اسمریتی سینگ، مدیر منطقهای عفو بینالملل در جنوب آسیا به مناسبت هشت مارچ، روز جهانی زن میگوید که حکومت سرپرست طی بیش از دو سال گذشته حقوق زنان و دختران افغانستان را به طور فزایندهای نقض کرده است. اسمریتی سینگ در مطلبی که از سوی نشریه دیپلمات نشر شده گفته است که زنان مدافع حقوق بشر، فعالان و معترضان در سراسر افغانستان بهطور معمول مورد آزار و اذیت، بازداشت خودسرانه و شکنجه قرار گرفتهاند. وی تاکید کرد: «افغانستان در خطر تبدیل شدن به یک بحران فراموش شده است.» او افزود که مصونیت از مجازات در زمینه نقض حقوق زنان از بین برود و جامعهی بینالمللی حکومت فعلی را در قبال جنایات و نقض حقوق بشر پاسخگو بسازند. این مقام عفو بینالملل علاوه کرد: «جامعهی جهانی باید روشن کند که هرگونه مذاکره یا گفتگو با حکومت فعلی نباید با مشروعیت بخشیدن به نقض سیستماتیک حقوق زنان و دختران اشتباه گرفته شود.» در حالی اسمریتی سینگ از حقوق زنان و دختران افغانستان دفاع میکند که زنان و دختران کشور از دوونیم سال گذشته به اینسو از حقوق اساسیشان محروم هستند. بیش از دو سال میشود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند. علیرغم واکنشها و محکومیتهای جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیمشان دربارهی آموزش زنان و دختران عقبنشینی نکردهاند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.
برچسب: آموزش
باوجود سرکوب و وضع محدودیت علیه زنان و دختران در افغانستان، ریچارد بنت، گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد برای افغانستان به مناسبت هشت مارچ، روز جهانی زن گفت که به شجاعت، خلاقیت و رهبری زنان که حقوق خودشان مطالبه میکنند، درود میفرستم. آقای بنت با نشر اعلامیهای بار دیگر خواستار آزادی زنان و دختران زندانی از بند حکومت فعلی شد. او تاکید کرد که در کنار زنان و دختران افغان ایستاده است. وی افزود: «در روز جهانی زن، من در کنار زنان و دختران افغانستان هستم که با سطح بینظیری از تبعیض سازمانی و سیستماتیک روبرو هستند. من به شجاعت، خلاقیت و رهبری آنها که حقوق خود را مطالبه میکنند، درود میفرستم.» گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد برای افغانستان از حکومت سرپرست خواسته است که زنان مدافع حقوق بشر زندانی را آزاد کنند. آقای بنت گفت که حکومت فعلی باید به حقوق زنان از جمله آموزش، تحصیل، کار، آزادی حرکت و بیان آنان احترام بگذارد. وی تصریح کرد: «من از حکومت فعلی میخواهم که فوراً و بدون قیدوشرط تمام کسانی را که به دلیل دفاع از حقوق بشر بهویژه حقوق زنان و دختران بهطور خودسرانه بازداشت شدهاند، آزاد کنند.» ریچارد بنت در حالی از حقوق زنان و دختران افغانستان دفاع میکنند که بیش از دو سال میشود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند. علیرغم واکنشها و محکومیتهای جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیمشان دربارهی آموزش زنان و دختران عقبنشینی نکردهاند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.
