منیژه تلاش، ورزشکار اهل افغانستان و عضو تیم پناهندگان که در المپیک ۲۰۲۴ پاریس شرکت کرده بود، به دلیل نشان دادن شعار سیاسی (زنان افغان را آزاد کنید) از این بازیها حذف شده است. روزنامه اندیاتودی امروز (شنبه، ۲۰ اسد) گزارش داده است خانم تلاش دیروز در مقابل ایگورو ایندیا، از هالند رقابت کرد و پس از پایان مسابقه عبارت (زنان افغان را آزاد کنید) که با خط درشت روی شنل آبی او حک شده بود، به نمایش گذاشت. این ورزشکار اهل افغانستان، نه تنها در مسابقه بریکدانس برابر «ایندیا ساردجو» از نیدرلند شکست خورده، بلکه از بازیهای المپیک ۲۰۲۴ پاریس نیز حذف شده است. دلیل حذف این ورزشکار زن افغان سرپیچی از قوانین بازیهای المپیک عنوان شده است. مطابق قوانین المپیک، نمایش پیامهای سیاسی در رقابتها ممنوع است. ماده ۵۰ منشور المپیک هر نوع تظاهرات یا تبلیغات سیاسی، مذهبی و نژادی را در محل برگزاری المپیک یا مناطق دیگر ممنوع کرده است. با آنکه خانم تلاش پیش از بازیهای رفتوبرگشت از رقابتها حذف شده، اما توانسته است پیامش در مورد حقوق زنان افغانستان را در بزرگترین میدان ورزشی به نمایش بگذارد. منیژه تلاش ۲۱ ساله که پس از تسلط حکومت فعلی بر افغانستان به اسپانیا پناه برده است، اولین رقصندهی بریک از افغانستان است که در المپیک حضور یافته است. او در مقابل حریف هالندی خود شکست خورد و پس از پایان مسابقه به رسانهها گفت که بهدلیل «ترس از طالبان» افغانستان را ترک نکرده است. به گزارش سیانان، او افزوده است: «من افغانستان را ترک کردم چون میخواهم برای دختران افغانستان، برای زندگی آیندهام و برای همه، آنچه از دستم بر میآید انجام دهم.»
برچسب: زنان و دختران
کارشناسان سازمان ملل متحد، بهشمول ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوقبشر این سازمان برای افغانستان از حضور ورزشکاران زن اهل افغانستان در المپیک ۲۰۲۴ پاریس ستایش کردهاند و خواستار افزایش حمایت و اختصاص منابع بیشتر به آنان شدند. کارشناسان سازمان ملل متحد با ارسال نامهای به کمیتهی بینالمللی المپیک نوشتهاند که نهادهای ورزشی بینالمللی مؤظف هستند تا سیاستهای ظالمانهی حکومت سرپرست در افغانستان را به چالش بکشند و از ورزشکاران زن در هرکجا که هستند، حمایت کنند. آنان از نهادهای بینالمللی ورزشی خواستهاند که از هرگونه اقدامی که میتواند بهعنوان همدستی با سیاستهای «تبعیضآمیز و غیرقانونی» حکومت سرپرست تعبیر شود، خودداری کنند. کارشناسان سازمان ملل متحد در این نامه، از«ترکیب متوازن جنسیتی» تیم افغانستان در المپیک پاریس که با حمایت کمیتهی بینالمللی المپیک تشکیل شده، ستایش و آن را یک شروع خوشآیند توصیف کردهاند و اما گفتند که این کمیته باید کارهای بیشتری انجام دهد. در نامه آمده است که حکومت فعلی نزدیک به سه سال است که زنان و دختران افغانستان را از شرکت در همهی رشتههای ورزشی منع کرده است و این امر نقض غیرقابل قبول حقوق آنان است. در ادامه آمده است: «این ممنوعیت بخشی از سیستم نهادینهشدهی حکومت فعلی در مورد تبعیض و ظلم جنسیتی است که ممکن است به جنایت علیه بشریت تبدیل شود.» کارشناسان سازمان ملل متحد تاکید کردند: «ضروری است که زنان ورزشکار الهامبخش و با استعداد افغانستانِ در اوج ورزش در پاریس و همچنین در مسابقات دیگر دیده شوند، بهویژه زمانیکه از زندگی عمومی در کشور خود طرد شدهاند. مشارکت آنها در مقابل ظلم و ستم سیستماتیک طالبان و طرد زنان و دختران است.» مقامهای سازمان ملل متحد میگویند که در نامهی خودشان، مسوولیت نهادهای ورزشی را تحت منشور سازمان ملل متحد، اعلامیهی جهانی حقوقبشر و منشور المپیک یادآوری کردهاند و از این که برخی از اعضای کمیتهی بینالمللی المپیک قادر نیستند و یا نمیخواهند به تعهدات سازمانی خود در مورد حق مشارکت برابر و بدون تبعیض زنان و دختران عمل کنند، ابراز نگرانی کردهاند. باید گفت که در المپیک پاریس هفت ورزشکار زن افغانستانی حضور دارند که همه در تبعید بسر میبرند؛ سه نفر در تیم افغانستان و چهار نفر در تیم پناهندگان. تیم افغانستان برای المپیک پاریس متشکل از سه ورزشکار مرد و سه ورزشکار زن است که از سوی کمیتهی بینالمللی المپیک و در مشوره با مقامهای پیشین کمیتهی المپیک افغانستان تشکیل شده است.
