برچسب: اخراج اجباری

24 دقیقه قبل - 29 بازدید

رسانه‌های پاکستانی درتازه‌ترین مورد گزارش داده است که حدود ۳۰۰ خانواده اهل افغانستان در پارک ارجنتینا اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان در وضعیت موقتی و غیربهداشتی به‌سر می‌برند و چشم‌انتظار انتقال به کشور سوم هستند. شبکه خبری جیونیوز پاکستان با نشر گزارشی گفته است که این خانواده‌ها پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست در افغانستان و تغییر سیاست ایالات متحده و برخی کشورهای دیگر در برابر پناه‌جویان، در شرایط بلاتکلیف مانده‌اند. در گزارش آمده است که در میان آنان، شماری از زنان پولیس پیشین افغانستان حضور دارند که می‌گویند پس از تهدید و خشونت مجبور به ترک وطن شدند. همچنین در بخشی از گزارش آمده است که از سال ۲۰۲۳ میلادی تا اکنون بیش از یک میلیون شهروند افغانستان از پاکستان خارج شده‌اند که بیش از ۲۰۰ هزار تن آنان پس از ماه اپریل امسال اخراج یا مجبور به بازگشت شده‌اند. سمیه ۲۴ ساله که در سال ۲۰۲۲ میلادی از افغانستان فرار و به پاکستان پناه آورده است به جیونیوز گفت: «ما فرار کردیم چون در افغانستان جانمان در خطر بود. افغانستان آینده‌ای برای فرزندان‌مان نداشت. اما در اینجا هم برای ما جایی نیست.» بسیاری از مهاجران افغانستانی در اسلام‌آباد می‌گویند که بین امید و ناامیدی زندگی می‌کنند، آینده نامعلومی دارند و خواستار اسکان مجدد به کشورهای امن هستند. طبق گزارش رسانه‌های پاکستانی، بیش از ۱.۳ میلیون افغان دارای کارت‌های اقامت پی‌او‌آر هستند و ۷۵۰ هزار نفر دیگر دارای نوع کارت شهروندی افغان ای‌سی‌سی هستند. این فشارها بخشی از «طرح بازگرداندن اتباع خارجی غیرقانونی» دولت پاکستان است؛ طرحی که همزمان در ایران نیز اجرا شده و بیش از ۱.۵ میلیون افغانستانی از آن کشور اخراج شده‌اند.

