برچسب: کنر

3 روز قبل - 72 بازدید

یونیسف: چهار کودک در مناطق زلزله‌زده کنر براثر سرما جان باخته‌اند

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد می‌گوید که چهار کودک در مناطق زلزله‌زده‌ی ولایت کنر براثر «سینه‌بغل و سرما» جان باخته‌اند. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای گفته است که این کودکان آخر هفته‌ی پیش در کمپ آوارگان «زری‌بابا» در ولسوالی نورگل ولایت کنر جان باخته‌اند. در اعلامیه آمده است که کودکان جان باخته شامل تقوا، پسر سه ساله، عثمانی، دختر نُه ماهه از دره‌ی «شولات» و ذاکره دو‌ونیم ساله و عبدالله هشت ماهه از دره «ماماگل» ولسوالی نورگل کنر می‌شوند. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در ادامه تاکید کرده است که در مناطق زلزله‌زده افغانستان ۲۷۰ هزار کودک در معرض ابتلا به بیماری‌های ناشی از سرما قرار دارند. در اعلامیه آمده است که شب‌ها دمای هوا در این مناطق به زیر صفر درجه می‌رسد و ممکن است تا منفی ۲۵ درجه کاهش یابد. همچنین تاج‌الدین اویواله، مسوول دفتر یونیسف برای افغانستان افزوده است: «به‌شدت نگران سلامت و ایمنی کودکانی هستم که زمین‌لرزه خانه‌های شان را ویران کرده و آواره شده‌اند.» وی در ادامه تصریح کرد: «ما از شرکا و کمک‌کنندگان می‌خواهیم که همین حالا اقدام کنند تا بتوانیم کمک‌های حیاتی زمستانی را برای گرم و ایمن نگه داشتن کودکان ارائه کنیم.» قابل ذکر است که زمین‌لرزه حدود سه ماه پیش ولایت‌های شرق افغانستان را لرزاند و بیشترین تلفات و خسارات را در کنر برجای گذاشت. در این زلزله، بیش از دو هزار و ۲۰۰ تن جان باختند، سه هزار و ۶۴۰ تن زخم برداشتند و هزاران خانواده بی‌خانمان شدند. بر بنیاد گزارش سازمان‌های جهانی، زنان و کودکان بیش‌ترین آسیب را از این رویداد متحمل شدند. با این وجود، براساس گزارش دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد، در این زمین‌لرزه هزار و ۹۹۲ نفر جان باختند و بیش از سه هزار و ۶۰۰ نفر زخمی شدند.