ماجرا از کلاس ۳۰ دقیقهای کاراته در بالکن خانهشان در پیشاور پاکستان شروع شد. آن زمان نگاره شاهین، پناهنده المپیکی یازده ساله بود و بیشتر مدت عمر کوتاهش در پناهندگی و مهاجرت گذشته بود. نگاره در سال ۱۹۹۳ میلادی وقتی نوزاد بود همراه با والدینش از کشورشان افغانستان گریختند. مادرش دو روز و دو شب در گذر از کوهها و گردنهها او را در آغوش گرفته بود. او برای پرداختن به ورزش موردعلاقهاش، از اولین و آخرین کلاس کاراته تا حضور در رقابتهای جودوی المپیک به عنوان عضو تیم پناهندگان المپیک ناچار به عبور از موانع فراوانی بوده است. از سال ۲۰۲۲ میلادی به این طرف، این ورزشکار ۳۱ ساله در تورنتو-کانادا زندگی میکند و آموزش میبیند. نگاره شاهین که دوران تحصیل خود را در پاکستان گذرانده و در مسیر رفتوآمد خود به مکتب پناهندگان ناچار بود اذیت و آزار مردان و قلدری و زورگوییهای همسالانش را تحمل کند. در مطلبی که در مجله لایف تورنتو-کانادا منتشر شده است، او میگوید: «روزی مردی مسن مزاحم من و خواهرم شد. او بر سر من فریاد کشید و مرا روی زمین هل داد. دلم میخواست با مشت او را بزنم اما نمیدانستم چطور میتوانم این کار را بکنم». مادرش به او گفت که باید یاد بگیرد از خودش دفاع کند. مکتبی که میرفت چه در برنامههای رسمی و چه در برنامههای فوقبرنامه آموزش فنون رزمی نداشت. نگاره از طریق اقوام دور خود از وجود مربی کاراته در نزدیکی مکتب خبردار میشود. مربی مرد نمیتوانست در آموزشگاه به او آموزش بدهد اما میتوانست به خانه او بیاید. چیزی نگذشت که نگاره توانست در بالکن خانه خالهاش تمرین را شروع کند. نگاره میگوید:«مادرم گفت این فضا را خانواده میتواند در اختیار تو بگذارد و تو باید تا جاییکه میتوانی از آن استفاده کنی.» کمی بعد نگاره شاهین در رقابتهای محلی کاراته شرکت کرد. مربی او شور و اشتیاق و مهارت او را به خوبی دریافته بود و به او پیشنهاد کرد در مسابقات جودو شرکت کند. «اولین مربی من گفت تا زمین نخوری بلند شدن را یاد نمیگیری. این توصیه در دوران کودکی به من انگیزه فراوانی داد». او همچنین خاطره تماشای مسابقات کشتی حرفهای آمریکا را در دوران کودکی همراه با پدرش که از علاقمندان ورزش کشتی بود به یاد دارد. جودو به او اعتمادبهنفس داد تا خودش را پیدا کند و با وجود همه رنج و سختیهای آوارگی و پناهندگی بتواند از زندگی لذت ببرد. همچنین شکبه خبری بیبیسی نوشته است که مربیهای نگاره شاهین کمکم متوجه مهارت او میشدند. او به جایی رسید که همراه با تیم ملی جودو پاکستان آموزش دید اما به دلیل نداشتن گذرنامه پاکستانی نتوانست همراه با آنها در مسابقات شرکت کند. در سال ۲۰۱۴ نگاره شاهین به افغانستان بازگشت و در دانشگاه آمریکایی کابل در رشته علوم سیاسی و مدیریت دولتی تحصیل کرد. [caption id="attachment_15252" align="aligncenter" width="657"] عکس: شبکههای اجتماعی[/caption] او با تیم ملی افغانستان هم تمرین کرد و مردان همتیم از حضور او استقبال کردند. در مجله لایف تورنتو آمده است:«در هنگام تمرین ما مثل خانواده بودیم و آنها با من مانند خواهرشان رفتار میکردند». او به تمرین و مسابقه ادامه داد و به عنوان ورزشکار زن در افغانستان مورد توجه فراوان قرار گرفت که تا