برچسب: رسانه گوهرشاد

3 ماه قبل - 134 بازدید

مردی در کاپیسا سه نفر به‌شمول همسرش را تیرباران کرد

فرماندهی پولیس حکومت سرپرست در ولایت کاپیسا اعلام کرده است که یک مرد در ولسوالی اله‌سای این ولایت، همسر و دو نفر دیگر از خویشاوندان خود را به ضرب گلوله به قتل رسانده است. فرماندهی پولیس کاپیسا با نشر خبرنامه‎ای گفته است که این رویداد در منطقه‌ی بهادرخیل ولسوالی اله‌سای رخ داده است و ضارب خودش را نیز به ضرب گلوله زخمی کرده است. در ادامه آمده است که این رویداد ساعت شش عصر دیروز (جمعه، ۲۹ حمل) رخ داده است و یک مرد به‌نام کفایت‌الله در نخست یک مرد ۳۰ ساله به‌نام «مهربان» و پسرش را با کلاشینکوف به گلوله بسته و سپس همسر خود را نیز کشته است. فرماندهی پولیس کاپیسا در خبرنامه آمده گفته است که «مهربان» از نزدیکان کفایت‌الله بوده است. همچنین رسانه‌ها گزارش داده‌اند که همسر کفایت‌الله، برادرزاده‌ی «مهربان» بود. در ادامه آمده است که فرزند «مهربان» که در این رویداد به قتل رسیده، شش‌ساله بود. فرماندهی پولیس کاپیسا انگیزه‌ی این قتل را «مشکلات خانوادگی» خوانده و گفته است که تحقیقات در این مورد جریان دارد. در ادامه آمده است که ضارب خودش را نیز از ناحیه شانه‌ی چپ با شلیک گلوله زخمی کرده است و با این حالت بازداشت شده و به جرم خود اعتراف کرده است. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 149 بازدید

سازمان ملل: دختران در افغانستان باید به آموزش دسترسی داشته باشند

سازمان ملل متحد بار دیگر بر حق دسترسی دختران و زنان افغانستان به آموزش تاکید کرده و خواستار پایان محرومیت میلیون‌ها دختر از رفتن به مکتب شده است. این سازمان بامداد امروز (شنبه، ۳۰ حمل) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است: «دسترسی به آموزش یک حق بشری است. با این حال، میلیون‌ها دختر در افغانستان در حال حاضر از حضور در مکتب محروم‌اند. آن‌ها باید اجازه داشته باشند بیاموزند، به ظرفیت کامل خود برسند و در آینده کشورشان سهم داشته باشند.» سازمان ملل متحد هشدار داده است که محدودیت‌های سیستماتیک بر دختران و زنان، افغانستان را به تنها کشوری در جهان تبدیل کرده است که در آن دختران از تحصیل فراتر از سطح ابتدایی منع می‌شوند. بر اساس آمار یونسکو، حدود ۱.۵ میلیون دختر در افغانستان از رفتن به مکتب منع شده‌اند. ملل متحد پیش از این نیز بارها از حکومت سرپرست خواسته بود که محدودیت‌های آموزشی بر دختران و زنان را لغو کنند، اما این ممنوعیت‌ها همچنان پابرجاست. با این حال از محرومیت دختران بالاتر از صنف ششم از مکتب بیش از ۱۳۰۰ روز گذشته است. حکومت فعلی دختران را از رفتن به دانشگاه و فراگیری آموزش‌های طبی نیز محروم ساخته‌اند. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 183 بازدید

سقوط یک موتر به داخل کانال آب در هلمند؛ شش نفر به شمول چهار زن و یک کودک جان باختند