ادامه مطلب


1 هفته قبل - 58 بازدید

زمستان بی‌رحم؛ خیمه نازک و امیدی که هنوز زنده است

در میان کوهستان‌های بلند و سنگلاخ کنر، جایی که آسمان در زمستان خاکستری‌تر از همیشه است و باد در میان شاخه‌های خشک درختان ناله‌وار می‌پیچد، خانواده‌ی عبدالکریم هنوز زیر همان خیمه‌ی نازکی زندگی می‌کنند که از روزهای نخست زلزله بر پا شده بود؛ خیمه‌ای که بیشتر از آن‌که سرپناه باشد، یادآور شبی است که زمین زیر پای‌شان شورید و همه‌چیز را از آن‌ها گرفت. هر صبح که آفتاب از پشت قله‌های سرد و آسمان‌خراش سر برمی‌آورد، خیمه اندک‌ اندک گرم می‌شود، اما همین که خورشید به سوی مغرب خم می‌شود، سرمای کوهستان بار دیگر چنگال یخ‌زده‌اش را بر تن خیمه می‌کوبد و همه‌ی اعضای خانواده را در خود می‌پیچد. این خانواده‌ی شش‌نفره، در میان صدها خانواده‌ی دیگر، هنوز هم امیدوار است که روزی برسد که دیگر مجبور نباشد با هر باد تند از ترس پاره شدن خیمه از خواب بپرد. عبدالکریم، مردی با ریش جوگندمی و چهره‌ای که بیش از سنش پیر به نظر می‌رسد، از نخستین روزهای زلزله تا امروز، هر صبح با دلی خسته اما امیدوار از خیمه بیرون می‌شود. او به کوه‌های اطراف سر می‌زند، شاید بتواند کمی چوب خشک برای گرم کردن خیمه پیدا کند؛ اما در این فصل، چوب خشک کمیاب‌تر از نان است. کوه‌ها یا از باران‌های اخیر نمناک‌اند یا چوب‌های‌شان از پیش جمع‌آوری شده‌اند. هر بار که عبدالکریم با دستان خالی بازمی‌گردد، در چهره‌اش احساس گناهی دیده می‌شود که نه از ناتوانی، بلکه از مسئولیتی برمی‌خیزد که یک پدر همواره بر دوش خود احساس می‌کند. نگاه‌های کودکانش که در گوشه‌ی خیمه منتظر او نشسته‌اند، برایش سخت‌ترین لحظه‌ی روز است؛ نگاه‌هایی که در آن‌ها هم امید هست و هم پرسش‌هایی بی‌صدا—این‌که «آیا امشب هم می‌توانیم از سردی در امان بمانیم؟» همسرش، زرمینه، زنی جوان اما فرسوده از روزگار است. چهره‌اش خطوطی عمیق دارد؛ هرکدام نشانی از شبی طولانی در سرمای کوهستان یا روزی خسته‌کننده میان خاک و سنگ‌های روستا. او روزهای بسیاری را صرف خشک‌کردن لباس‌های نم‌کشیده‌ی خیمه، ترمیم سوزن‌دوزی چادرش، و مراقبت از فرزندانی کرده است که هیچ‌کدام چیزی به‌نام کودکی واقعی را تجربه نکرده‌اند. زرمینه هر شب پیش از خواب برای کودکانش قصه می‌گوید؛ قصه‌هایی نه برای خواباندن‌شان، بلکه برای آرام کردن دل‌های کوچکی که از صدای زوزه‌ی باد و ترس از ریزش دوباره‌ی زمین بی‌قرارند. دخترک دوساله‌شان، صفیه، چند شب است از شدت سرفه‌های خشک، خواب درست‌وحسابی ندارد. سرفه‌هایش همچون ضربه‌هایی به قلب مادر فرود می‌آید؛ اما در خیمه هیچ دارویی نیست. هر بار که صفیه سینه‌اش را می‌گیرد و با گریه می‌نالد، زرمینه تنها او را در آغوش می‌گیرد و آرام تکانش می‌دهد—شاید صدای ضربان قلب مادر، اندکی آرامش به او ببخشد. خدمات صحی در این منطقه تقریباً وجود خارجی ندارد. مرکز صحی‌ای که در گذشته دست‌کم چند کارمند داشت، اکنون یا بر اثر زلزله تخریب شده، یا امکاناتش چنان محدود شده که مراجعه به آن بی‌فایده به نظر می‌رسد. با این حال، عبدالکریم چند بار تلاش کرده صفیه را به آن‌جا ببرد، اما مسیر طولانی و نبود وسایط نقلیه باعث می‌شود این سفر برای کودکی بیمار، خطرناک‌تر از ماندن در خیمه باشد. دیگر کودکان خانواده نیز هرچند از نظر ظاهری سالم‌اند، اما نشانه‌های واضحی از سردی و ضعف در بدن‌شان دیده می‌شود؛ سردی‌ای که از نبود بخاری، نداشتن لباس گرم، و کمبود غذای مناسب سرچشمه می‌گیرد. کودکان در طول روز اطراف خیمه بازی می‌کنند، اما بازی‌شان بیشتر راهی برای فرار از واقعیتی‌ست که هیچ کودکی نباید تجربه کند، تا نشانه‌ای از شادی و تفریح. آن‌ها با سنگ‌ها، تکه‌های چوب و پارچه‌های پاره، خود را سرگرم می‌سازند. گاهی خاک‌ریزی بزرگ را خانه‌ی خیالی خود می‌نامند یا چوبی شکسته را به‌جای اسباب‌بازی در دست می‌گیرند. اما همین که باد تندی بوزد یا صدای خفیفی از ریزش کوه به گوش برسد، همه با ترس به سوی خیمه می‌دوند و در آغوش مادر پناه می‌گیرند؛ گویی زخم عمیق روز زلزله هنوز از دل‌های کوچک‌شان بیرون نرفته است. این خانواده خاطرات زیادی از روز زلزله دارد؛ خاطراتی که با هر لرزش کوچک زمین یا صدای سنگی که از بالای کوه می‌افتد، دوباره در ذهن‌شان زنده می‌شود. آن روز، زمین چنان شدید لرزید که محمدامین، پسر ده‌ساله‌ی خانواده، فکر کرد