برچسب: خشونت خانوادگی

9 ماه قبل - 211 بازدید

ازدواج اجباری؛ یک زن در بادغیس خودش را آتش‌زده و جان باخت

منابع محلی از ولایت بادغیس می‌گویند که یک زن جوان در ولسوالی سنگ آتش این ولایت، به‌دلیل ازدواج اجباری خودش را آتش‌زده و جان باخته است. منابع امروز (سه‌شنبه، ۱۵ جوزا) در صحبت با رسانه گوهرشاد گفت که این زن پس از آن دست به خودسوزی زده که خانواده‌اش او را به نکاح یک مرد متأهل در آورده‌اند. منبع تاکید کرد که این رویداد دو روز قبل در مرکز ولسوالی سنگ‌ آتش بادغیس رخ داده ‌است. منبع دلیل این رویداد را خشونت خانوادگی و عدم رضایت این زن جوان به ازدواج عنوان کرد. با این وجود صدیق‌الله صدیقی، سخنگوی فرماندهی پولیس بادغیس با تایید خودکشی این جوان به رسانه گوهرشاد گفت: «این خانم در خانه خود هیچ مشکلی نداشته است و خودکشی اش به دلیل خشونت خانوادگی حقیقت ندارد.» آقای صدیقی تاکید کرد که این زن جوان، دو سال از عروسی‌اش می‌گذشت و براساس معلومات همسایه‌های‌شان، وی زندگی خوبی داشت و از زندگی‌اش راضی بود. او افزود که این زن حدود ۲۵ سال سن داشته و فرزند ندارد. وی می‌گوید تا اکنون دلیل خودکشی این زن مشخص نشده است. باید گفت که آمار خودکشی در این اواخر در سراسر افغانستان در میان زنان افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


10 ماه قبل - 209 بازدید

افزایش آمار خودکشی؛ یک زن جوان در فاریاب خود را حلق‌آویز کرد

منابع محلی از ولایت فاریاب می‌گویند که یک زن جوان در ولسوالی خواجه سبزپوش این ولایت خود را حلق‌آویز کرده و به زندگی اش پایان داده است. دست‌کم دو منبع خواست که هویت‌شان در خبر ذکر نشود، گفته‌اند که یک زن ۲۳ ساله در روستای «تپه‌ قشلاق» از مربوطات ولسوالی خواجه‌ سبزپوش خود را در اتاقش با دستمال حلق‌آویز کرده و به زندگی‌اش پایان داده است. منبع تاکید کرد که  این زن الینا نام داشت و شام روز (دوشنبه، ۷ جوزا) خودکشی کرده است. منبع دلیل خودکشی الینا را خشونت خانوادگی عنوان کرد. به گفته‌ی منبع، شوهر او معتاد است و هر روز او را لت‌وکوب می‌کرد. مسوولان محلی در ولایت فاریاب شوهر این زن را در پیوند به خودکشی همسرش بازداشت کرده‌اند. تا اکنون مشخص نیست که از این زن جوان چند فرزند به جا مانده است. همچنین مقام‌های حکومت فعلی در فاریاب تا اکنون درباره‌ی این قضیه اظهارنظر نکرده‌اند. باید گفت که آمار خودکشی در این اواخر در سراسر افغانستان در میان زنان افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


10 ماه قبل - 196 بازدید

یک مرد در هرات دو خانمش را به قتل رساند

منابع محلی از ولایت هرات می‌گویند که یک مرد در این ولایت دو خانمش را به گلوله بسته و به قتل رسانده است. منبع امروز (یک‌شنبه، ۶ جوزا) به رسانه گوهرشاد گفت که این رویداد در مرکز ولسوالی کرخ ولایت هرات رخ داده است. منبع تاکید کرد که جسد این دو خانم به شفاخانه حوزوی هرات انتقال داده شده است. به گفته‌ی منبع، این مرد پس از تنش لفظی و جنجال‌ خانوادگی روز (جمعه، ۴ جوزا) دست به قتل خانم‌هایش زده است. منبع در مورد سن سال قربانیان جزییات ارائه نکرده است. همچنان معلوم نیست که از این دو خانم چند کودک فرزند به‌جا مانده است. مسوولان محلی حکومت فعلی در هرات تا اکنون در این مورد چیزی نگفته‌اند. یک زن در بدخشان توسط شوهرش با «تیشه» به قتل رسید رویدادهای این چنینی در کشور بی‌پیشینه نیست. در  ماه میزان سال گذشته نیز مردی در منطقه «حاجی قربان‌ها» ولسوالی قادس ولایت بادغیس دو خانمش را وسط سلاح شکاری به قتل رساند. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور و به‌ویژه در ولایت فاریاب افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


