده و در اسکان مجدد آنان سهم بیش‌تری بر عهده بگیرند. باید گفت که دولت پاکستان، در ۳۱ جولای اعلام کرد که بر اساس «طرح بازگرداندن غیرقانونی اتباع خارجی» تمامی افغانستانی‌ها، حتا دارندگان کارت پی‌اوآر، باید تا اول سپتمبر این کشور را ترک کنند.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 173 بازدید

کارشناسان سازمان ملل: پاکستان اخراج مهاجران افغانستان را فوراً متوقف ‏کند

کارشناسان سازمان ملل متحد درتازه‌‍ترین مورد از دولت پاکستان خواسته‌اند که اخراج ‏برنامه‌ریزی‌شده‌ی مهاجران افغانستان را متوقف کرده و به تعهدات ‏بین‌المللی خود احترام بگذارد.‏ کارشناسان با نشر یک بیانیه‌ای مشترک تاکید کردند که میلیون‌ها مهاجر در پاکستان در ‏معرض خطر فرستادن به کشوری هستند که قادر به مقابله با بحران ‏بشری موجود نیست. کارشناسان سازمان ملل متحد با اشاره به ‏نگرانی‌های گسترده‌ درباره‌ی نقض حقوق بشر، به‌ویژه محرومیت زنان ‏و دختران از آزادی، کار و آموزش گفته‌اند: «پاکستان براساس قوانین بین‌المللی ‏حقوق بشر و پناهندگان مکلفیت دارد که کسی را به مکانی برنگرداند ‏که با تهدیدات جدی علیه جان یا آزادی‌شان مواجه باشد‎.‌‏»‏ آنان تاکید کرده‌اند که مکلفیت عدم بازگشت اختیاری نیست، این سنگ ‏بنای پیمان و قانون بین‌المللی عرفی است که باید رعایت شود‎.‌‏ در اعلامیه آمده است، بسیاری از مهاجرانی که با اخراج روبرو ‏هستند خانه‌ای برای برگشت در افغانستان ندارند و فاقد شبکه‌های ‏حمایتی خانواده و جامعه‌ اند.‏ کارشناسان می‌گویند: «ما مخصوصا در مورد وضعیت خانواده‌هایی که توسط ‏زنان رهبری می‌شوند و آنانی که محرم (سرپرست مرد) ندارند و در ‏معرض خطر بیشتر قرار دارند، نگران هستیم.» همچنین آنان از کاهش و توقف برنامه‌های دولت‌هایی که به شهروندان ‏افغانستان وعده‌ی اسکان مجدد داده بودند، ابراز تأسف کرده و گفته‌اند که ‏این کشورها از اصول همبستگی بین‌المللی و اشتراک مسئولیت با ‏کشورهای میزبان پناهندگان روی برگردانده‌اند‎.‎ قابل ذکر است که دولت پاکستان اول سپتامبر را آخرین مهلت برای بازگشت تعیین کرده است. در این مرحله دارندگان کارت پی‌او‌آر نیز شامل‌ هستند.‏ مهاجران مقیم پاکستان شامل افرادی هستند که چند دهه قبل مهاجر ‏یا در آن‌جا متولد شده‌اند. بخشی از این مهاجران، نظامیان و کارمندان ‏حکومت پیشین هستند که به پاکستان رفته و در آن‌جا به‌دنبال پناهندگی ‏در دیگر کشورها اند.‏

