رسانههای ایران گزارش دادهاند که یک دختر ۱۶ سالهی اهل افغانستان به اسم «آرزو خاوری» پس از تهدید به اخراج از مکتب در شهر ری این کشور، دست به خودکشی زده است. خبرگزاری تسنیم گزارش داده است که این دانشآموز دختر عصر روز (یکشنبه، ۱۳ عقرب) بهدلیل تهدید اخراج از سوی مدیر مدرسه دچار استرس شده و در پی آن خودکشی کرده است. ادارهی کل آموزش و پرورش ولسوالیهای تهران ایران مرگ این دانشآموز اهل افغانستان را تاکید کرده، اما در مورد علت مرگ او توضیحی ارائه نکرده است. ادارهی آموزش و پرورش ولسوالیهای تهران با نشر خبرنامهای گفته است: «عصر روز )یکشنبه، ۱۳ عقرب) یکی از دانشآموزان دختر تبعهی افغانستان ساکن شهر ری، پس از ترک مدرسه، براثر سقوط از ارتفاع یک ساختمان مسکونی مصدوم شد و پس از انتقال فوری به بیمارستان و با وجود تلاشهای تیم پزشکی، جان خود را از دست داد.» در اعلامیه آمده است: «هنوز انگیزه و دلایل قطعی این اقدام از سوی دانشآموز مشخص نشده و موضوع از سوی مسوولان آموزش و پرورش شهرستانهای استان تهران و دیگر نهادهای ذیربط در حال مطالعه و بررسی است.» همچنین روزنامه «هشت صبح» ایران نیز با استناد به گزارش خبرگزاری «رکنا» و به نقل از پدر آرزو نوشته است که در همان روز، مدرسه با او تماس گرفته و از پوشیدن شلوار لی توسط دخترش بهجای شلوار فرم مدرسه خبر داده بود. بعدازظهر همان روز، مدیر مدرسه دوباره تماس گرفته و اطلاع داده بود که آرزو بدون هماهنگی از مدرسه خارج شده است. اما کمی بعد، پدر با خبر دلخراش مرگ دخترش مواجه شد که در بیمارستان هفتم تیر جان سپرده بود.» براساس گزارش این روزنامه، پدر آرزو مسوولان مکتب را مقصر اصلی خودکشی دخترش دانسته و از آنان شکایت کرده است. او گفته است که این اولینبار نبوده که دخترش از جانب مسوولان مکتب مورد بیمهری و رفتار نامناسب قرار گرفته و چنین رفتارهایی از قبل وجود داشته است. قابل ذکر است که خودکشی این دختر دانشآموز اهل افغانستان واکنشهای گستردهی فعالان اجتماعی ایران و افغانستان را در شبکههای اجتماعی در پی داشته است. بسیاری از کاربران نوشتهاند که او از جنگ و طالبان فرار کرد و قربانی «طالبانسیم جمهوری اسلامی ایران» شد.
