گلشیفته فراهانی، ستاره مشهور سینما در حاشیه مراسم افتتاحیه المپیک ۲۰۲۴ پاریس میگوید که محروم کردن زنان و دختران از ورزش و آموزش، «دیوانگی است.» خانم فراهانی این اظهارات را در صحبت با افغانستان اینترنشنال مطرح کرده و به زنان افغانستان گفته است: «شما تنها نیستید و این ظلم نمیتواند پابرجا بماند.» همچنین وی در مورد مبارزه آزادیخواهانه زنان افغانستان افزود: «مبارزه هر زنی برای آزادی، مبارزه تمام زنان دنیاست.» وی با اشاره به دادخواهیهای زنان ایران و افغانستان گفت: «تا زمانی که با هم و دست در دست هم هستیم، هیچ چیزی ما را متوقف نخواهد کرد.» گلشیفته فراهانی بازیگر مشهور سینمای ایران و جهان است و فیلمهای او در افغانستان علاقمندان بسیاری دارد. او بازیگر اصلی فیلم سنگ صبور ۲۰۱۲ با کارگردانی عتیق رحیمی است و در این فیلم نقش یک زن اهل افغانستان را بازی کرده است. قابل ذکر است که نزدیک به سه سال میشود که حکومت سرپرست در افغانستان محدودیتهای گستردهای را در برابر حق آموزش، کار، ورزش و فعالیت مدنی زنان وضع کرده است. حکومت سرپرست ورزش زنان و دختران را در افغانستان ممنوع کرده است. تمامی گروههای ورزشی زنان نیز منحل شده است. قابل ذکر است که شش ورزشکار افغانستان، (سه زن و سه مرد) به عنوان نمایندگان ورزش افغانستان در المپیک ٢٠٢٤ پاریس حضور دارند. همزمان پنج ورزشکار افغان در تیم پناهندگان کمیته بینالمللی المپیک شرکت دارند که جمعاً یازده ورزشکار افغان در مسابقات المپیک امسال به رقابت میپردازند. حکومت سرپرست اعلام کرده است که این دختران را به عنوان ورزشکاران افغانستانی به رسمیت نمیشناسند.
برچسب: رسانه گوهرشاد
گروهی از زنان ورزشکار در پیامی به شرکتکنندگان المپیک ۲۰۲۴ پاریس یادآوری کردند که فراموش نکنند زنان و دختران در افغانستان به گونه سیستماتیک از ورزش توسط حکومت سرپرست کنار گذاشته میشوند. آنان در پیامی گفتهاند که سکوت جامعهی جهانی در برابر حذف زنان و دختران از آموزش، اجتماع و ورزش غیرقابل بخشش است. این ورزشکاران زن میگویند که حکومت فعلی استعداد و تواناییهای بالقوه زنان و دختران افغانستان را که میتوانست به افتخارات جامعهی جهانی افزوده شود، قربانی کرده است. در ادامه پیام آمده است که رفتار حکومت فعلی با زنان و دختران افغانستان «تحقیرآمیز» بوده و نادیده گرفتن محدودیتهای وضع شده به زنان افغانستان نشانگر «ضعف اخلاقی جامعهی جهانی» است. همچنین زنان ورزشکار در بخشی از پیامشان از جامعه جهانی خواستند در برابر محدودیتهای وضع شده از سوی حکومت سرپرست بر زنان و دختران افغانستان اقدامات قاطع را روی دست گیرند. حکومت سرپرست ورزش زنان و دختران را در افغانستان ممنوع کرده است. تمامی گروههای ورزشی زنان نیز منحل شده است. قابل ذکر است که شش ورزشکار افغانستان، (سه زن و سه مرد) به عنوان نمایندگان ورزش افغانستان در المپیک ٢٠٢٤ پاریس حضور دارند. همزمان پنج ورزشکار افغان در تیم پناهندگان کمیته بینالمللی المپیک شرکت دارند که جمعاً یازده ورزشکار افغان در مسابقات المپیک امسال به رقابت میپردازند. حکومت سرپرست اعلام کرده است که این دختران را به عنوان ورزشکاران افغانستانی به رسمیت نمیشناسند.
