برچسب: رسانه گوهرشاد

19 ساعت قبل - 55 بازدید

برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل متحد می‌گوید که از هر ۱۰ خانوار در افغانستان، ۹ خانوار برای زنده‌ماندن به استراتژی‌های مقابله‌ی منفی، از جمله کاهش وعده‌های غذایی، فروش دارایی‌ها و قرض، متوسل می‌شوند. این برنامه امروز (چهارشنبه، ۲۱ عقرب) با نشر گزارشی گفته است که آمارها نشان می‌دهد، بیش از ۸۰ درصد خانواده‌ها بده‌کار هستند و بدهی در میان گروه‌های جمعیتی متغیر است. در گزارش آمده است که ۸۸ درصد از بازگشت‌کنندگان، ۸۵ درصد از آوارگان داخلی و ۸۱ درصد از خانوارهای جامعه‌ی میزبان گزارش می‌دهند که بده‌کار هستند و مبالغ این بدهی بین ۲۵ هزار تا ۶۰ هزار افغانی یا ۳۷۳ تا ۹۰۰ دالر آمریکا متغیر است. برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل تاکید کرده است که دهه‌ها جنگ، رکود اقتصادی و شوک‌های اقلیمی در افغانستان، تاب‌آوری محلی را از بین برده و اکثر خانوارها را حتا در تأمین نیازهای اولیه‌ی خود ناتوان کرده است. این گزارش نشان می‌دهد که بیش از سه‌-چهارم خانواده‌ها در افغانستان با ناامنی معیشتی مواجه هستند و به حمایت برای غذا، مسکن و مراقبت‌های بهداشتی نیاز دارند. این نهاد تصریح کرد که در سال ۲۰۲۴ میلادی، ۹۵ درصد از این خانواده‌ها شوک اقتصادی مانند از‌دست‌دادن درآمد، معیشت یا دارایی‌های تولیدی را تجربه کرده و میلیون‌ها نفر را به فقر عمیق‌تری سوق داده‌اند. برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل اضافه کرده است که خدمات ضروری نیز در سراسر کشور در نقطه‌ی بحرانی قرار دارند و فشارهای زیست‌محیطی همچنان رو‌به‌وخامت است. همچنان بازگشت مهاجران از کشورهای همسایه فشار مضاعفی بر جوامع وارد می‌کند. این در حالی است که از سپتامبر ۲۰۲۳ میلادی بیش از ۴.۵ میلیون نفر به افغانستان بازگشته‌اند که این امر باعث افزایش بیش از ۱۰ درصدی میزان جمعیت شده است. برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل گفته است که بازگشت‌های انبوه در وضعیتی انجام شده که رکود شدید اقتصادی، ظرفیت ضعیف نهادهای اجتماعی و اقتصادی، کاهش کمک‌ها و شوک‌های اقلیمی مکرر ادامه دارد. برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل اشاره کرده است که سیستم‌های محلی ضعیف و سرمایه‌گذاری محدود، این فشار را تشدید می‌کنند و در صورت نبود حمایت‌های هدفمند برای بهبود، خطر آوارگی و بی‌ثباتی بیشتر را به‌ همراه دارند. براساس گزارش این نهاد، حدود ۷۵ درصد از کل خانوارهای بازگشت‌کننده، ۷۱ درصد از خانوارهای جامعه‌ی میزبان و ۵۶ درصد از خانوارهای آوارگان داخلی در مناطق روستایی، اغلب در خانوارهای پرجمعیت و چندنسلی با میانگین پنج تا هشت عضو زندگی می‌کنند.

ادامه مطلب


19 ساعت قبل - 56 بازدید

سازمان جهانی بهداشت می‌گوید که با وجود کاهش موارد ابتلا به فلج اطفال در افغانستان، خطر انتقال ویروس در مناطق جنوبی هم‌مرز با پاکستان همچنان بالاست. این سازمان با نشر گزارشی هشدار داده است که از آغاز سال جاری تا اکنون چهار مورد جدید ویروس پولیو نوع یک در افغانستان ثبت شده است و این موارد عمدتا در ولایت‌های جنوبی و شرقی افغانستان گزارش شده‌اند. در گزارش آمده است که از ابتدای سال ۲۰۲۵ تا ۱۷ سپتامبر، ۴ مورد ویروس وحشی پولیو نوع ۱ در افغانستان و ۲۴ مورد در پاکستان ثبت شده است و در همین بازه زمانی، ۵۳ نمونه محیطی مثبت در افغانستان شناسایی شده است، در حالی که این تعداد در کل سال میلادی گذشته، ۱۱۳ نمونه مثبت بوده است. سازمان جهانی بهداشت تاکید کرده است، این آمار نشان می‌دهد که ویروس هنوز فعال است، اما نسبت به سال گذشته در افغانستان کاهش یافته و وضعیت ایمنی جمعیت نسبتاً بهبود یافته است. همچنین کمیته اضطراری مقررات بین‌المللی بهداشت، نسبت به تداوم انتقال فعال ویروس در منطقه کویته و خیبرپختونخوا ابراز نگرانی کرده است. این کمیته همچنان از بازگشت گسترده مهاجران افغانستانی از پاکستان به‌عنوان یکی از عوامل خطر یاد کرده و گفته است که جابه‌جایی مداوم جمعیت در مناطق مرزی جنوب و شرق، امکان انتقال ویروس میان افغانستان و پاکستان را بالا برده است. سازمان جهانی صحت افزوده است که برنامه‌های واکسیناسیون سراسری در افغانستان به دلیل محدودیت‌های امنیتی دیگر پوشش خانه‌به‌خانه ندارد و موجب جا ماندن بخشی از کودکان از واکسیناسیون شده است. همچنین سازمان جهانی صحت از همکاری نزدیک میان برنامه‌های ملی افغانستان و پاکستان در زمینه واکسیناسیون و کنترول پولیو قدردانی کرده و تأکید نموده است که ادامه این هماهنگی‌ها برای ریشه‌کنی کامل ویروس در منطقه ضروری است.