مقام‌های محلی حکومت سرپرست در ولایت هلمند می‌گویند که در پی سقوط یک موتر تیزرفتار به کانال آب در ولسوالی گرمسیر این ولایت، شش نفر، از جمله چهار زن و یک کودک جان باخته‌اند. عبدالباری راشد، رییس اطلاعات و فرهنگ هلمند به رسانه‌ها گفته است که این رویداد شام دیروز (جمعه، ۲۹ حمل) در منطقه‌ی «گوشته» از مربوطات ولسوالی گرمسیر رخ داده است. آقای راشد تاکید کرده است که یک موتر نوع فیلدر براثر بی‌احتیاطی راننده به داخل کانال «بغرا» سقوط کرده است. وی در ادامه افزوده است که در این حادثه شش نفر، به‌شمول چهار زن، یک کودک و راننده موتر جان باخته‌اند. او در مورد این‌که این افراد، اعضای یک خانواده بوده‌اند یا خیر، جزییات ارائه نکرده است. رییس اطلاعات و فرهنگ هلمند نگفته است که قربانیان این رویداد، چند ساله بودند. او علت این رویداد را بی‌احتیاطی راننده عنوان کرده است. قابل ذکر است که حدود یک ماه و نیم پیش نیز براثر سقوط یک موتر به کانال بغرا در منطقه‌ی «داراب هشت» گرمسیر سه نفر جان باخته و چهار نفر دیگر زخمی شدند. این کانال در یک سال اخیر شاهد چندین حادثه‌ی مرگ‌بار بوده است. همچنین روز گذشته نیز چهار تن، به‌شمول سخنگوی فرماندهی پولیس ولایت تخار، در مسیر شاهراه کابل-قندهار جان باخته بودند. رویدادهای ترافیکی در کشور هر سال جان صدها تن را می‌گیرد.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 135 بازدید

صندوق بین‌المللی نجات کودکان: پاکستان در دو هفته ۵۰ هزار کودک افغانستانی را اخراج کرد

صندوق بین‌المللی نجات کودکان می‌گوید که تنها در ۱۶ روز اول ماه اپریل سال جاری میلادی حدود ۵۰ هزار کودک از پاکستان به افغانستان بازگشته‌اند. این سازمان روز (جمعه، ۲۹ حمل) با نشر گزارشی هشدار داده است که کودکان هنگام ورود به افغانستان در معرض خطر جدا شدن از خانواده‌هایشان قرار دارند و  با تشدید روند اخراج مهاجران اهل افغانستان از پاکستان، کودکان بخش بزرگی از بازگشت‌کنندگان را تشکیل می‌دهند. صندوق نجات کودکان تاکید کرده است که تا شانزدهم اپریل، بیش از ۸۴ هزار اهل افغانستان از پاکستان به کشور بازگشته‌اند که ۵۸ درصد آن‌ها را کودکان تشکیل می‌دهند. در ادامه آمده است که حدود یک‌پنجم این کودکان کمتر از پنج سال سن دارند. همچنین پیشتر، معین وزارت داخله پاکستان نیز تایید کرده بود که از آغاز ماه اپریل تا اکنون، طی کمتر از سه هفته، حدود ۸۴ هزار و ۸۶۹ اهل افغانستان از این کشور اخراج شدند. صندوق نجات کودکان افزوده است که از سپتامبر ۲۰۲۳ میلادی تا اکنون، شمار کل کودکانی که از پاکستان اخراج شده‌اند به حدود ۵۴۵ هزار نفر رسیده است. در ادامه آمده است که کودکان بازگشته به افغانستان در برابر بیماری‌های واگیر، به‌ویژه اسهال و عفونت‌های تنفسی، به‌شدت آسیب‌پذیر هستند. عمر، مردی ۳۰ ساله و پدر پنج فرزند که همگی در پاکستان متولد و بزرگ شده‌اند، به‌تازگی به افغانستان بازگشته است. او درباره تجربه‌ اخراج خود به صندوق نجات کودکان گفته است: «هنوز باور نمی‌کنم که چه اتفاقی افتاده. همه چیزم را یک‌شبه از دست دادم. وقتی وارد افغانستان شدم، دستم خالی بود. تنها چیزی که توانستم بیاورم، لباس‌های بچه‌ها، چند پتوی نازک و چند وسیله‌ ابتدایی آشپزخانه بود.» همچنین در گزارش آمده است که بر اساس یک نظرسنجی که صندوق نجات کودکان در سال ۲۰۲۴ میلادی انجام داده، تقریبا نیمی از خانواده‌هایی که از پاکستان به افغانستان بازگشته‌اند گفته‌اند که کاری برای آن‌ها پیدا نمی‌شود. ۸۱ درصد از پاسخ‌دهندگان گفته‌اند مهارتی ندارند که بتوانند با آن کاری پیدا کنند. این نظرسنجی نشان می‌دهد که دوسوم کودکانی که به افغانستان بازگشته‌اند، هنوز در مکتب شامل نشده‌اند و بیشتر آن‌ها گفته‌اند که مدارک لازم برای ثبت‌نام را در اختیار ندارند. صندوق نجات کودکان می‌گوید: «بسیاری از این کودکان در پاکستان متولد شده‌اند. افغانستان برای آن‌ها جایی نیست که آن را خانه‌ی خود بدانند. بازگشت این جمعیت عظیم، فشار بیشتری بر منابعی وارد می‌کند که همین حالا هم تحت فشار شدید قرار دارند.»

