برچسب: ورزشکاران

1 ماه قبل - 133 بازدید

جیانی اینفانتینو، رییس فیفا فدراسیون بین‌المللی فوتبال، بازگشت تیم ملی فوتبال زنان افغانستان پس از چهار سال محرومیت از رقابت‌های بین‌المللی را «داستان زیبا» خوانده است. وب‌سایت فیفا به نقل از آقای اینفانتینو نوشته است که وی پیش از دیدار تیم فوتبال زنان افغانستان در چارچوب رقابت‌های FIFA Unites: Women’s Series 2025 حضور آنان را الهام‌بخش توصیف کرده است. فیفا در ادامه تاکید کرده است: «نتیجه تصویب شورای فیفا در ماه می سال جاری برای تشکیل یک تیم به عنوان بخشی از استراتژی اقدام فیفا برای فوتبال زنان افغانستان، سبب شد تیم Afghan Women United که نام آن با مشورت فیفا توسط تیم انتخاب شد، برای اولین بار به رقابت بپردازد.» قابل ذکر است که تیم فوتبال زنان افغانستان در نخستین بازی خود مقابل چاد با نتیجه شش بر یک شکست خورد و در دومین دیدار برابر تونس، چهار بر صفر به نفع تونس به پایان رسید. رییس فدراسیون بین‌المللی فوتبال در ادامه افزوده است: «این آغاز یک داستان زیباست که شما برای خودتان، خانواده‌های‌تان و برای دختران و زنان زیادی در سراسر جهان می‌نویسید.» باید گفت که تیم فوتبال زنان افغانستان شامل ۱۴ بازیکن مقیم آسترالیا، پنج بازیکن مقیم بریتانیا، دو بازیکن از پرتگال و دو بازیکن از ایتالیا است. مربی این تیم، پلین هامیلی، بازیکن سابق تیم ملی اسکاتلند، پس از سه کمپ تمرینی تیم را انتخاب کرده است. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، تیم فوتبال زنان منحل و بازیکنان آن از کشور خارج شدند.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 161 بازدید

تیم فوتبال زنان متحد افغانستان (Afghan Women United) در دومین دیدار خود در تورنمنت بین‌المللی فیفا با نام FIFA Unites: Women’s Series 2025، با نتیجه ۰–۴ مقابل تیم زنان تونس شکست خورد. این دیدار شب گذشته (چهارشنبه، ۷ عقرب) با حضور جیانی اینفانتینو، رییس فدراسیون بین‌المللی فوتبال (فیفا در مراکش برگزار شده بود، تیم ملی فوتبال زنان افغانستان با نتیجه‌ی ۰-۴ مغلوب تیم ملی فوتبال زنان تونس شد. پیش از آغاز مسابقه، اینفانتینو با پوشیدن پیراهن سرخ تیم افغانستان وارد میدان شد و با بازیکنان هر دو تیم دست داد. تیم افغانستان در این بازی با ترکیب منتها مصلح، بهاره صمیمی، خرسند عزیزی، سوسن خجسته، فاطمه سادات، سونیا عظیمی، فاطمه حیدری، نیلاب محمدی و زینب مظفری به میدان رفت. نیمه نخست دیدار با برتری ۲–۰تونس پایان یافت و در نیمه دوم نیز تیم تونس دو گل دیگر به ثمر رساند تا در پایان با نتیجه ۴–۰پیروز میدان شود. تیم زنان افغانستان در دیدار نخست خود نیز با نتیجه ۱–۶در برابر تیم چاد تن به شکست داده بود. رقابت‌های این تورنمنت از ۲۶اکتوبر تا اول نوامبر ۲۰۲۵ برابر با ۴تا ۱۰ عقرب ۱۴۰۴برگزار می‌شود و چهار تیم افغانستان، چاد، لیبیا و تونس در آن حضور دارند. تیم تونس