کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد از تمامی کشورها خواسته که به بازگشت‌های اجباری اتباع افغانستان، به‌ویژه افراد آسیب‌پذیر از جمله اقلیت‌های قومی و مذهبی، زنان و دختران، روزنامه‌نگاران، فعالان حقوق بشر و اعضای حرفه‌های هنری مانند موسیقی‌دانان، پایان دهند. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که بازرسان حقوق بشر هشدار داده‌اند که بیش از ۴۰۰ هزار نفری که از اتباع افغانستان که به کشورشان بازگشته‌اند، با «آزار و اذیت» روبرو شده‌اند. در گزارش آمده است که گروه‌های آسیب‌پذیر به‌ویژه اقلیت‌های قومی، فعالان حقوق بشر و زنان و دختران از جمله کسانی هستند که ممکن است در معرض خطرات جدی در افغانستان قرار گیرند. کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد و سازمان بین‌المللی مهاجرت هم‌چنان خواستار تعلیق کامل بازگشت‌های اجباری اتباع افغانستانی از کشورهای مختلف هستند. سازمان‌های بین‌المللی تاکید کرده‌اند که باید به وضعیت حقوقی و انسانی تمامی اتباع افغانستانی توجه ویژه‌ای شود و از اخراج افرادی که ممکن است با خطرات جدی روبرو شوند، جلوگیری گردد. این نهادها هشدار داده‌اند که این افراد ممکن است که در معرض خطرات جدی از جمله «آزار و اذیت‌های فیزیکی و روانی، نقض حقوق بشر و تهدیدات امنیتی» در کشور خود قرار گیرند. همچنین سازمان‌های بین‌المللی در گزارش‌شان خواستار اقدامات لازم برای حمایت از حقوق بشر و رفاه اتباع افغانستان در کشورهای میزبان هستند. این سازمان‌ها می‌گویند که باید تدابیر لازم برای حفظ امنیت، سلامت و رفاه این افراد در کشورهای میزبان اتخاذ شود تا از آسیب‌های احتمالی پیش‌گیری شود و حقوق انسانی آنان در این کشورها رعایت گردد. باید گفت که در نوامبر سال گذشته میلادی، محسین نقوی، وزیر داخله‌ی پاکستان گفته بود که اتباع افغانستان پس از تاریخ ۳۱ دسامبر ۲۰۲۳ بدون مجوز مناسب حق زندگی در منطقه‌ی اسلام‌آباد را نخواهند داشت. این تصمیم سبب شد که بسیاری از اتباع برای جلوگیری از بازداشت، مجبور به ترک پاکستان شوند و بیش از 0.4 میلیون نفر به افغانستان بازگشتند. این در حالی است که دولت پاکستان در پاسخ به نگرانی‌های نهادهای بین‌المللی اطمینان داد که اعتبار کارت‌های ثبت‌نام پناهندگان تا تاریخ ۳۰ جون ۲۰۲۴ تمدید شده است.

سازمان ملل متحد اعلام کرده است تعداد مهاجران در سراسر جهان در سال ۲۰۲۴ میلادی به ۳۰۴ میلیون نفر رسیده و کمتر از نیمی از کل مهاجران را زنان یا دختران تشکیل می‌دهند. این سازمان با نشر گزارشی گفته است که این رقم تقریبا دو برابر آمار سال ۱۹۹۰ و سه برابر آمار سال ۱۹۷۰ است که تعداد مهاجران در سال ۱۹۹۰ به حدود ۱۵۴ میلیون نفر می‌رسید و این تعداد در سال ۱۹۷۰ حدود ۸۴ میلیون نفر بود. در ادامه آمده است که با وجود افزایش شدید در شمار مهاجران بین‌المللی، سهم آن در جمعیت جهان ناچیز است. در سال ۲۰۲۴ تنها ۳.۷ درصد جمعیت جهان مهاجر بودند که نسبت به حدود ۲.۹ درصد در سال ۱۹۹۰ افزایش بسیار کمی داشته است. سازمان ملل می‌گوید که اروپا با ۹۴ میلیون مهاجر،‌ میزبان بیشترین تعداد مهاجران بین‌المللی بوده و آمریکای شمالی با ۶۱ میلیون، دومین گروه بزرگ مهاجران را در خود جای داده و مناطق افریقای شمالی و غرب آسیا با ۵۴ میلیون به لحاظ منطقه‌ای در رده سوم قرار دارند. در گزارش آمده است که به لحظات تقسیمات کشوری، ایالات متحده با میزبانی از ۵۲ میلیون مهاجر نسبت به هر کشوری مهاجر بیشتری را پذیرفته است. سازمان ملل متحد تاکید کرد که آلمان با ۱۶.