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 141 بازدید

انفجار ماین در بدخشان؛ سه کودک جان باخته و سه کودک دیگر زخمی شدند

فرماندهی پولیس ولایت بدخشان اعلام کرده است که در پی انفجار یک ماین به‌جا‌مانده از جنگ در ولسوالی زیباک این ولایت، سه کودک جان باخته و سه کودک دیگر به‌شدت زخمی شده‌اند. این فرماندهی با نشر اعلامیه‌ای گفته است که این انفجار حوالی ساعت ۱۱:۰۰ پیش از چاشت امروز (جمعه، ۲۹ حمل) در ساحه تیزاب از مربوطات ولسوالی زیباک رخ داده است. در اعلامیه آمده است که این انفجار زمانی رخ داده است که کودکان برای جمع‌آوری سبزی به این ساحه رفته بودند. فرماندهی پولیس بدخشان تاکید کرده است که جان‌باختگان شامل دو دختر و یک پسر ۹ تا ۱۴ ساله هستند و سه دختر دیگر در سنین ۱۰ تا ۱۴ سال زخمی شده‌اند. قابل ذکر است که ماین‌ها و مهمات منفجرنشده همچنان تهدیدی جدی برای شهروندان افغانستان به‌ویژه کودکان به شمار می‌رود. کمیته‌ی بین‌المللی صلیب سرخ با نشر آمار گفته است که در سال ۲۰۲۴ میلادی، ۵۶۴ نفر در افغانستان بر اثر انفجار ماین و مواد انفجاری به‌جا‌مانده از جنگ کشته یا زخمی شده‌اند. از این میان، ۴۳۴ نفر کودک بوده‌اند. همچنین اداره‌ی امور رسیدگی به حوادث تحت کنترل حکومت سرپرست می‌گوید که حدود یک هزار و ۱۵۰ کیلومتر مربع از اراضی افغانستان آلوده به ماین است. بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، حدود ۳.۳ میلیون نفر در افغانستان در شعاع یک کیلومتری از مناطق آلوده به ماین و مواد منفجره زندگی می‌کنند.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 239 بازدید