حدودی ناخواسته هم بود. او به بیبیسی میگوید: «من با خشونتهای سایبری بیحد و اندازهای روبهرو شدم. این خشونتها مدتی بعد به آزار و اذیت واقعی تبدیل شد». او میگوید: «چندین بار خودروها دنبال ما کردند. یک بار قوطی نوشابه به طرف مادرم پرتاب کردند که با مهارت توانستم او را نجات دهم». در اولین مسابقه در المپیک توکیو نگاره شاهین دچار آسیبدیدگی شانه شد. در سال ۲۰۱۸ او کشور زادگاهش را ترک کرد. او میگوید: «همیشه میگویم من برای بار دوم آواره شدم». او برای ادامه تحصیلات در رشته کارآفرینی و تجارت بینالمللی به روسیه رفت. برخلاف استقبال در تمرینات افغانستان او نتوانست گروه مناسبی برای تمرین در روسیه پیدا کند. یک سال به تنهایی تمرین کرد که آن را تلخترین دوران ورزشی خود مینامد. در سال ۲۰۱۹ با یکی از اعضای فدراسیون بینالمللی جودو ملاقات کرد که به او پیشنهاد داد وارد تیم پناهندگان المپیک شود. او صلاحیت شرکت در بازیهای المپیک ۲۰۲۰ توکیو را کسب کرد، اما به دلیل آسیبدیدگی شانه در اولین مسابقه از دور مسابقات خارج شد. تا اینکه تحصیلاتش را در روسیه تمام کرد و در همان زمان وضعیت افغانستان بهشدت وخیم شده بود. نگاره میگوید:«من گیر افتاده بودم.» او به پاکستان بازمیگردد اما از ترس جانش بیشتر اوقات در خانه میماند. او به دلیل عدم رعایت حجاب در مسابقات مورد حملات و انتقادهای شدیدی قرار گرفت که باعث شد در مورد گامهای بعدیاش بیشتر فکر کند. در این زمان بود که به کمک بنیاد المپیک پناهندگان و آژانس پناهندگان سازمان ملل امکان زندگی و آموزش در کانادا برای او فراهم شد. نگاره شاهین برای ادامه تحصیل در رشته توسعه بینالملل در تورنتو پذیرفته شد. [caption id="attachment_15253" align="aligncenter" width="649"] عکس: شبکههای اجتماعی[/caption] سپتامبر ۲۰۲۲ به کانادا رسید. لحظهای تلخ و شیرین برای ورزشکاری که در جستجوی ثبات و آرامش سه کشور گوناگون را آزموده است. در این شهر کانادا بود که زندگی ورزشی او در رشته جودو جان تازهای گرفت. در پاریس او یکی از ۳۷ ورزشکاری است که در تیم پناهندگان بازی میکند. تیمی که نگاره شاهین به حضور در آن افتخار میکند. نگاره امروز (شنبه، ۲۰ اسد) قرار است یک بار دیگر روی تشک بیاید و به نمایندگی از تیم پناهندگان برای اولین بار در مسابقه مختلط شرکت کند. او پیش از مسابقات به فدراسیون بینالمللی جودو گفت: «مسابقات تیمی هیجان بیشتری دارد، چون من همیشه به همتیمیهایم نگاه میکنم و نمیتوانم بگذارم آنها شکست بخورند به همین دلیل برای همه آنها مبارزه میکنم.» پس از بازیها نگاره شاهین تصمیم دارد کانادا را خانه خود اعلام کند. او اکنون اقامت دائم کانادا را دریافت کرده است و امیدوار است روزی بتواند یار و مددرسان پناهندگانی مانند خودش باشد. مادر و پدر او هنوز پاکستان هستند و از اینکه او توانسته رؤیای حضور در المپیک را تحقق بخشد شادمان هستند. او میگوید در سختترین دورانها متکی به حمایت و پشتیبانی خانوادهاش بوده است. «خواهرم همیشه میگفت من اطمینان دارم که تو سرانجام روزی به هدفت میرسی و همه این روزهای سخت تبدیل به خاطره میشود و میتوانی به آنها بخندی.» «و حالا زمانی است که میتوانم به هر آنچه از سر گذراندم بخندم.»