منابع محلی از ولایت بامیان میگویند که یک دختر جوان در پنجاب این ولایت پس از آزادی از زندان حکومت سرپرست خود را «حلقآویز» کرده و به زندگیاش پایان داده است. دستکم دو با تایید این خبر گفت که این دختر جوان «طاهره» نام داشت و روز گذشته (شنبه، ۶ اسد) خود را حلقآویز کرده و به زندگیاش پایان داده است. منبع تاکید کرد که چند روز پیش نیروهای حکومت فعلی این دختر را از روستای «تگاب برگ» ولسوالی پنجاب بامیان بر یک موتر نظامی نوع رنجر سوار کرده و او را مورد «آزار و اذیت» قرار داده بودند. منبع افزود که زمانیکه مردم محل از این موضوع آگاه شدند، ولسوال پنجاب و فرمانده پولیس بامیان گفتند که نظامیان این گروه این دختر را بهدلیل «بیحجابی» از مسیر جاده بالا کرده و به مرکز بامیان فرستادهاند. همچنین اظهارات کتبی طاهره در رسانههای اجتماعی نشر شده، نشان میدهد که او گفته است که از ترس بر رنجر حکومت فعلی سوار شده است. فرماندهی پولیس حکومت فعلی در بامیان از او مصاحبه گرفته است. [caption id="attachment_14883" align="aligncenter" width="443"] اظهارات طاهره[/caption] همچنین یک منبع دیگر تاکید کرد که این دختر جوان چند روز در زندان فرمانده پولیس بامیان قرار داشت و پس از شکایتهای مکرر مردم محل، آزاد شد. در ادامه آمده است که طاهره حدود ۱۹ ساله بود، تا صنف نهم درس خوانده بود و اکنون شغل خیاطی داشت. از سویی هم، یک منبع امنیتی نیز این موضوع را تایید کرده و اما در مورد دلیل و علت بازداشت این دختر جزییات ارائه نکرد. قابل ذکر است که حکومت سرپرست از زمان تسلط دوباره بر افغانستان بارها متهم به «ربودن» دختران جوان و «تجاوز» بر آنان شدهاند. پیش از این نیز مواردی از خودکشی افراد پس از آزادی از بند حکومت سرپرست گزارش شده است.
منابع محلی از ولایت فاریاب میگویند که یک کودک و یک دختر نوجوان در این ولایت توسط افراد ناشناس به قتل رسیده است. دستکم دو منبع امروز (شنبه، ۶ اسد) گفتهاند که یک کودک و یک دختر نوجوان در دو رویداد جداگانه در این ولایت از سوی افراد ناشناس به گونهای بیرحمانه و مرموز کشته شدند. منبع تاکید کرد که افراد ناشناس روز پنجشنبه یک کودک هفت ساله را در قریه فیضآباد ولسوالی شیرینتگاب ولایت فاریاب با ضربات چاقو و به شکل فجیع به قتل رساندهاند. همچنین منبع افزود که یک دختر ۱۶ ساله بهنام هدیه که باشنده قریه شور بازار ولسوالی شیرین تگاب بود، دو شب پیش توسط افراد مسلح ناشناس به قتل رسیده است. منبع مدعی است که افراد ناشناس نخست بر این دختر تجاوز کرده و سپس او را کشتهاند. براساس معلومات منابع، عاملان قتل دختر نوجوان مشخص نیست، اما نیروهای حکومت فعلی در پیوند به قتل کودک هفت ساله دو تن را بازداشت کردهاند. مسوولان محلی در ولایت فاریاب تا اکنون در این زمینه چیزی نگفتهاند. پس از تسلط دوبارهی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتلهای مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور و بهویژه در ولایت فاریاب افزایش کمپیشینه یافته است. بیماریهای روانی، خصومت شخصی، ازدواجهای اجباری، خشونت خانوادگی و فشارهای روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتلها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمیتوانند برای خشونتهای واردهی شان شکایت کنند و اینگونه خشونتها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا میکند.
