نوزاد نارس به نوزادی گفته می‌شود که حدود سه هفته قبل از زمان طبیعی تولد، یعنی در هفته ۳۷ یا زودتر، به دنیا آمده باشد. بارداری کامل معمولاً ۴۰ هفته طول می‌کشد. تولد زودرس می‌تواند خطرات جدی برای سلامت نوزاد ایجاد کند، زیرا بسیاری از اندام‌ها مانند مغز، ریه‌ها و کبد تا هفته‌های پایانی بارداری همچنان در حال رشد و تکامل هستند. نوزاد نارس ممکن است در گرم ماندن، تغذیه یا رشد طبیعی با مشکل مواجه شود و همچنین در معرض خطر تأخیر رشد در آینده باشد. با این حال، پیشرفت‌های پزشکی احتمال بهبود نوزادان نارس را افزایش داده است و بسیاری از آن‌ها می‌توانند به کودکان سالمی تبدیل شوند. انواع زایمان زودرس پزشکان زمانی که زایمان در هفته ۳۹ یا پس از آن انجام شود، بارداری را کامل (ترم) می‌دانند. تحقیقات نشان می‌دهد نوزادانی که بعد از هفته ۳۹ به دنیا می‌آیند، کمتر به مراقبت‌های ویژه نیاز پیدا می‌کنند. زایمان زودرس (قبل از هفته ۳۷) به چهار دسته تقسیم می‌شود: نارس دیررس: تولد بین هفته‌های ۳۴ تا ۳۶. این نوع زایمان شایع‌ترین حالت نارس بودن است. نسبتاً نارس: تولد بین هفته‌های ۳۲ تا ۳۴. خیلی زودرس: تولد پیش از هفته ۳۲. بسیار نارس: تولد پیش از هفته ۲۵. علائم نارس بودن نوزاد علائم نارس بودن ممکن است در هر نوزاد متفاوت باشد، اما برخی از علائم شایع عبارتند از: وزن کم هنگام تولد. مشکلات تنفسی. دمای پایین بدن. وجود موهای ظریف روی بدن. مشکلات تغذیه. عوامل خطر زایمان زودرس شما ممکن است در معرض خطر زایمان زودرس باشید اگر: بارداری چندقلویی (دوقلو، سه‌قلو یا بیشتر) دارید. سن شما کمتر از ۱۷ سال یا بیشتر از ۳۵ سال است. سابقه خانوادگی یا شخصی زایمان زودرس دارید. در دوران بارداری سیگار می‌کشید، الکل مصرف می‌کنید یا از مواد مخدر استفاده می‌کنید. وزن شما قبل از بارداری کم بوده یا در دوران بارداری به اندازه کافی وزن اضافه نکرده‌اید. عوارض زایمان زودرس نوزاد نارس زمان کافی برای رشد کامل را ندارد، به این معنا که برخی از اندام‌ها و سیستم‌های بدن او ممکن است برای زندگی خارج از رحم آماده نباشند. این وضعیت می‌تواند منجر به مشکلات جدی سلامتی شود. نوزادان نارس معمولاً قبل از ترک بیمارستان به مراقبت ویژه در بخش NICU نیاز دارند. برخی از شایع‌ترین مشکلات سلامت نوزادان نارس عبارتند از: کم‌خونی: کمبود گلبول‌های قرمز سالم. آپنه نارس: وقفه‌های موقت در تنفس. مشکلات ریوی: شامل سندرم دیسترس تنفسی و دیسپلازی برونکوپولمونری. خونریزی داخل مغزی: خونریزی در مغز. زردی نوزاد: افزایش سطح بیلی‌روبین در خون. انتروکولیت نکروزان: التهاب روده. سپسیس نوزادی: عفونت شدید خون. مجرای شریانی باز: جریان خون غیرطبیعی در قلب. رتینوپاتی نارس: مشکلات رگ‌های خونی در چشم. عوامل مرتبط با زایمان زودرس زایمان زودرس ممکن است به علت‌های مختلفی رخ دهد که شامل موارد زیر است: عفونت یا التهاب: عفونت داخل رحمی یا کوریوآمنیونیت. اتساع بیش از حد رحم: مانند بارداری چندقلویی یا جفت غیرطبیعی. خونریزی‌های رحم: که ممکن است منجر به زایمان زودرس شود. فعالیت‌های زودرس غدد جنین: که به فرآیند زایمان سرعت می‌بخشد. تشخیص دقیق علت زایمان زودرس در بسیاری از موارد دشوار است، زیرا عوامل مختلف می‌توانند به طور هم‌زمان نقش داشته باشند. علائم زایمان زودرس برخی از علائم هشداردهنده زایمان زودرس عبارتند از: چهار یا بیشتر انقباض رحمی در یک ساعت. اتساع دهانه رحم همراه با افاسمان. خونریزی واژینال در سه‌ماهه سوم بارداری. درد شدید در لگن یا کمر. ترشحات آبکی از واژن (نشان‌دهنده پارگی زودرس غشاها). مراقبت‌های پزشکی و پیشگیری معاینات دوران بارداری: پزشک در طول بارداری با انجام معاینات لازم، سلامت مادر و جنین را تحت نظر می‌گیرد. شرکت در تمام معاینات دوران بارداری و انجام به‌موقع آزمایش‌ها بسیار مهم است. پیشگیری: ترک سیگار، الکل و مواد مخدر در دوران بارداری. حفظ وزن مناسب پیش از بارداری و افزایش وزن کافی در دوران بارداری. مشورت با پزشک برای مدیریت عوامل خطر. دسته بندی اصلی علل زایمان زودرس عبارتند از القای زایمان زودرس و زایمان زودرس خود به خود. تعیین علت دقیق زایمان زودرس خود به خودی دشوار است و ممکن است در همان زمان توسط عوامل مختلف ایجاد شود. تحقیقات موجود در مورد دهانه رحم محدود است و بنابراین در تشخیص اینکه چه چیزی طبیعی است یا نیست محدود است. چهار مسیر مختلف شناسایی شده‌اند که می‌توانند منجر به زایمان زودرس شوند و شواهد قابل‌توجهی دارند که شامل فعال شدن زودرس غدد درون ریز جنین، اتساع بیش از حد رحم (جفت شدن جفت)، خونریزی دسیدوال و التهاب یا عفونت داخل رحمی می‌شوند. شناسایی زنانی که در معرض خطر بالای زایمان زودرس هستند، خدمات بهداشتی را قادر می‌سازد تا مراقبت‌های تخصصی را برای این زنان و نوزادانشان ارائه دهند، برای مثال بیمارستانی با بخش مراقبت ویژه نوزاد مانند بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان (NICU). در برخی موارد، ممکن است به تعویق انداختن زایمان. سیستم های رتبه بندی خطر به عنوان رویکردی برای شناسایی افراد در معرض خطر پیشنهاد شده است، با این حال، هیچ تحقیق قوی در این زمینه وجود ندارد، بنابراین مشخص نیست که آیا استفاده از سیستم های امتیازدهی خطر برای شناسایی مادران باعث طولانی شدن بارداری و کاهش تعداد زایمان های زودرس می شود یا خیر. یا نه. علائم و نشانه های زایمان زودرس شامل