ترومای کودکی (childhood trauma) تجربه‌ای است که حس ترس را در کودک برمی‌انگیزد و معمولاً خشونت‌آمیز، خطرناک یا تهدید کننده است. از این تروما به عنوان تجربیات نامطلوب دوران کودکی یا ACE نیز نام می‌برند. اتفاقات مختلفی می‌تواند منجر به تروما شود. برای مثال آزار جسمی یا جنسی برای کودکان آسیب‌زا است. همچنین رویدادهای غیر منتظره‌ای مثل تصادف رانندگی، بلایای طبیعی (مثل طوفان، سیل یا زلزله)، از دست دادن یک عزیز یا ابتلا به بیماری شدید، آسیب‌های روانی به روان کودک وارد می‌کنند. ترومای دوران کودکی حتی ممکن است شامل تجربیاتی باشد که مستقیماً برای کودک رخ نمی‌دهد بلکه شاهد وقوع آن‌ها است. به عنوان مثال، تماشای یکی از عزیزان در حال تحمل یک بیماری سخت یا تماشای اخبار خشونت‌آمیز می‌تواند دلیلی بر ایجاد ترومای کودکی باشد. روانشناسان تخمین می‌زنند که 46 درصد از کودکان در مقطعی از زندگی خود دچار ترومای کودکی می‌شوند. اگرچه بچه‌ها در برابر اتفاقات انعطاف‌پذیر هستند اما بعضی از آسیب‌های دوران کودکی می‌تواند تأثیر مادام العمر داشته باشند. این به این معنا نیست که اگر کودک تجربه‌ای وحشتناک را تحمل کرد، برای همیشه از نظر عاطفی دچار زخم روحی می‌شود. اما تشخیص اینکه چه زمانی یک کودک برای مقابله با تروما به کمک حرفه ای نیاز دارد مهم است. این در حالیست که مداخله زودهنگام توسط دکتر روانشناس می‌تواند از اثرات مداوم تروما در دوران بزرگسالی جلوگیری کند. در مقاله تروما چیست به طور کامل به بررسی این اختلال پرداخته‌ایم. نمونه‌های از ترومای دوران کودکی را در ادامه نام می‌بریم: سوءاستفادة جسمی سوءاستفادة جنسی سوءاستفاده‌های هیجانی و روان‌شناختی غفلت قرارگرفتن در معرض بلایای طبیعی بی‌خانمانی نژادپرستی تصادفات جدی یا بیماری‌های تهدیدکنندة زندگی از دست دادن خشونت‌آمیز فردی از خانواده بهره کشی جنسی مشاهده یا تجربه‌ی خشونت اعضای خانواده عوامل اضطراب‌زا مانند از دست دادن یا دور شدن از اعضای خانواده چگونه ترومای دوران کودکی در فرد تأثیر می‌گذارد؟ تأثیر ترومای کودکی در افراد گوناگون متفاوت است. بااین‌حال نشانه‌ها و علائم مشترکی در کودکان و نیز بزرگسالان وجود دارد که باید مراقب‌شان باشید. در کودکان زیر سن نوجوانی علائم می‌تواند به‌صورت موارد زیر بروز پیدا کند: اضطراب جدایی مضطرب شدن و ترسیدن مشکلات خواب و کابوس‌های شبانه کاهش اشتها بدخلقی افزایش خشم و عصبانیت تحریک‌پذیری و حساسیت رفتاری و اما در نوجوانان می‌تواند علائم بالا در کنار علائمی که در ادامه ذکر می‌شوند وجود داشته باشند: کناره‌گیری از فعالیت‌های اجتماعی انزواطلبی مشکلات علمی سرزنش خود و احساس شرم و گناه داشتن افسردگی دشواری در تمرکز اختلالات تغذیه و سایر رفتارهای آسیب‌زا به خود مشکلات در فعالیت جنسی و مصرف مواد مخدر در بزرگسالان ممکن است تروماهای حل نشده‌ی ‌دوران کودکی اشکال مختلفی را به خود بگیرد. به‌عنوان مثال زنان بزرگسالی که با سوءاستفادۀ جنسی در کودکی یا نوجوانی مواجه بوده اند اغلب علائم اختلال اضطراب پس از سانحه، خود ادراکی تحریف شده، شرم، ترس، گناه، خود سرزنشی، احساس حقارت و درد جسمانی مزمن را نشان می‌دهند. بزرگسالانی که با PTSD ناشی از ترومای کودکی درگیر اند در شغل، روابط میان‌فردی و عاطفی و سلامت روانی‌شان به دردسر می‌افتند. در ادامه برخی از علائم هیجانی، جسمانی و رفتاری را به معرفی می‌گیریم تا درمورد آنها بدانید: اضطراب افسردگی حملات پنیک تمرکز ضعیف خستگی تکانش‌گری مشکلات خواب و اشتها تحریک‌پذیری بیماری‌های مزمن آسیب‌زدن به خود اضطراب و التهاب مزمن انزواطلبی افکار خودکشی کدام درمان‌ها برای بهبود ترومای کودکی در دسترس و قابل اجرا است؟ از آن‌جای‌که موضوع درمان‌ها و رویکردهای درمانی موضوعی کاملاً تخصصی و حرفه‌ای است پس صرفاً به نام بردن از آنها اکتفا می‌کنیم. درمان‌های ترومای کودکی به‌صورت زیر هستند: درمان پردازش شناختی یا CPT درمان رفتاری شناختی متمرکز بر تروما یا TF-CBT حساسیت زدایی از طریق حرکت چشم و بازپردازش یا AMDR مواجهه درمانی یا NAT بازی درمان و رویکردهای CBT,ACT,REBT چه چشم‌اندازی پیشروی افرادی است که دچار ترومای کودکی شده‌اند؟ تأثیرات بلندمدت ترومای کودکی ممکن است خطر بیماری‌های روانی مثل PTSD، افسردگی، بیماری‌های مزمن یا اختلال مصرف مواد مخدر را افزایش دهد. بااین‌حال با درمان مناسب می‌توان از مشکل گذر کرده و علائم منفی را در افراد کاهش دهیم. بسته به نوع تروما و شدت آن درمان ممکن است مدتی طول بکشد بخصوص اینکه اگر به درمان مشکل در زمان بزرگسالی پرداخته شود. نتیجه‌ی نهایی درمان ترومای کودکی: درمان ترومای کودکی به کم شدن اثرات سوءاستفاده، نادیده‌انگاری، مشاهده‌ی خشونت، بلایای طبیعی و تصادفات جدی یا بیماری‌های تهدیدکنندة زندگی کمک می‌کند. پرداختن به درمان و بهبود این موضوعات در همان دوران کودکی و یا نوجوانی می‌تواند خطر بیشتر شدن مشکلات سلامت روان مثل افسردگی و اضطراب را تا حد قابل توجهی کاهش دهد. اما پیگیری درمان در بزرگسالی نیز مزیت‌های خودش را دارد از جمله اینکه به شناسایی تروما و مقابله با آن کمک می‌کند. سخن پایانی: کاهش یا جلوگیری از عواقب و اثرات ترومای کودکی امری غیرممکن نبوده و امکان‌پذیر است. اگر کودکتان با تأثیرات تروما دست به گریبان است نخستین گام این است که حمایتتان را به او نشان دهید، لازم است متخصص سلامت روان واجد شرایطی برای پرداختن به ترومای کودک نیز پیدا کنید و او را در زودترین فرصت برای درمان نزد متخصص ببرید. در کنار تمامی انواع درمان‌ها حمایت‌های خانوادگی می‌تواند تأثیری مثبت و چشمگیر در روند بهبود افراد داشته باشد. نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»