معصومه علیزاده، ورزشکار اهل افغانستان و رییس تیم ورزشی پناهندگان در بازیهای المپیک ٢٠٢٤ پاریس میگوید که او تابوها را در ورزش افغانستان شکسته و نشان داده است که زنان و دختران نیز حق ورزش دارند. خانم علیزاده این اظهارات را در گفتگو با سایت خبری «تایمز لایو» افریقای جنوبی مطرح کرده و از مردم افغانستان خواست متحد باشند. معصومه علیزاده از افغانستان در بازیهای المپیک پاریس، رییس تیم ورزشی پناهندگان است که ٣٧ ورزشکار از کشورهای گوناگون از جمله اریتره، سوریه، افغانستان، ایران و سودان دارد. در ادامه آمده است که اگرچه حکومت سرپرست زنان و دختران را از ورزش در افغانستان منع کرده است، اما معصومه علیزاده مصمم است که از حقوق آنها در بازیهای المپیک پاریس دفاع کند. سایت خبری «تایمز لایو» نوشته است که معصومه علیزاده یکی از کسانی بود که مشعل المپیک را حمل کرد. انتخاب او برای این کار اهمیت ویژهای دارد. زیرا این اولین بار است که پس از سقوط دولت جمهوری افغانستان، المپیک برگزار میشود. خانم علیزاده معتقد است که تیم ورزشی پناهندگان در المپیک نماینده بیش از صد میلیون آواره در سراسر جهان است و پیام قدرتمندی از صلح و همبستگی دارد. این ورزشکار افغانستان تاکید کرد: «ما میخواهیم به پناهندگان دیگر الهامبخش باشیم و به آنها امید بدهیم که روزی همه چیز تغییر خواهد کرد.» هیچ کدام از ورزشکاران دو دوره قبلی پناهندگان در المپیک مدال کسب نکردند؛ اما علیزاده امیدوار است که ورزشکاران پناهنده این بار مدال کسب کنند. معصومه علیزاده گفت: «من در زندگی خود از تبعیضهای زیادی رنج بردهام و افتخار میکنم که رهبر تیمی در المپیک هستم که همه از کشورهای مختلف هستیم.» پنج ورزشکار افغان از جمله فرزاد منصوری، عضو پیشین تیم ملی تکواندوی افغانستان نیز عضو تیم پناهندگان است. خانم علیزاده میگوید به عنوان پناهنده و یک زن چالشهای زیادی را تجربه کرده، اما هیچ چیزی نتوانسته جلوی رشد او را بگیرد. او در مورد دوچرخهسواری دختران در افغانستان گفت: «این خطرناک بود، زیرا برخی با این کار موافق نبودند. آنها فکر میکردند که وظیفه دارند ما را متوقف کنند، آنها میخواستند ما را بزنند.» او اضافه میکند: «مردم سعی میکردند با موتر در جادهها به آنها ضربه بزنند، با سنگ بزنند یا میوه و سبزیها را به روی آنها بکوبند.» در گزارش آمده است که تمام این مشکلات موجب شد که علیزاده مصممتر از پیش به دوچرخهسواری بپردازد و تلاش کند تا این کار برای دختران و زنان افغان عادی شود. معصومه علیزاده سال ۲۰۲۲ عضو کمیسیون ورزشکاران کمیته بینالمللی المپیک شد. باید گفت که شش ورزشکار از افغانستان، ۳ زن و ۳ مرد، در این رقابتهای بینالمللی نمایندگی میکنند. همزمان پنج ورزشکار افغان به نمایندگی از تیم پناهندگان کمیته بینالمللی المپیک نیز در شرکت دارند. در کل، ۱۱ ورزشکار از افغانستان در المپیک پاریس حضور دارند.