ادامه مطلب


20 ساعت قبل - 375 بازدید

زندگی مشترک از ازدواج زن و مردی تشکیل می‌شود که یا عاشقانه و یا هم سنتی مسیر مشترکی را انتخاب کرده اند. لزوما اینکه شما عاشقانه ازدواج کرده اید، نباید این توقع را ایجاد کند که در زندگی مشترک هرگز به بن بست نمی‌خورید و مشکلات، اختلاف نظرها و موارد دیگر را تجربه نمی‌کنید. قطعا در تمام زندگی‌های مشترک، صرف نظر از اینکه چگونه شروع شده باشد، مشکلات وجود دارد. این مشکلات بعد از آمدن بچه‌ها یا سایر تغییرات عمده در زندگی، می‌تواند بیشتر شود و حتی لحظاتی را رقم بزند که شما را عمیقا برنجاند و یا از همسرتان به کلی ناامید سازد. حق باشماست! هیچ کس به ما آموزش نمی‌دهد و یا نداده است که چگونه یک ازدواج و روابط زناشویی شاد و سالم داشته باشیم. فقط در بعضی از فیلم‌هایی که در دوران رشد دیده‌ایم، به ما یک نگاه اجمالی از اینکه عشق واقعی باید چگونه باشد، داده است. اینکه اگر با مشکلات مواجه شدیم چگونه از پس آن برآییم، بسیار اندک به آن پرداخته شده است. حقیقت مسیر زندگی مشترک این است که ابتدا درک کنید شما تنها نیستید. حتی موفق‌ترین زوج‌ها در زندگی مشترک‌شان با مشکل مواجه می‌شوند. نکته‌ی مهم اما این است که درصدی زیادی از زوج‌ها می‌توانند به طور موثر از آن چالش عبور کنند و برخی دیگر عبور نمی‌توانند و زندگی را به کام همدیگر زهر می‌کنند و یا مسیر جدایی (طلاق) را در پیش می‌گیرند. صرف نظر ازینکه شما کدام مسیر را تاکنون طی نموده‌اید و کجای زندگی دقیقا ایستاده هستید، در این مطلب به مشکلات رایجی می‌پردازیم که در زندگی مشترک، زوج‌ها با آن مواجه هستند. [caption id="attachment_14363" align="aligncenter" width="723"] عکس: شبکه‌های اجتماعی[/caption] تقسیم کار: تحقیقات نشان می‌دهد که حتی زمانی که هر دو، زن و شوهر در خارج از خانه کار می‌کنند، معمولاً زن است که بیشتر کارهای خانه را انجام می‌دهد. بدیهی است که این باعث ایجاد استرس بیشتر برای او می‌شود. عدم تعادل در تقسیم کار می‌تواند باعث مشکلات زیادی شود. یکی خرج می‌کند. دیگری پس‌انداز می‌کند. بنابراین، اگر در یک ازدواج یک خرج کننده و یک پس انداز کننده با هم داشته باشیم، خواهیم دید که چگونه این مسئله به یک مشکل تبدیل می‌شود. ممکن است رشد و سرمایه‌گذاری پول برای یک نفر مهم باشد و دیگری نمی‌تواند اهمیتی به آن بدهد. دعوا بر سر پول و نحوه خرج کردن آن یکی از رایج‌ترین مشکلات ازدواج است. کودکان ممکن است استرس‌زا باشند. کودکانی که گریه می‌کنند و یا بد خواب می‌شوند، عصبانیت‌های عصبی و نوجوانان سرکش، چندان سرگرم‌کننده نیستند؛ صرف نظر از اینکه چقدر بچه‌های‌تان را دوست دارید. این می‌تواند استرس زیادی را برای یک زوج ایجاد کند. حتی شیوه‌های متفاوت فرزندپروری مانند نحوه تنبیه کودک می‌تواند باعث ایجاد شکاف در یک زوج متاهل شود. اگر یک نفر دارای شخصیتی درونگرا و دیگری برونگرا باشد، ممکن است تنش دائمی در مورد اینکه چند وقت یکبار معاشرت کند، وجود داشته باشد. برونگرا ممکن است احساس کند که درونگرا هرگز نمی‌خواهد با او به مهمانی برود. اما درونگرا ممکن است احساس طرد شدن کند. زیرا فرد برونگرا همیشه می‌خواهد با افرادی غیر از همسرش معاشرت کند. این تنها یک جنبه از تفاوت‌های شخصیتی است که می‌تواند مشکلاتی در ازدواج ایجاد کند. شاید یکی از زوچ‌ها در خانواده‌ای بزرگ شده باشد که در هنگام عصبانیت بر سر یکدیگر فریاد می‌زدند. در حالی که زوچ دیگر در خانواده‌ای بزرگ شده است که خشم خود را به درون خود می‌ریختند. داشتن سبک‌های مختلف دعوا یا ارتباط در هنگام درگیری می‌تواند مانع بزرگی برای داشتن یک ازدواج شاد و سالم باشد. [caption id="attachment_14365" align="aligncenter" width="720"] عکس: شبکه‌های اجتماعی[/caption] آدم‌ها نیازهای جنسی متفاوتی دارند، هم از نظر فراوانی و هم از نظر نوع. برخی از افراد علاقمند به رابطه جنسی زیاد هستند، در حالی که برخی دیگر می‌توانند بقیه عمر را بدون آن سپری کند. صرف‌نظر از اینکه شما چه می‌خواهید، اکثر زوج‌ها با سازگاری جنسی خود مشکل دارند. بسیاری از افراد به طور طبیعی بی‌اعتماد هستند و متاسفانه بسیاری از افراد نیز وسوسه می‌شوند که به همسر خود خیانت کنند. بنابراین، چه کسی واقعاً خیانت کند یا نه، ممکن است حسادت در رابطه وجود داشته باشد. خیانت فقط به موضوع جنسی محدود نمی‌شود. خیانت عاطفی این روزها به دلیل فناوری، مانند تلفن‌ها و برنامه‌های دوست‌یابی، بیداد می‌کند. آن‌ها پنهان کردن کاری که کسی انجام می‌دهد و با چه کسی صحبت می‌کند را بسیار آسان می‌کنند. روابط زمانی که جدید هستند، همیشه هیجان‌انگیز هستند. همه احساس می‌کنند روی ابر راه می‌روند زیرا بسیار عاشق هستند. اما با گذشت زمان، تازگی و شیفتگی ازبین می‌رود. همانطور که این اتفاق می‌افتد، بسیاری از زوج‌ها دچار رکود می‌شوند. رابطه آن‌ها دچار رکود می‌شود و به نظر می‌رسد خسته کننده شود. تلاش برای زنده نگه داشتن عشق و ادامه انجام کارهای هیجان‌انگیز با هم نیاز به تلاش دارد. قدرت می‌تواند به اشکال مختلف باشد، از قدرت مالی گرفته تا قدرت والدین. اگر یکی از زوج‌ها بیشتر از دیگری درآمد داشته باشد (یا شاید یکی از زوج‌ها خانه‌نشین باشد)، در مورد اینکه چه کسی پول آورده است، عدم تعادل ایجاد می‌کند. این عدم تعادل یک مشکل رایج ازدواج است. چه کسی قدرت تصمیم‌گیری بیشتری دارد؟ خیلی اوقات، مساوی نیست. بنابراین، قطعاً باعث ایجاد مشکلاتی می‌شود زیرا یکی از زوج‌ها ممکن است به مرور زمان احساس ناتوانی کند. سوء استفاده نیز به اشکال مختلفی ظاهر می‌شود. آزار جسمی همان چیزی است که اکثر مردم با شنیدن کلمه آزار به آن فکر می‌کنند. اما آزار روانی و عاطفی نیز برای افراد و زوجین به طور کلی بسیار مضر است: خشونت نامرئی در روابط که مردم را نابود می‌کند. وقتی یک یا هر دو نفر با استفاده از زبان وحشتناک هنگام صحبت کردن به یکدیگر احترام نمی‌گذارند، این می‌تواند در کوتاه‌ترین زمان یک ازدواج را از هم بپاشاند. پرنده و ماهی ممکن است یکدیگر را دوست داشته باشند، اما کجا زندگی خواهند کرد. به عبارت دیگر، وقتی دو نفر دیدگاه‌های متفاوتی نسبت به جهان دارند، درک یکدیگر را دشوار می‌کند. این ممکن است منجر به مشکلاتی در ازدواج شود. [caption id="attachment_14366" align="aligncenter" width="725"] عکس: شبکه‌های اجتماعی[/caption] هیچ کس کامل نیست. همیشه چیزی در مورد همه افراد دنیا وجود خواهد داشت که شما را آزار می‌دهد. اما وقتی مردم این را درک نمی‌کنند، سعی می‌کنند یکدیگر را تغییر دهند. آن‌ها فکر می‌کنند وقتی ازدواج کنند، می‌توانند نظر همسرخود را تغییر دهند. اما این هرگز کار نمی‌کند! شما نمی‌توانید مردم را تغییر دهید. بنابراین، شما فقط باید یاد بگیرید که همدیگر را همانطور که هستید بپذیرید. در غیر این صورت، با تمام نارضایتی‌هایی که برای تغییر یک فرد انجام می‌شود، یکدیگر را بدبخت خواهید کرد. علاوه بر این، این امکان‌پذیر نیست. همه ما این ایده را داریم که می‌خواهیم دیگران چگونه رفتار کنند. به عنوان مثال، شاید شما فکر کنید که وقتی کسی ازدواج کرده است، باید هر روز رابطه جنسی داشته باشد. اما بیشتر زوج‌ها از کار، بچه‌ها، کارهای روزمره و غیره خسته هستند. بنابراین، این اتفاق نمی‌افتد. شاید فکر می‌کنید همسرتان باید همیشه غذای خوشمزه و لذیذ درست کند، درست مثل مادرتان. قرار دادن انتظارات غیرواقعی از همسرتان فقط شما را ناامید و عصبانی می‌کند. بنابر این، بهتر است قبل اینکه از همسرتان انتظار چیزی را داشته باشید، یک بار خود را جای او قرار دهید که آیا او در شرایطی است که بتواند انتظارات شما را برآورده کند؟ درک کردن بخش بزرگی از زندگی مشترک است.

