بسیاری از زوج‌های که تازه ازدواج کرده‌اند، ممکن است دچار افسردگی پس از ازدواج شوند. این دوره از افسردگی می‌تواند به‌طرز شگفت‌انگیزی زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد، به‌گونه‌ای که حتی انجام معمول‌ترین امور زندگی و شغلی برای او مشکل‌ساز شود. این نوع افسردگی ممکن است به دلیل تغییرات عمده‌ای که پس از ازدواج در زندگی افراد رخ می‌دهد، ایجاد شود. برای بسیاری از افراد، ازدواج یک تغییر بزرگ و گاه شگرف است که انتظارات، مسئولیت‌ها و فشارهای جدیدی را به زندگی آن‌ها اضافه می‌کند. از جمله این فشارها می‌توان به مسئولیت‌های مالی و اقتصادی اشاره کرد. به‌ویژه برای زوج‌هایی که پیش از ازدواج به‌طور مستقل زندگی نکرده‌اند، تقسیم هزینه‌ها و مدیریت مالی خانوادگی می‌تواند یک چالش بزرگ باشد. استرس‌های مالی شامل تأمین نیازهای روزمره، هزینه‌های مربوط به خانه، برنامه‌ریزی برای آینده و حتی مدیریت بدهی‌ها و وام‌هاست. در برخی موارد، زوجین ممکن است برای اولین بار پس از ازدواج با واقعیت‌های اقتصادی زندگی مواجه شوند و این موضوع می‌تواند باعث استرس و نگرانی‌های بیشتری شود. علاوه بر استرس‌های مالی، انتظارات از زندگی مشترک نیز می‌تواند باعث افزایش فشارهای روحی شود. بسیاری از افراد با تصویری ایده‌آل و رویایی از زندگی زناشویی به ازدواج وارد می‌شوند، اما پس از مدتی با چالش‌های واقعی زندگی مشترک روبه‌رو می‌شوند. این تضاد میان انتظارات و واقعیت می‌تواند منجر به احساس نارضایتی و حتی ناامیدی شود. زوجین ممکن است انتظارات متفاوتی از یکدیگر داشته باشند که اگر به درستی مدیریت نشوند، به تعارض و افسردگی منجر می‌شود. از سوی دیگر، تغییرات در نقش‌های اجتماعی و خانوادگی نیز ممکن است فشارهای روانی بیشتری را به افراد وارد کند. ازدواج باعث تغییر در روابط فرد با دیگران، از جمله خانواده و دوستان می‌شود. برای برخی افراد، این تغییرات ممکن است به احساس انزوا یا دوری از عزیزان منجر شود. همچنین، انتظارات فرهنگی و اجتماعی که از زوجین وجود دارد، می‌تواند بر نحوه تعامل آن‌ها با یکدیگر و دیگران تأثیر بگذارد. برخی فرهنگ‌ها ممکن است از زوج‌ها انتظار داشته باشند که به شکلی خاص رفتار کنند یا نقش‌هایی خاص را در زندگی مشترک بپذیرند، که این موضوع نیز به فشارهای روانی بیشتری منجر می‌شود. در نهایت، تمام این عوامل می‌توانند به افسردگی پس از ازدواج منجر شوند و برای مقابله با آن، زوجین باید به دنبال راه‌حل‌هایی برای مدیریت استرس و حفظ ارتباط مؤثر باشند. علائم افسردگی پس از ازدواج: علائم افسردگی پس از ازدواج می‌تواند شامل طیف وسیعی از نشانه‌های روحی و جسمی باشد. این علائم شامل کاهش علاقه به شغل یا حتی تمایل به استعفا دادن از کار است. کاهش ارتباطات اجتماعی و گوشه‌گیری نیز ممکن است اتفاق بیفتد. بسیاری از افراد با تغییرات غیرمعمول در عادات غذایی خود مواجه می‌شوند که ممکن است به‌صورت بی‌اشتهایی یا پرخوری ظاهر شود. کاهش علاقه به فعالیت‌های محبوب گذشته و کم‌رنگ شدن میل جنسی نیز از دیگر نشانه‌های رایج این افسردگی است. افراد معمولاً در این دوره احساس تنهایی بیشتری دارند و ممکن است از اجتماع دوری کنند. ناتوانی در هماهنگی کارها و تغییر در الگوی خواب نیز مشاهده می‌شود. به همین ترتیب، تغییر در مراقبت‌های شخصی مانند کاهش تمایل به ورزش یا پیروی از رژیم غذایی سالم نیز دیده می‌شود. بروز احساسات پوچی و بی‌معنایی زندگی نیز در این افراد رایج است. علل