اگر روی پوست خود یا فرزندتان زگیل‌های آبکی دیده‌اید که کوچک، برآمده و پرآب هستند، به بیماری مولوسکوم مبتلا شده‌اید. این زگیل‌های کوچک می‌توانند مقاربتی باشند یا بدون داشتن رابطه جنسی از فردی به فرد دیگر منتقل شوند. مولوسکوم کونتاژیوزوم (Molluscum Contagiosum) نوعی عفونت شایع است که باعث ایجاد برجستگی‌های کوچک، گرد، سفت و خوش‌خیم روی سطح پوست می‌شود. این برجستگی‌ها و ضایعات پوستی معمولا بدون درد بوده و پس از درمان، جای زخم آن‌ها باقی نمی‌ماند. البته اگر برجستگی‌ها خراشیده یا زخمی شوند، عفونت می‌تواند به پوست مجاور سرایت کند. عفونت مولوسکوم کنتاژیوزوم می‌تواند از طریق تماس مستقیم با ویروس منتشر شود. مدت زمان ماندگاری ویروس برای هر فرد متفاوت است؛ اما برجستگی‌ها می‌توانند بین ۲ ماه تا ۴ سال روی پوست باقی بمانند. این بیماری در انواع غیرمقاربتی از طریق تماس پوستی هم منتقل می‌شود و اغلب در کودکان دیده‌ می‌شود البته می‌تواند بزرگسالان را نیز تحت تأثیر قرار دهد، به ویژه آن‌هایی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند. این بیماری‌ پوستی ظاهری شبیه به زگیل‌های پرآب ایجاد می‌کند و به همین دلیل به آن زگیل آبکی هم گفته می‌شود. علائم بیماری مولوسکوم این بیماری علائم واضحی دارد که به راحتی قابل تشخیص هستند. البته بعد از ابتلا به ویروس، بروز علائم آن ممکن است از ۲ تا ۷ هفته طول بکشد. در مواردی نیز ممکن است تا ۶ ماه بعد از ابتلا به بیماری هیچ علامتی در شما بروز نکند. این اتفاق بیشتر در کودکان می‌افتد. اما اگر علائم بروز کند، می‌تواند شبیه به هر یک از موارد زیر باشد: برآمدگی‌های گرد و همرنگ پوست زگیل‌ها به صورت تکی یا تا ۲۰ عدد کنار هم مشاهده می‌شوند داخل زگیل‌ها ماده‌ی چسبنده‌ای شبیه به موم و وکس وجود دارد برجستگی‌های کوچک و بزرگ‌ اغلب بدون درد هستند، اما می‌توانند خارش، درد، قرمزی و یا متورم برآمدگی روی صورت، تنه، بازوها یا پاهای کودکان برآمدگی در اندام تناسلی، زیر شکم یا داخل ران بزرگسالان در صورتی که عفونت از راه جنسی منتقل شود. علت مولوسکوم چیست؟ مولوسکوم کنتاژیوزوم  یا زگیل آبکی نوعی عفونت ویروسی پوست و گاهی مخاط است که عامل آن نوعی دی ان ای ویروس از خانواده پاکس ویروس می‌باشد. ویروس مولوسکوم از طریق تماس پوست به پوست و برخورد فیزیکی افراد با هم منتقل می‌شود. همچنین ممکن است با استفاده از وسایل و لباس‌های آلوده‌ شخص هم منتقل شود. مثلا اگر از لیف، کیسه، لوفا، حوله و لباس‌های شخصی فرد آلوده استفاده کنید، ممکن است به بیماری آلوده شوید. با استفاده از لباس‌های شنای یکدیگر هم احتمال آلودگی افزایش می‌یابد. اگر فرد مبتلا زگیل‌ را لمس کند، بخاراند و سپس به بخش‌های دیگر بدن خود دست بزند، ممکن است آن را به قسمت‌های دیگر منتقل کند. تراشیدن موهای زائد و استفاده از ژیلت و خودتراش مشترک هم می‌تواند در انتقال ویروس موثر