ادامه مطلب


20 ساعت قبل - 53 بازدید

برنامه جهانی غذا (WFP)درتازه‌ترین مورد هشدار داده است که زنان در افغانستان به‌دلیل سوءتغذیه شاهد مرگ فرزندان‌شان هستند. جان ایلیف، رییس دفتر برنامه جهانی غذا برای افغانستان با نشر اعلامیه‌ای گفته است که بسیاری از خانواده‌ها در این کشور از کمک‌های انسانی محروم شده‌اند. جان ایلیف در ادامه تاکید کرده است که اکنون زمان کاهش کمک‌ها نیست و با فرا رسیدن فصل زمستان، باید حمایت‌ها افزایش یابد تا وعده همبستگی با مردم افغانستان عملی شود. این در حالی است که برنامه جهانی غذا دو روز قبل، نیز اعلام کرده بود که میزان سوء‌تغذیه در افغانستان، به‌ویژه در میان زنان و کودکان به‌گونه نگران‌کننده‌ای رو به افزایش است. برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد هشدار داده بود که با فرارسیدن فصل زمستان، احتمال دارد سطح تغذیه‌ناکافی در کشور به‌طور چشم‌گیری افزایش یابد. باید گفت که پس از تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر افغانستان، شماری از نهادهای بین‌المللی اعلام کرده بودند که به‌دلیل ممنوعیت کار کارمندان زن کمک‌های خود در افغانستان را کاهش داده‌اند.

ادامه مطلب


21 ساعت قبل - 49 بازدید

یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که تأثیر تغییرات اقلیمی بر افغانستان یک وضعیت اضطراری خاموش است و بیش از نیمی از منابع آب در ولایت‌های مستعد خشک‌سالی خشک شده‌اند. تاج‌الدین اویوال، نماینده‌ی یونیسف در افغانستان هم‌زمان با آغاز نشست تغییرات اقلیمی سازمان ملل در برازیل (کوپ-۳۰) گفته است که از هر ۱۰ نفر، هشت نفر آب آلوده استفاده می‌کنند و افغانستان جزو کشورهایی است که بیشترین آسیب را از اثرات اقلیمی می‌بیند، در حالی که تقریبا هیچ سهمی در این بحران ندارد. وی در ادامه تاکید کرده است که تأثیر بحران‌های اقلیمی و آب بر خانواده‌های افغانستان کم‌تر دیده می‌شود. او افزوده است: «تأثیر تغییرات اقلیمی بر کشور واقعاً یک وضعیت اضطراری خاموش است؛ بیش از نیمی از منابع آب در ولایت‌های کلیدی مستعد خشک‌سالی خشک شده‌اند.» نماینده‌ی یونیسف در افغانستان در بخشی از گزارشش گفته است که از هر ۱۰ نفر، هشت نفر آب آلوده می‌نوشند و سیستم‌های بهداشتی در مناطق شهری تحت فشار بلاها و تخریب محیط‌زیستی در حال فروپاشی هستند که منجر به شیوع فزاینده‌ی بیماری‌های ناشی از آب می‌شود. همچنین تاج‌الدین اویوال می‌گوید که افغانستان همچنان یکی از کم‌بودجه‌ترین کشورها در زمینه‌ی بحران‌های بشردوستانه‌ی جهان است و تنها به پنج درصد از بودجه‌ی مورد نیاز برای دسترسی به آب و فاضلاب ایمن و مقاوم در برابر تغییرات اقلیمی دسترسی دارد. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد تصریح کرد که با وجود محدودیت‌های بودجه، با شرکای خود همچنان به‌صورت شبانه‌روزی در حال تلاش برای ارائه‌ی کمک به خانواده‌ها و کودکانی است که با شرایط اضطراری متعددی روبرو هستند. نماینده‌ی این نهاد از رهبران جهان در برازیل خواسته است کشورهایی را که در سالن‌های مذاکره حضور ندارند و کودکانی را که با ظروف خالی به‌دنبال آب می‌روند به‌یاد داشته باشند. قابل ذکر است که نشست تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد روز دوشنبه به‌طور رسمی در شهر بلم برازیل آغاز به‌کار کرد. در این نشست، افغانستان نماینده ندارد.