برچسب: ایران
شماری از زنان معترض و اعضای «جنبش زنان به سوی آزادی» به وضعیت بحرانی مهاجران افغانستان در ایران و دیگر کشورهای همسایه واکنش نشان داده و خواستار رسیدگی به وضعیت آنها شدند. این جنبش با نشر اعلامیهای وضعیت کنونی مهاجران اهل افغانستان در کشورهای همسایه را بحرانی عنوان کرده و از سازمان ملل متحد و نهادهای بینالمللی خواسته است تا برای حفظ جان و کرامت مهاجران افغانستان که در شرایط ناامن، جنگ، فقر و بیکاری ناچار به ترک کشور خود شدهاند، اقدام کنند. در اعلامیه آمده است که در حال حاضر مهاجران افغانستان با مشکلات متعددی در کشورهای همسایه روبرو هستند. جنبش زنان به سوی آزادی تاکید کرد: «فقر و بیکاری در کشور، بسیاری از این افراد را به انتخاب مسیرهای قاچاق و خطرناک واداشته است تا به امید آیندهای بهتر و برای حفظ جان خود و خانوادههایشان به ایران، پاکستان و سایر کشورها پناه ببرند.» این جنبش افزود: «اما متاسفانه، مهاجران اهل افغانستان پس از ورود به این کشورها با رفتارهای تبعیضآمیز و آزاردهنده مواجه شده و اغلب تحت فشار و تهدید هستند.» در ادامه آمده است که مهاجران افغانستان در ایران از مشکلات متعددی از جمله نبود خدمات اجتماعی، نداشتن امکان دسترسی به شغل و تحصیل و برخوردهای غیرانسانی رنج میبرند. آنان میگویند که یکی از موارد نگرانکننده، تیراندازی نیروهای مرزی ایران به سمت مهاجران افغانستان است که در پی این اقدامات، شمار از آنها جان باختهاند. بر اساس بیانیه، تیراندازیهای اخیر که به کشته شدن چندین شهروند افغانستان منجر شده، نشان از رفتار خشونتآمیز و برخوردهای ناهمدلانهی دولت ایران با مهاجران دارد. این در حالی است که حدود دو هفته قبل نهاد حقوق بشری موسوم به حالوش مدعی شده بود که در پی تیراندازی مرزبانان ایرانی بر مهاجران افغانستان در منطقهی سراوان، دهها نفر کشته شدهاند. حسن کاظمی قمی، نمایندهی ویژه رییسجمهور ایران و سفیر این کشور در کابل وقوع این رویداد را رد کرده بود.
مسوولان ایرانی میگویند که فرزندان مهاجران اهل افغانستان دارای مدرک، باید از حق آموزش برخوردار باشند. حسینعلی امیری، والی ولایت فارس در نشست شورای آموزش و پرورش فارس گفت: «فرزندان اتباع مجاز نباید از تحصیل باز بمانند، پس در پیشنهادات این حوزه باید بازنگری صورت گیرد.» خبرگزاری ایسنا گزارش داده است که والی فارس، خواستار برنامهریزی برای آموزش فرزندان مهاجران افغانستانی مجاز در ایران شده است. حسینعلی امیری گفته است: «برنامهریزی برای آموزش اتباع بیگانه باید به نحوی باشد که کمترین آسیب و در عین حال بیشترین بهره را در پی داشته باشد.» این در حالی است که با آغاز سال تحصیلی جدید در ایران، گزارشهای متعددی از شکایت خانوادههای مهاجران افغانستانی از خودداری مسوولان مکاتب از ثبت نام فرزندانشان منتشر شده است. روزنامه فرهیختگان ایران اواخر ماه میزان ۱۴۰۳ گزارش داد که بهدنبال خودداری برخی از مکتبها در اصفهان از ثبتنام دانشآموزان اهل افغانستان، رییس شورای اسلامی روستای رحیمآباد گفته است که مانع ثبتنام آنها شده «چون آنها بو میدهند». طبق گزارشها، وزارت آموزش و پرورش جمهوری اسلامی، ثبتنام دانشآموزان غیرایرانی را مشروط به دریافت شناسه «یکتا» کرده و برای مدارس حدنصاب تعیین کرده است. با این حال، مسوولان در مناطق مختلف با بهانههای مختلف و نژادپرستانه مانع ثبتنام کودکان دارای کارت اقامت و کد یکتا میشوند. در برخی موارد آنها از دولت ایران خواستهاند مکتبهای جداگانهای برای مهاجران تأسیس کند. باید گفت که شهروندان افغانستان طی چند ماه گذشته بارها مورد خشونت قرار گرفته و چند مورد نیز به جان باختن انجامیده است. گفتنیست که ایران از سالها به اینسو میزبان میلیونها افغانستانی است. در ماههای اخیر این کشور، روند اخراج اجباری شهروندان افغانستان را آغاز کرده است. پس از حاکمیت حکومت فعلی در آگوست 2021، تعدادی از شهروندان افغانستان بهشمول زنان معترض، فعالان حقوق زن، نظامیان پیشین و خبرنگاران به کشورهای مختلف از جمله ایران مهاجرت کردند.