10 ماه قبل - 225 بازدید

یک زن در بلخ توسط همسرش به قتل رسید

منابع محلی از ولایت بلخ می‌گویند که یک زن توسط شوهرش در مربوطات شهر مزارشریف، مرکز این ولایت به شکل فجیع به قتل رسیده است. دست‌کم دو منبع در صحبت با رسانه گوهرشاد گفت که این زن دو روز پیش در منطقه «کارته‌ نورخدا» از مربوطات ناحیه هشتم شهر مزارشریف، مرکز ولایت بلخ از سوی شوهرش به قتل رسیده بود. منبع در مورد علت و انگیزه‌ و چگونگی قتل این زن معلومات ارائه نکرد. با این حال، فرماندهی پولیس ولایت بلخ با تایید این رویداد گفت که جسد این زن پس از دو روز از داخل یک چاه پیدا شده است. پولیس بلخ با نشر خبرنامه‌ای افزود که شوهر این زن موفق به فرار شده است و تلاش‌ها برای بازداشت وی ادامه دارد. این در حالی است که هفت روز پیش هم یک زن ۳۵ ساله در بدخشان از سوی شوهرش با «تیشه» به قتل رسیده بود. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور و به‌ویژه در ولایت فاریاب افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


10 ماه قبل - 208 بازدید

یک زن در بدخشان توسط شوهرش با «تیشه» به قتل رسید

منابع محلی از ولایت بدخشان می‌گویند که یک زن توسط شوهرش به ضرب «تیشه» به قتل رسیده است. منبع به رسانه گوهرشاد گفت که این رویداد روز (چهارشنبه، ۲۶ ثور) در روستای «لایایه» از مربوطات ناحیه هشتم شهر فیض‌آباد، مرکز ولایت بدخشان رخ داده که یک زن جوان توسط شوهرش با ضرب «تیشه» به قتل رسیده است. منبع گفت که این زن حدود ۳۵ سال سن داشته است. به گفته‌ی منبع، از این زن جوان یک دختر هفت ماه و چهار پسر برجای مانده است. منبع در مورد سن پسرانش چیزی نگفته است. منبع می‌گوید که تا اکنون دلیل و انگیزه‌ی قتل این زن معلوم نیست. با این وجود، سخنگوی فرماندهی پولیس بدخشان با تایید این خبر به رسانه‌ها گفته است که فرد متهم از سوی نیروها پولیس بازداشت شده است. سخنگوی پولیس تاکید کرد که فرد متهم در تحقیقات ابتدایی به جرم خود اعتراف کرده که همسرش را در نتیجه مشاجره لفظی به قتل رسانده است. پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور و به‌ویژه در ولایت فاریاب افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


12 ماه قبل - 197 بازدید

یک دختر جوان در فاریاب خودکشی کرد

مسوولان محلی حکومت سرپرست ولایت فاریاب می‌گویند که یک دختر ۱۸ ساله در این ولایت خودش را حلق‌آویز کرده و به زندگی اش پایان داده است. عصمت‌الله مرادی، سخنگوی والی فاریاب گفت که این دختر فیروزه نام داشت و (شنبه‌شب، ۴ حمل) در خانه‌اش در روستای «آلتی بولک» از مربوطات ولسوالی قرمقول خود را حلق‌آویز کرده است. آقای مرادی دلیل و انگیزه‌ی این خودکشی را «بیماری روانی» عنوان کرده است. با این وجود شماری از رسانه‌ها به نقل از باشند‌گان محل گزارش داده‌اند که این دختر جوان به دلیل خشونت‌های خانوادگی خود را حلق‌آویز کرده است. این در حالی است که آمار خودکشی در این اواخر در سراسر افغانستان در میان زنان افزایش یافته است. بیماری‌های روانی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی خودکشی‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