بروز افسردگی پس از ازدواج: افسردگی پس از ازدواج می‌تواند دلایل متعددی داشته باشد. همان‌طور که اشاره شد، حس ناراحتی، پشیمانی و حالت ناخوشایند پس از ورود به زندگی مشترک از جمله دلایل اصلی این نوع افسردگی است. افسردگی پس از ازدواج به‌طور مستقیم به جنسیت افراد یا شخصیت همسر بستگی ندارد. حتی در ازدواج‌هایی که با رضایت کامل و عشق آغاز شده‌اند، ممکن است این افسردگی رخ دهد. دلایلی مانند دوری از خانواده و دوستان نزدیک، تغییر ناگهانی در سبک زندگی، و انتظارات غیرواقعی از زندگی مشترک می‌توانند به ایجاد این نوع افسردگی کمک کنند. علاوه بر این، اختلاف طبقاتی، فرهنگی یا مالی میان زوجین نیز می‌تواند یکی از علل بروز این احساسات باشد. همچنین، ازدواج‌هایی که با اختلاف سنی زیاد همراه هستند نیز ممکن است باعث به وجود آمدن چالش‌های بیشتری شوند. احساس انزوا و تنهایی پس از شروع زندگی مشترک نیز در تشدید این افسردگی نقش دارد. راهکارهای درمانی برای افسردگی پس از ازدواج: روش‌های متعددی برای درمان افسردگی پس از ازدواج وجود دارد که از جمله مهم‌ترین آن‌ها زوج‌درمانی و خانواده‌درمانی است. این شیوه‌های درمانی بر مبنای گفتگو و ارتباط مؤثر میان زن و شوهر استوار هستند. هدف اصلی این روش‌ها کمک به حل مشکلات و تنش‌های موجود در زندگی مشترک و نجات روابط خانوادگی است. اگر یکی از زوجین با افسردگی دست‌وپنجه نرم می‌کند، ممکن است نیاز به درمان فردی نیز داشته باشد. در برخی موارد، افراد از حمایت اعضای خانواده برای بهبود وضعیت خود استفاده می‌کنند. آموزش و آگاهی دادن به اعضای خانواده در مورد افسردگی و نحوه برخورد با آن نیز می‌تواند بسیار مؤثر باشد. همچنین، تشویق زوجین به ایجاد ارتباط عمیق‌تر و بیشتر با یکدیگر، می‌تواند به بهبود روابط زناشویی کمک کند. مهم است که زوجین بدانند افسردگی پس از ازدواج یک مشکل رایج است و با حمایت متقابل می‌توان بر آن غلبه کرد. آشنایی با شرایط پس از ازدواج: پس از فروکش کردن هیجانات اولیه ازدواج، بسیاری از زنان و مردان دچار نوعی فروپاشی عاطفی می‌شوند. آن‌ها احساس می‌کنند که از یک فرد شاداب و پرانرژی به فردی خسته و بی‌روح تبدیل شده‌اند. این احساس منفی می‌تواند به دلایل مختلفی در ذهن افراد شکل بگیرد. از جمله این دلایل می‌توان به توقعات غیرواقعی از زندگی مشترک اشاره کرد. بسیاری از افراد پیش از ازدواج تصویری رویایی از زندگی زناشویی در ذهن خود می‌سازند، اما پس از ورود به زندگی واقعی و مواجهه با مسئولیت‌ها و چالش‌های مختلف، این تصویر در هم می‌شکند. همچنین، استرس‌ها و فشارهای مالی جدید که معمولاً پس از ازدواج به وجود می‌آیند، می‌توانند به احساس سرخوردگی و ناامیدی منجر شوند. تفاوت در دیدگاه‌ها و اولویت‌های مالی نیز ممکن است به این وضعیت دامن بزند. این تغییرات ممکن است افراد را دچار احساس عدم آمادگی برای زندگی مشترک کنند. چند نکته برای مقابله با افسردگی پس از ازدواج: برای مقابله با افسردگی پس از ازدواج، چند راهکار مؤثر وجود دارد. مشاوره با یک روان‌شناس یا مشاور خانواده می‌تواند در درک بهتر احساسات و افکار منفی کمک کند. افراد در این شرایط ممکن است احساس گناه یا سرزنش کنند، اما مشاوره با یک فرد متخصص می‌تواند به آرامش و پذیرش احساسات کمک کند. یکی از راهکارهای مؤثر دیگر، ایجاد چشم‌انداز جدید در زندگی مشترک است. به جای تمرکز بر افکار منفی، بهتر است به فعالیت‌های مثبت و سازنده پرداخته و با همسر خود درباره اهداف و آرزوهای مشترک صحبت کنید. تعیین اهداف مشترک در زندگی می‌تواند امید به آینده را تقویت کرده و به بهبود روابط کمک کند. همچنین، ابراز احساسات و به اشتراک گذاشتن آن‌ها با همسر یا خانواده می‌تواند به کاهش استرس و اضطراب کمک کند. نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»