نادیا و داستان مبارزه‌اش در برابر تاریکی

در گوشه‌ای از کوچه‌های خاکی و پر از گردوغبار کابل، دختری به نام نادیا زندگی می‌کرد که آرزوهای بزرگ و در عین حال غم‌انگیزی در دل داشت. نادیا از کودکی می‌دانست که تنها راه رهایی از فقر، بیکاری، مشکلات خانوادگی، تبعیض و نابرابری‌های اجتماعی، آموزش و دانشگاه است. نادیا در خانواده‌ای متواضع، فقیر و در گوشه‌ی از پس‌کوچه‌های کابل به دنیا آمده بود، جایی که دختران بیشتر برای کارهای خانه و شوهر دادن بزرگ می‌شدند تا اینکه به دنبال آرزوهای علمی خود بروند. اما نادیا همیشه چیزی متفاوت فکر می‌کرد، متفاوت تصور می‌کرد و متفاوت به قضایا می‌دید. او به مکتب می‌رفت، حتی زمانی که خیلی‌ها او را به خاطر دختر بودنش سرزنش می‌کردند و می‌گفتند که آموزش برای دختران ضرورت نیست و دختران باید در خانه باشد، رسم و رواج زندگی و زناشویی را یاد بگیرد. او از همان کودکی تصمیم گرفته بود که به دنیا نشان دهد که دختران نیز می‌توانند رویای بزرگ داشته باشند، تغییرات ایجاد کند و جامعه را متحول کند. در مکتب، معلمان او را به‌عنوان دختری پرتلاش و باهوش می‌شناختند. نادیا در تمامی دروس خود ممتاز بود و بسیاری از هم‌صنفی‌هایش به او حسادت می‌کردند. در خانه نیز همیشه از پدر و مادرش تشویق می‌شنید. پدرش، که کراچی‌وان ساده بود، از آن دسته مردانی بود که به آینده‌ نیک دخترش ایمان داشت. پدر نادیا تلاش می‌کرد تا دخترش درس بخوانند و معلم یا داکتر شود. او همیشه می‌گفت: «دنیا تنها متعلق به مردان نیست. دختر من باید در آینده کسی شود که تغییرات بزرگ را رقم بزند.» بالاخره، پس از سال‌ها تلاش و در مواجهه با تمام محدودیت‌های اجتماعی و نابرابری‌ها، نادیا توانست در امتحان ورودی کانکور موفق و به دانشگاه راه پیدا کند. او در رشته‌ی مورد علاقه‌اش که همانا اقتصاد بود، در دانشگاه کابل قبول شد. روزهای اول دانشگاه برایش شبیه به یک رویا بود. با چشمانی درخشان و قلبی سرشار از امید، به دانشگاه می‌رفت و در کلاس‌ها با شور و شوق شرکت می‌کرد. همه‌چیز به نظر می‌رسید که در حال تحقق آرزوهای او است. در میان همصنفی‌هایش، نادیا نه‌تنها از لحاظ علمی بلکه به‌خاطر اراده، تلاش، ذهنیت و پشتکارش نیز شناخته شده بود. اما و اما این خوشبختی، این شوق و این ذوق نادیا دیر نپایید. ناگهان در سالی که او در اوج موفقیت و پیشرفت بود، اوضاع افغانستان تغییر کرد. سایه‌ی غم و درد دوباره بر دل نادیا خانه کرد. حکومت فعلی دوباره به قدرت بازگشتند. دانشگاه‌ها و مکاتب دخترانه یکی پس از دیگری بسته شدند. نادیا که برای رسیدن به این لحظه سال‌ها مبارزه و تلاش کرده بود، حالا در برابر دیوار بلند ظلم و محدودیت‌ها قرار گرفته بود. او که پیش‌تر می‌توانست ساعت‌ها در کلاس‌ها بنشیند و علم بیاموزد، حالا مجبور بود در گوشه‌ای از خانه بماند و تنها