ادامه مطلب


22 ساعت قبل - 55 بازدید

کمیته بین‌المللی صلیب سرخ (ICRC) درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که طی چهار سال گذشته، حدود یازده هزار و ۵۰۰ پسر و بیش از هشت هزار دختر مبتلا به بیماری فلج مغزی درمان، خدمات توان‌بخشی و وسایل کمکی دریافت کرده‌اند. این کمیته با نشر گزارشی گفته است که از سال ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۵ میلادی از طریق برنامه توان‌بخشی جسمی، خدمات درمانی و توان‌بخشی را برای کودکان و بزرگ‌سالان مبتلا به بیماری فلج مغزی در افغانستان ارائه کرده است. در بخشی از گزارش آمده است که این برنامه در هفت مرکز توان‌بخشی در ولایت‌های، کابل، هرات، مزارشریف، بلخ، جلال‌آباد، بدخشان و لشکرگاه اجرا شده است. کمیته بین‌المللی صلیب سرخ تاکید کرده است که هدف این برنامه بازگرداندن حرکت و تسهیل ادغام اجتماعی بیماران است. همچنین در بخشی از گزارش آمده است که این برنامه به کودکان امکان می‌دهد مهارت‌های حرکتی و ارتباطی خود را تقویت کرده و در مکتب‌ها و جامعه مشارکت کنند. این کمیته افزوده است که در این مدت هشت صد و ۲۸ بزرگ‌سال مبتلا به بیماری فلج مغزی ثبت نام کردند که شامل ۵۱۳ مرد و ۳۱۵ زن می‌باشند. این نهاد افزوده است که ثبت‌نام‌ بیماران فلج مغزی در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ میلادی افزایش قابل توجهی داشته است. در گزارش آمده است که از آگوست ۲۰۲۱ میلادی، ۴۰۰ بیمار شامل فعالیت‌هایی مانند فوتسال، درمان تفریحی و سایر ابتکارات اجتماعی شده‌اند که به کودکان فرصت بازی، تعامل و بازسازی اعتماد به نفس در محیط‌های حمایتی را می‌دهد. این در حالی است که کمیته بین‌المللی صلیب سرخ سال گذشته نیز برای بیش از ۱۱ هزار کودک مبتلا به بیماری فلج مغزی در افغانستان خدمات توان‌بخشی ارائه کرده بود.