باشد. یکی دیگر از اصلی‌ترین روش‌های انتقال این بیماری رابطه جنسی است. همانطور که گفته شد این بیماری نوع تناسلی هم دارد که مولوسکوم تناسلی نامیده می‌شود و از انواع بیماری‌های مقاربتی است. پس با برقراری رابطه جنسی و تماس نزدیک با شریک جنسی آلوده، به این بیماری مبتلا می‌شوید. عوامل خطر ابتلا به بیماری مولوسکوم برخی از عواملی که می‌تواند احتمال ابتلا به این بیماری را بالا ببرد، شامل موارد زیر است: رابطه جنسی با افراد متعدد رابطه جنسی با کسانی که پرخطر هستند استفاده از وسایل شخصی افراد آلوده زندگی با کسی که به این بیماری مبتلا است رفتن به استخر و رعایت نکردن اصول بهداشتی استحمام بعد از فرد آلوده و استفاده حوله‌ شخصی او سن ۱ تا ۱۰ سالگی (کودکان اغلب در این سن بیشتر مبتلا می‌شوند) داشتن سیستم ایمنی ضعیف (برخی شرایط و درمان‌ها می‌توانند سیستم ایمنی بدن را تضعیف کنند. به عنوان مثال می‌توان به سرطان خون، ایدز و درمان سرطان اشاره کرد.) ابتلا به درماتیت آتوپیک بثورات معمولی درماتیت آتوپیک، یک نقطه ورودی برای ویروس ایجاد می‌کند که باعث ایجاد بیماری می‌شود. عوارض مولوسکلوم هنگامی که به این بیماری مبتلا شوید، برجستگی‌ها و پوست اطراف آ‌ن‌ها ممکن است ملتهب شوند. تصور می‌شود که این یک پاسخ سیستم ایمنی به عفونت باشد. در صورت خراشیدگی، این برجستگی‌ها می‌توانند عفونی شده و با جای زخم بهبود پیدا کنند. اگر زخم روی پلک‌ها ظاهر شود، چشم صورتی (ملتحمه چشم) می‌تواند ایجاد شود. برای جلوگیری از ابتلا به بیماری مولوسکلوم چه باید کرد؟ عمده‌ترین کارهایی که باید برای جلوگیری از انتشار ویروس انجام داد: دست های‌تان را بشویید. تمیز نگه داشتن دست‌ها می‌تواند به جلوگیری از انتشار ویروس کمک کند. از دست زدن به برجستگی‌ها خودداری کنید. تراشیدن روی نواحی آلوده نیز می‌تواند باعث انتشار ویروس شود. وسایل شخصی‌تان را به اشتراک نگذارید یا از دوستان، فامیل و باقی افراد قرض هم نگیرید. لباس، حوله، برس مو و سایر... وسایل شخصی است و نباید با فرد دیگری آن را به اشتراک بگذارید. از تماس جنسی خودداری کنید. اگر مولوسکوم کونتاژیوزوم روی اندام تناسلی خود یا نزدیک آن دارید، تا زمانی که برآمدگی‌ها درمان نشده و از بین نرفته‌اند، از برقراری رابطه‌ی جنسی خوداری کنید. برجستگی‌ها را با لباس بپوشانید تا از تماس مستقیم با دیگران جلوگیری کنید. هنگامی که در اطراف شما افراد دیگری حضور نداشتند، می‌توانید ناحیه آسیب دیده را در معرض هوا قرار دهید، زیرا این کار باعث سلامت پوست می‌شود. کدام کودکان در معرض خطر ابتلا به مولوسکوم کونتاژیوزوم هستند؟ کودکان می‌توانند از طریق تماس پوست با پوست با فردی که به این بیماری مبتلا است، به مولوسکوم سرایتی مبتلا شوند. این مشکل در سراسر جهان یافت می‌شود، اما تصور می‌شود که در محیط‌های گرم و مرطوب شایع‌تر است.  