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 247 بازدید

کمیساریای عالی ملل متحد: مهاجران اخراج شده نیازمند حمایت فوری هستند

کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهند‌گان اعلام کرده است که در سال جاری میلادی، ۲.۳ میلیون مهاجر اهل افغانستان از ایران و پاکستان اخراج شده‌اند و به حمایت فوری نیاز دارند. این سازمان امروز (پنج‌شنبه، ۶ سنبله) با نشر اعلامیه‌ای بار دیگر تاکید کرده است که جهان نمی‌تواند در شرایط کنونی از افغانستان روی بگرداند و بسیاری از این افراد تحت شرایط دشوار به کشوری بازگشته‌اند که آماده پذیرش آنان نیست. همچنین از این، کارشناسان سازمان ملل هشدار داده بودند که مهاجران به کشوری بازمی‌گردند که نقض حقوق بشر در آن جریان دارد. این در حالی است که دولت پاکستان اول سپتامبر سال جاری را مهلت اخراج بیش از یک میلیون پناهجوی افغانستانی تعیین کرده است که کارت‌های اقامت موقت‌شان باطل شده است. در پاکستان هم چند میلیون مهاجر افغانستانی حضور دارند. به‌تازگی ‏کارت‌های اقامت بیش از یک میلیون نفر منقضی شده و دولت پاکستان ‏تا اکنون درباره تمدید یا عدم تمدید آن تصمیم نگرفته است.‏ در کنار آن، باید گفت که در حال حاضر روند اخراج و بازگشت مهاجران از ایران ادامه دارد. ‏مقام‌های جمهوری اسلامی ایران می‌گویند که تا اکنون بیش از یک میلیون مهاجر افغانستانی اخراج ‏شده‌اند. ‏ چند وقت پیش، ایران از تمام مهاجران بدون مدرک خواسته‌ بود که آن کشور را ترک ‏کنند. مقام‌های ایرانی درباره‌ی شمار مهاجران بدون مدرک آمار ‏متفاوت ارائه می‌کنند. همچنین براساس برخی آمار، شمار مهاجران بدون‌ مدرک ‏اهل افغانستان به چهار میلیون نفر می‌رسد. نهادهای امدادرسان همواره هشدار داده‌اند که بازگشت‌کنندگان با مشکلاتی چون نبود سرپناه، کار، فقر و محدودیت‌های آموزشی و فردی مواجه خواهند شد.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 190 بازدید

سه زن افغان که با شهروندان پاکستانی ازدواج کرده بودند از اخراج معاف شدند

دادگاه عالی اسلام‌آباد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که زنان خارجی‌ که با شهروندان پاکستانی ازدواج می‌کنند، حق دریافت تابعیت این کشور را دارند. دادگاه عالی اسلام‌آباد روز (سه‌شنبه، ۴ سنبله) با نشر اعلامیه‌ای گفته است که سه زن افغانستانی که درباره‌ اخراج‌شان از پاکستان شکایت کرده بودند، پرونده‌های‌شان بررسی شده است. در ادامه آمده است که فرزندان این افراد نیز پاکستانی محسوب می‌شوند و برای آنان شناسنامه‌ خانواده‌گی صادر شده است. عمر اعجاز گیلانی، وکیل‌ مدافع، به نمایندگی از شکایت‌کنندگان در ‏محکمه حاضر شده و گفته است که زنان خارجی که با شهروندان پاکستان ‏ازدواج می‌کنند مستحق تابعیت هستند. به‌گفته‌ی او، فرزندان این زنان ‏پاکستانی اند.‏ دادگاه عالی پاکستان روز گذشته نیز اخراج ۱۸ شهروند افغانستان را که کارت اقامت موقت داشتند، به تعویق انداخته است. این در حالی است که پاکستان اول سپتامبر را به‌عنوان مهلت خروج پناه‌جویانی اعلام کرده است که تاریخ کارت‌های اقامت موقت‌شان به پایان رسیده و دیگر تمدید نمی‌شود. بیش از یک میلیون پناه‌جوی اهل افغانستان در پاکستان کارت اقامت موقت داشتند.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 137 بازدید