ادامه مطلب


1 روز قبل - 103 بازدید

باد سرد پاییزی در کوچه‌های باریک ناحیه‌ی کارته‌نوِ هرات می‌پیچد. خاکِ خشک و ریز در هوا پخش می‌شود و با بوی نم و دود ذغال، بوی فقر را به ریه‌های شهر می‌ریزد. عبدالرووف در آستانه‌ی دروازه‌ی خانه ایستاده است؛ بوجی چرکین پلاستیکی را از روی شانه‌اش پایین می‌گذارد. نفس‌هایش سنگین‌اند و نگاهش به زمین دوخته شده. کف دست‌هایش زخم دارد، انگشتانش از سرما کبود شده‌اند و صدای خش‌خش پاهایش روی خاک، تنها موسیقی این کوچه‌ی خاموش است. عبدالرووف چهل‌و‌دو سال دارد؛ مردی که سال‌های جوانی‌اش در غربتِ ایران گذشت، در میان صدای ماشین‌ها و فریاد سرکارگرهایی که حتی نامش را درست تلفظ نمی‌کردند. آن‌جا، در کارخانه‌ی کاشی‌سازی کار می‌کرد؛ روزی دوازده ساعت، با مزدی ناچیز اما امیدی بزرگ — امید به اینکه روزی بتواند برای فرزندانش خانه‌ای بخرد، یا دست‌کم نانی بی‌قرض بر سر سفره بگذارد. اما حالا، پس از پانزده سال کار و رنج، دوباره به وطن برگشته است؛ به شهری که روزگاری در آن متولد شد و اکنون در همان‌جا احساس غربت می‌کند. او از ایران اخراج شد، مانند هزاران مهاجر دیگر که با چشمانی گریان از مرز اسلام‌قلعه عبور کردند. مأمور ایرانی فقط گفت: «دیگه برنگرد، تموم شد.» و عبدالرووف، بی‌هیچ اعتراضی، سرش را پایین انداخت — چون خوب می‌دانست برای فقیری مثل او، هیچ‌وقت چیزی «تمام» نمی‌شود؛ فقط رنج است که از جایی به جایی دیگر ادامه پیدا می‌کند. وقتی به هرات رسید، در جیبش فقط دوصد هزار تومان ایرانی بود؛ پولی که حتی خرج چند روز زندگی نمی‌شد. چند روز نخست را در خانه‌ی یکی از اقوام دورش گذراند، تا اینکه خانه‌ای کوچک در حاشیه‌ی شهر پیدا کرد. خانه‌ سه اتاق کوچک دارد، با دیوارهایی از خشت خام و سقفی که با پلاستیک و چوب پوسیده پوشیده شده است. هر ماه باید سه‌هزار افغانی کرایه بدهد؛ مبلغی که حالا برای عبدالرووف شبیه کوهی‌ست که هر روز سنگین‌تر می‌شود. همسرش، مریم، زنی لاغر و رنگ‌پریده است با چشمانی همیشه دوخته به زمین. او می‌گوید: «وقتی شب‌ها باد می‌وزد، صدای ناله از دیوارها بلند می‌شود، انگار خانه هم مثل ما از ترسِ سرما می‌لرزد. آن‌قدر چکه‌ی سقف را در یک شب جمع کرده‌ایم که دیگر ظرف خالی در خانه نمانده.» عبدالرووف در روزهای نخست بازگشت، هنوز امید داشت. چند بار به شهرک صنعتی رفت؛ همان‌جایی که صدها کارخانه‌ی کوچک و بزرگ فعالیت می‌کنند. هر بار لباس تمیزش را می‌پوشید، نان خشک می‌خورد و پیاده راهی آن‌جا می‌شد. با احترام وارد می‌شد و می‌پرسید: «کارگر نمی‌خواهید؟ هر کاری باشد، من بلدم.» اما پاسخ‌ها همه شبیه هم بودند: یا می‌گفتند «کارگرها تکمیل‌اند»، یا با لبخندی تلخ می‌پرسیدند: «کسی را این‌جا می‌شناسی؟» عبدالرووف آهی می‌کشید و می‌گفت: «در این شهر، اگر آشنا نداشته باشی، حتی فقرت هم به رسمیت شناخته نمی‌شود.» او بارها به کارخانه‌های آهن‌سازی، نجاری، آجرپزی و حتی کارگاه‌های تولید بوت سر زد، اما هر بار دست خالی برگشت. تنها چیزی که نصیبش شد، گرد و خاک کف کارخانه بود و نگاه‌های بی‌تفاوت مدیرانی که می‌گفتند: «برو، خبرت می‌کنیم.» روزها گذشت و جیب‌هایش خالی‌تر شد. پس از دو ماه بیکاری، ناچار شد کاری را بپذیرد که روزی حتی فکرش را هم نمی‌کرد: جمع‌کردن پلاستیک و بوتل از میان زباله‌ها. صبح‌ها، پیش از طلوع آفتاب، بوجی پاره‌ی سفیدی را بر دوش می‌گیرد و همراه پسر دوازده‌ساله‌اش، عبدالمنان، راهی کوچه‌ها و کوه‌های زباله‌ی اطراف شهر می‌شود. در زمستان، وقتی بوی دود از خانه‌ها بلند می‌شود و صدای خنده‌ی کودکان از پشت پنجره‌ها شنیده می‌شود، عبدالرووف در میان زباله‌ها خم شده، در جستجوی بطری‌های پلاستیکی‌ست. انگشتانش از سرما یخ زده‌اند، اما دلش گرم است به این امید که شاید امروز بتواند پنجاه یا شصت افغانی جمع کند. می‌گوید: «روزهایی هست که از صبح تا شب می‌گردم و بوجی‌ام هنوز نیمه‌خالی‌ست. وقتی به خانه برمی‌گردم، بچه‌ها با نگاه منتظرشان می‌پرسند: پدر، نان آوردی؟ و من فقط لبخند می‌زنم... چون چه بگویم؟ مگر نان از پلاستیک درمی‌آید؟» عبدالمنان، که حالا مکتب را ترک کرده، با دستان کوچک و چشمان غمگینش پدرش را در جمع‌کردن زباله‌ها کمک می‌کند. مریم آه می‌کشد و می‌گوید: «هر بار که او را با بوجی می‌بینم، دلم می‌خواهد گریه کنم. طفل است، باید درس بخواند، بازی کند… نه این‌که در زباله‌ها بگردد. شب‌ها که خواب است، صدای سرفه‌اش می‌آید. فکر می‌کنم از دود و گردی‌ست که روزها در آن نفس می‌کشد.» در خانه‌ی عبدالرووف دیگر چیزی برای فروش نمانده. ماه گذشته تلویزیون کوچک‌شان را به ۱۲۰۰ افغانی فروخت تا کرایه‌ی خانه را بدهد. حالا فقط یک چراغ نفتی دارند و بخاری قدیمی‌ای که با چوب می‌سوزد. زمستان نزدیک است. قیمت ذغال بالا رفته و او هنوز نتوانسته حتی یک  بوجی  ذغال بخرد. می‌گوید: «هر شب، وقتی بچه‌ها می‌خوابند، من تا نیمه‌شب بیدار می‌مانم و فکر می‌کنم اگر برف بیاید، چطور دوام بیاوریم؟ زنم می‌گوید خدا بزرگ است، اما من می‌ترسم بچه‌ها مریض شوند. دوا پول می‌خواهد، داکتر پول می‌خواهد... حتی دعا هم حالا بدون پول قبول نمی‌شود.» در روزهایی که هوا خوب است، عبدالرووف از کوچه‌های شهرک صنعتی می‌گذرد؛ از کنار همان دروازه‌هایی که بارها به رویش بسته شده‌اند. هر بار که از آنجا رد می‌شود، در دلش می‌گوید: «شاید روزی یکی از این مدیرها صدایم بزند، شاید روزی دستم را بگیرد و بگوید: بیا، کار پیدا شد.» اما روزها می‌گذرند، فقط صدای ماشین‌ها از پشت دیوارها می‌آید، و او دوباره راهش را ادامه می‌دهد، با بوجی‌ای بر شانه و چشمانی خسته. گاهی در میان زباله‌ها، عروسکی شکسته یا بوت کهنه‌ی کودکی را پیدا می‌کند، آن را تمیز می‌کند و برای دختر کوچکش، حُمَیرا، می‌برد. دخترک با خوشی آن را در آغوش می‌گیرد و می‌پرسد: «پدر، این را از دکان خریدی؟» و عبدالرووف لبخند می‌زند و می‌گوید: «بله، از دکان آسمان.» سپس رو برمی‌گرداند تا اشک‌هایش را کسی نبیند. چند روز پیش، صاحب‌خانه آمده بود. با صدایی خشن گفت: «اگر کرایه را ندهی، باید خانه را خالی کنی.» عبدالرووف فقط جواب داد: «یک هفته مهلت بده، شاید کاری پیدا کنم.» اما خودش هم می‌دانست، پیدا کردن کار برای کسی مثل او در این شهر، شبیه پیدا کردن بهشت در خاکستر است. مریم، گاهی در خانه نان می‌پزد و از همسایه‌ها آرد قرض می‌گیرد. می‌گوید: «دیگر روی قرض گرفتن ندارم. اما اگر قرض نگیرم هم، بچه‌ها گرسنه می‌مانند. شب‌ها صدای شکم‌شان را می‌شنوم که از گرسنگی ناله می‌کند.» عبدالرووف گاهی در دل، آهسته از خدا شکایت می‌کند، اما بعد با خودش می‌گوید: «نه... من حق ندارم شکایت کنم. شاید خدا هم از دیدن ما خسته شده باشد.» او نمی‌خواهد صدقه بگیرد، نمی‌خواهد دستش را دراز کند. تنها آرزویش این است که روزی بتواند کاری شرافتمندانه پیدا کند، حتی اگر سخت‌ترین کار دنیا باشد. می‌گوید: «من کار می‌خواهم، نه ترحم. می‌خواهم نان خانه‌ام را از عرق پیشانی‌ام درآورم، نه از زباله‌ی مردم.» در آخرین روز گفت‌وگو، آفتاب غروب کرده بود. سایه‌ی بلندش روی دیوار خانه افتاده بود. عبدالرووف بوجی‌اش را گوشه‌ای انداخت و به افق خیره شد. «وقتی از ایران اخراجم کردند، فکر می‌کردم سخت‌ترین روز زندگی‌ام همان است. اما حالا می‌بینم، سختی در وطن خود آدم، دردناک‌تر است. در ایران حداقل بیگانه بودم… این‌جا اما خودی‌ام و هیچ‌کس مرا نمی‌بیند.» باد از کوچه گذشت، خاک نرم را بلند کرد، و میان آسمان و زمین، چهره‌ی مردی گم شد که روزی کارگر بود و امروز پلاستیک‌چین. در دستانش بوی فقر بود، اما در دلش هنوز چیزی کوچک و زنده می‌تپید: *امید*. امیدی که شاید روزی، در یکی از همان شهرک‌های صنعتی، صدایی از پشت در بگوید: «بیا، کار پیدا شد.» نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