چهار یا بیشتر انقباضات رحمی در یک ساعت است. در مقایسه با زایمان کاذب، زایمان واقعی با اتساع دهانه رحم و افاسمان همراه است. همچنین، خونریزی واژینال در سه ماهه سوم، فشار زیاد در لگن، یا درد شکم یا کمر می‌تواند نشانه‌هایی از تولد زودرس باشد. ترشح آبکی از واژن ممکن است نشان دهنده پارگی زودرس غشاهایی باشد که نوزاد را احاطه کرده است. در حالی که ممکن است پارگی پرده ها با زایمان همراه نباشد، معمولاً زایمان به عنوان عفونت (کوریوآمنیونیت) یک تهدید جدی برای جنین و مادر نشان داده می شود. در برخی موارد، دهانه رحم بدون درد یا انقباضات احساسی زودرس گشاد می شود، به طوری که ممکن است مادر تا اواخر مراحل زایمان علائم هشدار دهنده نداشته باشد. مراقبت‌های پزشکی دوران بارداری: پزشک شما در طول بارداری با انجام معاینات لازم، سلامت شما و کودکتان را تحت نظر می‌گیرد. پس فراموش نکنید که در تمام معاینات دوران بارداری حضور داشته باشید و آزمایش های دوران بارداری را به موقع انجام دهید. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

زخم معده یا Stomach Ulcer به‌دلیل از بین رفتن پوشش محافظ معده بر اثر ترشح بیش از حد اسید معده ایجاد می‌شود. این اسید باعث بروز زخم‌های بازی در معده خواهد شد که در موارد حاد با درد، التهاب شدید و خونریزی همراه است. درد گوارشی یک وضعیت آزاردهنده جسمانی است که در صورت عدم درمان می‌تواند زندگی روزمره فرد را مختل کند. زخم معده از انواع رایج دردهای گوارشی محسوب می‌شود که خوشبختانه در حال حاضر قابل درمان خواهد بود، اما باید جدی گرفته شود. زیرا این بیماری با وجود این‌که مرگ و میر بالایی ندارد اما به‌دلیل شیوع نسبتا زیاد (حدود 15 درصد) از لحاظ روانی، اجتماعی و اقتصادی فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اگر شما هم گاهی دچار دردهای خفیف تا شدید در معده می‌شوید تا انتهای این مقاله همراه ما باشید که می‌خواهیم علت، علائم، روش تشخیص و راه‌کارهای درمان زخم معده را بررسی کنیم. زخم‌های گوارشی شامل زخم‌های باز در لایه داخلی معده و قسمت بالایی روده کوچک هستند. شایع‌ترین علامت زخم معده، درد معده است. انواع زخم‌های گوارشی: زخم معده: زخمی که در داخل معده ایجاد می‌شود. زخم اثنی عشر: زخمی که در قسمت داخلی روده کوچک (دوازدهه) ظاهر می‌شود. علل شایع زخم معده: عفونت با باکتری هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) استفاده طولانی‌مدت از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) استرس و غذاهای تند باعث ایجاد زخم معده نمی‌شوند، اما ممکن است علائم را تشدید کنند. علائم زخم معده بسیاری از افراد مبتلا به زخم معده، علائمی ندارند. اگر علائمی وجود داشته باشد، ممکن است شامل موارد زیر باشد: درد مبهم یا سوزش معده: در برخی افراد، درد ممکن است بین وعده‌های غذایی یا شب‌ها بدتر شود. در برخی دیگر، درد بعد از غذا خوردن تشدید می‌شود. احساس سیری یا نفخ آروغ زدن سوزش سردل حالت تهوع علائم خونریزی ناشی از زخم معده: استفراغ خون (به رنگ قرمز یا سیاه) وجود خون تیره در مدفوع یا مدفوع سیاه و قیری‌شکل احساس سرگیجه یا غش کردن چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر خون استفراغ می‌کنید، مدفوع سیاه یا خونی دارید، یا دچار سرگیجه می‌شوید، فوراً به پزشک مراجعه کنید. اگر آنتی‌اسیدها و مسدودکننده‌های اسید بدون نسخه درد شما را کاهش می‌دهند، اما درد دوباره بازمی‌گردد، به پزشک متخصص مراجعه کنید. زخم معده: شایع و قابل درمان زخم معده شایع و قابل درمان است، اما اگر برای مدت طولانی بدون درمان رها شود، می‌تواند به مشکلات جدی منجر شود. برخی از زخم‌ها ممکن است به طور مداوم خونریزی کنند که می‌تواند باعث از دست دادن قابل‌توجه خون در طول زمان شود. علل زخم معده زمانی ایجاد می‌شود که اسید معده یا روده کوچک، لایه محافظ دستگاه گوارش را تخریب کرده و زخم باز دردناکی ایجاد کند که ممکن است خونریزی کند. دستگاه گوارش به طور طبیعی با لایه‌ای از مخاط پوشیده شده است که از اسید محافظت می‌کند. با این حال، افزایش اسید یا کاهش مخاط می‌تواند به ایجاد زخم منجر شود. علل شایع: هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori): این میکروب در لایه مخاطی معده و روده کوچک زندگی می‌کند و معمولاً مشکلی ایجاد نمی‌کند. اما در برخی موارد، می‌تواند باعث التهاب و تحریک لایه داخلی معده شود که در نهایت به زخم منجر می‌شود. استفاده مداوم از مسکن‌های خاص: مصرف مداوم داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin IB)، ناپروکسن سدیم (Aleve) و کتوپروفن، می‌تواند باعث تحریک یا التهاب معده شود. این داروها شامل استامینوفن (Tylenol) نمی‌شوند. عوارض زخم معده درمان‌نشده ممکن است منجر به موارد زیر شود: خونریزی داخلی انسداد مسیر معده به اثنی‌عشر سوراخ شدن دیواره معده یا روده سرطان معده ناشی از عفونت هلیکوباکتر پیلوری روش‌های تشخیص گرفتن تاریخچه پزشکی و شرح حال بیمار انجام اندوسکوپی سی‌تی اسکن آزمایش خون آزمایش مدفوع تست تنفسی درمان زخم معده برای درمان زخم معده، ابتدا علت بیماری شناسایی می‌شود. پزشک گوارش بر اساس علت، بهترین روش درمان را انتخاب می‌کند که شامل استفاده از دارو یا در موارد حاد جراحی است. درمان‌های غیر جراحی: آنتی‌بیوتیک‌ها مهارکننده‌های پمپ پروتون مسدودکننده‌های گیرنده هیستامین عوامل محافظت‌کننده سلولی آنتی‌اسیدها درمان جراحی: در موارد نادر و پیچیده، زخم معده ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