هوا نسبتا خشک بود، گرد و غباری که با پاهای ساره بلند شده بود، در هوا میچرخید. برخلاف چرخشهای بازیگوش غبار در فصل بادبادکبازی، آسمان ابری آن روز، هوای سنگین و ظالمانهای را در خود نگه داشته بود. ساره ۱۴ ساله که حالا باید مشغول کتابهای درسیاش میبود و معادلات ریاضی، فیزیک شاید هم آزمایشهای مضمون کیمیا را حل میکرد، اما سبدی سنگینی از لباسهای شسته شده را به سمت بازار شلوغ حمل میکرد، وزن رویاهای ازدست رفتهاش از لباسهای نمدار داخل سبد، سنگینتر بود. بازگشت حکومت فعلی، قالیچه را از زیر پای دنیای ساره ربوده بود. مکتب از جنب و جوش دانشآموزان، پچ پچ دختران، هیاهوی رقابتهای درسی ساکت شده بود و دیگر از کتابهای درسی که زمانی همراهان او در سفرهای اکتشافی بودند، خبری نبود. دلش برای آن زمزمههای درون صنفی با همصنفیهایش تنگ شده بود، رویاهای مشترک پزشک، معلم و نویسنده شدن. دیگر از آن رویا و آرزوها خبری نبود، گویا کسی تمام آنها را از روزگار ساره دزدیده بود. مثل هوای سنگین آن روز، پر از بغض بود. در بازار، او به طرز ماهرانهای در میان انبوه مردم حرکت میکرد و چشمانش روی چهرههای آشنا میچرخید. ننه عایشه، چراغ مهربانی در منظرهای خشن، در گوشه همیشگی خود نشسته و سخت مشغول ترمیم لباسها بود. ساره زیر لب سلامی گفت، نگاه هر دو درد را فریاد میزد. ساره در دستان چروکیده ننه عایشه، انعکاسی از آرزوهای ازدست رفتهاش را دید. روزها به هفتهها تبدیل شدند، هر کدام یک چرخه یکنواخت از کارها و یک خلاء خراشنده. ساره با داستانهایی که ننه عایشه در زیر ردای شبهای پر ستاره به اشتراک میگذاشت، آرامش پیدا میکرد. قصههای مکاتب پنهان، زنان شجاعی که از محدودیتها برای یادگیری سرپیچی میکردند، مانند شعلههای کوچک در قلب ساره سوسو میزد و از خاموش شدن خودداری میکرد. یک شب، ننه عایشه، زیر درخشش ملایم نور شمع، پرده از رازی برداشت. او از یک کلاس درس مخفی که به شکل یک کارگاه کوچک گلدوزی مبدل شده بود، صحبت کرد. هرچه بود، قلب ساره را به جست و خیز وادار کرد، بذر کوچک امیدی در میان غبار شکوفا شد. روز بعد، ساره، در حالی که خود را با شال سنگینی پوشانده بود، وارد کلاس موقت شد. چشمان او با دهها جفت چشم درخشان روبرو شد که هر کدام، همان آتش سرکشی را در خود داشتند. زن جوانی که زمانی دانشجوی دانشگاه بود و اکنون معلمی مخفیانه، آنها را به سفری در دانش هدایت کرد و داستانهای تاریخ، علم و ادبیات را زمزمه کرد. در آن فضای کوچک و پنهان، ساره دختری را که همیشه در اعماق وجودش نفس میکشید، دوباره کشف کرد. گرد و غبار بیرون، نتوانست نور درون او را کم کند. درخشش آرام صفحات کتاب و زمزمههای خاموش دانش، همه برایش فوقالعاده بود، ساره میدانست که حاکمان فعلی ممکن است جهان بیرون را کنترل کنند، اما آنها هرگز نمیتوانند ذهن، روح و رویاهای او را بدزدند. آنها نتوانستند شعله ی یادگیری را که به خوبی در درونش سوسو می زد، خاموش کنند، شعلهای که روزی مسیر را برای او و افراد بیشماری روشن خواهد کرد. درسها لحظات کوتاه و دزدیده شده در زندگی دیکته شده توسط واقعیتهای خشن بود. با این حال، آنها یک راه نجات بودند، گواهی بر روح پایدار انسانی. ساره تک تک تکههای دانش ربوده شده را مانند گوهری گرانها گرامی میداشت، یادداشتهایش را در میان چینهای شالش پنهان میکرد، قلبش با زبانی مخفی که فقط او و دختران دیگر میفهمیدند، با آرامش میتپید. او اکنون خوشحال بود. سفر، مملو از خطر بود. ترس همیشگی از کشف، سنگین بود، اما دختران استقامت کردند و تشنگی آنها برای دانش، سپری در برابر تاریکی خفه کننده بود. آنها نه تنها از معلم موقت خود، بلکه از یکدیگر یاد گرفتند، روح جمعی خود را نیرویی به قدرتمندی هر سلاح دیگری کردند. زیرا در سرپیچی آرام از یادگیری، ساره قدرتی را کشف کرد که هرگز نمیدانست از آن برخوردار است، قدرتی که او را بسیار فراتر از محدودیتهای دنیایش میبرد. نویسنده: معصومه پارسا