۸ میلیون مهاجر در جایگاه دوم، عربستان سعودی با ۱۳.۷ میلیون در رتبه سوم و بریتانیا،‌ با ۱۱.۸ میلیون، فرانسه، ۹.۲ میلیون، اسپانیا ۸.۹ میلیون، کانادا ۸.۸ میلیون، امارات متحده عربی ۸.۲ میلیون، استرالیا ۸.۱ میلیون، فدراسیون روسیه ۷.۶ میلیون، ترکیه ۷.۱ میلیون و ایتالیا با میزبانی از ۶.۶ میلیون مهاجر به ترتیب در جایگاه بعدی قرار دارند. اروپا بیشترین افزایش را در تعداد مهاجران بین‌المللی در بین هشت منطقه تجربه کرد که بین سال‌های ۱۹۹۰ تا سال گذشته، ۴۳ میلیون نفر به آن اضافه شدند. این گزارش نشان می‌دهد در سال ۲۰۲۴، کمتر از نیمی (۴۸ درصد) از کل مهاجران بین‌المللی در سراسر جهان زن یا دختر بودند. با این حال، در سطح جهانی در دهه‌های اخیر، تعداد مهاجران مرد با سرعت بیشتری نسبت به تعداد مهاجران زن افزایش یافته است که عمدتاً ناشی از هجوم زیاد کارگران مرد مهاجر به شمال افریقا و غرب آسیا بوده است. سرعت رشد تعداد مهاجران بین‌المللی اروپا از سال ۲۰۲۰ افزایش یافته است که عمدتاً به دلیل جریان‌های پناه‌جویان از اوکراین است. آمریکای شمالی بین سال‌های ۱۹۹۰ تا سال گذشته، ۳۴ میلیون مهاجر بین‌المللی را به جمع مهاجران اضافه کرد. با این حال، سرعت رشد در این منطقه در طول زمان کند شده است.

«پروانه فیاض» بانوی ۲۹ ساله‌ی است که در کابل به دنیا آمد و سپس همراه خانواده‌اش به پاکستان مهاجرت کرد. وی سپس برای تحصیل به بنگلادش و بعد از آن به آمریکا رفت. شعر «چهل اسم» سروده‌ی «پروانه فیاض» روایت چهل دختری است که از بیم تجاوز لشکریانی که به شهر هجوم آورده‌ بودند، به کوهی پناه می‌برند و در آخر برای حفاظت از نجابت‌شان از صخره‌ای می‌پرند. بانو فیاض شعر سرودن را از سال ۲۰۱۰ میلادی آغاز کرد. جایزه ادبی فوروارد برای اولین‌بار در سال ۱۹۹۱ میلادی با هدف ترغیب و تشویق مخاطبان برای شعرخوانی و معرفی شاعران نوقلم در انگستان و ایرلند راه‌اندازی شد که هر سال سه برنده را در سه بخش بهترین مجموعه شعر، بهترین قطعه شعر و بهترین کتاب شعر به مخاطبان معرفی می‌کند. این رویداد یکی از مهم‌ترین جوایز شعر در بریتانیا می‌باشد. موفقیت شعر «چهل اسم» از خانم پروانه فیاض در رقابت‌های شعر انگلستان، از طرفی موفقیت روایت‌های زنانه افغانستان است که توانسته فراتر از بوم فرهنگی خویش خوانده شود و از طرفی موفقیت تلاش‌های زنان افغانستان است که با کسب مهارت‌های امروزی می‌توانند مخاطبان جهانی داشته باشند. پروانه در لندن بعد از سفرهای بسیار و شنیدن قصه‌های مادرش و قصه‌های دیگر مادران با زحمت بسیار دست به خلاقیت زده است و در قالب شعر به روایت قصه مادرش از گذشته پرداخته است. قصه‌ای که مادران برای دختران‌شان بارها بازگو کرده‌اند. قصه حفظ حیثیت و نباختن به حریف، قصه مقاومت علیه ظلم، قصه مادرانی که برای گریز از بغاوت و ظلم روایت شده است، قصه کوه «چهل‌دختران» که قصه محوری زنان و مردانی است که برای گریز از ظلم عبدالرحمن(خانی) بخشی از حقیقت آن دوره بوده است و امروزه قصه زندگی ما شده است تا نجابت، شرم و فداکاری را به هم نسلان ما بیاموزد. او با زبان شاعرانه‌ای در این مورد گفت:"من