احمدرضا رادان، فرمانده نیروی انتظامی ایران در تازهترین مورد اعلام کرده است که دو میلیون مهاجر فاقد مدرک اهل افغانستان را تا پایان امسال اخراج میکنند. شبکهی خبری آیافپی نیوز گزارش داده است که رادان این اظهارات را در دیدار با شماری از اعضای مجلس ایران ابراز کرده است. آقای رادان تاکید کرد که مسأله افزایش اتباع غیرمجاز در ایران به یک نگرانی جدی مبدل شده است. فرمانده نیروی انتظامی ایران افزوده است که افغانستانیهای که به صورت قانونی وارد ایران میشوند از حمایت دولت برخوردار هستند. قابل ذکر است که ایران در چندین دهه گذشته میزبان میلیونها شهروند افغانستان بوده است، اما بیش از یک سال میشود که روزانه صدها مهاجر افغانستانی را بهگونه اجباری اخراج میکند. ایران همواره ادعا کرده که هیچگونه کمکی از سوی سازمان ملل و دیگر نهادهای امدادرسان در امور پناهجویان دریافت نکرده است. همچنین پس از تسلط دوباره حکومت سرپرست بر افغانستان، موج عظیمی از افغانستانیها مجبور به ترک کشور شده که اکثریت آنان به ایران و پاکستان مهاجر شدهاند. آمارهای غیررسمی نشان میدهد که در حال حاضر بیش از هشت میلیون شهروندان افغانستان در ایران مهاجر زندگی میکنند. این در حالی است که برخی از مهاجران افغانستانی در ایران گفتهاند که پولیس ایران روزانه صدها نفر را از بخشهای مختلف آن کشور بازداشت و پس از مدتی توقیف، اخراج میکند. آنان میگویند که پولیس ایران حتا شبانه وارد محل بود و باش مهاجران افغانستانی شده و به آزار و اذیت آنان میپردازند.
شماری از پزشکان و پژوهشگران حوزه سلامت ایران در نامهای، از سخنان رییس بخش سل و تحقیقات ریوی انجمن انستیتوت پاستور ایران که گفته بود «بیشترین موارد مثبت ابتلاء به سل مربوط مهاجرین اهل افغانستان» است، انتقاد کردند. پزشکان و محققان ایرانی گفتهاند که سخنان ابوالفضل فاتح، رییس بخش سل و تحقیقات ریوی انجمن انستیتوت پاستور ایران موجب گسترش نفرت قومی و نژادپرستی میشود. آقای فاتح اخیراً در مصاحبهای گفته بود: «بیشترین موارد مثبت ابتلاء به سل مربوط به اتباع افغانستانی به ویژه اتباع غیرمجاز است که بدون غربالگری و کنترول وارد ایران میشوند.» ۷۲ تن از دانشگاهیان و پژوهشگران فعال در علوم سلامت ایران در این نامه نوشتند که نسبت دادن یک بیماری خاص به شهروندان و مهاجران افغانستان «ایجاد نوعی انگ اجتماعی» است که میتواند زمینههای آزار و خشونت علیه مهاجران را فراهم کند. این پژوهشگران، سخنان ابوالفضل فاتح را «نادرست و خطرناک» خواندند و گفتند که چنین سخنی در تضاد آشکار با اخلاق پزشکی است. به گفتهی آنان، اظهارات این پزشک ایرانی «میتواند به عنوان گسترش نفرت قومی و نژادپرستی قلمداد شود.» همچنین مژگان مینوسپهر، رییس گروه بیماریهای واگیر یزد نیز در روزهای اخیر گفته بود که بیشتر افراد مبتلا به بیماری سل در این استان مهاجرین هستند. او گفت که در مجموع ۱۷۲ مورد ابتلا به بیماری سل در یزد شناسایی شده که ۹۴ نفر آن مهاجرین هستند. در نامه ۷۲ تن از دانشگاهیان آمده است: «موارد فراوانی در تاریخ پزشکی در جهان وجود دارد که پزشکان و درمانگران آگاهانه یا ناخواسته به ابزاری برای تبعیض و آزار گروههای آسیبپذیر تبدیل شدهاند.» آنها در این نامه هشدار دادند که اظهاراتی از این دست میتواند زمینههای برخورد با شهروندان افغانستان که از آسیبپذیرترین گروههای اجتماعی در ایران هستند را بیش از گذشته فراهم کند. بیماری سل چیست؟ سل یک بیماری عفونی و مسری است که در موارد مرگبار و کشنده است. این بیماری توسط باکتری «مایکوباکتریوم توبرکلوزیس» ایجاد میشود. این بیماری اغلب دستگاه تنفسی، بهویژه ریهها را تحت تأثیر قرار میدهد، اما میتواند سایر اندامهای بدن مانند استخوانها، مفاصل، مغز، کلیه و پوست را نیز درگیر کند. حدود ۸۰ درصد از موارد ابتلا به سل مربوط به ریهها است. اغلب عفونتها بدون علامت و پنهان هستند اما معمولاً از هر ده عفونت نهفته یک عفونت در نهایت پیشرفت کرده و به بیماری فعال تبدیل میشود. اگر سل درمان نشود، بیش از ۵۰٪ از افرادی که به آن آلوده میشوند را به کام مرگ میکشاند. یکی از اصلیترین نشانههای این بیماری، سرفه مداوم به مدت بیش از دو هفته است. این سرفهها ممکن است با علائم دیگری مانند تب، کاهش وزن، تعریق شبانه، کاهش اشتها، خستگی، ضعف، درد قفسه سینه و در برخی موارد خلط خونی همراه باشد.
شماری از زنان معترض و اعضای جنبش «زنان مقتدر افغانستان» خواهان بررسی دقیق تیرباران شدن دهها تن از پناهجویان اهل افغانستان در مرز ایران شده است. این جنبش با نشر اعلامیهای گفته است که لازم است تا جامعهی جهانی و نهادهای حقوق بشر در این زمینه اقدام و از تکرار چنین فاجعهها جلوگیری کنند. در ادامه آمده است: «ما اعضای جنبش زنان مقتدر افغانستان، با قلبی پر از درد و اندوه، خبر ناگوار کشته شدن هموطنان عزیزمان در مرز ایران را دریافت کردیم. این حادثه دلخراش، بار دیگر نشاندهنده بیرحمی و خشونتی است که بر زندگی انسانها سایه افکنده و جانهای بیگناه را مورد هدف قرار میدهد.» زنان معترض تاکید کردند که امنیت و حقوق بشر باید در اولویت قرار گیرد و همه انسانها حق زندگی و آزادی دارند. همچنین در بخش از اعلامیه، جنبش زنان مقتدر افغانستان از دولتها و نهادهای بینالمللی خواسته است که به این مسأله توجه جدی داشته باشند و برای حفظ جان انسانها تلاش همه جانبه کنند. این در حالی است که رسانه و نهاد حقوق بشری «حال وش» که بیشتر خبرهای سیستان و بلوچستان ایران را پوشش میدهد، گزارش داده است که مرزبانان ایران یکشنبهشب (۲۱ میزان) با کمین در منطقهی مرزی «کلگان» ولسوالی سراوان ولایت سیستان و بلوچستان این کشور، به گروهی از پناهجویان افغانستان تیراندازی کردند. براساس پیامهای صوتیای که در شبکههای اجتماعی دست به دست میشودو، شمار پناهجویان حدود ۳۰۰ نفر بودهاند. در این پیامهای صوتی گفته میشود که از میان این افراد ۵۰ تا ۶۰ نفر جان سالم بدر بردهاند و متباقی کشته یا زخمی شدهاند. تیرباران شدن مهاجران افغان واکنشهای زیادی را به همراه داشته است. در عین حال، حسن کاظمی قمی، نمایندهی ویژه ایران و سرپرست سفارت آن کشور در کابل گفته است که گزارشها در این مورد «صحت» ندارد. او در حساب کاربری ایکس خود نوشته است: «در نتیجه پیگیریهای مستقیم از طریق منابع معتبر تا این لحظه، مشخص گردید که اخبار در زمینهی جانباختن دهها اتباع غیرقانونی در مرز سراوان صحت ندارد.» ذبیحالله مجاهد، سخنگوی حکومت سرپرست گفته است که در این مورد تحقیق و پس از روشن شدن موضوع، تصمیمات لازم را اتخاذ میکنند.