روچیرا کامبوج، نماینده دایم هند در سازمان ملل متحد در نشست شورای امنیت این سازمان از حکومت فعلی در افغانستان خواست تا مبارزه با گروههای تروریستی، تشکیل حکومت فراگیر و رعایت حقوق زنان و دختران افغانستان را جدی بگیرد. خانم کامبوج این اظهارات را در نشست شورای امنیت سازمان ملل مطرح کرده و گفت که مبارزه با تروریسم، تشکیل حکومت فراگیر، رعایت حقوق زنان و دختران، اقلیتها قومی، کودکان مبارزه با مواد مخدر و ارائه کمکهای بشری بهمنظور بهبود وضعیت مردم در افغانستان از اولویتهای هند میباشد. نماینده دایم هند در سازمان ملل متحد گفت که کشورش پس از تسلط حکومت فعلی بر افغانستان، روی امنیت غذایی، فراهمسازی زمینه آموزش و ارسال دوا به آن کشور تمرکز کرده است. او تاکید کرد که هند در حال حاضر به یک هزار دانشجوی اهل افغانستان بهشمول ۳۰۰ زن، زمینه آموزش آنلاین را فراهم کرده است. وی نشست نمایندگان ویژه کشورها برای افغانستان در دوحه را مهم خواند. در حالی خانم کامبوج بر رعایت حقوق زنان و تشکیل حکومت فراگیر تاکید میکند که بیشتر از دو سال میشود که زنان و دختران افغانستان از حقوق اولیهی شان، از جمله کار و آموزش محروم هستند. در این مدت، علیرغم تاکید جهانی بر احترام به حقوق بشر و حقوق زنان، حکومت فعلی از محدودیتها و تصمیماتشان عقبنشینی نکردهاند. حکومت سرپرست مدعی است که در چارچوب شریعت اسلامی، حقوق زنان و دختران افغانستان تأمین است.
همزمان با نزدیک شدن به آغاز سال تعلیمی و تحصیلی جدید در افغانستان، متیو میلر، سخنگوی وزارت امور خارجه ایالات متحدهی آمریکا میگوید که «سالگرد غمانگیزی» در انتظار دختران و زنان افغانستان است. آقای میلر این اظهارات را روز (چهارشنبه، ۱۶ حوت) در یک نشست خبری مطرح کرده و در ضمن گفت که آمریکا از هر فرصتی برای اعمال فشار بر حکومت فعلی برای بازگشت دختران به مکاتب استفاده خواهد کرد. وی تاکید کرد: «ما روشن کردهایم که حکومت فعلی هرگز نباید از مکتب رفتن دختران جلوگیری میکردند. پیشبرد احترام به حقوق زنان و دختران افغان برای تلاشهای ما در افغانستان حیاتی است.» او از حکومت سرپرست خواست تا «احکام تبعیضآمیز» خود علیه زنان و دختران افغانستان را لغو کند. در حالی سخنگوی وزارت امور خارجهی آمریکا بر بازگشایی مکاتب تایید دارد که بیش از دو سال میشود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند. علیرغم واکنشها و محکومیتهای جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیمشان دربارهی آموزش زنان و دختران عقبنشینی نکردهاند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.
نویسنده: مهدی مظفری سالهاست که از هشتم مارچ به عنوان روز جهانی زن، در سراسر دنیا تجلیل میشود. در افغانستان نیز در این روز، از زنان تجلیل میکنند، اما تفاوت اصلی تجلیل روز زن در جهان و افغانستان، مناسبت تاریخی آن نیست؛ تفاوت اصلی در نوع تجلیل و گرامیداشت آن است. روز زن در جهان، فرصتی است برای بازنگری وضعیت زنان در حوزههای حقوق و توسعه (بهداشت زنان، اشتغال زنان، قوانین مدنی مربوط به زنان و...) و آمارهای جهانی دربارهی زنان کارگر، بیسرپرست، خیابانی و خشونتدیده و هر مسئلهاي كه به جنسیت ربط دارد. در اکثر کشورهای جهان، در روز هشتم مارچ، کارشناسان مینشینند و دربارهی اين مسائل گفتوگو میکنند، هشدار میدهند و از راهحلها صحبت میکنند. در افغانستان، اما از این روز نه تنها