برنده نشده‌ام، شعری که نوشته‌ام برنده شده و کلمات و کوه‌ها و افسانه این شعر برنده شده‌اند و افسانه‌ای که از پدر و مادرم شنیده بودم، آنها برنده شده اند. من فقط آن را نوشته‌ام." «چهل دختران» روایت غم‌های مردم ارزگان است که به سبب مهاجرت‌های اجباری به اقصی نقاط کشور و حتی خارج از کشور منتقل شده است. این بار این روایت به زبان انگلیسی باز آفرینی می‌شود، تا تاریخ درد زنان این کشور را فراتر از جغرافیای فرهنگی به دیگر مخاطبانش نیز فریاد کند. سرودن و خلق کردن به زبان انگلیسی سال‌هاست که توسط مهاجرین افغان در دیگر کشورها تجربه شده است، در قالب داستان و رمان، تحقیقات و کتاب‌های تاریخی ولی زبان شعر پدیده متفاوتی است که می‌تواند احساس و اندوه دختران و زنان این کشور را به شکلی بدیع‌تر فریاد کند. زنان تا زمانی که زبان خود را نیابند و تا زمانی که خود روایت‌گر مشکلات و دردهای خود نباشند نمی‌توانند جایگاه فرهنگی و تاریخی شان را بازیابند. زنان باید بتوانند با پیدا کردن زبان فرهنگی جهانی مخاطبان جهانی پیدا کنند. آنچه را که بسیاری از شاعران و نویسندگان انجام می‌دهند تا فیلم سازان و عکاسان، کار ارزشمند و ماندگاری است برای رساتر ساختن صدای زنان و بازگو کردن روایت‌های گم شده زنان در تمام فرهنگ‌ها و خرده فرهنگ‌های جهانی. موفقیت شعر «چهل اسم» از خانم پروانه فیاض در رقابت‌های شعر انگلستان، از طرفی موفقیت روایت‌های زنانه افغانستان است که توانسته فراتر از بوم فرهنگی خویش خوانده شود و از طرفی موفقیت تلاش‌های زنان افغانستان است که با کسب مهارت‌های امروزی می‌توانند مخاطبان جهانی داشته باشند و تلاش‌های‌شان مورد توجه قرار بگیرد. افغانستان گنجینه‌ی ذخایر فرهنگی است، هزاران داستان و قصه بومی که ظرفیت بازگو شدن و شعر شدن را دارد، در دل این خاک نهفته است. با توجه به تکثر فرهنگی در کشور می‌شود بسیاری از روایت‌های ناب بومی را به شعر و اثر ادبی تبدیل کرد و وضعیت زنان کشور را با زبان زنانه روایت کرد. در گفت‌وگویی که به زبان فارسی با پروانه شد، از مهاجرت‌های پی در پی خود و خانواده‌اش گفت و این که با ترک وطن و زادگاهش، مجبور به عادت کردن در کشوری دیگری و فرهنگی دیگر شد. زبان اول او فارسی است و می‌گوید وقتی تخیل می‌کند و فکر می‌کند و به خاطراتش سر می‌زند، همه با زبان فارسی پیوند دارند، اما با یادگرفتن زبان انگلیسی، توانسته زبانی برای ابراز خودش را پیدا کند. زبانی که به گفته او دارای سادگی و شفافیت است و امکان دسترسی به کار او را برای مخاطبان بیشتری در جهان فراهم می‌کند. می‌گوید به شکلی که برایش زمینه یادگیری انگلیسی مهیا شد، زمینه آموزش فارسی و زبان دیگری مهیا نبود. پروانه می‌گوید در کودکی شعرهای مولانا جلال الدین محمد بلخی را می‌خوانده است. به نظر او شعر معنی بخشیدن به چیزهایی است که بدون شعر معنایی ندارند و زندگی روزمره او با شعر معنی پیدا می‌کند. پروانه می‌گوید با شعر در حالی که از نوستالژی فرار می‌کند، می‌خواهد در زمان حال باقی بماند. یکی از سوژه‌های اصلی شعر پروانه مادر اوست. پروانه به این باور است که او همیشه یک شاعر بوده است ولی فقط اخیراً توانسته بنویسد. شعری که پروانه را برنده جایزه هزار پوندی فوروارد کرد، روایت چهل زنی است که به خاطر حفظ حیثیت و آبروی شان از صخره‌ای می‌پرند. این شعر زبانی ساده