ادامه مطلب


2 روز قبل - 107 بازدید

وقتی محمد عمر، پس از بیست سال کارگری در ایران با دستان خالی و چشمان پر از اشک به خاک وطنش بازگردانده شد، احساس می‌کرد که همه چیز بر سرش آوار شده است. او از نوجوانی در ایران به‌عنوان کارگر ساختمانی کار می‌کرد. وقتی شانزده‌ساله بود، پدرش او را همراه گروهی از همسایه‌ها راهی مرز کرد تا در ایران لقمه‌ نانی پیدا کند. آن زمان، که هنوز نوجوانی خام بود، فارسی را با لهجه محلی صحبت می‌کرد و از چهره و چشمان بادامی‌اش همه می‌فهمیدند که مهاجری افغان است. با وجود تمام سختی‌ها، توانست خودش را در تهران به کارهای ساختمانی و باربری برساند و به مرور، تجربه و توان بیشتری به دست آورد. محمد عمر سال‌ها کار کرد، عرق ریخت و مزد اندکش را به افغانستان فرستاد. مادرش همیشه به او می‌گفت: «پسرم، خدا خیرت بده؛ تو شدی نان‌آور خانه.» محمد عمر نه توانست درست درس بخواند، نه زندگی آرامی برای خودش بسازد؛ تمام فکر و ذکرش این بود که مادر، خواهران و برادران کوچکش از گرسنگی نجات پیدا کنند. سال‌ها به همین منوال گذشت، اما روزگار چنان بی‌رحم بود که در نهایت، با همه‌ی آن زحمت‌ها، نه خانه‌ای برایش ماند، نه پولی، و نه امنیتی. در ایران، همیشه با تحقیر زندگی ‌کرد. پولیس هر روز در جاده‌ها ایست می‌کرد و کارت‌های شناسایی را بررسی می‌نمود. محمد عمر چون مدارک نداشت، همیشه با ترس به کار می‌رفت و بازمی‌گشت. بارها در میانه‌ی راه دستگیر شد و شب‌های زیادی را در بازداشت‌گاه‌ها گذراند؛ کتک خورد، توهین شنید و سرانجام با هزار منت آزاد شد. اما روزی که سرنوشتش برای همیشه تغییر کرد، همان روزی بود که او را همراه با جمعی دیگر از افغان‌ها به زور سوار اتوبوس‌ها کردند و به‌سوی مرز فرستادند. وقتی از مرز گذشت، اولین چیزی که چشم و ذهنش را درگیر کرد، اردوگاهی بود با خیمه‌های فرسوده و صف‌های طولانی از مردان، زنان و کودکان. صدای گریه‌ی بچه‌ها، فریاد زنان و ناله‌ی مردانی که از همه‌چیز محروم مانده بودند، فضای اردوگاه را پر کرده بود. محمد عمر احساس کرد که از یک زندان، به زندانی دیگر منتقل شده است. اردوگاه، مملو از انسان‌های خسته، گرسنه و ناامید بود؛ کسانی که یا مانند او از ایران اخراج شده بودند، یا از پاکستان بازگشته بودند. هوای خیمه‌ها داغ و دم‌کرده بود. بوی عرق بدن‌ها، گرد و خاک، و نان خشکِ کپک‌زده فضا را آزاردهنده کرده بود. شب‌ها، سرمای هوا تا مغز استخوان نفوذ می‌کرد و روزها، گرمای آفتاب آن‌قدر شدید بود که نفس کشیدن دشوار می‌شد. آب آشامیدنی کافی وجود نداشت؛ همه باید در صف‌های طولانی می‌ایستادند تا یک دبه آب گل‌آلود بگیرند. محمد عمر بارها دید که کودکان از شدت تشنگی بی‌هوش می‌شدند و مادران‌شان در صف‌ها با گریه و درماندگی، نظاره‌گر آن‌ها بودند. غذا ناچیز بود. در بهترین حالت، روزی یک‌بار به مردم کاسه‌ای برنج نیم‌پخته یا نان خشک داده می‌شد. محمد عمر، که سال‌ها بدنش به کار سخت عادت کرده بود، در اردوگاه از بی‌غذایی ضعیف و نحیف شده بود. وقتی خودش را در آیینه می‌دید، از آن مرد قوی و سرِ ساختمان، فقط یک سایه‌ی لاغر و زردرنگ باقی مانده بود. اما سخت‌تر از تحمل گرسنگی و تشنگی، تحمل زخم‌های روحی بود. هر روز شاهد صحنه‌هایی بود که دل هر انسانی را می‌شکست؛ زنانی که در گوشه‌ی خیمه‌ها کودکان‌شان را آرام می‌کردند و زیر لب نفرین می‌خواندند، مردانی که در گوشه‌های اردوگاه به آسمان خیره می‌شدند و با خود می‌گفتند: «ما چه گناهی کردیم که این‌گونه شد؟» محمد عمر شب‌ها در دل گریه می‌کرد. یادش می‌آمد که در ایران، هرچند زندگی سخت بود، اما دست‌کم کار داشت، نانی برای خوردن بود و زیر سقفی می‌خوابید. حالا، همه‌چیز از دست رفته بود. یکی از شب‌ها، وقتی باد شدیدی وزید و باران تندی خیمه‌ها را درید، همه‌ی اردوگاه به هم ریخت. آب به درون خیمه‌ها جاری شد و کودکان در گل‌ولای می‌لولیدند. محمد عمر دست یک کودک را گرفت و او را از گل بیرون کشید. مادر کودک با فریاد گفت: «خدا خیرت بده، برادر؛ اگر تو نمی‌رسیدی، طفل من خفه می‌شد.» آن شب، محمد عمر تا صبح نخوابید. هر بار که صدای گریه‌ی کودکی را می‌شنید، از جا می‌پرید و برای کمک می‌رفت. در روزهای بعد، بیماری‌ها در اردوگاه شیوع پیدا کرد: اسهال، تب و زردی، کودکان را درگیر می‌کرد. نه دوا بود، نه داکتر؛ و مردم فقط با دعا و گریه می‌کوشیدند عزیزان‌شان را نجات دهند. محمد عمر چندین بار دید که جنازه‌ی کودکان کوچک را در گوشه‌ی اردوگاه می‌بردند و در قبرهای کم‌عمق خاک می‌کردند. آن صحنه‌ها روحش را می‌شکست. در اردوگاه، کسی به فکر آینده نبود؛ همه درگیر زنده‌ ماندن بودند. محمد عمر گاهی می‌گفت: «ای کاش در ایران می‌مُردم و هیچ‌وقت این روز را نمی‌دیدم.» اما باز وقتی تصویر مادرش در ذهنش زنده می‌شد، به خودش می‌گفت: «نه، باید زنده بمانی. تو هنوز مسئول هستی.» همین حس مسئولیت بود که او را سر پا نگه می‌داشت. یک روز، وقتی کارمندان امدادی آمدند و مقداری آرد و روغن توزیع کردند، محمد عمر با چند جوان دیگر داوطلب شد که بارها را تقسیم کنند. همان روز فهمید که در دل همه، دردی مشترک موج می‌زند. هرکسی قصه‌ی خودش را داشت: یکی در ایران نان‌آور خانواده بود و با اخراج، زندگی‌اش از هم پاشیده بود؛ دیگری، همسرش را در مسیر راه از دست داده بود؛ سومی، کودک خردسالش را در سرحد گم کرده بود. محمد عمر ساعت‌ها به این قصه‌ها گوش می‌داد و با اشک، همراه آنان می‌گریست. هرچند اردوگاه پر از مشکلات بود، اما یک چیز را به محمد عمر آموخت: این‌که انسان حتی در بدترین شرایط هم می‌تواند دست دیگری را بگیرد. او با دست‌گیری از کودکان یتیم و کمک به زنان بی‌سرپرست، احساس می‌کرد که هنوز انسانیت زنده است. اما با گذشت ماه‌ها، خستگی و ناامیدی دوباره بر او سنگینی کرد. می‌دید که هیچ راهی برای آینده وجود ندارد. نه کاری بود، نه امکاناتی، و تنها چیزی که هر روز در اردوگاه جریان داشت، انتظار بود؛ انتظاری بی‌پایان، مانند زندانی که نمی‌داند روز آزادی‌اش چه زمانی فرا خواهد رسید. محمد عمر هنوز هم در اردوگاه است. هر روز با طلوع آفتاب از خواب بیدار می‌شود، در صف آب می‌ایستد، لقمه‌ای نان خشک پیدا می‌کند و شب، دوباره زیر سقف خیمه به صدای گریه‌ی کودکان گوش می‌سپارد. او با خود می‌گوید: «شاید روزی برسد که از این‌جا بیرون شوم، شاید روزی باز هم بتوانم کار کنم و لقمه‌ نانی با دست‌رنج خودم برای مادر و خانواده‌ام ببرم.» اما این «شاید» مانند سرابی است که هرچه نزدیک‌تر می‌شود، دورتر می‌گردد. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