دنیا به پایان رسیده است. او هنوز حاضر نیست با صدای بلند درباره آن روز صحبت کند و وقتی مادرش چیزی می‌پرسد، تنها لبخندی تلخ می‌زند و نگاهش را به زمین می‌دوزد. اما شب‌ها در خواب می‌لرزد، ناگهان بیدار می‌شود و زیر لب می‌گوید: «خانه می‌ریزد… مادر، خانه می‌ریزد…» زرمینه او را در آغوش می‌گیرد و با آرامش می‌گوید: «نه بچیم، خانه‌مان دیگر ریخته… چیزی برای ریختن نمانده.» اما این جمله، هرچند برای آرام کردنش گفته می‌شود، بیشتر از آن‌که امیدبخش باشد، واقعیت تلخی را یادآوری می‌کند؛ واقعیتی که در آن خانواده‌ای بدون سقف، بدون دیوار و بی‌هیچ سرپناهی، در برابر زمستانی ایستاده‌اند که بی‌رحمی‌اش در کنر زبانزد است. عبدالکریم و زرمینه هر دو امیدوار بودند که با آغاز زمستان، دولت یا نهادهای کمک‌رسان خانه‌های موقت یا حداقل وسایل ضروری را توزیع کنند؛ اما تا امروز تنها چیزی که دریافت کرده‌اند همان خیمه و چند کمپل نازک است که حتی توان گرم نگه‌داشتن یک کودک را هم ندارد. عبدالکریم می‌گوید چندین بار مسئولان منطقه را دیده است؛ کسانی که عکس می‌گرفتند، وضعیت مردم را یادداشت می‌کردند و وعده می‌دادند کمک‌ها به‌زودی خواهد رسید. اما حالا که هفته‌ها گذشته، هیچ کمک قابل‌توجهی نرسیده و خانواده عبدالکریم، مانند بسیاری از خانواده‌های دیگر، در میان این خیمه‌های بی‌پناه رها شده‌اند. باران که می‌بارد، شرایط چند برابر سخت‌تر می‌شود. سقف خیمه در چند نقطه سوراخ شده و عبدالکریم با تکه‌های پلاستیک تلاش می‌کند جلوی چکیدن آب را بگیرد، اما هر بار که باران شدیدتر می‌شود، آب از گوشه و کنار وارد خیمه می‌شود و لباس‌ها و بسترشان را خیس می‌کند. زرمینه هر روز مجبور است کمپل‌ها را بیرون بیاورد و زیر آفتاب پهن کند، اما در روزهای ابری همه چیز نم‌دار باقی می‌ماند. شب‌هایی که باران و باد هم‌زمان می‌وزند، خیمه چنان تکان می‌خورد که گویی هر لحظه می‌خواهد کنده شود. کودکان از ترس نزدیک مادر جمع می‌شوند و عبدالکریم با دستانش ستون وسط خیمه را محکم نگه می‌دارد، شاید کمی از خطر بکاهد. در چنین روزهایی، هیچ‌کس از آن‌ها نمی‌پرسد شام چه خورده‌اند. حقیقت این است که بعضی شب‌ها اصلاً چیزی برای خوردن ندارند، جز نان خشک یا چای کم‌رنگ. زرمینه با دقت غذا را میان کودکان تقسیم می‌کند و خودش آخر از همه می‌خورد، یا گاهی اصلاً نمی‌خورد تا کودکان دست‌کم سیر بخوابند؛ هرچند خواب در چنین سرمایی معنای چندانی ندارد. با وجود تمام این سختی‌ها، عبدالکریم هنوز امیدوار است صدایشان به جایی برسد. او از هر راه ممکن تلاش کرده پیامشان را به نهادهای کمک‌رسان برساند؛ گاهی از طریق مردم محل، گاهی با کمک یک خبرنگار سرزده، و گاهی با درخواست مستقیم از مسئولان محلی. بارها گفته است: «ما چیز زیادی نمی‌خواهیم؛ فقط یک خانه موقت، یک بخاری و کمی دارو می‌خواهیم تا این کودکان زنده بمانند.» اما در سکوت سنگین کوهستان، این صداها کمتر شنیده می‌شوند. زمستان کنر نه تنها سرد، بلکه طولانی و نفس‌گیر است. هر روز که می‌گذرد، نگرانی خانواده‌های بی‌سرپناه بیشتر می‌شود. عبدالکریم با نگاهی به قله‌های سفیدپوش می‌گوید: «اگر برف‌ها شروع شود، خدا می‌داند چه خواهد شد.» او خوب می‌داند که خیمه نازک‌شان حتی در برابر بادهای عادی تاب نمی‌آورد، چه برسد به برف‌های سنگین و رطوبت‌دار. همچنین می‌داند اگر صفیه و دیگر کودکان در این شرایط بدتر بیمار شوند، تقریباً هیچ فرصتی برای رسیدگی به آنها وجود نخواهد داشت. در این روزهای سخت، خانواده عبدالکریم تنها یک درخواست دارند؛ اینکه دولت، نهادهای بشردوستانه و هر کسی که توان کمک دارد، صدایشان را بشنود. این خانواده نه به دنبال زندگی مجلل است و نه کمک‌های بی‌پایان؛ فقط می‌خواهند زنده بمانند، زمستان را پشت سر بگذارند و کودکانشان شب را بدون لرزش بدن و ترس از فرو ریختن خیمه به صبح برسانند. و در پایان، وقتی آفتاب کنر در یک عصر سرد بر فراز کوه‌ها غروب می‌کند، خیمه کوچک آن‌ها هنوز در میان باد می‌لرزد؛ اما امیدی که در دل‌شان روشن مانده، هرچند کوچک و خاموش، هنوز پابرجاست. شاید فردا کسی بیاید… شاید فردا کمکی برسد… شاید فردا در این سکوت کوهستانی، صدای این خانواده شنیده شود و دستی یاری‌شان کند… پیش از آن‌که زمستان بی‌رحم، آخرین رشته‌های مقاومت‌شان را قطع کند. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 182 بازدید