شماری از زنان معترض از جامعهی جهانی، سازمانهای حقوق بشری و کشورها خواستهاند به وضعیت وحشتناک زنان و دختران در افغانستان توجه کنند و اقدامات قاطعانهای برای حمایت و حفاظت از حقوق آنان انجام دهند. زنان معترض در بیانیهی مشترک گفتهاند که این بیانیه را در این برههی تاریک و دردناک از تاریخ افغانستان، با قلبی مملو از اندوه و خشم منتشر کردهاند. در ادامه آمده است که زنان و دختران افغانستان تحت رژیم «ستمگر و جابر حکومت فعلی» بهطور سیستماتیک از تمامی عرصههای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی حذف شدند. آنان وضعیت زنان و دختران افغانستان را در ابعاد مختلف وحشتناک توصیف کرده و از سازمان ملل متحد، نهادهای حقوق بشری و کشورهای منطقه و جهان خواستهاند که در برابر این وضعیت وحشتناک نظارهگر نباشند. در بیانیه آمده است که حکومت فعلی نباید از هیچگونه حمایت مالی و سیاسی برخوردار شوند و سران این گروه باید بهعنوان ناقص حقوق بشر و حقوق زنان در لیست سیاه بینالمللی قرار گیرند. در ادامه آمده است که باید جلو پولهای ارسالی ماهیانهی آمریکا به حکومت سرپرست گرفته شود. این زنان تاکید کردند: «ما از جامعهی جهانی و سازمانهای حقوق بشری میخواهیم که فورا و بهطور جدی به وضعیت زنان افغانستان توجه کنند و اقدامات لازم را برای حفاظت از حقوق آنان انجام دهند. ما باور داریم که با همبستگی و تلاشهای مشترک، میتوانیم به این وضعیت وحشتناک پایان دهیم.» زنان معترض به اظهارات اخیر کرن دیکر، کاردار سفارت آمریکا برای افغانستان نیز اشاره کرده و سخنان او را ناامیدکننده خواندهاند. این در حالی است که خانم کرن دیکر گفته بود که در سومین نشست دوحه، نمایندگان حکومت فعلی ادعا کردند که افغانستان امروز در مسیری قرار دارد که مردم این کشور میخواستند. زنان معترض گفتهاند که حکومت فعلی هیچگاه مورد قبول و پسند مردم افغانستان نبوده و نخواهند بود. در حالی زنان معترض از حقوق زنان و دختران افغانستان دفاع میکند که حکومت سرپرست پس از تسلط بر افغانستان، با صدور بیش از ۵۰ فرمان، زنان و دختران را در جنبههای مختلف محدود و حقوق شان را نقض کرده است. همچنین در این مدت، حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند.
منابع محلی از ولایت قندهار میگویند که «افراد ناشناس» در ولسوالی غورک این ولایت یک زن را در یک بیابان سنگسار کرده و به قتل رساندهاند. دستکم دو منبع در صحبت با رسانه گوهرشاد گفت که جسد سنگسار شدهی این زن صبح روز گذشته (جمعه، ۵ اسد) در روستای ساحه حاجی آغالالای از منطقه «صورت خان» پیدا شده است. منابع میگویند که این زن توسط افراد ناشناس سنگباران و به قتل رسیده است. منبع در مورد زمان قتل این معلومات ارائه نکرده است. منابع محلی از ولسوالی غورک میگویند که تا اکنون هویت و سن این زن و دلیل قتل او روشن نیست. مسوولان محلی از ولایت قندهار پیداشدن جسد این زن را تایید کرده و گفتهاند که این جسد به مرکز صحی ولسوالی غورک منتقل شده است. پولیس قندهار گفته است که بررسی برای شناسایی عاملان این قتل آغاز شده است. این نخستین مرگ مرموز یک زن در قندهار نیست، اما قتل زنی به این شیوه کمپیشینه است. دو روز قبل دزدان مسلح در ولسوالی ژیری قندهار، یک فرد را سربریده بودند. طی روزهای اخیر در فاریاب نیز افراد مسلح ناشناس سه عضو یک خانواده را به قتل رساندهاند. پس از تسلط دوبارهی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتلهای مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور و بهویژه در ولایت فاریاب افزایش کمپیشینه یافته است. بیماریهای روانی، خصومت شخصی، ازدواجهای اجباری، خشونت خانوادگی و فشارهای روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتلها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمیتوانند برای خشونتهای واردهی شان شکایت کنند و اینگونه خشونتها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا میکند.