3 روز قبل - 104 بازدید

محمد سراج، عضو مجلس شورای اسلامی ایران با انتقاد از «اخراج هیجانی» مهاجران اهل افغانستان، می‌گوید که شهرک‌های صنعتی این کشور با کمبود نیروی کار مواجه شده‌اند و نیروی کار افغانستانی بهترین گزینه برای کارفرمایان ایرانی است و ایران در بخش‌های مختلف به این نیرو نیاز دارد. محمد سراج، عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی به رسانه‌ها گفته است جمهوری اسلامی ایران در بسیاری صنایع و صنوف به نیروی کار نیاز دارد و جای خوشحالی است که این نیرو از افغانستان، کشور همسایه و همزبان تامین می‌شود. وی در ادامه تاکید کرده است که طی حدود پنج دهه گذشته مردم ایران از کیفیت و بازدهی کار مهاجران افغانستانی راضی بوده‌اند. او افزوده است که هدف از ساماندهی مهاجران اخراج افراد فاقد مدرک است و نباید مهاجران قانونی در این روند به کشور مبدا بازگردانده شوند. عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی می‌گوید که نیروی کار افغانستانی که از لحاظ فرهنگی، زبانی و دینی نزدیکی زیادی با ایرانیان دارند، بهترین برای استفاده در بخش‌های صنعت و کشاورزی هستند. همچنین محمد سراج در بخشی از صبحت‌هایش تصریح کرد که نباید مهاجران افغانستانی صرف در مناطق و شهرهای خاص اجازه اقامت داشته باشند. این عضو مجلس شورای اسلامی در حالی به نیاز ایران برای نیروی کار افغانستانی تاکید کرده است که جمهوری اسلامی اخیرا روند بازداشت و اخراج مهاجران افغان را به شدت افزایش داده است. به گزارش مقامات ایرانی، تا اکنون یک میلیون و ۲۰۰ هزار شهروند افغانستانی از ایران اخراج شده‌اند. این اخراج‌ها در حالی پس از جنگ ایران و اسراییل شدت یافته است که افغانستان با بحران شدید حقوق بشری و انسانی مواجه ا‌ست و بسیاری از اخراج‌شد‌گان، از جمله زنان، خبرنگاران و مدافعان حقوق بشر در معرض خطر واقعی نقض حقوق بشر قرار دارند.