در آخرین لحظات جایگزین امارات متحده عربی شد. در ابتدا قرار بود این رقابت‌ها در شهر دوبی برگزار شود؛ اما به‌دلیل خودداری مقام‌های امارات از صدور ویزا برای بازیکنان افغان، مسابقات به کشور مراکش منتقل شد. این رویداد نخستین حضور رسمی زنان فوتبالیست افغان در یک رقابت بین‌المللی پس از حدود چهار سال دوری از میدان‌های جهانی است. بازیکنان این تیم از طریق سه کمپ استعدادیابی در آسترالیا و انگلستان و زیر نظر پالین هامیلی، ملی‌پوش پیشین اسکاتلند و سرمربی فعلی تیم، برگزیده شده‌اند. تیم زنان متحد افغان در آخرین دیدار خود در برابر تیم لیبیا به میدان خواهد رفت.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 117 بازدید

ذکیه خدادادی، قهرمان پاراتکواندو و نخستین مدال‌آور افغانستان در تاریخ رقابت‌های پارالمپیک، جایزه معتبر شورای اروپا (Council of Europe) را در مراسم رسمی در شهر لیسبون از رییس‌جمهور پرتگال در پارلمان این کشور دریافت کرد. ذکیه خدادادی با نشر پیامی در حساب کاربری اینستاگرام خود نوشته است که این جایزه که به نام «جایزه شمال–جنوب» (North-South Prize) یاد می‌شود، یکی از مهم‌ترین جوایز بین‌المللی در عرصه حقوق بشر و گفت‌وگوی فرهنگی میان ملت‌ها است. در ادامه آمده است که در این مراسم، مارسلو ربلو دی سوزا، رییس‌جمهور پرتگال، شخصاً این جایزه را به ذکیه خدادادی اهدا کرد. خانم خدادادی در مورد این جایزه گفته است: «این تقدیر برای من تنها یک جایزه نیست، بلکه نمادی است از امید، مقاومت و باور به رؤیاها برای تمام کسانی که در مسیر زندگی با موانع بزرگ روبه‌رو می‌شوند، اما باز هم تسلیم نمی‌شوند.» وی در ادامه تاکید کرده است: «به عنوان یک ورزشکار پارالمپیکی و پناهنده، همیشه باور داشته‌ام که ورزش تنها رقابت نیست، بلکه پلی است برای پیوند میان انسان‌ها و صلح. این جایزه را به تمام پناهندگان، زنان شجاع افغانستان و ورزشکارانی تقدیم می‌کنم که هر روز برای ساختن آینده‌ای بهتر تلاش می‌کنند.» ذکیه خدادادی در سال‌های اخیر در میدان‌های بزرگ پاراتکواندو درخشیده است. برجسته‌ترین دستاورد او، کسب مدال برنز از رقابت‌های پارالمپیک پاریس در سال ۲۰۲۴ میلادی بود که نام ورزشکاران افغانستان را در تاریخ پارالمپیک جاودانه ساخت. این در حالی است که خانم خدادادی ناوقت روز (پنج‌شنبه، ۵ سرطان) نیز تندیس موفقیت زنان را در مراسم دهمین دوره France Euro Méditerranée که در مجلس سنای فرانسه برگزار شده بود، دریافت کرده بود. او در هشتم جوزای سال روان خورشیدی اعلام کرد که برنده مدال برنز مسابقات آزاد پاراتکواندوی اوپن (Rio Open G2 2025) کشور برازیل شده است. خدادادی در اوایل سال جاری خورشیدی نیز به‌دلیل حمایت از حقوق زنان در افغانستان، به‌ویژه حق آموزش و ورزش دختران، برنده‌ی رده رهبری نوظهور جایزه‌ی روز جهانی زن ۲۰۲۵ کمیته بین‌المللی پارالمپیک شد.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 133 بازدید

