برچسب: ورزشکاران

8 ساعت قبل - 55 بازدید

فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا)، فهرست ۲۳ بازیکن تیم پناهندگان زنان افغانستان را برای حضور در یک تورنمنت دوستانه چهار تیمه در امارات متحده عربی اعلام کرد. این رقابت‌ها بخشی از سلسله مسابقات «FIFA Unites: Women’s Series» است که در پایان ماه جاری میلادی برگزار خواهد شد. فیفا با نشر اعلامیه‌ای گفته است که این نخستین حضور بین‌المللی تیم فوتبال زنان افغانستان پس از نزدیک به چهار سال به حساب می‌آید. در اعلامیه آمده است که بازیکنان این تیم در سه کمپ استعدادیابی که توسط فیفا در آسترالیا و انگلستان برگزار شده بود، انتخاب شدند. در این کمپ‌ها نزدیک به ۷۰ بازیکن از آسترالیا و اروپا زیر نظر «پالین هامیلی»، ملی‌پوش پیشین اسکاتلند و سرمربی فعلی تیم، ارزیابی شدند. در بخشی از اعلامیه آمده است که در کنار او بیش از ۲۰ متخصص زن در بخش‌های مختلف مربیگری، آمادگی جسمانی، دروازه‌بانی، روان‌شناسی، تغذیه و صحی بازیکنان را همراهی کردند. فدراسیون جهانی فوتبال تاکید کرده است که فهرست نهایی شامل ۱۳ بازیکن مقیم آسترالیا، ۵ بازیکن از بریتانیا، ۳ بازیکن از پرتگال و ۲ بازیکن از ایتالیا است. این ترکیب آمیزه‌ای از بازیکنان باتجربه و چهره‌های جوانی است که با انگیزه‌های بلند به میدان خواهند رفت. بازیکنان منتخب تیم زنان افغانستان: کرشمه عباسی، سوین عظیمی، منتها مصلح، نجمه عارفی، نازیه علی، بهاره صمیمی، بهاره کوهستانی، مانوژ نوری، خرسند عزیزی، زینب مظفری، فاطمه حیدری، سوسن خجسته، مینا احمدی، نیلاب محمدی، مرسل سادات، الهه صفدری، فاطمه یوسفی، مونا امینی، مریم کریم‌یار، فاطمه عرفانی، عزیزه علی‌زاده، سوسن محمدی و بی‌بی نوری. همچنین جیانی اینفانتینو، رییس فیفا، این اقدام را «لحظه‌ای تاریخی و نمادین» خوانده و گفته است: «این ابتکار نشان می‌دهد که فوتبال چگونه می‌تواند امید، فرصت و اتحاد را به ارمغان بیاورد. ما به این زنان شجاع کمک می‌کنیم تا دوباره استعداد و اشتیاق خود را در صحنه جهانی نشان دهند.» فیفا افزوده است که این پروژه تنها آغاز کار است و برنامه‌های حمایتی درازمدت برای بازیکنان طراحی خواهد شد. همچنان تلاش‌ها برای شامل‌ساختن دیگر بازیکنانی که در کمپ‌های نخست حضور نداشتند، ادامه دارد. این ابتکار پس از روند پیچیده حقوقی، اداری و لوجستیکی اکنون به الگویی در جهان ورزش تبدیل شده است: بازگشت دوباره زنان افغانستان به فوتبال بین‌المللی در چارچوب حمایت و حفاظت کامل فیفا. باید گفت که تیم فوتبال زنان پناهجوی افغانستان برای نخستین‌بار در یک تورنمنت بین‌المللی به میدان می‌رود. این رقابت‌ها از تاریخ ١ تا ٧ عقرب در دوبی برگزار می‌شود و قرار است تیم زنان پناهجوی افغانستان مقابل تیم‌های ملی زنان امارات، چاد و لیبیا به میدان برود.