یونیسف: حفظ کرامت زنان و کودکان بازگشتی ضروری است

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده است که دسترسی به بهداشت و آب آشامیدنی در مرز اسلام‌قلعه‌ی هرات برای حفظ کرامت و امنیت زنان و کودکانی که به کشورشان بازمی‌گردند، ضروری است. این نهاد با نشر گزارشی گفته است که زنان و کودکان، با خستگی، گرمازدگی، سردرگمی و مهم‌تر از همه ترس، وارد مرز اسلام‌‌قلعه می‌شوند. در گزارش آمده است: «مهاجران مجبور هستند از ایران به افغانستان بازگردند، کشوری که برای‌شان ناآشناست و نمی‌دانند به کجا بروند و چگونه ادامه‌ی مسیر بدهند. آن‌ها همه دارایی خود را در چرخ‌دستی، چمدان یا بر پشت خود حمل می‌کنند.» صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل تاکید کرده است که همراه با هم‌کارانش در محل حاضر هستند تا هرگونه کمکی که می‌توانند به بازگشت‌کنندگان ارائه کنند. یکی از مهم‌ترین کمک‌ها، دسترسی به آب آشامیدنی سالم و خدمات کامل بهداشتی است. در بخشی از گزارش آمده است که هوا در مرکز پذیرش اسلام‌قلعه گرم و بادخیز است، جایی که بیش از ۱.۲ میلیون نفر که نیمی از آن‌ها کودکان هستند، تنها در همین سال از ایران بازگشته‌اند و میانگین ورود روزانه آن‌ها حدود ۱۱ هزار نفر است. یونیسف افزوده است که در ماه جولای، در یک روز به تنهایی ۲۵ هزار نفر وارد مرکز شدند. برخی به سرعت از مرکز عبور می‌کنند و برخی دیگر گاهی تا چهار روز در آن‌جا می‌مانند. این در حالی است که ایران و پاکستان در سال روان میلادی روند اخراج مهاجران افغانستانی را تشدید کرده است. چندی پیش یوناما یا دفتر نمایندگی سازمان ملل متحد در افغانستان، نیز گفته بود که زنان و دختران بازگشت‌کننده بیش‌از همه در معرض خطر قرار دارند.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 116 بازدید

سازمان ملل: بدون سرپناه، ادغام مجدد بازگشت‌کنندگان ‏ناممکن است

برنامه اسکان بشر سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که بدون یک سرپناه ‏مصون، ادغام مجدد بازگشت‌کنندگان ناممکن است و آنان  بدون داشتن مسکن مناسب نمی‌توانند زندگی خود را بازسازی ‏کنند. این برنامه امروز (یک‌شنبه، ۲ سنبله) در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که با همکارانش کار ‏می‌کند تا پاسخ دهد، مگر نیازها خیلی بیشتر از منابع موجود است. زیرا بسیاری از مهاجران بازگشت‌کننده به افغانستان جای برای رفتن ندارند. استفانی لوز، رییس برنامه اسکان بشر نیز تاکید کرده است که پناهگاه ‏و بعدا خانه‌ی کافی یک جزء مهم برای ادغام و آغاز یک زندگی جدید با ‏وقار است.‏ براساس آمار سازمان بین‌المللی مهاجرت، از سپتامبر ۲۰۲۳ میلادی به ‏این‌طرف بیش از ‏چهار میلیون ‏مهاجر از ایران و پاکستان به افغانستان ‏بازگشته‌اند.‏ این سازمان در ادامه افزوده است که بیش از ۱.۵ میلیون نفر تنها در سال ‌‏۲۰۲۵ میلادی ‏به ‏افغانستان بازگشته‌اند و انتظار می‌رود پس از تصمیم دولت ‏پاکستان مبنی بر عدم ‌‏تمدید اقامت پناهندگان، یک میلیون نفر دیگر نیز ‏از پاکستان بازگردند.‏ همچنین سازمان بین‌المللی مهاجرت می‌گوید که بدون همکاری منطقه‌ای و ‏حمایت فوری ‌‏بین‌المللی، بحران بازگشت مهاجران می‌تواند به یک ‏بحران انسانی گسترده‌تر با ‌‏عواقب شدید برای افغانستان و فراتر از آن ‏تبدیل شود.‏ قابل ذکر است که در حال حاضر یکی از مشکلات جدی بازگشت‌کنندگان، نبود سرپناه ‌‏است. پس ‏از آغاز موج گسترده‌ی بازگشت، شهرهای افغانستان با کمبود ‌‏خانه مواجه شده‌اند.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 132 بازدید

پناه‌جویان افغانستانی در پارک‌های اسلام‌آباد در شرایط دشوار و نامساعد زندگی می‌کنند