سرماخوردگی و آنفولانزا دو نوع از شایع‌ترین عفونت‌های ویروسی هستند که مستقیماً بر سیستم تنفسی انسان اثر می‌گذارند. این عفونت‌ها باعث التهاب و تحریک راه‌های تنفسی از جمله گلو، بینی، راه‌های هوایی و ریه‌ها می‌شوند. ویروس‌های مسئول این بیماری‌ها به راحتی از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شوند و می‌توانند به سرعت در جمعیت‌های مختلف شیوع پیدا کنند. هر دو بیماری از طریق قطرات تنفسی منتشر می‌شوند، به‌ویژه زمانی که فرد بیمار سرفه، عطسه یا صحبت می‌کند. تشخیص این دو بیماری از یکدیگر گاهی دشوار است، چرا که بسیاری از علائم آن‌ها مشابه است؛ با این حال، آنفولانزا معمولاً شدت بیشتری نسبت به سرماخوردگی دارد و با تب بالا، دردهای عضلانی و خستگی شدید همراه است. در حالی که سرماخوردگی به عنوان یک بیماری خفیف‌تر شناخته می‌شود که اغلب پس از یک هفته بهبود می‌یابد، آنفولانزا می‌تواند منجر به عوارض جدی‌تری مانند ذات‌الریه، عفونت گوش یا تشدید بیماری‌های مزمن شود. سرماخوردگی بیش از یک‌بار در سال برای بسیاری از افراد شایع است، به‌ویژه در فصل پاییز و زمستان. اکثر افراد بالغ معمولاً بین ۲ تا ۴ بار در سال به سرماخوردگی مبتلا می‌شوند، در حالی که کودکان ممکن است بیشتر تحت تأثیر قرار بگیرند. در مقابل، آنفولانزا با شیوع کمتری همراه است و بسیاری از افراد در طول ۱۰ سال تنها چند بار به آن مبتلا می‌شوند. واکسن آنفولانزا یکی از بهترین راه‌ها برای پیشگیری از این بیماری است و به‌ویژه برای افراد در معرض خطر، از جمله سالمندان، زنان باردار و کسانی که بیماری‌های مزمن دارند، توصیه می‌شود. علائم سرماخوردگی یا آنفولانزا سرماخوردگی و آنفولانزا علائم مشابهی دارند، اما دو وضعیت متفاوت هستند. علائم سرماخوردگی عبارتند از: تب آبریزش یا گرفتگی بینی ترشحات سبز یا زرد از بینی گلودرد سرفه عطسه احساس خستگی دردهای عضلانی سردرد چشمان اشک‌آلود علائم به‌تدریج ایجاد می‌شوند علائم خفیف است علائم آنفولانزا عبارتند از: تب ناگهانی (۳۸ درجه سانتی‌گراد) گرفتگی بینی حالت تهوع لرز و تعریق احساس خستگی دردهای عضلانی به‌خصوص در پشت، پاها و بازوها سرفه سردرد کاهش اشتها علائم به‌طور ناگهانی ظاهر می‌شوند علائم شدیدتر هستند علل سرماخوردگی و آنفولانزا بسیاری از ویروس‌ها می‌توانند باعث سرماخوردگی شوند، اما راینوویروس‌ها شایع‌ترین علت هستند. ویروس سرماخوردگی از طریق دهان، چشم یا بینی وارد بدن می‌شود. ویروس می‌تواند از طریق: قطرات در هوا هنگام سرفه، عطسه یا صحبت کردن فرد بیمار تماس دست‌به‌دست با فردی که سرماخورده است استفاده مشترک از اشیاء آلوده مانند ظروف، حوله، اسباب‌بازی یا تلفن دست زدن به چشم، بینی یا دهان پس از تماس با ویروس آنفولانزا توسط ویروس‌های آنفلوانزای A، B یا C ایجاد می‌شود و از طریق هوا یا تماس با سطوح آلوده منتقل می‌شود. این ویروس می‌تواند از طریق قطرات تنفسی که هنگام سرفه، عطسه یا صحبت کردن فرد مبتلا منتشر می‌شود، به دیگران سرایت کند. چگونه سرماخوردگی و آنفولانزا را درمان کنیم؟ برای درمان سرماخوردگی می‌توانید در خانه اقدام کنید، اما اگر علائم شدیدتر شد یا به‌نظر می‌رسد که علائم آنفولانزا به‌مرور بدتر می‌شوند، باید به پزشک مراجعه کنید. روش‌های درمان: گرم نگه داشتن استراحت و خواب کافی استفاده از ایبوپروفن یا پاراستامول برای کاهش تب و درد نوشیدن مقدار زیادی آب و مایعات گرم خوردن سوپ و میوه‌های حاوی ویتامین C غرغره کردن آب‌نمک برای تسکین گلودرد دریافت واکسن آنفولانزا برای محافظت در برابر عوارض آن عوامل خطر برخی عوامل می‌توانند شانس ابتلا به سرماخوردگی و آنفولانزا را افزایش دهند: سن: نوزادان و کودکان خردسال بیشتر در معرض خطر هستند، به‌ویژه اگر در مراکز مراقبت از کودک باشند. سیستم ایمنی ضعیف: بیماری‌های طولانی‌مدت یا ضعف سیستم ایمنی خطر ابتلا را افزایش می‌دهند. زمان سال: پاییز و زمستان دوره‌هایی هستند که احتمال سرماخوردگی بیشتر است. سیگار کشیدن: سیگار کشیدن یا قرار گرفتن در معرض دود سیگار خطر ابتلا به سرماخوردگی را افزایش می‌دهد. قرار گرفتن در محیط‌های جمعی: حضور در مکان‌هایی مانند مدارس یا هواپیما احتمال ابتلا به سرماخوردگی را افزایش می‌دهد. تشخیص تشخیص سرماخوردگی معمولاً با معاینه فیزیکی و گرفتن تاریخچه پزشکی از بیمار انجام می‌شود. اما برای تشخیص دقیق آنفولانزا، آزمایش PCR (سواب بینی و گلو) ممکن است مورد نیاز باشد. درمان پس از مراجعه به پزشک و تشخیص قطعی، درمان بر اساس وضعیت و علائم فرد انجام می‌شود. پیشگیری برای پیشگیری از سرماخوردگی و آنفولانزا می‌توانید نکات زیر را رعایت کنید: شستن دست‌ها با آب گرم و صابون استفاده از دستمال برای پوشاندن دهان و بینی هنگام سرفه یا عطسه دور ریختن دستمال‌های مصرف‌شده در اسرع وقت خودداری از اشتراک حوله، فنجان و سایر وسایل شخصی پرهیز از تماس با چشم و بینی هنگام حضور در مکان‌های عمومی حفظ وزن و رعایت رژیم غذایی مناسب دریافت واکسن آنفولانزا برای پیشگیری از عوارض آن نکات مهم در صورت ابتلا به سرماخوردگی یا آنفولانزا ویروس‌های سرماخوردگی و آنفولانزا به‌راحتی به دیگران منتقل می‌شوند. با رعایت نکات بهداشتی می‌توانید از گسترش این ویروس‌ها جلوگیری کنید: شستن مرتب دست‌ها دوری از افرادی که علائم سرماخوردگی یا آنفولانزا دارند پوشاندن دهان و بینی هنگام عطسه یا سرفه استراحت کافی برای کمک به بهبودی سریع‌تر استفاده از داروهای مسکن و ضدالتهاب با مشورت پزشک تفاوت اصلی بین سرماخوردگی و آنفولانزا اگرچه سرماخوردگی و آنفولانزا علائم مشابهی دارند، اما شدت و مدت زمان علائم آنفولانزا معمولاً بیشتر است. همچنین، آنفولانزا به سرعت بروز می‌کند و می‌تواند باعث مشکلات جدی‌تری مانند ذات‌الریه و عفونت‌های دیگر شود، در حالی که سرماخوردگی معمولاً یک بیماری خفیف‌تر است و در عرض یک هفته یا کمتر بهبود می‌یابد. عوارض احتمالی آنفولانزا آنفولانزا ممکن است به عوارض جدی‌تری منجر شود، به‌ویژه در افرادی که سیستم ایمنی ضعیف دارند، افراد مسن و کودکان. این عوارض شامل موارد زیر است: ذات‌الریه: به‌ویژه در افراد با بیماری‌های مزمن ریوی یا افراد مسن عفونت گوش: به‌ویژه در کودکان التهاب عضلانی (میوزیت) و درد شدید عضلات عوارض قلبی: مانند التهاب عضله قلب (میوکاردیت) بدتر شدن شرایط مزمن موجود: مانند آسم یا بیماری‌های قلبی توصیه‌های خاص برای کودکان و افراد مسن کودکان زیر ۶ ماه: این گروه نمی‌توانند واکسن آنفولانزا دریافت کنند، اما افرادی که با آن‌ها در تماس نزدیک هستند، باید واکسینه شوند تا از آن‌ها محافظت کنند. افراد مسن: سیستم ایمنی افراد مسن ضعیف‌تر است و آن‌ها در معرض خطر بیشتری برای عوارض آنفولانزا قرار دارند. واکسیناسیون و رعایت بهداشت شخصی در این گروه سنی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

