
ملاله یوسفزی، برنده جایزه صلح نوبل میگوید که حمایت از ورزشکاران زن افغانستان، بهویژه آنانی که در تبعید بهسر میبرند، نمادی از «شجاعت و جسارت» و شکلی از مقاومت در برابر محدودیتها است. خانم یوسفزی این اظهارات را در گفتگو با شبکه خبری سیانان، مطرح کرده و گفته است: «خواستار اقدام جدی و فوری نهادهای ورزشی جهانی برای به رسمیت شناختن و حمایت از تیمهای ورزشی زنان افغانستان هستم.» وی در ادامه تاکید کرد: «آنها (سازمانهای بینالمللی ورزشی) قطعاً میتوانند فرصتهایی برای بازی این بازیکنان پیدا کنند. این نوعی مقاومت در برابر حکومت سرپرست است، وقتی به زنان افغان قدرت میدهیم تا بازی کنند.» او افزوده است: «حکومت فعلی به معنای واقعی کلمه ورزش، تحصیل و کار زنان را ممنوع کرده است و فعالان افغانستان از وضعیت کنونی به عنوان «آپارتاید جنسیتی» یاد میکنند.» او به سرنوشت تیم ملی فوتبال زنان افغانستان اشاره کرد که پس از تسلط حکومت فعلی در سال ۲۰۲۱، به تبعید رفت و اکنون در استرالیا مستقر است. ملاله که در جریان جام جهانی فوتبال زنان با این تیم دیدار کرده بود، از فیفا خواسته است این تیم را به رسمیت بشناسد. با این حال، علیرغم تصویب استراتژی اقدام برای فوتبال زنان افغانستان از سوی فیفا، هنوز هیچ رسمیتی برای این تیم صادر نشده است. مرسل سادات، یکی از بازیکنان تیم فوتبال زنان افغانستان، نیز در این گفتوگو گفت: «ما قبلاً شانس رقابت در دو جام جهانی را از دست دادهایم. فیفا باید برای توقف تبعیض جنسیتی و فراموشنشدن زنان و دختران در افغانستان اقدام کند.» ملاله یوسفزی به اقدام اخیر شورای بینالمللی کریکت (ایسیسی) اشاره کرد که یک گروه ویژه برای حمایت از زنان کریکتباز افغانستان در تبعید تشکیل داده است. او تاکید کرد: «ما میتوانیم در خارج از کشور برای تمام زنان افغان تبعیدی که جان خود را به خطر انداختهاند، کارهای زیادی انجام دهیم. ایجاد فرصت برای تیمهای فوتبال و کریکت زنان افغانستان نه تنها عدالت است، بلکه پیامی روشن به حکومت فعلی است که زنان سکوت نخواهند کرد.» خانم، یوسفزی از نهادهای ورزشی جهان خواست تا خود را برای ایجاد تغییر اجتماعی «به چالش بکشند» و گفت: «نمیتوانند به ما بگویند که حمایت از این زنان سخت است. ورزش متعلق به ورزشکاران است، نه به سیاستمداران یا ایدئولوژیها.»