رسانه‌های پاکستانی درتازه‌ترین مورد گزارش داده است که حدود ۳۰۰ خانواده اهل افغانستان در پارک ارجنتینا اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان در وضعیت موقتی و غیربهداشتی به‌سر می‌برند و چشم‌انتظار انتقال به کشور سوم هستند. شبکه خبری جیونیوز پاکستان با نشر گزارشی گفته است که این خانواده‌ها پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست در افغانستان و تغییر سیاست ایالات متحده و برخی کشورهای دیگر در برابر پناه‌جویان، در شرایط بلاتکلیف مانده‌اند. در گزارش آمده است که در میان آنان، شماری از زنان پولیس پیشین افغانستان حضور دارند که می‌گویند پس از تهدید و خشونت مجبور به ترک وطن شدند. همچنین در بخشی از گزارش آمده است که از سال ۲۰۲۳ میلادی تا اکنون بیش از یک میلیون شهروند افغانستان از پاکستان خارج شده‌اند که بیش از ۲۰۰ هزار تن آنان پس از ماه اپریل امسال اخراج یا مجبور به بازگشت شده‌اند. سمیه ۲۴ ساله که در سال ۲۰۲۲ میلادی از افغانستان فرار و به پاکستان پناه آورده است به جیونیوز گفت: «ما فرار کردیم چون در افغانستان جانمان در خطر بود. افغانستان آینده‌ای برای فرزندان‌مان نداشت. اما در اینجا هم برای ما جایی نیست.» بسیاری از مهاجران افغانستانی در اسلام‌آباد می‌گویند که بین امید و ناامیدی زندگی می‌کنند، آینده نامعلومی دارند و خواستار اسکان مجدد به کشورهای امن هستند. طبق گزارش رسانه‌های پاکستانی، بیش از ۱.۳ میلیون افغان دارای کارت‌های اقامت پی‌او‌آر هستند و ۷۵۰ هزار نفر دیگر دارای نوع کارت شهروندی افغان ای‌سی‌سی هستند. این فشارها بخشی از «طرح بازگرداندن اتباع خارجی غیرقانونی» دولت پاکستان است؛ طرحی که همزمان در ایران نیز اجرا شده و بیش از ۱.۵ میلیون افغانستانی از آن کشور اخراج شده‌اند.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 194 بازدید