سازمان نجات کودکان: صدها کودک یتیم در زلزله‌های اخیر کنر به کمک فوری نیاز دارند

سازمان نجات کودکان درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است، کودکانی که در پی زلزله‌های مرگ‌بار اخیر در ولایت‌های کنر و ننگرهار یتیم شده‌اند، اکنون زیر سرپرستی خانواده‌های نیازمند قرار دارند و با نزدیک شدن زمستان، به کمک فوری نیاز دارند. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که زمین‌لرزه‌های اخیر، جان بیش از دو هزار تن را در شرق افغانستان گرفته و بیش از هشت هزار خانه را ویران کرده است. در بخشی گزارش سازمان نجات کودکان آمده است که حدود ۴۰۰ هزار تن، از جمله ۲۵۰ هزار کودک، در اثر این زلزله‌ها به کمک غذایی نیاز دارند. سازمان نجات کودکان در ادامه تاکید کرده است که دست‌کم ۲۷۱ کودک در این رویداد یتیم شده‌اند و هزاران کودک دیگر یکی از اعضای خانواده‌شان را از دست داده‌اند. این سازمان می‌گوید که در حال حاضر ۳۰ کودک که سرپرستان اصلی‌شان را از دست داده‌اند، در مراکز مراقبتی این سازمان نگهداری می‌شوند. در ادامه آمده است که خانواده‌ها در مناطق آسیب‌دیده تمام دارایی خود، از جمله مواد غذایی و دام‌هایشان را از دست داده‌اند و در بسیاری از روستاها بیش از ۹۰ درصد خانواده‌ها بدون منبع درآمد هستند. سازمان نجات کودکان تصریح کرد که این نهاد از نخستین سازمان‌هایی بود که پس از زلزله به ولایت کنر رسیده و اکنون خدمات صحی، آب، بسته‌های کمکی، پول نقد و مراکز مراقبتی برای کودکان آسیب‌دیده فراهم می‌کند. همچنین سمیرا سید رحمان، مدیر برنامه‌های این سازمان در افغانستان، گفته است: «یک ماه پس از زلزله، ابعاد ویرانی هر روز بیش‌تر آشکار می‌شود. بسیاری از کودکان یتیم شده‌اند و خانواده‌ها نان‌آوران خود را از دست داده‌اند. با نزدیک شدن زمستان، نیازها شدیدتر می‌شود و باید کمک‌های بیش‌تری فراهم گردد.» وی افزوده است که جامعه‌ی جهانی باید به‌گونه فوری منابع مالی بیش‌تری را بسیج کند تا از گسترش بحران انسانی در ماه‌های پیش‌رو جلوگیری شود. قابل ذکر است که یک ماه پیش زمین‌لرزه‌ای ولایت‌های شرقی افغانستان را تکان داد که بیش از دو هزار و ۲۰۰ تن جان باختند، سه هزار و ۶۴۰ تن زخم برداشتند و هزاران خانواده بی‌خانمان شدند. بر بنیاد گزارش سازمان‌های جهانی، زنان و کودکان بیش‌ترین آسیب را از این رویداد متحمل شدند. با این وجود، براساس گزارش دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد، در این زمین‌لرزه هزار و ۹۹۲ نفر جان باختند و بیش از سه هزار و ۶۰۰ نفر زخمی شدند.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 140 بازدید