زگیل تناسلی زائده‌ گوشتی و نرمی است که در اطراف ناحیه تناسلی یا مقعد ایجاد می‌شود و می‌تواند باعث درد، ناراحتی و خارش شود. در واقع نوعی عفونت مقاربتی است که در اثر انتقال ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می‌شود. گفته می‌شود که تنها ۱۰٪ از افرادی که با (HPV) تماس دارند، به زگیل تناسلی مبتلا می‌شوند و بسیاری از افراد عفونت (HPV) دارند اما هیچ علامتی ندارند. پاپیلومای انسانی برای خانم‌ها خطرناک‌تر است، چون بعضی ازانواع آن باعث سرطان، بخصوص سرطان سرویکس (دهانه رحم) می‌شوند. متاسفانه هیچ درمان قطعی برای این عفونت ویروسی وجود ندارد و فقط می‌توان با راهکارهای موجود مانع از گسترش زگیل‌ها شد. پیشنهاد می‌کنیم برای آگاهی بیشتر از زگیل تناسلی این مطلب را از دست ندهید. زگیل تناسلی زگیل تناسلی نوعی عفونت مقاربتی (STI) است که باعث ایجاد زگیل (برجستگی‌های کوچک) در داخل و اطراف اندام تناسلی زنان و‌ مردان می‌شود. هم زنان و هم مردان را درگیر می‌کند، با این‌حال، عوارض آن برای خانم‌ها بیشتراست. سویه‌های خاصی از ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) باعث ایجاد زگیل تناسلی می‌شود. برخی از آن‌ها به صورت خود به خودی از بین می‌رود و شماری باعث بوجود آمدن زگیل در قسمت‌های مختلف بدن می‌شود که شما باید متناسب با آن درمان را آغاز کنید. شما می‌توانید زگیل تناسلی را از طریق رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی به افراد دیگر منتقل کنید. خوب است بدانید زگیل تناسلی گاهی اوقات با سایر عفونت‌های پوستی اشتباه گرفته می‌شود. همه برجستگی‌های پوستی به معنی زگیل نیستند. [caption id="attachment_10392" align="aligncenter" width="677"] عکس: شبکه‌های اجتماعی[/caption] زگیل تناسلی در کدام نواحی بدن ایجاد می‌شود؟ زگیل‌ها بر بافت مرطوب ناحیه تناسلی اثر می‌گذارند. آن‌ها می‌توانند مانند برجستگی‌های کوچک و گوشتی با ظاهری شبیه به گل کلم بروز پیدا کنند. در اکثر مواقع زگیل‌های تناسلی بسیار کوچک هستند و با چشم دیده نمی‌شوند. زگیل‌ها گنبدی شکل نیستند اما اغلب از سطح پوست بالاتر می‌آیند و سپس به صورت تخت رشد می‌کنند. زگیل تناسلی رنگی مشابه رنگ پوست (صورتی یا قهوه‌ای روشن) دارد. آن‌ها نواحی زیر را آلوده می‌کنند: کشاله ران لب، دهان، زبان یا گلو دیواره‌های واژن ناحیه بین قسمت خارجی اندام تناسلی و مقعد مقعد رکتوم دهانه رحم نوک یا ساقه آلت تناسلی کیسه بیضه علائم زگیل تناسلی زگیل‌ها به صورت برجستگی‌های گوشتی رشد می‌کنند که شکل‌های مختلفی دارند و‌می‌توانند تکی و یا به صورت خوشه‌ای بوجود بیایند. بهتر است بدانید که عفونت (HPV) همیشه این علائم را ایجاد نمی‌کند و برخی از افراد بدون ایجاد زگیل، ناقل عفونت هستند. به‌همین‌دلیل، گاهی تشخیص سریع اینکه آیا افراد مبتلا به (HPV) هستند یا خیر غیرممکن است. اگر زگیل ظاهر شود، ممکن است این روند حاصل ۳ هفته، چند ماه یا حتی سال‌ها پس از ابتلای فرد به ویروس باشد. اغلب زگیل تناسلی خوش‌خیم یا غیرسرطانی است. با این حال، حتی اگر زگیل‌های تناسلی به صورت ظاهری مشاهده نشوند، بازهم می‌توانند علائمی ایجاد کنند: خارش یا سوزش در ناحیه تناسلی خونریزی با رابطه جنسی درد و‌ ناراحتی ترشحات غیر طبیعی از ناحیه تناسلی زگیل تناسلی می‌تواند آنقدر کوچک و مسطح باشد که نتوانید آن‌ها را ببینید. اما به ندرت آن‌ها می‌توانند به خوشه‌های بزرگ در فردی با سیستم ایمنی ضعیف تکثیر شوند. [caption id="attachment_10394" align="alignnone" width="701"] عکس: شبکه‌های اجتماعی[/caption] زگیل چگونه انتقال می‌یابد؟ این ویروس به شدت مسری است. حتی اگر علائمی ایجاد نکند یا زگیل‌ها برداشته شوند باز هم ناقل هستید. اما از هر راهی منتقل نمی‌شود. اصلی‌ترین راه‌‌های انتقال زگیل تناسلی (HPV) رابطه جنسی محافظت نشده است. درواقع برخورد پوست به مخاط آلوده هنگام رابطه جنسی واژینال، دهانی و مقعدی می‌تواند منجر به این بیماری شود. از همین‌رو یکی از ناحیه‌های آسیب‌پذیر دهان، زبان و گلو هستند که می‌توانند موقع رابطه جنسی دهانی درگیر شوند. بیش ۱۰۰ گونه از ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) وجود دارد که یک تعداد از آن‌ها  بر ناحیه تناسلی تأثیر می‌گذارد. از کجا بفهمیم زگیل تناسلی داریم؟ نشانه‌های این عارضه بلافاصله پس از آلودگی به ویروس (HPV) بروز پیدا نمی‌کند. معمولا حدود چند هفته طول می‌کشد تا ضایعات پوستی گل‌کلم شکل به صورت تکی یا خوشه‌ای ایجاد شوند. در صورت لمس، برجستگی گوشتی نرم و نسبتا صافی را احساس می‌کنید که اغلب همرنگ پوست یا کمی تیره‌تر است. چه کسانی در معرض ابتلا به زگیل تناسلی قرار دارند؟ هر کسی که فعالیت جنسی داشته باشد در معرض ابتلا به (HPV) قرار دارد. با این حال زگیل‌های تناسلی بیشتر اوقات در افرادی دیده می‌شوند که: واکسن (HPV) را دریافت نکرده باشند آگاهی کافی از بهداشت جنسی نداشته باشند رابطه جنسی بدون کاندوم یا بیش از یک شریک جنسی داشته باشند یک عفونت مقاربتی دیگری نیز داشته باشند رابطه جنسی با شریکی که سابقه جنسی او را نمی داند، داشته باشند در سن پایین از نظر جنسی فعال باشند سیستم ایمنی ضعیف، مانند (HIV) یا استفاده از داروهای پیوند عضو داشته باشند مادرشان در هنگام زایمان مبتلا به زگیل تناسلی بوده باشد سیگار بکشند سابقه‌ی کودک آزاری داشته باشند بغل کردن، دست دادن، شنا در استخر و استفاده از توالت فرنگی مشترک موجب انتقال ویروس نمی‌شود. عوارض زگیل تناسلی عفونت (HPV) می‌تواند منجر به مشکلات سلامتی زیر شود، مانند: سرطان: سرطان دهانه رحم ارتباط نزدیکی با عفونت (HPV) تناسلی دارد. انواع خاصی از (HPV) نیز با سرطان‌های فرج، مقعد، آلت تناسلی، دهان و گلو مرتبط هستند. عفونت (HPV) همیشه منجر به سرطان نمی‌شود. اما برای زنان مهم است که به طور منظم آزمایش پاپ را انجام دهند تا سرطان دهانه رحم را بررسی کند. تست پاپ برای کسانی که به انواع پرخطر (HPV) آلوده شده اند، مهم است. مشکلات دوران بارداری به ندرت در دوران بارداری، زگیل می‌تواند بزرگتر شود. این باعث می‌شود که ادرار کردن سخت شود. زگیل روی دیواره واژن می‌تواند مانع از کشش بافت‌های واژن در هنگام زایمان شود. زگیل‌های بزرگ روی فرج یا واژن ممکن است در هنگام زایمان دچار خونریزی شوند. به ندرت، نوزادی که از یک فرد باردار مبتلا به زگیل تناسلی متولد می‌شود، در ناحیه گلو، دچار زگیل می‌شود. با این حال، ممکن است نوزاد برای جلوگیری از مسدود شدن راه هوایی نیاز به جراحی داشته باشد. تشخیص و آزمایشات پزشک زنان می‌تواند زگیل‌های تناسلی نواحی خارجی پوست را با نگاه کردن به آن‌ها تشخیص دهد و ممکن است برای تایید، بیوپسی را درخواست کند. تشخیص زگیل‌های داخلی چالش برانگیزتر است. معاینه لگنی: ممکن است برای بررسی تغییرات دهانه رحم ناشی از زگیل تناسلی، آزمایش پاپ را به عنوان بخشی از معاینه لگنی انجام دهید. پزشک شما همچنین ممکن است کولپوسکوپی را برای بررسی و بیوپسی واژن و دهانه رحم انجام دهد. معاینه مقعد: پزشک از دستگاهی به نام آنوسکوپ برای بررسی داخل مقعد برای یافتن زگیل استفاده می‌کند. اگر فکر می‌کنید زگیل تناسلی دارید حتما به پزشک مراجعه کنید. سایر عفونت‌های مقاربتی (حتی مواردی مانند خال یا زائده‌های پوستی) شبیه زگیل تناسلی هستند. تشخیص دقیق ضروری است تا درمان مناسب را دریافت کنید. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر شما یا همسرتان در ناحیه تناسلی دچار برآمدگی یا زگیل شدید، به زود‌ترین زمان ممکن، به یک پزشک متخصص مراجعه کنید. [caption id="attachment_10393" align="aligncenter" width="675"] عکس‌: شبکه‌های اجتماعی[/caption] روش‌های درمان زگیل تناسلی درمان حتما باید توسط پزشک متخصص و بعد از تشخیص و معاینه کامل تجویز شود. نوع درمانی که به شما پیشنهاد می‌شود، بستگی به شکل ظاهری زگیل‌ها و محل آن‌ها دارد. درمان دارویی( برای کنترل ویروس): داروی موضعی (محلول، کرم یا پماد) معمولاً می‌توانید خودتان آن‌ را روی ناحیه بمالید و در خانه از آن‌ استفاده کنید. انجماد (کرایوتراپی): این درمان ممکن است نیاز به چندین بار تکرار داشته باشد و ممکن است دردناک نیز باشد. جراحی: زگیل‌ها پس از بی‌حس کردن ناحیه آسیب‌دیده با بی‌حسی موضعی بریده می‌شوند، یا ممکن است با استفاده از لیزر برداشته شوند. ممکن است هفته‌ها یا ماه‌ها طول بکشد تا درمان زگیل تناسلی موثر واقع شود و زگیل‌ها ممکن است عود کنند یا گاهی اوقات درمان نتیجه ندهد . اگر باردار هستید یا به باردار شدن فکر می‌کنید، از سویی مبتلا به زگیل تناسلی نیز هستید، حتما به پزشک‌تان بگویید، زیرا برخی از درمان‌ها برای شما مناسب نیستند. تفاوت بین زگیل تناسلی و تبخال : تبخال تناسلی (هرپس سیمپلکس) شبیه زگیل تناسلی است زیرا هر دو، نوع عفونت‌های مقاربتی هستند. با این حال، تبخال باعث ایجاد زخم و تاول‌های پر از مایع در اندام تناسلی شما می‌شود اما زگیل‌ها برآمدگی‌های کوچکی هستند که معمولاً زخم‌های باز ایجاد نمی‌کنند. هر دو عفونت در طول رابطه جنسی واژینال و مقعدی پخش می‌شوند. هر دو از نظر عامل، علائم و‌عوارض و درمان متفاوت می‌باشند. پیشگیری از زگیل تناسلی در طول رابطه جنسی همیشه از کاندوم یا بند دندان استفاده کنید. در صورت مشاهده زگیل از رابطه جنسی خودداری کنید. درصورتی که علائم زگیل تناسلی را مشاهده کردید فورا به پزشک مراجعه کنید. درصورتی که به زگیل تناسلی مبتلا هستید تا پایان دوره درمان و بدون مشورت پزشک اقدام به برقراری رابطه جنسی نکنید. اگر زگیل تناسلی دارید حتما به همسرتان بگویید. تقویت سیستم ایمنی ترک سیگار (شانس ابتلا به زگیل تناسلی و بازگشت مجدد آن در افراد سیگاری بالاتر است)  نویسنده: داکتر معصومه پارسا

عفونت تریکوموناس یا تریکومونیازیس یک بیماری شایع مقاربتی است که اکثر افرادی که به آن مبتلا هستند، هیچ علامت خاصی را تجربه نمی‌کنند. در واقع سالانه میلیون‌ها نفر مبتلا به تریک‌مونیازیس تشخیص داده می‌شوند اما از مسری بودن خود آگاه نیستند. این عفونت در خانم‌ها بسیار رایج‌تر است و بیشتر در خانم‌های مسن بروز می‌کند. انتقال این عفونت بسیار ساده است و به راحتی از طریق رابطه جنسی محافظت نشده، از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود. برای جلوگیری از عفونت با انگلی که باعث ایجاد Trichomoniasis می‌شود، هر دو طرف در رابطه جنسی باید با راه‌های جلوگیری از شیوع بیماری آشنا بوده و در صورت ابتلا، تحت درمان قرار گیرند. شما می‌توانید با استفاده صحیح از کاندوم در هر بار رابطه جنسی، خطر ابتلا به این عفونت را کاهش دهید. اگر می‌خواهید در ارتباط با علائم و نحوه درمان تریکومونیازیس بیشتر بدانید، توصیه می‌شود ادامه مقاله را از دست ندهید. تریکومونیازیس چیست؟ تریکومونیازیس یک عفونت شایع مقاربتی است که توسط یک انگل ایجاد می‌شود. در زنان، تریکومونیازیس می‌تواند باعث ترشحات بدبوی واژن، خارش ناحیه تناسلی و ادرار دردناک شود. مردانی که تریکومونیازیس دارند معمولاً هیچ علامتی ندارند. زنان باردار مبتلا به تریکومونیازیس ممکن است در معرض خطر بیشتری برای زایمان زودرس باشند. درمان تریکومونیازیس مصرف آنتی بیوتیک است. برای جلوگیری از ابتلای مجدد، شرکای جنسی باید همزمان درمان شوند. توقف زودهنگام درمان یا برقراری تماس جنسی قبل از از بین رفتن عفونت، می‌تواند منجر به عفونت مجدد شود. علائم عفونت تریکومونازیس اگرچه بیماری تریکوموناس دارای علائم مشخصی است، اما افراد مبتلا به تریک اغلب هیچ علامتی ندارند و معمولاً در طولانی‌مدت دچار عوارض خاصی نمی‌شوند. بااین‌حال، علائم ممکن است در طول زمان ایجاد شود. هنگامی که علائم و نشانه‌ها ایجاد می‌شود، برای مردان و زنان متفاوت است. در زنان، علائم و نشانه‌های تریکومونیازیس عبارتند از: مقدار زیادی از ترشحات رقیق و اغلب بدبو از واژن، که ممکن است شفاف، سفید، خاکستری، زرد یا سبز باشد. قرمزی، سوزش و خارش ناحیه تناسلی درد همراه با ادرار یا رابطه جنسی ناراحتی در ناحیه تحتانی معده در مردان، تریکومونیازیس به ندرت علائم ایجاد می‌کند. با این حال، وقتی مردان علائم و نشانه‌هایی دارند، ممکن است شامل موارد زیر باشد: خارش یا تحریک داخل آلت تناسلی سوزش با ادرار یا بعد از انزال ترشح از آلت تناسلی خروج ترشحات غیرطبیعی از آلت تناسلی بیماری تریکومونازیس چگونه انتشار می‌یابد؟ تریکومونیازیس توسط نوعی انگل کوچک به نام تریکوموناس واژینالیس ایجاد می‌شود. این انگل در طول رابطه جنسی به‌راحتی از فرد آلوده به فرد غیر آلوده منتقل می‌شود. به دلیل داخلی بودن اندام تناسلی زنان، این بیماری در آن‌ها شایع‌تر است. عمده‌ترین قسمت بدن که درگیر این انگل شده و عفونی می‌شود، دستگاه تناسلی تحتانی (فرج، واژن، دهانه رحم یا مجرای ادرار) است. در مردان شایع‌ترین عضو بدن که عفونی می‌شود، داخل آلت تناسلی (مجرای ادرار) است. در طول رابطه جنسی، انگل معمولاً از آلت تناسلی به واژن یا از واژن به آلت تناسلی انتشار می‌یابد. تریکومونیازیس همچنین می‌تواند از واژن به واژن دیگر نیز سرایت کند. طبق آمارهای منتشرشده، انتقال این انگل از سایر اعضای بدن مانند دست‌ها، دهان یا مقعد شایع نیست و نمی‌تواند در این اندام‌ها ایجاد عفونت کند. از نظر علائم نیز مشخص نیست که چرا برخی از افراد مبتلا به عفونت، علائم را واضح نشان می‌دهند درحالی‌که برخی دیگر از افراد مبتلا، هیچ علامتی ندارند. تحقیقات نشان داده که شدت علائم احتمالاً به عواملی مانند سن، جنسیت و وضعیت سلامت فرد بستگی دارد. بااین‌وجود، نکته‌ای که شایان توجه است این است که افراد آلوده بدون علائم، می‌توانند عفونت انگلی را به‌راحتی به دیگران منتقل کنند. زمان بین قرار گرفتن در معرض انگل و عفونت ناشناخته است. اما تصور می‌شود که بین چهار تا ۲۸ روز باشد. حتی بدون علائم، شما یا همسرتان همچنان می‌توانید عفونت را گسترش دهید. چه عواملی خطر ابتلا به تریکومونازیس را افزایش می‌دهد؟ عوامل خطر ابتلا به تریکومونیازیس عبارتند از: شرکای جنسی متعدد سابقه سایر عفونت‌های مقاربتی (STD) سابقه داشتن تریکومونیازیس رابطه جنسی بدون کاندوم عوارض عفونت تریکومونیازیس ابتلا به تریکومونیازیس باعث تحریک در ناحیه تناسلی می‌شود که ممکن است ورود سایر عفونت‌های مقاربتی (STD) به بدن یا انتقال آن‌ها به دیگران را آسان‌تر کند. تریکومونیازیس باعث آسان‌تر شدن ابتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) می‌شود. تریکومونیازیس با افزایش خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم یا پروستات مرتبط است. عفونت تریکومونیازیس درمان نشده می‌تواند ماه‌ها تا سال‌ها ادامه داشته باشد. عوارض این عفونت در زنان باردار مبتلا به تریکومونیازیس: زایمان خیلی زود هنگام (قبل از موعد) نوزادی با وزن کم ممکن است با عبور نوزاد از کانال زایمان، عفونت به نوزاد منتقل شود. پیشگیری از تریکومونازیس تنها راه جلوگیری قطعی از ابتلا به بیماری‌های مقاربتی این است که رابطه جنسی واژینال، مقعدی، یا دهانی بدون کاندوم نداشته باشید. اگر از نظر جنسی فعال هستید، می‌توانید راهکارهای زیر را برای کاهش احتمال ابتلا به تریکومونیازیس انجام دهید: با فردی که آزمایش بیماری‌های مقاربتی انجام داده و نتایج آزمایش آن منفی شده، در رابطه باشید. هر بار که رابطه جنسی دارید، از کاندوم،‌ آن هم به روش صحیح استفاده کنید. این کار شانس ابتلا به تریکومونیازیس را کاهش می‌دهد. برای همسر خود در مورد خطرات بالقوه ابتلا به بیماری‌های مقاربتی و علائم آن‌ها توضیح دهید تا در صورت داشتن علائم، فرد مقابل نیز آزمایش دهد. اگر به ابتلا به این بیماری مشکوک هستید، بهتر است آزمایش بیماری‌های مقاربتی مانند آزمایش تریکوموناس، آزمایش HPV و تست پاپ اسمیر را انجام دهید. با یک شریک جنسی وارد یک رابطه تک همسری شوید. تعداد شرکای جنسی خود را محدود کنید. عفونت تریکومونیازیس چگونه تشخیص داده می‌شود؟ این عفونت مانند سایر بیماری‌های مقاربتی ازطریق معاینه فیزیکی و گرفتن شرح حال بیمار ممکن است. پزشک دستگاه تناسلی را معاینه می‌کند و در مورد علائم با شما صحبت خواهد کرد. این آزمایش از طریق گرفتن نمونه از تشرحات واژن و یا آلت تناسلی انجام می‌شود. درمان عفونت تریکومونیازیس تریکومونیازیس یک بیماری قابل درمان است که بعد از تشخیص درمان آن با آنتی بیوتیک انجام می‌شود. این درمان تا زمانی ادامه می‌یابد تا انگل، عامل آن از بین برود. نکته مهم در روند درمان این بیماری این است که حتما باید دوره مصرف داروها تکمیل شود. آیا تریک به شکل کامل، قابل درمان است؟ بله، تریک قابل درمان است. پزشک عفونت تریک را با آنتی بیوتیک درمان می‌کند. آیا تریکومونیازیس به خودی خود از بین می‌رود؟ خیر، تریک به خودی خود از بین نمی‌رود. برای درمان عفونت به آنتی بیوتیک نیاز دارید. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ اگر علائم تریکومونیازیس را دارید یا اگر متوجه شدیده‌اید که شریک جنسی شما به این عفونت مبتلا شده است، به پزشک مراجعه کنید.  نویسنده: داکتر معصومه پارسا

افرادی که از نظر جنسی فعال هستند، ممکن است به تبخال تناسلی که یکی از بیماری‌های شایع مقاربتی (STD)است، مبتلا شوند. تبخال تناسلی یا Genital herpes یک عفونت شایع است که توسط ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) ایجاد می‌شود. تماس جنسی راه اصلی انتشار این ویروس است. متاسفانه بعد از عفونت اولیه، ویروس در بدن شما به حالت خفته باقی می‌ماند و به‌همین‌دلیل می‌تواند چندین بار در سال دوباره فعال شود. تبخال تناسلی می‌تواند در قالب تاول‌های دردناکی که مملو از مایعات هستند باعث ایجاد درد، خارش و زخم در ناحیه تناسلی شما شود اما در مواردی ممکن است هیچ علائم و نشانه‌ای از آن نداشته باشید. در صورت آلودگی، حتی اگر هیچ زخم قابل‌مشاهده‌ای نداشته باشید، این عفونت می‌تواند مسری باشد؛ بنابراین، استفاده از کاندوم حین رابطه جنسی می‌تواند به جلوگیری از شیوع عفونت تبخال تناسلی کمک زیادی کند. هم اکنون، هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد اما داروها می‌توانند شدت علائم و خطر ابتلا به دیگران را کاهش دهند؛ بنابراین به‌محض مشاهده علائم آن به پزشک متخصص عفونی مراجعه کنید. چگونه بفهمیم تبخال تناسلی داریم؟ بیشتر مبتلایان به ویروس هرپس سیمپلکس از آلودگی خود به این ویروس اطلاعی ندارند، زیرا هیچ علامت و نشانه‌ای ندارند یا علائم و نشانه‌های آن‌ها بسیار خفیف است. علائم ممکن است حدود ۲ تا ۱۲ روز پس از قرارگرفتن در معرض ویروس ظاهر شوند. در صورت بروز، نشانه‌های تبخال تناسلی شامل موارد زیر است: درد یا خارش در اطراف اندام تناسلی (ممکن است تا زمانی که عفونت برطرف نشود، در ناحیه تناسلی احساس درد و حساسیت داشته باشید.) برجستگی‌ها یا تاول‌های کوچک سفید یا قرمز در اطراف اندام تناسلی، مقعد یا دهان زخم‌های دردناکی که هنگام پاره شدن تاول‌ها و ترشح یا خونریزی ایجاد می‌شوند دلمه‌هایی که با بهبود زخم‌ها ایجاد می‌شوند ادرار دردناک ترشح از مجرای ادرار ترشح از واژن در طول اولین دور ابتلا به این بیماری، معمولاً ممکن است علائمی شبیه آنفولانزا داشته باشید مانند: تب سردرد بدن درد متورم شدن غدد لنفاوی در کشاله ران زخم‌ها در جایی ظاهر می‌شوند که عفونت وارد بدن می‌شود. شما می‌توانید عفونت را با لمس زخم و سپس مالش یا خاراندن، به ناحیه دیگری از بدن خود گسترش دهید. این شامل انگشتان یا چشمان شما می‌شود. زخم‌ها می تواند در نواحی زیر ایجاد شوند: باسن ران رکتوم مقعد دهان مجرای ادرار واژن دهانه رحم آلت تناسلی کیسه بیضه تکرار شیوع پس از اولین شیوع تبخال تناسلی، علائم اغلب دوباره ظاهر می‌شوند. به این موارد شیوع مکرر یا دوره‌های مکرر می‌گویند. هر چند وقت یکبار که شیوع مکرر اتفاق می‌افتد، بسیار متفاوت است. شما معمولاً در سال اول پس از عفونت بیشترین شیوع را خواهید داشت. ممکن است در طول زمان کمتر ظاهر شوند. علائم شما در طول طغیان‌های مکرر معمولاً به مدت طولانی دوام نمی‌آورند و به شدت اولی نیستند. ممکن است چند ساعت یا چند روز قبل از شروع شیوع جدید، علائم هشداردهنده داشته باشید. این علائم عبارتند از: درد ناحیه تناسلی درد، سوزن سوزن شدن یا سوزش و‌گز‌گز درد در پاها و ‌باسن علت ایجاد تبخال تناسلی چیست؟ اصولاً دو نوع ویروس هرپس سیمپلکس می‌تواند باعث بروز تبخال تناسلی شود: HSV-1: این نوعی است که معمولاً باعث ایجاد تبخال یا تاول در اطراف دهان می‌.‌شود. این نوع ویروس از طریق تماس پوست به پوست پخش می‌شود، اگرچه می‌تواند در ناحیه تناسلی شما در حین رابطه دهانی نیز منتقل شود اما احتمال عود آن بسیار کمتر از عفونت HSV-2 است. HSV-2: این نوعی است که به طور معمول باعث تبخال دستگاه تناسلی می‌شود. ویروس از طریق تماس جنسی و تماس پوست با پوست گسترش می‌یابد. HSV-2 بسیار شایع و بسیار مسری است، چه شما یک زخم باز داشته باشید یا نداشته باشید. ‏HSV1 یا HSV-2 را می‌توان در مایعات مختلف بدن یافت. مانند: پوشش مرطوب یا مایعات دهان پوشش مرطوب یا مایعات واژن یا رکتوم مایع منی وترشحات واژن یافت ویروس در طول فعالیت جنسی از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود اما احتمال انتقال تبخال تناسلی در افراد مجرد پایین است. تبخال دهان چیست؟ ‏HSV-1  اغلب باعث تبخال دهان می‌شود که می‌تواند منجر به تبخال یا تاول‌های تب بر روی دهان یا اطراف آن شود. با این حال، اکثر افراد مبتلا به تبخال دهان، هیچ علامتی ندارند. اکثر افراد مبتلا به تبخال دهان در دوران کودکی یا بزرگسالی از تماس غیر جنسی، همراه با بزاق به آن مبتلا می‌شوند. تبخال تناسلی چگونه منتقل می‌شود؟ از تماس پوست به پوست با ناحیه عفونی (از جمله رابطه جنسی واژن، مقعدی و دهانی) زمانی که هیچ زخم یا تاول قابل مشاهده‌ای وجود ندارد اگر تبخال به اندام تناسلی شما برخورد کند با انتقال عفونت روی انگشتان از شخص دیگری به اندام تناسلی شما با به اشتراک گذاشتن اسباب بازی‌های جنسی با فردی که تبخال دارد تبخال تناسلی توسط مواردی چون کارد و چنگال یا فنجان، ملافه ،حوله، توالت، استخر، صابون منتقل نمی‌شود. عوامل خطر ابتلا به تبخال کدام‌ها اند؟ تبخال تناسلی از اولین سوزن سوزن شدن یا خارش (قبل از ظاهر شدن تاول) تا زمانی که زخم‌ها به طور کامل بهبود یافته‌اند بسیار آسان منتقل می‌شود، زیرا این بیماری بشدت مسری است. حتی اگر هیچ علامتی نداشته باشید، ممکن است ویروس را منتقل کنید. یکی از اصلی‌ترین مواردی که می‌تواند در ابتلا به تبخال تناسلی موثر باشد، این است که زن باشید. جنسیت از مهم‌ترین عوامل خطر ابتلا به تبخال است. البته که این بیماری از مردان به زنان بیشتر و راحت‌تر منتقل می‌شود، اما زن بودن در بیمار شدن موثرتر است. نوجوانان بیشتر از دیگر افراد به این بیماری مبتلا می‌شوند. اگر سن شما زیر ۲۰ باشد، احتمال بیشتری دارد که به این بیماری مبتلا شوید. مخصوصا اگر رابطه‌ی جنسی محافظت‌نشده و یا رفتارهای پرخطر در رابطه جنسی داشته‌باشید. اگر شرکای جنسی متعددی داشته‌باشید؛ اگر در زندگی خود بیشتر از ۳ پارتنر جنسی داشته‌باشید، پرخطر محسوب می‌شود. پس تعداد شرکای جنسی در ابتلا به این بیماری بسیار موثر است. داشتن رابطه‌ی جنسی با کسی که به این بیماری مبتلا بوده‌است. تغییر سریع در شریک جنسی می‌تواند در ابتلا به این بیماری موثر باشد. کسانی که از کاندوم استفاده نمی‌کنند و یا به اشتباه از آن استفاده می‌کنند، احتمال ابتلا به این بیماری را دارند. اگر به بیماری‌های مقاربتی دیگری مبتلا باشید، احتمال اینکه به این بیماری هم مبتلا شوید، زیاد است. یکی از مهم‌ترین عوامل خطری که در ابتلا به بیماری تبخال تناسلی وجود دارد، ابتلا به عفونت HIV است. کسانی که به بیماری‌های نقص ایمنی مبتلا هستند و یا شرایطی دارند که جنگیدن با تبخال برای آن‌ها سخت می‌شود، می‌توانند به این بیماری مبتلا شوند. یکی دیگر از عوامل خطر ابتلا به این بیماری داشتن رابطه‌ی جنسی در سن پایین است. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

بیماری‌های مقاربتی (STD)یکی از شایع ترین بیماری‌ها در بین مردان و زنان است که باعث مشکلات جدی می‌شوند. کلامیدیا یکی از شایع ترین بیماری‌هایی است که ممکن است برای بسیاری از افراد ایجاد شود. این بیماری مرد و زن نمی‌شناسد و سنین مختلفی را درگیر می‌کند. اگر به بیماری کلامیدیا مبتلا شده‌اید و یا علائم این بیماری را دارید، بهتر است که برای درمان آن اقدام کنید. کلامیدیا چیست؟ کلامیدیا ‏(Chlamydia) یک عفونت شایع مقاربتی (STI) است که می‌تواند باعث عفونت در مردان و زنان شود. این بیماری توسط یک باکتری به نام کلامیدیا تراکوماتیس ایجاد می‌شود. یکی از مشکلاتی که این بیماری دارد، آسیبی است که ممکن است به سیستم تولید مثل زنان برساند. برخی از عوارضی که این بیماری ایجاد می‌کند، دائمی هستند. در واقع ممکن است که برای خانم‌ها نازایی ایجاد کند و یا بارداری را برای آن‌‌‌ها مشکل سازد. همچنین یکی از عوارض عفونت کلامیدیا برای زنان افزایش احتمال بارداری خارج از رحمی است. علائم کلامیدیا علائم عفونت کلامیدیا در زن و مرد چندان تفاوتی ندارد. هرچند ممکن است که در زنان با شدت بیشتری بروز پیدا کند. البته بهتر است به خاطر داشته‌باشید که این بیماری علائم چندانی ندارد و معمولا تا زمان ایجاد عوارض بدون علامت باقی می‌ماند. در صورت بروز علائم، ممکن است موارد زیر را تجربه کنید: درد هنگام ادرار کردن ترشحات غیرمعمول از واژن و یا آلت تناسلی در زنان، درد در شکم، خونریزی بعد از رابطه جنسی و خونریزی بین قاعدگی در مردان، درد و تورم در بیضه‌ها اگر فکر می‌کنید در معرض خطر ابتلا به عفونت مقاربتی (STI) هستید یا علائم کلامیدیا دارید، حتما برای آزمایش به پزشک عمومی، مراجعه کنید. عوامل خطر ابتلا به عفونت کلامیدیا چیست؟ هر یک از شرایط زیر ممکن است احتمال ابتلا به کلامیدیا را در شما افزایش دهد، اما کسانی که از نظر جنسی فعال هستند در معرض ابتلا به عفونت کلامیدیا قرار دارند. البته باید یادآور شد که این بیماری معمولاً از طریق رابطه جنسی یا تماس با مایعات تناسلی آلوده (منی یا مایع واژن) پخش می‌شود. بالای ۲۵ سال سن داشتن می‌تواند یکی از عوامل خطر باشد رابطه جنسی محافظت نشده واژینال، مقعدی یا دهانی عدم استفاده از کاندوم و رعایت نکردن بهداشت تماس اندام تناسلی شما با اندام تناسلی همسرتان؛ این بدان معناست که شما می‌توانید کلامیدیا را از فردی دریافت کنید، حتی اگر دخول، ارگاسم یا انزال وجود نداشته باشد. منی یا مایع واژن آلوده به چشم شما وارد شود همچنین می‌تواند توسط یک زن باردار به نوزادش منتقل شود. داشتن بیش از یک شریک جنسی به خاطر داشته باشید که کلامیدیا نمی‌تواند از طریق تماس‌های معمولی مانند بوسیدن و در آغوش گرفتن، یا از طریق حمام مشترک، حوله، استخر، صندلی توالت یا کارد و چنگال منتقل شود. تشخیص کلامیدیا چگونه انجام می شود؟ یکی از اصلی‌ترین قدم‌ها برای درمان این بیماری، تشخیص درست آن است. شما زمانی می‌توانید داروهای لازم و مناسب برای این بیماری را دریافت کنید که این بیماری را شناخته باشید. یکی از اصلی‌ترین مواردی که به تشخیص این بیماری کمک می‌کند، شرح حال بیمار و معاینه‌ی فیزیکی است. البته که با این موارد نمی‌توان به طور کامل مطمئن بود که کلامیدیا ایجاد این عفونت را کرده‌است. بنابراین اگر با علائم کلامیدیا مواجه شدید، باید به دکتر زنان و یا اورولوژیست مراجعه کنید. معمولا زمانی که خانم به دکتر زنان مراجعه می‌کند و بیماری کلامیدیا در او تشخیص داده‌می‌شود، برای درمان همسر او نیز اقدام می‌شود. داروها برای هر دو طرف داده می‌شوند تا درمان انجام شود. همچنین درخواست می‌شود که در طول مدت درمان از رابطه جنسی اجتناب شود. عوارض: آسیب اولیه‌ای که کلامیدیا ایجاد می‌کند اغلب مورد توجه قرار نمی‌گیرد؛ با این حال، کلامیدیا می‌تواند منجر به مشکلات جدی سلامتی شود. در زنان، کلامیدیا درمان نشده، می‌تواند باعث بیماری التهابی لگن (PID) شود. برخی از عوارض PID عبارتند از: تشکیل بافت اسکار که لوله‌های فالوپ را مسدود می‌کند. حاملگی خارج از رحم ناباروری درد طولانی مدت لگن/شکم مردان به ندرت مشکلات سلامتی ناشی از کلامیدیا دارند. عفونت می‌تواند باعث تب و درد در لوله‌های متصل به بیضه‌ها شود. و باعث التهات و ‌متورم شدن بیضه‌ها نیز شود، این امر در موارد نادر می‌تواند منجر به ناباروری شود. کلامیدیا درمان نشده، نیز ممکن است شانس ابتلا به HIV را افزایش دهد. آسیب سایر نواحی بدن کلامیدیا می‌تواند گاهی به سایر نقاط بدن نیز آسیب برساند. معقد: عفونت کلامیدیا می‌تواند باعث آسیب به معقد شود که با درد، خونریزی، اسهال و ترشحات در این ناحیه همراه است. گلو: رابطه جنسی دهانی راه رایجی برای ابتلا به کلامیدیا نیست زیرا باکتری‌ها غشاهای مخاطی واژن، آلت تناسلی یا مقعد را به غشاهای گلو ترجیح می‌دهند. با این حال، اگر فردی دچار کلامیدیا در گلو شود، رابطه جنسی دهانی شایع ترین علت است. چشم: درصورتی که چشم‌ها به باکتری آلوده شوند باعث تورم و التهاب درچشم می‌شود که با درد و خارش و ترشحات چرکی همراه است. مدت بیماری برای اکثر افراد، علائم کلامیدیا بین یک هفته تا سه ماه پس از رابطه جنسی محافظت نشده ظاهر می‌شود. اما ممکن است بیش از سه ماه طول بکشد. پزشک شما ممکن است در هنگام تشخیص عفونت، اطلاعات بیشتری در مورد بیماری به شما بدهد به عنوان مثال: پزشک پس از معاینه و تشخیص می‌تواند به شما بگوید که عفونت به لوله‌های فالوپ یا بیضه‌های شما سرایت کرده است یا خیر. اگر از نظر جنسی فعال هستید، انجام آزمایشات منظم برای بیماری‌های مقاربتی مهم است زیرا ممکن است ناآگاهانه دچار عفونت شده باشید. بارداری و کلامیدیا اگر باردار هستید و به کلامیدیا مبتلا شده‌اید، می‌توانید عفونت را در حین زایمان به نوزاد خود منتقل کنید. این می‌تواند باعث عفونت چشم یا ذات‌الریه در کودک شما شود. ابتلا به کلامیدیا نیز ممکن است احتمال زایمان زودهنگام را نیز افزایش دهد. اگر باردار هستید، باید در اولین ویزیت قبل از زایمان، آزمایش کلامیدیا انجام دهید. در مورد معاینه، آزمایش و درمان صحیح با پزشک خود صحبت کنید. آزمایش و درمان، بهترین راه برای جلوگیری از مشکلات سلامتی است. چگونه می توان از کلامیدیا جلوگیری کرد؟ تنها راه برای جلوگیری کامل از بیماری‌های مقاربتی این است که رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی محافظت شده  داشته باشید. اگر از نظر جنسی فعال هستید، موارد زیر می‌توانند شانس ابتلا به کلامیدیا را کاهش دهند: قرار گرفتن در یک رابطه طولانی مدت متقابل تک همسری با شریکی که آزمایش شده و کلامیدیا ندارد. استفاده صحیح از کاندوم در هر بار رابطه جنسی. افراد فعال جنسی میتوانند از طریق رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی بدون کاندوم با شریکی که کلامیدیا دارد به کلامیدیا مبتلا شوند. جوانان فعال جنسی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به کلامیدیا هستند؛ این به دلیل رفتارها و عوامل بیولوژیکی رایج در بین جوانان است. مردان همجنس‌گرا و دوجنسه نیز در معرض خطر هستند زیرا کلامیدیا می‌تواند از طریق رابطه جنسی دهانی و مقعدی نیز گسترش یابد. درمان درمان مناسب می‌تواند کلامیدیا را درمان کند. بهترین دارو برای درمان این بیماری استفاده از آنتی‌بیوتیک است و مهم است که تمام داروهایی را که پزشک به شما می‌دهد برای درمان عفونت خود مصرف کنید. داروی کلامیدیا را با کسی به اشتراک نگذارید. هنگامی که به درستی مصرف شود، عفونت را متوقف می‌کند و می‌تواند احتمال بروز مشکلات در آینده را کاهش دهد. اگرچه دارو عفونت را متوقف می‌کند، اما هیچ آسیب دائمی ناشی از بیماری را از بین نمی‌برد. عفونت مکرر با کلامیدیا شایع است. شما باید حدود سه ماه پس از درمان مجدداً آزمایش انجام دهید، حتی اگر شریک جنسی شما نیز تحت درمان باشد. اگر پرسش شما این است که چه زمانی می‌توانیم بعد از درمان کلامیدیا دوباره رابطه جنسی داشته باشیم؟ باید گفت که تا زمانی که شما و شریک جنسی‌تان درمان را کامل نکنید، نباید دوباره رابطه جنسی داشته باشید و حتما با پزشک خود در این باره مشورت کنید. اگر کلامیدیا داشته‌اید و در گذشته دارو مصرف کرده‌اید، همچنان می‌توانید دوباره این عفونت را دریافت کنید. این ممکن است در صورت داشتن رابطه جنسی بدون کاندوم با فردی که کلامیدیا دارد، اتفاق بیفتد. نویسنده: داکتر معصومه پارسا