مسوولان محلی از ولایت سمنگان میگویند که شش تن در یک رویداد ترافیکی در این ولایت جان باخته است. حشمتالله رحمانی، سخنگوی فرماندهی پولیس سمنگان گفته است که این رویداد روز گذشته (جمعه، ۵ اسد) در نتیجه تصادم یک موتر سواری با یک موتر باربری در ساحه کوتل رباتک در مسیر شاهراه کابل-بلخ رخ داده است. آقای رحمانی تاکید کرد که این رویداد در پی تصادم موتر نوع کرولا با موتر نوع هینو به وقوع پیوسته است و جان باختهگان آن شامل سه مرد، دو زن و یک کودک میباشند. او افزود که این موتر از ولایت بلخ به مقصد کابل در حرکت بود. آقای رحمانی تصریح کرد که قربانیان این رویداد ترافیکی، همه باشندگان ولایت بلخ هستند و جسد آنان به شفاخانه مرکزی سمنگان منتقل شده است. مدیر ترافیک سمنگان علت وقوع این حادثه را بیاحتیاطی و تیزرانی خوانده است. رویدادهای ترافیکی در بسیاری از ولایتها، هر از گاهی از شهروندان کشور قربانی میگیرد. بیاحتیاطی رانندگان، خرابی جادهها و نبود علایم ترافیکی از عوامل اصلی وقوع حوادث ترافیکی خوانده میشود.
معصومه علیزاده، بایسکلسوار اهل افغانستان که رییس تیم ورزشی پناهندگان کمیته بینالمللی المپیک در بازیهای المپیک ٢٠٢٤ پاریس را به عهده دارد، مشعل این بازیهای را حمل کرد. تیم پناهندگان المپیک پاریس امروز (جمعه، ۵ اسد) در حساب انستاگرام خود نوشته است: «معصومه علیزاده این لحظه را هرگز فراموش نمیکند.» خانم علیزاده با تیم پناهندگان المپیک در بازیهای ۲۰۲۱ در توکیو حضور داشت. او اکنون ریاست سومین حضور این تیم را در المپیک بر عهده دارد. این ورزشکار اهل افغانستان در سال ۲۰۱۷ به فرانسه پناهنده شد. معصومه علیزاده سال ۲۰۲۲ عضو کمیسیون ورزشکاران کمیته بینالمللی المپیک شد. باید گفت که شش ورزشکار از افغانستان، ۳ زن و ۳ مرد، در این رقابتهای بینالمللی نمایندگی میکنند. همزمان پنج ورزشکار افغان به نمایندگی از تیم پناهندگان کمیته بینالمللی المپیک نیز در شرکت دارند. در کل، ۱۱ ورزشکار از افغانستان در المپیک پاریس حضور دارند. پیش از این اتل مشوانی، سخنگوی اداره ورزش حکومت سرپرست گفته بود که حکومت، سه ورزشکار زن افغان را که به نمایندگی از افغانستان به بازیهای المپیک ٢٠٢٤ پاریس فرانسه راه یافتهاند، به رسمیت نمیشناسد؛ اما این ورزشکاران زن با وجود مخالفت حکومت سرپرست، حالا به نمایندگی از افغانستان در فرانسه هستند. کیمیا یوسفی، در دوش، محمد صمیم فیضزاد در جودو، فریبا هاشمی در بایسکلسواری، شاه محمود نورزهی در دوش، فهیم انوری در شنا، و یولدوز هاشمی در بایسکلسواری، نمایندگان افغانستان در پاریس هستند. نگاره شاهین، در جودو، امیر انصاری، در بایسکلسواری جاده، منیژه تلاش، در بریک دنس، فرزاد منصوری، در تکواندو و صبغتالله عرب، در جودو از تیم پناهندگان نمایندگی میکنند. همچنین ذکیه خدادادی، تکواندوکار افغان عضو تیم پناهندگان پارالمپیک نیز مشعل المپیک را امروز در خیابانهای پاریس حمل کرد.