دارد و دارای ایماژ و استعاره‌هایی هم هست. پروانه می‌گوید در این شعر زنان به کوه‌ها بیشتر از آدم‌ها اعتماد کرده‌اند. پروانه امیدوار است پس از اتمام دوره دکترا مجموعه شعرش چاپ شود. او روی این مجموعه از ۲۰۱۲ به این طرف کار می‌کند. تم اصلی شعرهای او زنان، جنگ و حضور خود شاعر در میان این دوتا است. پروانه، این مجموعه شعرش را به مادرش و به نادیا انجمن تقدیم خواهد کرد. نادیا انجمن، شاعر هراتی که چند سال پیش به طور مرموزی در غرب افغانستان درگذشت، از شاعران محبوب اوست. او که در سال ۲۰۰۵ به افغانستان سفر کرده بود، خبر "کشته شدن" نادیا انجمن را شنید و به شدت تحت تاثیر آن قرار گرفت. او می‌گوید:"از این رویداد به شدت ترسیدم. چرا که کسی به خاطر نوشتن شعر کشته شده بود. در آن زمان شعر نمی‌نوشتم ولی این رویداد تا همیشه در ذهنم ماند." کمی بعدتر او باشعرهای نادیا انجمن آشنا شد ولی همیشه داستان زندگی او برایش مهم بود. پروانه حالا مجموعه‌ای از شعرهای خانم انجمن را به انگلیسی برگردانده است و قرار است منتشر کند.

اسکندر مومنی، وزیر داخله ایران در تازه‌ترین مورد اعلام کرده است که از ابتدای سال جاری تا اکنون یک میلیون و ۱۰۰ هزار پناه‌جوی افغانستانی از این کشور به افغانستان بازگردانده شده‌اند. خبرگزاری جمهوری اسلامی یا ایرنا گزارش داده است که آقای مومنی این اظهارات را در گفتگوی ویژه خبری مطرح کرده و گفته است که در حال حاضر شش میلیون تبعه خارجی در ایران حضور دارند. وزیر داخله ایران تاکید کرد که دو میلیون تن آنان حتی برای اقامت کوتاه‌ مدت غیرمجاز هستند. وی افزوده است که برآوردها نشان می‌دهد که ۵۰ درصد مهاجران اخراج شده مجدداً به ایران بازگشته‌اند. این مقام ایرانی می‌گوید که با توجه به مشترکات زیاد و سوابق دیرینه تاریخی که با همسایه‌گان وجود دارد، اما در توان کشورش نیست که از این همه مهمان پذیرایی شود. وزیر داخله ایران تصریح کرد که فرصت‌های شغلی اندک است و کمک‌های جوامع بین‌المللی در زمینه رسید‌گی به مهاجران همچنان وجود ندارد. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر افغانستان شمار زیاد فعالان مدنی، مدافعان حقوق بشر و حقوق زن، خبرنگاران، دگرباشان جنسی، نظامیان پیشین و افغان‌هایی که با نیروهای خارجی در افغانستان همکار بودند، به دلیل هراس از انتقام‌جویی و یا هم رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی‌شان به کشورهای اروپایی و آمریکایی به پاکستان رفته‌اند که برخی از آنان هنوز هم منتظر طی مراحل درخواست‌های پناهندگی‌شان اند. ایران در سه‌ونیم سال گذشته هزاران مهاجر را به طور اجباری اخراج کرده و سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ای علیه آنان در این کشور وضع کرده است. این در حالی است که ایران استخدام کارگران افغانستانی را در شماری از ولایت‌های این کشور ممنوع کرده و نیز روند اخراج اجباری پناه‌جویان را تشدید کرده است. از زمان روی‌کارآمدن مسعود پزشکیان به‌عنوان رییس‌جمهور ایران، فشارها بر مهاجران افغانستان در آن کشور افزایش چشم‌گیر یافته است. در این مدت کارزارهای گسترده‌ای علیه مهاجران افغانستان در شبکه‌های اجتماعی از سوی کاربران ایرانی راه‌اندازی شده است. دولت ایران اعلام کرده است که تا پایان سال جاری خورشیدی دو میلیون مهاجر را بازداشت و اخراج می‌کند.