12 ماه قبل - 174 بازدید

مردی در قندهار همسرش را به قتل رساند

منابع محلی از ولایت قندهار می‌گویند که یک زن از سوی همسرش در ولسوالی میوند این ولایت به صورت فجیع به قتل رسیده است. منبع در صحبت با رسانه گوهرشاد گفت که این رویداد روز گذشته (شنبه، ۴ حمل) در منطقه «شاکی» از مربوطات ولسوالی میوند ولایت قندهار رخ داده است. منبع گفت که این زن با ضرب گلوله از سوی شوهرش به قتل رسیده است. به گفته‌ی منبع، این زن مادر شش فرزند نیز می‌باشد. منبع گفت که دلیل و انگیزه‌ی قتل این زن را خشونت‌های خانواد‌گی می‌باشد. منبع تاکید کرد که شوهرش این خانم پس از این رویداد از ساحه فرار کرده است. تا اکنون مسوولان محلی در ولایت قندهار در مورد این رویداد اظهار نظر نکرده است. این در حالی است که پس از تسلط دوباره‌ی حکومت سرپرست بر افغانستان، قتل‌های مرموز زنان، کودکان و جوان در در سراسر کشور و به‌ویژه در ولایت فاریاب افزایش کم‌پیشینه یافته است. بیماری‌های روانی، خصومت شخصی، ازدواج‌های اجباری، خشونت خانوادگی و فشار‎های روحی ناشی از فقر و بیکاری عوامل اصلی این قتل‌ها بیان شده است. همچنین با تسلط حکومت سرپرست بر افغانستان اکثریت نهادهای حامی حقوق زنان متوقف شده است. زنان در افغانستان چون گذشته با مراجعه به نهادهای عدلی و قضایی، دیگر نمی‌توانند برای خشونت‌های وارده‌ی شان شکایت کنند و این‌گونه خشونت‌‌ها پایدار باقی مانده و افزایش پیدا می‌کند.