نویسنده: مهدی مظفری دوازده ماه اول زندگی، دورانی سرنوشتساز در شکلگیری شخصیت انسان است. در این دوره حساس، نوزادی که به تازگی از دنیای امن رحم مادر پا به عرصهی وجود گذاشته، در حال کشف و سنجش دنیای پیرامون خود است. تجربیات این دوران، به ویژه در زمینهی اعتماد و امنیت، نقشی اساسی در پایهریزی شخصیت و نگرش فرد نسبت به خود و جهان ایفا میکند. اریک اریکسون، روانشناس برجسته، این مرحلهی حیاتی را «اعتماد در برابر عدم اعتماد» نامگذاری کرده است. او معتقد است که اگر نیازهای اساسی کودک در سال اول زندگی، به ویژه نیاز به امنیت، ثبات و محبت به درستی پاسخ داده شود، او حس اعتماد به دنیا و اطرافیان را در خود پرورش میدهد. این حس اعتماد، بستر لازم برای شکلگیری روابط سالم، عزت نفس و استقلال در مراحل بعدی زندگی را فراهم میکند. در مقابل، اگر تجربیات کودک در این دوران با کمبود محبت، بیتوجهی، ناکافی بودن مراقبتها، بیثباتی و ناامنی همراه باشد، احساس عدم اعتماد در او شکل میگیرد. این بیاعتمادی میتواند زمینهساز مشکلاتی مانند اضطراب، افسردگی، انزوا، پرخاشگری و سوءظن در روابط بین فردی در بزرگسالی شود. عوامل متعددی میتوانند بر احساس اعتماد یا عدم اعتماد در کودک در سال اول زندگی اثر بگذارند: مراقبتهای اولیه: کیفیت مراقبتهای اولیه نقشی اساسی در رشد و تکامل همهجانبه کودک ایفا میکند. این مراقبتها که شامل مراقبتهای جسمی، عاطفی، شناختی و اجتماعی میشود، زمینهای امن و پایدار را برای شکوفایی استعدادها و تواناییهای کودک فراهم میآورد. یکی از مهمترین جنبههای مراقبتهای اولیه باکیفیت، ثبات و انسجام در ارائه مراقبتها است. کودکان در محیطی که ثبات و نظم وجود داشته باشد، احساس امنیت و آرامش بیشتری میکنند و میتوانند با اطمینان خاطر به کاوش در دنیای اطراف خود بپردازند. از سوی دیگر، پاسخگویی به موقع به نیازهای کودک، چه نیازهای جسمی و چه نیازهای عاطفی، برای ایجاد حس اعتماد در او ضروری است. زمانی که کودک احساس میکند که نیازهایش بهدرستی درک و برآورده میشود، یاد میگیرد که به دیگران اعتماد کند و روابط سالم برقرار کند. علاوه بر این، ابراز محبت و توجه کافی به کودک، نقش بسزایی در رشد عاطفی و اجتماعی او دارد. کودکانی که از عشق و توجه کافی برخوردارند، احساس ارزشمندی میکنند و عزت نفس بالایی دارند. آنها همچنین یاد میگیرند که چگونه با دیگران همدلی و محبت کنند. در مجموع، کیفیت مراقبتهای اولیه نقشی بنیادی در ایجاد حس اعتماد، امنیت و عشق در کودک دارد. این حسها به کودک کمک میکنند تا به بهترین شکل ممکن رشد کند و به یک فرد سالم، شاد و موفق تبدیل شود. محیط زندگی: محیط زندگی نقش بسزایی در رشد و شکوفایی کودک ایفا میکند. این فضا، چه در خانه، مکتب یا هر مکان دیگری، بستر مناسبی برای یادگیری، اکتشاف و پرورش استعدادها و خلاقیت کودک فراهم میکند. محیطی امن، حمایتی و سرشار از محرکهای مثبت، میتواند اعتماد به نفس، عزت نفس و حس استقلال کودک را تقویت کند و او را به سمت شکوفایی استعدادهایش سوق دهد. عناصر مختلفی در ایجاد یک محیط زندگی مناسب برای کودکان دخیل هستند. دسترسی به فضای باز برای بازی و فعالیتهای فیزیکی، وجود اسباببازیها و وسایل آموزشی مناسب سن، فراهم کردن فرصتهای تعامل با همسالان و بزرگسالان، و ایجاد فضایی آرام و صمیمی برای گفتگو و تبادل نظر، از جمله این عناصر هستند. با فراهم کردن یک محیط زندگی مناسب، میتوانیم به کودکان فرصت دهیم تا به بهترین نحو رشد و شکوفایی پیدا کنند و به انسانهایی