نادریار احمدی، رییس مرکز امور شهروندان خارجی وزارت داخله ایران، در دیدار با نماینده ویژه ناروی برای افغانستان، خواهان همکاری جهانی برای حمایت از میزبانی مهاجران افغانستانی شده است. خبرگزاری ایرنا گزارش داده که این مقام ایرانی در دیدار با بال کلومن، نماینده ویژه ناروی برای افغانستان، درباره مهاجرین افغانستانی در این کشور گفتگو کرده است. آقای احمدی گفته است که افزایش مهاجرت مردم افغانستان به کشورهای همسایه و به ویژه در ایران ناشی از وضعیت نامناسب این کشور در زمینه‌های غذا، آموزش و سلامت است. این مقام ایرانی از ناروی خواسته که برای جلب حمایت جامعه‌ی جهانی از میزبانی پناهند‌گان شهروندان افغانستان، شرکای بین‌المللی این کشور را متقاعد کند. قابل ذکر است که پس از تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان، هزاران تن از شهروندان این کشور به دلیل تهدیدات، محدودیت‌ها و بیکاری به ایران پناه برده‌اند. ایران در سه‌ونیم سال گذشته هزاران مهاجر را به طور اجباری اخراج کرده و سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ای علیه آنان در این کشور وضع کرده است. این در حالی است که ایران استخدام کارگران افغانستانی را در شماری از ولایت‌های این کشور ممنوع کرده و نیز روند اخراج اجباری پناه‌جویان را تشدید کرده است. از زمان روی‌کارآمدن مسعود پزشکیان به‌عنوان رییس‌جمهور ایران، فشارها بر مهاجران افغانستان در آن کشور افزایش چشم‌گیر یافته است. در این مدت کارزارهای گسترده‌ای علیه مهاجران افغانستان در شبکه‌های اجتماعی از سوی کاربران ایرانی راه‌اندازی شده است. دولت ایران اعلام کرده است که تا پایان سال جاری خورشیدی دو میلیون مهاجر را بازداشت و اخراج می‌کند.

یان ایگلند، دبیر کل شورای پناهند‌گان ناروی درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که جهان بحران افغانستان را نادیده گرفته است. آقای ایگلند روز (شنبه، ۲۹ جدی) با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس از سفرش به افغانستان خبر داده است. دبیر کل شورای پناهند‌گان ناروی تاکید کرده است که ۲۲ میلیون نفر در افغانستان نیاز به کمک‌های بشردوستانه دارند؛ درحالی‌که پاکستان ۸۰۰ هزار مهاجر را اخراج کرده و ایران قصد دارد دو میلیون مهاجر را اخراج کند. وی در سفرش به افغانستان از ولایت هرات دیدن کرده و در ادامه افزوده است، با زنانی در این ولایت ملاقات کرده است که بدون شوهران‌شان از ایران اخراج شده‌اند. او گفته است که آنان به «فقر و ناامیدی عمیق باز گردانده شده‌اند؛ بحرانی که جهان آن را نادیده گرفته» است. این در حالی است که ایران و پاکستان در سال جاری خورشیدی بازداشت و اخراج اجباری مهاجران افغانستان را افزایش داده‌اند. مقام‌های ایران اعلام کرده‌اند که تا پایان سال جاری میلادی دو میلیون مهاجر افغانستانی را اخراج می‌کنند. پاکستان نیز با آغاز سال جاری میلادی بازداشت مهاجران افغانستان را افزایش داده و براساس آمار سفارت حکومت فعلی در اسلام‌آباد، حدود ۸۰۰ پناه‌جو را بازداشت کرده است. باید گفت که براساس آمار اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد، ۲۲.۹ میلیون نفر در افغانستان در سال ۲۰۲۵ میلادی نیاز به کمک‌های بشردوستانه دارند و میلیون‌ها نفر از این افراد نمی‌دانند که وعده غذایی بعدی‌شان از کجا می‌آید.