نتایج یک پژوهش نشان می‌دهد که مصرف روزانه سرکه ممکن است علائم افسردگی را بهبود بخشد و این احتمال را مطرح می‌کند که درمان این بیماری در آینده ممکن است با چند قاشق از این مایع ترش همراه شود. یک گروه تحقیقاتی تحت سرپرستی دانشگاه ایالتی آریزونا علاوه بر بررسی تأثیرات مصرف منظم سرکه، فعالیت‌های متابولیک را نیز مورد مطالعه قرار داد. فعالیت‌های متابولیک به فرآیند‌های شیمیایی اشاره دارد که در بدن انسان برای تبدیل غذا به انرژی و سایر مواد زیستی انجام می‌شود. بر اساس نتایج این پژوهش که در نشریه «Nutrients» منتشر شده است، سطح نیکوتینامید (نوعی ویتامین B۳) در بدن افرادی که هر روز سرکه مایع مصرف کردند، به میزان ۸۶ درصد افزایش یافت. این ماده انرژی‌زا پیش‌تر با اثرات ضد التهابی مرتبط بود. هلی بارونگ، متخصص تغذیه دانشگاه ایالتی آریزونا و همکارانش در مقاله‌ای نوشتند که داده‌های تحقیق نشان می‌دهند که مصرف روزانه سرکه به مدت چهار هفته می‌تواند علائم افسردگی را بهبود بخشد و همچنین ممکن است تغییرات در متابولیسم [ویتامین B۳] در این بهبود نقش داشته باشد. در این تحقیق، ۲۸ بزرگسال که اضافه‌وزن داشتند، اما از نظر سلامت عمومی مشکلی نداشتند، شرکت کردند. این افراد به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول، افرادی بودند که دو قاشق غذاخوری سرکه قرمز را دو بار در روز مصرف کردند و گروه دوم متشکل از افرادی بود که روزانه یک قرص که حاوی مقدار بسیار کمی سرکه بود، مصرف کردند. در طول چهار هفته‌ای که این آزمایش انجام شد، شرکت‌کنندگان باید به پرسشنامه مرکز مطالعات اپیدمیولوژیک افسردگی و پرسشنامه سلامت بیمار پاسخ می‌گفتند. اگرچه تفاوت قابل توجهی بین دو گروه مورد اشاره در پرسشنامه مرکز مطالعات اپیدمیولوژیک افسردگی مشاهده نشد، اما در پرسشنامه سلامت بیمار، افرادی که سرکه بیشتری مصرف کرده بودند به طور متوسط ۴۲ درصد کاهش در علائم افسردگی خود نشان دادند، در حالی که این رقم برای افرادی که قرص سرکه مصرف کرده بود، ۱۸ درصد بود. با وجود تعداد اندک شرکت‌کنندگان در این پژوهش و همچنین افسردگی خفیف آن‌ها، اما بارونگ و گروهش بر بررسی دقیق‌تر رابطه مصرف سرکه و افسردگی تأکید دارند. بنا به گفته پژوهشگران، اختلالات افسردگی شایع‌ترین اختلالات روانی در جهان هستند. آن‌ها بر این نظرند که دارو‌های ضدافسردگی که معمولاً تجویز می‌شوند، می‌توانند عوارض جانبی جدی داشته باشند و اثربخشی آن‌ها به طور گسترده‌ای متفاوت است. بنابراین، برای درمان افسردگی به درمان‌های مکمل ساده و مؤثر نیاز است. پژوهش‌ها برای شناخت بهتر افسردگی و عوامل مؤثر در ایجاد یا تشدید آن در حال انجام است تا تصویری جامع‌تر از این وضعیت به دست آید. آنچه مشخص است افسردگی در هر فرد می‌تواند به شکل‌های مختلفی ظاهر شود. از همین رو، داشتن طیف وسیع‌تری از درمان‌های ممکن می‌تواند مفیدتر باشد، زیرا ممکن است درمانی که برای یک فرد مؤثر است، برای فرد دیگری کارساز نباشد. پژوهشگرانی که در این تحقیق مشارکت داشتند بر این نظرند که پژوهش‌های آینده باید به بررسی اثرات مصرف سرکه در افرادی که به افسردگی بالینی مبتلا هستند یا در معرض خطر افسردگی قرار دارند، و همچنین در افرادی که دارو‌های ضدافسردگی مصرف می‌کنند، بپردازند.