زلزله‌ی مرگبار در کنر؛ ملل متحد: بدون کمک زنان با فاجعه‌ روبرو می‌شوند

بخش زنان سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که برای گسترش برنامه‌ی اضطراری کمک‌رسانی به زنان و دختران آسیب‌دیده از زلزله در شرق افغانستان، به ۲.۵ میلیون دالر نیاز فوری دارد. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که این کمک مالی قرار است برای اجرای یک طرح ۶ تا ۱۲ماهه اختصاص یابد که هدف آن افزایش مشارکت زنان در روند پاسخ‌گویی و فراهم‌سازی دسترسی آنان به خدمات حیاتی است. در ادامه آمده است: «شوک‌های اصلی زلزله شاید پایان یافته باشد، اما زنانی که تحت تأثیر آن قرار گرفته‌اند، بدون کمک‌های فوری با یک فاجعه‌ی بلندمدت روبه‌رو خواهند شد.» در گزارش آمده که طرح کمک‌های بشری در همکاری با نهادهای زنان تطبیق می‌شود و بخشی از «طرح پاسخ‌گویی به زلزله» است که توسط دفتر هماهنگی کمک‌های انسان‌دوستانه‌ی سازمان ملل (اوچا) مدیریت می‌شود. بخش زنان سازمان ملل در ادامه تاکید کرده است که با نزدیک‌شدن زمستان، بسیاری از زنان و دختران هنوز از نبود سرپناه، لباس مناسب و خدمات اساسی رنج می‌برند. همچنین در بخشی از گزارش آمده است که از زمان نخستین زلزله در شرق افغانستان در ۳۱ آگوست، زنان در گروه‌های ارزیابی مشترک شامل شده‌اند تا نیازهای فوری آنان شناسایی شود. این نیازها شامل سرپناه، پوشاک، غذا، پول نقد، خدمات صحی و حمایتی، از جمله سلامت روان و مشاوره روانی-اجتماعی است. بخش زنان سازمان ملل، هشدار داده است که بسیاری از زنان هنوز نتوانسته‌اند از خدمات حمایتی بهره‌مند شوند؛ زیرا هنجارهای اجتماعی سنتی، آزادی رفت‌وآمد و دسترسی آنان به کمک‌ها را محدود می‌کند. در ادامه آمده است که افزون بر چالش‌های دیگر، کم‌بود زنان امدادگر نیز یکی از چالش‌های عمده است. قابل ذکر است که یک ماه پیش زمین‌لرزه‌ای ولایت‌های شرقی افغانستان را تکان داد که بیش از دو هزار و ۲۰۰ تن جان باختند، سه هزار و ۶۴۰ تن زخم برداشتند و هزاران خانواده بی‌خانمان شدند. بر بنیاد گزارش سازمان‌های جهانی، زنان و کودکان بیش‌ترین آسیب را از این رویداد متحمل شدند. با این وجود، براساس گزارش دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد، در این زمین‌لرزه هزار و ۹۹۲ نفر جان باختند و بیش از سه هزار و ۶۰۰ نفر زخمی شدند. دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل اعلام کرده که کمک‌های دریافت‌شده تنها ۲۳.۷ میلیون دالر است، که این حدود ۱۱۵ میلیون دالر کم‌تر از نیاز واقعی است