امید گم‌شده در دل اردوگاه‌های مهاجران

وقتی محمد عمر، پس از بیست سال کارگری در ایران با دستان خالی و چشمان پر از اشک به خاک وطنش بازگردانده شد، احساس می‌کرد که همه چیز بر سرش آوار شده است. او از نوجوانی در ایران به‌عنوان کارگر ساختمانی کار می‌کرد. وقتی شانزده‌ساله بود، پدرش او را همراه گروهی از همسایه‌ها راهی مرز کرد تا در ایران لقمه‌ نانی پیدا کند. آن زمان، که هنوز نوجوانی خام بود، فارسی را با لهجه محلی صحبت می‌کرد و از چهره و چشمان بادامی‌اش همه می‌فهمیدند که مهاجری افغان است. با وجود تمام سختی‌ها، توانست خودش را در تهران به کارهای ساختمانی و باربری برساند و به مرور، تجربه و توان بیشتری به دست آورد. محمد عمر سال‌ها کار کرد، عرق ریخت و مزد اندکش را به افغانستان فرستاد. مادرش همیشه به او می‌گفت: «پسرم، خدا خیرت بده؛ تو شدی نان‌آور خانه.» محمد عمر نه توانست درست درس بخواند، نه زندگی آرامی برای خودش بسازد؛ تمام فکر و ذکرش این بود که مادر، خواهران و برادران کوچکش از گرسنگی نجات پیدا کنند. سال‌ها به همین منوال گذشت، اما روزگار چنان بی‌رحم بود که در نهایت، با همه‌ی آن زحمت‌ها، نه خانه‌ای برایش ماند، نه پولی، و نه امنیتی. در ایران، همیشه با تحقیر زندگی ‌کرد. پولیس هر روز در جاده‌ها ایست می‌کرد و کارت‌های شناسایی را بررسی می‌نمود. محمد عمر چون مدارک نداشت، همیشه با ترس به کار می‌رفت و بازمی‌گشت. بارها در میانه‌ی راه دستگیر شد و شب‌های زیادی را در بازداشت‌گاه‌ها گذراند؛ کتک خورد، توهین شنید و سرانجام با هزار منت آزاد شد. اما روزی که سرنوشتش برای همیشه تغییر کرد، همان روزی بود که او را همراه با جمعی دیگر از افغان‌ها به زور سوار اتوبوس‌ها کردند و به‌سوی مرز فرستادند. وقتی از مرز گذشت، اولین چیزی که چشم و ذهنش را درگیر کرد، اردوگاهی بود با خیمه‌های فرسوده و صف‌های طولانی از مردان، زنان و کودکان. صدای گریه‌ی بچه‌ها، فریاد زنان و ناله‌ی مردانی که از همه‌چیز محروم مانده بودند، فضای اردوگاه را پر کرده بود. محمد عمر احساس کرد که از یک زندان، به زندانی دیگر منتقل شده است. اردوگاه، مملو از انسان‌های خسته، گرسنه و ناامید بود؛ کسانی که یا مانند او از ایران اخراج شده بودند، یا از پاکستان بازگشته بودند. هوای خیمه‌ها داغ و دم‌کرده بود. بوی عرق بدن‌ها، گرد و خاک، و نان خشکِ کپک‌زده فضا را آزاردهنده کرده بود. شب‌ها، سرمای هوا تا مغز استخوان نفوذ می‌کرد و روزها، گرمای آفتاب آن‌قدر شدید بود که نفس کشیدن دشوار می‌شد. آب آشامیدنی کافی وجود نداشت؛ همه باید در صف‌های طولانی می‌ایستادند تا یک دبه آب گل‌آلود بگیرند. محمد عمر بارها دید که کودکان از شدت تشنگی بی‌هوش می‌شدند و مادران‌شان در صف‌ها با گریه و درماندگی، نظاره‌گر آن‌ها بودند. غذا ناچیز بود. در بهترین حالت، روزی یک‌بار به مردم کاسه‌ای برنج نیم‌پخته یا نان خشک داده می‌شد. محمد عمر، که سال‌ها بدنش به کار سخت عادت کرده بود، در اردوگاه از بی‌غذایی ضعیف و نحیف شده بود. وقتی خودش را در آیینه می‌دید، از آن مرد قوی و سرِ ساختمان، فقط یک سایه‌ی لاغر و زردرنگ باقی مانده بود. اما سخت‌تر از تحمل گرسنگی و تشنگی، تحمل زخم‌های روحی بود. هر روز شاهد صحنه‌هایی بود که دل هر انسانی را می‌شکست؛ زنانی