1 روز قبل - 44 بازدید

تیم ملی والیبال زنان افغانستان در ادامه رقابت‌های ششمین دوره بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی، سومین شکست متوالی خود را در برابر تیم قدرت‌مند ایران تجربه کرده‌اند. در دیداری که امروز (سه‌شنبه، ۲۰ عقرب) در شهر ریاض عربستان برگزار شد، زنان ملی‌پوش افغانستان با نتیجه ۳ بر ۰ مغلوب تیم ملی زنان ایران شدند. در این مسابقه، تیم ملی زنان ایران با ارائه نمایشی منسجم و برتری فنی، در سه ست پیاپی موفق شد، تیم ملی زنان افغانستان را از پیش رو بردارد. این سومین شکست افغانستان در این رقابت‌ها بود؛ پیش از این، شاگردان محمد اسداللهی برابر تیم‌های ترکیه و تاجیکستان نیز با نتایج مشابه ۳–۰ شکست خورده بودند. این در حالی است که ترکیب ناقص تیم ملی زنان افغانستان که تنها با هشت بازیکن به میدان رفت، از عوامل اصلی این نتایج عنوان شده است. چهار بازیکن دیگر به‌دلیل مشکلات مربوط به تمدید پاسپورت و تأخیر در صدور ویزا نتوانستند تیم را همراهی کنند. همچنین زهرا احمدی، سرپرست تیم، نیز در این سفر حضور ندارد. هدایت تیم افغانستان در این رقابت‌ها بر عهده محمد اسداللهی، سرمربی ایرانی تیم ملی والیبال مردان بزرگ‌سال افغانستان است. این تیم با همکاری کمیته ملی المپیک افغانستان و فدراسیون جهانی والیبال، از کشورهای ایران، استرالیا و اروپا به مسابقات اعزام شده است. باید گفت که تیم ملی والیبال زنان افغانستان فردا، چهارشنبه ۲۱ عقرب، در آخرین دیدار خود از مرحله گروهی، به مصاف تیم ملی آذربایجان خواهد رفت. این مسابقه ساعت ۲:۳۰  بعد از ظهر به وقت کابل برگزار می‌شود. قابل ذکر است که حکومت فعلی پس از بازگشت به قدرت تمام فعالیت‌های ورزشی را برای زنان در افغانستان ممنوع اعلام کرده و تیم‌های ورزشی زنان را به‌رسمیت نمی‌شناسند. بسیاری از تیم‌های ورزشی زنان افغانستان در بیرون از کشور تشکیل و در شماری از مسابقات شرکت می‌کنند. در ششمین دور رقابت‌های همبستگی کشورهای اسلامی ریاض ۲۰۲۵ میلادی، پنج تیم والیبال زنان از کشورهای ایران، افغانستان، ترکیه، آذربایجان و تاجیکستان اشتراک کرده‌اند.