به یاد روزهای درخشان گذشته بپردازد و گریه کند. روزها مانند شب‌ها بی‌پایان می‌گذشت. نادیا در خانه محبوس بود، اما هیچ‌گاه دست از امید برنداشت. او تصمیم گرفته بود که تا زمانی که در این دنیا نفس می‌کشد، هرگز از علم و آرزوهایش دست نکشد. شب‌ها وقتی که خانواده‌اش خواب بودند، او کتاب‌هایش را بیرون می‌آورد و شروع به مطالعه می‌کرد. در دل شب‌ها، نور کم‌سوی چراغ مطالعه‌اش تنها روشنایی دنیای تاریک او بود. در این شب‌ها، تنها همراهش کتاب‌ها بودند. آن‌ها به او امید می‌دادند که شاید روزی دوباره بتواند به سوی دانشگاه برگردد. نادیا می‌گفت که نور علم، اشتیاق و تلاش در دنیایی تاریک من می‌درخشد و امید در قلبم تا هنوز زنده است. در روزهایی که هیچ‌چیز نمی‌توانست اراده‌ی او را بشکند، حتی درد دل‌های پدر و مادرش که می‌دیدند دخترشان در تنگنای وضعیت کشور گرفتار شده است، باز هم نادیا آرامش خود را از دست نمی‌داد. او می‌دانست که در دل هر سختی، فرصتی نهفته است، اما گاهی اوقات به این فکر می‌کرد که آیا دنیای او هرگز به اندازه کافی فضا برای آرزوهای یک دختر خواهد داشت؟ یکی از روزهای سخت، صدای درب خانه بلند شد. نادیا از کنار کتاب‌هایش برخاست. صدای قدم‌ها را می‌شنید، صدای مردانی که به خانه نزدیک می‌شدند. قلبش تندتر از همیشه می‌زد. می‌دانست که نیروهای حکومت فعلی به خانه‌شان نزدیک شده‌اند. در آن لحظه، خاطرات روزهای گذشته و آن لحظات درخشان دانشگاه مانند فیلمی در ذهنش تکرار می‌شد. لحظه‌ای از ترس و نگرانی به وجودش چنگ می‌انداخت، اما چیزی در درونش می‌گفت که باید همچنان ادامه دهد، حتی اگر دیگر به تحصیل باز نگردد. نیروهای حکومت فعلی وارد خانه شدند. اما آنها چیزی جز تهدید و ترس برای نادیا نداشتند. دستوراتشان روشن بود: «دخترها باید در خانه بمانند و در کارهای خانه مشغول شوند. دیگر برای شما جایی در مکاتب و دانشگاه‌ها وجود ندارد.» در همان لحظات، نادیا برای اولین بار در طول این مدت، به خود گفت: «اگر حتی نتوانم در این دنیای بسته، تحصیل کنم، هیچ‌کس نمی‌تواند رویاهایم را از من بگیرد. زیرا تا زمانی که امید در دل من زنده است، من هنوز آزاد هستم.» آن شب، وقتی در کنار خانواده‌اش نشسته بود و به خاطرات گذشته فکر می‌کرد، در دلش می‌دانست که روزی دیگر، اگر دنیا به او فرصت دهد، برای دختران دیگری که مانند او در گوشه و کنار افغانستان از حق تحصیل محروم هستند، جنگ خواهد کرد. نادیا شاید نتوانست در آن شب به دانشگاه بازگردد، اما امید و روحیه‌ی او همیشه زنده بود، در دل همه‌ی دخترانی که می‌خواهند برای آزادی و تحصیل مبارزه کنند. و روزی، در آینده‌ای نامعلوم، شاید از دل این دیوارهای بلند و سنگین، صدای دخترانی مثل نادیا بلند شود. صدایی که به گوش جهان خواهد رسید. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 143 بازدید

