برچسب: کتاب

1 سال قبل - 260 بازدید

نهاد حقوق بشری موسوم به «رواداری» با نشر گزارشی اعلام کرده است که حکومت سرپرست پس از تسلط بر افغانستان، محدودیت‌های گسترده‌ای را بر فعالیت کتاب‌خانه‌ها و موسسات نشراتی در سراسر کشور وضع کرده است. این نهاد در گزارشی تحت عنوان «محدودیت، سرکوب و سانسور؛ وضعیت دسترسی به اطلاعات و آزادی بیان در افغانستان» گفته است که حکومت فعلی توزیع، فروش و در دسترس قراردادن شماری از کتاب‌ها، نشریات و آثار ادبی و هنری را ممنوع و تا کنون تمامی کتاب‌خانه‌های دولتی و خصوصی را در کشور تفتیش کرده است. در گزارش آمده است که حکومت فعلی چاپ، فروش و توزیع کتاب‌های مربوط به شیعیان، کتاب‌های چاپ ایران، به‌ویژه کتاب‌های که درباره نواندیشی دینی نوشته شده است را در شماری از ولایت‌ها ممنوع اعلام کرده است. نهاد رواداری تاکید کرد: «حکومت فعلی چاپ، فروش و توزیع کتاب‌های تاریخ اقوام و ملیت‌های افغانستان، کتاب‌های که درباره رهبران جهادی و مخالفان حکومت نوشته شده است، کتاب‌ها و مقالاتی که علیه حکومت سرپرست و داعش و همچنان کتاب‌ها و مقالاتی که درباره سلفی‌ها نوشته شده است را در سراسر کشور ممنوع کرده است.» در ادامه آمده است که حکومت فعلی پس از به قدرت رسیدن بر افغانستان، به‌طور سیستماتیک و هدفمند آزادی بیان و دسترسی به اطلاعات را در این کشور محدود کرده است. در گزارش آمده است: «لغو و تعلیق قوانین قبلی، اعمال فشار بر نهادهای حامی آزادی بیان و وضع محدودیت‌های غیرموجه بر دسترسی به اطلاعات از مهم‌ترین محدودیت‌های حکومت سرپرست می‌باشد.» به تاز‌گی سفارت و نماینده‌گی دایمی افغانستان در جینوا، گزارش ملی از وضعیت حقوق بشری  افغانستان تحت حاکمیت حکومت فعلی را به شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد ارائه کرده و گفته است که شرط اساسی تعامل جهان با حکومت فعلی باید مشروط بر رعایت حقوق بشر و تشکیل دولت فراگیر مبتنی بر آرای مردم باشد.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 413 بازدید

بنیاد کارنگی در تازه‌ترین مورد اعلام کرده است که رمان «دختران تالی» اثر سیامک هروی، به عنوان یکی از ۲۱ کتاب برگزیده‌ی سال ۲۰۲۴ در این بنیاد انتخاب شده است. کتاب رمان «دختران تالی» روایت سه دختر افغانستانی است. بنیاد کارنگی فهرستی از کتاب‌های برگزیده‌ی سال ۲۰۲۴ میلادی را در وب‌سایت خود منتشر کرده که در آن میان رمان «دختران تالی» نیز به چشم می‌خورد. «دختران تالی»، قصه‌ی دخترانی بادغیس است که از اوایل تولد، آن‌ها را «عاجزه» و «سیاسر» می‌دانند. به آنان به چشم طعمه‌ی برای پول‌دار شدن و موجودی برای شهوت‌رانی نگاه می‌کنند. نه تنها در بادغیس؛ بلکه در تمام ولایت‌های افغانستان این‌گونه رخدادها به‌صورت فراوان اتفاق می‌افتد. نویسنده، در این رمان به وضعیت رقت‌بار زندگی مردم ولایت بادغیس پرداخته است. نویسنده تلاش کرده است تا با نمادین ساختن «کوثر»، «گیسو»، «نگین»، «سیمین» و چند زن دیگر، دشت و کوه جوند را بگردد و ظلم ملاها، اربابان و قدرت‌مندان را بیابد و انعکاس بدهد. سیامک هروی، در گفتگو با تلویزیون «افغانستان انترنشنال» نیز می‌گوید که این کتاب نمونه‌ی از روایت زندگی زنان افغانستان است. رمان «دختران تالى» روايت ملموس سيه‌روزى پنهان و خاموش دختران مناطق دور دست كشور است كه در انواع ظلم و ستم مى‌سوزند. لايه‌هاى عمیق اين ستم را هروی ماهرانه و عالى واكاوى و به‌صورتی جذابی در رمانش جای داده‌است. باید گفت که سیامک هروی، در سال ۱۳۴۶ خورشیدی متولد شده است. او با کار خبرنگاری پا به عرصه‌ی نوشتن گذاشته، با سخن‌گویی در ارگ ریاست‌جمهوری شامل دستگاه سیاسی کشور شد. در اواخر دهه‌ی هشتاد از کار دیپلماسی و سیاسی دست کشیده و به طور جدی، به آفرینش‌های ادبی پرداخته است. اکنون هروی یکی از چهره‌های مطرح و پرطرف‌دار حوزه‌ی ادبیات داستانی است و به عنوان یک نویسنده‌ی پرکار، جدی و خلاق در جامعه‌ی ادبی پذیرفته شده است. در حالی این کتاب به عنوان کتاب سال از سوی بنیاد کارنگی شناخته می‌شود که نویسندگان و هنرمندان طی بیش از دو سال گذشته با محدودیت‌های شدید مواجه شده‌اند. حکومت سرپرست برای کتاب‌فروشی دستور داده است که شماری از کتاب‌ها را از لیست فروش‌شان حذف کند.