ادامه مطلب


5 روز قبل - 66 بازدید

وزارت امور خارجه‌ی آلمان درتازه‌ترین مورد تایید کرده است که ۲۱۱ پناه‌جوی تحت حمایت آن کشور از پاکستان به افغانستان اخراج شدند. جوزف هینترسیر، سخنگوی وزارت امور خارجه‌ی آلمان از اسلام‌آباد خواسته است تا امکان بازگشت این افراد به پاکستان و ادامه مسیر دریافت ویزای آلمان را به آنان فراهم کند. هینترسیر وی در ادامه تاکید کرده است که پولیس پاکستان پیش‌تر حدود ۴۵۰ شهروند افغانستان تحت برنامه آلمان برای خروج همکاران افغان‌اش را دست‌گیر کرده و تا کنون ۲۱۱ تن به افغانستان بازگردانده شده‌اند. او در ادامه افزود که برخی دیگر به اردوگاه‌های پیش‌بینی‌شده بازگشتند، اما حدود ۳۵۰ تن همچنان در معرض خطر اخراج هستند. پیش از این منابع از میان پناه‌جویان به رسانه گوهرشاد گفته بودند که این افراد از نواحی «جی ۵، جی ۶، جی ۸، اف ۶ و اف ۷» اسلام‌آباد بازداشت و به اردوگاه «حاجی کمپ» منتقل و سپس به افغانستان اخراج شده بودند. در معلومات آمده است که این افراد کارمندان مؤسسه‌ی آلمانی «جی‌آی‌زید» در افغانستان بودند که به‌دلیل عدم تمدید ویزای‌شان از سوی دولت پاکستان، بازداشت شده‌اند. افراد بازگزداننده شده، بخشی از برنامه‌ای بودند که از زمان تسلط دوباره حکومت سرپرست در سال ۲۰۲۱ میلادی برای کمک به افغان‌هایی که با موسسات آلمانی همکاری کرده بودند، اجرا شد. با این حال، سیاست سخت‌گیرانه مهاجرتی آلمان و موج اخراج‌ها از پاکستان باعث توقف برنامه و معلق ماندن بیش از دو هزار متقاضی دیگر شده است. قابل ذکر است که پاکستان در این اواخر تمدید ویزای پناه‌جویان افغانستان را متوقف کرده و این افراد را بازداشت و اخراج می‌کند‌. همچنین این کشور تصمیم گرفته است که دارندگان کارت «پی‌اوآر» را که تحت حمایت کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان هستند، اخراج کند.