رسانه‌های بین‌المللی گزارش داده‌اند که تیم ملی فوتبال زنان افغانستان در تبعید در اولین حضور خود در رقابت‌های بین‌المللی، در چارچوب رقابت‌‌های تورنمنت «فیفا زنان را متحد می‌سازد» مقابل تیم فوتبال زنان چاد قرار گرفت و مغلوب آن تیم شد. این دیدار که ساعت ۹:۳۰ دقیقه‌ی شب گذشته (یک‌شنبه، ۴ عقرب) به وقت کابل در مراکش برگزار شده بود، تیم ملی فوتبال زنان افغانستان با نتیجه‌ی ۱-۶ مغلوب تیم ملی فوتبال زنان چاد شد. منیژه نوری، تک گول افغانستان را در نیمه‌ی اول این دیدار از روی پنالتی وارد دروازه‌ی تیم ملی زنان چاد کرد. این دیدار در نیمه‌ی اول ۱ – ۱ مساوی بود، اما در نیمه‌ی دوم با نتیجه‌ی سنگین ۶ – ۱ به نفع چاد به پایان رسید. این نخستین حضور تیم ملی فوتبال زنان افغانستان در یک رقابت بین‌المللی پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر کشور است. تورنمنت «فیفا زنان را متحد می‌سازد» در ابتدا قرار بود در امارات متحده عربی برگزار شود، اما این کشور برای بازیکنان تیم ملی فوتبال زنان افغانستان ویزا صادر نکرد. این نخستین حضور این تیم در تبعید در یک رقابت بین‌المللی پس از تسلط دوباره‌ی حکومت فعلی بر کشور است. تیم فوتبال زنان افغانستان در تبعید در ادامه‌ی این رقابت‌ها در روزهای آینده به مصاف تیم‌های تونس و لیبیا نیز خواهد رفت. حکومت سرپرست پس از بازگشت دوباره به قدرت در آگوست ۲۰۲۱ میلادی، با وضع محدودیت‌های شدید، ورزش زنان را ممنوع اعلام کرده و هیچ کدام از تیم‌های ملی‌ ورزشی زنان کشور را به رسمیت نمی‌شناسد. اعضای این تیم پس از بازگشت حکومت فعلی به قدرت، از کشور خارج شده‌ و اکنون در کشورهای استرالیا، بریتانیا، آلبانی، پرتغال و امریکا پناهنده شده‌اند.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 150 بازدید

فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که تیم فوتبال زنان افغانستان در تبعید برای شرکت در تورنمنت بین‌المللی «FIFA Unites: Women’s Series 2025» به مراکش منتقل شده است. خبرگزاری نیوعرب بامداد امروز (پنج‌شنبه، ۱ عقرب) با نشر گزارشی گفته است که این مسابقات قرار بود از روز پنج‌شنبه در دوبی برگزار شود، اما به‌دلیل مشکلات صدور ویزه برای بازیکنان در تبعید، محل و زمان آن تغییر کرده و از روز یک‌شنبه هفته‌ی آینده آغاز خواهد شد. تیم زنا افغانستان در تبعید در این تورنمنت با تیم‌های چاد، تونس و لیبیا رقابت خواهد کرد. بازیکنان این تیم که افغانستان را ترک کرده و در کشورهای دیگر ساکن شده‌اند، نام تیم خود را «Afghan Women United» گذاشته‌اند. فهرست نهایی شامل ۱۳ بازیکن مقیم آسترالیا، ۵ بازیکن از بریتانیا، ۳ بازیکن از پرتگال و ۲ بازیکن از ایتالیا است. فیفا قبلاً در بیانیه‌ای گفته که این تورنمنت بخشی از «استراتژی اقدام گسترده برای فوتبال زنان افغان» است و شامل حمایت و آماده‌سازی بازیکنان افغان پیش از