ادامه مطلب


6 روز قبل - 148 بازدید

در دل کوچه‌های پر ازدحام شهر نو کابل، جایی‌که زندگی میان صدای ریکشاها، موترهای دودزا و فروشنده‌های خسته می‌گذرد، دختری به نام مریم زندگی می‌کند. مریم، روزی نه‌چندان دور – وقتی هنوز اندکی امید برای دختران باقی بود – یکی از ورزشکاران دوچرخه‌سواری افغانستان بود. دخترکی با چشمانی پر از رؤیا و دلی آکنده از امید که باور داشت می‌تواند روزی پرچم افغانستان را در میدان‌های بین‌المللی بر دوش بکشد. از همان کودکی، وقتی پدرش برایش یک دوچرخه‌ی رنگ‌ورورفته خرید، گویی دنیایی تازه به رویش گشوده شد. آن روزها، وقتی خورشید کابل بر کوچه‌های خاکی می‌تابید، مریم با دوچرخه‌اش در کوچه‌ها می‌چرخید و خودش را در میانه‌ی یک مسابقه‌ی جهانی تصور می‌کرد. پدرش همیشه به او می‌گفت: «دخترم، زندگی پر از دشواری است، اما کسی که آرزو داشته باشد و سختی‌ها را به جان بخرد، روزی به جایی می‌رسد.» مریم این حرف‌ها را با جان و دل می‌شنید. مادرش گاهی نگران بود؛ او خوب می‌دانست که جامعه چه نگاه سنگینی به ورزش دختران دارد. اما عشق مریم به دوچرخه‌سواری چنان شعله‌ور بود که هیچ‌کس نمی‌توانست مانعش شود. او به تیم محلی دوچرخه‌سواری دختران پیوست. با وجود همه‌ی دشواری‌ها، نگاه‌های سنگین، و دشنام‌های رهگذران، وقتی با هم‌تیمی‌هایش در جاده‌ها رکاب می‌زد، چنان احساس آزادی می‌کرد که هیچ چیز دیگر برایش اهمیت نداشت. در سال‌های پایانی مکتب، وقتی مریم در یکی از مسابقات کوچک شهری شرکت کرد و توانست مقام دوم را به دست آورد، برق امید در چشمانش دوچندان شد. خودش را بر سکوی پیروزی می‌دید و در دل می‌گفت: «این تازه آغاز است… روزی خواهم رسید.» اما روزگار، بی‌رحم‌تر از آن بود که بگذارد آرزوهای یک دختر در کابل، به‌سادگی پر و بال بگیرد. با تغییر اوضاع کشور، یکی‌یکی دروازه‌های ورزش به روی دختران بسته شد. ورزشگاه‌ها خاموش شدند، تیم‌ها از هم پاشیدند و مربی‌ها پراکنده گشتند. مریم هنوز دوچرخه‌اش را در گوشه‌ی اتاق نگه می‌داشت، اما هر بار که نگاهش به آن می‌افتاد، دلی پر از حسرت بر سینه‌اش می‌کوبید. روزهایی را به یاد می‌آورد که با موهای بسته‌شده زیر کلاه ایمنی، عرق‌ریزان در گرمای تابستان رکاب می‌زد و حس می‌کرد به‌سوی آینده می‌تازد. اما حالا، همان آینده مانند دیواری بلند و تاریک پیش چشمش ایستاده بود؛ عبورناپذیر و سهمگین. زندگی‌اش به‌کلی تغییر کرد. برای کمک به خانواده، ناگزیر شد همراه مادر و خواهرانش به قالین‌بافی رو آورد. در اتاقی کوچک و نیمه‌تاریک، بر چوکی‌های کوتاه می‌نشستند و تار و پود قالین را با دست‌های‌شان به‌هم می‌بافتند. دست‌هایی که زمانی فرمان دوچرخه را در اختیار داشتند، حالا پینه بسته و زخم‌خورده شده بودند. انگشتانش از بس با تارهای خشک و زِبر قالین سروکار داشتند، سرخ و ورم‌کرده می‌شدند. مریم گاهی آه می‌کشید و می‌گفت: «چنان درد می‌کشم که شب‌ها خوابم نمی‌برد… اما چاره‌ای نیست. اگر ما کار نکنیم، نان خانه از کجا