جلوگیری از مولوسکوم کوتاژیوزوم در کودکان ویروس داخل برآمدگی فقط به میزان خفیفی مسری است. می‌تواند به سایر کودکانی که مستقیماً برجستگی‌ها را لمس می‌کنند سرایت کند. بهترین پیشگیری اجتناب از تماس با برجستگی‌ها، محیط و افراد آلوده است. تشخیص چگونه انجام می‌شود؟ پزشکان می‌توانند بر اساس معاینه فیزیکی و گرفتن تاریخچه معمولی، لکه‌ها را شناسایی کنند. در موارد نادر، یک نمونه بافت نیز برای ارزیابی دقیق‌تر تغییرات پوست در زیر میکروسکوپ و رد سایر شرایط گرفته می‌شود. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر مشکوک هستید که شما یا فرزندتان به مولوسکوم مبتلا هستید، و یا در صورت مشاهده علائم این بیماری در وجودتان، حتما به پزشک مراجعه کنید. بهتر است پروسه‌ی درمان را به تعویق نیندازید و از درمان‌های خودسرانه که اغلب باعث تشدید بیماری می‌شود، خوداری کنید. درمان این بیماری معمولا بعد از مدتی خود به خود درمان می‌شود. اگر ضایعات شما را اذیت نکنند و نگران انتقال آن‌ها به کسی نباشید، بین ۲ ماه تا ۴ سال زگیل‌ها باقی می‌مانند و سپس از بین می‌روند. علائم خوب شدن این بیماری از بین رفتن زگیل‌ها به مرور زمان است. با این حال، روش‌های مختلفی برای درمان وجود دارد که با توجه به وضعیت شخص و تشخیص پزشک و‌انتخاب بیمار صورت می‌گیرد. پس از درمان، از ژل یا پماد‌های ترمیمی برای کمک به بهبود برجستگی‌های درمان شده و کاهش جای زخم استفاده می‌شود. درمان دارویی (پمادهای موضعی و قرص) درمان با لیزر (لایه برداری و‌ جراحی) کرایوتراپی  نویسنده: داکتر معصومه پارسا

تقریبا برای هر فردی، پدر و مادرش بهترین نسخه‌ی ممکن از یک والدین خوب است. قطعا پدر و مادر با واژگانی چون عشق، محبت، دوست‌داشتن، از خودگذری، ایثار، فداکاری و... تعریف می‌شوند. تقریبا تمام پدر و مادرها تلاش می‌کنند برای فرزندان‌شان با تمام وجود مایه بگذارند و برای بهتر زیستن، پرورش سالم و تربیت درست آن‌ها تلاش ‌کنند. البته این نکته هرچند ناراحت کننده اما قابل ذکر است که گاها پدر و مادر‌ها نیز خوب عمل نمی‌کنند و می‌توانند به طور تصادفی رفتارهای آسیب‌رسان زیادی داشته باشند. گاه این آسیب‌ها می‌تواند فراتر از یک اشتباه ساده باشد و پیامد‌های جبران ناپذریری را خلق کند. به چنین پدر و مادرهایی، والدین سمی می‌گویند. والدین سمی، در حقیقت در نحوه‌ی رفتار، عملکرد، پرورش و تربیت خود فعالیت‌هایی را انجام می‌دهند که به شخصیت کودک آسیب می‌رساند. حقیقت امر این است که هیچ والدینی راضی به این موضوع نیستند که به فرزندان، پاره‌ی تن‌شان آسیب بزنند اما عدم آگاهی و ندانستن موجب می‌شود آن‌ها ندانسته چنین عملکردی داشته باشند. در ادامه‌ی این مطلب به ویژگی‌های والدین سمی خواهیم پرداخت اما باید ذکر کنیم که اگربه عنوان پدر، مادر و یا بزرگ‌تر یک خانواده، این مقاله را مطالعه می‌کنید، نسبت به رفتارهای خود بیشتر وسواس به خرج دهید. برخی از کودکان با والدینی بزرگ می‌شوند