ادامه مطلب


6 روز قبل - 132 بازدید

با وجود بازگشت صدها هزار مهاجر افغانستانی از ایران و پاکستان، یوناما یا دفتر نمایندگی سازمان ملل متحد در افغانستان می‌گوید که زنان و دختران بازگشت‌کننده در معرض خطر قرار دارند و برای جلوگیری از بحران و رنج‌‌های بیشتر کمک فوری و گسترده جامعه‌ی جهانی ضروری می‌باشد. یوناما امروز (دوشنبه، ۲۷ اسد) با نشر اعلامیه‌ای گفته است که روزا اتونبایوا، نماینده‌ی ویژه‌ دبیرکل سازمان ملل برای افغانستان برای بازدید از روند بازگشت مهاجران افغانستانی به گذرگاه مرزی اسلام‌قلعه به هرات سفر کرده است. روزا اتونبایوا در این سفر تاکید کرده است که در ۲۰۲۵ میلادی بیش از یک میلیون و ۳۰۰ هزار مهاجر به افغانستان بازگشته و این روند نظام‌های حمایتی را در این کشور تحت «فشار شدید» قرار داده است. نماینده‌ی ویژه‌ دبیرکل سازمان ملل افزوده است که زنان و کودکان بیشتر در معرض خطر قرار دارند؛ زیرا آنان در افغانستان به دسترسی محدود خدمات دارند. خانم اتونبایوا در بخشی از صحبت‌های گفته است که نزدیک به ۷۰ درصد جمعیت افغانستان در فقر به‌سر می‌برند و بازگشت صدها هزار تن از کشورهای همسایه بر زیرساخت‌های این کشور فشار وارد کرده است. رییس یوناما، با اشاره به محدودیت‌ها بر زنان و بحران بشری در افغانستان، خواستار کمک فوری و گسترده جامعه‌ی جهانی به بازگشت‌کنندگان شده است. قابل ذکر است که ایران و پاکستان در سال روان میلادی روند اخراج مهاجران افغانستانی را تشدید کرده است. باوجود نگرانی‌ها و درخواست‌ها مبنی بر توقف این روند؛ اما روند بازگشت‌دادن مهاجران هم‌چنان ادامه دارد. پیش از این نیز، نهادهای حقوق بشری از بازگشت افراد در معرض خطر به ویژه زنان و فعالان حقوق بشر به افغانستان ابراز نگرانی کرده‌اند.

ادامه مطلب


6 روز قبل - 105 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در افغانستان اعلام کرده است که بیش از دو میلیون شهروند افغانستان، از جمله نیم میلیون کودک تنها در سال جاری از ایران و پاکستان بازگشته‌اند. این سازمان با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که بیش از دو میلیون تن، از جمله ۵۰۰ هزار کودک، تا اکنون به افغانستان بازگشته‌اند. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد تاکید کرده است که بسیاری از کودکان بدون همراه و خانواده‌ها به حمایت فوری نیاز دارند. در ادامه آمده است که پروژه «کودکان در حرکت» با همکاری اتحادیه اروپا، به کودکان غذا، پوشاک، تخت، حمایت روانی و فضایی امن برای بازی و دوستیابی ارائه می‌دهد و آنان را با خانواده‌های شان دوباره متحد می‌کند. قابل ذکر است که یونیسف افزوده است که تا پایان جولای ۲۰۲۵ میلادی، بیش از شش‌هزار کودک بدون همراه یا جداشده را ثبت و حمایت کرده و آنان را با خانواده‌ها و بسته‌گان شان دوباره متحد کرده است. این در حالی است که روند اخراج اجباری مهاجران اهل افغانستان، بحران انسانی شدید، فقر، ناامنی و نیازهای فوری بشردوستانه در افغانستان را افزایش داده است. ایران پس از آتش‌بس با اسرائیل روند اخراج مهاجران افغانستان را تشدید کرده و روزانه تا ده‌ها هزار مهاجر را نیز اخراج کرده است. هم‌زمان با این، اخراج مهاجران افغانستان از پاکستان نیز ادامه دارد و روزانه صدها نفر از آن کشور نیز اخراج و وارد افغانستان می‌شوند.