بیاید؟» بعدتر، برای این‌که درآمد خانواده بیشتر شود، مریم به خیاطی نیز روی آورد. در دکان‌های کوچک خیاطی در شهر نو، ساعت‌ها پشت چرخ خیاطی می‌نشست و لباس‌های مردم را می‌دوخت. هر بار که پارچه‌ای را زیر سوزن چرخ هدایت می‌کرد، در دلش آه می‌کشید و می‌گفت: «کاش به‌جای این سوزن، هنوز فرمان دوچرخه زیر دستانم بود.» اما با همه‌ی تلخی‌ها و سختی‌ها، روح مریم هنوز از امید خالی نشده است. گاهی شب‌ها، وقتی همه‌ی اهل خانه به خواب رفته‌اند، او پرده‌ی اتاق را کنار می‌زند و به چراغ‌های پراکنده‌ی کابل نگاه می‌کند. در خیال، رکاب می‌زند؛ جاده‌ها را پشت سر می‌گذارد، جمعیتی را تصور می‌کند که برایش کف می‌زنند، و در پایان مسابقه، پرچم افغانستان را با غرور بر شانه‌اش می‌اندازند. این خیال‌ها تنها سرمایه‌ای است که دلش را گرم نگه می‌دارد. مریم می‌گوید: «اگر امید نباشد، آدم مثل چراغ بی‌روغن خاموش می‌شود. من شاید امروز قالین می‌بافم و خیاطی می‌کنم، اما باور دارم روزی دوباره رکاب خواهم زد… شاید همین‌جا در کابل، شاید در جایی دیگر… مهم این است که تسلیم نشوم.» زندگی در شهر نو آسان نیست. کرایه‌ی خانه سنگین است، نانِ روزانه به دشواری تهیه می‌شود و هر روز خبرهای تازه‌ای از فقر و محدودیت می‌رسد. با این‌همه، مریم سعی می‌کند لبخند بزند و زندگی کند. وقتی کودکان همسایه را می‌بیند، برای‌شان از روزهای دوچرخه‌سواری‌اش قصه می‌گوید. آن‌ها با چشمانی پر از شگفتی گوش می‌دهند و یکی ازشان می‌گوید: «خواهر مریم، کاش ما هم می‌توانستیم مثل تو دوچرخه‌سواری کنیم.» و او در دل، با اندوهی که پشت لبخندش پنهان کرده، می‌گوید: «کاش شما مجبور نباشید مثل من… فقط در خاطره‌ها رکاب بزنید.» هر بار که به قالین نیمه‌کاره نگاه می‌کند، زیر لب می‌گوید: «این تار و پود، مثل زندگی من است؛ هر گره‌اش درد دارد، اما اگر ادامه بدهم، روزی تصویری زیبا می‌سازد.» همین اندیشه، همان نوری‌ست که او را از غرق شدن در تاریکی نجات می‌دهد. مریم هنوز هم دوچرخه‌ی قدیمی‌اش را در گوشه‌ی اتاق نگه داشته؛ زنجیرش زنگ زده، رنگش پریده و تایرش سال‌هاست که هوا ندارد، اما دلش رضا نمی‌دهد آن را بفروشد یا دور بیندازد. با نگاهی که از عشق و دلتنگی پر است، می‌گوید: «این دوچرخه، مثل تکه‌ای از قلبم است. اگر از من بگیرندش، انگار گذشته و آینده‌ام را از من گرفته‌اند.» او هنوز امیدوار است؛ امید دارد روزی دوباره دروازه‌های ورزش به روی دختران باز شود. می‌گوید: «شاید دیگر آن‌قدر جوان نباشم، شاید توان رقابت نداشته باشم، اما اگر این فرصت دوباره بیاید، باز هم رکاب می‌زنم. حتی اگر هیچ مقامی نگیرم… فقط می‌خواهم آزادی را دوباره با تمام وجود حس کنم.» مریم، روایت هزاران دختر افغان است که رؤیاهای‌شان زیر غبار سنگین محدودیت‌ها مدفون شده، اما هنوز، شعله‌ای کوچک از امید را در دل نگه داشته‌اند؛ شعله‌ای که در میان تاریکی کابل، آرام اما سرسخت، می‌سوزد و نشان می‌دهد که آرزو، هیچ‌گاه نمی‌میرد. نویسنده: سارا کریمی