میگرن سردردی است که می‌تواند باعث درد شدید ضربان دار یا احساس نبض، معمولاً در یک طرف سر شود. اغلب با حالت تهوع، استفراغ و حساسیت شدید به نور و صدا همراه است. حملات میگرن می‌تواند از ساعت‌ها تا چند روز ادامه داشته باشد و درد آن‌قدر بد باشد که در فعالیت‌های روزانه‌تان اختلال ایجاد کند. ابتلا به میگرن، تا حد زیادی به جنسیت افراد وابسته است؛ به طوری که زنان ۲ تا ۳ برابر بیشتر از مردان، سردردها و حملات میگرنی را تجربه می‌کنند. علت میگرن در خانم‌ها، بیشتر به تفاوت‌های هورمونی و تغییرات سطح استروژن در بدن آن‌ها مربوط می‌شود! بانوان در طول چرخه قاعدگی یا در دوران قاعدگی، مقادیر متفاوتی از استروژن را در بدن خود دارند، و پس از یائسگی، سطح این هورمون در بدن زنان به ثبات می‌رسد. بر اساس تحقیقات انجام شده، این گونه نوسانات استروژن در بدن بانوان، باعث بروز حملات میگرنی و سردردهای شدید در دوران قاعدگی یا بارداری می‌شوند. برای درمان میگرن در خانم‌ها، تغییر سبک زندگی، مصرف منیزیم، استفاده از مکمل‌های استروژنی، هیدراته ماندن، خواب کافی و نداشتن استرس، راهکارهای مفیدی خواهند بود. تحقیقات علمی نشان می‌دهند که تفاوت در فعالیت هورمون‌های جنسی بدن بانوان و آقایان، علت اصلی شیوع میگرن در خانم‌ها نسبت به مردان است! در واقع، تغییر در سطح استروژن، با ایجاد حملات شدید میگرنی مرتبط است. حتی هورمون‌های دیگر مانند پرولاکتین، می‌توانند شدت میگرن را افزایش دهند؛ در مقابل، هورمون تستوسترون نقش محافظتی داشته و از تشدید سردرد جلوگیری خواهد کرد! با توجه به اینکه سطح هورمون‌ها در طول چرخه قاعدگی و در دوران بارداری بانوان، تغییرات بیشتری دارند، بنابراین معمولا در این دوران، احتمال بروز حملات میگرنی بیشتر خواهد بود. حال این که آیا میگرن چشمی قابل درمان است و یا میگرن همراه با اورا در این دوران، چگونه درمان می‌شود، باید توسط پزشک متخصص مغز و اعصاب بررسی گردد. چگونه بفهمیم میگرن داریم یا فقط سردرد دارم؟ حمله میگرن با ناراحتی متوسط ​​تا شدید، حتی غیرقابل تحمل،  در سر مشخص می شود. این ناراحتی معمولاً در یک محل از سر (یک‌طرف یا هر دو، جلو یا عقب، پشت چشم یا استخوان گونه) متمرکز است و ممکن است مانند ضربان یا نبض باشد. میگرن چقدر طول می‌کشد؟ از فردی به فرد دیگر و حتی در هر حمله متفاوت است. برای برخی، میگرن می‌تواند چند ساعت یا چند روز طول بکشد اگر احساس کردم میگرن در حال آمدن است چه باید بکنم؟ برای بیشتر افراد، بهترین کار این است که فوراً از یک درمان میگرن مانند داروهای مسکن استفاده کنند و در اتاقی تاریک و ساکت بمانند. که ممکن است از بروز میگرن جلوگیری کند یا حداقل درد را کاهش دهد. علائم: به طور کلی، علائم میگرن در خانم ها می‌تواند شامل موارد زیر باشد: ۱: زیاد یا کم شدن اشتها ۲:حالت تهوع ۳: استفراغ ۴:اسهال ۵: سبکی سر ۶خستگی ۷: گرفتگی سر ۹: مشکل در صحبت کردن ۱۰: احساس گیجی ۱۱: حساسیت به نور، صدا، بو و دما؛ برخی از مبتلایان به میگرن، نورهای درخشان، خطوط زیگزاگ یا سایر اشکال هندسی را می‌بینند. برخی دیگر ممکن است مشکل تاری دید پیدا کنند یا محیط اطراف خود را به یک رنگ مثل زرد یا صورتی ببینند. مردم معمولا درد میگرن را به صورت زیر توصیف می‌کنند: ضربان‌دار ذق ذق‌کننده سوراخ‌کننده کوبنده ناتوان‌کننده و طاقت‌فرسا علل میگرن: هورمون‌ها(تغییر هورمونی در قاعدگی، پی ام اس، بارداری، شیردهی) تاثیز ژن‌ها استرس‌های محیطی خواب ناکافی مصرف کافئین و الکل رژیم غذایی نامناسب نور شدید کم‌آبی بدن برخی از بوها که گیرنده‌های عصبی را فعال می‌کنند شرایط جوی نامناسب میگرن قاعدگی چیست؟ میگرن زنان را بیشتر از مردان تحت تاثیر قرار می‌دهد، و ارتباط شناخته شده‌ای بین میگرن و تغییرات هورمونی در طول زندگی یک زن وجود دارد. بیش از نیمی از زنان مبتلا به میگرن، قاعدگی (پریود شدن) را به عنوان محرک حملات میگرنی خود گزارش می‌دهند. علائم میگرن قاعدگی به حملات میگرنی اطلاق می‌شود که با قاعدگی مرتبط هستند و با پریود شما رخ می‌دهند. آنها تمایل دارند شدیدتر باشند و کمتر به درمان پاسخ دهند. آنها همچنین می‌توانند طولانی تر از سایر انواع میگرن دوام بیاورند. اغلب زنان در دیگر زمان‌های ماه نیز میگرن را تجربه می‌کنند. تصور می‌شود که از هر ده زن کمتر از یک نفر «میگرن قاعدگی خالص» دارند. اینجاست که شما فقط در دوران قاعدگی دچار میگرن می‌شوید نه در هیچ زمان دیگری. چه چیزی باعث میگرن قاعدگی می‌شود؟ بین میگرن و کاهش سطح هورمون استروژن ارتباط وجود دارد. کاهش طبیعی سطح استروژن قبل از شروع قاعدگی با میگرن قاعدگی مرتبط است. زنانی که پریودهای سنگین و دردناکی دارند، سطوح بالاتری از پروستاگلاندین دارند که نقش مهمی در میگرن قاعدگی نیز دارد. میگرن قاعدگی چگونه تشخیص داده می‌شود؟ هیچ آزمایشی برای میگرن قاعدگی وجود ندارد. دقیق ترین راه برای تشخیص میگرن قاعدگی این است که حداقل به مدت سه ماه یک دفترچه داشته باشید که هم حملات میگرنی و هم روزهای قاعدگی را ثبت کند. برای تشخیص میگرن قاعدگی، میگرن باید عمدتاً بین دو روز قبل از قاعدگی و حداکثر تا سه روز پس از قاعدگی، حداقل در دو دوره از سه سیکل قاعدگی متوالی رخ دهد تست‌های میگرن پزشکان میگرن را با شنیدن علائم شما، دریافت یک سابقه‌ پزشکی یا خانوادگی دقیق و اجرای یک معاینه‌ی فیزیکی برای رد سایر عوامل بالقوه، تشخیص می‌دهند. روش‌های تصویربرداری مانند سی تی اسکن یا ام آر آی، می‌توانند احتمال سایر عوامل مانند موارد زیر را رد کنند: تومورها ساختارهای ناهنجار مغزی سکته مغزی درمان میگرن میگرن درمان نمی‌شود ولی پزشک مغز و اعصاب می‌تواند به شما در مدیریت آن کمک کند تا کمتر به آن دچار شده و در زمان بروز آن، علائم کمتری داشته باشید. درمان، هم‌چنین می‌تواند به شما کمک کند تا میگرنی که در حال حاضر دارید، شدت کمتری داشته باشد. همچین برخی از دارو‌‌ها مانند خانواده تریپتان‌ها و NASIDها برای ارام کردن درد‌های میگرنی مناسب هستند ک پزشک شما با توجه به علائم و وضعیت شما برای شما تجویز می‌کند. خلاصه میگرن به طور کلی می‌تواند بسیار ناراحت کننده باشد و واقعاً می‌تواند باعث آسیب در روز شما شود! بهترین درمان پیشگیری است، مانند ورزش، خوب خوابیدن و مدیریت استرس. اگر برای اولین بار است که به میگرن مبتلا می شوید، به پزشک مراجعه کنید تا علت‌های جدی تری را رد کنید. همچنین اگر میگرن شما با مراقبت‌های خانگی غیر قابل کنترل است یا با سرگیجه، بیهوشی، تب یا آشفتگی روانی همراه است، به پزشک مراجعه کنید. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