شبکه اقدام بینالمللی برای برابری جنسیتی و قانون اعلام کرده است که زبیده اکبر، یکی از فعالان حقوق زن و جامعهی مدنی افغانستان برنده جایزه حقوق و رهبری سال ۲۰۲۴ این شبکه شده است. این شبکه امروز (شنبه، ۲۰ اسد) با نشر بیانیهای در حساب کاربری ایکس خود این موضوع را اعلام کرده است. شبکه اقدام بینالمللی برای برابری جنسیتی و قانون تاکید کرد که خانم اکبر و یک زن دیگر از تونس برندهی جایزه سال ۲۰۲۴ در بخش حقوق و رهبری شدهاند. در بیانیه آمده است که این جایزه به برای زبیده اکبر که به طور خستگیناپذیر برای دفاع از حقوق زنان و دختران به حاشیه رانده شده در افغانستان تلاش میکند و پروفسور حفیدا چکیر یک فمینیست پیشگام، فعال کارگری و مدافع حقوق بشر از تونس که زندگی خود را وقف حمایت از حقوق زنان، حقوق LGBTQIA+، حقوق مهاجران و حقوق افراد دارای معلولیت کرده، تعلق گرفته است. این شبکه در ادامه نوشته است که جایزه حقوق و رهبری در سال ۲۰۱۵ میلادی برای قدردانی از رهبران نمونه در ترویج حقوق زنان و برابری جنسیتی تاسیس شد و در سال ۲۰۱۸ میلادی، این جایزه به نام امل زنون زوانی، دانشجوی حقوق الجزایری که در سال ۱۹۹۷ به دلیل امتناع از رها کردن تحصیل توسط بنیادگرایان به قتل رسید، نامگذاری شد. شبکه اقدام بینالمللی برای برابری جنسیتی افزود که این جایزه به افرادی اهدا میشود که سهم برجستهای در ترویج و حمایت از حقوق زنان داشته و در غلبه بر بیعدالتی و پیشبرد برابری جنسیتی، شجاعت نشان داده است. همچنین شهرزاد اکبر، رییس پیشین کمیسیون حقوق بشر افغانستان و خواهر زبیده اکبر نیز از برنده شدن زبیده ابراز خورسندی کرده است. زبیده اکبر یکی از فعالان برجسته حقوق زنان و جامعه مدنی افغانستان است. او بیش از یک دهه تجربه کار در داخل افغانستان برای ترویج برابری جنسیتی دارد. فعالیت زبیده بر حمایت از جنبشهای مدنی مردمی، زنان و مدافعان حقوق بشر که از برابری جنسیتی و پایان دادن به سیاستهای «مستبدانه» طالبان که بر زنان افغان تحمیل شده، متمرکز است. وی همچنان پروژههای تحقیقاتی را در همکاری با نهادهای بینالمللی در مورد وضعیت زنان افغانستان رهبری کرده است. این فعالان حقوق زن افغانستان در ماه مارچ ۲۰۲۳ در شورای امنیت سازمان ملل در مورد وضعیت زنان و گروههای قومی و مذهبی در کشور هم سخنرانی کرده بود. باید گفت که این جایزه در حالی به یک فعال حقوق زن افغانستان تعلق میگیرد که حکومت سرپرست طی سه سال گذشته زنان افغان را از حقوق اساسیشان محروم کرده و زمینه اعتراض را از آنان گرفتهاند.