آبله مرغان یک بیماری ناشی از ویروس واریسلا زوستر است. اغلب علائم آبله مرغان شامل علائم بالینی خفیف تا متوسط بدون عوارض جدی حاد در کودکان بوده است. بثورات خارش‌دار همراه با تاول‌های کوچک پر از مایع ایجاد می‌کند. آبله مرغان به راحتی به افرادی سرایت می‌کند که به این بیماری مبتلا نشده اند یا واکسن آبله مرغان را دریافت نکرده اند. آبله مرغان در گذشته یک مشکل گسترده بود، اما امروزه این واکسن از کودکان در برابر آن محافظت می‌کند. علائم آبله مرغان بثورات ناشی از آبله مرغان ۱۰ تا ۲۱ روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس واریسلا زوستر ظاهر می‌شود. بثورات اغلب حدود ۵ تا ۱۰ روز طول می‌کشد. علائم دیگری که ممکن است ۱ تا ۲ روز قبل از جوش ظاهر شوند. عبارتند از: تب از دست دادن اشتها سردرد خستگی و احساس ناخوشی عمومی هنگامی که راش آبله مرغان ظاهر می‌شود، سه مرحله را طی می‌کند: برآمدگی‌هایی به نام پاپول ایجاد می‌شود که در طی چند روز ایجاد می‌شوند. تاول‌های کوچک پر از مایع به نام وزیکول که در حدود یک روز تشکیل می‌شوند و سپس می‌شکنند و نشت می‌کنند. پوسته‌ها و دلمه‌ها که تاول‌های شکسته را می‌پوشانند و چند روز دیگر بهبود می‌یابند. برجستگی‌های جدید برای چندین روز همچنان ظاهر می‌شوند. بنابراین، ممکن است همزمان برآمدگی، تاول و دلمه داشته باشید. تا ۴۸ ساعت قبل از ظاهر شدن بثورات، می‌توانید ویروس را به افراد دیگر منتقل کنید. ویروس تا زمانی که تمام تاول‌های شکسته پوسته نشوند، مسری باقی می‌ماند. این بیماری به طور کلی در کودکان سالم خفیف است. اما گاهی اوقات، بثورات می‌تواند تمام بدن را بپوشاند. ممکن است تاول در گلو و چشم ایجاد شود. آن‌ها همچنین ممکن است در بافتی تشکیل شوند که داخل مجرای ادرار، مقعد و واژن را می‌پوشاند. علل ایجاد بیماری ویروسی به نام واریسلا زوستر باعث آبله مرغان می‌شود. می‌تواند از طریق تماس مستقیم با بثورات گسترش یابد. همچنین زمانی که فرد مبتلا به آبله مرغان سرفه یا عطسه می‌کند و شما قطرات هوا را تنفس می‌کنید، می‌تواند گسترش یابد. عوامل خطر اگر قبلاً آبله مرغان نگرفته اید یا واکسن آبله مرغان را تزریق نکرده اید، خطر ابتلا به ویروسی که باعث آبله مرغان می‌شود بیشتر است. برای افرادی که در مراکز مراقبت از کودک یا مدرسه کار می‌کنند، بسیار مهم است که واکسینه شوند. اکثر افرادی که مبتلا به آبله مرغان شده اند یا واکسن را دریافت کرده اند در برابر آبله مرغان مصون هستند. اگر واکسن زده اید، باید بدانید که هنوز به آبله مرغان مبتلا می‌شوید اما علائم اغلب خفیف‌تر هستند. ممکن است تاول‌های کمتری داشته باشید و تب خفیف یا بدون تب داشته باشید. چند نفر ممکن است بیش از یک بار به آبله مرغان مبتلا شوند، اما این اتفاق نادر است. چه عوارضی با آبله مرغان ممکن است؟ عوارض آبله مرغان بعید است اما ممکن است. آن‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشند: عفونت‌های باکتریایی پوست، خون و بافت‌های نرم شما آنسفالیت یا سندرم ری ذات الریه کم آبی بدن مشکلات مربوط به نحوه لخته شدن خون شما مشکلات کبدی حتی زمانی که آبله مرغان شایع بود، کودکان سالم به طور کلی موارد خفیف آبله مرغان را داشتند. اما آبله مرغان می‌تواند علائم جدی‌تری در بزرگسالان بالای ۱۸ سال ایجاد کند. عوارض معمولا افراد زیر را تحت تأثیر قرار می‌دهند. نوزادان افراد مسن افرادی که سیستم ایمنی بدنشان ضعیف است. زنان باردار برای پیشگیری چه باید کرد؟ بهترین راه پیشگیری از بیماری، واکسن می‌باشد. متخصصان مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها تخمین می‌زنند که تزریق واکسن در ۹۰-۸۰ درصد افراد از بروز بیماری جلوگیری می‌نماید. هنگام ابتلا به آبله مرغان چگونه از بیمار باید مراقبت کرد؟ اجتناب از خارش: خارش ضایعات باعث کندی روند بهبود و افزایش خطر عوارض و عفونی شدن زخم‌ها می‌شود. اگر کودک شما ضایعات را می‌خاراند به خصوص در شب‌ها به وی دستکش بپوشانید و ناخن کودک مبتلا به بیماری را کوتاه نمائید. در صورت شدید بودن خارش ضایعات، پزشک جهت بهبود بیمار آنتی هیستامین تجویز می‌نماید. حمام کردن: حمام کردن با آب سرد باعث بهبود خارش ضایعات می‌گردد. استراحت و رژیم غذایی مطلوب: استراحت منجر به بهبود اکثر بیماری‌های عفونی می‌شود. در صورت زخم شدن دهان، غذاهای نرم، کمک کننده هستند. غذاهای اسیدی و خشک منجر به تحریک زخم‌های درون دهانی می‌شوند. چگونگی درمان در اکثر موارد نیاز به درمان ضد ویروسی نیست و فقط درمان حمایتی انجام می‌شود که شامل تجویز داروهایی برای کاهش خارش یا تجویز دارو برای کاهش تب انجام می‌شود. درمانی خاصی برای آبله مرغان وجود ندارد، به جز استراحت و دادن داروها برای پایین آوردن تب و کاهش خارش. برای پایین آوردن تب می‌توان این کارها را انجام داد: آب و مایعات فراوان بنوشید. می‌توانید یخ نیز بمکید. با آب ولرم حمام کنید. لباس‌های نازک و نخی به تن کنید و از لباس‌های زبر و گرم دوری کنید. داروها را به موقع مصرف کنید. مطالعات جدید نشان می‌دهند که مصرف هر نوع دارو از خانواده‌ی دارو های ضد التهاب و سایر قرص‌های این خانواده در زمان ابتلا به بیماری آبله‌مرغان بدون مشورت با پزشک می‌تواند منجر به عفونت ثانویه یا آسیب به بافت شود. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

برونشیت، التهاب پوشش لوله‌های برونش است که هوا را به ریه‌ها می‌برد و از آن خارج می‌شود. افرادی که برونشیت دارند معمولاً مخاط غلیظی را سرفه می‌کنند که می‌تواند تغییر رنگ دهد. برونشیت ممکن است حاد یا مزمن باشد. برونشیت حاد که اغلب از سرماخوردگی یا سایر عفونت‌های تنفسی ایجاد می‌شود، بسیار شایع است. برونشیت مزمن، یک بیماری جدی‌تر، تحریک یا التهاب مداوم پوشش لوله‌های برونش است که اغلب به دلیل سیگار کشیدن است. برونشیت حاد که سرماخوردگی قفسه سینه نیز نامیده می‌شود، معمولاً طی یک هفته تا ۱۰ روز بدون تأثیرات پایدار بهبود می‌یابد، اگرچه سرفه ممکن است برای هفته‌ها ادامه داشته باشد. با این حال، اگر دوره‌های مکرر برونشیت دارید، ممکن است برونشیت مزمن داشته باشید که نیاز به مراقبت پزشکی دارد. برونشیت مزمن یکی از شرایطی است که در بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) وجود دارد. علائم برونشیت برای برونشیت حاد یا برونشیت مزمن، علائم و نشانه‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: سرفه تولید مخاط (خلط) که می‌تواند به رنگ شفاف، سفید، خاکستری متمایل به زرد یا سبز باشد - به ندرت ممکن است با رگه‌های خون همراه باشد. خستگی تنگی نفس تب و لرز خفیف ناراحتی قفسه سینه اگر برونشیت حاد دارید، ممکن است علائم سرماخوردگی مانند سردرد خفیف یا بدن درد داشته باشید. در حالی که این علائم معمولاً در حدود یک هفته بهبود می‌یابند، ممکن است سرفه‌های آزاردهنده‌ای داشته باشید که چند هفته طول می‌کشد. برونشیت مزمن به عنوان سرفه‌ای مولد تعریف می‌شود که حداقل ممکن سه ماه طول بکشد و حملات مکرر حداقل برای دو سال متوالی رخ دهد. اگر برونشیت مزمن دارید، احتمالاً دوره‌هایی دارید که سرفه یا سایر علائم شما بدتر می‌شود. در آن مواقع، ممکن است یک عفونت حاد در بالای برونشیت مزمن داشته باشید. علل ایجاد بیماری برونشیت برونشیت حاد معمولاً توسط ویروس‌ها ایجاد می‌شود، معمولاً همان ویروس‌هایی که باعث سرماخوردگی و آنفولانزا می‌شوند. آنتی بیوتیک‌ها ویروس‌ها را از بین نمی‌برند، بنابراین، این نوع دارو در اکثر موارد برونشیت مفید نیست. شایع‌ترین علت برونشیت مزمن، کشیدن سیگار است. آلودگی هوا و گرد و غبار یا گازهای سمی موجود در محیط یا محل کار نیز