ادامه مطلب


7 روز قبل - 93 بازدید

موسسه بین‌المللی «ورلد ویژن» درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که افغانستان طی چهار سال گذشته با بحران‌های متعددی از جمله زلزله‌های ویرانگر، بازگشت مهاجران و شوک‌های اقلیمی مواجه بوده است. این موسسه با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود با ابراز نگرانی نسبت به وضعیت کنونی افغانستان گفته است که میلیون‌ها شهروند افغانستان همچنان با بحران‌های پی‌در‌پی روبرو هستند. موسسه‌ بشردوستانه‌ «ورلد ویژن» در ادامه تاکید کرده است که از آگوست ۲۰۲۱ میلادی تا اکنون، به بیش از شش میلیون نفر از جمله ۳.۷ میلیون کودک در افغانستان، حمایت‌های حیاتی و بلندمدت ارائه کرده است. همچنین این موسسه در بخشی از اعلامیه‌اش تاکید کرده است که در راستای رسیدگی به چالش‌های مردم افغانستان، در کنار آنان خواهد ایستاد. موسسه ورلد ویژن تاکید کرده است که از سال ۲۰۲۳ میلادی تا اکنون، بیش از چهار میلیون تن در افغانستان از ایران و پاکستان ناچار به بازگشت به کشور شده‌اند. این نهاد، افغانستان را ششمین کشور آسیب‌پذیر در برابر تهدیدات ناشی از تغییرات اقلیمی معرفی کرده و افزوده که این کشور از جمله کشورهایی با پایین‌ترین سطح آمادگی برای مقابله با این تهدیدات است. در ادامه آمده است که بیش از ۹ میلیون نفر در افغانستان تحت تاثیر شوک‌های اقلیمی قرار دارند. قابل ذکر است که اخیراً نهاد حفاظت مدنی و عملیات‌های بشردوستانه اتحادیه اروپا گفته است که بیش از ۲۳ میلیون نفر در افغانستان به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند.

ادامه مطلب


7 روز قبل - 84 بازدید

کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان اعلام کرده است که در ‏حال ارائه‌ی کمک‌های اضطراری برای مهاجران بازگشته به افغانستان است، ‏اما بودجه تهیه شده، در حال اتمام است‎.‎ این نهاد امروز (یک‌شنبه، ۲۶ اسد) با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که ‏خانواده‌ها با بازگشت از ایران یا پاکستان به کشور بحران‌زده، با ‏آینده‌ای نامعلوم در افغانستان روبرو هستند. کمیساریای عالی سازمان ملل متحد خواستار حمایت فوری از مهاجران بارگشت‌کننده از ایران و پاکستان شده است. قابل ذکر است که جمهوری اسلامی ایران پس از جنگ با اسرائیل، اخراج مهاجران افغانستان را تشدید ‌‏کرد و تا اکنون بیش از یک میلیون و ‌‏۱۰۰ ‏هزار مهاجر بدون مدرک به افغانستان اخراج شده‌اند.‏ همچنین پاکستان نیز اقامت بیش از یک میلیون مهاجر را تمدید نکرده و این ‌‏دسته از مهاجران در معرض اخراج قرار دارند.‏ سازمان بین‌المللی مهاجرت نیز با نشر گزارشی گفته است که طی دو سال اخیر حدود ‏چهار ‏میلیون مهاجر از ایران و پاکستان بازگشته‌اند.‏ در گزارش آمده است که بدون همکاری منطقه‌ای و حمایت فوری ‌‏‌‏بین‌المللی، بحران بازگشت مهاجران می‌تواند به یک بحران انسانی ‏گسترده‌تر با ‌‏عواقب شدید برای افغانستان و فراتر از آن تبدیل شود.‏ باید گفت که در حال حاضر یکی از مشکلات جدی بازگشت‌کنندگان، نبود سرپناه، کار و عدم ادغام با اجتماع ‏است. پس ‏از آغاز موج گسترده‌ی بازگشت، شهرهای افغانستان با کمبود ‏خانه مواجه شده‌اند و ‏اجاره ملک‌ به‌شدت افزایش یافته است.‏