مسابقات می‌شود. تونس در حال حاضر در رده ۹۶ جهان قرار دارد، چاد و لیبیا تا کنون رتبه‌بندی فیفا را ندارند. قرار است در این رقابت‌ها، «کرشمه عباسی، سوین عظیمی، منتها مصلح، نجمه عارفی، نازیه علی، بهاره صمیمی، بهاره کوهستانی، مانوژ نوری، خرسند عزیزی، زینب مظفری، فاطمه حیدری، سوسن خجسته، مینا احمدی، نیلاب محمدی، مرسل سادات، الهه صفدری، فاطمه یوسفی، مونا امینی، مریم کریم‌یار، فاطمه عرفانی، عزیزه علی‌زاده، سوسن محمدی و بی‌بی نوری»، در قالب تیم فوتبال زنان پناهنده افغان مقابل حریفان خود به میدان بروند.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 135 بازدید

مسوولان فدراسیون موی‌تای افغانستان می‌گویند که تیم ملی موی‌تای کشور با ترکیب سه ورزشکار دختر، دو مربی و یک مسوول، در سومین دوره بازی‌های آسیایی جوانان ۲۰۲۵ میلادی در منامه بحرین شرکت کرده است. فدراسیون موی‌تان افغانستان با نشر اعلامیه‌ای گفته است که بر اساس برنامه، رقابت‌های موی‌تای از ۳۰ میزان تا چهارم عقرب ۱۴۰۴ در شهر منامه برگزار می‌شود. در اعلامیه آمده است که در این دوره از بازی‌های آسیایی جوانان، بیش از  هشت هزار ورزشکار از ۴۵ کشور آسیا در ۲۴ رشته ورزشی به رقابت می‌پردازند. در حالی تیم موی‌تای دختران افغانستان در این رقابت شرکت می‌کند که از زمان تسلط حکومت فعلی، قوانین سخت‌گیرانه‌ای علیه زنان وضع شده است؛ حضور زنان در ورزشگاه‌ها ممنوع و فعالیت در بسیاری از رشته‌های ورزشی زنان ممنوع شده است. همچنین حکومت فعلی پس از تسلط بر افغانستان، زنان و دختران را از آموزش و ‏تحصیل محروم کرده است. حکومت فعلی در آخرین محدودیت خود، ‏دروازه‌های انستیتوت‌های طبی را به‌روی دختران و زنان بست، در حالی که ‏بخش صحت سراسر افغانستان با کمبود پرسنل مواجه است.‏ این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش و تحصیل باز بمانند.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 239 بازدید

فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا)، فهرست ۲۳ بازیکن تیم پناهندگان زنان افغانستان را برای حضور در یک تورنمنت دوستانه چهار تیمه در امارات متحده عربی اعلام کرد. این رقابت‌ها بخشی از سلسله مسابقات «FIFA Unites: Women’s Series» است که در پایان ماه جاری میلادی برگزار خواهد شد. فیفا با نشر اعلامیه‌ای گفته است که این نخستین حضور بین‌المللی تیم فوتبال زنان افغانستان پس از نزدیک به چهار سال به حساب می‌آید. در اعلامیه آمده است که بازیکنان این تیم در سه کمپ استعدادیابی که توسط فیفا در آسترالیا و انگلستان برگزار شده بود، انتخاب شدند. در این کمپ‌ها نزدیک به ۷۰ بازیکن از آسترالیا و اروپا زیر نظر «پالین هامیلی»، ملی‌پوش پیشین اسکاتلند و سرمربی فعلی تیم، ارزیابی شدند. در بخشی از اعلامیه آمده است که در کنار او بیش از ۲۰ متخصص زن در بخش‌های مختلف مربیگری، آمادگی جسمانی، دروازه‌بانی، روان‌شناسی، تغذیه