امید و اشک؛ تیم کریکت زنان افغانستان از حمایت شورای جهانی کریکت استقبال کردند

پس از وعده‌ی تامین بودجه تیم کریکت زنان افغانستان در تبعید از سوی کمیته‌ی جهانی کریکت، شماری از این بازی‌کنان از اعلام حمایت این کمیته استقبال کرده و آن را «روزنه‌ای از امید» برای به‌رسمیت‌ شناخته‌شدن و فرصتی برای حضور در میدان‌های بین‌المللی دانسته‌اند. خبرگزاری رویترز با نشر گزارشی به نقل از ناهیده ساپان، عضو تیم کریکت زنان افغانستان در تبعید نوشته است: «ما احساس ارزش‌مندی و الهام می‌کنیم. این خبر به ما اعتماد به نفس زیادی نسبت به آینده داد. بعضی از دخترها در تیم گریه می‌کردند چون بسیار تلاش کرده بودیم.» وی از این حمایت کمیته‌ی جهانی کریکت استقبال کرده است. او تاکید کرده است که هیچ‌یک از بازی‌کنان تیم ملی کریکت مردان افغانستانی تا اکنون برای تبریک این وعده‌ی مالی با آنان تماس نگرفته‌ است؛ با این حال، او این مسئله را با توجه به شرایط سیاسی کشور قابل درک دانست. این بازیکن تیم ملی کریکت افغانستان افزوده است: «اوضاع دشوار است. ما از وضعیت افغانستان و شرایط کریکت در آن آگاه هستیم. حکومت سرپرست نمی‌خواهد بازی‌کنان مرد از تیم کریکت زنان حمایت کنند. اگر چنین حمایتی صورت گیرد، ممکن است بازی‌های تیم مردان نیز متوقف شود.» قابل ذکر است که کمیته‌ی جهانی کریکت اخیراً گفته بود که یک گروه کاری ویژه برای پشتیبانی از تیم کریکت زنان افغانستانی ایجاد خواهد کرد که شامل ایجاد یک صندوق و دوره‌های آموزشی می‌شود. این کمیته در اعلامیه‌‌ی خود نوشته بود که با ایجاد این گروه کاری، تیم کریکت زنان افغانستانی در تبعید می‌توانند به مسیر ورزشی شان ادامه دهد. باید گفت که در حال حاضر ۲۵ بازی‌کن زن که در سال ۲۰۲۰ میلادی برای آموزش در تیم کریکت افغانستان انتخاب شده بودند، پس از تسلط حکومت فعلی بر افغانستان در استرالیا در تبعید زندگی می‌کنند. این در حالی است که حکومت فعلی در نخستین اقدام‌های شان، ورزش زنان را باطل اعلام کرده و همه‌ی سالن‌های ورزشی را بسته است.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 480 بازدید

آیا باید با هوش مصنوعی مودبانه صحبت کنیم؟

آیا وقتی از چت جی‌پی‌تی(ChatGPT) می‌خواهید برای شما نامه بنویسد، به او «لطفا» می‌گویید؟ در مورد گفتن «متشکرم» پس از نوشتن آن چطور؟ اگر فکر می‌کنید رفتار مودبانه با هوش مصنوعی عجیب است باید بدانید که یک نظرسنجی جدید وجود دارد که می‌تواند شما را متعجب کند. مشخص شده است که ۴۸ درصد از آمریکایی‌ها فکر می‌کنند، هوش مصنوعی شایسته این است که مودبانه با او صحبت شود، در حالی که مشخص شده نسل «زد Z» نسبت به سایرین با ربات‌ها مهربان‌تر هستند. نظرسنجی جدیدی که به تازگی توسط تاکر ریسرچ انجام شده است، نشان می‌دهد که تقریبا نیمی از آمریکایی‌ها معتقدند که رعایت ادب متداول را به دستیاران دیجیتالی خود بسط می‌دهند و نسل‌های جوان‌تر آن را