آنطوری که بایسته و شایسته است، تجلیل نمیشود، بلکه زنان افغان بطور شایسته مورد تقدیر و تکریم نیز قرار نمیگیرند. حقیقت این است که از مردان سیاستگذار تا فرهنگیان، روشنفکران و مردان عادی جامعه افغانستان، گرامیداشت از روز هشتم مارچ را به خرید گل و تبلیغات فضای مجازی خلاصه کرده اند. به این معنی که آنها در ۳۶۴ روز سال هرنوع رفتار؛ محترمانه یا عاری از احترام، خشونت یا حتی لت و کوب را لایق زن میدانند، در حالی که در هشتم مارچ با خرید تنقلات، شیرینی، گل، کادوهای رنگارنگ و تبریکات بلند و بالا و مهمتر نشر آن در فضای مجازی، چشم ملت را کور کرده تا ثابت کنند اگر مردی در دنیا وجود داشته باشد که حقوق زنان را تمام و کمال رعایت میکند، قطعا او همان مرد خواهد بود. چه در حکومت قبلی و یا اکنون که زنان در تاریکترین روزهای ممکن، آن هم به شکل اسیر زندگی میکنند، دیده نشده است که مردان افغان به ویژه سیاستگذاران و فرهنگیان، در عوض انجام چنین کارهای تصنعی، در تسهیل امور زنان بکوشند و تابوی حضور زنان را در میدان «فرهنگ» و «اجتماع» افغانستان ازبین ببرند. تبریک همراه با گل و شیرینی از زنان خوب است، شاید حرارتی هرچند اندک به دل و جان زنان مظلوم افغان ایجاد کند؛ اما هیچ دردی از هزاران درد زنان افغان نمیکاهد، «تبعیض جنسیتی» را از بین نمیبرد، مشکلات «اشتغال»، «فعالیتهای اجتماعی» و «بهداشتی» زنان را حل نمیسازد، نه حداقل در زمانی که زنان افغان بیش از هر کادو و گل، به بهرمندی دوبارهی حقوقشان نیازمند هستند. «ایامالنساء» در افغانستان زمانی بزرگداشت خواهد شد که حقوق آنان در فرهنگ و اجتماع این کشور به اندازه مردان پاس داشته شود. «اسلام» در برنامههای انقلابی-فرهنگی خود همیشه بهبود وضع بد زنان (کلا جنس مؤنث) را در نظر داشته است. از همان روزی که ظهور کرد از «ریحانهگی» و «بیمانندی» دختران گفت تا خانواده و اجتماع حقیر آن زمان، فرزند دختر را همانند فرزند پسر بپذیرد؛ مردان را به مهرورزی و محبت نسبت به همسر یا همسرانشان توصیه کرد تا «خشونت علیه زنان» از خانه و جامعه رخت بربندد؛ و از مقام شامخ «مادر» گفت، به حدّی که «حقوق مادران» را بر گردن فرزندان بیشتر از حقوق پدران خاطر نشان کرد. اسلام، این همه تأکیدات و سفارشات را به مردان کرد و پیامبر عزیز نیز در زندگی خانوادگی و اجتماعی خود نشان داد که «کرامت» و «حقوق زنان» باید در همه حال و همه وقت محفوظ باشد و نباید فرد و افرادی، مردان را «بالذات» برتر از زنان بپندارند و بین این دو جنس بشری در «پندار» و «گفتار» و «کردار» فرق بگذارند. با این حال، بسیاری از مردان و حتی خود زنان افغانستان، جنس زن را نازلتر از جنس مرد میدانند و ایبسا که «ذهنیت»شان از «زن» و «زنانگی» شبیه به ذهنیت «مردمان جاهل» عصر جاهلیت است. این وضع به قدری شور است که مردان «قادر» یعنی مدیران و به اصطلاح فرهنگیان(آمران به معروف و ناهیان از منکر) با گفتار و کردار خود به پندارشان جامۀ عمل میپوشانند و هر روز و هر لحظه میدان را بر زنان و دختران افغان تنگ و تنگتر میسازند. آنها همه مخالف آن خطمشی اند که دین ایشان (اسلام) در نهضت و انقلاب فرهنگی خود در حوزه زنان و دختران پیش گرفته بود. باید خاطرنشان کرد که تجلیل «روز زن» و گرامیداشتن «زنان» به این نیست که به آنها صرف تبریک گفته شود و گل و شیرینی تقدیم آنان گردد، بلکه زنان افغان، زمانی مورد تکریم و تقدیر حقیقی قرار خواهند گرفت که مشکلات عدیدهی آنان رفع گردد و حیثیت، منش و حقوق انسانیشان در دو حوزه؛ خانواده و اجتماع در کشور بدست آید. بهترین هدیه برای زنان در جامعه امروزی افغانستان بازپس دادن حقوق مدنی یعنی حق مسلّم ایشان است.