و صحی بازیکنان را همراهی کردند. فدراسیون جهانی فوتبال تاکید کرده است که فهرست نهایی شامل ۱۳ بازیکن مقیم آسترالیا، ۵ بازیکن از بریتانیا، ۳ بازیکن از پرتگال و ۲ بازیکن از ایتالیا است. این ترکیب آمیزه‌ای از بازیکنان باتجربه و چهره‌های جوانی است که با انگیزه‌های بلند به میدان خواهند رفت. بازیکنان منتخب تیم زنان افغانستان: کرشمه عباسی، سوین عظیمی، منتها مصلح، نجمه عارفی، نازیه علی، بهاره صمیمی، بهاره کوهستانی، مانوژ نوری، خرسند عزیزی، زینب مظفری، فاطمه حیدری، سوسن خجسته، مینا احمدی، نیلاب محمدی، مرسل سادات، الهه صفدری، فاطمه یوسفی، مونا امینی، مریم کریم‌یار، فاطمه عرفانی، عزیزه علی‌زاده، سوسن محمدی و بی‌بی نوری. همچنین جیانی اینفانتینو، رییس فیفا، این اقدام را «لحظه‌ای تاریخی و نمادین» خوانده و گفته است: «این ابتکار نشان می‌دهد که فوتبال چگونه می‌تواند امید، فرصت و اتحاد را به ارمغان بیاورد. ما به این زنان شجاع کمک می‌کنیم تا دوباره استعداد و اشتیاق خود را در صحنه جهانی نشان دهند.» فیفا افزوده است که این پروژه تنها آغاز کار است و برنامه‌های حمایتی درازمدت برای بازیکنان طراحی خواهد شد. همچنان تلاش‌ها برای شامل‌ساختن دیگر بازیکنانی که در کمپ‌های نخست حضور نداشتند، ادامه دارد. این ابتکار پس از روند پیچیده حقوقی، اداری و لوجستیکی اکنون به الگویی در جهان ورزش تبدیل شده است: بازگشت دوباره زنان افغانستان به فوتبال بین‌المللی در چارچوب حمایت و حفاظت کامل فیفا. باید گفت که تیم فوتبال زنان پناهجوی افغانستان برای نخستین‌بار در یک تورنمنت بین‌المللی به میدان می‌رود. این رقابت‌ها از تاریخ ١ تا ٧ عقرب در دوبی برگزار می‌شود و قرار است تیم زنان پناهجوی افغانستان مقابل تیم‌های ملی زنان امارات، چاد و لیبیا به میدان برود.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 296 بازدید

در دل کوچه‌های پر ازدحام شهر نو کابل، جایی‌که زندگی میان صدای ریکشاها، موترهای دودزا و فروشنده‌های خسته می‌گذرد، دختری به نام مریم زندگی می‌کند. مریم، روزی نه‌چندان دور – وقتی هنوز اندکی امید برای دختران باقی بود – یکی از ورزشکاران دوچرخه‌سواری افغانستان بود. دخترکی با چشمانی پر از رؤیا و دلی آکنده از امید که باور داشت می‌تواند روزی پرچم افغانستان را در میدان‌های بین‌المللی بر دوش بکشد. از همان کودکی، وقتی پدرش برایش یک دوچرخه‌ی رنگ‌ورورفته خرید، گویی دنیایی تازه به رویش گشوده شد. آن روزها، وقتی خورشید کابل بر کوچه‌های خاکی می‌تابید، مریم با دوچرخه‌اش در کوچه‌ها می‌چرخید و خودش را در میانه‌ی یک مسابقه‌ی جهانی تصور می‌کرد. پدرش همیشه به او می‌گفت: «دخترم، زندگی پر از دشواری است، اما کسی که آرزو داشته باشد و سختی‌ها را به جان بخرد، روزی به جایی می‌رسد.» مریم این حرف‌ها را با جان و دل می‌شنید. مادرش گاهی نگران بود؛ او خوب می‌دانست که جامعه چه نگاه سنگینی به ورزش