«دیسمنوره» اصطلاح پزشکی برای دردهای قاعدگی است. این درد به دلیل انقباض رحم برای ریزش پوشش داخلی آن ایجاد می‌شود. معمولاً درد درست قبل از شروع پریود آغاز شده و پس از چند روز کاهش می‌یابد. دیسمنوره به دو نوع اولیه و ثانویه تقسیم می‌شود. دیسمنوره اولیه به دردهای مکرر و بدون دلیل پزشکی مشخص گفته می‌شود، در حالی که دیسمنوره ثانویه ناشی از بیماری‌هایی مانند آندومتریوز است. گرفتگی‌های خفیف تا متوسط در قاعدگی طبیعی است، اما برخی افراد درد شدیدی تجربه می‌کنند که زندگی روزمره‌شان را مختل می‌کند و مانع انجام فعالیت‌های روزانه می‌شود. خوشبختانه داروها و روش‌های درمانی مختلفی برای کاهش این دردها وجود دارد. انواع دیسمنوره: - دیسمنوره اولیه: این نوع به گرفتگی‌هایی گفته می‌شود که در هر دوره قاعدگی رخ می‌دهد بدون آنکه دلیل پزشکی خاصی داشته باشد. درد معمولاً یک یا دو روز قبل از شروع پریود یا همزمان با آغاز خونریزی شروع می‌شود و ممکن است در ناحیه پایین شکم، کمر یا ران احساس شود. شدت درد از خفیف تا شدید متغیر است و معمولاً ظرف دو تا سه روز بهبود می‌یابد. این نوع دیسمنوره شایع‌ترین نوع است. دیسمنوره ثانویه  اگر پریودهای دردناکی دارید که به دلیل یک بیماری یا عفونت در اندام‌های تولیدمثل شما ایجاد شده‌اند، این حالت دیسمنوره ثانویه نامیده می‌شود. درد در دیسمنوره ثانویه معمولاً زودتر از چرخه قاعدگی شروع می‌شود و طولانی‌تر از گرفتگی‌های معمول قاعدگی ادامه دارد. به‌عنوان مثال، ممکن است چند روز قبل از پریود گرفتگی عضلات را تجربه کنید و درد تا پایان خونریزی ادامه داشته باشد. این نوع دیسمنوره کمتر شایع است. آیا داشتن دیسمنوره طبیعی است؟  داشتن مقداری درد در دوران قاعدگی طبیعی است. تقریباً ۶۰٪ زنان در طول پریود خود گرفتگی‌های خفیف دارند. حدود ۵٪ تا ۱۵٪ از افراد درد پریودشان آنقدر شدید است که بر فعالیت‌های روزانه‌شان تأثیر می‌گذارد. با این حال، ممکن است این آمار بیشتر باشد، چون بسیاری از افراد درد قاعدگی خود را گزارش نمی‌کنند. علت اصلی قاعدگی‌های دردناک چیست؟  گرفتگی‌های قاعدگی زمانی رخ می‌دهد که ماده‌ای شیمیایی به نام پروستاگلاندین باعث انقباض رحم می‌شود. در طول قاعدگی، سطح پروستاگلاندین افزایش می‌یابد، بنابراین رحم با شدت بیشتری منقبض می‌شود و این همان گرفتگی و ناراحتی است که احساس می‌کنید. این انقباضات به ریزش پوشش رحم کمک می‌کند که به صورت خون و بافت از واژن خارج می‌شود. سطح پروستاگلاندین درست قبل از شروع قاعدگی بالا می‌رود و پس از آغاز قاعدگی کاهش می‌یابد، به همین دلیل گرفتگی پس از چند روز کاهش پیدا می‌کند. چرا گرفتگی‌های قاعدگی بسیار دردناک هستند؟  احساس درد ناشی از سفت و شل شدن عضلات رحم است. رحم برای ریزش پوشش خود منقبض می‌شود. متخصصان به‌طور دقیق نمی‌دانند چرا برخی افراد درد بیشتری دارند، اما احتمال می‌دهند که سطح پروستاگلاندین در بدن آنها بالاتر باشد. همچنین ممکن است هیچ توضیح روشنی وجود نداشته باشد و این تفاوت به ویژگی‌های فردی بدن هر شخص بستگی داشته باشد. علائم گرفتگی‌های دردناک قاعدگی چیست؟  اگر قاعدگی دردناکی دارید، ممکن است این علائم را تجربه کنید: - درد ضربان‌دار و شدید در شکم - احساس فشار در ناحیه شکم - درد در باسن، کمر و قسمت داخلی ران - علائم همراه دیگر مانند حالت تهوع، سرگیجه و سردرد معمولاً درد ۲۴ تا ۴۸ ساعت قبل از شروع پریود آغاز می‌شود و ظرف ۴۸ ساعت پس از شروع خونریزی کاهش می‌یابد.  دیسمنوره ثانویه چگونه باعث گرفتگی‌های قاعدگی می‌شود؟  درد قاعدگی در دیسمنوره ثانویه ناشی از بیماری‌هایی است که اندام‌های تولید مثل را تحت تأثیر قرار می‌دهند. برخی از این بیماری‌ها عبارتند از: - اندومتریوز: وضعیتی که در آن بافت پوششی رحم (آندومتر) خارج از رحم رشد می‌کند. این بافت‌ها در طول پریود خونریزی می‌کنند و باعث تورم، ایجاد جای زخم و درد می‌شوند. - آدنومیوز: حالتی که پوشش رحم به داخل عضله رحم نفوذ می‌کند، که موجب بزرگ‌تر شدن رحم، خونریزی غیرطبیعی و درد می‌شود. - فیبروم: تومورهای غیرسرطانی که می‌توانند داخل، خارج یا در دیواره‌های رحم رشد کنند و باعث درد و ناراحتی شوند. چه کسانی بیشتر در معرض دیسمنوره قرار دارند؟  احتمال ابتلا به دیسمنوره در افرادی که شرایط زیر را دارند، بیشتر است: - شروع قاعدگی قبل از ۱۲ سالگی - سن کمتر از ۲۰ سال - دوره‌های قاعدگی سنگین یا طولانی‌تر از ۷ روز - سیگار کشیدن - داشتن سابقه دیسمنوره در خانواده این عوامل می‌توانند ریسک دردهای شدید قاعدگی را افزایش دهند و نیاز به مراقبت و پیگیری پزشکی دارند. آیا دوره‌های دردناک می‌توانند عوارضی داشته باشند؟  گرفتگی‌های قاعدگی معمولاً خودشان عوارض جدی ایجاد نمی‌کنند، اما می‌توانند زندگی روزمره را مختل کنند و کیفیت زندگی را پایین بیاورند. با این حال، اگر درد قاعدگی ناشی از یک بیماری زمینه‌ای مانند اندومتریوز یا بیماری التهابی لگن باشد، ممکن است عوارضی مثل ناباروری یا بارداری خارج رحمی رخ دهد. به همین دلیل مهم است که در صورت درد شدید و مداوم به پزشک مراجعه کنید تا علت اصلی درد بررسی و درمان مناسب آغاز شود. چگونه دیسمنوره تشخیص داده می‌شود؟  پزشک ابتدا سابقه پزشکی شما را می‌گیرد و معاینه فیزیکی و لگنی انجام می‌دهد. اگر لازم باشد، آزمایش‌های بیشتری برای تشخیص دقیق‌تر تجویز می‌شود که ممکن است شامل سونوگرافی، ام‌آر‌آی یا لاپاراسکوپی باشد تا وجود بیماری‌های زمینه‌ای بررسی شود. دیسمنوره چگونه درمان می‌شود؟  درمان دیسمنوره بستگی به موارد زیر دارد: - سن و وضعیت کلی سلامت شما - شدت و نوع دیسمنوره (اولیه یا ثانویه) - علت زمینه‌ای بیماری درمان‌ها ممکن است شامل داروهای ضد درد، هورمونی، تغییر سبک زندگی و در موارد خاص، درمان بیماری‌های زمینه‌ای باشد که پزشک تشخیص می‌دهد. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