رابرت وود، معاون نمایندهی ایالات متحده آمریکا در سازمان ملل گفت که واشنگتن با زنان و دختران افغانستان کار میکند تا روزی بتوانند کاملاً در جامعه حضور یابند. آقای وود این اظهارات را در نشست شورای امنیت سازمان ملل که در مورد افغانستان برگزار شده بود، مطرح کرده و گفت مشارکت زنان میتواند میلیونها دالر به اقتصاد افغانستان سود برساند. او تاکید کرد که حکومت سرپرست همچنان حقوق زنان و دختران را نادیده میگیرد و دسترسی دختران را به آموزش محدود میکند. وی از محدودیتهای وضع شده بر کار زنان و تحمیل حجاب مورد نظر این حکومت فعلی به عنوان ابزاری برای حذف زنان از عرصه اجتماعی نیز یاد کرد. رابرت وود در این نشست گفت که بر بنیاد بررسیها، ۸۵ درصد مردم افغانستان معتقدند که باید زنان دسترسی یکسان به تحصیل داشته باشند. معاون نمایندهی ایالات متحده آمریکا در سازمان ملل افزود که حضور زنان کمک میکند تا جامعهی افغانستان توان بیشتری پیدا کند و اشتغال زنان برای اقتصاد افغانستان بیش از یک میلیارد دالر نفع میرساند. او ضمن حمایت از فعالیت یوناما در افغانستان گفت که از تعیین فرستاده ویژه سازمان ملل برای افغانستان پشتیبانی میکنند. وی بر تهیه یک نقشهراه برای ملزم کردن حکومت فعلی به پیروی از تعهدات بینالمللی افغانستان و همچنین رعایت شرایط عادیسازی روابط جهان با این گروه تاکید کرد. در حالی رابرت وود بر حمایت از حقوق زنان و دختران افغانستان تاکید میکند که بیشتر از دو سال میشود که زنان و دختران افغانستان از حقوق اولیهی شان، از جمله کار و آموزش محروم هستند. در این مدت، علیرغم تاکید جهانی بر احترام به حقوق بشر و حقوق زنان، حکومت فعلی از محدودیتها و تصمیماتشان عقبنشینی نکردهاند. حکومت سرپرست مدعی است که در چارچوب شریعت اسلامی، حقوق زنان و دختران افغانستان تأمین است.
آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد در تازهترین گزارش این سازمان گفته است که محدودیتها علیه زنان و دختران افغانستان همچنان پابرجا است و در برخی زمینهها، محدودیتها علیه زنان و دختران شدیدتر شده است. سازمان ملل متحد امروز (چهارشنبه، ۱۶ حوت) گزارش چهارماههاش درباره وضعیت افغانستان را منتشر کرده است. در این گزارش در کنار بخشهای اقتصادی، امنیتی و مبارزه با مواد مخدر به وضعیت حقوق بشری، بهویژه حقوق زنان و دختران نیز پرداخته شده است. سازمان ملل در این گزارش در مورد بازداشتهای اخیر زنان و دختران جوان بهبهانهی «بدحجابی» از سوی نیروهای حکومت سرپرست نیز اشاره کرده است. در گزارش آمده است که از اواخر سال ۲۰۲۳ میلادی، در مناطق معینی از کابل و ولایات بامیان، بغلان، بلخ، دایکندی، غزنی و سمنگان، وزارت امر به معروف و نهی از منکر حکومت سرپرست به زنان و دختران بهدلیل «حجاب اجباری» هشدار داده و یا برخی از آنان را بازداشت کردند. آنتونیو گوترش در این گزارش گفته است که نیروهای این اداره در شهر کابل تعداد زیادی از زنان و دختران را بازداشت و برای چند ساعت توقیف کردهاند. در گزارش آمده است که دفتر نمایندگی این سازمان، ادعاهای مبنی بر بدرفتاری، بازداشت بدون دلیل و اخاذی در بدل آزادی یکی از نزدیکان یک زن را مستند کرده است. بر اساس گزارش، یوناما با حکومت فعلی برای بحث در مورد این ادعاها و اقدامات گفتگو کرده است. دبیرکل سازمان ملل متحد هشدار داد که اجرای حجاب مورد نظر حکومت فعلی به طور قابل توجهی آزادی زنان و دختران را محدود کرده و باعث ایجاد محیطی مساعد برای آزار و اذیت زنان در ملاءعام شده است. همچنین در بخش از گزارش به حملات هدفمند بر هزارهها در غرب کابل پرداخته شده و در آن آمده است که از تاریخ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۳ میلادی تا ۴ فبروری ۲۰۲۴ میلادی، حملات با استفاده از «بمبهای دستساز» باعث کشته شدن دستکم ۸۴ غیر نظامی شده است. در گزارش آمده است که از ماه اکتوبر و دسامبر ۲۰۲۳، کشته و زخمی شدن ۶۷ نفر در اثر انفجار مهمات منفجر ناشده را ثبت کرده و بیشتر قربانیان و آسیبدیدگان این رویدادها کودکان بودهاند. سازمان ملل متحد میگوید که حکومت فعلی همواره بر تعهد اعلامشدهی خود مبنی بر فرمان عفو عمومی کارمندان ملکی و نظامی حکومت پیشین تاکید میکنند؛ اما یوناما حداقل پنج قتل فراقانونی و هفت بازداشت خودسرانهی کارمندان و اعضای نیروهای دفاعی و امنیتی حکومت پیشین کشور را مستند کرده است.