که به آن‌ها اجازه نمی‌دهند افکار یا نظرات متفاوتی را بیان کنند. در حقیقت آن‌ها موظف هستند تا سخنان والدین خود را بدون چون و چرا به عنوان واقعیت بپذیرند و بیشتر شبیه یک سرباز یا ربات رفتار کنند تا یک انسان. فرزند والد سمی نمی‌تواند از خود نظر، خواسته و عقیده داشته باشد. او موظف است در همه چیز با والد خود موافقت کند و از این شرایط خوشحال، راضی و قدردان باشد. والدین سمی تاب مخالفت، انتقاد و پرسشگری را ندارند. گاهی خودشیفتگی یا عدم اعتماد‌به‌نفس و شکنندگی آن‌ها آن‌قدر زیاد است که می‌خواهند فرزندشان آیینه تمام‌نما و کپی‌ برابر اصل خودشان باشد. این نوع والدین توقع دارند که فرزندشان دست از تمام علایق و اهداف خود بکشد و خواسته‌های خود را با چهارچوب‌های ذهنی پدر یا مادر سمی تنظیم کند. این پدر و مادرها حتی تا سنین جوانی، فرزندان‌شان را در مورد ریزترین موضوعات مانند انتخاب لباس، تفریح، تصمیمات مهم زندگی و امور ساده تحت فشار قرار می‌دهند. آن‌ها باید از تک‌تک دوستان، روش زندگی، اعتقادات شخصی و تمامی تصمیمات زندگی اطلاع داشته باشند. این مسئله گاهی منجر به ‌نوعی چسبندگی و وابستگی دونفره بیمارگونه در چنین خانواده‌هایی می‌شود و تقویت سلامت روان کودک را به‌ خطر می‌اندازد. فرزندان یک خانواده سمی همیشه اسیر خانه و خانواده خود هستند. والدین سمی شاید بتوانند در مورد تک‌تک کودکان هم‌سن و سال فرزندشان چیز خوبی برای گفتن پیدا کنند، اما وقتی نوبت صحبت درباره فرزند خودشان می‌رسد، تنها کاری که انجام می‌دهند این است که شکایت کنند و کودک را مقایسه و سرزنش ‌کنند. بسیاری از والدین حتی ممکن است متوجه آسیب‌های مقایسه کودکان با یکدیگر نباشند و این کار را ناخواسته انجام دهند. در واقع این پدر و مادرها معمولا بیش‌ازحد مشغول سرزنش دیگران و به‌خصوص بچه‌های خود هستند. این نوع والدین وقتی فرزندان‌شان خوشحال هستند احساس ناراحتی می‌کنند. گاهی حتی ممکن است والدین سمی به‌طور ناخواسته نسبت به فرزندان خود احساس حسادت داشته باشند. این والدین به‌سادگی قادر به غلبه بر احساسات خود نیستند و اغلب فرزندان خود را مسخره می‌کنند. همچنین آن‌ها ممکن است در برابر دستاوردهای کودک بسیار بی‌تفاوت رفتار کنند یا اظهارات غیراخلاقی داشته باشند تا احساس ارزشمندی کودک را ازبین ببرند. والدین سمی در راستای دستیابی به اهداف خود به دستاویزی مثل احساس گناه متوسل می‌شوند تا کودک را وادار به تغییر عقیده خود کنند. گاهی اوقات، این سوءاستفاده بسیار ظریف و گاهی اوقات، آشکار خواهد بود. در حقیقت پدر و مادرهای سمی با فرورفتن در نقش فرد قربانی، دائما در حال باج‌گیری عاطفی از فرزندان هستند. تهدید به طرد‌کردن فرزند بی‌گناه و توسل به قهر والدین با کودکان، تهدید به ترک والد دیگر، تهدید به آسیب‌رساندن به خود، خود را به بیماری یا افسردگی زدن و... همگی از مصادیق باج‌گیری عاطفی هستند که با استفاده