ادامه مطلب


1 روز قبل - 81 بازدید

برنامه جهانی غذا (WFP) درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که میزان سوء‌تغذیه در افغانستان، به‌ویژه در میان زنان و کودکان به‌گونه نگران‌کننده‌ای رو به افزایش است. این نهاد با نشر اعلامیه‌ای هشدار داده است که با فرارسیدن فصل زمستان، احتمال دارد سطح تغذیه‌ناکافی در کشور به‌طور چشم‌گیری افزایش یابد. برنامه جهانی غذا در ادامه تاکید کرده است که برای نخستین‌بار در چند دهه اخیر ممکن است اجرای کامل برنامه‌های امدادی زمستانی در افغانستان ممکن نباشد. در بخشی از اعلامیه‌ی برنامه جهانی غذا آمده است که این وضعیت «بحرانی قابل پیش‌گیری» است و تاکید شده که حمایت و کمک به‌موقع جامعه جهانی می‌تواند جان هزاران افغان را نجات دهد. این در حالی است که برنامه جهانی غذا ماه گذشته نیز هشدار داده بود که وضعیت گرسنگی و سوءتغذیه در افغانستان رو به وخامت است. این نهاد گفته بود که نیازمند حمایت فوری و اضطراری قبل از آغاز زمستان است، تا کودکان و خانواده‌های افغانستان از خطر گرسنگی شدید در امان بمانند. در حالی برنامه جهانی غذا از گسترش فقر در افغانستان هشدار می‌دهد که اوچا یا دفتر هماهنگ‌کننده‌ کمک‌های بشردوستانه‌ سازمان ملل متحد نیز اعلام کرده که افغانستان با یکی از بدترین بحران‌های گرسنگی در جهان روبرو است. این نهاد سازمان ملل در ادامه افزوده است که ۹.۵ میلیون تن در افغانستان با ناامنی شدید غذایی مواجه هستند و از هر پنج تن، یک تن نمی‌داند وعده بعدی غذایش از کجا تأمین خواهد شد. پس از قطع کمک‌های مالی آمریکا و کاهش کمک‌های بشردوستانه‌ی سایر کشورها، نهادهای سازمان ملل متحد بارها از افزایش سوءتغذیه در افغانستان هشدار داده‌اند.

ادامه مطلب


2 روز قبل - 72 بازدید

آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که نزدیک به دو میلیارد تن در جهان هنوز به آب آشامیدنی سالم دسترسی ندارند. آقای گوترش با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که افزایش دمای جهانی این آسیب‌پذیری‌ها را تشدید می‌کند و باعث شیوع بیماری‌ها، مرگ و جابه‌جایی مردم می‌شود. وی در بخشی از پیامش تاکید کرده است: «ما به سرمایه‌گذاری‌های جسورانه در سیستم‌های مقاوم آب و فاضلاب نیاز داریم تا دسترسی به آب سالم، فاضلاب و بهداشت برای همه محقق شود.» این اظهارات در حالی مطرح می‌شود که سازمان ملل بارها نسبت به خطرات کمبود آب و تاثیرات تغییرات اقلیمی بر سلامت و امنیت انسانی هشدار داده است. نهادهای مختلف سازمان ملل نسبت به کاهش منابع آبی در افغانستان و همچنین نبود آب سالم هشدار داده‌اند. قابل ذکر است که افغانستان چند سال است که با خشک‌سالی‌های پی‌هم دست‌وپنجه نرم می‌کند.‏ طبق این گزارش‌ها، استخراج آب در حال حاضر سالانه ۴۴ ‏میلیون متر مکعب بیشتر از میزان تغذیه طبیعی آب‌های ‏زیرزمینی است. موسسه مرسی کورپس (Mercy Corps) اعلام کرده بود که افغانستان در آستانه یک بحران سراسری آب قرار دارد و میلیون‌ها شهروند افغانستان که از ایران و پاکستان بازگردانده شده‌اند، بر منابع و سیستم‌های شکننده آبرسانی کشور فشار شدید وارد می‌کنند. این موسسه با نشر گزارشی گفته بود که شهر کابل ممکن است تا سال ۲۰۳۰ میلادی کاملاً با کمبود آب روبرو شود، در حالی‌که ولایت‌های چون هرات و قندهار هم‌اکنون با کاهش شدید منابع آبی و پیامدهای انسانی گسترده مواجه‌اند.

ادامه مطلب