ادامه مطلب


4 هفته قبل - 165 بازدید

رسانه‌های بین‌المللی گزارش داده‌اند که نخستین باشگاه والیبال دختران اهل افغانستان AFCAN-NCC در تورنتوی کانادا آغاز به کار کرد. مسوولان این باشگاه اعلام کردند که مراسم افتتاحیه باشگاه با پشتیبانی مربیان والیبال، رییس و اعضای AFCAN، بازیکنان و علاقه‌مندان والیبال برگزار شده است تا سرآغازی باشد برای فصلی تازه والیبال زنان اهل افغانستان در کانادا. مسوولان این باشگاه و بازی‌کنان در این مراسم، بر استقامت، اتحاد و روحیه شکست‌ناپذیری ورزشکاران زن اهل افغانستان تاکید کردند. رهبری انجمن والیبال AFCAN نیز وعده سپرد که از نخستین باشگاه بانوان AFCAN-NCC در تمرین‌ها، برنامه‌های آموزشی و پرورشی پشتیبانی خواهد کرد تا زمینه ارتقای بیشتر سطح فنی و حرفه‌ای آنان فراهم شود. در پایان اطلاعیه آمده است که این تیم فراتر از یک گروه ورزشی است؛ حرکتی است برای فرصت، توان‌مندسازی و اثبات شایستگی بانوان اهل افغانستان در میدان‌های ورزشی. باید گفت که از زمان تسلط حکومت فعلی، قوانین سخت‌گیرانه‌ای علیه زنان وضع شده است؛ حضور زنان در ورزشگاه‌ها ممنوع و فعالیت در بسیاری از رشته‌های ورزشی زنان ممنوع شده است.

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 211 بازدید

خبرگزاری رویترز درتازه‌ترین مورد گزارشی از تیم فوتبال دختران مهاجر افغانستان در برتون آپون ترنت، انگلستان منتشر کرده و گفته است این دختران در زمین فوتبال و به وسیله این ورزش به دنبال آزادی و داشتن صدا هستند. خبرگزاری رویترز با نشر گزارشی گفته است که الهه صفدری تنها ۱۷ سال داشت که نخستین بار به‌عنوان دروازه‌بان به تیم ملی فوتبال زنان افغانستان دعوت شد؛ اما با سقوط کابل در سال ۲۰۲۱ میلادی، مجبور به فرار شد. در گزارش آمده است که به او دستور دادند لباس‌ها و جام‌هایش را نابود کند و همه نشانه‌های حضورش در فوتبال را از شبکه‌های اجتماعی پاک کند. در بخشی از گزارش آمده است که چهار سال بعد، این هفته در سنت جورج پارک انگلستان، دوباره صدای خنده و ضربه به توپ‌ فضا را پر کرد. فیفا اردوی انتخابی بازیکنان زن مهاجر افغانستانی را برگزار کرد تا تیمی تازه شکل گیرد. الهه صفدری این اردو را «پر از عشق و شادی» توصیف کرد؛ فرصتی برای دیدار دوباره با هم‌تیمی‌هایی که نه‌تنها عشق به فوتبال، بلکه تاریخ مشترکی از رنج و مقاومت را با خود دارند. نجمه عارفی، مدافع تیم به خبرگزاری رویترز گفته است: «ما می‌خواهیم فوتبال را به‌عنوان سکویی برای رساندن صدای دختران افغانستان استفاده کنیم. با تأسف امروز یک سگ در خیابان بیشتر از زن در افغانستان حق دارد. ما می‌خواهیم دنیا بداند هنوز اینجاییم، هنوز صدای آن‌ها هستیم و ترسی نداریم.» این اردو بخشی از برنامه فیفا برای ساختن تیم ۲۳ نفره جهت حضور در بازی‌های دوستانه بین‌المللی است. هرچند جانی اینفانتینو، رئیس فیفا، آن را «گامی مهم» خوانده؛ اما صفدری تاکید کرد: «ما می‌خواهیم به‌رسمیت شناخته شویم و در تبعید نماینده افغانستان در سطح جهانی باشیم.» باید گفت، در حالی‌که تیم مردان افغانستان همچنان زیر پرچم کشور بازی می‌کند، حکومت سرپرست ورزش زنان را کاملاً ممنوع کرده است. صفدری و عارفی پس از مهاجرت به انگلستان با دشواری‌های زیادی روبرو شدند: غربت، زبان ناآشنا و احساس تنهایی. الهه صفدری گفت: «پناهنده بودن سخت بود؛ اما فوتبال دوباره به من قدرت داد.» عارفی که می‌خواهد وکیل حقوق بشر شود، افزود: «زمین فوتبال برای ما جای آزادی بود؛ جایی برای رهایی از همه دردها.» صفدری اکنون پیراهن تیم ملی و جام خود را که خانواده‌اش برایش فرستاده‌اند، به‌عنوان گنجینه نگه می‌دارد: «هر بار که این پیراهن را می‌پوشم، حس می‌کنم برای تمام زنانی بازی می‌کنم که مجبور به سکوت شده‌اند. هر بار که بوت‌هایم را می‌بندم، برای زنانی بازی می‌کنم که حتی اجازه یک قدم آزاد راه‌رفتن را ندارند.»