همزمان با نزدیک شدن به هشتم مارچ، روز جهانی زن، شماری از زنان معترض و اعضای شبکهی مشارکت سیاسی زنان افغانستان میگویند که زنان و دختران افغانستان هیچگاهی از مبارزات خود برای رسیدن به خواستههایشان دست نمیکشند. اعضای این شبکه در یک مکان سربسته در شهر کابل دست به اعتراض زده و گفتهاند زنان و دختران در افغانستان از اساسیترین حقوق خود محروم هستند. اعضای شبکهی مشارکت سیاسی زنان افغانستان با فرستادن نوارهای ویدیویی به رسانهها از «سکوت معنادار» جامعهی جهانی و نهادهای بینالمللی در برابر وضعیت زنان و دختران افغانستان ابراز نگرانی کردند. آنان تاکید کردند که هشتم مارچ، یادآور واقعهی تاریخی از مبارزات برحق زنان برای بهدست آوردن حقوق انسانیشان و رسیدن به عدالت اجتماعی میباشد. زنان معترض تصریح کردند، در حال حاضر که جهان با سرعت به سوی تکامل و ترقی در حرکت است، یک حکومت افراطی (حکومت فعلی افغانستان) آینده و سرنوشت مردم افغانستان و بهویژه زنان و دختران را به گروگان گرفتهاند تا به خواستهای نامشروع خود برسند. این شبکه هشدار میدهد که وضعیت کنونی افغانستان نه تنها برای مردم کشور، بلکه برای منطقه و جهان عواقب خطرناکی در پی خواهد داشت. زنان معترض از جامعهی جهانی خواستند که سازمان ملل و نهادهای بینالمللی ذیدخل در افغانستان باید با اعمال فشارهای سیاسی، تحریم کامل و قطع هرگونه تعاملات و معاملات با حکومت فعلی به وضعیت موجود در افغانستان نقطهی پایان بگذارند. آنان تاکید کردند: «همه با هم و با همبستگی و اتحاد میتوانیم به حقوق اساسی و انسانی خود دست پیدا کنیم.» در حالی زنان معترض بر رعایت حقوق بشر و حقوق زنان و دختران تاکید دارند که بیشتر از دو سال میشود که زنان و دختران افغانستان از حقوق اولیهی شان، از جمله کار و آموزش محروم هستند. در این مدت، علیرغم تاکید جهانی بر احترام به حقوق بشر و حقوق زنان، حکومت فعلی از محدودیتها و تصمیماتشان عقبنشینی نکردهاند. حکومت سرپرست مدعی است که در چارچوب شریعت اسلامی، حقوق زنان و دختران افغانستان تأمین است.
همزمان با نزدیک شدن به هشت مارچ، روز جهانی زن، رینا امیری، نمایندهی ویژه آمریکا در امور زنان و حقوق بشر در افغانستان میگوید که برای جلوگیری از بیثباتی بیشتر اقتصادی، رادیکالشدن و ادامهی جنگ در افغانستان، حقوق بشر و مشارکت کامل زنان در جامعه ضروری است. خانم امیری با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که فراگیری، حقوق بشر و مشارکت کامل زنان در جامعه را نمیتوان نادیده گرفت یا از اولویت خارج کرد. در حالی خانم امیری بر رعایت حقوق بشر و حقوق زنان و دختران افغانستان تاکید میکند که بیش از دو سال میشود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاهها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیونها دانشآموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به باشگاههای ورزشی، رستورانتها، حمامهای عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بینالمللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شدهاند. علیرغم واکنشها و محکومیتهای جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیمشان دربارهی آموزش زنان و دختران عقبنشینی نکردهاند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.