سازمان بینالمللی مهاجرت اعلام کرده است که برگشت ۶۰ درصد عودتکنندگان شهروندان افغانستان از ایران اجباری و ۴۰ درصد دیگر داوطلبانه بوده است. این سازمان در گزارشی با ابراز نگرانی از افزایش برگشت و اخراج اجباری مهاجران افغانستان از ایران گفته است که از جنوری ۲۰۲۳ تا ماه جولای امسال، حدود ۱.۷ میلیون افغانستانی از ایران به کشور خود برگشته و اکثر آنان اخراج شدهاند. در گزارش آمده است که در این مدت، ۸۴۱ هزار و ۵۲۱ بازگشتکننده از ایران از سوی سازمان بینالمللی مهاجرت کمک دریافت کردهاند. در ادامه آمده است: «سازمان بینالمللی مهاجرت و همکاران آن، بار دیگر از همهی کشورها خواستار توقف فوری بازگشت اجباری افغانستانیها، چه در کوتاه مدت و چه در دراز مدت میباشد.» سازمان بینالمللی مهاجرت تاکید کرد تا زمانی که شرایط برای اطمینان از «بازگشت مصوون، با عزت و داوطلبانه مهاجران افغانستانی» از کشورهای منطقه انجام نشود، باید این کشورها روند بازداشت و اخراج آنان را متوقف کنند. همچنین عباس استانکزی، معین سیاسی وزارت خارجهی حکومت سرپرست میگوید که مهاجران افغانستانی در ایران با مشکلات زیادی مواجهاند و او از مقامهای ایرانی خواست تا با مهاجران «ترحم و شفقت» کنند. آقای ستانکزی روز (یکشنبه، ۲۳ میزان) در نشستی در کابل گفت که برخی رسانهها و افراد در ایران اطلاعات نادرستی را علیه مهاجران افغانستان پخش میکنند. وی بیان اینکه، این کار برای آزار و اذیت مهاجران افغانستانی در ایران انجام میشود، گفت: «خواست ما از حکومت و رهبری ایران این است که از ترحم، شفقت اسلامی و برادری کار گرفته و به حقوق همسایگان احترام بگذارید.» معین سیاسی وزارت خارجه افزود که مهاجران افغانستانی در ایران «بار دوش حکومت ایران نیستند» و آنها در آن کشور، در زمینههای مختلف کار کرده و از «برکت افغانها ایران امروز آباد» است. این در حالی است که برخی از مهاجران افغانستانی در ایران گفتهاند که پولیس ایران روزانه صدها نفر را از بخشهای مختلف آن کشور بازداشت و پس از مدتی توقیف، اخراج میکند. آنان میگویند که پولیس ایران حتا شبانه وارد محل بود و باش مهاجران افغانستانی شده و به آزار و اذیت آنان میپردازند. در تازهترین مورد، احمد رضا رادان، فرمانده عمومی نیروی انتظامی ایران، بار دیگر بر اخراج اجباری مهاجران از آن کشور تاکید کرده و گفت که تا پایان سال جاری خورشیدی، قرار است دو میلیون مهاجر فاقد مدرک را از ایران اخراج کنند. آقای رادان در مصاحبه با یکی از تلویزیونهای ایران به مهاجرانی که فاقد مدارک قانونی هستند، مهلت داد تا پایان سال جاری به کشورهای شان بازگردند.