از نقاط ضعف فرزندان و فشار روحی و روانی و ایجاد حس ترحم یا خود-سرزنشی در آن‌ها، برای رسیدن به خواسته‌های شخصی استفاده می‌شوند. والدین سمی معمولا نمی‌توانند به‌اندازه کافی همدلی از خود نشان دهند و مشکلات و نیازهای فرزندشان را درک کنند. در واقع این افراد آن‌قدر درگیر نیازها، احساسات و خواسته‌های هیجانی خودشان هستند که جایی برای پرداختن به احساسات فرزند باقی نمی‌ماند. والدین سمی تمام واقعیت‌ها را به نفع خودشان تحریف می‌کنند. اگر فرزندشان اعتراض کند یا از احساسش حرف بزند، به داشتن توهم یا اشتباه ‌کردن متهم می‌شود. همیشه این فرزند است که اشتباه برداشت می‌کند، حساس و زودرنج است یا احساساتش بی‌ارزش هستند. والدین سمی معمولا در احساسات و عواطف بی‌ثبات هستند و بنابراین، کودک نمی‌تواند پیش‌بینی خاصی از برخورد و واکنش‌های آن‌ها داشته باشد. به‌همین‌دلیل، همیشه این کودک است که مورد واکنش‌های ناگهانی و تکانشی والدین مانند داد زدن سر کودکان قرار می‌گیرد. [caption id="attachment_11092" align="aligncenter" width="566"] عکس: شبکه‌های اجتماعی[/caption] پیامدهای فرزندپروری سمی مهم‌ترین مشکل در رفتارهای سمی و آسیب‌رسان پدر و مادر این است که کودک والدین را اولین، بهترین و بزرگ‌ترین انسان‌ها تصور می‌کند. دیدن اشتباهات، سوءاستفاده‌ها و رفتارهای نادرست والدین برای کودک قابل هضم نیست و در نتیجه کودک آنچه درباره او گفته می‌شود را درست می‌پندارد. هنگامی که فرزند از سوی پدر و مادر ناتوان توصیف می‌شود، فرزند آن را می‌پذیرد و خود را فردی بی‌عرضه می‌داند. فرزندان همواره با این احساس گناه زندگی می‌کنند که عامل تمام بدبختی‌ها و مشکلاتی که در خانه رخ می‌دهند، هستند. [caption id="attachment_11091" align="aligncenter" width="529"] عکس: شبکه‌های اجتماعی[/caption] مشکلات فرزندان والدین سمی دنیا و آدم‌ها را ناامن می‌بینند و در عین نیاز به دیگران، از ایجاد روابط پایدار، سالم و صمیمانه ناتوان هستند. اعتماد به نفس و عزت نفس کافی ندارند و خود را لایق خوشبختی و موفقیت نمی‌دانند. همیشه نگران واکنش دیگران هستند و می‌خواهند بقیه را از خودشان راضی نگه دارند. اغلب قدرت نه گفتن چندانی ندارند و از مشکلاتی مانند کم‌رویی و کم حرفی کودکان رنج می‌برند. آن‌ها همچنین به دلیل نداشتن تجربه روابط سالم والد/فرزندی، احتمالا در سایر روابط خود نیز در دام افراد سمی می‌افتند. در نهایت، ممکن است خود این کودکان به دلیل همسان‌سازی با والدین یا تقلید از آن‌ها، در آینده به افرادی آسیب‌رسان یا سوء‌استفاده‌گر در روابط تبدیل شوند. وجود هر یک از این نشانه‌ها که دال بر سمی بودن رفتار و شیوه‌ی پرورشی نادرست است، می‌تواند بر روح و روان کودکان تاثیر بدی بر جای بگذارد. بنا اگر شما فرزندی هستید که چنین والدینی داشته و یا والدینی هستید که این شاخص‌ها را در رفتار و عملکردتان دارید، حتما به روانشناسان و یا افرادی که از دانش لازم برخوردارند، مراجعه کنید. باشد که با اصلاح چنین رفتارها، خود و خانواده شما از روح و روان سالمی برخوردار شوند.