اکلامپسی یک عارضه نادر اما جدی پره اکلامپسی است. پره اکلامپسی یک اختلال بارداری است که در آن فردی که باردار است ‌‌‌فشارخون بالا و پروتئین در ادرار خود دارد. اکلامپسی زمانی است که فرد مبتلا به پره اکلامپسی در دوران بارداری دچار تشنج می‌شود. تشنج دوره‌هایی از لرزش، و گیجی است که در اثر فعالیت غیرطبیعی مغز ایجاد می‌شود. اکلامپسی معمولاً بعد از هفته بیستم بارداری رخ می‌دهد. این نادر است و کمتر از سه درصد از افراد مبتلا به پره اکلامپسی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اکلامپسی می‌تواند در دوران بارداری عوارضی ایجاد کند و نیاز به مراقبت‌های پزشکی اورژانسی دارد. تفاوت بین پره اکلامپسی و اکلامپسی چیست؟ اکلامپسی شکل شدید پره اکلامپسی است که باعث تشنج می‌شود. این یک عارضه پره اکلامپسی در نظر گرفته می‌شود، اما می‌تواند بدون ‌‌علائم پره اکلامپسی اتفاق بیفتد. این تشنج‌‌ها می‌تواند باعث گیجی و بی نظمی‌شود یا زن باردار را در کما قرار دهد. در برخی موارد می‌تواند منجر به سکته مغزی یا مرگ شود. در بیشتر موارد، پره اکلامپسی قبل از اینکه به اکلامپسی تبدیل شود، مدیریت می‌شود. متخصص زنان و زایمان شما را در طول بارداری از نزدیک تحت نظر خواهد داشت و ممکن است داروهایی ‌را تجویز کند. با هر دو حالت، تنها راه درمان این است که نوزاد خود را به دنیا بیاورید. عوامل خطر اکلامپسی چیست؟ بزرگترین عامل خطر برای اکلامپسی پره اکلامپسی است. اکثر افراد مبتلا به پره اکلامپسی به اکلامپسی مبتلا نمی شوند. همچنین ممکن است در معرض خطر اکلامپسی باشید اگر: شما چندقلو باردار هستید شما یک بیماری خود ایمنی دارید. رژیم غذایی نامناسبی دارید یا چاقی دارید بیشتر از 30 (BMI) دیابت، فشارخون بالا یا بیماری کلیوی دارید. شما کمتر از 17 سال یا بزرگتر از 35 سال دارید. این اولین بارداری شماست. سابقه خانوادگی یا شخصی پره اکلامپسی یا اکلامپسی. ‌‌علائم و علل ‌‌علائم هشدار دهنده اکلامپسی چیست؟ بسیاری از افراد قبل از تشنج ناشی از اکلامپسی ‌‌علائم هشدار دهنده دارند. برخی از این نشانه‌‌ها ‌‌عبارت‌اند از: سردردهای شدید. دشواری در تنفس. حالت تهوع یا استفراغ. مشکل در ادرار کردن یا عدم دفع مکرر ادرار. درد شکم (به‌خصوص در سمت راست بالا). تاری دید، دو برابر دیدن یا از دست‌دادن بینایی. تورم دست‌‌ها، صورت یا مچ پا. شایع‌‌‌ترین ‌‌علائم اکلامپسی ‌‌عبارت‌اند از: تشنج. پریشانی یا گیجی شدید. از دست‌دادن هوشیاری. چه چیزی باعث اکلامپسی می‌شود؟ اکلامپسی معمولاً از پره اکلامپسی ایجاد می‌شود. ‌‌‌فشارخون بالا (ناشی از پره اکلامپسی) به رگ‌های خونی شما فشار وارد می کند. ممکن است در مغز شما تورم وجود داشته باشد که ممکن است منجر به تشنج شود. ژنتیک و رژیم غذایی می‌تواند خطر ابتلا به اکلامپسی را افزایش دهد. تشخیص و آزمایشات اکلامپسی چگونه تشخیص داده می‌شود؟ متخصص زنان و زایمان شما اکلامپسی را بر اساس وجود تشنج تشخیص می‌دهد. آنها معاینه، آزمایش خون و پایش منظم ‌‌‌فشارخون را انجام خواهند داد. آنها همچنین آزمایش ادرار را برای بررسی افزایش پروتئین در ادرار تجویز می کنند. آزمایش خون: آزمایش خون ممکن است عوامل غیرطبیعی مانند تعداد گلوبول‌های قرمز یا تعداد پلاکت‌‌ها را نشان دهد. آزمایش ادرار: آزمایش ادرار به طور معمول مقادیر زیادی پروتئین در ادرار شما را نشان می‌دهد. آزمایشات کراتینین: کراتینین یک ماده زائد است که معمولاً توسط کلیه‌‌ها از خون شما فیلتر می‌شود. سطوح بالای غیر طبیعی کراتینین می‌تواند نشانه‌ی از نارسایی کلیه باشد. پزشک جنین را زیر نظر می‌گیرد و ضربان قلب، حرکت، اندازه و سایر عوامل را از طریق سونوگرافی بررسی می‌کند تا اطمینان حاصل کند که بارداری را به خوبی تحمل می‌کند. مدیریت و درمان اکلامپسی چگونه درمان می‌شود؟ بهترین درمان برای اکلامپسی زایمان است. اگر جنین در هفته 37 بارداری یا بیشتر باشد، القای زایمان معمولا بهترین انتخاب است. اگر شما و جنین پایدار باشید، ممکن است هنوز زایمان طبیعی داشته باشید. پزشک شما ممکن است داروهایی را برای اکلامپسی در دوران بارداری تجویز کند مانند: داروهای ضد تشنج یا تزریق سولفات منیزیم برای جلوگیری از تشنج. داروی ‌‌‌فشارخون برای کاهش فشار خون. کورتیکواستروئیدها برای کمک به رشد و تقویت ریه‌های جنین. عوارض اکلامپسی چیست؟ افراد مبتلا به اکلامپسی در معرض خطر بیشتری برای موارد زیر هستند: جدا شدن جفت. زایمان زودرس مشکلات لخته شدن خون سکته. مرده‌زایی مرگ پیش‌گیری چگونه می توانم خطر ابتلا به اکلامپسی را کاهش دهم؟ دریافت درمان برای پره اکلامپسی می‌تواند خطر ابتلا به اکلامپسی را کاهش دهد. دریافت مراقبت‌های پزشکی سریع، پیروی از یک شیوه زندگی سالم نیز می‌تواند به کاهش خطر کمک کند. برخی شرایط خاص (برخی خارج از کنترل شما) می توانند شما را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به پره اکلامپسی و اکلامپسی قرار دهند. شروع آسپرین با دوز پایین در سه ماه اول ممکن است خطر ابتلا به پره اکلامپسی را در صورت افزایش خطر کاهش دهد. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

سرطان پستان چیست؟ سرطان سینه دومین سرطان رایج در دنیا است، این سرطان بیشتر در میان بانوان رایج است به طوری که آمارها نشان می­دهد از هر هشت زن در دنیا یک نفر به این بیماری مبتلا می­شود. البته این آمارها درکشور ما تکان دهنده است و سالانه هفت هزار زن ایرانی به این نوع سرطان مبتلا می­شود. پس بهتر است این بیماری را بهتر بشناسیم و راه­های پیشگیری و مقابله با آن را بدانیم. سلول های بدن دائم در حال تکثیر و جانشینی هستند، اما گاهی تکثیر این سلول­ها از حد طبیعی فراتر می­رود و به شکل نامنظم و غیر قابل کنترل شروع به تکثیر می­کنند که در نهایت باعث ایجاد توده­های سرطانی می­شوند. اگر این توده­ها در اطراف بافت سینه و یا گره­های لنفاوی اطراف سینه، مانند زیر بغل و یا ناحیه ترقوه رشد کنند اصطلاحا سرطان سینه گفته می­شوند. علت سرطان سینه بیشتر در سابقه خانوادگی نهفته است. به طورکل زنانی که در افراد درجه یک و دو مانند مادر و خواهر و خاله خود چنین عارضه­ای را دیده اند باید نسبت به این بیماری محتاط تر باشند. اما علاوه بر ژنتیک علت­های دیگری هم برای این بیماری وجود دارد. به طور کل علت سرطان سینه در زنان می­تواند در افزایش سن