ادامه مطلب


1 هفته قبل - 179 بازدید

۵۰ نهاد حقوق بشری با نشر یک اعلامیه‌ای مشترک از کارزار حمایت از خبرنگاران اهل افغانستان در ایران، پاکستان و ترکیه استقبال کردند و خواستار توقف فوری اخراج اجباری و بازداشت آنان شدند. این نهادها با نشر اعلامیه‌ای خواسته‌اند که با اقدام فوری، امنیت و حق حیات خبرنگاران افغانستان را تضمین کنند. همچنین این سازمان‌های حقوق بشری در بخشی از اعلامیه‌اش نسبت به وضعیت زندگی روزنامه‌نگاران اهل افغانستان در این کشورها ابراز نگرانی کردند و تاکید کردند که این شرایط با تعهدات بین‌المللی کشورها نسبت به مهاجران در تضاد است. آنها خواستار بررسی کامل پرونده‌های این خبرنگاران و فراهم شدن امکان انتقال آنان به کشورهای امن شدند. این نهادها از سازمان‌های حامی خبرنگاران خواسته‌اند تا موارد نقض حقوق روزنامه‌نگاران افغان را مستندسازی کنند. این فعالان حقوق بشری از سازمان ملل خواسته‌اند برنامه‌ای ویژه و اضطراری برای اسکان و حفاظت از خبرنگاران افغانستانی در ایران، ترکیه و پاکستان اجرا کند. در بخشی از اعلامیه‌ آمده است: «هرگونه کوتاهی در این زمینه، چشم‌پوشی بر تهدید علیه آزادی، عدالت و کرامت انسانی خواهد بود.» بر اساس ماده‌ی هفدهم قانون امر به معروف و نهی از منکر که در ماه اسد سال گذشته توسط هبت‌الله آخوندزاده توشیح شد، نشر تصاویر جانداران ممنوع اعلام شده است. این ممنوعیت تا اکنون در ۱۷ ولایت به اجرا درآمده است. بر بنیاد شاخص جهانی آزادی رسانه‌ها در سال ۲۰۲۵ میلادی، افغانستان با امتیاز ۱۷.۸۸ در جایگاه ۱۷۵ قرار گرفته است، در حالی‌که در رده‌بندی سال ۲۰۲۴ در جایگاه ۱۷۸ قرار داشت. گزارش‌گران بدون مرز با نشر این رده‌بندی گفته است که در سال ۲۰۲۴ میلادی، دست‌کم ۱۲ رسانه به دلیل محدودیت‌ها مجبور به تعطیلی شدند.

ادامه مطلب


2 هفته قبل - 117 بازدید

نهاد حمایت از کودکان (Save the Children) درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که به‌طور متوسط، هر ۳۰ ثانیه یک کودک از ایران و پاکستان به افغانستان اخراج می‌شود و تقریباً نیمی از جمعیت افغانستان در حال حاضر، به کمک نیاز دارند. این نهاد امروز (دوشنبه، ۲۰ اسد) با نشر گزارشی گفته است: «بیش از ۸۰۰ هزار کودک در سال جاری به کشور بازگشته‌اند و سه‌چهارم این کودکان از ایران اخراج شدند. این تعداد دو برابر مجموع کودکان سال گذشته است، زمانی که هر دو کشور برای مهاجران و پناهندگان بدون مدرک، مهلت‌هایی برای خروج تعیین کرده بودند.» نهاد حمایت از کودکان تاکید کرده است که هزاران کودک بدون سرپرست از کشورهای همسایه اخراج شده‌اند.  بسیاری از آنها در سرزمین مادری خود غریبه هستند یا در کشورهای همسایه متولد شده‌اند یا سال‌ها به عنوان پناهنده یا مهاجر زندگی کرده‌اند. در گزارش آمده است: «بسیاری از این کودکان خسته، وحشت‌زده و مطمئن نیستند که چگونه در کشوری که در چهار سال گذشته با گرسنگی و فقر شدید دست و پنجه نرم کرده است، زنده خواهند ماند. هزاران کودک به تنهایی، بدون خانواده یا دسترسی به خدمات اولیه در حال بازگشت هستند.» سازمان نجات کودکان از کشورهای منطقه می‌خواهد که بازگشت داوطلبانه، ایمن و آبرومندانه به افغانستان را تضمین کنند. اجبار یا تحت فشار قرار دادن کودکان برای بازگشت، به ویژه کودکانی که سرپرست ندارند، می‌تواند خطر استثمار، سوءاستفاده و بی‌توجهی را افزایش دهد. نهادهای امدادرسان هشدار داده‌اند که از هر پنج کودک در افغانستان، یکی با سوء‌تغذیه مواجه است. نهاد حمایت از کودکان تصریح کرده که از ماه مارچ تا اکنون، بیش از ۱۵۰ هزار کودک بازگشته به افغانستان را حمایت کرده است. در همین حال، معاون سازمان حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف) خواهان بازگشت کودکان با حفظ کرامت انسانی شده است.

ادامه مطلب