دختران دارد. اما عشق مریم به دوچرخه‌سواری چنان شعله‌ور بود که هیچ‌کس نمی‌توانست مانعش شود. او به تیم محلی دوچرخه‌سواری دختران پیوست. با وجود همه‌ی دشواری‌ها، نگاه‌های سنگین، و دشنام‌های رهگذران، وقتی با هم‌تیمی‌هایش در جاده‌ها رکاب می‌زد، چنان احساس آزادی می‌کرد که هیچ چیز دیگر برایش اهمیت نداشت. در سال‌های پایانی مکتب، وقتی مریم در یکی از مسابقات کوچک شهری شرکت کرد و توانست مقام دوم را به دست آورد، برق امید در چشمانش دوچندان شد. خودش را بر سکوی پیروزی می‌دید و در دل می‌گفت: «این تازه آغاز است… روزی خواهم رسید.» اما روزگار، بی‌رحم‌تر از آن بود که بگذارد آرزوهای یک دختر در کابل، به‌سادگی پر و بال بگیرد. با تغییر اوضاع کشور، یکی‌یکی دروازه‌های ورزش به روی دختران بسته شد. ورزشگاه‌ها خاموش شدند، تیم‌ها از هم پاشیدند و مربی‌ها پراکنده گشتند. مریم هنوز دوچرخه‌اش را در گوشه‌ی اتاق نگه می‌داشت، اما هر بار که نگاهش به آن می‌افتاد، دلی پر از حسرت بر سینه‌اش می‌کوبید. روزهایی را به یاد می‌آورد که با موهای بسته‌شده زیر کلاه ایمنی، عرق‌ریزان در گرمای تابستان رکاب می‌زد و حس می‌کرد به‌سوی آینده می‌تازد. اما حالا، همان آینده مانند دیواری بلند و تاریک پیش چشمش ایستاده بود؛ عبورناپذیر و سهمگین. زندگی‌اش به‌کلی تغییر کرد. برای کمک به خانواده، ناگزیر شد همراه مادر و خواهرانش به قالین‌بافی رو آورد. در اتاقی کوچک و نیمه‌تاریک، بر چوکی‌های کوتاه می‌نشستند و تار و پود قالین را با دست‌های‌شان به‌هم می‌بافتند. دست‌هایی که زمانی فرمان دوچرخه را در اختیار داشتند، حالا پینه بسته و زخم‌خورده شده بودند. انگشتانش از بس با تارهای خشک و زِبر قالین سروکار داشتند، سرخ و ورم‌کرده می‌شدند. مریم گاهی آه می‌کشید و می‌گفت: «چنان درد می‌کشم که شب‌ها خوابم نمی‌برد… اما چاره‌ای نیست. اگر ما کار نکنیم، نان خانه از کجا بیاید؟» بعدتر، برای این‌که درآمد خانواده بیشتر شود، مریم به خیاطی نیز روی آورد. در دکان‌های کوچک خیاطی در شهر نو، ساعت‌ها پشت چرخ خیاطی می‌نشست و لباس‌های مردم را می‌دوخت. هر بار که پارچه‌ای را زیر سوزن چرخ هدایت می‌کرد، در دلش آه می‌کشید و می‌گفت: «کاش به‌جای این سوزن، هنوز فرمان دوچرخه زیر دستانم بود.» اما با همه‌ی تلخی‌ها و سختی‌ها، روح مریم هنوز از امید خالی نشده است. گاهی شب‌ها، وقتی همه‌ی اهل خانه به خواب رفته‌اند، او پرده‌ی اتاق را کنار می‌زند و به چراغ‌های پراکنده‌ی کابل نگاه می‌کند. در خیال، رکاب می‌زند؛ جاده‌ها را پشت سر می‌گذارد، جمعیتی را تصور می‌کند که برایش کف می‌زنند، و در پایان مسابقه، پرچم افغانستان را با غرور بر شانه‌اش می‌اندازند. این خیال‌ها تنها سرمایه‌ای است که دلش را گرم نگه می‌دارد. مریم می‌گوید: «اگر امید نباشد، آدم مثل چراغ بی‌روغن خاموش می‌شود. من شاید امروز قالین می‌بافم و خیاطی می‌کنم، اما باور دارم روزی دوباره رکاب خواهم