یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد اعلام کرده است که سال گذشته هزاران کودک افغان را که اجباراً برای یک زندگی بهتر به کشورهای مانند ایران مهاجرت کرده بودند به افغانستان برگردانده است. یونیسف با نشر خبرنامه‌ای گفته است که اخیراً صدها هزار مهاجر افغان فاقد مدرک از دو کشور ایران و پاکستان به افغانستان بازگردانده شدند. صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد گفت که برخی از خانواده‌های افغان با وجود آگاهی از خطرات در مسیر راه، کودکان‌شان را تشویق می‌کنند تا برای یافتن کار به کشورهای همسایه و حتی دورتر از آن، مهاجرت کنند. در خبرنامه آمده است که فقر، خشونت، گرسنگی و سواءستفاده از این کودکان از جمله خطراتی است که کودکان در مسیر راه‌ها با آن مواجه هستند. شبکه‌‌ی خبری بی‌بی‌سی در مطلبی به نقل از مطیع‌الله یک کودک از پنجشیر افغانستان که در دهه نود و در نخستین دوره حاکمیت حکومت فعلی افغانستان را ترک کرده، نوشته است که او به تنهایی به ایران رفته بود. او می‌گوید که مجبور بوده است ساعت‌ها در دشت‌ها و بیابان‌ها پیاده راه برود، روزها گرسنگی را تحمل کند و شب‌ها در میان زباله‌ها بخوابد. وی افزود که در ایران نتوانسته کاری پیدا کند و یا به مدرسه برود. قابل ذکر است که ایران و هم پاکستان ظرف یک سال گذشته روزانه صدها نفر از افغان‌های پناه‌جو و مهاجر را که شامل خانواده‌ها اند اخراج می‌کنند.

خانواده سلطنتی هلند برای قدردانی از فعالیت‌های لیلا حیدری، بنیان‌گذار کمپ و مرکز آموزشی مادر که در زمینه درمان معتادان و آموزش زنان و دختران افغانستان فعالیت می‌کند، نشان «گئوزن‌پنینگ» (Geuzenpenning) را به او اهدا کرد. نشان گئوزن، معروف به نشان شجاعت، که از عالی‌ترین نشان‌های سلطنتی هلند به شمار می‌رود با حضور مارگریت، شاهدخت هلند، و ده‌ها تن از مقام‌های دولتی و کنشگران حقوق بشر به لیلا حیدری، فعال اجتماعی افغان اهدا شد. در بیانیه‌ای خانواده سلطنتی هلند آمده است که شاهدخت مارگریت، با اهدای این مدال به لیلا حیدری «از کار شجاعانه او» قدردانی کرد. لیلا حیدری، ازدواج در خوردسالی تا مدیریت کمپ درمان معتادان همچنین سایت نشان گئوزن در مطلبی جزئیاتی از زندگی لیلا حیدری منتشر کرد. در این مطلب آمده است که لیلا حیدری متولد ۱۹۸۷ در یک خانواده افغان در پاکستان است که پس از مدتی اقامت در پاکستان به ایران پناه بردند. لیلا در ۱۲ سالگی در ایران با یک مرد روحانی ازدواج کرد و در ۱۳ سالگی نخستین فرزندش را به دنیا آورد. او در ۱۹ سالگی از شوهرش جدا شد و طبق قوانین اسلامی، سه فرزندش نزد پدرشان باقی ماندند. لیلا حیدری از آن پس به تحصیل پرداخت و در رشته‌های ادبیات فارسی، الهیات و روان‌شناسی تحصیل کرد. او همچنین در زمینه فیلم‌سازی نیز کار کرده است. براساس معلومات موجود خانم حیدری در سال ۲۰۰۹ میلادی و هنگام بازگشت از ایران به افغانستان با اعتیاد برادرش حکیم و دشواری‌های زندگی او مواجه شد و تصمیم گرفت