ادامه مطلب


1 ماه قبل - 198 بازدید

نوید یوسفی، مشت‌زن خردسال و هشت ساله اهل افغانستان در یک مسابقه ایالتی در ایالت کالیفرنیای آمریکا، حریف آمریکایی خود را شکست داد و صاحب کمربند قهرمانی شد. رسانه‌ها گزارش داده‌اند که این مسابقه با عنوان «Friday Night Fights» در وزن ٣٠ کیلوگرام و در شهر سن دیگو برگزار شده است. نوید یوسفی، استعداد خردسال مشت‌زنی افغانستان که سال‌ها در مهاجرت و در اندونیزیا تمرین کرده، ورزشکار رو به رشدی است که به آمریکا پناهنده شده است. نوید یوسفی در حساب کاربری فیس‌بوک خودش نوشته است: «قهرمانی من تنها یک مدال یا عنوان نیست، بلکه نتیجه سال‌ها تلاش، عرق ریختن، تحمل سختی‌ها و ایمان به رویاهایم است. این قهرمانی شروع یک راه تازه است، نه پایان آن. من آمده‌ام تا بلندتر، محکم‌تر و با انگیزه‌تر از همیشه ادامه دهم.» وی در ادامه تاکید کرد: « پیروزی من نتیجه ساعت‌ها تلاش، فداکاری و پشتکار بود. از صمیم قلب از مربیانم، هم‌تیمی‌هایم و همه کسانی که در این مسیر حمایتم کردند سپاسگزارم.»

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 211 بازدید

جیانی اینفانتینو، رییس فیفا یا فدراسیون بین‌المللی فوتبال از آغاز نخستین اردوی جهانی استعدادیابی برای تیم فوتبال زنان پناهنده‌ی افغانستان به عنوان «گامی مهم» یاد کرده و از این اقدام استقبال کرده است. شبکه‌ی الجزیره به نقل از فیفا گزارش داده است که شماری از بازی‌کنان زن افغانستانی که پس از روی کار آمدن حکومت سرپرست، افغانستان را ترک کرده‌اند، ماه گذشته در نخستین مرحله از سه اردوی استعدادیابی جهانی در شهر سیدنی استرالیا شرکت کردند. در گزارش آمده است که این اردو بخشی از برنامه فیفا برای تشکیل یک تیم ۲۳ نفره از زنان فوتبالیست افغانستانی است تا در بازی‌های دوستانه‌ی بین‌المللی امسال شرکت کنند. در ادامه آمده است که در کنار برگزاری اردوها، حمایت‌هایی نظیر تأمین تجهیزات، ایجاد ارتباط با باشگاه‌های محلی، ارائه‌ی مشوره، آموزش رسانه‌ای و کمک به شناسایی مسیرهای آموزشی برای این بازیکنان نیز در نظر گرفته شده است. همچنین پائولین همیل، بازیکن پیشین تیم ملی اسکاتلند، به عنوان مربی این تیم منصوب شده و از ۲۳ تا ۲۹ جولای نخستین اردوی تمرینی را در سیدنی برگزار کرده است. او در گفتگو با وب‌سایت فیفا این طرح را «پروژه‌ای باورنکردنی» توصیف کرده و گفته است: «حضور بازیکنان در اینجا فوق‌العاده است. این پروژه به آنان فرصت داده که دوباره در کنار هم بازی کنند، خاطره بسازند و نماینده‌ی افغانستان باشند.» قابل ذکر است که از زمان تسلط حکومت سرپرست در آگوست ۲۰۲۱ میلادی، بسیاری از بازی‌کنان تیم ملی فوتبال زنان به دلیل تهدیدها و محدودیت‌های شدید، افغانستان را ترک کردند. فدراسیون فوتبال افغانستان فعالیت زنان در ورزش را ممنوع کرده و به همین دلیل، تیم زنان از حضور در رقابت‌های مقدماتی جام جهانی محروم شد.