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 165 بازدید

سازمان ملل: بازگشت اجباری مهاجران به مناطق زلزله‌زده فاجعه انسانی را رقم می‌زند

کمیشنری عالی سازمان ملل در امور پناهند‌گان (UNHCR) درتازه‌ترین مورد هشدار داده است که هزاران افغانستانی مجبور شده‌اند از پاکستان به مناطقی برگردند که پیش از این از زلزله‌ها ویران شده‌اند. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که خانواده‌های بازگشت‌کننده با «بحران روی بحران» مواجه‌اند و نبود سرپناه، کم‌بود آب و غذا و دسترسی محدود به خدمات صحی، وضعیت زندگی برگشت‌کنند‌گان را به‌شدت دشوار ساخته است. کمیشنری عالی سازمان ملل در امور پناهندگان در ادامه تاکید کرده است که منابع مالی برای کمک‌رسانی به این خانواده‌ها رو به پایان است و ادامه این روند می‌تواند فاجعه انسانی تازه‌ای را رقم بزند. در اعلامیه آمده است که جامعه‌ی جهانی نمی‌تواند به این وضعیت پشت کند و باید در کنار خانواده‌های آسیب‌پذیر افغانستانی بایستد. این در حالی است که پاکستان و ایران در ماه‌های اخیر، روند اخراج اجباری پناه‌جویان افغان را شدت بخشیده‌اند. روزانه صدها خانواده از این دو کشور به‌طور اجباری اخراج شده و وارد افغانستان می‌شوند؛ کشوری که خود نیز با چالش‌های گسترده اقتصادی، سیاسی و اجتماعی روبرو است. این اخراج‌ها در حالی پس از جنگ ایران و اسراییل شدت یافته است که افغانستان با بحران شدید حقوق بشری و انسانی مواجه ا‌ست و بسیاری از اخراج‌شد‌گان، از جمله زنان، خبرنگاران و مدافعان حقوق بشر در معرض خطر واقعی نقض حقوق بشر قرار دارند.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 150 بازدید

محدودیت‌ها بر کار زنان؛ روند کمک‌رسانی به زلزله‌زدگان دشوار شده است

شبکه‌ی خبری الجزیره درتازه‌ترین مورد گزارش داده است که پس از زمین‌لرزه مرگ‌بار در ولایت کنر، محدودیت‌های حکومت سرپرست بر کار زنان و دختران، دسترسی آسیب‌دیدگان، به‌ویژه زنان و دختران به را با مشکل روبرو کرده است. الجزیره با نشر گزارشی گفته است که کم‌بود کارمندان زن در مناطق آسیب‌دیده، روند رسیدگی به زنان و دختران آسیب‌دیده را دشوار ساخته است. در بخشی از گزارش آمده است که ۹۰ درصد کارمندان صحی در این مناطق مرد هستند و شمار اندک زنان (قابله‌ها و پرستاران) برای رسیدگی به مجروحان شدید حضور دارند، که آموزش کافی ندارند. در ادامه آمده است که نبود داکتران زن، وضعیت زنان باردار و آسیب‌دیدگان زن را بحرانی‌تر کرده است. شبکه‌ی خبری الجزیزه تاکید کرده است که نبود تشناب‌های جداگانه و شرایط غیرصحی در کمپ‌های بی‌جاشدگان، مشکلات تازه‌ای را برای زنان و دختران زلزله‌زده ایجاد کرده است. نهادهای بین‌المللی خواستار رفع محدودیت‌ها بر کار زنان شده‌اند و هشدار داده‌اند که بدون حضور فعال زنان امدادگر، بسیاری از زنان و دختران آسیب‌دیده از کمک‌های حیاتی محروم خواهند ماند. گفته می‌شود که زمین‌لرزه، ۳۱ آگوست در شرق افغانستان بیش از دو هزار و ۲۰۰ کشته و سه هزار و ۶۰۰ زخمی برجا گذاشت. با این وجود، براساس گزارش دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد، در این زمین‌لرزه هزار و ۹۹۲ نفر جان باختند و بیش از سه هزار و ۶۰۰ نفر زخمی شدند. دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل اعلام کرده که کمک‌های دریافت‌شده تنها ۲۳.۷ میلیون دالر است، که این حدود ۱۱۵ میلیون دالر کم‌تر از نیاز واقعی است