رهبری می‌کنند. بیش از نیمی از نسل زد یا ۵۶ درصد می‌گویند که مودب بودن سبک پیش فرض آنها هنگام تعامل با هوش مصنوعی است. به نقل از اس‌اف، دو نفر از هر سه نفر(۶۸ درصد) وقتی صحبت از استفاده از رفتار با هوش مصنوعی و خدمات مشابه می‌شود، می‌گویند: این فقط روش من است. ۲۹ درصد از کاربرانی که خود را مؤدب توصیف می‌کنند، از این هم فراتر رفتند و اظهار داشتند که «هر کس سزاوار رفتار درست است، چه انسان باشد و چه غیر انسان. با این حال، این نظرسنجی همچنین شکاف نسلی را در آداب برخورد با هوش مصنوعی نشان داد. در حالی که بیش از نیمی از نسل Z و ۵۲ درصد از نسل هزاره می‌گویند که نسبت به هوش مصنوعی مودب هستند، این تعداد در بین نسل ایکس به ۴۴ درصد و برای نسل پر نوزاد به ۳۹ درصد کاهش یافته است. نسل زد به اولین نسل اجتماعی از جوانی گفته می‌شود که با دسترسی به اینترنت و فناوری دیجیتال قابل حمل رشد کرده‌اند و اعضای نسل زد، «بومی دیجیتال» لقب گرفته‌اند. نسل هزاره یا نسل ایگرگ به نسلی گفته می‌شود که پس از نسل ایکس و پیش از نسل زد متولد شده‌اند. به افرادی که متولد اواخر دهه ۱۹۷۰ تا اوایل دهه ۲۰۰۰ که برابر با شروع دهه پنجاه تا پایان دهه هفتاد در افغانستان است، گفته می‌شود. نسل پر نوزاد پیش از نسل ایکس هستند که از سال‌های ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۴ میلادی(۱۳۲۵ تا ۱۳۴۳ در افغانستان) متولد شده‌اند. نکته قابل توجه این است که این مطالعه نشان داد که ۳۹ درصد از آمریکایی‌ها معتقدند که رفتار گذشته ما نسبت به هوش مصنوعی، الکسا، سیری و سایر موجودات رباتیک ممکن است در آینده مورد توجه قرار گیرد. این تصور حاکی از آگاهی روزافزون از پیامدهای بالقوه بلندمدت تعامل ما با هوش مصنوعی است. با این حال، همه در مورد نیاز به رعایت ادب با ربات‌ها متقاعد نشده‌اند. یک چهارم از پاسخ دهندگان رویکرد خود با چت‌بات‌ها را کاربردی‌تر توصیف کردند و بدون افزودن لطفا یا تشکر، درخواست و انتظار پاسخ داشتند. علاوه بر این، ۲۷ درصد با این جمله موافق بودند که مشکلی ندارد که با فناوری‌هایی مانند هوش مصنوعی و الکسا بد رفتار باشید و سر آنها فریاد بزنید زیرا آنها هیچ احساسی ندارند. این نظرسنجی همچنین شکاف جنسیتی را در نگرش نسبت به رعایت ادب در برابر هوش مصنوعی نشان داد. در حالی که مردان و زنان به طور مشابه موافق هستند که هوش مصنوعی شایسته رفتار مودبانه است اما مردان به طور قابل توجهی بیشتر احساس می‌کنند که بی ادبی یا فحش دادن به هوش مصنوعی قابل قبول است. این آمار شامل ۳۴ درصد از مردان در مقابل ۲۰ درصد از زنان می‌شد. اینکه آیا این روند بر توسعه هوش مصنوعی یا روابط ما با فناوری تأثیر می‌گذارد یا خیر، هنوز مشخص نیست، اما یک مورد واضح است: برای بسیاری از آمریکایی‌ها، رفتار خوب فراتر از تعاملات انسانی در حوزه دیجیتال است.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 169 بازدید