ادامه مطلب


2 ماه قبل - 161 بازدید

شورای بین‌المللی کرکت (آی‌سی‌سی) درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که تیم کرکت زنان افغانستان فرصت حضور در مسابقات ‏بین‌المللی، از جمله جام جهانی ۲۰۲۵ میلادی را دارد.‏ این شورا با نشر اعلامیه‌ای گفته است که در راستای ابتکار‎ ‎برای حمایت از زنان کرکت‌باز آواره‌ی افغانستان، این ‏بازیکنان فرصت‌های کلیدی برای حضور در رویدادهای‎ ‏شورای بین‌المللی کرکت، از جمله جام جهانی ۲۰۲۵ ‌میلادی‏ ‏کرکت و جام ۲۰آوره‎ ‎سال آینده در انگلستان را دریافت خواهند ‏کرد‎.‎ شورای بین‌المللی کرکت در ادامه تاکید کرده است که این ابتکار با همکاری ‏هیأت‌های کرکت هند (‏بی‌سی‌سی‌آی)، انگلستان و ولز (‏اِی‌سی‌بی) و ‏کرکت استرالیا (‏سی‌ای) در حال پیشرفت است. شورای بین‌المللی کرکت این تصمیم را پس از تلاش‌های فراوان برای حمایت از تیم زنان افغانستان که توسط حکومت فعلی از فعالیت محروم شده‌اند، اتخاذ کرده است. قابل ذکر است که تیم زنان کرکت افغانستان که اکنون بیش‌تر بازیکنان آن در آسترالیا زندگی می‌کنند، در سال ۲۰۲۱ میلادی از سوی حکومت سرپرست از فعالیت ممنوع شده بودند. شورای بین‌المللی کرکت چندی پیش از تشکیل یک ‏کارگروه ویژه به هدف حمایت از تیم کرکت زنان افغانستان ‏خبر داده بود.‏ این شورا گفته بود که برای حمایت مالی از بازی‌کنان تیم ‏کرکت زنان افغانستان، یک صندوق اختصاصی نیز ایجاد ‏می‌کند.‏ باید گفت که حکومت فعلی پس از تسلط خود بر افغانستان، زنان را از ورزش، ‏آموزش و کار محروم کرده‌اند. ورزشکاران زن، کشور را ‏ترک کرده و یا از ورزش دست کشیده‌اند.‏