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 152 بازدید

اندونیزیا برای کمک به زلزله‌زدگان یک تیم صحی به افغانستان فرستاد

یک سازمان غیردولتی اندونیزیایی موسوم به «کمیته نجات اضطراری طبی» درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که برای کمک به زلزله‌زدگان ولایت کنر یک تیم صحی به افغانستان فرستاده است. عرب‌نیوز امروز (شنبه، ۵ سنبله) با نشر گزارشی گفته است که این تیم به‌تازگی از جاکارتا عازم افغانستان شده و تا نهم ماه اکتبر در این کشور باقی خواهد ماند و این تیم متشکل از دو داکتر زن، یک پرستار مرد و یک خبرنگار مرد می‌باشند. عرب‌نیوز به نقل از تونگو میتی فرانسیسکا، یکی از داکتران عضو این تیم نوشته است که آنان به ولایت کنر می‌روند و در آن‌جا برای مردم خدمات صحی و کمک غذایی ارائه خواهند کرد. در بخشی از گزارش آمده است که «کمیته نجات اضطراری طبی» اندونیزیا همچنان برای ۵۰۰ تن دارو تهیه کرده که در روستاهای مختلف ولایت کنر توزیع خواهد شد. همچنین هدیکی حبیب، رییس اجرایی این کمیته به عرب‌نیوز گفته است که اعزام این تیم صحی، بخشی از تلاش‌ها برای تقویت کمک‌های بشردوستانه به مردم افغانستان است. او در بخشی از صحبت‌هایش تاکید کرده است: «فاجعه‌ی زمین‌لرزه در افغانستان تأثیرات عمده‌ای بر سلامت و اجتماع گذاشته است، اما حمایت بشردوستانه از سوی جامعه‌ی جهانی برای مردم آن‌جا ناکافی به نظر می‌رسد.» زمین‌لرزه حدود یک ماه پیش شرق افغانستان را لرزاند و بیشترین تلفات و خسارات را در کنر برجای گذاشت. براساس گزارش دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد، در این زمین‌لرزه هزار و ۹۹۲ نفر جان باختند و بیش از سه هزار و ۶۰۰ نفر زخمی شدند. با این وجود، مقامات حکومت سرپرست افغانستان اعلام کرده‌اند که بیش از دو هزار و ۲۰۰ تن کشته و بیش از سه هزار و ۶۰۰ تن زخمی و هزاران تن بی‌خانمان برجای گذاشت. دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل اعلام کرده که کمک‌های دریافت‌شده تنها ۲۳.۷ میلیون دالر است، که این حدود ۱۱۵ میلیون دالر کم‌تر از نیاز واقعی است گفته می‌شود که پس از منع کار کارمندان زن، سازمان‌های بین‌المللی هشدار داده‌اند که کم‌بود کارمندان زن در مناطق آسیب‌دیده، روند رسیده‌گی به زنان آسیب‌دیده را دشوار ساخته است.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 266 بازدید

باران و توفان شدید در کنر؛ دو کودک جان باخته و چهار زخمی ‏برجای گذاشت

مسوولان محلی از ولایت کنر می‌گویند که در پی فروریختن سقف ‏یک خانه براثر بارندگی و توفان در ولسوالی منور این ولایت، دو کودک ‏جان باخته و چهار نفر دیگر زخمی شدند. ضیاءالرحمان اسپین‌غر، آمر اطلاعات اداره اطلاعات و فرهنگ ولایت‏ کنر، به رسانه‌ها گفته است که این رویداد پیش‌ازچاشت امروز ‌‏(پنج‌شنبه، ۳ میزان) در روستای چنار از مربوطات ولسوالی منور رخ داده است.‏ وی در ادامه تاکید کرده است که به‌دلیل بارندگی و توفان شدید، سقف یک خانه ‏فروریخته است که در نتیجه دو کودکان جان باخته و چهار نفر ‏دیگر، به‌شمول دو زن زخمی شدند. آقای اسپین‌غر در ادامه افزوده است که زخمیان به شفاخانه منتقل شده‎‌اند. آمر اطلاعات اداره اطلاعات و فرهنگ ولایت‏ کنر تصریح کرد که همه‌ی ‏قربانیان این حادثه اعضای یک خانواده هستند.‏ این مقام دولتی درباره‌ی دلیل وقوع این حادثه چیزی نگفته است، اما عمدتا این‌چنین حوادث به‌دلیل فرسودگی خانه‌ها رخ می‌دهد.‏ باید گفت که در ولایت‌های بدخشان، ‏نورستان، کنر، ننگرهار، لغمان، کاپیسا، پنجشیر، پروان، لوگر، ‏میدان وردک، خوست و پکتیا بارندگی و وزش باد شدید پیش‌بینی ‏شده است.‏ این در حالی است که روز گذشته (چهارشنبه، ۲ میزان) رانش یک کوه در ولایت نورستان جان دو تن از کارگران سرک‌سازی را گرفته بود.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 197 بازدید