سازمان عفو بین‌الملل به برخورد نامناسب پولیس پاکستان با مهاجران افغانستانی در اسلام‌آباد واکنش نشان داده و از مقام‌های آن کشور خواسته است که به بازداشت‌های خودسرانه و آزار و اذیت شهروندان افغانستان پایان دهند. بابو رام پنت، معاون بخش جنوب آسیا در سازمان عفو بین‌الملل با نشر اعلامیه‌ای، از اقدامات پولیس برای بازداشت و اخراج اجباری مهاجران افغانستانی به کشورشان انتقاد کرده است. وی تاکید کرده است که پولیس پاکستان شب‌ هنگام به محلات بودوباش مهاجران یورش برده و صدها شهروند افغانستان به شمول زنان و کودکان را بازداشت و زندانی کرده است. او افزوده است که اقدامات اخیر پولیس پاکستان علیه افغانستانی‌ها، بخشی از «سیاست تبعیض‌آمیز بزرگ»‌ دولت آن کشور در برابر مهاجران در داخل این کشور است. همچنین شماری از مهاجران افغانستانی مقیم شهر اسلام‌‌آباد، پایتخت پاکستان، گفته‌اند که در چند روز اخیر، پولیس پاکستان روند بازداشت و اخراج افغان‌ها را آغاز کرده و با یورش به محل بودوباش مهاجران، آنان را بازداشت کرده و جبراً به افغانستان باز می‌گردانند. معاون بخش جنوب آسیا در سازمان عفو بین‌الملل تاکید کرد که دولت پاکستان به گونه‌ی خودسرانه سیاست‌هایی را اجرا کرده که این کار، سبب بدتر شدن وضعیت مهاجران افغان در آن کشور شده است. او می‌گوید که دولت پاکستان به گونه‌ی مکرر و خودسرانه سیاست‌هایی را وضع کرده است که شرایط شکننده‌ی پناه‌جویان افغا‌ن در داخل این کشور را تشدید کرده و این اقدامات سبب شده تا در ۱۵ ماه گذشته، هزاران مهاجر دوباره به افغانستان بازگردند. این مقام عفو بین‌الملل گفته است که برخورد نادرست پولیس با مهاجران در اسلام‌آباد، حتا پناه‌جویانی که ویزه معتبر دارند، را با مشکل مواجه کرده است. این سازمان از حکومت پاکستان خواسته است که با اتخاذ اقدامات فوری برای اطمینان از آزادی تمام مهاجرانی که در زندان به سر می‌برند، از تلاش‌ها برای بازداشت و آزار و اذیت مهاجران افغان پایان دهد. در عین حال، سفارت افغانستان در اسلام‌آباد که توسط حکومت فعلی اداره می‌شود روز (دوشنبه، ۱۷ جدی) گفته بود که تا اکنون، حدود ۸۰۰ مهاجر افغان، حتا کسانیکه اسناد معتبر اقامت داشته اند،‌ توسط پولیس اسلام‌آباد بازداشت و جبراً به افغانستان بازگرداننده شده‌‌اند. توقیف و اخراج اجباری مهاجران در اسلام‌آباد، در روزهای اخیر واکنش‌های زیادی مواجه شده و از این میان، روز گذشته ریچارد بنیت، گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر ملل متحد برای افغانستان، خواستار توقف بازداشت و اخراج اجباری مهاجران افغانستانی از پاکستان شد. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر افغانستان شمار زیاد فعالان مدنی، مدافعان حقوق بشر و حقوق زن، خبرنگاران، دگرباشان جنسی، نظامیان پیشین و افغان‌هایی که با نیروهای خارجی در افغانستان همکار بودند، به دلیل هراس از انتقام‌جویی و یا هم رسیدگی به درخواست‌های پناهندگی‌شان به کشورهای اروپایی و آمریکایی به پاکستان رفته‌اند که برخی از آنان هنوز هم منتظر طی مراحل درخواست‌های پناهندگی‌شان اند.