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 176 بازدید

ملاله یوسفزی، برنده جایزه صلح نوبل می‌گوید که حمایت از ورزشکاران زن افغانستان، به‌ویژه آنانی که در تبعید به‌سر می‌برند، نمادی از «شجاعت و جسارت» و شکلی از مقاومت در برابر محدودیت‌ها است. خانم یوسفزی این اظهارات را در گفتگو با شبکه خبری سی‌ان‌ان، مطرح کرده و گفته است: «خواستار اقدام جدی و فوری نهادهای ورزشی جهانی برای به رسمیت شناختن و حمایت از تیم‌های ورزشی زنان افغانستان هستم.» وی در ادامه تاکید کرد: «آنها (سازمان‌های بین‌المللی ورزشی) قطعاً می‌توانند فرصت‌هایی برای بازی این بازیکنان پیدا کنند. این نوعی مقاومت در برابر حکومت سرپرست است، وقتی به زنان افغان قدرت می‌دهیم تا بازی کنند.» او افزوده است: «حکومت فعلی به معنای واقعی کلمه ورزش، تحصیل و کار زنان را ممنوع کرده است و فعالان افغانستان‌ از وضعیت کنونی به عنوان «آپارتاید جنسیتی» یاد می‌کنند.» او به سرنوشت تیم ملی فوتبال زنان افغانستان اشاره کرد که پس از تسلط حکومت فعلی در سال ۲۰۲۱، به تبعید رفت و اکنون در استرالیا مستقر است. ملاله که در جریان جام جهانی فوتبال زنان با این تیم دیدار کرده بود، از فیفا خواسته است این تیم را به رسمیت بشناسد. با این حال، علی‌رغم تصویب استراتژی اقدام برای فوتبال زنان افغانستان از سوی فیفا، هنوز هیچ رسمیتی برای این تیم صادر نشده است. مرسل سادات، یکی از بازیکنان تیم فوتبال زنان افغانستان، نیز در این گفت‌وگو گفت: «ما قبلاً شانس رقابت در دو جام جهانی را از دست داده‌ایم. فیفا باید برای توقف تبعیض جنسیتی و فراموش‌نشدن زنان و دختران در افغانستان اقدام کند.» ملاله یوسفزی به اقدام اخیر شورای بین‌المللی کریکت (ای‌سی‌سی) اشاره کرد که یک گروه ویژه برای حمایت از زنان کریکت‌باز افغانستان‌ در تبعید تشکیل داده است. او تاکید کرد: «ما می‌توانیم در خارج از کشور برای تمام زنان افغان تبعیدی که جان خود را به خطر انداخته‌اند، کارهای زیادی انجام دهیم. ایجاد فرصت برای تیم‌های فوتبال و کریکت زنان افغانستان نه تنها عدالت است، بلکه پیامی روشن به حکومت فعلی است که زنان سکوت نخواهند کرد.» خانم، یوسفزی از نهادهای ورزشی جهان خواست تا خود را برای ایجاد تغییر اجتماعی «به چالش بکشند» و گفت: «نمی‌توانند به ما بگویند که حمایت از این زنان سخت است. ورزش متعلق به ورزشکاران است، نه به سیاستمداران یا ایدئولوژی‌ها.»