در آستانهی سومین سالروز تسلط حکومت فعلی بر افغانستان، نهاد حقوق بشری موسوم به تحکیم رفاه زنان و کودکان افغانستان اعلام کرده است که حکومت سرپرست با استفاده از روشهای «خشونتآمیز و وحشیانه» افغانستان را به وحشت فرو برده است. این نهاد امروز (پنجشنبه، ۱۸ اسد) با نشر بیانیهای گفته است که سه سال پس از تسلط دوبارهی حکومت سرپرست بر افغانستان، نقض گستردهی حقوق بشر و سرکوب سیستماتیک زنان و دختران همچنان پابرجا است. در بیانیه آمده است که حکومت فعلی با استفاده از روشهای خشونتآمیز و وحشیانه، از جمله قتلهای غیرقانونی و اعدامهای صحرایی، حکومت خود را تثبیت کرده و مردم افغانستان را در وحشت فرو بردهاند. نهاد تحکیم رفاه زنان و کودکان افغانستان میگوید که از زمان تسلط حکومت سرپرست بر کشور، زنان و دختران افغانستان بیشترین آسیبهای ناشی از این خشونتها را متحمل شدهاند. این نهاد تاکید کرد که با وجود وعدههای اولیهی حکومت فعلی مبنی بر اجازهی کار و تحصیل برای زنان و دختران در چارچوب قوانین اسلامی، واقعیت موجود نشاندهندهی محرومیت کامل زنان از آموزش و کار است. در بیانیه آمده است که اقدامات حکومت سرپرست در کنار تأثیرات عمیق بر رشد فردی و اجتماعی زنان، بحران اقتصادی افغانستان را نیز تشدید کرده است. این نهاد خواستار توجه جدی جامعهی جهانی به وضعیت وخیم حقوق بشر در افغانستان و حمایت از زنان و دختران شدهاند. در حالی، سومین سالروز تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان از راه میرسد که این گروه با گذشت هر روز، محدودیتها بر حقوق و آزادیهای شهروندان کشور، بهویژه زنان و دختران را شدیدتر میکنند. باید گفت که در حال حاضر زنان و دختران افغانستان از حقوق آموزش، کار، گشتوگذار آزادانه محروم هستند و همچنان اجازهی فعالیتهای سیاسی و اجتماعی نیز ندارند.
ذکیه خدادادی، ورزشکار زن اهل افغانستان که پس از تسلط دوبارهی حکومت سرپرست، کشور را ترک کرده بود، در پارالمپیک ۲۰۲۴ که بخشی از رقابتهای المپیک در پاریس است، در پی کسب مدال طلا است. خانم خدادادی گفته است که او به نام زنان و دختران کشورش رقابت میکند که طی سه سال گذشته به تدریج از حقوق اجتماعی، آموزشی و سیاسی خود محروم شدند. خبرگزاری استوشیدپرس گزارش داده است که این تکواندوکار پارالمپیک در سال ۲۰۲۱ میلادی در توکیو تاریخساز شد و به عنوان اولین زن ورزشکار افغانستانی پس از تسلط حکومت فعلی در یک رویداد ورزشی بینالمللی شرکت کرد. ذکیه خدادادی در زمان بازگشت حکومت سرپرست به قدرت از رقابت منع شده بود. او پس از بیرون شدن از افغانستان و درخواست جامعهی بینالمللی، اجازهی این را یافت تا برای کشورش رقابت کند. این ورزشکار زن در صحبت با اسوشیتدپرس گفته است: «برای من سخت است، زیرا دوست دارم با پرچم کشورم رقابت کنم؛ اما زندگی برای همه دختران و زنان در افغانستان ممنوع شده است. امروز اینجا هستم تا در پاریس برای آنان مدال بگیرم. من میخواهم به همه زنان و دختران در افغانستان قدرت نشان دهم.» در گزارش آمده است که خدادادی، تمرین تکواندو را در ۱۱ سالگی آغاز کرد. او در یک سالن بدنسازی در زادگاهاش در هرات بهطور مخفیانه تمرین کرد؛ زیرا به سادگی هیچ فرصت دیگری برای زنان وجود نداشت که بتوانند در افغانستان با خیال راحت ورزش کنند. اسوشیتد پرس میگوید که خدادادی با وجود فرهنگ بستهای که در اطراف او وجود دارد، خانوادهاش به او اجازه داده و تشویق میکنند تا دخترشان فعال باشد. او گفته است که تشدید مبارزات او برای رقابت در افغانستان، معلولیت او بود. خدادادی برای تیم پارالمپیک پناهندگان رقابت میکند، در حالیکه ورزشکاران دیگری مانند کیمیا یوسفی، دونده المپیکی، به دنبال مدال زیر پرچم افغانستان بود که توانست در میان ۳۶ ورزشکار، جایگاه سیویکم را کسب کرد. ذکیه خدادادی قرار است برای تیم پارالمپیک پناهندگان به رقابت بپردازد.