می‌تواند به این وضعیت کمک کند. عوامل خطر عواملی که خطر ابتلا به برونشیت را افزایش می‌دهند عبارتند از: دود سیگار: افرادی که سیگار می‌کشند یا با یک فرد سیگاری زندگی می‌کنند در معرض خطر ابتلا به برونشیت حاد و برونشیت مزمن هستند. مقاومت کم: این ممکن است ناشی از یک بیماری حاد دیگر، مانند سرماخوردگی، یا یک بیماری مزمن باشد که سیستم ایمنی شما را به خطر می‌اندازد. بزرگسالان مسن، نوزادان و کودکان خردسال آسیب پذیری بیشتری نسبت به عفونت دارند. قرار گرفتن در معرض عوامل تحریک کننده در محل کار: خطر ابتلا به برونشیت در شما بیشتر است اگر در اطراف برخی از محرک‌های ریه مانند غلات یا منسوجات کار کنید یا در معرض بخارات شیمیایی قرار بگیرید. رفلاکس معده: حملات مکرر سوزش سر دل شدید می‌تواند گلو شما را تحریک کند و شما را مستعد ابتلا به برونشیت کند. عوارض بیماری برونشیت چیست؟ اگرچه یک دوره برونشیت معمولاً جای نگرانی ندارد، اما در برخی افراد می‌تواند منجر به ذات الریه شود. با این حال، حملات مکرر برونشیت ممکن است به این معنی باشد که شما به بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) مبتلا هستید. برای جلوگیری چه باید کرد؟ برای کاهش خطر ابتلا به برونشیت، نکات زیر را دنبال کنید: از دود سیگار اجتناب کنید. دود سیگار خطر ابتلا به برونشیت مزمن را افزایش می‌دهد. واکسن بزنید. بسیاری از موارد برونشیت حاد ناشی از آنفولانزا، یک ویروس است. دریافت واکسن آنفولانزای سالانه می‌تواند از شما در برابر ابتلا به آنفولانزا محافظت کند. همچنین ممکن است بخواهید واکسیناسیونی را در نظر بگیرید که از برخی از انواع ذات الریه محافظت می‌کند. دست های‌تان را بشویید. برای کاهش خطر ابتلا به عفونت‌های ویروسی، دست‌های خود را به طور مکرر بشویید و عادت به استفاده از ضدعفونی کننده‌های الکلی دست داشته باشید. از ماسک استفاده کنید. اگر مبتلا به (COPD) هستید، در صورت قرار گرفتن در معرض گرد و غبار یا بخار، و زمانی که می‌خواهید در میان جمعیت باشید، مانند هنگام مسافرت، ممکن است در محل کار از ماسک استفاده کنید. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ در صورت سرفه به پزشک مراجعه کنید. اگر بیماری شما بیش از سه هفته طول کشید. اگر مانع خوابیدن شما می‌شود. همراه با تب بالاتر ۳۸ درجه سانتیگراد مخاط بد رنگ تولید می‌کند. سرفه‌های خونی با خس خس سینه یا تنگی نفس همراه است. برونشیت چگونه تشخیص داده می‌شود؟ پزشک شما می‌تواند بر اساس سابقه سلامتی و علائم (تشخیص بالینی) تشخیص دهد که آیا برونشیت دارید یا خیر. آن‌ها به ریه‌های شما برای علائم احتقان گوش می‌دهند و مطمئن می‌شوند که خوب نفس می‌کشید. آن‌ها ممکن است شما را برای عفونت‌های ویروسی، مانند آنفولانزا یا (COVID-19) آزمایش کنند. در چند روز اول بیماری، علائم برونشیت مشابه علائم سرماخوردگی است. پزشک شما برونشیت را با پرسیدن سوالاتی از بیماران در مورد علائم و انجام معاینه فیزیکی تشخیص می‌دهند. اگرچه آن‌ها به ندرت آزمایش‌های اضافی را تجویز می‌کنند، اما اگر تب داشته باشید، پزشک ممکن است برای رد کردن ذات الریه، عکس برداری از قفسه سینه را تجویز کند. چگونگی درمان برونشیت؟ برای درمان برونشیت حاد و مزمن داروهای متنوعی تجویز می‌شود. برای تسکین درد و تب از داروهای ضد التهاب استفاده می‌شود. اما در صورت بروز علائمی مانند خس‌خس سینه، از داروهای گشادکننده برونش استفاده می‌شود. همچنین ممکن است از داروهای سرکوب کننده سرفه و یا مسکن استفاده شود. استراحت و دریافت مایعات فراوان نوشیدن مقدار زیادی آب که به شل شدن احتقان سینه کمک می‌کند. آنتی بیوتیک‌ها برای درمان عفونت‌های ویروسی موثر نیستند، اما اگر پزشک مشکوک به عفونت باکتریایی باشد، ممکن است یکی را تجویز کند. نویسنده: داکتر معصومه پارسا