زد… شاید همین‌جا در کابل، شاید در جایی دیگر… مهم این است که تسلیم نشوم.» زندگی در شهر نو آسان نیست. کرایه‌ی خانه سنگین است، نانِ روزانه به دشواری تهیه می‌شود و هر روز خبرهای تازه‌ای از فقر و محدودیت می‌رسد. با این‌همه، مریم سعی می‌کند لبخند بزند و زندگی کند. وقتی کودکان همسایه را می‌بیند، برای‌شان از روزهای دوچرخه‌سواری‌اش قصه می‌گوید. آن‌ها با چشمانی پر از شگفتی گوش می‌دهند و یکی ازشان می‌گوید: «خواهر مریم، کاش ما هم می‌توانستیم مثل تو دوچرخه‌سواری کنیم.» و او در دل، با اندوهی که پشت لبخندش پنهان کرده، می‌گوید: «کاش شما مجبور نباشید مثل من… فقط در خاطره‌ها رکاب بزنید.» هر بار که به قالین نیمه‌کاره نگاه می‌کند، زیر لب می‌گوید: «این تار و پود، مثل زندگی من است؛ هر گره‌اش درد دارد، اما اگر ادامه بدهم، روزی تصویری زیبا می‌سازد.» همین اندیشه، همان نوری‌ست که او را از غرق شدن در تاریکی نجات می‌دهد. مریم هنوز هم دوچرخه‌ی قدیمی‌اش را در گوشه‌ی اتاق نگه داشته؛ زنجیرش زنگ زده، رنگش پریده و تایرش سال‌هاست که هوا ندارد، اما دلش رضا نمی‌دهد آن را بفروشد یا دور بیندازد. با نگاهی که از عشق و دلتنگی پر است، می‌گوید: «این دوچرخه، مثل تکه‌ای از قلبم است. اگر از من بگیرندش، انگار گذشته و آینده‌ام را از من گرفته‌اند.» او هنوز امیدوار است؛ امید دارد روزی دوباره دروازه‌های ورزش به روی دختران باز شود. می‌گوید: «شاید دیگر آن‌قدر جوان نباشم، شاید توان رقابت نداشته باشم، اما اگر این فرصت دوباره بیاید، باز هم رکاب می‌زنم. حتی اگر هیچ مقامی نگیرم… فقط می‌خواهم آزادی را دوباره با تمام وجود حس کنم.» مریم، روایت هزاران دختر افغان است که رؤیاهای‌شان زیر غبار سنگین محدودیت‌ها مدفون شده، اما هنوز، شعله‌ای کوچک از امید را در دل نگه داشته‌اند؛ شعله‌ای که در میان تاریکی کابل، آرام اما سرسخت، می‌سوزد و نشان می‌دهد که آرزو، هیچ‌گاه نمی‌میرد. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 244 بازدید

رسانه‌های بین‌المللی گزارش داده‌اند که نخستین باشگاه والیبال دختران اهل افغانستان AFCAN-NCC در تورنتوی کانادا آغاز به کار کرد. مسوولان این باشگاه اعلام کردند که مراسم افتتاحیه باشگاه با پشتیبانی مربیان والیبال، رییس و اعضای AFCAN، بازیکنان و علاقه‌مندان والیبال برگزار شده است تا سرآغازی باشد برای فصلی تازه والیبال زنان اهل افغانستان در کانادا. مسوولان این باشگاه و بازی‌کنان در این مراسم، بر استقامت، اتحاد و روحیه شکست‌ناپذیری ورزشکاران زن اهل افغانستان تاکید کردند. رهبری انجمن والیبال AFCAN نیز وعده سپرد که از نخستین باشگاه بانوان AFCAN-NCC در تمرین‌ها، برنامه‌های آموزشی و پرورشی پشتیبانی خواهد کرد تا زمینه ارتقای بیشتر سطح فنی و حرفه‌ای آنان فراهم شود. در پایان اطلاعیه آمده است که این تیم فراتر از یک گروه ورزشی است؛ حرکتی است برای فرصت، توان‌مندسازی و اثبات شایستگی بانوان اهل افغانستان در میدان‌های ورزشی. باید گفت که از زمان تسلط حکومت فعلی، قوانین سخت‌گیرانه‌ای علیه زنان وضع شده است؛ حضور زنان در ورزشگاه‌ها ممنوع و فعالیت در بسیاری از رشته‌های ورزشی زنان ممنوع شده است.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 306 بازدید