آنها وسن باروری آنها هم نهفته باشد. زنانی که در سن کم عادت ماهیانه شان شروع شده است و یا در سن بالا یائسه شده­اند و همچنین زنانی که دیرتر اقدام به بارداری می­کنند و مدت طولانی از روش­های کنترل بارداری و قرص­های هورمونی ضدبارداری استفاده می­کنند، بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند. پستان‌ها پستان‌ها از موارد زیر تشکیل شده اند: چربی بافت غده‌ای که به لوب‌ها تقسیم می‌شود (هر کدام حاوی لوبول‌های زیادی است.) شبکه‌ای از مجاری یا مجاری شیر بافت همبند لوبول‌ها برای شیردهی شیر تولید می‌کنند و به مجاری متصل می‌شوند. مجاری از لوب‌ها به سمت نوک پستان گسترش می‌یابد. علائم سرطان سینه اولین علامت سرطان سینه که بیشتر افراد متوجه آن می‌شوند، وجود توده در سینه یا مقداری ضخیم شدن آن است. علائم سینه که باید مراقب آن‌ها بود: یک توده جدید یا ضخیم شدن در سینه یا زیر بغل تغییر در اندازه، شکل یا حساس شدن سینه تغییرات پوستی در سینه مانند چروکیدگی، فرورفتگی، بثورات یا قرمزی پوست نشت مایع از نوک پستان در زنی که باردار یا شیرده نیست تغییر در موقعیت نوک پستان انواع سرطان سینه انواع مختلفی از سرطان پستان وجود دارد. این‌ها می‌توانند قسمت‌های مختلف سینه را تحت تاثیر قرار دهند. سرطان سینه اغلب به انواع غیرتهاجمی و تهاجمی تقسیم می‌شود. سرطان سینه غیرتهاجمی سرطان غیرتهاجمی پستان به عنوان سرطان یا کارسینوم درجا یا سلول‌های پیش سرطانی نیز شناخته می‌شود. این در مجاری سینه دیده می‌شود و توانایی انتشار به خارج از سینه را ندارد. این نوع سرطان به ندرت به صورت توده‌ای در سینه ظاهر می‌شود و معمولاً در معاینات معمول با ماموگرافی یافت می‌شود. شایع‌ترین نوع سرطان غیرتهاجمی، کارسینوم مجرای درجا (DCIS) است. سرطان مهاجم سرطان مهاجم تهاجمی‌تر است و به خارج از سینه گسترش می‌یابد. شایع‌ترین شکل سرطان سینه، سرطان سینه مجرای مهاجم است. این نوع در اطراف مجاری پستان ایجاد می‌شود و حدود ۸۰ درصد از کل موارد سرطان پستان را تشکیل می‌دهد. انواع دیگر سرطان سینه انواع کمتر رایج سرطان سینه شامل سرطان سینه تهاجمی لوبولار، سرطان سینه التهابی و بیماری پاژه پستان است. چه چیزی باعث سرطان سینه می‌شود؟ سرطان سینه زمانی اتفاق می‌افتد که تغییراتی در ماده ژنتیکی (DNA) ایجاد شود. اغلب، علت دقیق این تغییرات ژنتیکی ناشناخته است. اما گاهی اوقات این تغییرات ژنتیکی ارثی است، یعنی شما با آن‌ها متولد می‌شوید. سرطان سینه که در اثر تغییرات ژنتیکی ارثی ایجاد می‌شود، سرطان پستان ارثی نامیده می‌شود. همچنین، تغییرات ژنتیکی خاصی وجود دارد که می‌تواند خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش دهد، از جمله تغییرات در ژن‌های (BRCA1) و (BRCA2) این دو تغییر همچنین خطر ابتلا به سرطان تخمدان و سایر سرطان‌ها را افزایش می‌دهد. علاوه بر ژنتیک، سبک زندگی و محیط می‌تواند بر خطر ابتلا به سرطان سینه تأثیر بگذارد. چه کسانی در معرض خطر ابتلا به سرطان سینه هستند؟ عواملی که خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش می‌دهند عبارتند از: افزایش سن سابقه سرطان سینه یا بیماری خوش خیم (غیر سرطانی) پستان خطر ارثی سرطان سینه، از جمله داشتن تغییرات ژن (BRCA1) و (BRCA2) بافت متراکم سینه سابقه باروری که منجر به قرار گرفتن بیشتر در معرض هورمون استروژن شود. قاعدگی در سنین پایین در سنین بالاتر که برای اولین بار زایمان کرده اید یا هرگز زایمان نکرده اید شروع یائسگی در سنین بالاتر مصرف هورمون درمانی برای علائم یائسگی پرتودرمانی سینه یا قفسه سینه چاقی نوشیدن الکل سرطان سینه چگونه تشخیص داده می‌شود؟ پزشک شما ممکن است از ابزارهای زیادی برای تشخیص سرطان سینه و تشخیص نوع سرطان سینه استفاده کند: معاینه فیزیکی، از جمله یک معاینه پستان بالینی که شامل بررسی هرگونه توده یا هر چیز دیگری است که در سینه‌ها و زیر بغل غیرمعمول به نظر می‌رسد. سابقه پزشکی آزمایشات تصویربرداری مانند ماموگرافی، سونوگرافی یا (MRI) بیوپسی سینه آزمایشات شیمی خون که مواد مختلف موجود در خون شامل الکترولیت‌ها، چربی‌ها، پروتئین‌ها، گلوکز (قند) و آنزیم‌ها را اندازه گیری می‌کند. برخی از آزمایش‌های خاص شیمی خون اگر این آزمایشات نشان دهد که شما به سرطان سینه مبتلا هستید، آزمایشاتی خواهید داشت که سلول‌های سرطانی را بررسی می‌کند. این آزمایشات به پزشک شما کمک می‌کند تا تصمیم بگیرد که کدام درمان برای شما بهترین است. راه‌های درمان سرطان سینه چیست؟ راه‌های درمان‌ سرطان سینه عبارتند از: جراحی مانند: ماستکتومی که کل سینه را برمی‌دارد. لامپکتومی برای برداشتن سرطان و برخی بافت‌های طبیعی اطراف آن، اما نه خود سینه پرتو درمانی شیمی درمانی هورمون درمانی که سلول‌های سرطانی را از دریافت هورمون‌های مورد نیاز برای رشد جلوگیری می‌کند درمان هدفمند، که از داروها یا سایر موادی استفاده می‌کند که با آسیب کمتری به سلول‌های طبیعی به سلول‌های سرطانی خاص حمله می‌کنند ایمونوتراپی آیا سرطان پستان قابل پیشگیری است؟ شما ممکن است بتوانید با ایجاد تغییراتی در شیوه زندگی سالم از این بیماری جلوگیری کنید: ماندن در وزن سالم محدود کردن مصرف الکل ورزش کافی محدود کردن قرار گرفتن در معرض استروژن اگر می‌توانید به نوزادان خود شیر بدهید محدود کردن هورمون درمانی اگر در معرض خطر بالایی هستید، ممکن است پزشک به شما توصیه کند که داروهای خاصی را برای کاهش خطر مصرف کنید. برخی از زنان در معرض خطر بسیار بالا ممکن است تصمیم به ماستکتومی (سینه‌های سالم خود) برای جلوگیری از سرطان سینه بگیرند. همچنین انجام منظم ماموگرافی بسیار مهم است. آن‌ها ممکن است بتوانند سرطان سینه را در مراحل اولیه شناسایی کنند، زمانی که درمان آن آسان‌تر است. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