ادامه مطلب


1 سال قبل - 266 بازدید

زن در افغانستان؛ عروسکی رقصان در دست مردان

با سلول سلول بدنم، درد را احساس می‌کردم، پشت پلک‌هایم، دست‌ها و پاهایم‌، حتی در مغز استخوانم، گویا درد، چون خون در رگ‌هایم جریان داشت. توان هرگونه حرکتی از من گرفته شده بود. پس از تقلا‌های بسیار، چشمانم را بی‌رمق گشودم، کمی طول کشید تا با نور عادت کنم. سفیدی سقف اتاق و حرکت‌های زنی که لباس سفید بر تن داشت، نخستین چیزهایی بودند که بعد از گشودن چشمانم، می‌دیدم. نمی‌دانستم کجا هستم و چگونه از این اتاق کاملا سفید سر درآورده‌ام. با حرکت‌های زن لباس سفید، تازه متوجه شدم که من در بیمارستان هستم و او نیز پزشک است. ذهنم هنوز خالی‌تر از آن بود که بتوانم چیزی را به خاطر بیاورم. قادر نبودم هیچ قسمتی از بدنم را حرکت بدهم. گویا جسمی سنگین روی بدن من افتاده باشد، همان‌قدر کوفته و له‌شده بودم. تلاش کردم بدانم چگونه کارم به بیمارستان کشیده شده است، لحظه‌ای بعد اما خاطرات یکی یکی در ذهنم نقش بستند و همه چیز به شکل فیلمی از مقابل چشمانم عبور کردند. اما نه فیلمی زیبا و دیدنی، بلکه صحنه‌هایی از مرگ، درد، خشونت، لت‌و‌کوب، فریاد و گریه، گویا تکه تکه کنار هم قرار گرفته بودند و برایم یادآوری می‌کردند که من هنوز زنده هستم. مگر نه اینکه می‌گویند که مرگ، همان اوج دردی‌ست که یک بشر تحمل می‌کند، پس من چگونه هر روز عمرم هزار بار مرده بودم و هنوز درد ادامه داشت. چرا پایان نمی‌یافت؟ با صدایی که به سختی می‌توانستم خودم بشنوم، از داکتر پرسیدم که چه کسی مرا بیمارستان آورده است؟ خانم داکتر در پاسخم جواب داد که شوهرت با ترسی بسیار تو را به بیمارستان آورد و خودش با عجله رفت. زیر لب با خود گفتم که باید هم برود، گناه‌کار ممکن است خود را مقصر نداند، اما از آنچه انجام داده ترس دارد. با سوال داکتر رشته‌ی افکارم پاره شد و سعی کردم بدانم او از من چه پرسیده است. خانم داکتر حالم رو پرسیده بود. اینکه چطور هستم؟ با خود گفتم چطور می‌توانم باشم؟ یک جسم که نه نای زیستن دارد و نه تقدیر مردن. سعی کردم به او پاسخ بدم. آخر او از هیچ چیزی خبر نداشت. برایش گفتم زیاد حالم خوب نیست، در واقعا تمام بدنم درد می‌کرد. خانم داکتر گفت: «حق داری رابعه جان، ضربه‌های بسیار شدیدی بر بدنت وارد شده است، بیشتر استخوان‌هایت کسر کرده، بشدت بدنت آسیب دیده، دست راستت هم شکسته. می‌توانی بگویی چطور این اتفاق افتاد؟ و چگونه به این حال رسیدی؟» آه از نهادم بلند شد. کاش داکتر هرگز این سوال را نمی‌پرسید، کاش اجازه می‌داد لحظه‌ای از دردهای بی‌پایان زندگی‌ام فاصله بگیرم تا فراموش کنم با من چه کردند، کاش پاسخ به پرسش داکتر، به راحتی سوال او نبود. راستش گریه‌، مجال حرف زدن را برایم نمی‌نداد و اشک‌هایی که تصمیم ایستادن نداشتند. قلبم را نمی‌توانستم احساس کنم، گویا سینه‌ام خالی از هر چیز بود. احساس می‌کردم به پایان خط رسیده‌ام و قرار نیست دیگر به زندگی بازگردم. خیلی وقت بود دردهایم را تنها با خودم قسمت می‌کردم، ساعت‌ها با خودم کلنجار می‌رفتم و هیچ همراز و هم‌صحبتی نبود که لحظه‌ای به آن‌ها گوش دهد. بنا، فرصت را غنیمت شمردم و شروع به تعریف از زندگی حزن‌انگیزم برای داکتر کردم: «دو‌ سال از ازدواجم می‌گذرد، شوهرم اوایل ازدواج‌مان بسیار دوستم داشت، به من توجه می‌کرد و ما زندگی خوبی داشتیم. اما با گذشت یک سال، رفته رفته رفتارش با من سرد شد تا جایی که مرا لایق خشونت و حتی لت‌وکوب دانست. مادر شوهرم (خشوام) همیشه در مورد من به شوهرم شکایت می‌کرد، تهمت‌های بسیاری علیه من درست می‌کرد و اینگونه شوهرم را علیه من می‌شوراند تا مرا لت‌وکوب کند. هیچ‌ یک از اعضای فامیل شوهرم کاری از دست‌شان برنمی‌آمد. فشار زندگی، استرس، تشویش و مهمتر لت‌وکوب‌های متعدد در نهایت کار خودش را کرد؛ من حامله بودم و فرزندم در بطنم آسیب دید و مرد. بابت این اتاق هم مرا مقصر می‌دانستند و بخاطرش بی‌شمار لت‌وکوب شدم. تا اینکه یک روز تصمیم گرفتم این پیوند را به پایان برسانم. زیرا خسته شده بودم. از اینکه هر روز بدون استثنا باید لت‌وکوب می‌شدم، توهین و تحقیر می‌شدم، هر روز من همراه بود با شکل‌گیری یک خاطره‌ی بد و نه خوشحال کننده، مرا اجازه ندادند تحصیل‌ام را ادامه بدهم و به‌ آرزوهایم برسم و...» در این لحظه به داکتر نگاه کردم. به او گفتم: «دیشب وقتی موضوع جدایی را مطرح کردم، نتیجه‌اش این شد و به خودم اشاره کردم. راستش دیشب هنگام مطرح کردن طلاق، بسیار ترسیدم اما باید می‌گفتم و زمانی که به شوهرم گفتم من هنوز جوان هستم و نمی‌خواهم تمام عمر را در اسارت و مجازات بی‌دلیل، سپری کنم، هنوز سنی هم ندارم، ۲۲ ساله هستم که دو سال‌اش در شکنجه و در این خانه گذشت، شوهرم بعد شنیدن این تصمیم‌ام، یک سیلی محکم به صورتم زد و گفت: «زن بی‌حیا! طلاق را می‌خواهی چه کار؟ و با عصبانیت بسیار گفت با کی قول و قرار داری که می‌خواهی از من جدا شوی؟ برایش توضیح دادم که پای فرد دیگری در میان نیست و فقط از دست شکنجه‌های دو سال گذشته این تصمیم... نگذاشت حرفم را کامل کنم. موهایم را کشید و بر روی زمین پرتم کرد. مرا با لگد‌های پی‌هم لت‌وکوب کرد، دوباره از موهایم گرفت، بلندم کرد و با تمام توان با مشت‌های مردانه‌اش صورتم را هدف قرار داد. خون بود که از بینی و دهنم جاری می‌شد. من زن؛ نحیف و ظریف کجا و او مرد و پر قدرت کجا. التماس می‌کردم که مرا کتک نزند، اما او همچنان در حال لت‌وکوب من بود و گوشش بدهکار خواهش و التماس‌های من نبود. به کتک‌زدن من بسنده نکرد، مرا به سمت بالکن بُرد و گفت که دیگر از جدایی حرف میزنی؟ یا نه؟ برایش گفتم که دیگر نمی‌خوام عمر باقی مانده‌ام را در شکنجه و در این خانه سپری کنم و تاکید کردم که می‌خواهم خوب زندگی کنم. آن لحظه گفت: «پس می‌خواهی خوب زندگی کنی زن بی‌حیا؟ درست است. بعد از مرگت می‌توانی از دستم خلاص شوی و در ادامه‌ی حرفش، چند سیلی محکم دیگر هم حواله‌ام کرد. تلاش داشت مرا از بالای بالکن به پایین‌ پرت کند، زیاد کوشش کردم که مقاومت کنم اما در نهایت قدرت بدنی اون بیشتر بود، دستم را پیچاند، از شدت درد و شکستن استخوان دستم، دنیا مقابل چشمانم سیاه شد، بی‌حال شدم و شوهرم از این فرصت استفاده کرد و مرا از طبقه‌ی چهارم به پایین پرت کرد.» به داکتر نگاه کردم و ادامه دادم هنگامی که چشمانم را گشودم، روی تخت بیمارستان بودم. داکتر که مشخص بود از داستان زندگی من بشدت متأثر و ناراحت شده، برایم گفت: «از واقعیت زندگی تو واقعا ناراحت شدم، هیچ کسی دوست ندارد در رنج و بدبختی زندگی کند، از اینکه هم‌جنس‌های خودم را در این حالت می‌بینم، با تمام وجود ناراحت می‌شوم. حالا رابعه جان اگر فکر می‌کنی کاری از دست من ساخته است، لطفا برایم بگو.» از او تشکر کردم. می‌دانستم که از دستش کاری برنمی‌آید. او می‌توانست روی زخم‌های جسم من مرهم بگذارد اما زخم‌های درون من با هیچ دارویی، قابل درمان نبود. با خودم فکر کردم که من فقط خواستم یک زندگی آرام و بدون درد و شکنجه داشته باشم، یک زندگی آرام که حق انسانی هر آدم هست. با خود گفتم ببین! درخواست یک حق طبیعی چگونه فاجعه‌ای را به باور آورد؟ اینجا افغانستان است؛ زنان حقی ندارند، یا باید تمام عمر شکنجه را به جان بخرند یا با زنده بودن خداحافظی کنند. در اینجا، زن بودن خودش جرم حساب می‌شود. به یاد فرخنده، افتادم که چگونه مردان در کوچه پس کوچه‌های شهر کابل، او را بی‌حجاب‌اش کردند و به بدترین شکل ممکن سنگ‌سار و در نهایت او را به قتل رساندند. هیچ‌ کسی از او دفاع نکرد، فقط بی‌وقفه او را لت‌و‌کوب کردند. کجاست آن غیرت؟ آیا غیرت و مرد بودن همین است؟ آیا خداوند بزرگ به مردان قدرت بدنی بیشتری داده تا اینگونه از آن در شکنجه‌‌ی زنان استفاده کند؟ چون من هزاران زن دیگر هم در کشور هست که روزهای‌شان چون آسمان شب‌های بارانی تاریک و بی‌ستاره است، تنها نفس می‌کشند و نه زندگی. شکنجه، فریاد‌شان را خاموش کرده و بخاطر حفظ آبروی خانواده، مرگ هر روزه را به جان خریده‌اند. در افغانستان، این مردان هستند که قوانین را می‌سازند، شیوه زندگی را تعیین می‌کنند، ارزش‌های آدم‌ها را تعیین می‌کنند، زن‌ها، تنها نفس می‌کشند، اینکه چگونه؟ مهم نیست. راستش برای هیچ کسی مهم نیست. شاید اگر میزان اکسیژن مورد استفاده زن‌ها نیز دست مردان بود، آن را نیز به روی زنان می‌بستند. همانگونه که مکتب، دانشگاه، کار، حضور در اجتماع و... را بستند. نمی‌دانم به کدامین امید، مقاومت کنم؟ به امید چه نسلی؟ نسل دختران دیروز که اکنون خانه‌نشین شده‌اند یا دختران فردا که قرار هست بی‌سواد بزرگ شوند؟ کدام قانون؟ قانونی که اکنون به مرد حق خدایی داده و زن را غلامی بیش نمی‌داند؟ به چه امیدی؟ نویسنده: مژده قیومی

ادامه مطلب