بالغ، توانمند و شاد تبدیل شوند. سلامت جسمی و روانی: سلامت جسمی و روانی، دو رکن اساسی در زندگی انسان هستند که به خصوص در دوران کودکی نقشی حیاتی ایفا میکنند. بیماری، درد، ناتوانیهای جسمی و مشکلات عاطفی میتوانند بنیان احساس امنیت و اعتماد را در کودکان لرزان کرده و پیامدهای مخربی بر سلامت روان و عزت نفس آنها بگذارند. کودکی که به طور مکرر با بیماری یا درد دست و پنجه نرم میکند، ممکن است احساس ناتوانی و عدم کنترل بر زندگی خود داشته باشد. این امر میتواند منجر به اضطراب، افسردگی و حتی انزوا و گوشهگیری شود. ناتوانیهای جسمی نیز میتوانند چالشهای مشابهی را به وجود آورند، به خصوص اگر کودک احساس کند که به دلیل این ناتوانیها از سوی دیگران طرد شده یا مورد تمسخر قرار میگیرد. مشکلات عاطفی، مانند اضطراب، افسردگی و سوء استفاده، نیز میتوانند به طور قابل توجهی بر احساس امنیت و اعتماد کودک تاثیر منفی بگذارند. کودکی که با این مشکلات دست و پنجه نرم میکند، ممکن است در روابط خود با دیگران، چه در خانه و چه در مدرسه، دچار مشکل شود. در مقابل، سلامت جسمی و روانی مناسب به کودکان کمک میکند تا احساس امنیت، ثبات و قدرت درونی داشته باشند. آنها با اتکا به این احساس میتوانند دنیا را با کنجکاوی و شجاعت کاوش کنند، روابط سالم برقرار کنند و به چالشهای زندگی غلبه کنند. بنابراین، مراقبت از سلامت جسمی و روانی کودکان از اهمیت بالایی برخوردار است. با فراهم کردن محیطی امن و حمایتی، تغذیه مناسب، فرصتهای کافی برای فعالیت بدنی و دسترسی به خدمات بهداشت روان، میتوانیم به کودکان کمک کنیم تا به بهترین نسخه از خود تبدیل شوند. در آغوش گرفتن، کلید اعتماد به نفس و آرامش کودک یکی از باورهای غلطی که متاسفانه گاه به گوش والدین جوان میرسد، این است که بغل کردن زیاد نوزاد آنها را "بغلی" میکند و در آینده باعث وابستگی بیش از حد او به آغوش و نوازش میشود. این تفکر نه تنها پایه و اساسی در علم روانشناسی کودک ندارد، بلکه میتواند پیامدهای منفی جدی برای سلامت عاطفی و روانی نوزاد در پی داشته باشد. تحقیقات علمی نشان دادهاند که در سال اول زندگی، تماس فیزیکی و عاطفی به ویژه از طریق در آغوش گرفتن، نقشی اساسی در رشد و تکامل مغز، تقویت سیستم ایمنی و ایجاد حس امنیت و اعتماد به نفس در کودک ایفا میکند. در واقع، هر چه بیشتر کودک در آغوش گرم و محبتآمیز مادر و پدر خود قرار بگیرد، احساس آرامش و امنیت بیشتری را تجربه میکند و این امر به نوبه خود، پایه و اساسی برای اعتماد به نفس او در مواجهه با دنیای پیرامونش خواهد بود. به همین دلیل، متخصصان و مشاوران کودک تاکید میکنند که نه تنها از در آغوش گرفتن و نوازش نوزاد خود دریغ نکنید، بلکه تا حد امکان، تماس پوست به پوست با او را نیز برقرار کنید. این تماس گرم و صمیمی، علاوه بر فواید ذکر شده، به تقویت پیوند عاطفی بین مادر و کودک نیز کمک میکند. بنابراین، به یاد داشته باشید که در سال اول زندگی، نیاز به عشق، محبت و توجه در نوزاد شما از هر چیز دیگری مهمتر است. او را در آغوش بگیرید، با او حرف بزنید، لبخند بزنید، به نیازهایش توجه کنید و از او مراقبت کنید. با این کار، به او کمک میکنید تا به فردی اعتماد به نفس، آرام و امن تبدیل شود. به خاطر داشته باشید که اعتماد و یا عدم اعتماد در انسان، ریشه در دوران کودکی، به خصوص ۱۲ ماه نخست زندگی دارد. این شما به عنوان اطرافیان کودک هستید که با محبت، توجه و مراقبت خود، نقش تعیینکنندهای در شکلگیری این حس در او ایفا میکنید.