یبوست مزمن در زنان؛ دستگاه گوارش به تجزیه غذاها کمک می‌کند تا بدن مواد مغذی موجود در آن‌ها را جذب کند. در طی این فرآیند، ذرات غیر ضروری غذاها به مدفوع تبدیل و از طریق روده دفع می‌شوند. مختل شدن عملکرد دستگاه گوارش به یبوست منجر می‌شود، یعنی بدن نمی‌تواند به راحتی مدفوع را دفع کند. همه مردم در مقطعی از زندگی خود این مشکل را به طور موقت تجربه می‌کنند، به ویژه اگر رژیم غذایی آن‌ها تغییر کند. اما یبوست مزمن که حداقل چند هفته طول می‌کشد می‌تواند دلایل جدی‌تری داشته باشد. همچنین یبوست مشکلی شایع در دفع مدفوع است که معمولاً به معنای دفع کمتر از سه بار در هفته یا دشواری در دفع مدفوع تعریف می‌شود. این عارضه می‌تواند به دلایل متعددی از جمله کمبود فیبر غذایی، مصرف ناکافی مایعات، کم‌تحرکی یا شرایط پزشکی خاص ایجاد شود. یبوست مزمن به حالتی اطلاق می‌شود که علائم آن برای سه ماه یا بیشتر ادامه داشته باشد و ممکن است نیاز به مداخلات پزشکی داشته باشد. این مشکل می‌تواند کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد و در صورت عدم درمان، به عوارض جدی منجر شود. شیوع و اهمیت یبوست حدود یک نفر از هر هفت فرد سالم را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در زنان جوان و افراد مسن شایع‌تر است. برخی داروها، مانند مسکن‌های اپیوئیدی (مورفین و کدئین)، می‌توانند یبوست را تشدید کنند. برخلاف باور رایج که دفع مدفوع روزانه ضروری است، محدوده طبیعی دفع در افراد سالم بین سه بار در روز تا سه بار در هفته متغیر است. یبوست معمولاً موقتی است و با تغییرات ساده در سبک زندگی بهبود می‌یابد، اما در موارد مزمن ممکن است نشانه‌ای از یک بیماری زمینه‌ای مانند مشکلات گوارشی یا عصبی باشد. آگاهی از این موضوع به افراد کمک می‌کند تا به موقع اقدام به پیشگیری یا درمان کنند. علائم یبوست علائم یبوست شامل موارد زیر است: دفع مدفوع کمتر از سه بار در هفته مدفوع سفت، خشک یا توده‌ای که دفع آن دشوار است زور زدن یا احساس درد هنگام دفع مدفوع احساس تخلیه ناکامل روده پس از دفع احساس انسداد در مقعد نیاز به استفاده از انگشت برای کمک به دفع مدفوع یبوست مزمن زمانی تشخیص داده می‌شود که فرد دو یا چند مورد از این علائم را به مدت سه ماه یا بیشتر تجربه کند. این علائم می‌توانند باعث ناراحتی قابل‌توجهی شوند و در برخی موارد، فعالیت‌های روزمره را مختل کنند. چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ مراجعه به پزشک در موارد زیر ضروری است: علائم یبوست بیش از سه هفته ادامه داشته باشد. یبوست فعالیت‌های روزمره را مختل کند. خونریزی مقعدی، خون در مدفوع یا مدفوع سیاه مشاهده شود. تغییرات غیرمعمول در شکل یا رنگ مدفوع رخ دهد. درد مداوم شکمی وجود داشته باشد که متوقف نشود. کاهش وزن بدون دلیل رخ دهد. این علائم ممکن است نشانه‌ای از مشکلات جدی‌تر مانند انسداد روده یا بیماری‌های التهابی روده باشند و نیاز به ارزیابی پزشکی دارند. علل یبوست یبوست اغلب زمانی رخ می‌دهد که مدفوع در روده بزرگ (کولون) بیش از حد آهسته حرکت کند، که باعث جذب آب زیاد توسط بدن و سفت شدن مدفوع می‌شود. علل اصلی یبوست شامل موارد زیر است: عوامل سبک زندگی مصرف ناکافی مایعات: کمبود آب در بدن می‌تواند مدفوع را خشک و دفع آن را دشوار کند. کمبود فیبر غذایی: فیبر موجود در میوه‌ها، سبزیجات و غلات کامل به افزایش حجم مدفوع و تسهیل دفع کمک می‌کند. کم‌تحرکی: عدم ورزش منظم می‌تواند حرکات روده را کند کند. نادیده گرفتن نیاز به دفع: تأخیر در دفع مدفوع می‌تواند به سفت شدن آن منجر شود. داروها برخی داروها یبوست را به عنوان عارضه جانبی ایجاد می‌کنند، از جمله: مسکن‌های اپیوئیدی (مانند مورفین، کدئین) داروهای درمان فشار خون بالا داروهای ضدافسردگی داروهای ضدتشنج داروهای درمان آلرژی یا بیماری‌های عصبی مشکلات عضلات کف لگن عضلات کف لگن برای دفع مدفوع ضروری هستند. ضعف یا ناهماهنگی این عضلات می‌تواند دفع را دشوار کند و به یبوست مزمن منجر شود. این مشکل در زنان پس از زایمان یا در افراد مسن شایع‌تر است. انسداد روده آسیب یا تغییرات بافتی در روده بزرگ یا رکتوم، مانند تومورها یا تنگی‌های روده‌ای، می‌تواند مسیر مدفوع را مسدود کند و یبوست ایجاد کند. بیماری‌های مرتبط برخی بیماری‌ها که عملکرد عضلات، اعصاب یا هورمون‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهند، می‌توانند یبوست مزمن ایجاد کنند، از جمله: سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS) دیابت بیماری پارکینسون پرکاری تیروئید بیماری ام‌اس بارداری در برخی موارد، علت یبوست مزمن ناشناخته باقی می‌ماند که به آن یبوست ایدیوپاتیک گفته می‌شود. عوامل خطر عوامل افزایش‌دهنده خطر یبوست مزمن شامل: سن بالا: با افزایش سن، حرکات روده کندتر می‌شود. جنسیت زن: تغییرات هورمونی و بارداری می‌توانند خطر را افزایش دهند. کم‌تحرکی: عدم فعالیت بدنی منظم عملکرد روده را مختل می‌کند. بیماری‌های روانی: افسردگی یا اختلالات خوردن می‌توانند بر حرکات روده تأثیر بگذارند. عوارض یبوست مزمن می‌تواند منجر به عوارض زیر شود: بواسیر: تورم بافت‌های اطراف مقعد به دلیل فشار زیاد هنگام دفع شقاق مقعد: پارگی بافت مقعد ناشی از دفع مدفوع سفت فشردگی مدفوع: بازگشت مدفوع سفت به روده بزرگ پرولاپس رکتوم: بیرون‌زدگی بافت رکتوم از مقعد این عوارض می‌توانند ناراحتی قابل‌توجهی ایجاد کنند و نیاز به درمان پزشکی داشته باشند. پیشگیری برای پیشگیری از یبوست، رعایت نکات زیر توصیه می‌شود: مصرف غذاهای پرفیبر: میوه‌ها (مانند آلو، کیوی، انجیر)، سبزیجات، لوبیا و غلات کامل به افزایش حجم مدفوع و بهبود حرکات روده کمک می‌کنند. کاهش غذاهای کم‌فیبر: غذاهای فرآوری‌شده، لبنیات و گوشت قرمز باید محدود شوند. نوشیدن مایعات کافی: حداقل ۸ لیوان آب در روز برای نرم نگه داشتن مدفوع ضروری است. ورزش منظم: فعالیت‌هایی مانند پیاده‌روی، یوگا یا دوچرخه‌سواری (۳۰ دقیقه در روز) حرکات روده را بهبود می‌بخشد. پاسخ فوری به نیاز دفع: نادیده گرفتن این نیاز می‌تواند به یبوست منجر شود. مدیریت استرس: استرس می‌تواند عملکرد روده را مختل کند؛ تکنیک‌های آرام‌سازی مانند مدیتیشن یا تنفس عمیق مفید هستند. درمان یبوست درمان یبوست معمولاً با تغییرات سبک زندگی آغاز می‌شود و در صورت نیاز شامل مداخلات دارویی یا پزشکی است: تغییرات سبک زندگی رژیم غذایی: مصرف منظم غذاهای پرفیبر و مایعات