مولتیپل اسکلروزیس (MS) بیماری‌ای است که مغز و نخاع را تحت تأثیر قرار می‌دهد .در حال حاضر درمان قطعی برای آن وجود ندارد، اما درمان‌های موجود می‌توانند به کنترل و مدیریت علائم کمک کنند.
بیماری ام‌اس در زنان شایع‌تر از مردان است، به‌طوری‌که احتمال ابتلای زنان سه برابر بیش از مردان است. اگرچه علائم ام‌اس در هر دو جنس مشابه است ،برخی از این علائم به‌دلیل عواملی مانند نوسانات هورمونی و ارتباط بالقوه با چربی بدن و محل تجمع آن، در زنان شایع‌تر یا متفاوت‌تر بروز می‌کنند.
نوسانات هورمونی در دوران قاعدگی، بارداری و یائسگی می‌توانند بر شدت علائم ام‌اس تأثیر بگذارند.
زنان ممکن است علائم اولیه ام‌اس مانند تغییرات بینایی، بی‌حسی یا احساس سوزن‌سوزن شدن را تجربه کنند.
علائم مشترک:
بسیاری از علائم مانند خستگی، ضعف عضلانی، تغییرات شناختی، و مشکلات جنسی )مانند خشکی واژن و مشکلات نعوظ( در هر دو جنس مشترک هستند.
افزایش چربی بدن، به‌ویژه چربی شکمی، با التهاب مرتبط است که ممکن است در بیماری ام‌اس نقش داشته باشد. از آن‌جایی‌که زنان به‌طور طبیعی درصد چربی بدن بالاتری دارند. این عامل می‌تواند در شیوع بیشتر بیماری در آن‌ها مؤثر باشد.
علائم خاصی که ممکن است در زنان برجسته‌تر باشند:
– مشکلات بینایی: تاری دید، تشخیص رنگ ضعیف یا حرکات دردناک چشم.
– اختلال عملکرد جنسی: خشکی واژن، مشکلات در برانگیختگی یا ارگاسم.
– تغییرات عاطفی: افزایش اضطراب، افسردگی یا نوسانات خلقی.
از جمله عوامل دیگری که باید در نظر گرفته شوند:
– بارداری: اگرچه علائم ام‌اس ممکن است در دوران بارداری تغییر کند، اما به دلیل سرکوب سیستم ایمنی، احتمال عود بیماری کاهش می‌یابد.
– یائسگی: علائم ممکن است در دوران یائسگی به دلیل نوسانات هورمونی بدتر شوند.
– ویتامین:D تحقیقات، رابطه بین سطح ویتامین D و ابتلا به ام‌اس، روند پیشرفت و شدت علائم آن را بررسی می‌کنند.
در نتیجه، زنان به‌طور نامتناسبی تحت تأثیر بیماری ام‌اس (MS) قرار می‌گیرند. در حالی‌که بسیاری از علائم این بیماری بین زنان و مردان مشترک است، نوسانات هورمونی، درصد چربی بدن و عوامل جغرافیایی ممکن است نقش بیشتری در بروز و شدت بیماری در زنان ایفا کنند.
بیماری ام‌اس (MS) زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن به مغز و نخاع حمله می‌کند. علت دقیق آن هنوز مشخص نیست.
احتمال ابتلا به ام‌اس در شرایط زیر بیشتر است:
– سن بین ۲۰ تا ۵۰ سال
– زن بودن )زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا هستند.)
– داشتن سابقه خانوادگی )برادر، خواهر یا والدین مبتلا به ام‌اس(
– مصرف سیگار )احتمال ابتلا در افراد سیگاری حدود دو برابر بیشتر است(
آزمایش‌های تشخیص بیماری ام‌اس:
اگر پزشک عمومی مشکوک به ام‌اس باشد، شما را به متخصص مغز و اعصاب ارجاع می‌دهد. در این مراجعه، متخصص در مورد علائم شما پرس‌وجو می‌کند.
هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص قطعی ام‌اس وجود ندارد، اما ممکن است این آزمایش‌ها انجام شود:
– بررسی حرکت، هماهنگی، بینایی، تعادل و رفلکس‌ها
– آزمایش خون
– MRI برای بررسی آسیب به مغز یا نخاع
– پونکسیون کمری: نمونه‌گیری از مایع نخاعی با سوزن
– تست‌های تحریک حسی با حسگرهایی که سرعت انتقال پیام‌ها از چشم یا گوش به مغز را اندازه‌گیری می‌کنند.
درمان:
در حال حاضر، درمان قطعی برای ام‌اس وجود ندارد، اما برخی روش‌ها می‌توانند روند پیشرفت بیماری را کند و علائم را کنترل کنند.
نوع درمان به *نوع ام‌اس* و *علائم خاص فرد* بستگی دارد، و ممکن است با گذشت زمان نیاز به تغییر درمان‌ها باشد.
شما توسط متخصصان مختلفی پشتیبانی خواهید شد. این متخصصان ممکن است شامل پرستار متخصص ام‌اس، متخصص مغز و اعصاب و فیزیوتراپیست باشند.
داروهایی که ممکن است برای بیماری ام‌اس تجویز شوند ،عبارت‌اند از:
1. داروهای استروئیدی برای کاهش التهاب و کمک به بهبود عملکرد اعصاب.
2.درمان‌های اصلاح‌کننده بیماری، که به کاهش تعداد و شدت عودها کمک می‌کنند.
3. داروهای شل‌کننده عضلات برای کاهش اسپاسم، گرفتگی یا سفتی عضلانی.
4. داروهایی برای درمان درد، مشکلات بینایی و سایر علائم، که در جهت حمایت و کاهش ناراحتی‌های ناشی از بیماری ام‌اس به کار می‌روند.