نحوه‌ رفتار و برخورد با کودکانی که از اعتماد به نفس کافی برخوردار نیستند، بسیار اهمیت دارد. کودکان دارای اعتماد به نفس پایین نشانه‌‌های خاص خودش را دارند که در نوشته‌های قبلی به آن پرداخته شد. حال اگر احساس می‌کنید چنین نشانه‌ها در کودک شما وجود دارد و یا اکنون در شرایطی هستید که تصمیم گرفته‌اید کودکان با اعتماد به نفس بالا داشته باشید، بهتر است به راهکارهایی که در ادامه‌ی این مطلب گفته می‌شود توجه کرده و آن را عملی سازید. حقیقت همین است؛ کسانی که اعتماد به نفس پایینی دارند بیشتر دچار مشکلات اجتماعی می‌شوند، در مواجه با سختی‌ها خیلی زود ناامید می‌شوند، پشتکار کافی برای رسیدن به هدف ندارند و احتمال بروز مشکلات رفتاری و هیجانی در آن‌ها بیشتر است. بنابر این ارزش دارد که وقت و انرژی بگذاریم تا اعتماد به نفس کودکان تقویت شود. با فرزندمان صحبت کنیم تا جنبه‌هایی از خود را که کمتر می‌بیند پیدا کند و دیدگاه واقعی نسبت به جنبه‌های واقعی شخصیت خود داشته باشد. کودکی که اعتماد به نفس داشته باشد برای پیشرفت و موفقیت در زندگی، به توانایی‌های خود اعتماد دارد  و در عین حال می‌داند اگر در کاری موفق نشد، نباید امید خود را از دست بدهد و با کسب تجربه و تسلط می‌تواند از عهده آن برآید. بالا بردن اعتماد به نفس کودک، تفاوت بزرگی را در زندگی او ایجاد خواهد کرد. بنابراین، برای تقویت اعتماد به نفس در کودکان این راهکارها را دنبال کنید. نوع نگاه ما به فرزندمان تاثیر عمیقی بر دید او نسبت به خودش می‌گذارد. به گونه‌ای با کودک خود رفتار کنید که بفهمد در هر شرایطی دوستش دارید و از او مراقبت می‌کنید. حتی هنگامی که اشتباه می‌کند یا تصمیمات نادرست می‌گیرد. کودکان اگر احساس کنند که والدین، آن‌ها را بخاطر توانایی‌های‌شان دوست‌ دارند، هنگامی که مرتکب اشتباهی می‌شوند، دست پاچه شده و نمی‌توانند تصمیم درستی بگیرند. دوست داشتن بی‌قید و شرط باعث افزایش اعتماد به نفس در کودکان می‌شود. از مقایسه کودک خود با خواهر یا برادران‌شان و یا با کودکان هم سن و سال فامیل و یا همسایه‌ها، جدا خودداری کنید. این مقایسه‌ها باعث می‌شود که کودکان باور کنند که توانایی انجام هیچ کاری را نداشته و نمی‌توانند شما را راضی و خشنود کنند. در نهایت اعتماد به نفس کودک از بین می‌رود. هم کودکان و هم بزرگسالان اغلب درگیر گفت و گوهای منفی و ناامید کننده می‌شوند. مانند: تو نمی‌توانی؟ تو برای انجام دادن این کار کوچک هستی، یا من در مورد این موضوع می‌ترسم و … سعی کنید خودگویی مثبت را به کودکان خود آموزش دهید. از جملاتی که باعث تقویت خودباوری کودک می‌شود، استفاده کنید. مانند: تو می‌توانی این کار را انجام دهی. تو دختر یا پسر قوی هستی و… به کودک خود وظایف و مسئولیتی را متناسب با سنش بدهید تا به شما کمک کند. این کار باعث می‌شود که فرزند شما احساس مفید بودن، مسئولیت پذیری و شایستگی کند. درخواست کمک از کودکان باعث بالابردن اعتماد به نفس کودکان شده و آن‌ها احساس می‌کنند که فرد مهمی هستند. این وظایف می‌تواند مانند: کمک کردن در آشپزی، کمک به مادر در جمع کردن لباس‌ها، غذا دادن به خواهر یا برادر کوچکتر یا پهن کردن سفره برای صرف غذا و… باشد. [caption id="attachment_10924" align="aligncenter" width="635"] عکس: شبکه‌های اجتماعی[/caption] والدین اولین و بهترین الگو برای کودک هستند. پس اگر احساس می‌کنید اعتماد به نفس پایینی دارید، بهتر است آن را بهبود بخشید. در صورت نیاز برای ترمیم و بازیابی اعتماد به نفس خود وقت بگذارید. اگر شما اعتماد به نفس پایینی داشته باشید، مسلما کودک شما نیز از شما الگو برداری کرده و دچار کمبود اعتماد به نفس می‌شود. اعتماد به نفس بالای والدین، یکی از مهم‌ترین مراحل برای افزایش اعتماد به نفس در کودکان است. متناسب با سن کودکان، در موقعیت‌های مناسب، از آن‌ها راهنمایی بگیرید. با آن‌ها در تصمیم گیری‌های خانوادگی خود مشورت کنید. تا نشان دهید که برای آن‌ها و ایده‌ها و نظرات‌شان ارزش قائل هستید. به طور کلی، احترام به نظرات و راهنمایی گرفتن از کودکان باعث افزایش اعتماد به نفس در کودکان می‌شود. انتخاب‌ها به کودکان کمک می‌کند تا احساس شایستگی و قدرت کنند. به کودکان اجازه دهید که تصمیمات متناسب با سن خود بگیرند. مانند اینکه چه چیزی بپوشند و یا برای صبحانه چه بخورند و کارهای کوچکی از این دست که مناسب سن‌اش است. کودکان هنگامی که متوجه شوند شما برای تصمیمات و انتخاب‌های آن‌ها ارزش و احترام قائل هستید، اعتماد به نفس آن‌ها افزایش می‌یابد. ترس از شکست اغلب کودکان را از سعی و تلاش برای دستیابی به آنچه که می‌خواهند، باز می‌دارد. این مورد به طور طبیعی می‌تواند باعث کاهش و از بین رفتن اعتماد به نفس کودکان نیز شود. به کودکان خود یاد بدهید که اشتباهات و شکست‌ها نیز بخش کاملا قابل قبولی از زندگی هستند. همچنین شکست برای همه اتفاق می‌افتد و نباید ناامید شوند. کودکانی که اعتماد به نفس پایینی دارند اغلب از امتحان‌کردن کارهای جدید یا چالش‌های تازه اجتناب می‌کنند. کودکان خود را تشویق کنید که مهارت‌های جدید را یاد بگیرند. به آن‌ها اطمینان بدهید که در کنارشان هستید و کمک‌شان می‌کنید. امتحان چالش‌های جدید باعث افزایش اعتماد به نفس در کودکان شده و آن‌ها یاد می‌گیرند که هنگام مواجه با مشکلات جدید چگونه عمل کنند. محبت جسمانی باعث می‌شود که دوست داشتن، پذیرش و تعلق را به کودک منتقل کند. همچنین باعث خوشحالی و اعتماد به نفس بالای کودک می‌شود. پس محبت کردن به کودکان را فراموش نکنید. آن‌ها را در آغوش بگیرید، نوازش کنید و ببوسید. به آن‌ها نشان دهید که بودن‌شان در کنار شما واقعا لذت بخش است.