حسن خمینی، نواسهی روحالله خمینی، بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران میگوید که تبلیغات «بیدلیل» و «دروغین» علیه مهاجران اهل افغانستان در آن کشور به شدت شکل گرفته است. وبسایت «جماران نیوز» گزارش داده است که حسن خمینی این اظهارات را در دیدار با اعضا و مسوولان «شورای هماهنگی هیأتهای مذهبی مهاجرین افغانستانی» مطرح کرده است. آقای خمینی تاکید کرد: «تبلیغات بیدلیلی علیه مهاجران شکل گرفته است و شاید برگزاری این جلسه در این شرایط، عمدتاً برای این بود که بگویم این تبلیغات شکل گرفته دروغین است.» وی افزود: «نقش برادران ما در افغانستان و بهخصوص شیعیان افغانستان در طول سالهای بعد از انقلاب برای مردم ایران نه تنها مخرب نبوده، بلکه بسیار مولد و مثبت نیز بوده است.» وی در این دیدار به نقش شهروندان اهل افغانستان در «ادوار مختلف تاریخ انقلاب اسلامی» ایران اشاره کرده و خواستار خنثاسازی تبلیغات علیه مهاجران افغانستان شده است. باید گفت که این اظهارات در حالی مطرح شده است که پس از رویکارآمدن مسعود پزشکیان بهعنوان رییسجمهور در ایران، فشارها بر مهاجران افغانستان در آن کشور افزایش یافته و اخراج اجباری گستردهی آنان آغاز شده است. همچنین در کنار این موارد، موجهای گستردهای از تبلیغات منفی علیه مهاجران افغانستان در شبکههای اجتماعی از سوی شهروندان ایران شکل گرفته و مواردی از آزارواذیت، ضربوشتم و حتا قتل مهاجران نیز گزارش شده است. گفتنیست که ایران از سالها به اینسو میزبان میلیونها افغانستانی است. در ماههای اخیر این کشور، روند اخراج اجباری شهروندان افغانستان را آغاز کرده است. پس از حاکمیت حکومت فعلی در آگوست 2021، تعدادی از شهروندان افغانستان بهشمول زنان معترض، فعالان حقوق زن، نظامیان پیشین و خبرنگاران به کشورهای مختلف از جمله ایران مهاجرت کردند.
عرفان را صدا زد تا از خواب برخیزد. سپس میز صبحانه را آماده کرد و هر دو کنار هم، روی میز صبحانه نشستند. فاطمه سخن را آغاز کرد: «آقا عرفان، برای ثبتنام ریحانه و علی باید چه کنیم؟ به چند مدرسه (مکتب) مراجعه کردم، اما میگویند ظرفیت برای شهروندان افغانستان تکمیل شده است. بخشنامهای آمده و فقط تعداد مشخصی را پذیرش میکنند.» عرفان نگاهی سنگین به فاطمه، علی و ریحانه انداخت و با صدای پرسوز گفت: «فاطمه جان، بارها گفتم که به وطن (افغانستان) برگردیم. زندگی در آنجا برای ما بهتر خواهد بود و اولادهای ما بدون جنجال و مشکل به مکتب میروند و درس میخوانند.» فاطمه با حالتی ناراحت پاسخ داد: «من روز نخست ازدواجمان شرط گذاشتم که باید در ایران زندگی کنیم. نمیتوانم در کشوری غریب زندگی کنم. اکنون نیز فرزندم کلاس/صنف اول است و هنوز نتوانستهام برایش مدرسه (مکتب)ای پیدا کنم.» عرفان که نگران اولادهایش بود، ادامه داد: «خواهر دوستم مدیر دبستان (مکتب ابتدایه) است. نگران نباش، خودم این مسئله را حل میکنم. امشب میروم با دوست صحبت