کافی از مهم‌ترین اقدامات است. افزودن آلو خشک، آب آلو یا کیوی به رژیم غذایی می‌تواند به بهبود حرکات روده کمک کند. برای مثال، آلو به دلیل داشتن سوربیتول اثر ملین طبیعی دارد. ورزش: فعالیت بدنی منظم، مانند پیاده‌روی یا ورزش‌های هوازی، عملکرد روده را بهبود می‌بخشد. روال منظم دفع: ایجاد زمان مشخص برای دفع مدفوع (مثلاً صبح‌ها) می‌تواند به تنظیم روده کمک کند. درمان‌های دارویی ملین‌ها: ملین‌های بدون نسخه مانند لاکتولوز، پلی‌اتیلن گلیکول یا بیزاکودیل می‌توانند مدفوع را نرم کنند. داروهای تجویزی: در موارد شدید، پزشک ممکن است داروهایی مانند لیناکلوتید یا پروکالوپراید تجویز کند. تغییر داروها: اگر یبوست ناشی از دارویی خاص باشد، پزشک ممکن است دوز یا نوع دارو را تغییر دهد. درمان‌های مکمل بیوفیدبک: این روش برای بهبود هماهنگی عضلات کف لگن در افرادی که مشکل دفع دارند، مؤثر است. ماساژ شکمی: ماساژ ملایم شکم می‌تواند حرکات روده را تحریک کند. طب سوزنی: برخی مطالعات نشان داده‌اند که طب سوزنی می‌تواند به بهبود یبوست مزمن کمک کند. جراحی: در موارد نادر، مانند انسداد شدید یا پرولاپس رکتوم، جراحی ممکن است لازم باشد. مشاوره با پزشک اگر یبوست مزمن به درمان‌های اولیه پاسخ ندهد، پزشک ممکن است آزمایش‌هایی مانند کولونوسکوپی، تصویربرداری یا تست‌های عملکرد روده را توصیه کند تا علل زمینه‌ای مانند بیماری‌های التهابی روده یا انسداد شناسایی شوند. همچنین، در مواردی که یبوست با بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت یا پرکاری تیروئید مرتبط است، درمان بیماری اصلی ضروری است. توصیه‌های عملی برای مدیریت یبوست برنامه غذایی متعادل: روزانه ۲۵ تا ۳۰ گرم فیبر مصرف کنید. می‌توانید با افزودن سبوس گندم به وعده‌های غذایی یا خوردن میوه‌های خشک فیبر دریافتی را افزایش دهید. هیدراتاسیون: علاوه بر آب، مصرف چای‌های گیاهی ملایم (مانند چای نعناع) می‌تواند به هیدراتاسیون و آرامش روده کمک کند. فعالیت روزانه: حتی پیاده‌روی کوتاه روزانه می‌تواند تفاوت قابل‌توجهی ایجاد کند. مشاوره روان‌شناختی: در مواردی که استرس یا افسردگی به یبوست کمک می‌کند، مشاوره می‌تواند مفید باشد. نویسنده: داکتر معصومه پارسا

طوری که در قسمت اول این مقاله بیان شد درهر یک از گروه‌های خودشیفتگی، زیر گروه‌های نیز وجود دارند که مشخص می‌کنند این ویژگی‌ها از نظر دیگران چگونه‌اند؟ اولین گروه فرعی مشخص می‌کند که افراد خودشیفته از چه روش‌هایی برای رفع نیاز خود استفاده می‌کنند. آیا آنها در زیرگروه آشکار قرار می‌گیرند و از روش‌هایی استفاده می‌کنند که برای دیگران واضح و قابل تشخیص است یا در زیرگروه پنهان قرار می‌گیرند و از روش‌هایی استفاده می‌کنند که پنهان و مخفیانه‌ترند. گروه فرعی 1 ( پنهان یا آشکار) : می‌دانیم که خودشیفته‌ها دوست دارند به دیگران توهین کنند و آنها را آزار دهند، خودشیفته‌ی  آشکار این کار را به شیوه‌ای واضح و غیرقابل انکار انجام می‌دهد، درحالی‌که در خودشیفتگی پنهان، افراد به روش پرخاشگری منفعلانه عمل می‌کنند. خودشیفته‌ی  پنهان می‌تواند به نحوی از دیگران سوءاستفاده کند که آنها متوجه این امر نشوند یا می‌تواند با استفاده از روش‌های خود آنچه را  که اتفاق افتاده انکار کند. خودشیفتگان اجتماعی و کلاسیک همیشه آشکار و خودشیفتگان آسیب‌پذیر همیشه پنهان هستند، ولی در خودشیفتگی بدخیم افراد می‌توانند هر یک از دو حالت را داشته باشند. گروه فرعی 2 ( جسمی یا فکری) : دومین گروه فرعی خودشیفتگی توضیح می‌دهد که برای یک  خودشیفته چه چیزی درباره‌ی خودش یا دیگران ارزشمندتر است. هیچ خودشیفته‌ای دوست ندارد بهتر از همسر خود به نظر برسد؛ زیرا همسر فرد خودشیفته معمولاً وسیله‌ی پر زرق‌وبرقی است که فرد خودشیفته از آن برای بالا بردن جایگاه اجتماعی خود استفاده می‌کند. این گروه فرعی شامل خودشیفته‌های جسمی یا فکری است. افرادی با خودشیفتگی جسمی کسانی هستند که با بدن و ظاهر بیرونی خود درگیری افراطی دارند و خودشیفته‌های فکری به حالت همه‌چیزدان ظاهر می‌شوند. آنها خود را باهوش‌ترین فرد حاضر در جمع می‌دانند و دوست دارند دیگران را با دستاوردهایشان تحت‌تأثیر قرار دهند. هر یک از افراد چهار گروه اصلی خودشیفتگی (کلاسیک، اجتماعی، آسیب‌پذیر، بدخیم) ممکن است جسمی یا فکری باشند. گروه فرعی 3 ( وارونه یا سادیستی) : آخرین گروه فرعی شامل 2 نوع خاص از خودشیفته‌ها میباشد؛ اولین مورد خودشیفتگان وارونه یا معکوس است که فقط درمورد خودشیفتگان آسیب پذیر و پنهان دیده میشود. افراد در این گروه فرعی به دیگران وابسته هستند و خود را به سایر خودشیفته‌ها وصل میکنندتا احساس خاص بودن داشته باشند. طرز فکر انها بر اساس قربانی بودن است و از مشکل رها شدگی در کودکی رنج میبرند. دومین مورد از این زیر گروه افراد خودشیفته نوع سادیستی هستند. این گروه با افراد جامعه‌ستیز و مبتلا به امراض روانی قابل مقایسه هستند؛ زیرا از رنج دیگران لذت می‌برند. آنها تمسخر و آسیب رساندن به دیگران را دوست دارند و گاهی تمایلات جنسی نامتعارفی را نیز دارا هستند. به‌صورت خلاصه موارد زیر می‌توانند از جمله دلایل ابتلا به خودشیفتگی باشند: تربیت بدون حساسیت مراقبت غیر قابل پیش‌بینی یا سهل انگارانه انتقاد و سرزنش بیش از حد سوءاستفاده تروما یا آسیب شدید روانی انتظارات بیش از حد ستایش بیش از حد و نازپروردگی هنگامی که والدین بر استعداد خاصی در کودک یا ظاهر او به‌صورت افراطی متمرکز می‌شوند. همچنین برخی گمان‌هایی وجود دارد که بیان می‌کند ممکن است ناهنجاری‌های ژنی بر ارتباط میان مغز و رفتارهای فرد تأثیر بگذارد. خودشیفتگی چه علائم هشداردهنده‌ی دارد؟ همیشه مکالمه را به سمت خود می‌کشاند به اغراق در مورد دستاوردها و توانایی‌های خود متمایل هستند دوست دارند اسامی و نشانه‌ها را فراموش کنند خیلی سطحی هستند و نمی‌توانند واقعاً انتقادپذیر باشند، چیزی بنام گفتگوی عمیق با خودشیفته‌ی  واقعی امکان‌پذیر نیست به علت وجود نیاز اغراق‌آمیز به تأیید همیشه در پی شنیدن تعریف و تمجید از خود هستند اگر از آنان انتقاد شود ممکن است رفتار خصمانه‌ای از خودشان نشان دهند کمال‌گرا هستند همیشه سعی می‌کنند یک یا چند پله از دیگران بالاتر قرار بگیرند؛ زیرا خودشان خود را برتر می‌دانند ممکن است به سبب احساس حق‌به‌جانب بودن از قوانین پیروی نکنند توانایی تفکر عمیق درباره‌ی خود را ندارند و نمی‌توانند مسئولیت اعمال خود را به عهده بگیرند، دوست دارند برای هر چیزی مقصری پیدا کنند به‌شدت کنترول‌گر هستند برای همین به قراری ارتباط خوب تمایل نشان نمی‌دهند و در کارهای تیمی مشارکت نیفکنند به شکل واضحی فاقد احساس همدلی با دیگران هستند و به معنای واقعی با عبارت " خود را به‌جای دیگران گذاشتن" ناآشنا هستند ممکن است بسیار از دیگران انتقاد کنند به‌عنوان بخشی از حق‌به‌جانب بودن فاقد حدومرز شخصی هستند دوستان سطحی و دوستی‌های کوتاه‌مدت زیادی دارند؛ ولی از دوستی‌های بلندمدت و عمیق محروم هستند به‌صورت کلی هرجایی که حضور پیدا کنند کوهی از ویرانه‌ها را به جا می‌گذارند. این ویرانه‌ها می‌توانند مجموعه‌ی از دوستی‌های خراب شده، روابط عاشقانه و صمیمانه کاملاً غلط یا تجارت عاشقانه باشند. نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»

افراد مبتلا به خودشیفتگی در رفتار خود الگوی فراگیر بزرگ‌منشی را بروز می‌دهند و گاه فقط در خیال موفقیت و قدرت به سر می‌برند، اما در زیر این پوسته‌ی  ظاهری افراد خودشیفته خود را دوست ندارند که اعتقاد داریم به این معنی است که آنان از دوست‌داشتن واقعی دیگران ناتوان هستند. احساس شرم بر افراد خودشیفته تسلط دارد، همیشه نیاز به تحسین شدن دارند و با استفاده از مکانیسم‌های مقابله‌ای کاملاً به‌صورت سوءاستفاده‌گرانه برای محافظت از نفس شکننده‌ی خود تلاش می‌کنند. گروه‌های اصلی افراد خودشیفته کدام‌اند؟ محققان چهار گروه اصلی از خودشیفتگی را شناسایی کرده‌اند که هر گروه در تلاش برای حفظ احساس درونی واقعی و شکننده‌ی خود رفتارهای متفاوتی را بروز می‌دهند. درون این گروه‌ها 6 گروه فرعی دیگر نیز وجود دارد که مشخص می‌کنند این ویژگی‌های از نظر دیگران چگونه‌اند. هم چنین باید در نظر داشته باشیم که این گروه‌ها مفاهیم کلی هستند و همه‌ی افراد خودشیفته به طور کامل در یک گروه مشخص قرار نخواهند گرفت. مانند هر چیزی در زندگی در این مورد نیز حالتی خاکستری وجود دارد و ممکن است فردی خودشیفته در بیش از یک گروه از انواع خودشیفتگی قرار بگیرد. دسته‌ی کلاسیک: افرادی که در دسته‌ی خودشیفتگی کلاسیک قرار می‌گیرند، همان خودشیفتگان معمولی هستند که بیشتر مردم هنگام شنیدن واژه‌ی خودشیفته متصور می‌شوند، همچنین از آنها به‌عنوان خودشیفتگان با عملکرد بالا خودنما و بزرگ‌منش یاد می‌شود. آنها رفتارهایی را برای جلب‌توجه از خود نشان می‌دهند، دستاوردهای خود را بزرگ‌نمایی می‌کنند، احساس می‌کنند لایق برخوردهای ویژه‌ای هستند و از دیگران انتظار دارند در مقابلشان تعظیم کنند. برای افراد خودشیفته‌ی کلاسیک واقعاً کسی جز خودشان اهمیتی ندارد و اگر موضوع مکالمه درباره‌ی آنان و ویژگی‌هایشان نباشد خیلی زود حوصله‌شان از سر خواهد رفت. آنان تلاش می‌کنند خود را قانع کنند که از دیگران برتراند ولی به طرز عجیبی محتاج این هستند که در بین سایرین احساس مهم بودن کنند. دسته‌ی آسیب‌پذیر: دومین گروه اصلی از انواع اصلی خودشیفتگی  خودشیفتگان آسیب‌پذیر هستند که به نام‌های خودشیفته‌ی شکننده، جبرانی و گنجه‌ای نیز شناخته می‌شوند. افراد مبتلا به این نوع خودشیفتگی نیز مانند گروه کلاسیک نسبت به اغلب افرادی که ملاقات می‌کنند احساس برتری دارند؛ ولی درون‌گراتر هستند و از قرار گرفتن در مرکز توجه می‌گریزند. آنها به‌جای اینکه از دیگران بخواهند با آنان برخورد ویژه‌ای داشته باشند ترجیح می‌دهند خود را به افراد خاصی منسوب کنند. افراد خودشیفته‌ی آسیب‌پذیر معمولاً به دنبال جلب ترحم دیگران هستند یا گاهی با سخاوتمندی بیش از اندازه، چاپلوسی می‌کنند و به دیگران می‌چسبند، فقط  برای اینکه توجه و تحسین مورد نیاز خود را دریافت کنند تا احساس ارزشمندی خود را افزایش دهند. دسته‌ی اجتماعی: سومین گروه اصلی از خودشیفتگی خودشیفتگان اجتماعی هستند. تشخیص این گروه در نگاه اول سخت‌تر است؛ زیرا آنها بر بالا بردن جایگاه خود از طریق حفظ تعهد به دیگران، داشتن اهداف اجتماعی و توانایی فوق‌العاده‌ی  خود در گوش‌دادن به دیگران و برقراری ارتباط با آنها تمرکز می‌کنند. آنها معمولاً به خیریه‌ها کمک می‌کنند یا در مورد اینکه برای خودشان خیلی کم ‌پول خرج می‌کنند مبالغه می‌کنند و به طور داوطلبانه وقت خود را برای کمک به دیگران صرف می‌کنند. ممکن است آنها در مورد مأموریت خود در زندگی با آب‌وتاب بسیار صحبت کنند  و یا خودشان را نسبت به اهدافی که قرار است دنیا را تغییر بدهد متعهد بدانند. با این که افراد مبتلا به خودشیفتگی اجتماعی در ظاهر فروتن به نظر می‌رسند؛ ولی اگر کمی عمیق‌تر نگاه کنید متوجه خواهید شد به‌شدت در مورد خیریه‌ای که در آن فعالیت می‌کنند احساس مالکیت دارند و بیشتر از این که بخواهند در راه رسیدن به آن هدف اجتماعی فعالیت کنند این دغدغه را دارند که به سبب مشارکتشان  دیگران دستی به شانه‌شان بزنند. واقعیت این امر این است که آنها فقط به این دلیل در اجتماعات مشارکت می‌کنند که تأیید شوند و کمبود عزت‌نفسشان جبران شود. دسته‌ی بدخیم: در انواع خودشیفتگی چهارمین و آخرین گروه اصلی خودشیفتگان بدخیم یا سمی هستند. در خودشیفتگی بدخیم افراد به‌شدت سوءاستفاده‌گر هستند و دیگران را  استثمار می‌کنند (معمولاً برای کسب لذت) و به بروز ویژگی‌هایی مانند شکاک بودن و صفات ضداجتماعی گرایش دارند که این موارد در انواع کلاسیک، اجتماعی و آسیب‌پذیر وجود نداشتند. آنها در رسیدن به اولویت خود که کنترل دیگران و حکم‌فرمایی بر آنان است می‌توانند کاملاً بی‌رحم باشند این نوع افراد خودشیفته فریبکار و پرخاشگر نیز هستند و بدتر از همه این است که هرگز نسبت به رفتارهای خود احساس پشیمانی نمی‌کنند. هر کدام از این ویژگی‌ها را ممکن است در افراد مختلف در اطرافتان دیده باشید که این به‌تنهایی و با تشخیص افراد غیرمتخصص نمی‌تواند دلیل بر ابتلا به اختلال نارسیسیسم یا خودشیفتگی باشد. نویسنده: مرضیه بهروزی «روانشناس بالینی»