برای کمک به برادر خود و دیگر معتادان به مواد مخدر، مرکز درمانی کوچکی ایجاد کند. این مرکز به‌سرعت رشد کرد و از سوی متقاضیان به «کمپ مادر» شهرت یافت و به یکی از مراکز مهم درمان معتادان در کابل تبدیل شد. در ادامه آمده است که خانم حیدری برای تامین هزینه‌های کمپ مادر، رستورانی به نام تاج‌بیگم تاسیس کرد که به یکی از رستوران‌های پرجنب‌وجوش کابل بدل شد. او بعد از بسته شدن رستوران تاج‌بیگم خانم حیدری فعالیت خود را با ایجاد «مرکز آموزشی مادر»، با هدف ارائه برنامه‌های آموزشی به زنان و دختران ادامه داد. در بیانیه خانواده سلطنتی هلند آمده است «مرکز آموزشی مادر»، که سال ۲۰۲۱ میلادی تاسیس شد، امکان آموزش و درآمدزایی را برای دختران و زنان زیادی فراهم کرد. در ادامه آمده است که زنان و دختران این مرکز در زمینه نقاشی، دوزندگی و طراحی لباس، بافت قالیچه و ساخت جواهرات آموزش می‌بینند و از این طریق کسب درآمد می‌کنند. [caption id="attachment_11473" align="aligncenter" width="310"] مدال گئوزن (Geuzenpenning)[/caption] نشان گئوزن چیست؟ مبارزان هلندی که در جنگ جهانی دوم شرکت داشتند، بنیاد نشان گئوزن را در سال ۱۹۸۷ میلادی تاسیس کردند. این نشان هر سال به مبارزان راه آزادی و فعالان حقوق بشر که در حمایت از دموکراسی و ضد دیکتاتوری فعالیت می‌کنند اهدا می‌شود. در سال ۲۰۱۱ میلادی، سیما ثمر، رییس کمیسیون حقوق بشر دولت پیشین افغانستان، به‌خاطر دفاع از زنان و حقوق بشر این مدال را به دست آورده بود.

سازمان عفو بین‌الملل از تمدید یوناما یا مأموریت هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان استقبال کرده و از رزا اوتنبایوا، رییس این هیأت خواسته است که رسیدگی به وضعیت اضطراری حقوق بشر در کشور را با تمرکز بر حقوق زنان، دختران، اقلیت‌ها و همچنین بحران انسانی در اولویت قرار دهد. عفو بین‌الملل با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود نوشته است که در زمانی که وضعیت حقوق بشر در افغانستان رو به وخامت است، نظارت و گزارش‌دهی یوناما بسیار مهم است. این سازمان تاکید کرد که یوناما باید به گزارش علنی، قوی و مکرر حقوق بشری خود ادامه دهد و در عین حال بر حکومت سرپرست فشار بیاورد تا تمام احکامی را که حقوق زنان و دختران را محدود می‌کند، لغو کنند. این در حالی است که شورای امنیت سازمان ملل متحد شب گذشته با تصویب قطع‌نامه‌ای به اتفاق آرا مأموریت هیأت معاونت این سازمان در افغانستان (یوناما) را برای یک سال دیگر تمدید کرد. براساس این تصمیم، مأموریت هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) تا ۱۷ مارچ ۲۰۲۵ تمدید شد. مأموریت هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان تمدید می‌شود که زنان و دختران با محدودیت‌های شدید آموزشی و کاری مواجه هستند. زنان و دختران در افغانستان اجازه آموزش، کار در نهادهای داخلی و بین‌‎المللی و فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی ندارند.