ادامه مطلب


2 سال قبل - 285 بازدید

رشد و توسعه کودکان وابسته به سه مؤلفه است: خانواده، جامعه و مدرسه. در این محیط‌هاست که شخصیت کودکان شکل میابد. این سه مؤلفه تأثیرگذار هم می‌توانند کودک را در آینده به شکل نسخه از اجتماع دربیاورند و هم قدرت این را دارند که کودک تحت کفالت را به گونه‌ای تربیت و تعلیم کنند که شخصیت منحصر به فرد خود کودک رشد و نمو یابد. به عبارت دیگر، سه مؤلفه مؤثر طوری کودک را به سرپرستی و مصونیت بگیرند که کودک رشد طبیعی خود را طی کند. معمولا بسیاری از خانواده‌ها و جامعه‌ها در قبال رشد طبیعی کودک حساس نیستند و اندیشه قبلی و برنامه خاصی برای رشد و پرورش مناسب کودکان ندارند. مدرسه‌ها نیز آنطوری که دیده‌ایم حساسیت چندانی برای رشد و پرورش مناسب کودکان نشان نمی‌دهند. حال آنکه همان‌ها تنها فضای آموزشی و پرورشی است که سیاست خود را تعلیم و تربیه مناسب نوباوه‌گان قرار داده است. سیاست گذاران آموزشی باید سیاست ها و قواعدهای تعلیم_تربیتی را نظر به نیازهای کودکان بنویسند و مدارس و نظام آموزشی را طوری طراحی کنند که کودکان در آنجا به آرامش و شادابی دست یابند تا شخصیت منحصر به فرد کودک رشد یابد. برخلاف مکاتب موجود در افغانستان و بسیاری از کشورهای دنیا، کودکان، مکتب یا «مدرسۀ رؤیایی» می‌خواهند. جایی که اجازه می‌دهد خود واقعی‌شان به رشد و بالندگی برسد و نسخه‌یی از خودش را تجربه کند و در آن بهترین شرایط برای رشد و پیشرفت داشته باشد. بسیاری از مدارس و نظام‌های آموزشی موجود در دنیا، شخصیت واقعی و انحصاری کودکان را از بین می‌برد و با نظام آموزشی ناکارآمد شخصیت تکراری و از پیش تعریف شدۀ اجتماع را جایگزین آن می‌کنند. مدرسۀ رؤیایی جایی است که یک انسان با ویژگی‌های جدید و منحصر به فرد را تقدیم دنیا می‌کند نه یک انسانی که هزاران نسخه مشابه آن از قبل در جهان وجود داشته است. پس هم برای کودکان و هم برای ترقی و توسعه انسان‌ها خیلی مهم و حیاتی است که کودک‌ها در«مدارس رؤیایی» آموزش ببینند. طوریکه از واژۀ «رؤیایی» فهم می‌شود، «مدرسۀ رؤیایی» وجود خارجی ندارد. اما یک کتاب به همین نام است که از وجود «مدرسهٔ رؤیایی» در دهه‌ها پیش خبر می‌دهد. کتاب مدرسه رؤیایی از مکان آموزش_پرورشی می‌گوید که کودکان آنرا از خانه‌شان بیشتر دوست دارند. در آنجا کودکان در حینی که می‌آموزند، تفریح هم می‌کنند و احساس کودکانشان خُرد نمی‌شود. بگذارید از مدرسه‌ای که کتاب روایت معرفی می‌کند، بیشتر برایتان بگویم تا رؤیایی‌بودن آن برای شما تصویر شود. مدرسه‌ایی که کتاب حکایت می‌کند یک مکان کاملا مناسب برای فراگیری دانش و مهارت و