که در گوشه‌ی خیمه‌ها کودکان‌شان را آرام می‌کردند و زیر لب نفرین می‌خواندند، مردانی که در گوشه‌های اردوگاه به آسمان خیره می‌شدند و با خود می‌گفتند: «ما چه گناهی کردیم که این‌گونه شد؟» محمد عمر شب‌ها در دل گریه می‌کرد. یادش می‌آمد که در ایران، هرچند زندگی سخت بود، اما دست‌کم کار داشت، نانی برای خوردن بود و زیر سقفی می‌خوابید. حالا، همه‌چیز از دست رفته بود. یکی از شب‌ها، وقتی باد شدیدی وزید و باران تندی خیمه‌ها را درید، همه‌ی اردوگاه به هم ریخت. آب به درون خیمه‌ها جاری شد و کودکان در گل‌ولای می‌لولیدند. محمد عمر دست یک کودک را گرفت و او را از گل بیرون کشید. مادر کودک با فریاد گفت: «خدا خیرت بده، برادر؛ اگر تو نمی‌رسیدی، طفل من خفه می‌شد.» آن شب، محمد عمر تا صبح نخوابید. هر بار که صدای گریه‌ی کودکی را می‌شنید، از جا می‌پرید و برای کمک می‌رفت. در روزهای بعد، بیماری‌ها در اردوگاه شیوع پیدا کرد: اسهال، تب و زردی، کودکان را درگیر می‌کرد. نه دوا بود، نه داکتر؛ و مردم فقط با دعا و گریه می‌کوشیدند عزیزان‌شان را نجات دهند. محمد عمر چندین بار دید که جنازه‌ی کودکان کوچک را در گوشه‌ی اردوگاه می‌بردند و در قبرهای کم‌عمق خاک می‌کردند. آن صحنه‌ها روحش را می‌شکست. در اردوگاه، کسی به فکر آینده نبود؛ همه درگیر زنده‌ ماندن بودند. محمد عمر گاهی می‌گفت: «ای کاش در ایران می‌مُردم و هیچ‌وقت این روز را نمی‌دیدم.» اما باز وقتی تصویر مادرش در ذهنش زنده می‌شد، به خودش می‌گفت: «نه، باید زنده بمانی. تو هنوز مسئول هستی.» همین حس مسئولیت بود که او را سر پا نگه می‌داشت. یک روز، وقتی کارمندان امدادی آمدند و مقداری آرد و روغن توزیع کردند، محمد عمر با چند جوان دیگر داوطلب شد که بارها را تقسیم کنند. همان روز فهمید که در دل همه، دردی مشترک موج می‌زند. هرکسی قصه‌ی خودش را داشت: یکی در ایران نان‌آور خانواده بود و با اخراج، زندگی‌اش از هم پاشیده بود؛ دیگری، همسرش را در مسیر راه از دست داده بود؛ سومی، کودک خردسالش را در سرحد گم کرده بود. محمد عمر ساعت‌ها به این قصه‌ها گوش می‌داد و با اشک، همراه آنان می‌گریست. هرچند اردوگاه پر از مشکلات بود، اما یک چیز را به محمد عمر آموخت: این‌که انسان حتی در بدترین شرایط هم می‌تواند دست دیگری را بگیرد. او با دست‌گیری از کودکان یتیم و کمک به زنان بی‌سرپرست، احساس می‌کرد که هنوز انسانیت زنده است. اما با گذشت ماه‌ها، خستگی و ناامیدی دوباره بر او سنگینی کرد. می‌دید که هیچ راهی برای آینده وجود ندارد. نه کاری بود، نه امکاناتی، و تنها چیزی که هر روز در اردوگاه جریان داشت، انتظار بود؛ انتظاری بی‌پایان، مانند زندانی که نمی‌داند روز آزادی‌اش چه زمانی فرا خواهد رسید. محمد عمر هنوز هم در اردوگاه است. هر روز با طلوع آفتاب از خواب بیدار می‌شود، در صف آب می‌ایستد، لقمه‌ای نان خشک پیدا می‌کند و شب، دوباره زیر سقف خیمه به صدای گریه‌ی کودکان گوش می‌سپارد. او با خود می‌گوید: «شاید روزی برسد که از این‌جا بیرون شوم، شاید روزی باز هم بتوانم کار کنم و لقمه‌ نانی با دست‌رنج خودم برای مادر و خانواده‌ام ببرم.» اما این «شاید» مانند سرابی است که هرچه نزدیک‌تر می‌شود، دورتر می‌گردد. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 152 بازدید