رادیو ملی آمریکا: موارد ابتلا به پولیو در افغانستان و پاکستان افزایش یافته است

رادیوی ملی آمریکا «ان‌پی‌آر» درتازه‌ترین مورد گزارش داده است که موارد ابتلا به ویروس فلج کودکان در افغانستان و پاکستان در حال افزایش است و باوجود اجرای کارزارهای واکسیناسون و کمک‌های جهانی به این کشورها، نتوانستند زنجیره انتقال پولیو را قطع کنند. این رسانه با نشر گزارشی نوشته است که کاهش قراردادهای آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده در این زمینه، نگرانی‌هایی را از احتمال شیوع این بیماری در کشورهای دیگر ایجاد کرده است. تدروس آدهانوم، مدیرکل سازمان بهداشت جهانی پیش از این گفته بود: «کاهش ناگهانی بودجه ایالات متحده، بر تلاش‌ها برای ریشه‌کن کردن فلج اطفال تاثیر گذاشته است.» رادیو ملی آمریکا تاکید کرده است: «باوجود پایین بودن نسبی آمار در افغانستان و پاکستان این سوال مطرح است که چرا این ویروس هنوز در این کشورها باقی مانده درحالی که در سال ۲۰۲۰ میلادی در جهان ریشه‌کن شده است؟» براساس آمارهای رسمی در سال ۲۰۲۴ میلادی شمار مبتلایان پولیو در پاکستان ۷۴ مورد و در افغانستان به ۲۴ مورد رسیده بود. این آمار در سال جاری میلادی شش مورد در پاکستان و یک مورد در افغانستان گزارش شده است. رسانه آمریکایی نوشت: «تغییر در استراتژی واکسیناسیون، برخی کودکان را در افغانستان جا گذاشته است.» این رادیو‌،‌ دلیل ریشه‌کن نشدن این بیماری در افغانستان را کیفیت پایین کارزارهای این بیماری به‌ویژه حذف واکسیناسیون خانه‌به‌خانه عنوان کرده است. در گزارش آمده است: «در گذشته حکومت سرپرست هیچ‌گونه کارزاری در مناطق تحت کنترول خود راه‌اندازی نمی‌کردند. پس از تسلط دوباره امید می‌رفت که اجازه دسترسی به مناطق دوردست داده شود اما ممنوعیت‌ها گسترش یافت.» طبق این گزارش ممنوعیت اشتغال زنان در سازما‌ن‌های غیردولتی نیز آسیب بزرگی به کارزارهای واکسیناسون فلج کودکان وارد کرده است. مقام‌های بهداشتی هشدار داده‌اند: «اگر همین حالا اقدام نکنیم ممکن است با موارد غم‌انگیز بسیاری در منطقه روبرو شویم چون شیوع بیماری مرز نمی‌شناسند.» این رسانه دلیل از بین نرفتن این بیماری در پاکستان را هدف قرار گرفتن کارکنان کارزار واکسیناسیون از سوی گروه‌های تندرو و نارسایی به برنامه فلج کودکان عنوان کرده است. در این گزارش آمده است که کارزار واکسن خانه‌به‌خانه در پاکستان بیشتر بر واکسن خوراکی متمرکز است در حالی که واکسن تزریقی نیاز به مراکز بهداشتی و کارمندان آموزش دیده دارد.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 161 بازدید

سوءتغذیه در افغانستان؛ یونیسف از کمبود شدید غذاهای درمانی هشدار داد

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد برای افغانستان اعلام کرده است که به‌دلیل کاهش بودجه جهانی، با کمبود شدید غذاهای درمانی نجات‌بخش (آریوتی‌اف) مواجه است. تاج‌الدین اویواله، رییس دفتر یونیسف در افغانستان امروز (پنج‌شنبه، ۲۸ حمل) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود از این موضوع خبر داده و گفته است که در سال جاری میلادی ۳.۵ میلیون کودک زیر پنج سال در افغانستان به سوءتغذیه مبتلا هستند و ۱.۵ میلیون آنان در معرض ابتلا به سوءتغذیه حاد و شدید قرار دارند. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد برای افغانستان تاکید کرده است که حمایت فوری برای نجات جان این کودکان ضروری است. پیش از این برنامه جهانی غذا نیز گفته بود در سال جاری میلادی ۳.۵ میلیون کودک در افغانستان به سوءتغذیه مبتلا خواهند شد؛ به این معنا که در هر ده ثانیه یک کودک گرفتار سوءتغذیه خواهد شد. موتینتا چیموکا، مسوول دفتر برنامه جهانی غذا گفته بود افغانستان در حال حاضر با شدیدترین بحران سوءتغذیه کودکان در تاریخ خود مواجه است. برنامه جهانی غذا نیز از کمبود بودجه شکایت کرده بود و گفته بود که با بودجه‌ی کافی، امکان توقف بحران سوءتغذیه در افغانستان وجود دارد. قابل ذکر است که بیماری سوءتغذیه در افغانستان به‌ویژه در میان کودکان یک بحران جدی است و مشکلاتی چون فقر، عدم دسترسی به خدمات بهداشتی و تغذیه‌ای مناسب مانع ارائه درمان‌های ضروری و پیشگیری از این بیماری می‌شود. اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشری سازمان ملل متحد پیش‌بینی کرده است که آمار کودکان مبتلا به سوءتغذیه در افغانستان در سال ۲۰۲۵ به ۳.۵ میلیون نفر برسد. طبق گزارش‌های ملل متحد این رقم در پنج سال گذشته حدود ۳ میلیون کودک زیر پنج سال بوده است.

ادامه مطلب