میکنم، شاید راه حل اساسی برای این مشکل پیدا شد.» عرفان آهی کشید و لباسهایش را پوشید و برای رفتن به کارگاه سنگتراشی آماده شد. فاطمه مدارک شناسایی او را به دستش داد و گفت: «بهتر است این مدارک همراهت باشد؛ این روزها مهاجران غیرقانونی را دستگیر میکنند. خدای نکرده تو را ردمرز کند، با این اولادها چیکار؟» عرفان از او تشکر کرد و به سوی حیاط رفت. صدای فاطمه را شنید که میگفت: «راستی، امشب وقتی از سرکار برگشتی، نان را فراموش نکن.» عرفان پاسخی داد و از خانه خارج شد. به کارگاه رسید و همچون هر روز کارش را آغاز کرد. مدتی نگذشته بود که صادق، دوستش، سراسیمه به سمت او دوید. عرفان با عجله دستگاه را خاموش کرد و با تعجب پرسید: «رفیق جان برایت چه اتفاقی افتاده؟ چرا اینقدر نگران هستی؟» صادق نفسزنان پاسخ داد: «این بار قضیه جدی است! مأموران در حال دستگیری مهاجران غیرقانونی هستند. درست پشت درِ کارگاه با آقا داوود در حال صحبتاند. چند نفر از بچهها از در پشتی فرار کردهاند، اما به نظر میرسد که به آنها شک کردهاند. دو مأمور به سمت در پشتی رفتهاند. من چه کنم؟ نمیتوانم فرار کنم.» عرفان که برای دوستش نگران شده بود، گفت: «چند بار به تو گفتم که حالا که نتوانستی اقامت قانونی بگیری، خودت را معرفی کن و به کشورت برگرد. هر جایی قوانینی دارد، نمیتوانی همیشه فرار کنی.» در همین لحظه، آقا داوود همراه دو مأمور به سمت صادق آمدند. صادق که دیگر راه فراری نداشت، با ناچاری همراه آنها رفت. عرفان مدارک شناسایی خود را به مأموران نشان داد و سپس دوباره به کار مشغول شد. آقا داوود که بسیار ناراحت به نظر میرسید، عرفان را صدا زد و گفت: «فقط تو برای من باقی ماندهای. هیچیک از کارگران ایرانی حاضر نیستند در سنگتراشی کار کنند. همه میگویند کار سختی است و دستمزد بیشتری میخواهند. برای من هم بهصرفه نیست. احساس میکنم دارم سکته میکنم! با اتحادیه تماس گرفتم، گفتم به فکر من باشید. آنها میگویند چند نیروی خانم برای شما میفرستیم. گفتم این کار برای زنان مناسب نیست؛ باید سنگ جابهجا کنند. آن بندههای خدا نمیدانند که این کار چقدر دشوار است. اگر بیایند، حادثهای برایشان پیش خواهد آمد. مجبورم کارگاه را برای چند روز تعطیل کنم تا ببینم چه میشود. شاید کارگر مناسبی پیدا کردم.» عرفان که گویی دنیا بر سرش خراب شده بود، بر روی صندلی نشست و با صدایی لرزان و سرد گفت: «انشاءالله هر چه خیر باشد.» پس از تسویهحساب با آقا داوود، به سوی خانه روانه شد. بوی نان تازه به مشامش رسید و به یاد آورد که باید نان بخرد. به سمت نانوایی رفت و با دیدن بنری بزرگ که بر سر درِ نانوایی نصب شده بود، دلش به تپش افتاد. دنیا در برابر چشمانش تاریک شد، دستانش را روی سرش گذاشت و با لحنی افسرده گفت: «باورم نمیشود؛ دیگر به مهاجران افغانستانی نان هم نمیدهند؟ مگر دین ندارید؟ این چه حکمی است؟» نانوا که شرمسار به نظر میرسید، پاسخ داد:"ببخشید، آقا عرفان. دستور از بالا آمده است. وگرنه من هیچ مشکلی با شما ندارم.» جوانی که در صف ایستاده بود، گفت: «بس نیست اینقدر نان مجانی خوردید؟» نانوا با ناراحتی پاسخ داد: «میدانی آقا عرفان چندین سال است که در ایران زندگی میکند؟ همسرش نیز ایرانی است و سالانه چند میلیون تومان برای اقامت قانونی پرداخت میکند.» سپس رو به عرفان کرد و گفت: «فکر میکنم نانواییهای که میتوانید از آنها نان بخرید را مشخص کردهاند.» عرفان زیر لب آهسته گفت: «حداقل زیر این بنر، راهحلی هم برای ما مینوشتید.» پیرزنی که در صف بود، به سوی عرفان آمد و چند نان به او تعارف کرد: «بیا پسرم، نان امروز مهمان من.» عرفان با چشمانی پر از اشک و لبخند مملو از درد گفت: «سپاسگزارم، مادر!» او خواست پول نانها را به پیرزن بدهد که پیرزن با اخمی گفت: «من گفتم که مهمان من هستی!» عرفان تشکری کرد و به سوی خانه بازگشت. کلید را در قفل چرخاند و وارد خانه شد. ریحان با دیدن پدر، شادمانه به سوی او دوید و گفت:«بابا، امروز زود برگشتی! برایم مدرسه (مکتب) پیدا کردی؟» عرفان تازه به یاد قولی که به فاطمه داده بود افتاد. نمیدانست با اینهمه مصیبت چه کند. به آسمان نگاهی کرد، لبخندی بر لب آورد، دستی بر سر ریحان کشید و گفت: «به خدا توکل کن، دخترم. درست میشود.» نویسنده: نرگس حسینی
زنان معترض و اعضای «جنبش صدای زنان افغانستان» از اخراج مهاجران و پناهندگان افغانستانی در ایران ابراز نگرانی کرده و از سازمان ملل خواستهاند که این روند را متوقف کند. این جنبش با نشر اعلامیهای از نمایندگی سازمان ملل در امور پناهندگان خواسته است تا روند اخراج اجباری مهاجران و پناهندگان اهل افغانستان را متوقف کند. در اعلامیه آمده است: «بسیاری از این افراد به دلایل سیاسی، اجتماعی و به دلیل داشتن وظایف نظامی در ادارات نظامی پیشین، پس از تسلط حکومت سرپرست از کشور خود فرار کردهاند و بازگشت اجباری آنان به افغانستان زیانبار است.» در ادامه آمده است که اخراج مهاجران اهل افغانستان در چنین شرایطی خلاف ارزشهای حقوق بشر و قوانین بینالمللی است. زنان معترض تاکید کردند که ایران باید با توجه به شرایط وخیم حقوق بشر در افغانستان، به وضعیت افراد در معرض خطر توجه جدی داشته باشد. قابل ذکر است که ایران در روزهای اخیر روند اخراج مهاجران اهل افغانستان را افزایش داده است. در تازهترین مورد، ورود مهاجران غیرقانونی افغانستانی به ولایت اردبیل ایران ممنوع شده است. وزیر داخله این کشور پیشتر اعلام کرده بود که اخراج مهاجران غیرقانونی در اولویت برنامههای وی قرار دارد. گفتنیست که ایران از سالها به اینسو میزبان میلیونها افغانستانی است. در ماههای اخیر این کشور، روند اخراج اجباری شهروندان افغانستان را آغاز کرده است. پس از حاکمیت حکومت فعلی در آگوست 2021، تعدادی از شهروندان افغانستان بهشمول زنان معترض، فعالان حقوق زن، نظامیان پیشین و خبرنگاران به کشورهای مختلف از جمله ایران مهاجرت کردند.