بخش بشردوستانهی سازمان ملل متحد اعلام کرده است که حضور زنان و دختران افغانستان در پروسههای امدادرسانی حیاتی میباشد و باید حضور آنان تامین شود. این سازمان با نشر پیامی از نگینه یاری، رییس گروه مشورتی زنان تیم کشوری بشردوستانه در افغانستان در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که حضور زنان و دختران افغانستان در پروسهی امدادرسانی، حقوق آنان را تامین میکند. بخش بشردوستانهی سازمان ملل میگوید که زنان یکی از عاملهای قدرتمند تغییر هستند و حضور آنان برای موفقیت پاسخ بشردوستانه حیاتی است. در ادامه آمده است که بدون مشارکت و حمایت معنادار زنان در این پروسه، مشارکت زنان و دختران نیز محدود میشود. نگینه یاری، در مورد اهمیت ارتقای نقش زنان در تصمیمگیری میگوید که اهداکنندگان باید از زنان حمایت کنند و راهبردها را براساس توصیههای آنان قرار دهند. خانم یاری افزود که تعامل با زنان نتایج بهتری را به همراه دارد و از حقوق آنان نیز محافظت میکند. در حالی بخش بشردوستانهی سازمان ملل متحد بر حضور زنان و دختران تاکید دارد که براساس آمار سازمان ملل متحد، ۲۳.۷ میلیون نفر در افغانستان نیازمند کمکهای بشردوستانه است و حدود ۸۰ درصد آنان زنان و کودکان استند. با این وجود، حکومت فعلی کار زنان و دختران در نهادهای بینالمللی بهشمول دفترهای سازمان ملل را ممنوع کرده است. پیش از این نهادهای مختلف سازمان ملل گفتهاند که ممنوعیت کار زنان روند امدادرسانی به نیازمندان را چالشبرانگیز کرده است.
کمیته سویدن برای افغانستان میگوید که پس از توقف فعالیتهای این کمیته در این کشور، یک هزار و چهارصد کارمند این سازمان کارشان را از دست دادهاند. این سازمان گفته است که قرارداد کاری کارمندانش در دهم اسد ماه جاری به پایان رسیده است. کمیته سویدن تاکید کرد که پس از توقف فعالیت این کمیته در ماه حمل سال ۱۴۰۳ در افغانستان، صدها کارمند افغان این نهاد بیکار شدند. کایسا ویکستروم، دبیر مطبوعاتی کمیته سویدن برای افغانستان به رسانهها گفته است: «امیدواریم که سازمانهای دیگر اجرای پروژههای ما را به عهده بگیرند تا نیازهای گروههای مورد نظر مان بهخوبی برآورده شود.» قابل ذکر است که کمیته سویدن برای افغانستان در دوازدهم حمل سال جاری به دلیل افزایش فشار حکومت سرپرست و نگرانی از امنیت کارکنانش، فعالیتهای خود را در افغانستان متوقف کرد. آندریاس استفانسون، رییس عمومی کمیته سویدن گفته بود که این تصمیم پس از افزایش فشار حکومت فعلی پس از حادثه سوزاندان قرآن در استکهلم گرفته شده است. این سازمان پیش از این گفته بود که با توقف فعالیتهایش در افغانستان حدود هفت هزار کارمندش در بخشهای صحی، آموزشی و عمرانی در ۱۶ ولایت شغل خود را از دست میدهند. باید گفت که کمیته سویدن یک سازمان غیردولتی است که از ۴۰ سال به این طرف در بخش آموزش و صحت در افغانستان فعالیت میکند. این کمیته حدود ۸ هزار کارمند در ۱۸ ولایت کشور دارد که در بخشهای مختلف فعالیت میکنند.
سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد اعلام کرده است که بستههای زنبورداری را برای یک هزار و ۵۰۰ زن در سراسر افغانستان در سال جاری میلادی توزیع کرده است. این سازمان بینالمللی با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که این برنامه را با حمایت نمایندگی ایالات متحدهی آمریکا برای انکشاف بینالمللی تطبیق کرده است. این نهاد سازمان ملل متحد میافزاید که این بستههای زنبورداری به زنانی که سرپرست خانوادههایشان هستند، ارائه شده است. سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد تاکید کرد که برای ۲۰۰ زن دیگر در ولایت پروان آموزش زنبورداری ارائه کرده و این آموزش به گونهی خانه به خانه اجرا شده است. در عین حال، برنامهی جهانی غذای سازمان ملل متحد میگوید که فرصتهای یادگیری و کسب درآمد برای زنان و دختران در افغانستان کاهش یافته است. این نهاد سازمان ملل با نشر ویدیویی در حساب کاربری ایکس خود میگوید که برای شماری از زنان زمینهی یادگیری و کار در بخش خامکدوزی را فراهم کرده است. پیشتر سازمان غذا و کشاورزی از فراهم کردن زمینهی کار در بخش پرورش سمارق صدفی خبر داده بود. قابل ذکر است که حکومت سرپرست پس از به دست گرفتن قدرت، بر آزادیهای زنان محدودیتهای شدیدی وضع کرده است و زنان در حال حاضر حق کار، آموزش و آزادی حرکت را ندارند. پس از ممنوعیت کار زنان در نهادهای مختلف ملی و بینالمللی، شماری از سازمانها تلاش دارند که برای زنان در بخشهای که شامل محدودیتهای حکومت فعلی نمیشود، زمینهی کار را فراهم کند.
فریبا هاشمی، دوچرخه سوار اهل افغانستان که در رقابتهای المپیک ۲۰۲۴ پاریس، به عنوان نمایندهی از افغانستان حضور دارد، میگوید که همهی تلاشش را میکند که نتیجهی خوبی را بهدست آورده و نمایندهی ۲۰ میلیون زن افغانستانی در این رقابت جهانی باشد. خبرگزاری فرانسه ۲۴ در گزارشی نوشته است که فریبا هاشمی و یولدوز هاشمی در المپیک پاریس پرچم یک کشور سقوط کرده را به اهتزاز در میآورند. فریبا هاشمی در بخش دوچرخهسواری یکی از شش نمایندهی افغانستان در المپیک ۲۰۲۴ پاریس است. خبرگزاری فرانسه نوشته است که انتخاب تیم شش نفره شامل سه مرد و سه زن، نمایشی عمدی از برابری در مقابل مخالفت شدید حکومت فعلی با مشارکت زنان در ورزش حرفهای، از زمان بازپسگیری قدرت در سال ۲۰۲۱، است. یولدوز و فریبا در زمان سقوط افغانستان در کابل بودند و با کمک دوچرخهسوار ایتالیایی قهرمان جهان، الساندرا کاپلوتوکه به آنان و تعداد انگشت شماری دوچرخهسوار دیگر کمک کرد، به سختی از شهر محاصره شده فرار کردند. فریبا هاشمی میگوید که دیدن بازگشت حکومت فعلی، برایش حیرتانگیزی بوده است. وی تاکید کرد: «زمانی که طالبان قدرت را در کشورم به دست گرفتند، من در افغانستان بودم، پس از سه یا چهار روز، آنها کنترل سراسر افغانستان را به دست گرفتند. من فقط برای خودم نگران نبودم، نگران مردمم بودم، نگران همه چیز بودم. زیرا اولین باری که آنها به کشور من آمدند [در سال ۱۹۹۶] همه چیز را برای زنان متوقف کردند، همه چیز-مدرسه، ورزش. چه چیزی برای زنان باقی می ماند؟ همه چیز را بستند.» فریبا گفت امیدوار است که عملکرد او در المپیک پاریس یا حتا حضور او به مقابله با این ایده کمک کند که زنان و دختران جایی در دنیای ورزش حرفهای دارند. این دوچرخهسوار اهل افغانستان تاکید کرد: «شما میتوانید با هم این ذهنیت را تغییر دهید.» این دوچرخهسوار میگوید که تلاش میکند تا نشان دهد که دوچرخهسواری کار خوبی است و همه میتوانند آنرا انجام دهند. این ورزش تنها برای مردان نه؛ بلکه برای زنان و دختران نیز است. باید گفت که خواهران هاشمی در حالی به نمایندگی از افغانستان به میدان میرود که حکومت فعلی پس از به دست گرفتن قدرت، بر آزادیهای اساسی زنان و دختران محدودیتهای زیادی وضع کرده است. از جملهی این محدودیت ممنوعیت ورزش دختران نیز میباشد.