نصیراحمد اندیشه، نماینده‌ی افغا‌نستان در جنیوا می‌گوید که وضعیت وخیم زنان و دختران در افغانستان، نیازمند پاسخ هماهنگ جامعه‌‌ی جهانی است. آقای اندیشه بیانیه‌ای را که با حمایت نمایندگان چهل کشور طرح شده است، در جریان بحث آزاد در پنجاه‌وپنجمین اجلاس شورای حقوق‌‌بشر سازمان ملل متحد ارائه کرده و گفت که وعده‌های حکومت فعلی به‌شمول احترام به حقوق‌‌بشر برآورده نشده است و زنان و دختران همچنان نمی‌توانند به حقوق اساسی‌شان دسترسی داشته باشند‌. او تاکید کرد که کمیسیون منع همه‌ی اشکال تبعیض علیه زنان و دختران به این نتیجه رسیده است که به‌دلیل ماهیت گسترده و سیستماتیک رفتارهای حکومت فعلی علیه زنان، این رفتارها ممکن است «آزار و اذیت جنسیتی» محسوب شود. وی افزود که سرکوب هدفمند و نهادینه‌شده‌ی زنان، از سوی کارشناسان، به‌ویژه ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوق‌‌بشر سازمان ملل متحد برای افغانستان، به‌عنوان «آپارتاید جنسیتی» توصیف شده است. نماینده‌ی افغانستان در جنیوا افزود که این وضعیت چیزی جز پاسخ‌گویی کامل را نمی‌طلبد. در حالی نصیراحمد اندیشه خواستار اقدام جامعه‌ی جهانی جهت احترام به زنان و دختران افغانستان می‌شود که بیش از دو سال می‌شود که حکومت سرپرست دختران بالاتر از صنف ششم را در افغانستان از رفتن به مکتب منع کرده‌ است. وزارت تحصیلات عالی حکومت فعلی، زنان و دختران افغان را از تحصیل در دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی نیز بازداشته است. این اقدام حکومت فعلی باعث شده است که میلیون‌ها دانش‌آموز دختر از آموزش باز بماند. در کنار آن زنان از رفتن به‌ باشگاه‌های ورزشی، رستورانت‌ها، حمام‌های عمومی، معاینه توسط پزشکان مرد، سفر بدون محرم و کار در موسسات غیردولتی داخلی و بین‌المللی و حتی دفاتر سازمان ملل در افغانستان منع شده‌اند. علی‌رغم واکنش‌ها و محکومیت‌های جهانی، حکومت سرپرست تا اکنون از تصمیم‌شان درباره‌ی آموزش زنان و دختران عقب‌نشینی نکرده‌اند. حکومت فعلی کار زنان در ادارات دولتی و غیردولتی را نیز منع کرده است.

کارن ملکیور، عضو پارلمان اروپا می‌گوید که زنان و دختران هزاره در افغانستان به دلیل هویت قومی‌شان، با ظلم و ستم بیشتری مواجه هستند. خانم ملکیور این اظهارات را در صحبت در پارلمان اروپا مطرح کرده و گفت: «برای زنان هزاره، قومیت آن‌ها لایه‌ی دیگری از ظلم و ستم را به واقعیت بی‌رحمانه‌ای که صرفا با زن بودن با آن روبرو هستند، اضافه می‌کند.» وی در صحبت‌هایش تاکید کرد که اکنون حکومت فعلی در افغانستان رویاهای زنان و دختران را ربوده‌ است، زنان در خانه‌های‌شان در قفس هستند و یک نسل تحت سلطه‌ی حکومت سرپرست رنج می‌برند. به گفته‌ی او، در حالی‌که جهان «معامله‌گرانه» و با «سکوت» وضعیت زنان و دختران افغانستان را تماشا می‌کند، ما باید به حرف زدن در مورد وضعیت این کشور ادامه بدهیم. خانم ملکیور تاکید کرد: «آیا ما نسلی خواهیم بود که چشمان خود را بسته است؟ یا ما نسلی هستیم که برای حق‌ آموزش، حق کار و به سادگی حق وجود داشتن زنان افغانستان مبارزه می‌کند؟» این در حالی است که پارلمان اروپا دیروز (پنج‌شنبه، ۲۴ حوت) با صدور قطعنامه‌ای، گفته بود که حکومت سرپرست عملا زنان و دختران را از زندگی عمومی حذف کرده‌ است و این به‌مثابه‌ی آزار جنسی و آپارتاید جنسیتی است. اعضای پارلمان اروپا در این قطعنامه از حکومت سرپرست خواسته‌اند که به حقوق زنان و دختران احترام بگذارند و مجازات افراد متهم در ملأ عام را متوقف کنند. در حالی این عضو پارلمان اروپا از علمکرد حکومت فعلی انتقاد می‌کند که زنان و دختران در افغانستان با محدودیت‌های شدید مواجه هستند. زنان و دختران افغانستان حق آموزش، حق کار و حق فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی ندارند.