ارزش‌هاست. در آنجا از هر نوع شاگرد با روحیات مختلف وجود داشته است. برعکس اکثر مکاتب و مراکز آموزشی که اگر احیانا روحیات یک کودک متفاوت‌تر از بقیه کودکان باشد، آن را در وهله اول تنبیه و اگر دفعات مکرر از کودک سربزند آن را از مدرسه اخراج خواهد کرد. مدرسه قصه ما، اما اینگونه نبوده است. در این مدرسه با اینکه کودکان استثنایی در آن جمع بوده، ولی هیچ‌وقت کودکی در آنجا دلش آزرده نشده است؛ چه برسد به اینکه پای بحث‌هایی مثل تنبیه و تهدید و اخراج در میان بیاید. مدیر مدرسه فردی به نام «کوبایاشی» خیلی مواظب بوده که آب در دل بچه‌های استثنایی‌‌‌اش تکان نخورد. آن هم بچه‌هایی که دل‌نازک‌تر از تمام شاگردان دیگر مدارس است. مدیر مدرسه رؤیایی تمام تب و تلاشش را می‌کند کودکی که ضعف جسمی دارد، حداقل تا وقتی که در مدرسه است، متوجه درد و رنج جسمانی‌اش نشود؛ و یا کودکی که از مدرسهٔ دیگر به دلیل شوخ‌طبعی و بازی‌گوشی اخراج شده، هیچ وقت دلیل اخراجش را باخبر نشود تا احساس پرشعف کودکانه و آتیش درونش خاموش نشود. مدیر مدرسه رؤیایی روی تمام کودکانش حساب باز کرده است؛ نمی‌خواهد ذره‌یی از انرژی کودکان حیف شود. مدیر، همه و تمام و کمال انرژی کودکان را می‌خواهد صرف ساختن رؤیای خود کودکان شود. آن کودکی که از همان آوان نونهالی آرزوی دانشمندی در علم فیزیک را دارد، مدیر، زمینه و شرایط را فراهم می‌کند و موانع را برمی‌دارد که این کودکش به رؤیایش برسد و آرزوی دانشمندی در دانش فیزیک در دلش نماند. باری، نبشته‌هایی که روی کاغذ آمد، برداشتی از یک کتاب کم‌نظیر و فوق العاده در حوزه آموزش و پرورش است. کتاب «مدرسهٔ رؤیایی» سرگذشت واقعی یک دانش‌آموز به نام توتو‌چان را روایت می‌کند. خالق اثر خود دانش‌آموز است، وقتی که بزرگ و تبدیل به شخصیت جهانی شد، داستان واقعی دوران دانش‌آموزی‌اش در «مدرسهٔ توموا» را می‌نویسد. چون خانم «تتسوکو» دو مدرسه ابتدایی - با متودهای درسی متفاوت از هم - را نقطه عطف زندگی‌اش می‌داند. همچنین حیف‌اش می‌آید که دیگران از کودکی پرشعف و شیرین‌اش در مدرسهٔ رؤیایی توموا باخبر نشوند. من این کتاب را با دقت خوانده‌ام و اکنون به همه کسانی که با کودک سروکار دارند – پدران و مادران، مربیان و معلمان و مدیران و سیاستگذاران – توصیه میکنم که حتماً این کتاب را بخوانند و با «مدرسهٔ رؤیایی» مدرسه مورد علاقه کودکان آشنا شوند. خواهشم از معلمان و مدیران این است که حتی‌المقدور از نکات تعلیمی تربیتی که در کتاب کم‌نیست و با وضاحت گفته شده، در مدارس استفاده کنند. نویسنده: مهدی مظفری برای دانلود این کتاب روی لینک کلیک کنید.

ادامه مطلب