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 162 بازدید

تیم بایسکل‌سواری زنان در تور جهانی UCI درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که فریبا هاشمی، بایسکل‌سوار اهل افغانستان، عنوان قهرمانی مسابقات بایسکل‌سواری زنان افغانستان در سال ۲۰۲۵ میلادی را در فرانسه کسب کرده است. این تیم با نشر پیامی در حساب کاربری ایکس خود از ختم این مسابقات خبر داده و گفته است که این رقابت‌ها از تاریخ ۲۶ تا ۲۸ جون سال جاری میلادی در فرانسه برگزار شده بود که زنان بایسکل‌سوار افغانستان مسیر ۱۱۵.۵ کیلومتری را که ورزشکاران فرانسه نیز در آن رقابت کردند، رکاب زدند. قابل ذکر است که چندی پیش اتحادیه‌ی بین‌المللی بایسکل‌سواران و کشور فرانسه اعلام کرده بودند که برای همبستگی با زنان افغانستان، مسابقات بایسکل‌سواران اهل افغانستان را در حاشیه‌ی مسابقات جهانی در فرانسه برگزار خواهند کرد. ورزشکاران افغانستان جزو اشتراک‌کنندگان رقابت‌های جهانی نبودند؛ بلکه در این مسابقات برای تعیین قهرمان بایسکل‌سواری زنان افغانستان در سال ۲۰۲۵ میلادی با یکدیگر رقابت کردند. براساس معلومات تیم بایسکل‌سواری زنان در تور جهانی UCI، فریبا هاشمی، یولدوز هاشمی، زهرا رضایی، سمیرا احراری و مهناز محمدی از جمله پنج زن ورزشکار اهل افغانستان شرکت‌کننده در این رقابت‌ها بودند. قابل ذکر است که فریبا هاشمی پیش از این نیز در سال ۲۰۲۲ میلادی، قهرمان مسابقات بایسکل‌سواری زنان افغانستان در سویس شده بود. اتحادیه بین‌المللی بایسکل‌سواران به نقل از فریبا هاشمی، قهرمان مسابقات بایسکل‌سواری سال ۲۰۲۲ میلادی زنان افغانستان در سویس که یکی از پنج زن بایسکل‌سوار شرکت‌کننده در این رقابت‌ها نوشته است که با تمام توان از عنوان قهرمانی خود دفاع می‌کند. خانم هاشمی تاکید کرده است: «آماده دفاع از عنوان قهرمانی هستم. واضح است که امیدوار برنده شدن هستم اما امیدوارم که این رویداد باعث درخشش سایر ورزشکاران شود.» همچنین اعلامیه به نقل از دیوید لاپارتینت، رییس اتحادیه بین‌المللی بایسکل‌سواری نوشته است که دیدن دوباره بهترین بایسکل‌سواران زن افغانستان در رقابت‌های قهرمانی کشورشان «مایه‌ی افتخار» است. این در حالی است که پس از بازگشت دوباره‌ی حکومت سرپرست به قدرت، زنان و دختران در افغانستان به‌طور کامل از فعالیت در تمامی رشته‌های ورزشی منع شده‌ و تیم‌های ملی ورزشی زنان افغانستان از هم پاشیده است. در نتیجه‌ی این اقدام، بسیاری از زنان ورزش‌کار افغانستانی که عضویت تیم ملی را داشتند، ناگزیر به ترک کشور شدند.

ادامه مطلب


3 ماه قبل - 194 بازدید

ذکیه خدادادی، پاراتکواندوکار اهل افغانستان و برنده‌ی نخستین مدال تاریخ تیم پناهندگان کمیته بین‌المللی المپیک درتازه‌ترین مورد اعلام کرده است که تندیس «موفقیت زنان» را در فرانسه دریافت کرده است. خانم خدادادی با نشر چند تصویر در حساب کاربری اینستاگرام خود از دریافت این تندیس خبر داده و گفته است که تندیس موفقیت زنان را در مراسم دهمین دوره France Euro Méditerranée که در مجلس سنای فرانسه برگزار شده بود، دریافت کرده است. خانم خدادادی با نشر پیامی این جایزه را در کنار زنانی از کشورهای الجزایر و عربستان سعودی دریافت کرده و از آن به‌عنوان لحظه‌ای فراموش‌نشدنی یاد کرده است. این دختر افغانستانی افزوده است: «این تندیس را به هموطنان خود و تمام دخترانی تقدیم می‌کنم که بدون توجه به موانع، با شجاعت و امید به جلو حرکت می‌کنند.» این در حالی است که ذکیه خدادادی در هشتم جوزای سال روان خورشیدی اعلام کرد که برنده مدال برنز مسابقات آزاد پاراتکواندوی اوپن (Rio Open G2 2025) کشور برازیل شده است. همچنین او در اوایل سال جاری خورشیدی نیز به‌دلیل حمایت از حقوق زنان در افغانستان، به‌ویژه حق آموزش و ورزش دختران، برنده‌ی رده رهبری نوظهور جایزه‌ی روز جهانی زن ۲۰۲۵ میلادی کمیته بین‌المللی پارالمپیک شد. قابل ذکر است که ذکیه خدادادی، نخستین زن ورزشکار افغانستانی بود که در بازی‌های پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ میلادی شرکت و لقب زن شجاع این رقابت ورزشی را از آن خود کرد. او پیش از این مدال طلای مسابقات قهرمانی پاراتکواندوی اروپا، مدال برنز مسابقات جایزه‌ی بزرگ جهانی سال ۲۰۲۲ میلادی، مدال نقره مسابقات بین‌المللی در کشور البانیا و مدال برنز مسابقات پاراتکواندو مصر در سال ۱۳۹۵ را به گردن آویخته است.

ادامه مطلب