نماینده مجلس ایران: نیروی کار افغانستانی بهترین گزینه برای ایران است

محمد سراج، عضو مجلس شورای اسلامی ایران با انتقاد از «اخراج هیجانی» مهاجران اهل افغانستان، می‌گوید که شهرک‌های صنعتی این کشور با کمبود نیروی کار مواجه شده‌اند و نیروی کار افغانستانی بهترین گزینه برای کارفرمایان ایرانی است و ایران در بخش‌های مختلف به این نیرو نیاز دارد. محمد سراج، عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی به رسانه‌ها گفته است جمهوری اسلامی ایران در بسیاری صنایع و صنوف به نیروی کار نیاز دارد و جای خوشحالی است که این نیرو از افغانستان، کشور همسایه و همزبان تامین می‌شود. وی در ادامه تاکید کرده است که طی حدود پنج دهه گذشته مردم ایران از کیفیت و بازدهی کار مهاجران افغانستانی راضی بوده‌اند. او افزوده است که هدف از ساماندهی مهاجران اخراج افراد فاقد مدرک است و نباید مهاجران قانونی در این روند به کشور مبدا بازگردانده شوند. عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی می‌گوید که نیروی کار افغانستانی که از لحاظ فرهنگی، زبانی و دینی نزدیکی زیادی با ایرانیان دارند، بهترین برای استفاده در بخش‌های صنعت و کشاورزی هستند. همچنین محمد سراج در بخشی از صبحت‌هایش تصریح کرد که نباید مهاجران افغانستانی صرف در مناطق و شهرهای خاص اجازه اقامت داشته باشند. این عضو مجلس شورای اسلامی در حالی به نیاز ایران برای نیروی کار افغانستانی تاکید کرده است که جمهوری اسلامی اخیرا روند بازداشت و اخراج مهاجران افغان را به شدت افزایش داده است. به گزارش مقامات ایرانی، تا اکنون یک میلیون و ۲۰۰ هزار شهروند افغانستانی از ایران اخراج شده‌اند. این اخراج‌ها در حالی پس از جنگ ایران و اسراییل شدت یافته است که افغانستان با بحران شدید حقوق بشری و انسانی مواجه ا‌ست و بسیاری از اخراج‌شد‌گان، از جمله زنان، خبرنگاران و مدافعان حقوق بشر در معرض خطر واقعی نقض حقوق بشر قرار دارند.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 162 بازدید

بیش از ۲۰۰ پناه‌جوی تحت حمایت آلمان از پاکستان به افغانستان اخراج شد

وزارت امور خارجه‌ی آلمان درتازه‌ترین مورد تایید کرده است که ۲۱۱ پناه‌جوی تحت حمایت آن کشور از پاکستان به افغانستان اخراج شدند. جوزف هینترسیر، سخنگوی وزارت امور خارجه‌ی آلمان از اسلام‌آباد خواسته است تا امکان بازگشت این افراد به پاکستان و ادامه مسیر دریافت ویزای آلمان را به آنان فراهم کند. هینترسیر وی در ادامه تاکید کرده است که پولیس پاکستان پیش‌تر حدود ۴۵۰ شهروند افغانستان تحت برنامه آلمان برای خروج همکاران افغان‌اش را دست‌گیر کرده و تا کنون ۲۱۱ تن به افغانستان بازگردانده شده‌اند. او در ادامه افزود که برخی دیگر به اردوگاه‌های پیش‌بینی‌شده بازگشتند، اما حدود ۳۵۰ تن همچنان در معرض خطر اخراج هستند. پیش از این منابع از میان پناه‌جویان به رسانه گوهرشاد گفته بودند که این افراد از نواحی «جی ۵، جی ۶، جی ۸، اف ۶ و اف ۷» اسلام‌آباد بازداشت و به اردوگاه «حاجی کمپ» منتقل و سپس به افغانستان اخراج شده بودند. در معلومات آمده است که این افراد کارمندان مؤسسه‌ی آلمانی «جی‌آی‌زید» در افغانستان بودند که به‌دلیل عدم تمدید ویزای‌شان از سوی دولت پاکستان، بازداشت شده‌اند. افراد بازگزداننده شده، بخشی از برنامه‌ای بودند که از زمان تسلط دوباره حکومت سرپرست در سال ۲۰۲۱ میلادی برای کمک به افغان‌هایی که با موسسات آلمانی همکاری کرده بودند، اجرا شد. با این حال، سیاست سخت‌گیرانه مهاجرتی آلمان و موج اخراج‌ها از پاکستان باعث توقف برنامه و معلق ماندن بیش از دو هزار متقاضی دیگر شده است. قابل ذکر است که پاکستان در این اواخر تمدید ویزای پناه‌جویان افغانستان را متوقف کرده و این افراد را بازداشت و اخراج می‌کند‌. همچنین این کشور تصمیم گرفته است که دارندگان کارت «پی‌اوآر» را که تحت حمایت کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان هستند، اخراج کند.

ادامه مطلب