سازمان ملل: ۶۰ درصد مفقودشدگان زلزله‌ی کنر زنان هستند

سوزان فرگوسن، نماینده ویژه سازمان ملل در امور زنان افغانستان می‌گوید که زنان و دختران بیش از نیمی از قربانیان زلزله شرق افغانستان و ۶۰ درصد از مفقودی‌ها را تشکیل می‌دهند. نماینده ویژه سازمان ملل در امور زنان افغانستان این اظهارات را در یک نشست خبری با محوریت «کمک فوری به زنان افغان» مطرح کرده و هشدار داده است که زنان زلزله‌زده با افزایش خطر خشونت، استثمار و عدم دسترسی به خدمات صحی مواجه‌ هستند. وی در ادامه تاکید کرده است که زنان و دختران در مناطق زلزله‌زده با فاجعه طولانی‌مدت مواجه‌اند. او با اشاره به سفر اخیر خود به ولایت کنر افزود که زیرساخت‌ها از بین رفته و سرویس بهداشتی کافی برای زنان و دختران وجود ندارد؛ این وضعیت باعث می‌شود تا زنان و دختران مسافت‌های طولانی‌تری را طی کنند که آنان را در معرض خطر خشونت و ماین‌های زمینی قرار می‌دهد. وی نسبت به افزایش خطر خشونت در خانواده‌ها نیز هشدار داده و می‌گوید پس از فجایع، اغلب خشونت‌های جنسیتی به دلیل فشار شدید ناشی از آوارگی، از دست دادن معیشت و عوامل دیگر افزایش می‌یابد. همچنین در میان آسیب‌دیده‌ترین گروه‌ها، خانواده‌هایی هستند که سرپرستی آنان بر عهده زنان است؛ سازمان ملل دست‌کم ۴۶۳ خانواده با سرپرستی زن را در مناطق آسیب‌دیده شناسایی کرده‌است. سوزان فرگوسن می‌گوید که زنان باردار و شیرده نیز در زمره آسیب‌دیدگان هستند و همه زنان و دختران نیازمند دسترسی به خدمات صحی‌اند. به دلیل ممنوعیت کار زنان در سازمان‌های غیردولتی و تحصیل آنان در دانشگاه، محدودیت‌های رفت‌وآمد اعمال‌شده از سوی حکومت سرپرست و تبعیض ساختاری، کمبود شدید کارکنان زن صحی در سراسر افغانستان وجود دارد. نماینده ویژه سازمان ملل در امور زنان افغانستان خواستار ۲.۵ میلیون دالر برای اجرایی کردن یک برنامه اضطراری ۶ تا ۱۲ ماهه برای زنان زلزله‌زده شده است؛ در چارچوب این برنامه دسترسی زنان و دختران به خدمات افزایش خواهد یافت.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 135 بازدید

سازمان ملل: نیمی از قربانیان زمین‌لرزه‌ی شرق افغانستان کودکان هستند

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل در افغانستان درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که بیش از نیمی از قربانیان زمین‌لرزه‌ی مرگ‌بار شرق افغانستان کودکان هستند. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که در بین قربانیان کودکانی هستند که تنها در زیر آوار مانده‌اند. در اعلامیه آمده است که در نتیجه‌ی این رویداد طبیعی، بیش از نیم میلیون نفر تحت تأثیر قرار گرفته‌ و هزاران خانه‌ی مسکونی آسیب دیده یا ویران شده‌اند. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد در ادامه تاکید کرده است که در نتیجه‌ی این رویداد طبیعی، خانواده‌هایی در یک چشم به هم زدن از هم پاشیده‌اند. یونیسف افزوده است که در رویدادهای طبیعی، کودکان بیشترین رنج را متحمل می‌شوند. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل گفته است که کودکان آسیب‌دیده از زمین‌لرزه‌ی مرگ‌بار شرق کشور نیاز فوری به کمک دارند. این نهاد می‌گوید که با شرکایش در محل حضور دارند و با حمایت از کودکان و خانواده‌ها به این نیاز پاسخ می‌دهند. قابل ذکر است که یونیسف برای شش ماه آینده ۲۲ میلیون دالر درخواست کرده تا ۴۰۰ هزار تن به‌شمول بیش از ۲۱۲ هزار کودک را تحت پوشش کمک‌های بشردوستانه قرار دهد. سازمان حفاظت از کودکان چندی پیش در گزارشی گفته بود که در نتیجه‌ی زمین‌لرزه‌ی شرق کشور، ۲۶۰ هزار کودک تحت تاثیر قرار گرفته‌اند که به کمک فوری نیاز دارند. زمین‌لرزه‌ای با قدرت شش درجه‌ی ریشتر دو هفته پیش ولایت‌های شرق کشور را لرزاند و بیشترین خسارات و تلفات را در کنر برجای گذاشت.

ادامه مطلب