خبرگزاری رویترز درتازه‌ترین مورد گزارشی از تیم فوتبال دختران مهاجر افغانستان در برتون آپون ترنت، انگلستان منتشر کرده و گفته است این دختران در زمین فوتبال و به وسیله این ورزش به دنبال آزادی و داشتن صدا هستند. خبرگزاری رویترز با نشر گزارشی گفته است که الهه صفدری تنها ۱۷ سال داشت که نخستین بار به‌عنوان دروازه‌بان به تیم ملی فوتبال زنان افغانستان دعوت شد؛ اما با سقوط کابل در سال ۲۰۲۱ میلادی، مجبور به فرار شد. در گزارش آمده است که به او دستور دادند لباس‌ها و جام‌هایش را نابود کند و همه نشانه‌های حضورش در فوتبال را از شبکه‌های اجتماعی پاک کند. در بخشی از گزارش آمده است که چهار سال بعد، این هفته در سنت جورج پارک انگلستان، دوباره صدای خنده و ضربه به توپ‌ فضا را پر کرد. فیفا اردوی انتخابی بازیکنان زن مهاجر افغانستانی را برگزار کرد تا تیمی تازه شکل گیرد. الهه صفدری این اردو را «پر از عشق و شادی» توصیف کرد؛ فرصتی برای دیدار دوباره با هم‌تیمی‌هایی که نه‌تنها عشق به فوتبال، بلکه تاریخ مشترکی از رنج و مقاومت را با خود دارند. نجمه عارفی، مدافع تیم به خبرگزاری رویترز گفته است: «ما می‌خواهیم فوتبال را به‌عنوان سکویی برای رساندن صدای دختران افغانستان استفاده کنیم. با تأسف امروز یک سگ در خیابان بیشتر از زن در افغانستان حق دارد. ما می‌خواهیم دنیا بداند هنوز اینجاییم، هنوز صدای آن‌ها هستیم و ترسی نداریم.» این اردو بخشی از برنامه فیفا برای ساختن تیم ۲۳ نفره جهت حضور در بازی‌های دوستانه بین‌المللی است. هرچند جانی اینفانتینو، رئیس فیفا، آن را «گامی مهم» خوانده؛ اما صفدری تاکید کرد: «ما می‌خواهیم به‌رسمیت شناخته شویم و در تبعید نماینده افغانستان در سطح جهانی باشیم.» باید گفت، در حالی‌که تیم مردان افغانستان همچنان زیر پرچم کشور بازی می‌کند، حکومت سرپرست ورزش زنان را کاملاً ممنوع کرده است. صفدری و عارفی پس از مهاجرت به انگلستان با دشواری‌های زیادی روبرو شدند: غربت، زبان ناآشنا و احساس تنهایی. الهه صفدری گفت: «پناهنده بودن سخت بود؛ اما فوتبال دوباره به من قدرت داد.» عارفی که می‌خواهد وکیل حقوق بشر شود، افزود: «زمین فوتبال برای ما جای آزادی بود؛ جایی برای رهایی از همه دردها.» صفدری اکنون پیراهن تیم ملی و جام خود را که خانواده‌اش برایش فرستاده‌اند، به‌عنوان گنجینه نگه می‌دارد: «هر بار که این پیراهن را می‌پوشم، حس می‌کنم برای تمام زنانی بازی می‌کنم که مجبور به سکوت شده‌اند. هر بار که بوت‌هایم را می‌بندم، برای زنانی بازی می‌کنم که حتی اجازه یک قدم آزاد راه‌رفتن را ندارند.»

ادامه مطلب